Relaties
alle pijlers
Ik zit in een flinke dip, (let op: klaagzang alert)
dinsdag 16 december 2008 om 15:35
Dag allemaal,
Een tijdje terug heb ik in een topic geschreven over mijn zeer korte maar heel diepgaande relatie.
Ik had een man ontmoet die me werkelijk tot op het bot heeft geraakt, heeft ontroerd zoals nooit iemand eerder heeft gedaan. En dit was andersom ook zo. Samen lachen, huilen, beduust om wat ons overkwam.
Heel voorzichtig, na een paar keer flink belazerd geweest te zijn, durfte ik te geloven dat was ik meemaakte echt was. Dat er echt iemand was die me op handen droeg, me waardeerde om wie ik was en die geen uitvluchten nodig had maar echt mij liefhad om wie ik was.
Na een paar vreemdga-relaties en eentje met een man die me voorloog over van alles en nogwat was dit zo heerlijk. Daarnaast dachten we over heel veel dingen hetzelfde en was het gewoon goed. Voelde als thuiskomen. Dit klinkt allemaal heel zoet, maar het was gewoon goed. Ik kan er niks anders van maken.
Minpuntje: zijn scheiding liep nog.
Wat er toen gebeurde heb ik in mijn topic ook verteld: hij raakte overspannen. Trok het allemaal niet meer en de beerput ging open. Zijn vader is onlangs overleden en daar kon hij met zijn vrouw niet over praten, dus dat onverwerkte stuk kwam naar boven, samen met het verdriet om het feit dat zijn kinderen met gescheiden ouders op zouden groeien, de stress om het niet verkochte huis, het omgaan met zijn dominante ex, het feit dat hij te goed was voor deze wereld en over zich heen liet lopen. Anyway, ALLES kwam eruit. Hij zit in een diepe put en is daar nu mee bezig dmv therapie etc om daaruit te komen.
De scheiding is er inmiddels door, huis is nog niet verkocht en zijn therapie loopt.
En ik.. ben hem kwijt. Door deze ellende zat hij er helemaal doorheen, diep in de put en had hij alleen energie voor zichzelf en zijn herstel. Hij zat en zit ziek thuis. We hebben geen contact meer en ik moet ervanuit gaan dat het niet goed komt. Voorlopig kan hij geen relatie aan.
Nou ja, genoeg over hem, hier kom ik:
Ik zit er doorheen. En niet zo'n beetje ook. Ben verdrietig over het feit dat ik deze man kwijt ben geraakt en niet meer terug zal krijgen. Dat er eindelijk iemand was die ik zo vertrouwde, die me zo goed deed voelen, waar ik me zo bij thuis voelde, en die ben ik kwijt!
Verder ben ik nu al 6 jaar aan het aankloten met relaties. 6 jaar geleden woonde ik samen en van de een op de andere dag vertrok hij en kwam niet meer terug. Ik kocht het huis over en daar woon ik nu nog. Hij was een week later met een collega, het bleek al langer te spelen. Mijn relatie ervoor eindige ook met vreemdgaan.
Tussen deze samenwoon-relatie en deze laatste heb ik nog 1 relatie gehad van 1,5 jaar. Met een narcist (weet ik nu, snap nu ook waarom hij zo is), en dit was geen succes. Liegen, bedriegen en alles lag altijd aan mij.
Anyway, deze man waar het nog niet zo lang mee uit is, is de eerste die echt volledig weer voor me ging. Die ik echt vertrouwde. En ook hier is het vertrouwen, welliswaar op een ander vlak, beschaamd. Ik zit weer alleen met de brokstukken en weer kan ik puinruimen bij mezelf. Dit keer neem ik het hem niet kwalijk, wat hem is overkomen is niet leuk en is niet bewust zo gegaan. Maar ja, als iemand je per ongeluk schopt doet het toch pijn, nietwaar?
Ik zit er dus doorheen. Ben verdrietig dat ik weer met de pijn achterblijf. Baal dat iemand die ik relatief kort kende (paar maanden) me nu al langer verdriet doet dat dat ik hem uberhaupt heb gekend. Omdat hij me gewoon zo diep raakte duurt het ook langer lijkt het wel. Maar ja, daar heb ik nu niks aan.
Tel hier een winterdepressietje bij op en je kunt me nu echt opvegen. Ik kan de hele dag wel janken, word er gek van. Daarnaast baal ik van alles, word ik volgend jaar 32, wil ik dolgraag kinderen en ben nog geen stap verder dan 6 jaar geleden.
