Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
dinsdag 16 december 2008 om 14:51
Lieve Felicia, zoek niet meer bij hem naar troost en geruststelling. Hij manipuleert je als jij laat zien wat je nodig hebt. Ik voorzie dat dit nog problemen kan gaan geven als jullie uit elkaar zijn, met je dochter als inzet. Probeer vanaf nu duidelijk te zijn. Apart wonen is prioriteit één.
Ik weet dat je vindt dat je dat compliment niet verdient, daarom gaf ik het ook. Er zijn vrouwen die in jouw (onze) situatie instorten, depressief worden, aan de drank, pillen of drugs gaan, zich verliezen in wat voor vluchtgedrag dan ook. Hun kinderen moeten het aanzien. Dat doe jij niet. Je hijst jezelf overeind en gaat door. Dus zoals de havettes zeggen: shampoo!
Ik weet dat je vindt dat je dat compliment niet verdient, daarom gaf ik het ook. Er zijn vrouwen die in jouw (onze) situatie instorten, depressief worden, aan de drank, pillen of drugs gaan, zich verliezen in wat voor vluchtgedrag dan ook. Hun kinderen moeten het aanzien. Dat doe jij niet. Je hijst jezelf overeind en gaat door. Dus zoals de havettes zeggen: shampoo!
Ga in therapie!
dinsdag 16 december 2008 om 14:58
Het is alsof ik mijn gevoel steeds maar een beetje toelaat, voor even. En dan verder moet.
Wil me niet eraan overgeven want het lijkt zo zinloos, of te veel. Ik weet het niet.
Wil me niet aanstellen en tegelijk geen ruimte geven aan iets wat ik misschien niet kan handelen.
Ik kan zo best goed doorgaan, met vallen en opstaan. Het gaat ook aardig.
Alleen op sommige dagen voel ik me dan erg alleen.
Onrustig, niet goed eten en slapen. Er komt een verandering aan en ik ben me er tegen aan het verzetten.
Ik wil af van die stress en gedachten, van die angsten. Maar ik verzet me tegen dat proces.
Maar morgen kan ik gewoon zeggen dat het goed gaat hoor.
Wil me niet eraan overgeven want het lijkt zo zinloos, of te veel. Ik weet het niet.
Wil me niet aanstellen en tegelijk geen ruimte geven aan iets wat ik misschien niet kan handelen.
Ik kan zo best goed doorgaan, met vallen en opstaan. Het gaat ook aardig.
Alleen op sommige dagen voel ik me dan erg alleen.
Onrustig, niet goed eten en slapen. Er komt een verandering aan en ik ben me er tegen aan het verzetten.
Ik wil af van die stress en gedachten, van die angsten. Maar ik verzet me tegen dat proces.
Maar morgen kan ik gewoon zeggen dat het goed gaat hoor.
dinsdag 16 december 2008 om 15:10
Het gaat wat beter vandaag. Afspraak bij de advocaat staat. Politie is langs geweest, ik moest de aanklacht ondertekenen. Van de agent heb ik begrepen dat hij er niet zomaar mee af komt met een boete of taakstraf, het valt onder zware mishandeling. Dus ik ben benieuwd, wat hij hiervoor krijgt. Is er iemand hier op de hoogte van de straf die zulke monsters krijgen??
dinsdag 16 december 2008 om 15:22
Hoi Irma
Fijn dat het wat beter gaat vandaag.
Goed dat je een afspraak hebt gemaakt.
Ik weet niet wat de hoogte van de straf misschien gaat zijn. Heb zelf ook een keer aangifte gedaan maar dat is allemaal wat anders gelopen. Ik denk dat er sowieso daarbij een voorwaardelijke straf van twee jaar aan vast zit. Dat was toen tenminste zo bij onze zaak. Naast de taakstraf en het vrijwillige behandeltraject.
Is het de eerste aangifte?
Dat je hem zo noemt, ben je erg bang nu?
Fijn dat het wat beter gaat vandaag.
Goed dat je een afspraak hebt gemaakt.
