Relaties
alle pijlers
Ik zit in een flinke dip, (let op: klaagzang alert)
dinsdag 16 december 2008 om 15:35
Dag allemaal,
Een tijdje terug heb ik in een topic geschreven over mijn zeer korte maar heel diepgaande relatie.
Ik had een man ontmoet die me werkelijk tot op het bot heeft geraakt, heeft ontroerd zoals nooit iemand eerder heeft gedaan. En dit was andersom ook zo. Samen lachen, huilen, beduust om wat ons overkwam.
Heel voorzichtig, na een paar keer flink belazerd geweest te zijn, durfte ik te geloven dat was ik meemaakte echt was. Dat er echt iemand was die me op handen droeg, me waardeerde om wie ik was en die geen uitvluchten nodig had maar echt mij liefhad om wie ik was.
Na een paar vreemdga-relaties en eentje met een man die me voorloog over van alles en nogwat was dit zo heerlijk. Daarnaast dachten we over heel veel dingen hetzelfde en was het gewoon goed. Voelde als thuiskomen. Dit klinkt allemaal heel zoet, maar het was gewoon goed. Ik kan er niks anders van maken.
Minpuntje: zijn scheiding liep nog.
Wat er toen gebeurde heb ik in mijn topic ook verteld: hij raakte overspannen. Trok het allemaal niet meer en de beerput ging open. Zijn vader is onlangs overleden en daar kon hij met zijn vrouw niet over praten, dus dat onverwerkte stuk kwam naar boven, samen met het verdriet om het feit dat zijn kinderen met gescheiden ouders op zouden groeien, de stress om het niet verkochte huis, het omgaan met zijn dominante ex, het feit dat hij te goed was voor deze wereld en over zich heen liet lopen. Anyway, ALLES kwam eruit. Hij zit in een diepe put en is daar nu mee bezig dmv therapie etc om daaruit te komen.
De scheiding is er inmiddels door, huis is nog niet verkocht en zijn therapie loopt.
En ik.. ben hem kwijt. Door deze ellende zat hij er helemaal doorheen, diep in de put en had hij alleen energie voor zichzelf en zijn herstel. Hij zat en zit ziek thuis. We hebben geen contact meer en ik moet ervanuit gaan dat het niet goed komt. Voorlopig kan hij geen relatie aan.
Nou ja, genoeg over hem, hier kom ik:
Ik zit er doorheen. En niet zo'n beetje ook. Ben verdrietig over het feit dat ik deze man kwijt ben geraakt en niet meer terug zal krijgen. Dat er eindelijk iemand was die ik zo vertrouwde, die me zo goed deed voelen, waar ik me zo bij thuis voelde, en die ben ik kwijt!
Verder ben ik nu al 6 jaar aan het aankloten met relaties. 6 jaar geleden woonde ik samen en van de een op de andere dag vertrok hij en kwam niet meer terug. Ik kocht het huis over en daar woon ik nu nog. Hij was een week later met een collega, het bleek al langer te spelen. Mijn relatie ervoor eindige ook met vreemdgaan.
Tussen deze samenwoon-relatie en deze laatste heb ik nog 1 relatie gehad van 1,5 jaar. Met een narcist (weet ik nu, snap nu ook waarom hij zo is), en dit was geen succes. Liegen, bedriegen en alles lag altijd aan mij.
Anyway, deze man waar het nog niet zo lang mee uit is, is de eerste die echt volledig weer voor me ging. Die ik echt vertrouwde. En ook hier is het vertrouwen, welliswaar op een ander vlak, beschaamd. Ik zit weer alleen met de brokstukken en weer kan ik puinruimen bij mezelf. Dit keer neem ik het hem niet kwalijk, wat hem is overkomen is niet leuk en is niet bewust zo gegaan. Maar ja, als iemand je per ongeluk schopt doet het toch pijn, nietwaar?
Ik zit er dus doorheen. Ben verdrietig dat ik weer met de pijn achterblijf. Baal dat iemand die ik relatief kort kende (paar maanden) me nu al langer verdriet doet dat dat ik hem uberhaupt heb gekend. Omdat hij me gewoon zo diep raakte duurt het ook langer lijkt het wel. Maar ja, daar heb ik nu niks aan.
