Relaties
alle pijlers
Ik zit in een flinke dip, (let op: klaagzang alert)
dinsdag 16 december 2008 om 15:35
Dag allemaal,
Een tijdje terug heb ik in een topic geschreven over mijn zeer korte maar heel diepgaande relatie.
Ik had een man ontmoet die me werkelijk tot op het bot heeft geraakt, heeft ontroerd zoals nooit iemand eerder heeft gedaan. En dit was andersom ook zo. Samen lachen, huilen, beduust om wat ons overkwam.
Heel voorzichtig, na een paar keer flink belazerd geweest te zijn, durfte ik te geloven dat was ik meemaakte echt was. Dat er echt iemand was die me op handen droeg, me waardeerde om wie ik was en die geen uitvluchten nodig had maar echt mij liefhad om wie ik was.
Na een paar vreemdga-relaties en eentje met een man die me voorloog over van alles en nogwat was dit zo heerlijk. Daarnaast dachten we over heel veel dingen hetzelfde en was het gewoon goed. Voelde als thuiskomen. Dit klinkt allemaal heel zoet, maar het was gewoon goed. Ik kan er niks anders van maken.
Minpuntje: zijn scheiding liep nog.
Wat er toen gebeurde heb ik in mijn topic ook verteld: hij raakte overspannen. Trok het allemaal niet meer en de beerput ging open. Zijn vader is onlangs overleden en daar kon hij met zijn vrouw niet over praten, dus dat onverwerkte stuk kwam naar boven, samen met het verdriet om het feit dat zijn kinderen met gescheiden ouders op zouden groeien, de stress om het niet verkochte huis, het omgaan met zijn dominante ex, het feit dat hij te goed was voor deze wereld en over zich heen liet lopen. Anyway, ALLES kwam eruit. Hij zit in een diepe put en is daar nu mee bezig dmv therapie etc om daaruit te komen.
De scheiding is er inmiddels door, huis is nog niet verkocht en zijn therapie loopt.
En ik.. ben hem kwijt. Door deze ellende zat hij er helemaal doorheen, diep in de put en had hij alleen energie voor zichzelf en zijn herstel. Hij zat en zit ziek thuis. We hebben geen contact meer en ik moet ervanuit gaan dat het niet goed komt. Voorlopig kan hij geen relatie aan.
Nou ja, genoeg over hem, hier kom ik:
Ik zit er doorheen. En niet zo'n beetje ook. Ben verdrietig over het feit dat ik deze man kwijt ben geraakt en niet meer terug zal krijgen. Dat er eindelijk iemand was die ik zo vertrouwde, die me zo goed deed voelen, waar ik me zo bij thuis voelde, en die ben ik kwijt!
Verder ben ik nu al 6 jaar aan het aankloten met relaties. 6 jaar geleden woonde ik samen en van de een op de andere dag vertrok hij en kwam niet meer terug. Ik kocht het huis over en daar woon ik nu nog. Hij was een week later met een collega, het bleek al langer te spelen. Mijn relatie ervoor eindige ook met vreemdgaan.
Tussen deze samenwoon-relatie en deze laatste heb ik nog 1 relatie gehad van 1,5 jaar. Met een narcist (weet ik nu, snap nu ook waarom hij zo is), en dit was geen succes. Liegen, bedriegen en alles lag altijd aan mij.
Anyway, deze man waar het nog niet zo lang mee uit is, is de eerste die echt volledig weer voor me ging. Die ik echt vertrouwde. En ook hier is het vertrouwen, welliswaar op een ander vlak, beschaamd. Ik zit weer alleen met de brokstukken en weer kan ik puinruimen bij mezelf. Dit keer neem ik het hem niet kwalijk, wat hem is overkomen is niet leuk en is niet bewust zo gegaan. Maar ja, als iemand je per ongeluk schopt doet het toch pijn, nietwaar?
Ik zit er dus doorheen. Ben verdrietig dat ik weer met de pijn achterblijf. Baal dat iemand die ik relatief kort kende (paar maanden) me nu al langer verdriet doet dat dat ik hem uberhaupt heb gekend. Omdat hij me gewoon zo diep raakte duurt het ook langer lijkt het wel. Maar ja, daar heb ik nu niks aan.
Tel hier een winterdepressietje bij op en je kunt me nu echt opvegen. Ik kan de hele dag wel janken, word er gek van. Daarnaast baal ik van alles, word ik volgend jaar 32, wil ik dolgraag kinderen en ben nog geen stap verder dan 6 jaar geleden.
Mijn concrete vraag:
- hoe kom ik van mijn verdriet af? Leuke dingen doe ik wel, maar bij leuke dingen trekt mijn maag ook samen als ik er aan denk dat ik hoe dan ook alleen thuis kom, en bij alles mis ik die vent, verdorie! Ook blijf ik verdrietig over het feit dat ik nu al een paar jaar alleen ben en het niet opschiet met me.
- hoe kan ik de mannen weer vertrouwen? Alles wat ik aanga eindigt met verdriet. Vorig jaar ben ik in mijn uppie naar Amerika geweest en was ik gelukkiger dan nu. Maar ik kan toch niet altijd alleen blijven om pijn te ontlopen? Maar alles wat ik start met mannen eindigt in pijn, of heeft al verdriet in de relatie zelf.
Goed, een flinke klaagzang, dat begrijp ik, maar het is ook geschreven in een jankbui en die ben ik zo zat dat ik hoop op tips!
Liefs,
Vinyl
PS. ik ben van mezelf een heel vrolijk en positief iemand. Daarom baal ik ook zo van mezelf nu. Ik weet dat ik hier wel weer uitkrabbel hoor, dat is namelijk altijd nog zo geweest, dus daar ben ik niet bang voor. Alleen wil ik eigenlijk niet meer hoeven uitkrabbelen, niet steeds weer die tegenvallen. Maar ja....
Een tijdje terug heb ik in een topic geschreven over mijn zeer korte maar heel diepgaande relatie.
Ik had een man ontmoet die me werkelijk tot op het bot heeft geraakt, heeft ontroerd zoals nooit iemand eerder heeft gedaan. En dit was andersom ook zo. Samen lachen, huilen, beduust om wat ons overkwam.
Heel voorzichtig, na een paar keer flink belazerd geweest te zijn, durfte ik te geloven dat was ik meemaakte echt was. Dat er echt iemand was die me op handen droeg, me waardeerde om wie ik was en die geen uitvluchten nodig had maar echt mij liefhad om wie ik was.
