Kinderen
alle pijlers
Logeren of niet?
maandag 22 december 2008 om 10:55
Hallo dames,
Ik lees hier wel eens mee, maar heb nu zelf een vraag.
Ik weet namelijk niet wat ik moet doen.
Mijn moeder zou het heel leuk zou vinden als onze dochter eens bij haar en mijn vader zou logeren.
Onze dochter is al 4 jr. en heeft nog nooit daar gelogeerd. Bij haar andere opa en oma heeft ze al regelmatig gelogeerd.
Het punt is alleen: Ik ben vroeger door mijn vader misbruikt. Niet heel heftig, maar genoeg om mij een flinke vertrouwensdeuk te geven.
Dit is ooit uitgekomen en heeft een heel heftige periode opgeleverd. We hebben hierna flink gepraat, en toen.... ging er een bloemetjesgordijn over de hele kwestie, en is er nooit meer over gepraat.... (Lang leve het 'net-doen-alsof-er-niks-gebeurd-is' :-S)
Maar natuurlijk leeft dit bij mij voort.
En nu dus de vraag of dochterlief daar eens mag logeren....
Ik weet zeker dat mijn vader nooit meer zoiets zal doen, maar toch... Ik moet er niet aan denken dat dochterlief daar logeert en 's morgens gezellig bij opa en oma in bed kruipt. Ook al weet ik dat er niets zal gebeuren, het komt bij mij allemaal weer boven.
Mijn moeder wist hier destijds niets van. (even voor de duidelijkheid).
Mijn man wil niet dat ze daar logeert. En ik... ja jeetje, voor mijn moeder en voor mijn dochter vind ik het hartstikke leuk.
En ik ga nu ook al jaren goed met mijn ouders overweg.
Als ik er nu over begin trek ik een beerput open...
Pffffff, ik weet niet wat te doen...
Wat zouden jullie doen?
(En bedankt dat ik hier mijn verhaal kwijt kon...)
Ik lees hier wel eens mee, maar heb nu zelf een vraag.
Ik weet namelijk niet wat ik moet doen.
Mijn moeder zou het heel leuk zou vinden als onze dochter eens bij haar en mijn vader zou logeren.
Onze dochter is al 4 jr. en heeft nog nooit daar gelogeerd. Bij haar andere opa en oma heeft ze al regelmatig gelogeerd.
Het punt is alleen: Ik ben vroeger door mijn vader misbruikt. Niet heel heftig, maar genoeg om mij een flinke vertrouwensdeuk te geven.
Dit is ooit uitgekomen en heeft een heel heftige periode opgeleverd. We hebben hierna flink gepraat, en toen.... ging er een bloemetjesgordijn over de hele kwestie, en is er nooit meer over gepraat.... (Lang leve het 'net-doen-alsof-er-niks-gebeurd-is' :-S)
Maar natuurlijk leeft dit bij mij voort.
En nu dus de vraag of dochterlief daar eens mag logeren....
Ik weet zeker dat mijn vader nooit meer zoiets zal doen, maar toch... Ik moet er niet aan denken dat dochterlief daar logeert en 's morgens gezellig bij opa en oma in bed kruipt. Ook al weet ik dat er niets zal gebeuren, het komt bij mij allemaal weer boven.
Mijn moeder wist hier destijds niets van. (even voor de duidelijkheid).
Mijn man wil niet dat ze daar logeert. En ik... ja jeetje, voor mijn moeder en voor mijn dochter vind ik het hartstikke leuk.
En ik ga nu ook al jaren goed met mijn ouders overweg.
Als ik er nu over begin trek ik een beerput open...
Pffffff, ik weet niet wat te doen...
Wat zouden jullie doen?
(En bedankt dat ik hier mijn verhaal kwijt kon...)
maandag 22 december 2008 om 12:11
S Again, waarom ben je eigenlijk zo vergevingsgezind? Is dat ook nog deels ingegeven door je 'ignore-modus'? Of heb je heel bewust gekozen voor het vergeven, heeft er echt een verzoening tussen jou en je vader plaatsgevonden? (het is off-topic, dus negeer gerust als je geen zin hebt in dit soort vragen).
maandag 22 december 2008 om 12:16
@ Maleficent: Senks. My mind is made up. Kindlief blijft mooi hier.
@ Maricke: Er gebeuren een heleboel dingen in de wereld waar ik ook met mijn kop niet bij kan. Totdat ik ALLE details hoor/weet, of zo'n kwestie aan den lijve ondervind. Dán begrijp ik waarom mensen kunnen twijfelen over dingen, die mij voorheen glashelder waren.