Tel hier een winterdepressietje bij op en je kunt me nu echt opvegen. Ik kan de hele dag wel janken, word er gek van. Daarnaast baal ik van alles, word ik volgend jaar 32, wil ik dolgraag kinderen en ben nog geen stap verder dan 6 jaar geleden.
Mijn concrete vraag:
- hoe kom ik van mijn verdriet af? Leuke dingen doe ik wel, maar bij leuke dingen trekt mijn maag ook samen als ik er aan denk dat ik hoe dan ook alleen thuis kom, en bij alles mis ik die vent, verdorie! Ook blijf ik verdrietig over het feit dat ik nu al een paar jaar alleen ben en het niet opschiet met me.
- hoe kan ik de mannen weer vertrouwen? Alles wat ik aanga eindigt met verdriet. Vorig jaar ben ik in mijn uppie naar Amerika geweest en was ik gelukkiger dan nu. Maar ik kan toch niet altijd alleen blijven om pijn te ontlopen? Maar alles wat ik start met mannen eindigt in pijn, of heeft al verdriet in de relatie zelf.
Goed, een flinke klaagzang, dat begrijp ik, maar het is ook geschreven in een jankbui en die ben ik zo zat dat ik hoop op tips!
Liefs,
Vinyl
PS. ik ben van mezelf een heel vrolijk en positief iemand. Daarom baal ik ook zo van mezelf nu. Ik weet dat ik hier wel weer uitkrabbel hoor, dat is namelijk altijd nog zo geweest, dus daar ben ik niet bang voor. Alleen wil ik eigenlijk niet meer hoeven uitkrabbelen, niet steeds weer die tegenvallen. Maar ja....
Een tijdje terug heb ik in een topic geschreven over mijn zeer korte maar heel diepgaande relatie.
Ik had een man ontmoet die me werkelijk tot op het bot heeft geraakt, heeft ontroerd zoals nooit iemand eerder heeft gedaan. En dit was andersom ook zo. Samen lachen, huilen, beduust om wat ons overkwam.
Heel voorzichtig, na een paar keer flink belazerd geweest te zijn, durfte ik te geloven dat was ik meemaakte echt was. Dat er echt iemand was die me op handen droeg, me waardeerde om wie ik was en die geen uitvluchten nodig had maar echt mij liefhad om wie ik was.
Na een paar vreemdga-relaties en eentje met een man die me voorloog over van alles en nogwat was dit zo heerlijk. Daarnaast dachten we over heel veel dingen hetzelfde en was het gewoon goed. Voelde als thuiskomen. Dit klinkt allemaal heel zoet, maar het was gewoon goed. Ik kan er niks anders van maken.
Minpuntje: zijn scheiding liep nog.
Wat er toen gebeurde heb ik in mijn topic ook verteld: hij raakte overspannen. Trok het allemaal niet meer en de beerput ging open. Zijn vader is onlangs overleden en daar kon hij met zijn vrouw niet over praten, dus dat onverwerkte stuk kwam naar boven, samen met het verdriet om het feit dat zijn kinderen met gescheiden ouders op zouden groeien, de stress om het niet verkochte huis, het omgaan met zijn dominante ex, het feit dat hij te goed was voor deze wereld en over zich heen liet lopen. Anyway, ALLES kwam eruit. Hij zit in een diepe put en is daar nu mee bezig dmv therapie etc om daaruit te komen.
De scheiding is er inmiddels door, huis is nog niet verkocht en zijn therapie loopt.
En ik.. ben hem kwijt. Door deze ellende zat hij er helemaal doorheen, diep in de put en had hij alleen energie voor zichzelf en zijn herstel. Hij zat en zit ziek thuis. We hebben geen contact meer en ik moet ervanuit gaan dat het niet goed komt. Voorlopig kan hij geen relatie aan.