Na een paar vreemdga-relaties en eentje met een man die me voorloog over van alles en nogwat was dit zo heerlijk. Daarnaast dachten we over heel veel dingen hetzelfde en was het gewoon goed. Voelde als thuiskomen. Dit klinkt allemaal heel zoet, maar het was gewoon goed. Ik kan er niks anders van maken.
Minpuntje: zijn scheiding liep nog.
Wat er toen gebeurde heb ik in mijn topic ook verteld: hij raakte overspannen. Trok het allemaal niet meer en de beerput ging open. Zijn vader is onlangs overleden en daar kon hij met zijn vrouw niet over praten, dus dat onverwerkte stuk kwam naar boven, samen met het verdriet om het feit dat zijn kinderen met gescheiden ouders op zouden groeien, de stress om het niet verkochte huis, het omgaan met zijn dominante ex, het feit dat hij te goed was voor deze wereld en over zich heen liet lopen. Anyway, ALLES kwam eruit. Hij zit in een diepe put en is daar nu mee bezig dmv therapie etc om daaruit te komen.
De scheiding is er inmiddels door, huis is nog niet verkocht en zijn therapie loopt.
En ik.. ben hem kwijt. Door deze ellende zat hij er helemaal doorheen, diep in de put en had hij alleen energie voor zichzelf en zijn herstel. Hij zat en zit ziek thuis. We hebben geen contact meer en ik moet ervanuit gaan dat het niet goed komt. Voorlopig kan hij geen relatie aan.
Nou ja, genoeg over hem, hier kom ik:
Ik zit er doorheen. En niet zo'n beetje ook. Ben verdrietig over het feit dat ik deze man kwijt ben geraakt en niet meer terug zal krijgen. Dat er eindelijk iemand was die ik zo vertrouwde, die me zo goed deed voelen, waar ik me zo bij thuis voelde, en die ben ik kwijt!
Verder ben ik nu al 6 jaar aan het aankloten met relaties. 6 jaar geleden woonde ik samen en van de een op de andere dag vertrok hij en kwam niet meer terug. Ik kocht het huis over en daar woon ik nu nog. Hij was een week later met een collega, het bleek al langer te spelen. Mijn relatie ervoor eindige ook met vreemdgaan.
Tussen deze samenwoon-relatie en deze laatste heb ik nog 1 relatie gehad van 1,5 jaar. Met een narcist (weet ik nu, snap nu ook waarom hij zo is), en dit was geen succes. Liegen, bedriegen en alles lag altijd aan mij.
Anyway, deze man waar het nog niet zo lang mee uit is, is de eerste die echt volledig weer voor me ging. Die ik echt vertrouwde. En ook hier is het vertrouwen, welliswaar op een ander vlak, beschaamd. Ik zit weer alleen met de brokstukken en weer kan ik puinruimen bij mezelf. Dit keer neem ik het hem niet kwalijk, wat hem is overkomen is niet leuk en is niet bewust zo gegaan. Maar ja, als iemand je per ongeluk schopt doet het toch pijn, nietwaar?
Ik zit er dus doorheen. Ben verdrietig dat ik weer met de pijn achterblijf. Baal dat iemand die ik relatief kort kende (paar maanden) me nu al langer verdriet doet dat dat ik hem uberhaupt heb gekend. Omdat hij me gewoon zo diep raakte duurt het ook langer lijkt het wel. Maar ja, daar heb ik nu niks aan.
Tel hier een winterdepressietje bij op en je kunt me nu echt opvegen. Ik kan de hele dag wel janken, word er gek van. Daarnaast baal ik van alles, word ik volgend jaar 32, wil ik dolgraag kinderen en ben nog geen stap verder dan 6 jaar geleden.
Mijn concrete vraag:
- hoe kom ik van mijn verdriet af? Leuke dingen doe ik wel, maar bij leuke dingen trekt mijn maag ook samen als ik er aan denk dat ik hoe dan ook alleen thuis kom, en bij alles mis ik die vent, verdorie! Ook blijf ik verdrietig over het feit dat ik nu al een paar jaar alleen ben en het niet opschiet met me.
- hoe kan ik de mannen weer vertrouwen? Alles wat ik aanga eindigt met verdriet. Vorig jaar ben ik in mijn uppie naar Amerika geweest en was ik gelukkiger dan nu. Maar ik kan toch niet altijd alleen blijven om pijn te ontlopen? Maar alles wat ik start met mannen eindigt in pijn, of heeft al verdriet in de relatie zelf.
Goed, een flinke klaagzang, dat begrijp ik, maar het is ook geschreven in een jankbui en die ben ik zo zat dat ik hoop op tips!
Liefs,
Vinyl
PS. ik ben van mezelf een heel vrolijk en positief iemand. Daarom baal ik ook zo van mezelf nu. Ik weet dat ik hier wel weer uitkrabbel hoor, dat is namelijk altijd nog zo geweest, dus daar ben ik niet bang voor. Alleen wil ik eigenlijk niet meer hoeven uitkrabbelen, niet steeds weer die tegenvallen. Maar ja....
dinsdag 16 december 2008 om 19:48
quote:Charlotte69 schreef op 16 december 2008 @ 19:38:
Maar wás jij ook echt zwaar teleurgesteld dat hij opeens naar één van zijn kinderen moest? Ik kan me zomaar voorstellen dat jij daar alle begrip voor had en hem dus ook de ruimte gaf om zijn verplichtingen t.o.v. zijn gezin.
Ja, ik was wel heel erg teleurgesteld. Maar dat kwam meer doordat we elkaar al steeds wilden zien en steeds kwam er wat tussen. En nu dus weer.
Ik wist niet goed hiermee om te gaan en was heel verdrietig. Hij ook overigens.
Maar goed, ik was wel teleurgesteld ja, weer een paar weken elkaar niet zien.
Maar ja, nu dus al maanden niet...
Maar daar is denk ik wel de knop omgegaan bij hem dat hij zo mensen teleur moest stellen.
Maar wás jij ook echt zwaar teleurgesteld dat hij opeens naar één van zijn kinderen moest? Ik kan me zomaar voorstellen dat jij daar alle begrip voor had en hem dus ook de ruimte gaf om zijn verplichtingen t.o.v. zijn gezin.
Ja, ik was wel heel erg teleurgesteld. Maar dat kwam meer doordat we elkaar al steeds wilden zien en steeds kwam er wat tussen. En nu dus weer.
