Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
zondag 14 december 2008 om 08:56
Geen rem hier EV, schreeuw het eruit als je kan. Dat kunnen wij wel hebben .
Hier gisteravond een leuk feestje gehad. Wel weer wat 'gedoe' met mijn moeder: ze woont 50 km verderop en denkt dat als zij roept ik (of andere familie op de terugweg) springt. Het zijn maar kleine dingen, maar ik kan dan zo boos worden. In dit geval belt ze op of we haar over een kwartier van het station kunnen halen... Terwijl dat net het moment was dat we de gasten verwachten en dat wist ze. Ik had haar zelfs van de week al een oplossing aangeboden, maar dat 'had ze verkeerd begrepen'. Lekker makkelijk dus. En de terugweg, ik had gezegd dat ze evt met iemand een stuk mee terugkon (die woont halverwege haar en mij) en dat ze dan daar op de trein kon worden gezet. Hoor ik dus als ze weg is, dat ze gevraagd heeft om haar naar huis te brengen, terwijl dat 50 km om is, 's avonds laat. En de persoon in kwestie is te goed voor deze wereld en heeft dat nog gedaan ook. Straks maar even bellen dat ik het niet meegekregen heb, ik heb nu echt het gevoel dat ik me moet verontschuldigen voor mijn moeder.
Ach, als ik het zo opschrijf klinkt het zo onbenullig, maar het is gewoon het zoveelste. Ze stelt zich zo afhankelijk op én verwacht daarbij dat iedereen het ook gewoon doet. Het komt niet in haar op dat iets voor een ander wel eens lastig kan zijn, want het is voor haar toch prima zo? Het egoistische dus eigenlijk waar ik het laatst al over had. En dan kan zoiets kleins bij mij gewoon weer die bult frustratie opwekken.
Maar goed, wel een leuke avond gehad verder hoor .
Hier gisteravond een leuk feestje gehad. Wel weer wat 'gedoe' met mijn moeder: ze woont 50 km verderop en denkt dat als zij roept ik (of andere familie op de terugweg) springt. Het zijn maar kleine dingen, maar ik kan dan zo boos worden. In dit geval belt ze op of we haar over een kwartier van het station kunnen halen... Terwijl dat net het moment was dat we de gasten verwachten en dat wist ze. Ik had haar zelfs van de week al een oplossing aangeboden, maar dat 'had ze verkeerd begrepen'. Lekker makkelijk dus. En de terugweg, ik had gezegd dat ze evt met iemand een stuk mee terugkon (die woont halverwege haar en mij) en dat ze dan daar op de trein kon worden gezet. Hoor ik dus als ze weg is, dat ze gevraagd heeft om haar naar huis te brengen, terwijl dat 50 km om is, 's avonds laat. En de persoon in kwestie is te goed voor deze wereld en heeft dat nog gedaan ook. Straks maar even bellen dat ik het niet meegekregen heb, ik heb nu echt het gevoel dat ik me moet verontschuldigen voor mijn moeder.
Ach, als ik het zo opschrijf klinkt het zo onbenullig, maar het is gewoon het zoveelste. Ze stelt zich zo afhankelijk op én verwacht daarbij dat iedereen het ook gewoon doet. Het komt niet in haar op dat iets voor een ander wel eens lastig kan zijn, want het is voor haar toch prima zo? Het egoistische dus eigenlijk waar ik het laatst al over had. En dan kan zoiets kleins bij mij gewoon weer die bult frustratie opwekken.
Maar goed, wel een leuke avond gehad verder hoor .
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
zondag 14 december 2008 om 09:36
@zusje het zijn onbenulligheden maar dermate frustrerend voor je want het zoveelste wat er aan communicatie hapert.
Je hebt kennelijk ook geen trek meer om echt te luisteren naar haar want luisterd ze wel naar jou echt?