Nou ja, genoeg over hem, hier kom ik:
Ik zit er doorheen. En niet zo'n beetje ook. Ben verdrietig over het feit dat ik deze man kwijt ben geraakt en niet meer terug zal krijgen. Dat er eindelijk iemand was die ik zo vertrouwde, die me zo goed deed voelen, waar ik me zo bij thuis voelde, en die ben ik kwijt!
Verder ben ik nu al 6 jaar aan het aankloten met relaties. 6 jaar geleden woonde ik samen en van de een op de andere dag vertrok hij en kwam niet meer terug. Ik kocht het huis over en daar woon ik nu nog. Hij was een week later met een collega, het bleek al langer te spelen. Mijn relatie ervoor eindige ook met vreemdgaan.
Tussen deze samenwoon-relatie en deze laatste heb ik nog 1 relatie gehad van 1,5 jaar. Met een narcist (weet ik nu, snap nu ook waarom hij zo is), en dit was geen succes. Liegen, bedriegen en alles lag altijd aan mij.
Anyway, deze man waar het nog niet zo lang mee uit is, is de eerste die echt volledig weer voor me ging. Die ik echt vertrouwde. En ook hier is het vertrouwen, welliswaar op een ander vlak, beschaamd. Ik zit weer alleen met de brokstukken en weer kan ik puinruimen bij mezelf. Dit keer neem ik het hem niet kwalijk, wat hem is overkomen is niet leuk en is niet bewust zo gegaan. Maar ja, als iemand je per ongeluk schopt doet het toch pijn, nietwaar?
Ik zit er dus doorheen. Ben verdrietig dat ik weer met de pijn achterblijf. Baal dat iemand die ik relatief kort kende (paar maanden) me nu al langer verdriet doet dat dat ik hem uberhaupt heb gekend. Omdat hij me gewoon zo diep raakte duurt het ook langer lijkt het wel. Maar ja, daar heb ik nu niks aan.
Tel hier een winterdepressietje bij op en je kunt me nu echt opvegen. Ik kan de hele dag wel janken, word er gek van. Daarnaast baal ik van alles, word ik volgend jaar 32, wil ik dolgraag kinderen en ben nog geen stap verder dan 6 jaar geleden.
Mijn concrete vraag:
- hoe kom ik van mijn verdriet af? Leuke dingen doe ik wel, maar bij leuke dingen trekt mijn maag ook samen als ik er aan denk dat ik hoe dan ook alleen thuis kom, en bij alles mis ik die vent, verdorie! Ook blijf ik verdrietig over het feit dat ik nu al een paar jaar alleen ben en het niet opschiet met me.
- hoe kan ik de mannen weer vertrouwen? Alles wat ik aanga eindigt met verdriet. Vorig jaar ben ik in mijn uppie naar Amerika geweest en was ik gelukkiger dan nu. Maar ik kan toch niet altijd alleen blijven om pijn te ontlopen? Maar alles wat ik start met mannen eindigt in pijn, of heeft al verdriet in de relatie zelf.
Goed, een flinke klaagzang, dat begrijp ik, maar het is ook geschreven in een jankbui en die ben ik zo zat dat ik hoop op tips!
Liefs,
Vinyl
PS. ik ben van mezelf een heel vrolijk en positief iemand. Daarom baal ik ook zo van mezelf nu. Ik weet dat ik hier wel weer uitkrabbel hoor, dat is namelijk altijd nog zo geweest, dus daar ben ik niet bang voor. Alleen wil ik eigenlijk niet meer hoeven uitkrabbelen, niet steeds weer die tegenvallen. Maar ja....
maandag 22 december 2008 om 14:03
maandag 22 december 2008 om 14:42
Reizen is een hele mooie en inspirerende manier om weer dicht bij jezelf te komen, Vinyl.
Ik ben ooit eens met de rugzak door Canada getrokken, drie weken lang. De heenweg op Schiphol stond ik te huilen van angst en na drie weken Canada wilde ik helemaal niet meer terug naar huis. Ik had het zo naar mijn zin gehad, haha.
Dus misschien is dat precies wat je nodig hebt. Go for it!
Ik ben ooit eens met de rugzak door Canada getrokken, drie weken lang. De heenweg op Schiphol stond ik te huilen van angst en na drie weken Canada wilde ik helemaal niet meer terug naar huis. Ik had het zo naar mijn zin gehad, haha.