Ik wist niet goed hiermee om te gaan en was heel verdrietig. Hij ook overigens.
Maar goed, ik was wel teleurgesteld ja, weer een paar weken elkaar niet zien.
Maar ja, nu dus al maanden niet...
Maar daar is denk ik wel de knop omgegaan bij hem dat hij zo mensen teleur moest stellen.
dinsdag 16 december 2008 om 20:44
Vinyl
Ik kan niet zoveel toevoegen aan alles wat al gezegd is, maar het is zoooo herkenbaar. Had zon dip als jij nu hebt vorig jaar rond deze tijd, toen er een einde kwam aan een korte relatie. Ook hij zat middenin scheding, woonde nog bij ex toen ik hem leerde kennen, gaf hem begrip, ruimte, schouder als hij er even doorheen zat en toen hij uieindelijk op zichzelf woonde kon ie t allemaal - ook mij dus - niet meer aan en zijn we op lulllige manier uit elkaar gegaan. Hij was niet een van mn grote liefdes (ik heb er 3 gehad in mn leven, als ik zo terugkijk en voel), maar hij bracht me wel op hetzelfde punt waar jij nu zit...waarom zit ik altijd met de brokstukken, wat mankeert er aan mij dat er niemand echt voor mij gaat?
Al het verdriet, al dat afscheid nemen kwam er allemaal uit en uiteindelijk is die totale zwarte diepte, het in- en intens ongelukkig zijn, alleen maar goed voor me geweest. Heb mezelf wel weer teruggevonden en focus me op dit moment op alles, behalve mannen. Wil eerst weer gelukkig met mezelf zijn en ook leren van mn eigen fouten.
Ben nu ook alweer 6 jaar alleen(wonend) na relatie van 9 jaar. Ik heb nooit kinderwens gehad, maar kan me jouw gevoel heel goed voorstellen.
kortom, je moet hier doorheen, het hoort bij de verwerking..en het aloude cliche 'na regen komt zonneschijn' werkt vaak wel.
Heel veel sterkte!
Ik kan niet zoveel toevoegen aan alles wat al gezegd is, maar het is zoooo herkenbaar. Had zon dip als jij nu hebt vorig jaar rond deze tijd, toen er een einde kwam aan een korte relatie. Ook hij zat middenin scheding, woonde nog bij ex toen ik hem leerde kennen, gaf hem begrip, ruimte, schouder als hij er even doorheen zat en toen hij uieindelijk op zichzelf woonde kon ie t allemaal - ook mij dus - niet meer aan en zijn we op lulllige manier uit elkaar gegaan. Hij was niet een van mn grote liefdes (ik heb er 3 gehad in mn leven, als ik zo terugkijk en voel), maar hij bracht me wel op hetzelfde punt waar jij nu zit...waarom zit ik altijd met de brokstukken, wat mankeert er aan mij dat er niemand echt voor mij gaat?
Al het verdriet, al dat afscheid nemen kwam er allemaal uit en uiteindelijk is die totale zwarte diepte, het in- en intens ongelukkig zijn, alleen maar goed voor me geweest. Heb mezelf wel weer teruggevonden en focus me op dit moment op alles, behalve mannen. Wil eerst weer gelukkig met mezelf zijn en ook leren van mn eigen fouten.
Ben nu ook alweer 6 jaar alleen(wonend) na relatie van 9 jaar. Ik heb nooit kinderwens gehad, maar kan me jouw gevoel heel goed voorstellen.
kortom, je moet hier doorheen, het hoort bij de verwerking..en het aloude cliche 'na regen komt zonneschijn' werkt vaak wel.
Heel veel sterkte!
dinsdag 16 december 2008 om 21:09
quote:Vinyl schreef op 16 december 2008 @ 19:48:
[...]
Ja, ik was wel heel erg teleurgesteld. Maar dat kwam meer doordat we elkaar al steeds wilden zien en steeds kwam er wat tussen. En nu dus weer.
Ik wist niet goed hiermee om te gaan en was heel verdrietig. Hij ook overigens.
Maar goed, ik was wel teleurgesteld ja, weer een paar weken elkaar niet zien.
Maar ja, nu dus al maanden niet...
Maar daar is denk ik wel de knop omgegaan bij hem dat hij zo mensen teleur moest stellen.
Maar weet je, Vinyl, als jullie relatie wel voort zou bestaan, zouden dit soort situaties aan de orde van de dag zijn.
Hij heeft nu eenmaal die kinderen en hij is daar net zo verantwoordelijk voor als zijn ex. Dus als er nood aan de man is, is het logisch dat hij erop afvliegt en zijn kinderen te hulp schiet.
Als het jouw eigen kind (dus bijvoorbeeld het kind van jullie samen) betrof, zou dat voor jou ook logisch zijn.
Dat zijn de consequenties van een relatie aangaan met een man met baggage.
Zou je daar mee om kunnen/willen gaan?
[...]
Ja, ik was wel heel erg teleurgesteld. Maar dat kwam meer doordat we elkaar al steeds wilden zien en steeds kwam er wat tussen. En nu dus weer.
Ik wist niet goed hiermee om te gaan en was heel verdrietig. Hij ook overigens.
Maar goed, ik was wel teleurgesteld ja, weer een paar weken elkaar niet zien.
Maar ja, nu dus al maanden niet...
Maar daar is denk ik wel de knop omgegaan bij hem dat hij zo mensen teleur moest stellen.
Maar weet je, Vinyl, als jullie relatie wel voort zou bestaan, zouden dit soort situaties aan de orde van de dag zijn.
Hij heeft nu eenmaal die kinderen en hij is daar net zo verantwoordelijk voor als zijn ex. Dus als er nood aan de man is, is het logisch dat hij erop afvliegt en zijn kinderen te hulp schiet.
Als het jouw eigen kind (dus bijvoorbeeld het kind van jullie samen) betrof, zou dat voor jou ook logisch zijn.
Dat zijn de consequenties van een relatie aangaan met een man met baggage.
Zou je daar mee om kunnen/willen gaan?
dinsdag 16 december 2008 om 21:18
quote:Charlotte69 schreef op 16 december 2008 @ 21:09:
[...]
Maar weet je, Vinyl, als jullie relatie wel voort zou bestaan, zouden dit soort situaties aan de orde van de dag zijn.