Kortom: Bedankt voor je bijdrage....
@ Maricke: Er gebeuren een heleboel dingen in de wereld waar ik ook met mijn kop niet bij kan. Totdat ik ALLE details hoor/weet, of zo'n kwestie aan den lijve ondervind. Dán begrijp ik waarom mensen kunnen twijfelen over dingen, die mij voorheen glashelder waren.
Kortom: Bedankt voor je bijdrage....
maandag 22 december 2008 om 12:26
quote:MissMara schreef op 22 december 2008 @ 12:11:
S Again, waarom ben je eigenlijk zo vergevingsgezind? Is dat ook nog deels ingegeven door je 'ignore-modus'? Of heb je heel bewust gekozen voor het vergeven, heeft er echt een verzoening tussen jou en je vader plaatsgevonden? (het is off-topic, dus negeer gerust als je geen zin hebt in dit soort vragen).
Toen ik het destijds aan het licht bracht heb ik een heel heftig gesprek met mijn vader gehad. Na afloop was ik bekaf maar opgelucht. Hij was compleet gebroken. (TRIOMF!)
Een aantal jaren later heb ik nógmaals zo'n gesprek met hem gehad. Ik zat op dat moment in een heel emotionele periode (dierbare verloren), en alles kwam weer boven.
Op dat moment waren mijn ouders mijn steun en toeverlaat, maar tegelijkertijd kon ik hem (mijn vader) niet in mijn buurt verdragen.
We hebben toen weer aan de tafel gezeten, en ik heb alles op tafel gegooid. Niet alleen mijn woede, maar ook mijn verdriet dat ik juist hém nooit meer echt zal kunnen vertrouwen.
Uiteindelijk is het een heel goed gesprek geweest. Ik bedoel, alles is uitgesproken, en we zijn op goede voet verder gegaan.
En toch...
S Again, waarom ben je eigenlijk zo vergevingsgezind? Is dat ook nog deels ingegeven door je 'ignore-modus'? Of heb je heel bewust gekozen voor het vergeven, heeft er echt een verzoening tussen jou en je vader plaatsgevonden? (het is off-topic, dus negeer gerust als je geen zin hebt in dit soort vragen).
Toen ik het destijds aan het licht bracht heb ik een heel heftig gesprek met mijn vader gehad. Na afloop was ik bekaf maar opgelucht. Hij was compleet gebroken. (TRIOMF!)
Een aantal jaren later heb ik nógmaals zo'n gesprek met hem gehad. Ik zat op dat moment in een heel emotionele periode (dierbare verloren), en alles kwam weer boven.
Op dat moment waren mijn ouders mijn steun en toeverlaat, maar tegelijkertijd kon ik hem (mijn vader) niet in mijn buurt verdragen.
We hebben toen weer aan de tafel gezeten, en ik heb alles op tafel gegooid. Niet alleen mijn woede, maar ook mijn verdriet dat ik juist hém nooit meer echt zal kunnen vertrouwen.
Uiteindelijk is het een heel goed gesprek geweest. Ik bedoel, alles is uitgesproken, en we zijn op goede voet verder gegaan.
En toch...
maandag 22 december 2008 om 12:38
En toch.... verandert het niets aan de schade die al is aangebracht. Je vader kan spijt betuigen, in therapie gaan en helemaal veranderen, hij kan je jaren blijven steunen met geld, goederen en goed advies, maar hij kan zijn misbruik nooit meer uitwissen, noch het effect dat het op jou heeft gehad. Heel naar, heel pijnlijk, maar dat is de realiteit.
Dus verwijt jezelf niet dat je het nooit volledig kunt vergeven of vergeten. Ook aan vergiffenis zit een grens, en het vertrouwen dat je vader heeft beschaamd kan hij nooit meer terugwinnen. Daar moet je je niet schuldig onder voelen, of ondankbaar. Er is iets stuk gegaan. Jij en je vader kunnen daar mee leren leven en verder een redelijk goede relatie hebben, maar jullie kunnen dat kapotte stukje niet meer helen. Denk ik.