Dus misschien is dat precies wat je nodig hebt. Go for it!
maandag 22 december 2008 om 14:45
maandag 22 december 2008 om 14:48
ik lees je topic nu pas....
Vind het zo rot voor je. Zo pijnlijk te lezen dat je zoveel verdriet hebt, je vertrouwen kwijt bent........ Ik vind dat je een hele goede mail hebt gestuurd. Verstandig dat je hebt aangegeven dat ook jij het hierbij laat...... je moet wel Vinyl... hoe pijnlijk ook.
Ik wil je een knuffel geven en ik hoop dat de weg naar de zon en geluk niet al te lang duurt voor je...
Vind het zo rot voor je. Zo pijnlijk te lezen dat je zoveel verdriet hebt, je vertrouwen kwijt bent........ Ik vind dat je een hele goede mail hebt gestuurd. Verstandig dat je hebt aangegeven dat ook jij het hierbij laat...... je moet wel Vinyl... hoe pijnlijk ook.
Ik wil je een knuffel geven en ik hoop dat de weg naar de zon en geluk niet al te lang duurt voor je...
DTEEZ!
maandag 22 december 2008 om 14:50
dinsdag 23 december 2008 om 12:43
Off-topic:
Hé Vinyl, bedankt voor je felicitaties op het andere topic (waar ik melde dat ik sinds gister weet dat ik zwanger ben)!
Ik ben trouwens Naski, er is hier ook ergens een Nastik inderdaad, maar dat ben ik dus niet Maar de felicitaties zijn uiteraard blij in ontvangst genomen. Ik loop nu op een roze wolk...
Hé Vinyl, bedankt voor je felicitaties op het andere topic (waar ik melde dat ik sinds gister weet dat ik zwanger ben)!
Ik ben trouwens Naski, er is hier ook ergens een Nastik inderdaad, maar dat ben ik dus niet Maar de felicitaties zijn uiteraard blij in ontvangst genomen. Ik loop nu op een roze wolk...
dinsdag 23 december 2008 om 15:23
Vriend reageerde door helemaal niets te zeggen, maar zijn hele gezicht stráálde gewoon. Toen hield hij me stevig vast en hebben we tien minuten staan lachen en ik weer huilen en daarna weer lachen... We hebben heel wat doorstaan de laatste jaren (ook qua ziekte bij mij) dus daarom was het dubbel emotioneel. Lief dat je vraagt!
Nu weer on topic: Hoe is het met je? Kun je de emoties al weer een beetje een plek geven?
Nu weer on topic: Hoe is het met je? Kun je de emoties al weer een beetje een plek geven?
donderdag 25 december 2008 om 09:44
Gisteren las ik in de Viva dat 2008 het jaar van de kikker en de aardappel was (??). Ik was niet dronken, ik zweer het Ik dacht aan jou (associatie Viva, kikker etc), drie keer raden wie de aardappel is. Een rockin' Christmas voor jou kikkertje
Iets wat vier dagen bloedt en niet doodgaat is niet te vertrouwen.
donderdag 25 december 2008 om 10:16
donderdag 25 december 2008 om 10:26
Wat zijn jullie ontzettend lief!
Het gaat goed hier, ik voel me een stuk fijner al. Gisteren ben ik voor het eerst weer lekker op pad geweest deze vakantie, naar het glazen huis.
Lekker moe toen ik terugkwam, maar heerlijk.
Vanavond ga ik naar een vriendin en morgen naar mijn ouders.
Enne... kikker en de aardappel? Dan wacht ik die Viva even af.
Mss meedoen met Boer zoekt Vrouw? Aardappelboer?
Hahaha
Geweldig!
Nou, dan wordt 2009 mijn jaar, heerlijk, dankjewel!
Het gaat goed hier, ik voel me een stuk fijner al. Gisteren ben ik voor het eerst weer lekker op pad geweest deze vakantie, naar het glazen huis.
Lekker moe toen ik terugkwam, maar heerlijk.