Ik weet niet wat de hoogte van de straf misschien gaat zijn. Heb zelf ook een keer aangifte gedaan maar dat is allemaal wat anders gelopen. Ik denk dat er sowieso daarbij een voorwaardelijke straf van twee jaar aan vast zit. Dat was toen tenminste zo bij onze zaak. Naast de taakstraf en het vrijwillige behandeltraject.
Is het de eerste aangifte?
Dat je hem zo noemt, ben je erg bang nu?
dinsdag 16 december 2008 om 16:38
Ik hoop dat je mw je hierbij goed kan helpen Iseo. Ik durf er niet zo goed naar te vragen omdat je zelf al zegt dat je niet weet of je het kunt handelen als het loskomt.
Maar als je wat van je angsten en gedachten die je stress geven hier van je af wil schrijven is dat denk ik zo'n fijne plek. Ik vermoed dat veel vrouwen het hier zullen herkennen en je misschien wat steun en tips kunnen geven mocht je dat willen.
En denk ajb niet dat je je aanstelt, je voelt je zo en je hebt heftige tijden achter de rug. Het is echt niet gek dat zich dat roert, dat dat om genezing en vrede vraagt .
Maar als je wat van je angsten en gedachten die je stress geven hier van je af wil schrijven is dat denk ik zo'n fijne plek. Ik vermoed dat veel vrouwen het hier zullen herkennen en je misschien wat steun en tips kunnen geven mocht je dat willen.
En denk ajb niet dat je je aanstelt, je voelt je zo en je hebt heftige tijden achter de rug. Het is echt niet gek dat zich dat roert, dat dat om genezing en vrede vraagt .
dinsdag 16 december 2008 om 16:53
Iseo, wat lief, dat je vraagt hoet het met me gaat! Maar: het gaat hier wel, zit volgens mij wat beter in mijn vel, iets meer zelfvertrouwen. Op mijn werk een paar keer gemerkt (gehoord) dat ik aardig en leuk ben, dat deed me enorm goed. En ik heb weer eens met uitgaan gemerkt, dat het best gezellig kan zijn. Al met al voel ik me dan ook (al is het slechts een beetje) beter dan voorheen.
Ook met dochterlief gaat het momenteel wat beter; met af en toe wel een dip (op dit moment ook een dip!), maar dat hoort erbij.
Ik hoop dit vast te kunnen houden, en dan zullen dingen vanzelf anders gaan, kom ik weer iets dichter bij mezelf, zo voel ik het tenminste.
Ook met dochterlief gaat het momenteel wat beter; met af en toe wel een dip (op dit moment ook een dip!), maar dat hoort erbij.
Ik hoop dit vast te kunnen houden, en dan zullen dingen vanzelf anders gaan, kom ik weer iets dichter bij mezelf, zo voel ik het tenminste.
dinsdag 16 december 2008 om 16:53
Het interessante was dat ik er niet om vroeg Dubio. Ik las de mail van mijn zus die nooit paniekerig is en ze klonk flink bezorgd. Haar gebeld, mijn vader gebeld. Situatie klonk slecht, verdriet en adrenaline sloegen toe, ok wat nu?
Ik heb de gewoonte om onder stress hardop te denken dus mijn man kon meegenieten van mijn gepieker over hoe daar te komen voor de kerst. Ik had hem al verteld daarvoor dat het niet goed was met mijn vader. Pas toen ik hardop over de reis zat te denken reageerde hij. Ging alle redenen opnoemen over waarom hij me niet kon helpen.
Ik gaf vriendelijk aan dat ik het begreep en dat ik niet verwachtte dat hij het voor me zou oplossen. En hij ging maar door. Ijskoud en rationeel. Ik kon alleen maar denken: hou op! Ik kan het er niet bijhebben. Was net of mijn hersenen kortsluiting maakten, eng gevoel. Omdat hij niet stopte kon ik alleen nog maar 20 keer zeggen: Ik snap het. Toen was hij boos op me.
Uiteindelijk wel goed uitgepraat voor zover dat gaat. Maar de redelijkheid die dat vraagt, ongelooflijk gewoon. Terwijl ik ondertussen denk: hey wacht 's even, mijn vader is er slecht aan toe, natuurlijk ben ik verdrietig, erm.... en nou zit ik hem gerust te stellen? Klopt iets niet.