Mijn concrete vraag:
- hoe kom ik van mijn verdriet af? Leuke dingen doe ik wel, maar bij leuke dingen trekt mijn maag ook samen als ik er aan denk dat ik hoe dan ook alleen thuis kom, en bij alles mis ik die vent, verdorie! Ook blijf ik verdrietig over het feit dat ik nu al een paar jaar alleen ben en het niet opschiet met me.
- hoe kan ik de mannen weer vertrouwen? Alles wat ik aanga eindigt met verdriet. Vorig jaar ben ik in mijn uppie naar Amerika geweest en was ik gelukkiger dan nu. Maar ik kan toch niet altijd alleen blijven om pijn te ontlopen? Maar alles wat ik start met mannen eindigt in pijn, of heeft al verdriet in de relatie zelf.
Goed, een flinke klaagzang, dat begrijp ik, maar het is ook geschreven in een jankbui en die ben ik zo zat dat ik hoop op tips!
Liefs,
Vinyl
PS. ik ben van mezelf een heel vrolijk en positief iemand. Daarom baal ik ook zo van mezelf nu. Ik weet dat ik hier wel weer uitkrabbel hoor, dat is namelijk altijd nog zo geweest, dus daar ben ik niet bang voor. Alleen wil ik eigenlijk niet meer hoeven uitkrabbelen, niet steeds weer die tegenvallen. Maar ja....
Een tijdje terug heb ik in een topic geschreven over mijn zeer korte maar heel diepgaande relatie.
Ik had een man ontmoet die me werkelijk tot op het bot heeft geraakt, heeft ontroerd zoals nooit iemand eerder heeft gedaan. En dit was andersom ook zo. Samen lachen, huilen, beduust om wat ons overkwam.
Heel voorzichtig, na een paar keer flink belazerd geweest te zijn, durfte ik te geloven dat was ik meemaakte echt was. Dat er echt iemand was die me op handen droeg, me waardeerde om wie ik was en die geen uitvluchten nodig had maar echt mij liefhad om wie ik was.
Na een paar vreemdga-relaties en eentje met een man die me voorloog over van alles en nogwat was dit zo heerlijk. Daarnaast dachten we over heel veel dingen hetzelfde en was het gewoon goed. Voelde als thuiskomen. Dit klinkt allemaal heel zoet, maar het was gewoon goed. Ik kan er niks anders van maken.
Minpuntje: zijn scheiding liep nog.
Wat er toen gebeurde heb ik in mijn topic ook verteld: hij raakte overspannen. Trok het allemaal niet meer en de beerput ging open. Zijn vader is onlangs overleden en daar kon hij met zijn vrouw niet over praten, dus dat onverwerkte stuk kwam naar boven, samen met het verdriet om het feit dat zijn kinderen met gescheiden ouders op zouden groeien, de stress om het niet verkochte huis, het omgaan met zijn dominante ex, het feit dat hij te goed was voor deze wereld en over zich heen liet lopen. Anyway, ALLES kwam eruit. Hij zit in een diepe put en is daar nu mee bezig dmv therapie etc om daaruit te komen.
De scheiding is er inmiddels door, huis is nog niet verkocht en zijn therapie loopt.
En ik.. ben hem kwijt. Door deze ellende zat hij er helemaal doorheen, diep in de put en had hij alleen energie voor zichzelf en zijn herstel. Hij zat en zit ziek thuis. We hebben geen contact meer en ik moet ervanuit gaan dat het niet goed komt. Voorlopig kan hij geen relatie aan.
Nou ja, genoeg over hem, hier kom ik:
Ik zit er doorheen. En niet zo'n beetje ook. Ben verdrietig over het feit dat ik deze man kwijt ben geraakt en niet meer terug zal krijgen. Dat er eindelijk iemand was die ik zo vertrouwde, die me zo goed deed voelen, waar ik me zo bij thuis voelde, en die ben ik kwijt!
Verder ben ik nu al 6 jaar aan het aankloten met relaties. 6 jaar geleden woonde ik samen en van de een op de andere dag vertrok hij en kwam niet meer terug. Ik kocht het huis over en daar woon ik nu nog. Hij was een week later met een collega, het bleek al langer te spelen. Mijn relatie ervoor eindige ook met vreemdgaan.
Tussen deze samenwoon-relatie en deze laatste heb ik nog 1 relatie gehad van 1,5 jaar. Met een narcist (weet ik nu, snap nu ook waarom hij zo is), en dit was geen succes. Liegen, bedriegen en alles lag altijd aan mij.
