Sollicitatie angst

Begin eens met je hier niet voor te schamen!



Onzekerheid is echt niet erg, en sollicitatie-angst is niet zo uitzonderlijk. Het klinkt heel simpel, maar begin je gesprek met vertellen dat je hier last van hebt. Normale mensen aan de andere kant snappen dat echt.

Oefenen. Eerst met vrienden en als dat goed loopt, een stapje verder. Zou het helpen als je solliciteert naar een baan die je toch niet wil? Dan kun je het gesprek oefenen zonder risico.

Therapie zal je hier niet binnen twee weken vanaf helpen, dus ik zou een kalmerend pilletje aan de dokter vragen. En als je het een paar keer hebt gedaan met pilletje, kun je het daarna waarschijnlijk ook wel weer zonder.

Ik vind het ook doodeng. Maar als je een nieuwe baan wil zul je er toch doorheen moeten. Oefen je je gesprekken van tevoren met iemand anders? Dat helpt voor mij omdat ik bepaalde antwoorden dan al zo vaak heb gegeven dat ik dicht kan klappen en ze er toch automatisch uitkomen. Of in ieder geval, het grootste deel ervan.

En die mensen aan de andere kant moeten ook gewoon poepen hoor

quote:mariposita schreef op 22 september 2016 @ 10:33:

Oefenen. Eerst met vrienden en als dat goed loopt, een stapje verder. Zou het helpen als je solliciteert naar een baan die je toch niet wil? Dan kun je het gesprek oefenen zonder risico.Dat hielp bij mij ook goed! Dan heb je toch die ervaring, maar zit je er andere in. Ik was er in ieder geval een stuk meer ontspannen bij. En na zo'n positieve ervaring gaat het de volgende keer misschien weer beter.

Ik zou eerst eens stoppen met googlen, en er onbevangen ingaan.

Ik werk als headhunter, en heb zo vaak mensen voor me die zenuwachtig zijn. En echt d'r is heus begrip voor.

Men weet dat er veel van afhangt en men kan echt wel door de zenuwen heen prikken.

Oefen even met mensen om je heen, die je kunnen helpen.

Neem van te voren even iets kalmerends, en download de app vgz mindfullness, hier staan hele goede oefeningen op die je kalmeren. Op de weg naar je gesprek even oordopjes in en aan je tel, en pas afdoen als je aankomt.

Succes, en zet hem op!

quote:isautrecht schreef op 22 september 2016 @ 10:37:

[...]





Dankjewel, lief bericht.

Het probleem is dat ik mezelf van te voren opvreet zodat ik niet eens naar het gesprek ga.



Ik maak mezelf dan ook compleet gek. Soms zoek ik het bedrijf op LinkedIn op en dan zie ik wie daar allemaal werken. Als ik dan zie dat er iemand er 'hooghartig' uitziet, dan draait mijn maag al om want dan verzin ik al allerlei scenario's dat ik bij zo'n persoon vast wel vast zal lopen.



Echt, het slaat natuurlijk nergens op.

nee, maar het is toch echt niet raar hoor. Probeer je schaamte in ieder geval te vervangen door zelfspot. Het is prima dat je om jezelf kan lachen, omdat je deze rare gewoonte hebt, maar niet om je er voor te schamen.



Voor wat het waard is, ik vermoed dat ik bekend sta als zelfverzekerd (en ja, arrogant volgens mensen die me niet zo aardig vinden als ik ben), maar ik herken het volledig. Op LinkedIn zoeken en dan zwaar onder de indruk zijn van een cv, of geïntimideerd door een foto. Slaat nergens op, maar werkt wel zo.



Ik heb spreekangst voor groepen, schijt echt zeven kleuren als ik meer dan vijf mensen moet toespreken. En toch doceer ik aan een universiteit, geef ik cursussen voor vakspecialisten en spreek ik groepen van 30 tot 300 mensen toe. En hoor ik altijd terug dat het me kennelijk zo makkelijk af gaat. Mijn "truc" is tweeledig: ten eerste ben ik er gewoon maar mee begonnen vanuit de gedachte dat het vanzelf wel weer voorbij gaat. En vervolgens door ervaring. Inmiddels weet ik dat ik het kan, ook al voelt het zo niet, en dat geeft toch wat rust.



Dus ja, oefenen, en "gewoon doen" (is niet gewoon, ik weet het)

Stukje faalangst misschien?