Ik quote mezelf even van gisteren op het topic eert uw vader en uw moeder.
"Ik denk soms echt: kun je nou gvd gewoon effe menselijk reageren?!
Hij kan er echt niets aan doen. Maar het heeft me regelmatig het gevoel gegeven dat ik gek ben dat ik het een abnormale reactie vind. Nu ook dit weekend, alsof het absurd is dat ik me zo zorgen maak om mijn vader en er verdrietig over ben. Voelt heel surrealistisch. Ik heb mezelf de afgelopen jaren regelmatig moeten vertellen: wat ik voel is heel normaal en het mag. Eigenlijk te idioot voor woorden. Ik koppel het altijd maar terug (want soms weet ik het ECHT niet meer, eng gevoel). Hoe zou ik het vinden als een ander hier boos/verdrietig/gekwetst enz over zou zijn? Vaak heel normaal en menselijk. Dan weet ik weer dat ik dat dus mag ervaren. Heel vreemd cirkeltje om in te leven.
Ben blij dat ik gezegd heb dat ik eruit wil."
Ik schreef het op en ik zat ernaar te kijken. Het enge is, zo was het vroeger thuis. Zo is het nu weer. Terwijl ik wel degelijk een emotioneel mens ben. Geen wonder dat ik al jaren het gevoel heb dat ik stik.
Ik heb de gewoonte om onder stress hardop te denken dus mijn man kon meegenieten van mijn gepieker over hoe daar te komen voor de kerst. Ik had hem al verteld daarvoor dat het niet goed was met mijn vader. Pas toen ik hardop over de reis zat te denken reageerde hij. Ging alle redenen opnoemen over waarom hij me niet kon helpen.
Ik gaf vriendelijk aan dat ik het begreep en dat ik niet verwachtte dat hij het voor me zou oplossen. En hij ging maar door. Ijskoud en rationeel. Ik kon alleen maar denken: hou op! Ik kan het er niet bijhebben. Was net of mijn hersenen kortsluiting maakten, eng gevoel. Omdat hij niet stopte kon ik alleen nog maar 20 keer zeggen: Ik snap het. Toen was hij boos op me.
Uiteindelijk wel goed uitgepraat voor zover dat gaat. Maar de redelijkheid die dat vraagt, ongelooflijk gewoon. Terwijl ik ondertussen denk: hey wacht 's even, mijn vader is er slecht aan toe, natuurlijk ben ik verdrietig, erm.... en nou zit ik hem gerust te stellen? Klopt iets niet.
Ik quote mezelf even van gisteren op het topic eert uw vader en uw moeder.
"Ik denk soms echt: kun je nou gvd gewoon effe menselijk reageren?!
Hij kan er echt niets aan doen. Maar het heeft me regelmatig het gevoel gegeven dat ik gek ben dat ik het een abnormale reactie vind. Nu ook dit weekend, alsof het absurd is dat ik me zo zorgen maak om mijn vader en er verdrietig over ben. Voelt heel surrealistisch. Ik heb mezelf de afgelopen jaren regelmatig moeten vertellen: wat ik voel is heel normaal en het mag. Eigenlijk te idioot voor woorden. Ik koppel het altijd maar terug (want soms weet ik het ECHT niet meer, eng gevoel). Hoe zou ik het vinden als een ander hier boos/verdrietig/gekwetst enz over zou zijn? Vaak heel normaal en menselijk. Dan weet ik weer dat ik dat dus mag ervaren. Heel vreemd cirkeltje om in te leven.
Ben blij dat ik gezegd heb dat ik eruit wil."
Ik schreef het op en ik zat ernaar te kijken. Het enge is, zo was het vroeger thuis. Zo is het nu weer. Terwijl ik wel degelijk een emotioneel mens ben. Geen wonder dat ik al jaren het gevoel heb dat ik stik.
dinsdag 16 december 2008 om 18:09
Ik las je zin verkeerd Felicia, je schreef "als je het mij vraagt" en ik had over "mij" heen gelezen Het lijkt alsof je man voortdurend je aandacht nodig heeft, het niet verdraagt als je aandacht door iets anders wordt opgeslokt. Ik snap wel dat jouw redelijke reactie heel onnatuurlijk voelt, want dat is ze ook. Je wordt echt getergd op zo'n moment dus wat natuurlijk voelt is een reactie in de trant van 'hou nou 'ns je kop'. Of 'kun je nou gvd gewoon effe menselijk reageren'. Of iets anders kwaads.