En nu voel jij je schuldig op de bres komen voor je moeder waar jij haar al van op de hoogte had gebracht dat je met andere dingen bezig zou zijn zaterdagavond.
Je hebt kennelijk ook geen trek meer om echt te luisteren naar haar want luisterd ze wel naar jou echt?
En nu voel jij je schuldig op de bres komen voor je moeder waar jij haar al van op de hoogte had gebracht dat je met andere dingen bezig zou zijn zaterdagavond.
zondag 14 december 2008 om 11:26
Tuurlijk mag het EV . Het is soms juist best fijn, beetje raar woord ervoor maar 't moet maar, om te zien waar je nou eigenlijk al jaren zit. Op die bodem van die put.
Daar leef ik dus. Aha.
Dan wordt alles een stuk begrijpelijker. En dan zegt het ook iets over de kracht in jou waarmee je telkens erweer uitkrabbelt, telkens weer verder gaat en groeit. Maar je hart ligt nog op die bodem en trekt je onvermijdelijk terug. Want dat hart wil mee maar het moet eerst gemaakt worden. Datgene wat je terugtrekt is niet gemeen, het wil alleen niet in de steek gelaten worden. En zonder datgene wat daar leeft ben jij weer niet compleet.
Het heeft een wat wrange maar ook mooie logica. Op een dag wil het mee. En dan kun je daar buiten leven zonder je onveilig en kwetsbaar te voelen. Of nog steeds een klein beetje misschien, dat hoort erbij. Maar niet meer met die diepe zielepijn.
Daar leef ik dus. Aha.
Dan wordt alles een stuk begrijpelijker. En dan zegt het ook iets over de kracht in jou waarmee je telkens erweer uitkrabbelt, telkens weer verder gaat en groeit. Maar je hart ligt nog op die bodem en trekt je onvermijdelijk terug. Want dat hart wil mee maar het moet eerst gemaakt worden. Datgene wat je terugtrekt is niet gemeen, het wil alleen niet in de steek gelaten worden. En zonder datgene wat daar leeft ben jij weer niet compleet.
Het heeft een wat wrange maar ook mooie logica. Op een dag wil het mee. En dan kun je daar buiten leven zonder je onveilig en kwetsbaar te voelen. Of nog steeds een klein beetje misschien, dat hoort erbij. Maar niet meer met die diepe zielepijn.
zondag 14 december 2008 om 11:37
En het gaat. Maar maar net hoor .
Afgelopen dagen oceanen gehuild, gerouwd, alles laten inzinken. Daarover heen kwam een mailtje van mijn zus, het gaat niet goed met mijn vader. Hij is weer opgenomen in het ziekenhuis. Ze kunnen niets vinden. Maar hij is zo moe. En mat. En een beetje gedeprimeerd. Allemaal dingen die niet bij hem "horen".
Ik had een paar maanden terug toen hij werd opgenomen er al niet zo'n geweldig gevoel over. Niet dat het afgelopen zou zijn maar gewoon, dat hij op begint te raken. Ik denk ook dat daar deels de reden in zat dat ik zo graag met kerst bij hem wilde zijn en hij bleef er ook naar hinten, of ik misschien kwam. Da's ook niets voor hem, hij accepteert het normaal volledig en makkelijk wanneer dingen niet gaan. En dat deed hij ook wel... maar toch. Hij bleef toch ergens tussen de regels door vragen of ik misschien toch niet kwam.
Nu dat mailtje. En ik heb ergens het gevoel dat ik haast moet maken, dat hij misschien niet lang meer heeft. Heb mijn zus gebeld en zij zei dat ze hetzelfde gevoel heeft ook al is er geen aanwijsbare reden voor.
Dus ik ben dingen aan het regelen. Ik wil gewoon naar hem toe. Ik hoop dat ik op tijd ben. Dat hij er niet stiekem tussenuit piept in al zijn vermoeidheid. Dat hij niet kerst alleen hoeft te vieren in het ziekenhuis mochten ze hem langer vasthouden daar.
