Relaties
alle pijlers
Ik zit in een flinke dip, (let op: klaagzang alert)
dinsdag 16 december 2008 om 15:35
Dag allemaal,
Een tijdje terug heb ik in een topic geschreven over mijn zeer korte maar heel diepgaande relatie.
Ik had een man ontmoet die me werkelijk tot op het bot heeft geraakt, heeft ontroerd zoals nooit iemand eerder heeft gedaan. En dit was andersom ook zo. Samen lachen, huilen, beduust om wat ons overkwam.
Heel voorzichtig, na een paar keer flink belazerd geweest te zijn, durfte ik te geloven dat was ik meemaakte echt was. Dat er echt iemand was die me op handen droeg, me waardeerde om wie ik was en die geen uitvluchten nodig had maar echt mij liefhad om wie ik was.
Na een paar vreemdga-relaties en eentje met een man die me voorloog over van alles en nogwat was dit zo heerlijk. Daarnaast dachten we over heel veel dingen hetzelfde en was het gewoon goed. Voelde als thuiskomen. Dit klinkt allemaal heel zoet, maar het was gewoon goed. Ik kan er niks anders van maken.
Minpuntje: zijn scheiding liep nog.
Wat er toen gebeurde heb ik in mijn topic ook verteld: hij raakte overspannen. Trok het allemaal niet meer en de beerput ging open. Zijn vader is onlangs overleden en daar kon hij met zijn vrouw niet over praten, dus dat onverwerkte stuk kwam naar boven, samen met het verdriet om het feit dat zijn kinderen met gescheiden ouders op zouden groeien, de stress om het niet verkochte huis, het omgaan met zijn dominante ex, het feit dat hij te goed was voor deze wereld en over zich heen liet lopen. Anyway, ALLES kwam eruit. Hij zit in een diepe put en is daar nu mee bezig dmv therapie etc om daaruit te komen.
De scheiding is er inmiddels door, huis is nog niet verkocht en zijn therapie loopt.
En ik.. ben hem kwijt. Door deze ellende zat hij er helemaal doorheen, diep in de put en had hij alleen energie voor zichzelf en zijn herstel. Hij zat en zit ziek thuis. We hebben geen contact meer en ik moet ervanuit gaan dat het niet goed komt. Voorlopig kan hij geen relatie aan.
Nou ja, genoeg over hem, hier kom ik:
Ik zit er doorheen. En niet zo'n beetje ook. Ben verdrietig over het feit dat ik deze man kwijt ben geraakt en niet meer terug zal krijgen. Dat er eindelijk iemand was die ik zo vertrouwde, die me zo goed deed voelen, waar ik me zo bij thuis voelde, en die ben ik kwijt!
Verder ben ik nu al 6 jaar aan het aankloten met relaties. 6 jaar geleden woonde ik samen en van de een op de andere dag vertrok hij en kwam niet meer terug. Ik kocht het huis over en daar woon ik nu nog. Hij was een week later met een collega, het bleek al langer te spelen. Mijn relatie ervoor eindige ook met vreemdgaan.
Tussen deze samenwoon-relatie en deze laatste heb ik nog 1 relatie gehad van 1,5 jaar. Met een narcist (weet ik nu, snap nu ook waarom hij zo is), en dit was geen succes. Liegen, bedriegen en alles lag altijd aan mij.
Anyway, deze man waar het nog niet zo lang mee uit is, is de eerste die echt volledig weer voor me ging. Die ik echt vertrouwde. En ook hier is het vertrouwen, welliswaar op een ander vlak, beschaamd. Ik zit weer alleen met de brokstukken en weer kan ik puinruimen bij mezelf. Dit keer neem ik het hem niet kwalijk, wat hem is overkomen is niet leuk en is niet bewust zo gegaan. Maar ja, als iemand je per ongeluk schopt doet het toch pijn, nietwaar?
Ik zit er dus doorheen. Ben verdrietig dat ik weer met de pijn achterblijf. Baal dat iemand die ik relatief kort kende (paar maanden) me nu al langer verdriet doet dat dat ik hem uberhaupt heb gekend. Omdat hij me gewoon zo diep raakte duurt het ook langer lijkt het wel. Maar ja, daar heb ik nu niks aan.
Tel hier een winterdepressietje bij op en je kunt me nu echt opvegen. Ik kan de hele dag wel janken, word er gek van. Daarnaast baal ik van alles, word ik volgend jaar 32, wil ik dolgraag kinderen en ben nog geen stap verder dan 6 jaar geleden.