Hij heeft nu eenmaal die kinderen en hij is daar net zo verantwoordelijk voor als zijn ex. Dus als er nood aan de man is, is het logisch dat hij erop afvliegt en zijn kinderen te hulp schiet.
Als het jouw eigen kind (dus bijvoorbeeld het kind van jullie samen) betrof, zou dat voor jou ook logisch zijn.
Dat zijn de consequenties van een relatie aangaan met een man met baggage.
Zou je daar mee om kunnen/willen gaan?Ja, absoluut. Alleen nu was het zo dat hij echt weg moest en wij elkaar dus nog amper hadden gezien. In de 'gewone' situatie later heeft hij gewoon een eigen stek. Als er dan iets is met exvrouw en hij moet er voor de kinderen zijn, dan zou hij ze gewoon kunnen halen. Maar nu was het gewoon extra zuur omdat ik dus ook echt weg moest... (en het de eerste keer was dat dat zich voordeed en we er allebei even geen raad mee wisten)
[...]
Maar weet je, Vinyl, als jullie relatie wel voort zou bestaan, zouden dit soort situaties aan de orde van de dag zijn.
Hij heeft nu eenmaal die kinderen en hij is daar net zo verantwoordelijk voor als zijn ex. Dus als er nood aan de man is, is het logisch dat hij erop afvliegt en zijn kinderen te hulp schiet.
Als het jouw eigen kind (dus bijvoorbeeld het kind van jullie samen) betrof, zou dat voor jou ook logisch zijn.
Dat zijn de consequenties van een relatie aangaan met een man met baggage.
Zou je daar mee om kunnen/willen gaan?Ja, absoluut. Alleen nu was het zo dat hij echt weg moest en wij elkaar dus nog amper hadden gezien. In de 'gewone' situatie later heeft hij gewoon een eigen stek. Als er dan iets is met exvrouw en hij moet er voor de kinderen zijn, dan zou hij ze gewoon kunnen halen. Maar nu was het gewoon extra zuur omdat ik dus ook echt weg moest... (en het de eerste keer was dat dat zich voordeed en we er allebei even geen raad mee wisten)
dinsdag 16 december 2008 om 21:20
quote:Xenia66 schreef op 16 december 2008 @ 20:44:
Vinyl
Ik kan niet zoveel toevoegen aan alles wat al gezegd is, maar het is zoooo herkenbaar. Had zon dip als jij nu hebt vorig jaar rond deze tijd, toen er een einde kwam aan een korte relatie. Ook hij zat middenin scheding, woonde nog bij ex toen ik hem leerde kennen, gaf hem begrip, ruimte, schouder als hij er even doorheen zat en toen hij uieindelijk op zichzelf woonde kon ie t allemaal - ook mij dus - niet meer aan en zijn we op lulllige manier uit elkaar gegaan. Hij was niet een van mn grote liefdes (ik heb er 3 gehad in mn leven, als ik zo terugkijk en voel), maar hij bracht me wel op hetzelfde punt waar jij nu zit...waarom zit ik altijd met de brokstukken, wat mankeert er aan mij dat er niemand echt voor mij gaat?
Al het verdriet, al dat afscheid nemen kwam er allemaal uit en uiteindelijk is die totale zwarte diepte, het in- en intens ongelukkig zijn, alleen maar goed voor me geweest. Heb mezelf wel weer teruggevonden en focus me op dit moment op alles, behalve mannen. Wil eerst weer gelukkig met mezelf zijn en ook leren van mn eigen fouten.
Ben nu ook alweer 6 jaar alleen(wonend) na relatie van 9 jaar. Ik heb nooit kinderwens gehad, maar kan me jouw gevoel heel goed voorstellen.
kortom, je moet hier doorheen, het hoort bij de verwerking..en het aloude cliche 'na regen komt zonneschijn' werkt vaak wel.
Heel veel sterkte!
Nou, dat is ook waar ik me aan vasthoud, ik kom er altijd weer bovenop. Geen van die brokstukken heeft me klein gekregen.
Maar ik vind het wel eens oneerlijk, ik zit keer op keer weer met de brokstukken en anderen zijn al jaren happy, trouwen, krijgen kinderen...
En dan nog zeggen: goh, je valt wel altijd op de verkeerde mannen he?
T^&%$@#@$ alsof het op hun hoofd staat dat dit gaat gebeuren!
Vinyl
Ik kan niet zoveel toevoegen aan alles wat al gezegd is, maar het is zoooo herkenbaar. Had zon dip als jij nu hebt vorig jaar rond deze tijd, toen er een einde kwam aan een korte relatie. Ook hij zat middenin scheding, woonde nog bij ex toen ik hem leerde kennen, gaf hem begrip, ruimte, schouder als hij er even doorheen zat en toen hij uieindelijk op zichzelf woonde kon ie t allemaal - ook mij dus - niet meer aan en zijn we op lulllige manier uit elkaar gegaan. Hij was niet een van mn grote liefdes (ik heb er 3 gehad in mn leven, als ik zo terugkijk en voel), maar hij bracht me wel op hetzelfde punt waar jij nu zit...waarom zit ik altijd met de brokstukken, wat mankeert er aan mij dat er niemand echt voor mij gaat?
Al het verdriet, al dat afscheid nemen kwam er allemaal uit en uiteindelijk is die totale zwarte diepte, het in- en intens ongelukkig zijn, alleen maar goed voor me geweest. Heb mezelf wel weer teruggevonden en focus me op dit moment op alles, behalve mannen. Wil eerst weer gelukkig met mezelf zijn en ook leren van mn eigen fouten.
Ben nu ook alweer 6 jaar alleen(wonend) na relatie van 9 jaar. Ik heb nooit kinderwens gehad, maar kan me jouw gevoel heel goed voorstellen.
kortom, je moet hier doorheen, het hoort bij de verwerking..en het aloude cliche 'na regen komt zonneschijn' werkt vaak wel.
Heel veel sterkte!
Nou, dat is ook waar ik me aan vasthoud, ik kom er altijd weer bovenop. Geen van die brokstukken heeft me klein gekregen.
Maar ik vind het wel eens oneerlijk, ik zit keer op keer weer met de brokstukken en anderen zijn al jaren happy, trouwen, krijgen kinderen...
En dan nog zeggen: goh, je valt wel altijd op de verkeerde mannen he?