Ik weet het niet. Misschien heeft hij nog wat langer. Maar dat gevoel knaagt en sart al een tijdje en ik ben blij dat ik iig de knoop doorgehakt heb en zal gaan. En het is gek he, dat ik jaren terug, toen we geen contact hadden, er echt vrede mee had dat mocht hij overlijden het gewoon ok zou zijn. Dat was het toen ook geweest. En dan ben ik zo dankbaar dat het toch nog zo voelt als nu, ook al doet het al pijn bij voorbaat. Dat we het echt goed hebben kunnen maken. Elkaar beter zijn gaan begrijpen. En dat de liefde zo overduidelijk en vanzelfsprekend is.
Maar goed, jullie kunnen je misschien voorstellen dat ik momenteel in een emotionele achtbaan leef. En maar huilen. En dan weer vrolijk. Ik ben blij dat ik normaal niet manisch ben, lijkt me flink vermoeiend .
Afgelopen dagen oceanen gehuild, gerouwd, alles laten inzinken. Daarover heen kwam een mailtje van mijn zus, het gaat niet goed met mijn vader. Hij is weer opgenomen in het ziekenhuis. Ze kunnen niets vinden. Maar hij is zo moe. En mat. En een beetje gedeprimeerd. Allemaal dingen die niet bij hem "horen".
Ik had een paar maanden terug toen hij werd opgenomen er al niet zo'n geweldig gevoel over. Niet dat het afgelopen zou zijn maar gewoon, dat hij op begint te raken. Ik denk ook dat daar deels de reden in zat dat ik zo graag met kerst bij hem wilde zijn en hij bleef er ook naar hinten, of ik misschien kwam. Da's ook niets voor hem, hij accepteert het normaal volledig en makkelijk wanneer dingen niet gaan. En dat deed hij ook wel... maar toch. Hij bleef toch ergens tussen de regels door vragen of ik misschien toch niet kwam.
Nu dat mailtje. En ik heb ergens het gevoel dat ik haast moet maken, dat hij misschien niet lang meer heeft. Heb mijn zus gebeld en zij zei dat ze hetzelfde gevoel heeft ook al is er geen aanwijsbare reden voor.
Dus ik ben dingen aan het regelen. Ik wil gewoon naar hem toe. Ik hoop dat ik op tijd ben. Dat hij er niet stiekem tussenuit piept in al zijn vermoeidheid. Dat hij niet kerst alleen hoeft te vieren in het ziekenhuis mochten ze hem langer vasthouden daar.
Ik weet het niet. Misschien heeft hij nog wat langer. Maar dat gevoel knaagt en sart al een tijdje en ik ben blij dat ik iig de knoop doorgehakt heb en zal gaan. En het is gek he, dat ik jaren terug, toen we geen contact hadden, er echt vrede mee had dat mocht hij overlijden het gewoon ok zou zijn. Dat was het toen ook geweest. En dan ben ik zo dankbaar dat het toch nog zo voelt als nu, ook al doet het al pijn bij voorbaat. Dat we het echt goed hebben kunnen maken. Elkaar beter zijn gaan begrijpen. En dat de liefde zo overduidelijk en vanzelfsprekend is.
Maar goed, jullie kunnen je misschien voorstellen dat ik momenteel in een emotionele achtbaan leef. En maar huilen. En dan weer vrolijk. Ik ben blij dat ik normaal niet manisch ben, lijkt me flink vermoeiend .
zondag 14 december 2008 om 12:08
zondag 14 december 2008 om 17:15
zondag 14 december 2008 om 17:20
Oh Feli, wat lees ik nou toch weer meis Gaat het niet goed met je paps? Wat naar om te lezen, en wat rot dat ze niet weten wat hij precies heeft... Groot gelijk dat je naar hem toe gaat hoor, jouw paps is zo'n enorme lieverd en hij vindt het ongetwijfeld heerlijk om je te zien! En als je je gewoon veel prettiger voelt als je naar hem toegaat (wat ik héél goed begrijp!) volg dan je hart en ga naar hem toe... Wanneer ga je?