Dat mag best hoor, kwaad worden. Het zou je misschien zelfs goed doen. Niet dat hij er goed op zal reageren, maar voor jezelf is het misschien wel goed om het er eens uit te gooien. Ik heb wel eens van die uitbarstingen gehad en het gaf me een sterker gevoel. Nadat we uit elkaar waren, was dat overigens wel anders. Misschien niet constructief meer of zo.
Ik denk echt dat je zo snel mogelijk fysiek bij hem weg moet, lieverd. Voor je eigen gezondheid.
Nicole, blij te horen dat het goed met je gaat, en ook beter met je dochter
Dat mag best hoor, kwaad worden. Het zou je misschien zelfs goed doen. Niet dat hij er goed op zal reageren, maar voor jezelf is het misschien wel goed om het er eens uit te gooien. Ik heb wel eens van die uitbarstingen gehad en het gaf me een sterker gevoel. Nadat we uit elkaar waren, was dat overigens wel anders. Misschien niet constructief meer of zo.
Ik denk echt dat je zo snel mogelijk fysiek bij hem weg moet, lieverd. Voor je eigen gezondheid.
Nicole, blij te horen dat het goed met je gaat, en ook beter met je dochter
Ga in therapie!
dinsdag 16 december 2008 om 21:38
Hoi, daar ben ik weer.
Had na dat gesprek heel erg veel zin om bij jou, Dubio fijn aan de keukentafel te zitten.
Feliciaatje, wat je schrijft over de surrealistische gewaarwording dat je niet weet wat het mag zijn wat je ervaart of voelt, dat herken ik.
Het is een heel eng gevoel als je het echt niet meer weet.
Ik begrijp voor mezelf dat ik nu ook in een tijd zit waarin ik terugkijk en nu pas het ga voelen en daarmee benoemen, wat ik heb beleefd op dat moment, wanneer een herinnering of daaruit afgeleide angst door me heen gaat.
Alsof je opnieuw naar je belevenissen kijkt, waarvan je weet hoe het was, maar je er niet verder mee kon omdat al je gevoelens/ervaringen werden ontkent (door hem en door mijzelf) en ik helemaal niet meer doorhad hoe moeilijk of pijnlijk iets werkelijk was.
Het vreemde nu is dan ook dat ik vaak ineens niet goed weet wat ik op dit moment mag ervaren. Alsof er luid tegen elkaar op in wordt gepraat vanuit verschillende perspectieven. En ik voel me erg klein in het midden staan terwijl ik nu ook juist een groot sterk iemand kan zijn.
Ik heb aan de ene kant het idee dat ik gewoon even moet doorzetten en me niet moet aanstellen. Iedereen maakt wel eens een moeilijke tijd door. Is moe. Gewoon wat rust nemen op de lastige momenten maar je niet mee laten slepen door wat je er allemaal van kunt maken. Het niet groter en ingewikkelder maken.
Aan de andere kant wil ik het graag heel erg serieus nemen omdat ik bang ben er niet goed/heel uit ben gekomen en daarmee ook mijn dochter te beschadigen. Dan vind ik een waarschuwing in mijn angstige dromen, dat in de war zijn.
Het hard werken voor ons thuis en voor de studie en steeds moe zijn, moe opstaan en in de nacht toch zelf weer niet uitrusten, het worden steeds nauwere kringen en daar wil ik iets aan doen. Want het heeft toch te maken met de afgelopen jaren. En met hoe ik verder wil gaan met mijn dochtertje, is het zo belangrijk dat ik dit van mij serieus neem.
Maar het voelt alsof het bijna niet mag.
Heel raar, omdat het soms voelt of het er helemaal niet is of hoort te zijn. Dat vervreemdende dus.
Heb nog steeds het gevoel dat ik dan over iemand anders nu zit te schrijven, terwijl ik degene ben die zo zit te bibberen terwijl ik het tiep en woorden probeer te geven.