T^&%$@#@$ alsof het op hun hoofd staat dat dit gaat gebeuren!
dinsdag 16 december 2008 om 21:26
quote:Vinyl schreef op 16 december 2008 @ 21:18:
[...]
Ja, absoluut. Alleen nu was het zo dat hij echt weg moest en wij elkaar dus nog amper hadden gezien. In de 'gewone' situatie later heeft hij gewoon een eigen stek. Als er dan iets is met exvrouw en hij moet er voor de kinderen zijn, dan zou hij ze gewoon kunnen halen. Maar nu was het gewoon extra zuur omdat ik dus ook echt weg moest... (en het de eerste keer was dat dat zich voordeed en we er allebei even geen raad mee wisten)Maar begrijp ik het dan goed dat hij dus sinds dit incident van gedachten veranderd is en hij jullie relatie verbroken heeft?
[...]
Ja, absoluut. Alleen nu was het zo dat hij echt weg moest en wij elkaar dus nog amper hadden gezien. In de 'gewone' situatie later heeft hij gewoon een eigen stek. Als er dan iets is met exvrouw en hij moet er voor de kinderen zijn, dan zou hij ze gewoon kunnen halen. Maar nu was het gewoon extra zuur omdat ik dus ook echt weg moest... (en het de eerste keer was dat dat zich voordeed en we er allebei even geen raad mee wisten)Maar begrijp ik het dan goed dat hij dus sinds dit incident van gedachten veranderd is en hij jullie relatie verbroken heeft?
dinsdag 16 december 2008 om 21:32
[quote]Vinyl schreef op 16 december 2008 @ 21:20:
[...]
Nou, dat is ook waar ik me aan vasthoud, ik kom er altijd weer bovenop. Geen van die brokstukken heeft me klein gekregen.
Maar ik vind het wel eens oneerlijk, ik zit keer op keer weer met de brokstukken en anderen zijn al jaren happy, trouwen, krijgen kinderen...
Tja, ik herken dat ook. Ben 42, nooit getrouwd geweest, 9 jaar samengewoond van mn 28e tot 37e, dus kreeg voor mn 28e te horen dat ik altijd op foute mannen viel en de laatste jaren dus weer. Ik voel mij vaak een buitenstaander.
Sta daar boven hoor, want iedereen weet dat een relatie niet zaligmakend is en de meesten willen graag hun gesettelde leventje inruilen voor een (al dan niet spannend) singlelife.
[...]
Nou, dat is ook waar ik me aan vasthoud, ik kom er altijd weer bovenop. Geen van die brokstukken heeft me klein gekregen.
Maar ik vind het wel eens oneerlijk, ik zit keer op keer weer met de brokstukken en anderen zijn al jaren happy, trouwen, krijgen kinderen...
Tja, ik herken dat ook. Ben 42, nooit getrouwd geweest, 9 jaar samengewoond van mn 28e tot 37e, dus kreeg voor mn 28e te horen dat ik altijd op foute mannen viel en de laatste jaren dus weer. Ik voel mij vaak een buitenstaander.
Sta daar boven hoor, want iedereen weet dat een relatie niet zaligmakend is en de meesten willen graag hun gesettelde leventje inruilen voor een (al dan niet spannend) singlelife.
dinsdag 16 december 2008 om 21:34
quote:Charlotte69 schreef op 16 december 2008 @ 21:26:
[...]
Maar begrijp ik het dan goed dat hij dus sinds dit incident van gedachten veranderd is en hij jullie relatie verbroken heeft?
Nee, niet direct. Na dat weekend wist hij het allemaal niet meer. In dat weekend was hij al heel moe. Daarna werd hij nog meer moe en was hij in gevecht tussen verstand en gevoel. We hebben toen een weekje geen contact gehad en toen kwam hij tot de conclusie dat hij me moest loslaten. We zouden elkaar niet meer zien maar hebben toen nog wel veel gebeld etc. Maar ook dat werd langzaam teveel. Ik merkte echt dat het steeds slechter ging, steeds somberder. Op een gegeven moment belden we nog maar 1x per week en hij zou toen op een donderdag naar de huisarts, het ging echt niet meer en ;s avonds zouden we bellen.
Die middag kreeg ik een sms dat hij het niet meer trok, hij was naar de huisarts geweest, contact ging niet meer. Hij zou van het weekend zijn verhaal op de mail zetten.
Ik was nogal in de war. En van het weekend kwam de mail. Dat hij er echt helemaal doorheen zat. Zich had ziekgemeld, nu pas besefte wat er met hem gaande was. Dat hij als de kinderen op bed lagen alleen nog maar kon huilen en malen. Dat hij droomde over alles van de afgelopen jaren en zelfs uit zijn kindertijd. Nachtmerries, alles.
Helemaal overhoop.
Het speet hem zo erg. Hij vond het vreselijk dat ik de dupe moest worden van het feit dat hij nu voor zichzelf moest kiezen, maar hij kon niet anders. Hij was op.
Ik heb hem gelijk gebeld en we hebben gepraat. Hij klonk zo somber en mat. Ik schrok ervan.
En zo begon de stilte. Af en toe vraag ik eens hoe het gaat. Het gaat al wel iets beter dan toen. Hij kan zichzelf beter weren tegen dingen als zijn ex en wat zij flikt.
Maar hij is er nog lang niet. En vanuit die positie zegt hij nu ook: reken er maar niet op...
[...]
Maar begrijp ik het dan goed dat hij dus sinds dit incident van gedachten veranderd is en hij jullie relatie verbroken heeft?
Nee, niet direct. Na dat weekend wist hij het allemaal niet meer. In dat weekend was hij al heel moe. Daarna werd hij nog meer moe en was hij in gevecht tussen verstand en gevoel. We hebben toen een weekje geen contact gehad en toen kwam hij tot de conclusie dat hij me moest loslaten. We zouden elkaar niet meer zien maar hebben toen nog wel veel gebeld etc. Maar ook dat werd langzaam teveel. Ik merkte echt dat het steeds slechter ging, steeds somberder. Op een gegeven moment belden we nog maar 1x per week en hij zou toen op een donderdag naar de huisarts, het ging echt niet meer en ;s avonds zouden we bellen.
Die middag kreeg ik een sms dat hij het niet meer trok, hij was naar de huisarts geweest, contact ging niet meer. Hij zou van het weekend zijn verhaal op de mail zetten.