Dikke meissie, je krijgt het wel voor je kiezen hè?? (f), ook voor Felipaps
Dikke meissie, je krijgt het wel voor je kiezen hè?? (f), ook voor Felipaps
zondag 14 december 2008 om 17:21
Ik hoop eerlijk gezegd dat hij het redt tot dan Zusje. Aan de ene kant denk ik: geen enkele reden om me daarover zorgen te maken, er is niets ontzettend mis of zo. Niet meer dan normaal. Hij kan zo nog 5 jaar door als ie wil.
Aan de andere kant echt een opgejaagd rotgevoel. Hij klonk zo moe aan de telefoon en niet helemaal coherent en da's niks voor hem . Ook dat mijn zus zich zorgen maakt, ze is heel nuchter, dat zij dat gevoel nou ook juist heeft... Ik hoop dat hij naar huis mag met de feestdagen.
Aan de andere kant echt een opgejaagd rotgevoel. Hij klonk zo moe aan de telefoon en niet helemaal coherent en da's niks voor hem . Ook dat mijn zus zich zorgen maakt, ze is heel nuchter, dat zij dat gevoel nou ook juist heeft... Ik hoop dat hij naar huis mag met de feestdagen.
zondag 14 december 2008 om 17:28
Ach lieverd, wat een rotgevoel toch. Dat onbestemde gevoel, vreselijk. Maar zelfs al blijkt dat er niet voor niets te zijn, dan geloof ik er heel erg in dat een persoon het vaak vol kan houden tot hij bepaalde dingen gedaan heeft of mensen gezien heeft. Dat hij zich nu zo verheugd op je komst, doet mij geloven dat ie er niet zomaar tussenuit zal knijpen voordat jij er bent.
Heel veel sterkte deze week. Er is geen mogelijkheid om te regelen dat je bij wijze van morgen je spullen pakt en die kant op vertrekt? Wat kunnen dagen zo lang duren.
Heel veel sterkte deze week. Er is geen mogelijkheid om te regelen dat je bij wijze van morgen je spullen pakt en die kant op vertrekt? Wat kunnen dagen zo lang duren.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
zondag 14 december 2008 om 17:45
Ik weet nog niet precies wanneer ik ga MM, dankjewel voor je lieve reactie .
En er zijn teveel praktische bezwaren om nu te gaan Zusje, alleen al ivm dochter en geen oppasmogelijkheden voor zolang. En ik had de hele tijd het gevoel van die kerst, daar hou ik me nu maar aan vast en ik hoop dat ik iets eerder kan gaan, liefst volgend weekend.
Ik ben best wel moe merk ik. Mijn lijf protesteert, ben verkouden, heb overal spierpijn, ben gespannen. Beetje veel allemaal. Afijn, daar doe ik niets aan dus ik neem de storm zoals hij komt. Hij gaat wel weer liggen op een gegeven moment .
En er zijn teveel praktische bezwaren om nu te gaan Zusje, alleen al ivm dochter en geen oppasmogelijkheden voor zolang. En ik had de hele tijd het gevoel van die kerst, daar hou ik me nu maar aan vast en ik hoop dat ik iets eerder kan gaan, liefst volgend weekend.
Ik ben best wel moe merk ik. Mijn lijf protesteert, ben verkouden, heb overal spierpijn, ben gespannen. Beetje veel allemaal. Afijn, daar doe ik niets aan dus ik neem de storm zoals hij komt. Hij gaat wel weer liggen op een gegeven moment .
zondag 14 december 2008 om 19:08
Feli wat krijg jij veel op je bordje zeg. When it rains it pours.