Anyway, deze man waar het nog niet zo lang mee uit is, is de eerste die echt volledig weer voor me ging. Die ik echt vertrouwde. En ook hier is het vertrouwen, welliswaar op een ander vlak, beschaamd. Ik zit weer alleen met de brokstukken en weer kan ik puinruimen bij mezelf. Dit keer neem ik het hem niet kwalijk, wat hem is overkomen is niet leuk en is niet bewust zo gegaan. Maar ja, als iemand je per ongeluk schopt doet het toch pijn, nietwaar?
Ik zit er dus doorheen. Ben verdrietig dat ik weer met de pijn achterblijf. Baal dat iemand die ik relatief kort kende (paar maanden) me nu al langer verdriet doet dat dat ik hem uberhaupt heb gekend. Omdat hij me gewoon zo diep raakte duurt het ook langer lijkt het wel. Maar ja, daar heb ik nu niks aan.
Tel hier een winterdepressietje bij op en je kunt me nu echt opvegen. Ik kan de hele dag wel janken, word er gek van. Daarnaast baal ik van alles, word ik volgend jaar 32, wil ik dolgraag kinderen en ben nog geen stap verder dan 6 jaar geleden.
Mijn concrete vraag:
- hoe kom ik van mijn verdriet af? Leuke dingen doe ik wel, maar bij leuke dingen trekt mijn maag ook samen als ik er aan denk dat ik hoe dan ook alleen thuis kom, en bij alles mis ik die vent, verdorie! Ook blijf ik verdrietig over het feit dat ik nu al een paar jaar alleen ben en het niet opschiet met me.
- hoe kan ik de mannen weer vertrouwen? Alles wat ik aanga eindigt met verdriet. Vorig jaar ben ik in mijn uppie naar Amerika geweest en was ik gelukkiger dan nu. Maar ik kan toch niet altijd alleen blijven om pijn te ontlopen? Maar alles wat ik start met mannen eindigt in pijn, of heeft al verdriet in de relatie zelf.
Goed, een flinke klaagzang, dat begrijp ik, maar het is ook geschreven in een jankbui en die ben ik zo zat dat ik hoop op tips!
Liefs,
Vinyl
PS. ik ben van mezelf een heel vrolijk en positief iemand. Daarom baal ik ook zo van mezelf nu. Ik weet dat ik hier wel weer uitkrabbel hoor, dat is namelijk altijd nog zo geweest, dus daar ben ik niet bang voor. Alleen wil ik eigenlijk niet meer hoeven uitkrabbelen, niet steeds weer die tegenvallen. Maar ja....
woensdag 17 december 2008 om 13:58
woensdag 17 december 2008 om 14:03
quote:Tientje79 schreef op 17 december 2008 @ 14:01:
Niet schrikken als je zometeen heel voorzichtig een etiketje 'beetje overspannen' opgeplakt krijgt hoor...
Oh zo besluiteloos... Ja, net als hier in huis. Teringzooi en ook daar weet ik niet waar te beginnen.
En overspannen denk ik niet hoor. Vind mijn werk superleuk en heb gewoon even vakantie nodig.
Niet schrikken als je zometeen heel voorzichtig een etiketje 'beetje overspannen' opgeplakt krijgt hoor...
Oh zo besluiteloos... Ja, net als hier in huis. Teringzooi en ook daar weet ik niet waar te beginnen.
En overspannen denk ik niet hoor. Vind mijn werk superleuk en heb gewoon even vakantie nodig.
woensdag 17 december 2008 om 14:08
quote:Vinyl schreef op 17 december 2008 @ 14:03:
[...]
Oh zo besluiteloos... Ja, net als hier in huis. Teringzooi en ook daar weet ik niet waar te beginnen.
En overspannen denk ik niet hoor. Vind mijn werk superleuk en heb gewoon even vakantie nodig.
Nou, overspannen heeft niet altijd met je werk te maken he. Is gewoon een etiketje voor iemand wiens emmer te vol zit. Moet eerst even gehoosd worden voordat er weer nieuwe druppels in kunnen. Daarom zei ik het...
Succes zo meteen, ik moet nu weg (eigen puin ruimen )
Laat ff weten hoe het ging!
[...]
Oh zo besluiteloos... Ja, net als hier in huis. Teringzooi en ook daar weet ik niet waar te beginnen.
En overspannen denk ik niet hoor. Vind mijn werk superleuk en heb gewoon even vakantie nodig.
Nou, overspannen heeft niet altijd met je werk te maken he. Is gewoon een etiketje voor iemand wiens emmer te vol zit. Moet eerst even gehoosd worden voordat er weer nieuwe druppels in kunnen. Daarom zei ik het...