Ik was nogal in de war. En van het weekend kwam de mail. Dat hij er echt helemaal doorheen zat. Zich had ziekgemeld, nu pas besefte wat er met hem gaande was. Dat hij als de kinderen op bed lagen alleen nog maar kon huilen en malen. Dat hij droomde over alles van de afgelopen jaren en zelfs uit zijn kindertijd. Nachtmerries, alles.
Helemaal overhoop.
Het speet hem zo erg. Hij vond het vreselijk dat ik de dupe moest worden van het feit dat hij nu voor zichzelf moest kiezen, maar hij kon niet anders. Hij was op.
Ik heb hem gelijk gebeld en we hebben gepraat. Hij klonk zo somber en mat. Ik schrok ervan.
En zo begon de stilte. Af en toe vraag ik eens hoe het gaat. Het gaat al wel iets beter dan toen. Hij kan zichzelf beter weren tegen dingen als zijn ex en wat zij flikt.
Maar hij is er nog lang niet. En vanuit die positie zegt hij nu ook: reken er maar niet op...
dinsdag 16 december 2008 om 21:41
quote:Xenia66 schreef op 16 december 2008 @ 21:32:
[quote]Vinyl schreef op 16 december 2008 @ 21:20:
[...]
Nou, dat is ook waar ik me aan vasthoud, ik kom er altijd weer bovenop. Geen van die brokstukken heeft me klein gekregen.
Maar ik vind het wel eens oneerlijk, ik zit keer op keer weer met de brokstukken en anderen zijn al jaren happy, trouwen, krijgen kinderen...
Tja, ik herken dat ook. Ben 42, nooit getrouwd geweest, 9 jaar samengewoond van mn 28e tot 37e, dus kreeg voor mn 28e te horen dat ik altijd op foute mannen viel en de laatste jaren dus weer. Ik voel mij vaak een buitenstaander.
Sta daar boven hoor, want iedereen weet dat een relatie niet zaligmakend is en de meesten willen graag hun gesettelde leventje inruilen voor een (al dan niet spannend) singlelife.
Daar geef ik je helemaal gelijk in. Ik heb ook vrienden die getrouwd zijn of een gezin en daar zou ik voor geen goud mee willen ruilen. Dingen die ik nu doe of meemaak zijn ook bijzonder en die pakt niemand me meer af. Vriendinnen met een gezin zijn wel eens jaloers op mijn concerten die ik bezoek, de steden en verre landen die ik aandoe. Ach, en tevens ben ik weer jaloers op hen. Het is altijd groener aan de andere kant.
Maar het liefst zou ik dit alles met een maatje doen...
[quote]Vinyl schreef op 16 december 2008 @ 21:20:
[...]
Nou, dat is ook waar ik me aan vasthoud, ik kom er altijd weer bovenop. Geen van die brokstukken heeft me klein gekregen.
Maar ik vind het wel eens oneerlijk, ik zit keer op keer weer met de brokstukken en anderen zijn al jaren happy, trouwen, krijgen kinderen...
Tja, ik herken dat ook. Ben 42, nooit getrouwd geweest, 9 jaar samengewoond van mn 28e tot 37e, dus kreeg voor mn 28e te horen dat ik altijd op foute mannen viel en de laatste jaren dus weer. Ik voel mij vaak een buitenstaander.
Sta daar boven hoor, want iedereen weet dat een relatie niet zaligmakend is en de meesten willen graag hun gesettelde leventje inruilen voor een (al dan niet spannend) singlelife.
Daar geef ik je helemaal gelijk in. Ik heb ook vrienden die getrouwd zijn of een gezin en daar zou ik voor geen goud mee willen ruilen. Dingen die ik nu doe of meemaak zijn ook bijzonder en die pakt niemand me meer af. Vriendinnen met een gezin zijn wel eens jaloers op mijn concerten die ik bezoek, de steden en verre landen die ik aandoe. Ach, en tevens ben ik weer jaloers op hen. Het is altijd groener aan de andere kant.
Maar het liefst zou ik dit alles met een maatje doen...
dinsdag 16 december 2008 om 21:55
Nee, ze hebben het huis nog niet verkocht. Degene die de kinderen heeft is thuis en de ander is dan weg zeg maar.
Toen wij samen waren weigerde ze vaak het huis uit te gaan. Maar hoe dat nu is weet ik niet.
In dat huis ben ik niet geweest. Hij had toen tijdelijk een kamer. Maar vanwege financien zit hij nu bij zijn moeder als noodoplossing tot het huis verkocht is.
Toen wij samen waren weigerde ze vaak het huis uit te gaan. Maar hoe dat nu is weet ik niet.
In dat huis ben ik niet geweest. Hij had toen tijdelijk een kamer. Maar vanwege financien zit hij nu bij zijn moeder als noodoplossing tot het huis verkocht is.
dinsdag 16 december 2008 om 22:12
Tjonge, wat een gedoe allemaal!
Maar ik denk ook niet dat hij nu in een positie zit waarin hij makkelijk een relatie met jou kan aangaan.
Misschien voelt hij zich zelfs wel schuldig op de momenten dat hij gelukkig was met jou. Omdat de hele situatie eigenlijk zo verdrietig is, met name voor zijn kinderen.
Wat ik echter niet begrijp is dat hij er zo stellig in is dat jij niet op hem moet wachten, dat je door moet gaan met je leven zonder hem. Dat rijmt niet met al die gelukzalige momenten die jullie gedeeld hebben en de periode waarin hij je liet geloven dat jij alles voor hem was.
Maar ik denk ook niet dat hij nu in een positie zit waarin hij makkelijk een relatie met jou kan aangaan.
Misschien voelt hij zich zelfs wel schuldig op de momenten dat hij gelukkig was met jou. Omdat de hele situatie eigenlijk zo verdrietig is, met name voor zijn kinderen.
Wat ik echter niet begrijp is dat hij er zo stellig in is dat jij niet op hem moet wachten, dat je door moet gaan met je leven zonder hem. Dat rijmt niet met al die gelukzalige momenten die jullie gedeeld hebben en de periode waarin hij je liet geloven dat jij alles voor hem was.
dinsdag 16 december 2008 om 22:14
Nee, precies, en dat is nu precies waarover ik zo verdrietig ben en in de war ben...
Ik zei het net nog tegen een vriend van me: ik snap er niks van, hoe kan dit nou?
Hij zei: troost je, waarschijnlijk snapt hij er ook niks van, maar kan hij het nu echt niet overzien wat hij wil met de toekomst. Dat is iets waar je totaal niet mee bezig bent als je overspannen bent.