Heb je ergens het idee dat dit allemaal zo moet gaan of ben je te vedrietig en te moe om het nog zo te kunnen zien? Als ik wat voor je kan doen...je weet me te vinden.
Voor allemaal heel veel sterkte deze periode. Komt een hoop los bij ons allemaal. Wees lief voor jezelf!
(f)
Heb je ergens het idee dat dit allemaal zo moet gaan of ben je te vedrietig en te moe om het nog zo te kunnen zien? Als ik wat voor je kan doen...je weet me te vinden.
Voor allemaal heel veel sterkte deze periode. Komt een hoop los bij ons allemaal. Wees lief voor jezelf!
(f)
zondag 14 december 2008 om 19:53
Ach Sensy, het moet altijd gaan zoals het gaat, of iig, als ik er niets aan kan doen, dan maar met de stroom mee en gewoon mijn best doen er het beste van te maken en datgene te doen wat ik belangrijk vind en wat mogelijk is .
En dankjulliewel . Die fleecedeken klinkt heerlijk EV, denk dat ik zo lekker achter de tv kruip en iets sufs ga kijken, verscholen onder mijn warme dekentje.
En lief van je aabod MM . Ik denk niet dat het nodig is maar ik waardeer het wel enorm!
En dankjulliewel . Die fleecedeken klinkt heerlijk EV, denk dat ik zo lekker achter de tv kruip en iets sufs ga kijken, verscholen onder mijn warme dekentje.
En lief van je aabod MM . Ik denk niet dat het nodig is maar ik waardeer het wel enorm!
zondag 14 december 2008 om 20:01
Feli, tijdens de meeting had je het al over je vader, en je voorgevoelens. En dat je het zo jammer vond dat je er niet naar toe kon met kerst. Hoewel de reden idd niet geweldig is, vind ik het wel fijn om te lezen dat je je hart achterna gaat. You go girl.
En EV, gewoon spuien hoor! Ik lees het graag - ook omdat ik weet dat je er verder mee komt.
Voor beide een dikke knuffel!!
Met mij gaat het goed trouwens. Geen gedachtenkronkels over familie ivm kerst. Zus is dan in buitenland bij schoonfamilie maar ik voel me niet sielug alleen, ben trouwens bij een vriendin uitgenodigd. Ik heb mijn huisje een beetje gezellig gemaakt en dat bevalt me wel.
En EV, gewoon spuien hoor! Ik lees het graag - ook omdat ik weet dat je er verder mee komt.
Voor beide een dikke knuffel!!
Met mij gaat het goed trouwens. Geen gedachtenkronkels over familie ivm kerst. Zus is dan in buitenland bij schoonfamilie maar ik voel me niet sielug alleen, ben trouwens bij een vriendin uitgenodigd. Ik heb mijn huisje een beetje gezellig gemaakt en dat bevalt me wel.
maandag 15 december 2008 om 07:24
Pfieuww wat kan deze fst.mnd. je dubbele gevoelens geven.
Heb me nog nooit zo leeg gevoeld als nu wetende dat ik best veel heb.Mijn kinderen een huis 7 poezen genoeg om net rond te komen.
Tot aan zaterdag een prettig gevoel en nu ineens overvalt me een gemoed wat ik niet wil maar het is er.
Kruip weer in mijn cocon na de confrontatie zaterdag met GM.
Heb me nog nooit zo leeg gevoeld als nu wetende dat ik best veel heb.Mijn kinderen een huis 7 poezen genoeg om net rond te komen.
Tot aan zaterdag een prettig gevoel en nu ineens overvalt me een gemoed wat ik niet wil maar het is er.
Kruip weer in mijn cocon na de confrontatie zaterdag met GM.
maandag 15 december 2008 om 11:27
Volgens mij zijn dit soort dgn. voor velen niet te doen.
Op mijn werk was het een drukte van jewelste allemaal opnames.Oud gedienden maar ook nieuwkomers.