Dus verwijt jezelf niet dat je het nooit volledig kunt vergeven of vergeten. Ook aan vergiffenis zit een grens, en het vertrouwen dat je vader heeft beschaamd kan hij nooit meer terugwinnen. Daar moet je je niet schuldig onder voelen, of ondankbaar. Er is iets stuk gegaan. Jij en je vader kunnen daar mee leren leven en verder een redelijk goede relatie hebben, maar jullie kunnen dat kapotte stukje niet meer helen. Denk ik.
maandag 22 december 2008 om 13:51
Ontzettend lastige situatie is dit. Wij (man en ik) hebben samen hele duidelijke regels bedacht en aan mijn ouders meegedeeld nog voordat de oudste geboren was. Mijn vader mag contact met zijn kleinkinderen, hij mag een 'normale' oparol vervullen, maar hij mag nooit of te nimmer alleen met mijn kinderen zijn. Daarnaast heb ik als stelregel dat mijn man mijn realiteitstoets is. Hij oordeeld over wat wel en niet kan, aangezien ik nog steeds moeite heb met het bepalen van wat normaal en wat abnormaal gedrag is en waar grenzen horen te liggen.
Maar ondanks deze 'regels' is het ontzettend lastig. Toen dochter er net was was het simpel. Ik bepaalde of hij haar mocht vasthouden enz. Nu is dochter 3,5 en zoontje 15 maanden en is het heel veel lastiger. Dochter vind mijn ouders geweldig en ik zit dus inderdaad weleens met een knoop in mijn maag, maar tegelijk gun ik dochter ook een opa. Hij krijgt geen kansen alleen met haar te zijn, maar samen met mijn moeder zijn mijn kinderen weleens bij mijn ouders. Nu moet ik wel zeggen dat mijn vader inmiddels lichamelijk dusdanig zwak is dat hij onder mijn moeder niet dusdanig kan functioneren dat er iets kan gebeuren. De situaties waarin ik vroeger misbruikt werd bestaan niet meer en hij heeft in die zin geen mogelijkheden meer. Logeren is me trouwens wel een brug te ver. Als ik zeg dat ze weleens alleen bij mijn ouders zijn moet je denken aan een halfuurtje op zaterdagochtend ofzo.
Mijn moeder past wel af en toe op, maar altijd bij ons thuis. En dat vinden de kinderen geweldig.
Maar ondanks deze 'regels' is het ontzettend lastig. Toen dochter er net was was het simpel. Ik bepaalde of hij haar mocht vasthouden enz. Nu is dochter 3,5 en zoontje 15 maanden en is het heel veel lastiger. Dochter vind mijn ouders geweldig en ik zit dus inderdaad weleens met een knoop in mijn maag, maar tegelijk gun ik dochter ook een opa. Hij krijgt geen kansen alleen met haar te zijn, maar samen met mijn moeder zijn mijn kinderen weleens bij mijn ouders. Nu moet ik wel zeggen dat mijn vader inmiddels lichamelijk dusdanig zwak is dat hij onder mijn moeder niet dusdanig kan functioneren dat er iets kan gebeuren. De situaties waarin ik vroeger misbruikt werd bestaan niet meer en hij heeft in die zin geen mogelijkheden meer. Logeren is me trouwens wel een brug te ver. Als ik zeg dat ze weleens alleen bij mijn ouders zijn moet je denken aan een halfuurtje op zaterdagochtend ofzo.
Mijn moeder past wel af en toe op, maar altijd bij ons thuis. En dat vinden de kinderen geweldig.
maandag 22 december 2008 om 13:56
quote:Mamasaar schreef op 22 december 2008 @ 13:44:
Sarah: Ook dan zou ik niet goed kunnen slapen in de wetenschap dat alles onder een dak zou liggen...
Dochter kan toch op dezelfde kamer als mama liggen?
Maarja, ik heb er (gelukkig) geen ervaring mee....dus misschien slaat mijn inbreng ook wel nergens op
Sarah: Ook dan zou ik niet goed kunnen slapen in de wetenschap dat alles onder een dak zou liggen...
Dochter kan toch op dezelfde kamer als mama liggen?
Maarja, ik heb er (gelukkig) geen ervaring mee....dus misschien slaat mijn inbreng ook wel nergens op
maandag 22 december 2008 om 14:30
Again:
Je hebt een goed en wijs besluit genomen, ik zou mijn meiden ook absoluut NIET laten logeren
Maar wat ik me nu ook afvraag, nu gaat het voornamelijk alleen over logeren maar passen je ouders wel eens ´gewoon op´ ?
Overdag/ in de avond kan misbruik natuurlijk net zo goed plaatsvinden...
Ik zou in jou situatie zowiezo je vader niet de gelegenheid geven alleen te zijn met zn kleindochter.