En dat komt idd wel overeen met wat meneer zelf zei vandaag: ik leef nu echt met de dag...
Ik zei het net nog tegen een vriend van me: ik snap er niks van, hoe kan dit nou?
Hij zei: troost je, waarschijnlijk snapt hij er ook niks van, maar kan hij het nu echt niet overzien wat hij wil met de toekomst. Dat is iets waar je totaal niet mee bezig bent als je overspannen bent.
En dat komt idd wel overeen met wat meneer zelf zei vandaag: ik leef nu echt met de dag...
dinsdag 16 december 2008 om 22:21
Kikkertje, dikke knuffel .
Naar dat je je nog steeds zo rot voelt. Wat voor dooddoener dan ook, het is natuurlijk niet raar dat de pijn niet zomaar over is, wanneer iemand je zo ontzettend geraakt heeft. Ik 'ken' je als een positieve en optimistische forummer. Dat zijn goede eigenschappen, maar soms werken ze tegen. Dan 'dwing' je je om maar weer positief en optimistisch te doen, terwijl dat niet zo voelt. En uiteindelijk... breekt dat alleen maar op en moet je tien keer zo hard huilen.
Ik wil je geen Therapie 'aanpraten' , maar soms kan het helpen om met iemand anders (een neutraal iemand) je gedachten en gevoelens te ordenen en te 'doorleven', ongegeneerd een klaagzang te kunnen doen, maar ook te leren accepteren....
Erwt
Naar dat je je nog steeds zo rot voelt. Wat voor dooddoener dan ook, het is natuurlijk niet raar dat de pijn niet zomaar over is, wanneer iemand je zo ontzettend geraakt heeft. Ik 'ken' je als een positieve en optimistische forummer. Dat zijn goede eigenschappen, maar soms werken ze tegen. Dan 'dwing' je je om maar weer positief en optimistisch te doen, terwijl dat niet zo voelt. En uiteindelijk... breekt dat alleen maar op en moet je tien keer zo hard huilen.
Ik wil je geen Therapie 'aanpraten' , maar soms kan het helpen om met iemand anders (een neutraal iemand) je gedachten en gevoelens te ordenen en te 'doorleven', ongegeneerd een klaagzang te kunnen doen, maar ook te leren accepteren....
Erwt
Peas on earth!
dinsdag 16 december 2008 om 22:23
dinsdag 16 december 2008 om 22:27
quote:Vinyl schreef op 16 december 2008 @ 22:23: Maar ja, ik ga toch niet met liefdesverdriet en een vertrouwensprobleem naar een therapeut? Ze zien me aankomen!Jahoor, die zien jou aankomen en kijken helemaal niet raar . Eerlijk waar niet. Kijk, 'gewoon' liefdesverdriet is iets was pijn doet, verdrietig is, maar gaandeweg slijt en zelfs overgaat. Als liefdesverdriet echter bovenop je 'vertrouwensprobleem' komt, is het niet meer simpelweg 'liefdesverdriet', maar wordt het als het ware een bevestiging van datzelfde vertrouwensprobleem ('ziejewel, het gaat wéér fout' etc) en is het geen liefdesverdriet meer wat gaandeweg slijt, maar wat juist jouw gebrek aan vertrouwen vergroot. Het is soms moeilijk daar nog zelf uit te komen, omdat het moeilijk is van een afstandje naar jezelf te kijken...
Peas on earth!
dinsdag 16 december 2008 om 22:29
quote:PrinsesOpDeErwt schreef op 16 december 2008 @ 22:27:
[...]
Jahoor, die zien jou aankomen en kijken helemaal niet raar . Eerlijk waar niet. Kijk, 'gewoon' liefdesverdriet is iets was pijn doet, verdrietig is, maar gaandeweg slijt en zelfs overgaat. Als liefdesverdriet echter bovenop je 'vertrouwensprobleem' komt, is het niet meer simpelweg 'liefdesverdriet', maar wordt het als het ware een bevestiging van datzelfde vertrouwensprobleem ('ziejewel, het gaat wéér fout' etc) en is het geen liefdesverdriet meer wat gaandeweg slijt, maar wat juist jouw gebrek aan vertrouwen vergroot. Het is soms moeilijk daar nog zelf uit te komen, omdat het moeilijk is van een afstandje naar jezelf te kijken...Maar weet je, ik kan best leren dat een relatie niet altijd hoeft te betekenen dat het ineens afloopt. Maar ik denk zelf dat ik dat pas zal geloven als ik het ook ervaar. Het vertrouwen krijg je pas door... vertrouwen te krijgen van iemand. Denk ik...
[...]
Jahoor, die zien jou aankomen en kijken helemaal niet raar . Eerlijk waar niet. Kijk, 'gewoon' liefdesverdriet is iets was pijn doet, verdrietig is, maar gaandeweg slijt en zelfs overgaat. Als liefdesverdriet echter bovenop je 'vertrouwensprobleem' komt, is het niet meer simpelweg 'liefdesverdriet', maar wordt het als het ware een bevestiging van datzelfde vertrouwensprobleem ('ziejewel, het gaat wéér fout' etc) en is het geen liefdesverdriet meer wat gaandeweg slijt, maar wat juist jouw gebrek aan vertrouwen vergroot. Het is soms moeilijk daar nog zelf uit te komen, omdat het moeilijk is van een afstandje naar jezelf te kijken...Maar weet je, ik kan best leren dat een relatie niet altijd hoeft te betekenen dat het ineens afloopt. Maar ik denk zelf dat ik dat pas zal geloven als ik het ook ervaar. Het vertrouwen krijg je pas door... vertrouwen te krijgen van iemand. Denk ik...
dinsdag 16 december 2008 om 22:36
quote:Vinyl schreef op 16 december 2008 @ 22:29:
[...]
Maar weet je, ik kan best leren dat een relatie niet altijd hoeft te betekenen dat het ineens afloopt. Maar ik denk zelf dat ik dat pas zal geloven als ik het ook ervaar. Het vertrouwen krijg je pas door... vertrouwen te krijgen van iemand. Denk ik...Maar lieve Vinyl, het gaat toch om veel méér dan dat? Om vertrouwen in je toekomst, accepteren dat je toekomstdromen anders lopen dan je dacht/hoopte, etc. Natuurlijk heb je gelijk dat het helpt om binnen een relatie te ervaren dat het goed gaat, dat je vertrouwen in de ander terecht is, máár... daarmee laat je je vertrouwen/geluk opnieuw afhangen van een ander. Ik denk namelijk dat het iets in jezelf is. Grappig genoeg zocht ik je topic bijvoorbeeld ook op 'psyche', maar stond het tot mijn verbazing onder 'relaties'. Maakt mij niet uit natuurlijk , maar ik vind jouw topic een typisch 'psychetopic', omdat het, zoals ik het lees, over jóu gaat. Natuurlijk gaat het ook over jou in relatie tot een ander, maar vooral over jouzélf....