Hoezo Kerst?Hoezo G.N.jr.
Waarom ook al die idiote heisa terwijl mensen er helemaal mal door worden.
Want het heeft gesellie te zijn en warm en leuk bij/met iedereen tesamen.Voor velen geldt dat niet eens.
Wat een verdrietige wereld eigenlijk en je maakt er zelf maar gewoon het beste van want het verdriet op je schouders van anderen is net even teveel.
Ander werk zoeken maar.Jeetje wat een leed en verwarring daar.
Op mijn werk was het een drukte van jewelste allemaal opnames.Oud gedienden maar ook nieuwkomers.
Hoezo Kerst?Hoezo G.N.jr.
Waarom ook al die idiote heisa terwijl mensen er helemaal mal door worden.
Want het heeft gesellie te zijn en warm en leuk bij/met iedereen tesamen.Voor velen geldt dat niet eens.
Wat een verdrietige wereld eigenlijk en je maakt er zelf maar gewoon het beste van want het verdriet op je schouders van anderen is net even teveel.
Ander werk zoeken maar.Jeetje wat een leed en verwarring daar.
maandag 15 december 2008 om 12:12
Ik zou liever zien dat je die gevoelens niet had EV, niet voor mij maar voor jou, omdat ik je zo'n lieverd vind. Maar da's wat anders dan dat je dus geen problemen mag hebben .
Ik denk juist dat dat de kracht is van dit topic, dat iedereen naar behoefte eerlijk kan vertellen, zich kwetsbaar kan tonen. En dat het fijn is, de herkenning, de steun. Die zouden er niet kunnen zijn als we het niet uitspraken, opschreven. Dus juist alleen maar goed en fijn dat je het doet . Je belast mij er iig niet mee en de anderen ook niet volgens mij, dus geniet daarvan, dat kan troostend zijn na zoveel jaar gedacht te hebben dat je beter niets kunt vertellen omdat je dan een ander zou kunnen kwetsen met jouw pijn of belasten met jouw verdriet. Zo is het niet.
Dit weekend wederom bevestiging gekregen dat we echt uit elkaar moeten. Bij het nieuws van mijn vader schoot mijn man direct in de stress dat hij niet wegkon vanwege een grote opdracht. Dat snapte ik. Alleen is het een beetje pijnlijk dat iemand alleen daarmee bezig is ipv dat ik misschien even een knuffel kon gebruiken. Toen hij alleen met problemen kwam, zei ik dus: ik los het zelf wel op, ik snap dat het moeilijk gaat. En toen hij later zei: maar ik kan je wel brengen, da's het handigste, was hij lichtelijk verbolgen dat ik er niet direct bovenop sprong. Dat ik blij en dankbaar moest zijn dat hij dat wilde doen. Toen heb ik zo geduldig mogelijk (viel niet mee ) uitgelegd dat ik, als hij er zo instond, liever een andere oplossing zocht. Omdat ik niet wil dat iemand me helpt omdat het zo "hoort" maar gewoon omdat hij of zij begrijpt dat ik verdriet heb en graag naar mijn vader wil en daar liefdevol in kan staan. Omdat ik een beetje steun nodig heb, niet alleen praktisch maar juist ook emotioneel. Hij snapte het enigszins en toen veranderde ook zijn toon. Maar het valt echt niet mee om als je emotioneel instort en plat op je bek ligt te kreperen op de grond, dan nog heel vriendelijk en rationeel uit te leggen wat je nodig hebt.