Maar goed, genoeg over mij. Want hoe meer woorden, hoe ingewikkelder mijn verhaal voor mezelf wordt. Is dit van mij?
Had na dat gesprek heel erg veel zin om bij jou, Dubio fijn aan de keukentafel te zitten.
Feliciaatje, wat je schrijft over de surrealistische gewaarwording dat je niet weet wat het mag zijn wat je ervaart of voelt, dat herken ik.
Het is een heel eng gevoel als je het echt niet meer weet.
Ik begrijp voor mezelf dat ik nu ook in een tijd zit waarin ik terugkijk en nu pas het ga voelen en daarmee benoemen, wat ik heb beleefd op dat moment, wanneer een herinnering of daaruit afgeleide angst door me heen gaat.
Alsof je opnieuw naar je belevenissen kijkt, waarvan je weet hoe het was, maar je er niet verder mee kon omdat al je gevoelens/ervaringen werden ontkent (door hem en door mijzelf) en ik helemaal niet meer doorhad hoe moeilijk of pijnlijk iets werkelijk was.
Het vreemde nu is dan ook dat ik vaak ineens niet goed weet wat ik op dit moment mag ervaren. Alsof er luid tegen elkaar op in wordt gepraat vanuit verschillende perspectieven. En ik voel me erg klein in het midden staan terwijl ik nu ook juist een groot sterk iemand kan zijn.
Ik heb aan de ene kant het idee dat ik gewoon even moet doorzetten en me niet moet aanstellen. Iedereen maakt wel eens een moeilijke tijd door. Is moe. Gewoon wat rust nemen op de lastige momenten maar je niet mee laten slepen door wat je er allemaal van kunt maken. Het niet groter en ingewikkelder maken.
Aan de andere kant wil ik het graag heel erg serieus nemen omdat ik bang ben er niet goed/heel uit ben gekomen en daarmee ook mijn dochter te beschadigen. Dan vind ik een waarschuwing in mijn angstige dromen, dat in de war zijn.
Het hard werken voor ons thuis en voor de studie en steeds moe zijn, moe opstaan en in de nacht toch zelf weer niet uitrusten, het worden steeds nauwere kringen en daar wil ik iets aan doen. Want het heeft toch te maken met de afgelopen jaren. En met hoe ik verder wil gaan met mijn dochtertje, is het zo belangrijk dat ik dit van mij serieus neem.
Maar het voelt alsof het bijna niet mag.
Heel raar, omdat het soms voelt of het er helemaal niet is of hoort te zijn. Dat vervreemdende dus.
Heb nog steeds het gevoel dat ik dan over iemand anders nu zit te schrijven, terwijl ik degene ben die zo zit te bibberen terwijl ik het tiep en woorden probeer te geven.
Maar goed, genoeg over mij. Want hoe meer woorden, hoe ingewikkelder mijn verhaal voor mezelf wordt. Is dit van mij?
dinsdag 16 december 2008 om 22:08
dinsdag 16 december 2008 om 22:44
Hee lieve Iseo,
Ik lees je verhaal en denk terug aan de jaren toen mijn eerste echtgenoot pas uit mijn leven was. Leven, doen wat nodig is, zorgen voor je kind, dingen regelen. Moe zijn, soms echt helemaal op zijn, maar toch doorgaan. Ik heb heel veel dingen niet onder ogen gezien in die tijd, ging door op de automatische piloot omdat ik voor mijn gevoel niet anders kon. Ik 'moest' naar mijn werk, moest er zijn voor mijn kind, moest aan mijn familie laten zien dat het goed met me ging. Ik heb veel dingen half gedaan denk ik, maar het ging zoals het ging, ik hield mezelf staande. Voelde me vaak als moeder niet goed genoeg, dacht dat ik mijn zoon niet genoeg kon bieden, maar als ik nu terugkijk op die jaren denk ik dat - ondanks mijn eigen verwarring - ook in die tijd (of misschien wel juist in die tijd) een hechte band ontstaan is tussen mijn zoon en mij. Ik was er voor mijn zoon als hij me nodig had, daar gaat het uiteindelijk om. Hij wist en weet dat en vertrouwt me daarin. Ik weet wel zeker dat dat ook voor jouw dochter en jou geldt!