Mijn concrete vraag:
- hoe kom ik van mijn verdriet af? Leuke dingen doe ik wel, maar bij leuke dingen trekt mijn maag ook samen als ik er aan denk dat ik hoe dan ook alleen thuis kom, en bij alles mis ik die vent, verdorie! Ook blijf ik verdrietig over het feit dat ik nu al een paar jaar alleen ben en het niet opschiet met me.
- hoe kan ik de mannen weer vertrouwen? Alles wat ik aanga eindigt met verdriet. Vorig jaar ben ik in mijn uppie naar Amerika geweest en was ik gelukkiger dan nu. Maar ik kan toch niet altijd alleen blijven om pijn te ontlopen? Maar alles wat ik start met mannen eindigt in pijn, of heeft al verdriet in de relatie zelf.
Goed, een flinke klaagzang, dat begrijp ik, maar het is ook geschreven in een jankbui en die ben ik zo zat dat ik hoop op tips!
Liefs,
Vinyl
PS. ik ben van mezelf een heel vrolijk en positief iemand. Daarom baal ik ook zo van mezelf nu. Ik weet dat ik hier wel weer uitkrabbel hoor, dat is namelijk altijd nog zo geweest, dus daar ben ik niet bang voor. Alleen wil ik eigenlijk niet meer hoeven uitkrabbelen, niet steeds weer die tegenvallen. Maar ja....
Een tijdje terug heb ik in een topic geschreven over mijn zeer korte maar heel diepgaande relatie.
Ik had een man ontmoet die me werkelijk tot op het bot heeft geraakt, heeft ontroerd zoals nooit iemand eerder heeft gedaan. En dit was andersom ook zo. Samen lachen, huilen, beduust om wat ons overkwam.
Heel voorzichtig, na een paar keer flink belazerd geweest te zijn, durfte ik te geloven dat was ik meemaakte echt was. Dat er echt iemand was die me op handen droeg, me waardeerde om wie ik was en die geen uitvluchten nodig had maar echt mij liefhad om wie ik was.
Na een paar vreemdga-relaties en eentje met een man die me voorloog over van alles en nogwat was dit zo heerlijk. Daarnaast dachten we over heel veel dingen hetzelfde en was het gewoon goed. Voelde als thuiskomen. Dit klinkt allemaal heel zoet, maar het was gewoon goed. Ik kan er niks anders van maken.
Minpuntje: zijn scheiding liep nog.
Wat er toen gebeurde heb ik in mijn topic ook verteld: hij raakte overspannen. Trok het allemaal niet meer en de beerput ging open. Zijn vader is onlangs overleden en daar kon hij met zijn vrouw niet over praten, dus dat onverwerkte stuk kwam naar boven, samen met het verdriet om het feit dat zijn kinderen met gescheiden ouders op zouden groeien, de stress om het niet verkochte huis, het omgaan met zijn dominante ex, het feit dat hij te goed was voor deze wereld en over zich heen liet lopen. Anyway, ALLES kwam eruit. Hij zit in een diepe put en is daar nu mee bezig dmv therapie etc om daaruit te komen.
De scheiding is er inmiddels door, huis is nog niet verkocht en zijn therapie loopt.
En ik.. ben hem kwijt. Door deze ellende zat hij er helemaal doorheen, diep in de put en had hij alleen energie voor zichzelf en zijn herstel. Hij zat en zit ziek thuis. We hebben geen contact meer en ik moet ervanuit gaan dat het niet goed komt. Voorlopig kan hij geen relatie aan.
Nou ja, genoeg over hem, hier kom ik:
Ik zit er doorheen. En niet zo'n beetje ook. Ben verdrietig over het feit dat ik deze man kwijt ben geraakt en niet meer terug zal krijgen. Dat er eindelijk iemand was die ik zo vertrouwde, die me zo goed deed voelen, waar ik me zo bij thuis voelde, en die ben ik kwijt!
Verder ben ik nu al 6 jaar aan het aankloten met relaties. 6 jaar geleden woonde ik samen en van de een op de andere dag vertrok hij en kwam niet meer terug. Ik kocht het huis over en daar woon ik nu nog. Hij was een week later met een collega, het bleek al langer te spelen. Mijn relatie ervoor eindige ook met vreemdgaan.