Als ik jou was zou ze daar nooit naartoe brengen en zelf weg gaan, ookal is je moeder thuis.
xx
Je hebt een goed en wijs besluit genomen, ik zou mijn meiden ook absoluut NIET laten logeren
Maar wat ik me nu ook afvraag, nu gaat het voornamelijk alleen over logeren maar passen je ouders wel eens ´gewoon op´ ?
Overdag/ in de avond kan misbruik natuurlijk net zo goed plaatsvinden...
Ik zou in jou situatie zowiezo je vader niet de gelegenheid geven alleen te zijn met zn kleindochter.
Als ik jou was zou ze daar nooit naartoe brengen en zelf weg gaan, ookal is je moeder thuis.
xx
maandag 22 december 2008 om 14:34
Hai TO, simpel. Niet doen. Ik heb zo'n zelfde relatie en voorgeschiedenis met mijn vader en dochter is daar prima welkom, maar dan wel onder mijn toezicht. Ik weet ook zeker dat mijn vader niks uitspookt bij haar (in korte tijd zeker niet), maar ik vertrouw hem niet. Ik wil niet dat hij haar in haar blootje ziet, ik wil nooit dat hij haar moet helpen op de wc. etc. Mijn vader kon en kan nog steeds niet op een normale volwassen manier omgaan met bloot, lichamelijkheid en de in zijn ogen daar aan vastzittende seksualiteit, hoe jong het kind ook is. Dat is zijn "gemis" vanuit zijn eigen opvoeding en zo is het nu eenmaal. Niet dat hij het mist, want hij voelt de behoefte niet om op te passen (toevallig vorige week had ik het erover dat ik met mijn zusje even wat zou drinken, dochter lag allang te slapen en ik was wachtende op mijn vriend, toen mijn vader aanbod dat ik alvast kon gaan en hij mijn vriend wel zou opwachten. Hoe verleidelijk dit ook klinkt, zeker met het gevoel dat dit korte moment geen gevaar oplevert, toch doe ik het niet.)
En al zou ik zeker weten dat het geen gevaar kan, mijn vriend wil het niet hebben en ik snap compleet waarom. Dus ik wil hierin zijn mening boven dat van mijn vader (in jouw geval ouders) laten gaan. Dat recht heeft hij lang geleden verspeelt en je speelt met de veiligheid en gemoedsrust van twee anderen, waaronder je kind.
Niet doen dus. Je bent hen geen uitleg verschuldigt. En als ze er om vragen? "Gewoon daarom en als jullie dat niet begrijpen wil ik best terug gaan naar vroeger waar dar recht ongedaan is gemaakt". Als je moeder graag wil oppassen, moet ze iets regelen zonder je vader (bij jullie thuis bijvoorbeeld).
En al zou ik zeker weten dat het geen gevaar kan, mijn vriend wil het niet hebben en ik snap compleet waarom. Dus ik wil hierin zijn mening boven dat van mijn vader (in jouw geval ouders) laten gaan. Dat recht heeft hij lang geleden verspeelt en je speelt met de veiligheid en gemoedsrust van twee anderen, waaronder je kind.
Niet doen dus. Je bent hen geen uitleg verschuldigt. En als ze er om vragen? "Gewoon daarom en als jullie dat niet begrijpen wil ik best terug gaan naar vroeger waar dar recht ongedaan is gemaakt". Als je moeder graag wil oppassen, moet ze iets regelen zonder je vader (bij jullie thuis bijvoorbeeld).
maandag 22 december 2008 om 14:38
quote:Sunemom schreef op 22 december 2008 @ 13:51:
Daarnaast heb ik als stelregel dat mijn man mijn realiteitstoets is. Hij oordeeld over wat wel en niet kan, aangezien ik nog steeds moeite heb met het bepalen van wat normaal en wat abnormaal gedrag is en waar grenzen horen te liggen.
Herkenbaar, tis ook mijn vriend die mij af en toe moet wijzen op wat normaal is en wat niet. Ik leer het steeds beter, maar als het om grenzen gaat, kan hij daarin soms een beter oordeel geven
Daarnaast heb ik als stelregel dat mijn man mijn realiteitstoets is. Hij oordeeld over wat wel en niet kan, aangezien ik nog steeds moeite heb met het bepalen van wat normaal en wat abnormaal gedrag is en waar grenzen horen te liggen.
Herkenbaar, tis ook mijn vriend die mij af en toe moet wijzen op wat normaal is en wat niet. Ik leer het steeds beter, maar als het om grenzen gaat, kan hij daarin soms een beter oordeel geven