Vanavond ga ik naar een vriendin en morgen naar mijn ouders.
Enne... kikker en de aardappel? Dan wacht ik die Viva even af.
Mss meedoen met Boer zoekt Vrouw? Aardappelboer?
Hahaha
Geweldig!
Nou, dan wordt 2009 mijn jaar, heerlijk, dankjewel!
donderdag 25 december 2008 om 11:32
Vunyl ik lees nu pas je topic en het is zóó herkenbaar!
Heb hetzelfde gehad.
Na mijn laatste relatie waar ik echt helmaal kapot van was (hij ging terug naar zijn ex v/h ene op het andere moment) en ben door een heel diep dal gegaan. Eindelijk weer mezelf gevonden dankzij enkele goede vrienden, mijn eigen relativeringsvermogen voelde ik me weer super goed. Nooit zou ik meer zo diep gaan voor een vent, nam ik me voor.
Tot ik iemand leerde kennen. Er groeide een geweldige vriendschap en we gingen heel veel voor elkaar voelen. Het voelde echt super! Maar....ook hij had zijn scheiding niet verwerkt en een hoop gedoe met zijn 2 dochtertjes.
Maar ik wilde er zijn voor hem en wist dat zijn 2 meiden op nr 1 stonden, ik had alle begrip. en ja je kunt het raden ook dit liep spaak omdat hij het niet aan kon, precies hetzelfde als bij jou,hij had rust nodig ed.
En daar sta je dan wéér alleen...........ik heb me echt wéér heel erg shit gevoeld, en nog regelmatig hoor. Maar ik weet dat ik het alleen kan en dat me dat ook goed af ging en ondanks het feit dat ik het heel erg vind en hem heel erg mis. (want ik zag hem en zijn meiden echt als mijn toekomst, een toekomst samen. Ik had heel veel voor hem over, zou voor hem door het vuur zijn gegaan) Ondanks dat gemis probeer ik er toch weer voor te gaan, voor mezelf. Probeer leuke dingen te ondernemen met vrienden. En ik weet dat een relatie en kinderen ook niet alles is. Relativeren, het is gelukkig ook mijn sterke punt.
Bij jou ook zo te lezen en kom voor jezelf op en weet dat je het kunt!
En wie weet wat de toekomst brengt, vaak loopt het altijd anders dan je denkt.
Over een week begint er een heel nieuw jaar! Nieuwe rondes nieuwe kansen! 2009 gaat jouw jaar worden! Net als bij mij!!
Kop op!
Heb hetzelfde gehad.
Na mijn laatste relatie waar ik echt helmaal kapot van was (hij ging terug naar zijn ex v/h ene op het andere moment) en ben door een heel diep dal gegaan. Eindelijk weer mezelf gevonden dankzij enkele goede vrienden, mijn eigen relativeringsvermogen voelde ik me weer super goed. Nooit zou ik meer zo diep gaan voor een vent, nam ik me voor.
Tot ik iemand leerde kennen. Er groeide een geweldige vriendschap en we gingen heel veel voor elkaar voelen. Het voelde echt super! Maar....ook hij had zijn scheiding niet verwerkt en een hoop gedoe met zijn 2 dochtertjes.
Maar ik wilde er zijn voor hem en wist dat zijn 2 meiden op nr 1 stonden, ik had alle begrip. en ja je kunt het raden ook dit liep spaak omdat hij het niet aan kon, precies hetzelfde als bij jou,hij had rust nodig ed.
En daar sta je dan wéér alleen...........ik heb me echt wéér heel erg shit gevoeld, en nog regelmatig hoor. Maar ik weet dat ik het alleen kan en dat me dat ook goed af ging en ondanks het feit dat ik het heel erg vind en hem heel erg mis. (want ik zag hem en zijn meiden echt als mijn toekomst, een toekomst samen. Ik had heel veel voor hem over, zou voor hem door het vuur zijn gegaan) Ondanks dat gemis probeer ik er toch weer voor te gaan, voor mezelf. Probeer leuke dingen te ondernemen met vrienden. En ik weet dat een relatie en kinderen ook niet alles is. Relativeren, het is gelukkig ook mijn sterke punt.