Gisteren was hij weg en 's avonds kwam hij thuis. Hij zei er niets over, vroeg ook niet hoe het ging. Nou kun je denken dat het er misschien aan ligt dat ik wil scheiden maar het grappige is dat dat het dus niet is. Het komt gewoon niet in hem op. Verder is de sfeer vriendelijk en vriendschappelijk dus niet alsof we elkaars hoofden eraf willen bijten. Ik was echt compleet kapot van alle emoties en ben uiteindelijk opgekruld op de bank gaan liggen. Hij heeft de hele avond achter de computer zitten werken. Voor het slapengaan kwam hij naar me toe en aaide even onhandig over mijn hoofd en vroeg wat er was. Ik zei dat het gewoon even teveel was allemaal en dat ik erge pijn had van de spanning in mijn buik. Maar dat hij lekker moest gaan slapen want dat hij me niet kon helpen (ik zei dat vriendelijk want ik wist dat het ook zo was, hij kan er niets mee).
Hij kwam even later terug en toen was hij boos op me. Omdat er duidelijk wel wat was en dat was vast zijn schuld en dat ik dan zei dat er niets was en dan ging hij weer liggen piekeren in bed en dat ging hij dus mooi niet doen! Dus hij zou naar bed gaan en trok zich er niets van aan.
Ik was een beetje verbaasd en toen was het ook wel even klaar, kon alleen nog maar huilen. Hij bleef daar staan. Uiteindelijk kon ik uitbrengen dat het niets met hem of met ons te maken had, meer met pap en hoe ik me voelde en dat het even teveel was geweest allemaal. Hij kwam bij me zitten en zei toen dat hij in paniek raakt wanneer hij niet weet wat hij moet doen. En dat weet ik dus ik zei ook dat dat niet erg was en dat hij gewoon moest gaan slapen en niet piekeren. En dat deed hij toen.
Het was wel goed om het allemaal weer te zien gebeuren voor de zoveelste keer maar nu met wat meer afstand. Ik kon er naar kijken. En zien dat het idd echt niet aan mij ligt, ook als ik redelijk en vriendelijk reageer zit hij op de kast omdat er dan emoties bij komen kijken en daar is hij zo bang voor. Dan klapt hij dicht. En dat is weer zijn realiteit, hij bedoelt het niet lullig, hij kan alleen niet anders. Hij begrijpt niet eens dat wanneer een ander er emotioneel effe doorheen zit, je altijd nog de optie hebt om er even je armen omheen te slaan en te sussen en te troosten. Hij snapt dat niet. Blijft gek.
Maar 1609, ik heb zo'n vermoeden dat je het herkent wanneer je het leest .
Dus weer nog meer verhelderend. En ook pijnlijk maar geen verrassing, dat scheelt alweer. Gekke man. Ergste is dat ik echt van hem hou en hij ook van mij maar dat dit soort emotionele eenzaamheid te onmenselijk voelt. En dat dat niet op te lossen is met wat AD's en een beetje therapie, ik denk dat het wel wat dieper zit dan dat.
Ik denk juist dat dat de kracht is van dit topic, dat iedereen naar behoefte eerlijk kan vertellen, zich kwetsbaar kan tonen. En dat het fijn is, de herkenning, de steun. Die zouden er niet kunnen zijn als we het niet uitspraken, opschreven. Dus juist alleen maar goed en fijn dat je het doet . Je belast mij er iig niet mee en de anderen ook niet volgens mij, dus geniet daarvan, dat kan troostend zijn na zoveel jaar gedacht te hebben dat je beter niets kunt vertellen omdat je dan een ander zou kunnen kwetsen met jouw pijn of belasten met jouw verdriet. Zo is het niet.