Tussen deze samenwoon-relatie en deze laatste heb ik nog 1 relatie gehad van 1,5 jaar. Met een narcist (weet ik nu, snap nu ook waarom hij zo is), en dit was geen succes. Liegen, bedriegen en alles lag altijd aan mij.
Anyway, deze man waar het nog niet zo lang mee uit is, is de eerste die echt volledig weer voor me ging. Die ik echt vertrouwde. En ook hier is het vertrouwen, welliswaar op een ander vlak, beschaamd. Ik zit weer alleen met de brokstukken en weer kan ik puinruimen bij mezelf. Dit keer neem ik het hem niet kwalijk, wat hem is overkomen is niet leuk en is niet bewust zo gegaan. Maar ja, als iemand je per ongeluk schopt doet het toch pijn, nietwaar?
Ik zit er dus doorheen. Ben verdrietig dat ik weer met de pijn achterblijf. Baal dat iemand die ik relatief kort kende (paar maanden) me nu al langer verdriet doet dat dat ik hem uberhaupt heb gekend. Omdat hij me gewoon zo diep raakte duurt het ook langer lijkt het wel. Maar ja, daar heb ik nu niks aan.
Tel hier een winterdepressietje bij op en je kunt me nu echt opvegen. Ik kan de hele dag wel janken, word er gek van. Daarnaast baal ik van alles, word ik volgend jaar 32, wil ik dolgraag kinderen en ben nog geen stap verder dan 6 jaar geleden.
Mijn concrete vraag:
- hoe kom ik van mijn verdriet af? Leuke dingen doe ik wel, maar bij leuke dingen trekt mijn maag ook samen als ik er aan denk dat ik hoe dan ook alleen thuis kom, en bij alles mis ik die vent, verdorie! Ook blijf ik verdrietig over het feit dat ik nu al een paar jaar alleen ben en het niet opschiet met me.
- hoe kan ik de mannen weer vertrouwen? Alles wat ik aanga eindigt met verdriet. Vorig jaar ben ik in mijn uppie naar Amerika geweest en was ik gelukkiger dan nu. Maar ik kan toch niet altijd alleen blijven om pijn te ontlopen? Maar alles wat ik start met mannen eindigt in pijn, of heeft al verdriet in de relatie zelf.
Goed, een flinke klaagzang, dat begrijp ik, maar het is ook geschreven in een jankbui en die ben ik zo zat dat ik hoop op tips!
Liefs,
Vinyl
PS. ik ben van mezelf een heel vrolijk en positief iemand. Daarom baal ik ook zo van mezelf nu. Ik weet dat ik hier wel weer uitkrabbel hoor, dat is namelijk altijd nog zo geweest, dus daar ben ik niet bang voor. Alleen wil ik eigenlijk niet meer hoeven uitkrabbelen, niet steeds weer die tegenvallen. Maar ja....
zaterdag 20 december 2008 om 12:13
Egh.... wat een naar mailtje Vinyl. Voordeel is wel dat die boosheid je nu helpt bij het loslaten. Maar... AU!
Ik hoop dat je kunt zien dat dit misschien dingen weer in een ander perspectief zet. Het helpt om te beseffen dat iemand niet ideaal voor je was, gewoon ook een mens en misschien een mens met wie je geen relatie had moeten willen hebben.
Niet dat ik bedoel dat het een eikel is. Het is gewoon het funeste van dat het in het mooie, prille begin stukloopt: je hebt nog zo weinig van iemands "mindere" kanten gezien. Moeilijk om afscheid te nemen van het ideaalbeeld en alle "alsen" en "misschienen".
Dit zegt iets over hem. Dat hij misschien toch anders is dan jij dacht. En dat helpt, echt . Kun je dat beeld tenminste loslaten.
Maar meis, kut voor je. En ik zit een beetje te zoeken naar woorden maar kan ze niet goed vinden.
Iig een dikke , hoop dat je een fijn weekend hebt gehad tegen de tijd dat je dit leest!
Ik hoop dat je kunt zien dat dit misschien dingen weer in een ander perspectief zet. Het helpt om te beseffen dat iemand niet ideaal voor je was, gewoon ook een mens en misschien een mens met wie je geen relatie had moeten willen hebben.
Niet dat ik bedoel dat het een eikel is. Het is gewoon het funeste van dat het in het mooie, prille begin stukloopt: je hebt nog zo weinig van iemands "mindere" kanten gezien. Moeilijk om afscheid te nemen van het ideaalbeeld en alle "alsen" en "misschienen".