Ik weet niet wat beter is; de diepte in gaan, alles willen uitwerken en willen begrijpen (...voor zover mogelijk...), of bepaalde dingen laten zoals ze zijn en de tijd z'n werk laten doen. Ik heb dat laatste gedaan. Ik denk dat ik er relatief goed doorheen ben gekomen, maar echt bewust 'verwerken' van alles wat er gebeurd is heb ik in ieder geval toen niet gedaan. Sinds ik hier schrijf dan wel meer, maar soms vraag ik me af, wat is 'verwerken' eigenlijk? Voor mij geldt zeker dat ik het er allemaal niet bij had kunnen hebben, toen. Soms plaatst de tijd dingen in perspectief, kun je later, op een moment dat het niet meer zo'n pijn doet, dingen wat beter accepteren zoals ze gegaan zijn. Aan de andere kant, als ik de lat iets hoger had gelegd (zoals jij nu wel doet voor jezelf) had ik me misschien veel sneller weer beter gevoeld, over mezelf, over alles wat er was gebeurd.
Als ik lees hoe jij schrijft, nu, nog maar zo kort na alles wat er gebeurd is met je, zie ik dat je al zoveel verder bent dan ik toen was. Je ziet zoveel onder ogen, pakt zoveel dingen aan en bent zo ontzettend dapper! Misschien voel je je niet altijd zo, maar toch is het waar. Nu zit je middenin deze periode en zie je dat niet zo, maar ik denk dat je later op deze tijd terug kunt kijken met een gevoel van: jeetje, dat heb ik toch allemaal maar mooi gedaan, wat knap van mij!
Wat denk je zelf, heb je enig idee wat je zou kunnen doen om je wat rustiger te voelen?
Liefs! (f)
Ik lees je verhaal en denk terug aan de jaren toen mijn eerste echtgenoot pas uit mijn leven was. Leven, doen wat nodig is, zorgen voor je kind, dingen regelen. Moe zijn, soms echt helemaal op zijn, maar toch doorgaan. Ik heb heel veel dingen niet onder ogen gezien in die tijd, ging door op de automatische piloot omdat ik voor mijn gevoel niet anders kon. Ik 'moest' naar mijn werk, moest er zijn voor mijn kind, moest aan mijn familie laten zien dat het goed met me ging. Ik heb veel dingen half gedaan denk ik, maar het ging zoals het ging, ik hield mezelf staande. Voelde me vaak als moeder niet goed genoeg, dacht dat ik mijn zoon niet genoeg kon bieden, maar als ik nu terugkijk op die jaren denk ik dat - ondanks mijn eigen verwarring - ook in die tijd (of misschien wel juist in die tijd) een hechte band ontstaan is tussen mijn zoon en mij. Ik was er voor mijn zoon als hij me nodig had, daar gaat het uiteindelijk om. Hij wist en weet dat en vertrouwt me daarin. Ik weet wel zeker dat dat ook voor jouw dochter en jou geldt!
Ik weet niet wat beter is; de diepte in gaan, alles willen uitwerken en willen begrijpen (...voor zover mogelijk...), of bepaalde dingen laten zoals ze zijn en de tijd z'n werk laten doen. Ik heb dat laatste gedaan. Ik denk dat ik er relatief goed doorheen ben gekomen, maar echt bewust 'verwerken' van alles wat er gebeurd is heb ik in ieder geval toen niet gedaan. Sinds ik hier schrijf dan wel meer, maar soms vraag ik me af, wat is 'verwerken' eigenlijk? Voor mij geldt zeker dat ik het er allemaal niet bij had kunnen hebben, toen. Soms plaatst de tijd dingen in perspectief, kun je later, op een moment dat het niet meer zo'n pijn doet, dingen wat beter accepteren zoals ze gegaan zijn. Aan de andere kant, als ik de lat iets hoger had gelegd (zoals jij nu wel doet voor jezelf) had ik me misschien veel sneller weer beter gevoeld, over mezelf, over alles wat er was gebeurd.