Ik heb het ook maar gelukkig in iets mindere mate dan wat je hier aangeeft. Zelfs voor gesprekken voor een baan die ik eigenlijk niet wil, want he als ze mij niet willen is het ook niet goed. In de gesprekken zelf ben ik redelijk goed, ik geef gewoon aan als ik ergens even niet op kom of zeg "goh dat is een moeilijke vraag". Ik heb ook geaccepteerd dat ik tot ik het gesprek heb gehad ik gewoon nutteloos ben die dag. Beetje lezen, tv kijken, meer wordt het niet. Daarna ben ik weer des te actiever, dat compenseert het lekker.

Als ik echt zenuwachtig blijf probeer ik te bedenken dat het over 1,5 uur allemaal weer voorbij is.



Uiteindelijk zal je er toch doorheen moeten, de eerste paar keer zijn het lastigst, daarna weet je een beetje hoe of wat. Succes!

Heel herkenbaar voor mij. Bij mij komt het omdat ik toch bang ben om afgewezen te worden. Het voelt voor mij persoonlijk terwijl dat bijna nooit zo is.



Wellicht een tip wat mij toen wel eens geholpen, ik vroeg naar de reden waarom de keus niet op mij was gevallen, dit ivm volgende sollicitaties bij bijvoorbeeld hetzelfde bedrijf of dat er iets is/was waar ik aan kon werken.



Steevast kreeg ik als antwoord dat een ander toch meer ervaring had, een andere diploma, een andere visie waar zij zich beter in konden vinden of dat de vacature intern werd vervuld.



Het ironische is dat ik voor mijn laatste baan minstens 2 keer per half jaar zelf sollicitatiegesprekken moest afnemen.



Als mensen zenuwachtig waren kon ik mij daar zeker in vinden en dat heel goed doorprikken.



Ik had meer een aversie tegen mensen die zichzelf te goed vonden voor een baan of heel hoog van de toren bliezen.



Maar dat is persoonlijk.

Goede voorbereiding helpt ook wel, en je kunt je eigen gedachtes wel leren sturen. Als het je zo dwars zit zou een training je best kunnen helpen.



Focus op je taak, en niet op de uitkomst. Jij bepaalt niet of je wel of niet aangenomen word, dus daar heb je ook geen invloed op. Het enige dat jij kunt doen is zorgen dat je goed voorbereid bent en een goed verhaal hebt tijdens het gesprek. Zodra je gaat denken op een manier van "als er nu dit en en dit gebeurt dan krijg ik de baan vast niet en dan heb ik geen werk en dan heb ik geen inkomen en dan beland ik in de bijstand en dan is mijn leven voorbij en dan...." dan loop je helemaal vast. Dat soort gedachtes kan je ook vantevoren al hebben (vaak vrij onbewust) waardoor de moed je al in de schoenen zakt en je er liever maar helemaal niet meer aan begint.



Zodra je voortaan dus merkt dat je gedachten een zijspoor opgaan kan je dat denkpatroon doorbreken door jezelf weer terug te brengen naar je taak. Als ik dat zo opschrijf klinkt dat een beetje abstract. Vergelijk het met dat je de afwas staat de doen en afgeleid word. Dan duurt dat klusje uren. Als je je op het schrobben van het bord concentreert is het zo gebeurd. Dus elke keer dat je afgeleid word trek je jezelf terug naar dat bord.



In het kader van je sollicitatie kan je die taak die ik hierboven noemde vormgeven door een "storybox" of gereedschapskist te maken. Korte verhaaltjes/anekdotes waarin je antwoord geeft op de vragen die tijdens het gesprek op je af komen. Bouw die verhaaltjes op via de STARR-methode: http://www.sollicitatiedokter.nl/de-starr-methode/

Kijk naar de competenties die voor de functie gevraagd worden en denk vantevoren na over voorbeelden die je daarbij kunt inzetten. Elk verhaaltje bouw je op via die STARR methode. Op die manier heb je tijdens je gesprek een hele "gereedschapskist" aan gespreksonderwerpen. Oefen ze vantevoren, lees ze geregeld nog eens door. Je hoeft niet keihard te stampen zodat je ze monotoon op kunt dreunen maar probeer je juist te verplaatsen in die situatie zodat het weer voor je gaat leven. Je kunt er dan het meest ongedwongen over vertellen en op die manier blijven ze ook goed in je hoofd hangen.

Dat laatste geeft zekerheid, want zodra je merkt dat je gedachten het "wat als" spoor opgaan trek je ze weer terug naar je taak: je gereedschapskist. En doordat de verhaaltjes uit de gereedschapskist goed in je hoofd zitten kan je er makkelijk op terugvallen als je het even niet meer weet. Tegelijkertijd kom je dan heel zeker over omdat er een goede structuur in je verhaal zit.