[...]
Maar weet je, ik kan best leren dat een relatie niet altijd hoeft te betekenen dat het ineens afloopt. Maar ik denk zelf dat ik dat pas zal geloven als ik het ook ervaar. Het vertrouwen krijg je pas door... vertrouwen te krijgen van iemand. Denk ik...Maar lieve Vinyl, het gaat toch om veel méér dan dat? Om vertrouwen in je toekomst, accepteren dat je toekomstdromen anders lopen dan je dacht/hoopte, etc. Natuurlijk heb je gelijk dat het helpt om binnen een relatie te ervaren dat het goed gaat, dat je vertrouwen in de ander terecht is, máár... daarmee laat je je vertrouwen/geluk opnieuw afhangen van een ander. Ik denk namelijk dat het iets in jezelf is. Grappig genoeg zocht ik je topic bijvoorbeeld ook op 'psyche', maar stond het tot mijn verbazing onder 'relaties'. Maakt mij niet uit natuurlijk , maar ik vind jouw topic een typisch 'psychetopic', omdat het, zoals ik het lees, over jóu gaat. Natuurlijk gaat het ook over jou in relatie tot een ander, maar vooral over jouzélf....
Peas on earth!
dinsdag 16 december 2008 om 22:39
quote:Vinyl schreef op 16 december 2008 @ 22:23:
He lieve Erwt!
Ja, dat hoorde ik vandaag al eerder. Maar ja, ik ga toch niet met liefdesverdriet en een vertrouwensprobleem naar een therapeut? Ze zien me aankomen!
Of bedoel je gewoon een neutrale vriendin ofzo? Die kennen het verhaal al... dat is lastig...
Alleerst een dikke
Nu even reageren op deze post...
Want ik heb dat wel gedaan...en dacht net zoals jij "Ze zien me aankomen!" Dat heb ik toen ook verteld, werd mij gelijk even duidelijk gemaakt dat ik één van de velen was!
Ik overzag het ook allemaal even niet meer 2,5 jaar geleden toen mijn prins op het witte paard vertelde dat hij niet meer verder met mij wilde.
Ik ben toen op aanraden van velen, waaronder ex, gaan praten met zo'n iemand. Ik heb geen jarenlange sessie's gehad. Maar wel een stuk of 6/8. Het heeft mij toendertijd echt geholpen!
Dus moraal van dit verhaal, als je denkt dat het je helpt en het je goed zal doen moet je het gewoon doen. Ook kan je na 1x gewoon zeggen, nee ik verwerk alles liever anders!
He lieve Erwt!
Ja, dat hoorde ik vandaag al eerder. Maar ja, ik ga toch niet met liefdesverdriet en een vertrouwensprobleem naar een therapeut? Ze zien me aankomen!
Of bedoel je gewoon een neutrale vriendin ofzo? Die kennen het verhaal al... dat is lastig...
Alleerst een dikke
Nu even reageren op deze post...
Want ik heb dat wel gedaan...en dacht net zoals jij "Ze zien me aankomen!" Dat heb ik toen ook verteld, werd mij gelijk even duidelijk gemaakt dat ik één van de velen was!
Ik overzag het ook allemaal even niet meer 2,5 jaar geleden toen mijn prins op het witte paard vertelde dat hij niet meer verder met mij wilde.
Ik ben toen op aanraden van velen, waaronder ex, gaan praten met zo'n iemand. Ik heb geen jarenlange sessie's gehad. Maar wel een stuk of 6/8. Het heeft mij toendertijd echt geholpen!
Dus moraal van dit verhaal, als je denkt dat het je helpt en het je goed zal doen moet je het gewoon doen. Ook kan je na 1x gewoon zeggen, nee ik verwerk alles liever anders!
dinsdag 16 december 2008 om 22:53
Hangt van je verzekering af, daar zou je even over kunnen bellen.
Ik ben in het afgelopen jaar een aantal keren naar een psychotherapeut geweest. Ik ging eerst naar de huisarts (en vertelde globaal waarom ik graag een doorverwijzing wilde), kreeg een verwijsbrief en ging naar een psychotherapeute. Daar ontdekte ik dat die verwijzing niet eens nodig was geweest.
Als je je verzekering even belt (of misschien staat het wel in de polis), weet je of een verwijzing van de huisarts nodig is. Zo ja, vertel je in grote lijn waarom je een verwijsbrief wilt. Zo nee, kun je direct op zoek naar een psycholoog/psychotherapeut.
Maar... laat het ook maar even bezinken hoor... ik wil je niet richting de psych duwen, maar bedenk in íeder geval dat het niet raar is om daarheen te gaan. Dat wat jij als probleem ervaart, is iets waarmee je prima terecht kunt. Een therapeut zal je absoluut niet raar aankijken.
Ik ga nu slapen, maar kom hier morgen weer even kijken.
Erwt
Ik ben in het afgelopen jaar een aantal keren naar een psychotherapeut geweest. Ik ging eerst naar de huisarts (en vertelde globaal waarom ik graag een doorverwijzing wilde), kreeg een verwijsbrief en ging naar een psychotherapeute. Daar ontdekte ik dat die verwijzing niet eens nodig was geweest.
Als je je verzekering even belt (of misschien staat het wel in de polis), weet je of een verwijzing van de huisarts nodig is. Zo ja, vertel je in grote lijn waarom je een verwijsbrief wilt. Zo nee, kun je direct op zoek naar een psycholoog/psychotherapeut.
Maar... laat het ook maar even bezinken hoor... ik wil je niet richting de psych duwen, maar bedenk in íeder geval dat het niet raar is om daarheen te gaan. Dat wat jij als probleem ervaart, is iets waarmee je prima terecht kunt. Een therapeut zal je absoluut niet raar aankijken.
Ik ga nu slapen, maar kom hier morgen weer even kijken.
Erwt
Peas on earth!