Succes zo meteen, ik moet nu weg (eigen puin ruimen )
Laat ff weten hoe het ging!
woensdag 17 december 2008 om 14:13
Tikje overspannen betekent niet dat er iets structureel mis is, hoor. Je kan heel goed een leuke baan, etc etc etc hebben, en tóch...
Soms heb je gewoon een tikje teveel op je bord, en heb je even iemand nodig om je op weg te helpen met puinruimen.
En omdat ik vermoed dat je dat wel eens zou kunnen denken: je bent géén aanstelster! Een probleem is gerechtvaardigd als het voor jou als een probleem vóelt. Het gaat er niet om dat een ander in dezelfde situatie hetzelfde zou reageren als jij (al bewijst dit topic al dat dat wel zo is). Het gaat er om dat jij iets als een probleem ervaart, daar last van hebt, en met een beetje hulp weer op de rit bent.
Heel veel sterkte zometeen, maar ik heb er eigenlijk alle vertrouwen in dat je je verhaal kunt overbrengen (huilend of niet is volstrekt niet relevant) !
Soms heb je gewoon een tikje teveel op je bord, en heb je even iemand nodig om je op weg te helpen met puinruimen.
En omdat ik vermoed dat je dat wel eens zou kunnen denken: je bent géén aanstelster! Een probleem is gerechtvaardigd als het voor jou als een probleem vóelt. Het gaat er niet om dat een ander in dezelfde situatie hetzelfde zou reageren als jij (al bewijst dit topic al dat dat wel zo is). Het gaat er om dat jij iets als een probleem ervaart, daar last van hebt, en met een beetje hulp weer op de rit bent.
Heel veel sterkte zometeen, maar ik heb er eigenlijk alle vertrouwen in dat je je verhaal kunt overbrengen (huilend of niet is volstrekt niet relevant) !
woensdag 17 december 2008 om 14:24
Als het huisartsen syndroom nou inderdaad tevoorschijn komt maak je gewoon voor iedere week een afspraak...
Alle begin is eng, en dit helemaal. Bekijk maar gewoon even wat de huisarts als reactie heeft op je verhaal. Het hoeft helemaal niet dat daar meteen een etiketje op komt. Als je weer thuis komt hebt je vast het een en ander om over na te denken.
Ben je nog vrij ergens de komende weken? Een paar dagen niet zo veel hoeven zou misschien wel lekker zijn toch?
Alle begin is eng, en dit helemaal. Bekijk maar gewoon even wat de huisarts als reactie heeft op je verhaal. Het hoeft helemaal niet dat daar meteen een etiketje op komt. Als je weer thuis komt hebt je vast het een en ander om over na te denken.
Ben je nog vrij ergens de komende weken? Een paar dagen niet zo veel hoeven zou misschien wel lekker zijn toch?
woensdag 17 december 2008 om 14:32
Fijn dat je vrij bent trouwens. Ik ben volgende week ook vrij en merk altijd dat de laatste dagen werken dan extra zwaar zijn (zie mijn aanwezigheid hier, ik moet eigenlijk werken...). Volgens mij is het ook iets in je hoofd, weten dat je bijna vakantie hebt en er daardoor ineens heel erg aan toe zijn.
woensdag 17 december 2008 om 14:44
Vinyl, veel succes bij de huisarts.
Ik wacht af waar je straks mee thuiskomt...
Trouwens, nog even iets: niet zo gek hè dat jouw emmertje zo vol zit. Zelfs nu je er zo doorheen zit, probeer je jezelf wijs te maken dat het allemaal maar aanstellerij is. En vind je het dan gek dat mensen denken dat jij alles maar aankan, dat ze alles maar op jouw bordje kunnen gooien?
Ik herken het, ik was ook zo. Nu niet meer. En dat betekent dat je even door een dal moet maar je komt er sterker uit want je leert te luisteren naar je eigen gevoel om er zelf niet aan onderdoor te gaan. Ik zit ook nog in dat proces maar ik merk nu al dat het mij goed doet, ruimte innemen en mezelf serieus nemen in de gevoelens die mijn emmer doen overstromen.
En het boeit mij ook niet meer dat anderen mij misschien een aansteller vinden, dat is hun pakkie an. Ik ben ik en ze doen het er maar mee!
Nou nog maar een drukkie van mij (is een Havetese uitdrukking).
Ik wacht af waar je straks mee thuiskomt...