En bekijk het positief: je word in elk geval steeds uitgenodigd dus je brief en cv zijn heus wel op orde.

Probeer ook te onthouden dat degenen die tegenover je zitten ook maar mensen zijn, net als jij. Ze zijn niet beter dan jou, jij bent niet minderwaardig. Ookal hebben ze een stropdas om.



Maak het allemaal niet groter dan het is. Zie het als een bespreking waarin je samen kijkt wat je voor elkaar kunt betekenen. Jij hebt hen iets te bieden, en zij jou. En wordt het niks, jammer dan. De wereld draait echt wel door, hoor.

Dit was voor mij een eye-opener: http://www.sportenkennis. ... taties-door-concentratie/

Ik herken het, ook met die foto die je dan ziet en dat je je al een beeld vormt van diegene.

Lief dat mensen hier zeggen dat zenuwen niet erg zijn, en deels zal dat niet zo zijn, maar als je echt alleen maar kunt hakkelen op dat moment en er niet uit komt, en er komt een huilbui achteraan dan is de kans toch klein dat de keuze op jou valt. Misschien dat het hakkelen jou wel veel anders in de oren klinkt dan dat het daadwerkelijk het geval is.

Ik zou bij de dokter iets kalmerends vragen voor het gesprek begint. En aan de werkgever zeggen dat je wel zenuwachtig bent. Verder proberen om toch enthouisiast over te komen. Bedenk ook dat je echt niet de enige bent die last van zenuwen heeft.

Bij mijn laatste sollicitatie gesprek, bijna 10 jaar geleden inmiddels, kreeg ik tijdens het gesprek een black out ik kon op geen enkele vraag antwoord geven. Maar ik heb de baan uiteindelijk wel gekregen, dat kan dus ook nog.



Je krijgt in ieder geval heel veel uitnodigingen en kansen, die zou ik zeker aannemen. Ga het gewoon doen, hoe zenuwachtig je ook bent. Er zijn hier boven al veel goede tips gegeven om je zenuwen in toom te houden. Het meeste spijt heb je later niet van een slecht gelopen sollicitatiegesprek maar van het feit dat je het niet hebt aangedurfd.



Waarschijnlijk wordt de angst minder door het vaak te doen en zo niet misschien zit er, net als bij mij destijds, wel een werkgever tussen die door de zenuwen heen kijkt en jou ziet als de waardevolle aanwinst voor het bedrijf die je bent.

O, zo herkenbaar. En er is maar 1 remedie voor. Doen, gewoon doen. En dan zul je zien, elk gesprek erna gaat je weer wat makkelijker af. Als jij de afspraken afmailt, word je het ook niet... dus, wat let je om gewoon te gaan en zo'n gesprek als leermoment te zien? En ja, ik denk dat het niemand's hobby is. En ik vraag mezelf ook af: wat doe ik mezelf aan! Ja, dat is toch het stuk vermijding wat ik steeds weer moet zien te doorbreken. Het gesprek vind ik nog tot daar aan toe, maar de periode ervoor... het ronddralen op zo'n terrein omdat ik natuurlijk veel te vroeg van huis ben gegaan, uit angst om te laat te komen... (ik ben afhankelijk van het ov, dus dan kun je wat minder goed schatten hoe lang je over de reis gaat doen).

Ik zou zo als typetje in Toren C kunnen. Ik heb een keer in de bosjes mijn panty uitgedaan omdat het toch warmer bleek dan ik dacht en al (angst)zwetend op een bedrijventerrein zat te wachten tot het tijd was... Ik kijk dan tig keer in zo'n klein make up-spiegeltje, op mijn telefoon hoe laat het is, ik check op het briefje weer de naam met wie ik een afspraak heb en of ik inderdaad de tijd goed in m'n hoofd had. Ik ben na zo'n gesprek geestelijk uitgeput, echt waar, niet overdreven.



Ik denk trouwens dat het feit dat je niet op de schopstoel zit, niet per sé beter is... dat herken ik ten minste van mezelf. Ik krijg pas de drang om boven mezelf uit te stijgen op het moment dat ik echt in het nauw zit... dat ww dreigt enzo. Het is nu eenmaal een feit dat ik sinds ik mijn vaste baan heb opgezegd, mezelf steeds om de zoveel tijd kan opmaken voor een volgende sollicitatieperiode...

Wat mij ook altijd geholpen heeft, is beseffen dat de andere partij net zo goed zenuwachtig is omdat ze een nieuwe, geschikte collega hopen te vinden. En het besef dat ze blij mogen zijn dat ik daar op gesprek kom Beetje omdenken misschien, maar helpt goed tegen de zenuwen.