Dit zegt iets over hem. Dat hij misschien toch anders is dan jij dacht. En dat helpt, echt . Kun je dat beeld tenminste loslaten.
Maar meis, kut voor je. En ik zit een beetje te zoeken naar woorden maar kan ze niet goed vinden.
Iig een dikke , hoop dat je een fijn weekend hebt gehad tegen de tijd dat je dit leest!
zaterdag 20 december 2008 om 13:36
(voor als je weer terug bent, en ik hoop dat je er vooral een leuk weekend van hebt kunnen maken!): ik kan me voorstellen dat je nog gemaild hebt, maar ik sluit me wel een beetje aan bij Summer. Ook omdat ik denk dat de dingen die je schrijft niet nieuw voor hem zouden moeten zijn. Hij wist toch waarom je die dingen aan hem vroeg? Ben een beetje bang dat de dingen die je schrijft (op dit moment) tegen een soort muur afketsen omdat dat feitelijk al lijkt te gebeuren. Hij is boos omdat jij hem niet zou begrijpen en heeft kennelijk geen ruimte om zich in jouw situatie in te leven of had dat voor zijn gevoel al gedaan of wat ook. Zelfs als je je daar min of meer op instelt bij het versturen van zo'n mail moet dat toch lastig zijn. Ookal snap ik heel goed dat je je dingen gezegd wil hebben. Ik heb dat met die ex-vriend waar ik over schreef ook gedaan, een vrij stevige mail, en nooit meer wat van hem gehoord. Moeilijk, maar het zegt vooral veel over hem. Jij krijgt wel reactie en dan wil je ook weer reageren. Logisch, maar ik zou toch proberen er een streep onder te zetten. Uiteindelijk verdient hij met deze opstelling jouw energie niet.
zaterdag 20 december 2008 om 15:29
Eens met Laura.
Ik begrijp ook wel dat je graag je gevoel aan hem wilt uitleggen. Maar je kunt veel beter je energie in jezelf steken, Vinyl. Jij hebt je eigen energie nu hard nodig en ik denk net als Laura dat jouw mails hem niet in zijn hart zullen raken, echt niet. Sorry als het heel hard klinkt, dat is niet de bedoeling.
Ik begrijp ook wel dat je graag je gevoel aan hem wilt uitleggen. Maar je kunt veel beter je energie in jezelf steken, Vinyl. Jij hebt je eigen energie nu hard nodig en ik denk net als Laura dat jouw mails hem niet in zijn hart zullen raken, echt niet. Sorry als het heel hard klinkt, dat is niet de bedoeling.
zaterdag 20 december 2008 om 22:03
Tjees Vinyl!
Ik lees nu pas je nieuwe topic en weet even niet wat ik moet zeggen. Er tuimelt me van alles door de kop. Ik heb je vorige topic ook aardig gevolgd, maar dit is echt heftig!
Ik heb je openingspost gelezen en de laatste reacties.
Maar zoals ik las dat je al een paar rotrelaties hebt gehad en daar bovenop bent gekomen, zo zal het je deze keer ook lukken!
En dat gevoel wat je beschrijft, dat je geen zin meer hebt om overeind te krabbelen, herken ik wel.
Net wat een paar anderen al zeiden: Deze man heeft te veel hooi op zijn vork. Helaas, geen ruimte voor jou. Jij erbij was net te veel, en ik besef dat dat heel hard klinkt. Want voor jouw gevoel leek het allemaal zo mooi, en zo liet hij dat naar jou toe ook blijken.
Ik ken een heel mooi liedje, heb zelf ook een beetje luddevudduh, anders dan jij, maar daarom denk ik niet minder toepasselijk:
Van veraf was het zo mooi
En ik hoop dat het me ooit zal zijn vergeven
Ik bracht mijn dagen door
Dromend dat je bij me was
Van veraf was het zo mooi
Hoe kon ik denken dat het anders zou zijn?
Hoe kon ik denken dat het groter dan de wereld was?
Hoe kon ik denken dat we samen zouden zijn?
Van veraf was het zo mooi
En ik zal je nooit vergeten
En ik breng mijn dagen door
Wetend dat het pijn blijft doen
Van veraf was het zo mooi
En er is niemand die het meevoelen kan
En er is niemand die iets troostends hoeft te zeggen
En er is niemand die voor mij schoon schip moet maken
Dat doe ik zelf wel.....