Trouwens, nog even iets: niet zo gek hè dat jouw emmertje zo vol zit. Zelfs nu je er zo doorheen zit, probeer je jezelf wijs te maken dat het allemaal maar aanstellerij is. En vind je het dan gek dat mensen denken dat jij alles maar aankan, dat ze alles maar op jouw bordje kunnen gooien?
Ik herken het, ik was ook zo. Nu niet meer. En dat betekent dat je even door een dal moet maar je komt er sterker uit want je leert te luisteren naar je eigen gevoel om er zelf niet aan onderdoor te gaan. Ik zit ook nog in dat proces maar ik merk nu al dat het mij goed doet, ruimte innemen en mezelf serieus nemen in de gevoelens die mijn emmer doen overstromen.
En het boeit mij ook niet meer dat anderen mij misschien een aansteller vinden, dat is hun pakkie an. Ik ben ik en ze doen het er maar mee!
Nou nog maar een drukkie van mij (is een Havetese uitdrukking).
woensdag 17 december 2008 om 15:15
Ja, dat is het ook wel, ik pak inderdaad alles maar op en niets is teveel normaal...
Pfft..
Nou, ben geweest. Mijn eigen huisarts is er dus niet en ja hoor, heb ik net die ene Brad Pitt lookalike van onze praktijk. Lekker dan om daarvoor in janken uit te barsten.
Maar goed, hij zei dat ik overbelast was, dat ik zelf mijn keuzes moest maken rond werk en studie. Ik heb iets gekregen om te slapen en valeriaan tegen het piekeren.
Verder vroeg hij of ik het fijn zou vinden om eens met iemand te praten. Dus verwijzing naar psycholoog. En dat vind ik wel fijn. Dat duurt nog eventjes, maar dat komt er dus wel aan. Daar wil ik mijn hele verhaal rondom vertrouwen en dingen die toch mislukken neerleggen.
Ik heb gelijk maar besloten dat ik niet naar school ga vanavond en overleg straks even met mijn baas over morgen.
Poeh...
Pfft..
Nou, ben geweest. Mijn eigen huisarts is er dus niet en ja hoor, heb ik net die ene Brad Pitt lookalike van onze praktijk. Lekker dan om daarvoor in janken uit te barsten.
Maar goed, hij zei dat ik overbelast was, dat ik zelf mijn keuzes moest maken rond werk en studie. Ik heb iets gekregen om te slapen en valeriaan tegen het piekeren.
Verder vroeg hij of ik het fijn zou vinden om eens met iemand te praten. Dus verwijzing naar psycholoog. En dat vind ik wel fijn. Dat duurt nog eventjes, maar dat komt er dus wel aan. Daar wil ik mijn hele verhaal rondom vertrouwen en dingen die toch mislukken neerleggen.
Ik heb gelijk maar besloten dat ik niet naar school ga vanavond en overleg straks even met mijn baas over morgen.
Poeh...
woensdag 17 december 2008 om 15:31
woensdag 17 december 2008 om 15:35
Ja, deze ook, die vent is zooooooo knap. Elke keer hoop ik dat ik hem niet heb als vervanger, want dit is geen man om je lelijk voor te huilen. Maar ja, kringen had ik toch al onder mijn ogen...
En dan vraagt hij ook nog niks hij, dwingt je eigenlijk te praten door je alleen maar aan te kijken. Grr...
Maar goed, hij was wel aardig voor me!
En dan vraagt hij ook nog niks hij, dwingt je eigenlijk te praten door je alleen maar aan te kijken. Grr...
Maar goed, hij was wel aardig voor me!
woensdag 17 december 2008 om 15:44
woensdag 17 december 2008 om 15:50
quote:Charlotte69 schreef op 17 december 2008 @ 15:44:
Issie toevallig vrijgezel, die Brad Pitt HA?
Alle gekheid op een stokje, goeie actie Vinyl!
Ik hoop dat de pilletjes helpen en dat je snel terecht kunt bij de psycholoog. Je zult ervan opknappen alleen door het feit dat je jezelf serieus neemt!
Ik hoop het ook....
En nee, geen vrijgezel, haha, getrouwd en net weer een dochter ebrbij, grinnik.
Issie toevallig vrijgezel, die Brad Pitt HA?
Alle gekheid op een stokje, goeie actie Vinyl!
Ik hoop dat de pilletjes helpen en dat je snel terecht kunt bij de psycholoog. Je zult ervan opknappen alleen door het feit dat je jezelf serieus neemt!
Ik hoop het ook....
En nee, geen vrijgezel, haha, getrouwd en net weer een dochter ebrbij, grinnik.