Bij jou ook zo te lezen en kom voor jezelf op en weet dat je het kunt!
En wie weet wat de toekomst brengt, vaak loopt het altijd anders dan je denkt.
Over een week begint er een heel nieuw jaar! Nieuwe rondes nieuwe kansen! 2009 gaat jouw jaar worden! Net als bij mij!!
Kop op!
donderdag 25 december 2008 om 11:35
Tsja, zelfde verhaal inderdaad.
Zo lullig he, als je zo op je hoede bent, zo uitkijkt om weer je kop te stoten, en dat het dit keer dan niet een hork van een vent blijkt te zijn, maar de tijd, of de situatie, of wat dan ook.
En daar sta je dan weer.
Ik moet zeggen dat ik me deze week al een stuk beter voel. Maar raar is het wel ja, ik had me deze kerst toch heel anders voorgesteld. Maar goed... ik kom er altijd weer bovenop, nu ook wel weer, maar of ik ooit nog een relatie aandurf? Dat weet ik niet...
Misschien kan de psycholoog me daar bij helpen?
Jij ook heel fijne dagen, en inderdaad, 2009 wordt ons geluksjaar!!!
Zo lullig he, als je zo op je hoede bent, zo uitkijkt om weer je kop te stoten, en dat het dit keer dan niet een hork van een vent blijkt te zijn, maar de tijd, of de situatie, of wat dan ook.
En daar sta je dan weer.
Ik moet zeggen dat ik me deze week al een stuk beter voel. Maar raar is het wel ja, ik had me deze kerst toch heel anders voorgesteld. Maar goed... ik kom er altijd weer bovenop, nu ook wel weer, maar of ik ooit nog een relatie aandurf? Dat weet ik niet...
Misschien kan de psycholoog me daar bij helpen?
Jij ook heel fijne dagen, en inderdaad, 2009 wordt ons geluksjaar!!!
vrijdag 26 december 2008 om 10:59
Hey Vinyl,
Ik las je verhaal en het is allemaal heel herkenbaar. Ik heb ook een geschiedenis van mannen die niet voor me kunnen/willen gaan (vreemdgaan, bindingsangst etc, heb alles al een aantal keer gehoord en meegemaakt) en mijn vertrouwen in mannen is ook nihil maar toch probeer ik me niet af te sluiten en het allemaal een beetje te relativeren. Erg moeilijk omdat het elke keer weer zo'n energie kost en pijn om tegenslag te verwerken maar helaas loopt het leven vaak anders dan je hoopt. Maar ben er bij mezelf wel achterkomen dat het ook voor een groot deel aan mezelf ligt (te weinig eigenwaarde etc) en daar ben ik nu mee bezig. En voor de rest ben ik op dit moment op een punt beland dat ik zoiets heb van als het komt dan leuk zo niet dan is het ook goed en dat heeft bij mij wel druk en onrust weggenomen.
Tips heb ik niet voor je maar hoop dat 2009 een topjaar voor je wordt (en voor mezelf natuurlijk ook
Ik las je verhaal en het is allemaal heel herkenbaar. Ik heb ook een geschiedenis van mannen die niet voor me kunnen/willen gaan (vreemdgaan, bindingsangst etc, heb alles al een aantal keer gehoord en meegemaakt) en mijn vertrouwen in mannen is ook nihil maar toch probeer ik me niet af te sluiten en het allemaal een beetje te relativeren. Erg moeilijk omdat het elke keer weer zo'n energie kost en pijn om tegenslag te verwerken maar helaas loopt het leven vaak anders dan je hoopt. Maar ben er bij mezelf wel achterkomen dat het ook voor een groot deel aan mezelf ligt (te weinig eigenwaarde etc) en daar ben ik nu mee bezig. En voor de rest ben ik op dit moment op een punt beland dat ik zoiets heb van als het komt dan leuk zo niet dan is het ook goed en dat heeft bij mij wel druk en onrust weggenomen.
Tips heb ik niet voor je maar hoop dat 2009 een topjaar voor je wordt (en voor mezelf natuurlijk ook