Van veraf was het zo mooi
En ik hoop dat het me ooit zal zijn vergeven
Hoe kon ik denken dat het anders zou zijn?
Hoe kon ik denken dat het groter was dan de wereld?
Hoe kon ik weten hoe het is om zoveel spijt te hebben?
Of is het maar verstreken tijd?
Van veraf was het zo mooi.......
Bluf, Oktober
Als je de cd hebt, draai dit nummer zo hard als maar kan.....
Jank je longen uit je lijf......
Het lucht niet op.....
De pijn blijft......
Maar het gaf mij een apart gevoel....
Dat er meerdere mensen zijn die zoiets hebben meegemaakt en het hebben weten te beschrijven en het weten te bezingen.....
Ik voelde me toen niet meer zo helemaal alleen.....
Lieve Vinyl, heel veel sterkte!
Ik lees nu pas je nieuwe topic en weet even niet wat ik moet zeggen. Er tuimelt me van alles door de kop. Ik heb je vorige topic ook aardig gevolgd, maar dit is echt heftig!
Ik heb je openingspost gelezen en de laatste reacties.
Maar zoals ik las dat je al een paar rotrelaties hebt gehad en daar bovenop bent gekomen, zo zal het je deze keer ook lukken!
En dat gevoel wat je beschrijft, dat je geen zin meer hebt om overeind te krabbelen, herken ik wel.
Net wat een paar anderen al zeiden: Deze man heeft te veel hooi op zijn vork. Helaas, geen ruimte voor jou. Jij erbij was net te veel, en ik besef dat dat heel hard klinkt. Want voor jouw gevoel leek het allemaal zo mooi, en zo liet hij dat naar jou toe ook blijken.
Ik ken een heel mooi liedje, heb zelf ook een beetje luddevudduh, anders dan jij, maar daarom denk ik niet minder toepasselijk:
Van veraf was het zo mooi
En ik hoop dat het me ooit zal zijn vergeven
Ik bracht mijn dagen door
Dromend dat je bij me was
Van veraf was het zo mooi
Hoe kon ik denken dat het anders zou zijn?
Hoe kon ik denken dat het groter dan de wereld was?
Hoe kon ik denken dat we samen zouden zijn?
Van veraf was het zo mooi
En ik zal je nooit vergeten
En ik breng mijn dagen door
Wetend dat het pijn blijft doen
Van veraf was het zo mooi
En er is niemand die het meevoelen kan
En er is niemand die iets troostends hoeft te zeggen
En er is niemand die voor mij schoon schip moet maken
Dat doe ik zelf wel.....
Van veraf was het zo mooi
En ik hoop dat het me ooit zal zijn vergeven
Hoe kon ik denken dat het anders zou zijn?
Hoe kon ik denken dat het groter was dan de wereld?
Hoe kon ik weten hoe het is om zoveel spijt te hebben?
Of is het maar verstreken tijd?
Van veraf was het zo mooi.......
Bluf, Oktober
Als je de cd hebt, draai dit nummer zo hard als maar kan.....
Jank je longen uit je lijf......
Het lucht niet op.....
De pijn blijft......
Maar het gaf mij een apart gevoel....
Dat er meerdere mensen zijn die zoiets hebben meegemaakt en het hebben weten te beschrijven en het weten te bezingen.....
Ik voelde me toen niet meer zo helemaal alleen.....
Lieve Vinyl, heel veel sterkte!
zondag 21 december 2008 om 21:51
zondag 21 december 2008 om 22:43
quote:Vinyl schreef op 21 december 2008 @ 21:51:
Wat lief van je Bloesie, dankjewel!!!
Heel mooie tekst!
Ik heb het nu afgerond. Heb al mijn pijn, verdriet en onmacht naar hem gemaild en ben er nu klaar mee. Klaar om te beginnen met loslaten.
Nu is het tijd voor mij!
(en tijd voor jou Bloesie, 2009 is voor ons, ok?)
Weet niet of ik daar wel klaar voor ben, Vinyl.
Heb nog een hoop puin te ruimen, dus of er een relatie in zit, weet ik niet.
Maar 2009 gaat zeker jouw jaar worden!
En ik zie het wel! Ik neem het met de dag, heb gemerkt dat dat voor mij en mijn gezin een beetje handiger is!