Als ik lees hoe jij schrijft, nu, nog maar zo kort na alles wat er gebeurd is met je, zie ik dat je al zoveel verder bent dan ik toen was. Je ziet zoveel onder ogen, pakt zoveel dingen aan en bent zo ontzettend dapper! Misschien voel je je niet altijd zo, maar toch is het waar. Nu zit je middenin deze periode en zie je dat niet zo, maar ik denk dat je later op deze tijd terug kunt kijken met een gevoel van: jeetje, dat heb ik toch allemaal maar mooi gedaan, wat knap van mij!
Wat denk je zelf, heb je enig idee wat je zou kunnen doen om je wat rustiger te voelen?
Liefs! (f)
dinsdag 16 december 2008 om 23:04
Wat zijn jullie toch lief!
Iseo, ik heb even teruggelezen, maar ik schreef dat mijn dochter in een dip zit.. Toch heb je wel gelijk hoor: ook al voel ik me een beetje sterker, ik zit wel in een dip. In die zin: ik ben lusteloos, kan me nergens toe zetten, alles is me nog altijd te veel. Zou willen, dat ik me wat dat betreft een stuk energieker voelde, zodat er iets uit mijn handen kwam.
En wat dochter betreft: zij heeft ruzie op school, een klasgenootje wil haar in elkaar slaan. Dochterlief is heel bang, en wil naar een andere school. Ik kan me haar angst voorstellen, maar aangezien zijzelf vaak problemen opzoekt, ben ik bang, dat het op een andere school ook weer misgaat, en ze kan niet steeds van school wisselen, als het even niet zo leuk is.
Nu heb ik me voorgenomen om contact op te nemen met school en uit te leggen, wat er aan de hand is, in de hoop, dat het gesust wordt.
Zonlicht, en dat ik stil ben...het klopt. Ik wilde even voor mezelf alles op een rijtje zetten, en op me in laten werken; hoewel ik veel heb aan de adviezen en dingen die geschreven werden, raakte ik er ook helemaal hoteldebotel van; daarom besloot ik me even terug te trekken.
Intussen is hier weer veel geschreven, is goed, dat het topic weer leeft.
Iseo, ik heb even teruggelezen, maar ik schreef dat mijn dochter in een dip zit.. Toch heb je wel gelijk hoor: ook al voel ik me een beetje sterker, ik zit wel in een dip. In die zin: ik ben lusteloos, kan me nergens toe zetten, alles is me nog altijd te veel. Zou willen, dat ik me wat dat betreft een stuk energieker voelde, zodat er iets uit mijn handen kwam.
En wat dochter betreft: zij heeft ruzie op school, een klasgenootje wil haar in elkaar slaan. Dochterlief is heel bang, en wil naar een andere school. Ik kan me haar angst voorstellen, maar aangezien zijzelf vaak problemen opzoekt, ben ik bang, dat het op een andere school ook weer misgaat, en ze kan niet steeds van school wisselen, als het even niet zo leuk is.
Nu heb ik me voorgenomen om contact op te nemen met school en uit te leggen, wat er aan de hand is, in de hoop, dat het gesust wordt.
Zonlicht, en dat ik stil ben...het klopt. Ik wilde even voor mezelf alles op een rijtje zetten, en op me in laten werken; hoewel ik veel heb aan de adviezen en dingen die geschreven werden, raakte ik er ook helemaal hoteldebotel van; daarom besloot ik me even terug te trekken.
Intussen is hier weer veel geschreven, is goed, dat het topic weer leeft.
woensdag 17 december 2008 om 00:46
Hoi Lemmy
Bedankt voor wat je schrijft. Het is herkenbaar, het gevoel veel dingen maar half te doen.
Ik weet het ook niet, het lucht wel op om er over te schrijven.
Het maakt me onzeker dat ik het idee heb iets te moeten doen, maar wat, aan dat gevoel dat ik tekort schiet als moeder. Dat ik zo loop te spoken en onrustig ben.
Bedankt voor wat je schrijft. Het is herkenbaar, het gevoel veel dingen maar half te doen.
Ik weet het ook niet, het lucht wel op om er over te schrijven.
Het maakt me onzeker dat ik het idee heb iets te moeten doen, maar wat, aan dat gevoel dat ik tekort schiet als moeder. Dat ik zo loop te spoken en onrustig ben.