Dit weekend wederom bevestiging gekregen dat we echt uit elkaar moeten. Bij het nieuws van mijn vader schoot mijn man direct in de stress dat hij niet wegkon vanwege een grote opdracht. Dat snapte ik. Alleen is het een beetje pijnlijk dat iemand alleen daarmee bezig is ipv dat ik misschien even een knuffel kon gebruiken. Toen hij alleen met problemen kwam, zei ik dus: ik los het zelf wel op, ik snap dat het moeilijk gaat. En toen hij later zei: maar ik kan je wel brengen, da's het handigste, was hij lichtelijk verbolgen dat ik er niet direct bovenop sprong. Dat ik blij en dankbaar moest zijn dat hij dat wilde doen. Toen heb ik zo geduldig mogelijk (viel niet mee ) uitgelegd dat ik, als hij er zo instond, liever een andere oplossing zocht. Omdat ik niet wil dat iemand me helpt omdat het zo "hoort" maar gewoon omdat hij of zij begrijpt dat ik verdriet heb en graag naar mijn vader wil en daar liefdevol in kan staan. Omdat ik een beetje steun nodig heb, niet alleen praktisch maar juist ook emotioneel. Hij snapte het enigszins en toen veranderde ook zijn toon. Maar het valt echt niet mee om als je emotioneel instort en plat op je bek ligt te kreperen op de grond, dan nog heel vriendelijk en rationeel uit te leggen wat je nodig hebt.
Gisteren was hij weg en 's avonds kwam hij thuis. Hij zei er niets over, vroeg ook niet hoe het ging. Nou kun je denken dat het er misschien aan ligt dat ik wil scheiden maar het grappige is dat dat het dus niet is. Het komt gewoon niet in hem op. Verder is de sfeer vriendelijk en vriendschappelijk dus niet alsof we elkaars hoofden eraf willen bijten. Ik was echt compleet kapot van alle emoties en ben uiteindelijk opgekruld op de bank gaan liggen. Hij heeft de hele avond achter de computer zitten werken. Voor het slapengaan kwam hij naar me toe en aaide even onhandig over mijn hoofd en vroeg wat er was. Ik zei dat het gewoon even teveel was allemaal en dat ik erge pijn had van de spanning in mijn buik. Maar dat hij lekker moest gaan slapen want dat hij me niet kon helpen (ik zei dat vriendelijk want ik wist dat het ook zo was, hij kan er niets mee).
Hij kwam even later terug en toen was hij boos op me. Omdat er duidelijk wel wat was en dat was vast zijn schuld en dat ik dan zei dat er niets was en dan ging hij weer liggen piekeren in bed en dat ging hij dus mooi niet doen! Dus hij zou naar bed gaan en trok zich er niets van aan.
Ik was een beetje verbaasd en toen was het ook wel even klaar, kon alleen nog maar huilen. Hij bleef daar staan. Uiteindelijk kon ik uitbrengen dat het niets met hem of met ons te maken had, meer met pap en hoe ik me voelde en dat het even teveel was geweest allemaal. Hij kwam bij me zitten en zei toen dat hij in paniek raakt wanneer hij niet weet wat hij moet doen. En dat weet ik dus ik zei ook dat dat niet erg was en dat hij gewoon moest gaan slapen en niet piekeren. En dat deed hij toen.
Het was wel goed om het allemaal weer te zien gebeuren voor de zoveelste keer maar nu met wat meer afstand. Ik kon er naar kijken. En zien dat het idd echt niet aan mij ligt, ook als ik redelijk en vriendelijk reageer zit hij op de kast omdat er dan emoties bij komen kijken en daar is hij zo bang voor. Dan klapt hij dicht. En dat is weer zijn realiteit, hij bedoelt het niet lullig, hij kan alleen niet anders. Hij begrijpt niet eens dat wanneer een ander er emotioneel effe doorheen zit, je altijd nog de optie hebt om er even je armen omheen te slaan en te sussen en te troosten. Hij snapt dat niet. Blijft gek.
Maar 1609, ik heb zo'n vermoeden dat je het herkent wanneer je het leest .
Dus weer nog meer verhelderend. En ook pijnlijk maar geen verrassing, dat scheelt alweer. Gekke man. Ergste is dat ik echt van hem hou en hij ook van mij maar dat dit soort emotionele eenzaamheid te onmenselijk voelt. En dat dat niet op te lossen is met wat AD's en een beetje therapie, ik denk dat het wel wat dieper zit dan dat.