Maar voor jou een dikke terug, je verdient het!
Wat lief van je Bloesie, dankjewel!!!
Heel mooie tekst!
Ik heb het nu afgerond. Heb al mijn pijn, verdriet en onmacht naar hem gemaild en ben er nu klaar mee. Klaar om te beginnen met loslaten.
Nu is het tijd voor mij!
(en tijd voor jou Bloesie, 2009 is voor ons, ok?)
Weet niet of ik daar wel klaar voor ben, Vinyl.
Heb nog een hoop puin te ruimen, dus of er een relatie in zit, weet ik niet.
Maar 2009 gaat zeker jouw jaar worden!
En ik zie het wel! Ik neem het met de dag, heb gemerkt dat dat voor mij en mijn gezin een beetje handiger is!
Maar voor jou een dikke terug, je verdient het!
zondag 21 december 2008 om 22:47
@ Bloesie: nee, misschien niet voor relaties, maar wel alle tijd en energie voor onszelf, dat is eerst het belangrijkst!!
@ Winkelmandje: nee, de mail heb ik gisteren verzonden. Al mijn gal gespuwd hoe ik zoveel rekening met hem heb gehouden en nu toch het idee heb dat ik met de rotzooi mag blijven zitten. Dat ik daarvan baal.
Maar goed, we laten het hierbij, het kost me ook teveel energie om te ruzien.
Ik heb nu inderdaad vakantie, ben supermoe, nu niks meer hoeft hakt het er lekker in, dus ik ga relaxen!
@ Winkelmandje: nee, de mail heb ik gisteren verzonden. Al mijn gal gespuwd hoe ik zoveel rekening met hem heb gehouden en nu toch het idee heb dat ik met de rotzooi mag blijven zitten. Dat ik daarvan baal.
Maar goed, we laten het hierbij, het kost me ook teveel energie om te ruzien.
Ik heb nu inderdaad vakantie, ben supermoe, nu niks meer hoeft hakt het er lekker in, dus ik ga relaxen!
zondag 21 december 2008 om 23:05
`Nee, niet op die mail. En dat wilde ik ook niet, want dan zou ik misschien weer te horen krijgen dat hij het ook moeilijk had, bla bla en dat wilde ik niet.
Dus ik heb een paar uur na die mail gestuurd dat ik het hierbij wilde laten, geen ruzie wilde en het wilde laten rusten.
En daar heeft hij wel op gereageerd, wenste me het beste voor de toekomst.
Dus ik heb een paar uur na die mail gestuurd dat ik het hierbij wilde laten, geen ruzie wilde en het wilde laten rusten.
En daar heeft hij wel op gereageerd, wenste me het beste voor de toekomst.
zondag 21 december 2008 om 23:23
zondag 21 december 2008 om 23:44
quote:SFO schreef op 21 december 2008 @ 23:23:
He Vinyl,
Ik zie net jouw TO na jouw reactie op de andere topic. Wens jouw heel veel liefst en sterkte voor de komende dagen. En ik weet zeker dat jij in 2009 weer die lieve vlotte vrolijke meid bent die ik nu twee keer in levende lijven heb mogen ontmoeten.
Dat komt goed SFO!
Enne... dikke kans dat het een derde keer wordt. Zit weer sterk over USA na te denken
He Vinyl,
Ik zie net jouw TO na jouw reactie op de andere topic. Wens jouw heel veel liefst en sterkte voor de komende dagen. En ik weet zeker dat jij in 2009 weer die lieve vlotte vrolijke meid bent die ik nu twee keer in levende lijven heb mogen ontmoeten.
Dat komt goed SFO!
Enne... dikke kans dat het een derde keer wordt. Zit weer sterk over USA na te denken
zondag 21 december 2008 om 23:57
Nou ja, ik kan er aan de ene kant wel tegenop zien soms, maar ik vind het nu ook wel heerlijk. Ik kan altijd nog dingen gaan doen, maar er hoeft nu niks.
Onder het motto: Niks hoeft, niksen mag!
Wil gewoon na 5 januari me weer helemaal top voelen qua werk...
Zal morgen wel even meneer de psycholoog bellen...
Onder het motto: Niks hoeft, niksen mag!
Wil gewoon na 5 januari me weer helemaal top voelen qua werk...
Zal morgen wel even meneer de psycholoog bellen...
maandag 22 december 2008 om 00:11
maandag 22 december 2008 om 09:57
