Kinderen
alle pijlers
zwanger zonder samenwonen
vrijdag 2 januari 2009 om 21:20
Help ik heb raad nodig!
mijn vriendin en ik hebben nu anderhalf jaar wat met elkaar, maar wonen nog niet samen. Nu wil zij al een tijdje erg graag samen proberen om zwanger te worden.
(Ze heeft reeds 35 lentes mogen meemaken, dus de bioklok tikt hard.)
Op zich wil ik dit ook graag en zie ik dat helemaal zitten met haar.
Ik heb haar ook reeds ten huwelijk gevraagd, waarop ze ja zei.
Ik heb 1 grote MAAR: ik zie graag eerst dat wij samenwonen voordat zij zwanger wordt.
We hebben dat nu 2x geprobeerd en beide keren hield zij dit nog geen week vol.
Ze wil het wel, maar is gewoon nog erg gehecht aan haar vrije eenpersoonsleventje en wil samenwonen daarom liever uitstellen totdat ze ook echt zwanger is.
Nu vraag ik me af: is ze dan wel al toe aan zwanger worden?
Hoe kan ze weten dat ze het samenwonen wel aan kan zodra ze zwanger is?
Zij wil evenmin als ik in haar eentje een kind opvoeden, maar lijkt dit wel minder zwaar op te vatten dan ik.
Ik heb mijn grens hierin heel duidelijk aan haar aangegeven, maar het lijkt steeds meer (elke maand weer) spanning te geven die niet erg gezond is voor onze relatie. Ook het nachtelijke leven floreert er niet door.
Ik krijg nu de neiging om als ze er nog weer over begint (en het voelt dan als een verwijt dat ik nog niet zou willen) ONTZETTEND KWAAD te worden, om het dan nog 1X HEEL DUIDELIJK te stellen dat voor mij de juiste volgorde samenwonen-zwanger een VOORWAARDE is.
Heb ik nu een plank voor mijn kop?
Of gebruik ik gewoon mijn verstand?
groeten,
Mark
PS
het helpt al een beetje om dit op te schrijven, maar het geeft me ook een brok in mijn keel, want ik houd van haar en wil haar niet kwijt!
mijn vriendin en ik hebben nu anderhalf jaar wat met elkaar, maar wonen nog niet samen. Nu wil zij al een tijdje erg graag samen proberen om zwanger te worden.
(Ze heeft reeds 35 lentes mogen meemaken, dus de bioklok tikt hard.)
Op zich wil ik dit ook graag en zie ik dat helemaal zitten met haar.
Ik heb haar ook reeds ten huwelijk gevraagd, waarop ze ja zei.
Ik heb 1 grote MAAR: ik zie graag eerst dat wij samenwonen voordat zij zwanger wordt.
We hebben dat nu 2x geprobeerd en beide keren hield zij dit nog geen week vol.
Ze wil het wel, maar is gewoon nog erg gehecht aan haar vrije eenpersoonsleventje en wil samenwonen daarom liever uitstellen totdat ze ook echt zwanger is.
Nu vraag ik me af: is ze dan wel al toe aan zwanger worden?
Hoe kan ze weten dat ze het samenwonen wel aan kan zodra ze zwanger is?
Zij wil evenmin als ik in haar eentje een kind opvoeden, maar lijkt dit wel minder zwaar op te vatten dan ik.
Ik heb mijn grens hierin heel duidelijk aan haar aangegeven, maar het lijkt steeds meer (elke maand weer) spanning te geven die niet erg gezond is voor onze relatie. Ook het nachtelijke leven floreert er niet door.
Ik krijg nu de neiging om als ze er nog weer over begint (en het voelt dan als een verwijt dat ik nog niet zou willen) ONTZETTEND KWAAD te worden, om het dan nog 1X HEEL DUIDELIJK te stellen dat voor mij de juiste volgorde samenwonen-zwanger een VOORWAARDE is.
Heb ik nu een plank voor mijn kop?
Of gebruik ik gewoon mijn verstand?
groeten,
Mark
PS
het helpt al een beetje om dit op te schrijven, maar het geeft me ook een brok in mijn keel, want ik houd van haar en wil haar niet kwijt!
vrijdag 2 januari 2009 om 21:31
ik vind het een beetje een raar verhaal. Je gaat 2x proberen om samen te wonen en dat gaat na een week al niet goed? Je hebt haar ten huwelijk gevraagd en dat wil ze wel? Hoe wil ze dat dan doen? En haar eenpersoonsleventje kan ze wel vergeten als ze straks een kindje krijgt. Denk dat jullie nog veel te bepraten hebben...
vrijdag 2 januari 2009 om 21:32
vrijdag 2 januari 2009 om 21:34
Kun je niet beter in compromissen proberen te denken?
Ik kan me best voorstellen dat ze niet wil samenwonen, maar met een kind vinden heel veel mensen dat het 'hoort'. Heel vervelend als je nu eenmaal ook heel veel ruimte in je up nodig hebt. Vrienden van mijn ouders hebben dit opgelost door een huis met twee verdiepingen te kopen en de verdiepingen te verdelen. Werkte prima voor hun. Het is maar één van de mogelijke oplossingen, als je een beetje nadenkt zijn er vast nog wel meer.
Maar om even een stapje terug te doen: als jullie elkaar op dit front al niet 'vinden', waarom denk je dat de opvoeding van een kind wél een succes wordt? Volgens mij moeten jullie het eerst eens eens worden over de toekomst. Jouw zin doordrammen heeft echt geen zin, evenmin heeft het zin als zij dat doet... Een relatie is nu eenmaal geven en nemen!
Ik kan me best voorstellen dat ze niet wil samenwonen, maar met een kind vinden heel veel mensen dat het 'hoort'. Heel vervelend als je nu eenmaal ook heel veel ruimte in je up nodig hebt. Vrienden van mijn ouders hebben dit opgelost door een huis met twee verdiepingen te kopen en de verdiepingen te verdelen. Werkte prima voor hun. Het is maar één van de mogelijke oplossingen, als je een beetje nadenkt zijn er vast nog wel meer.
Maar om even een stapje terug te doen: als jullie elkaar op dit front al niet 'vinden', waarom denk je dat de opvoeding van een kind wél een succes wordt? Volgens mij moeten jullie het eerst eens eens worden over de toekomst. Jouw zin doordrammen heeft echt geen zin, evenmin heeft het zin als zij dat doet... Een relatie is nu eenmaal geven en nemen!
vrijdag 2 januari 2009 om 21:35
Hallo,
De manier wáárop je de voorwaarde wilt stellen ben ik het niet mee eens maar ik kan me heel goed voorstellen dat het voor jou erg belangrijk is, juist ook omdat het eerdere keren mis is gegaan.... Jullie hebben tijd nodig om aan elkaar te wennen, zónder kindje.
Ze kan heeel goed toe zijn aan zwanger worden maar misschien nog niet toe aan samenwonen....en is ze dat straks wel dan?......ze moet onvoorwaardelijk voor JOU gaan en niet vooral voor jullie kindje (ja natuurlijk wel, maar bedoel dat ze éérst voor jou moet kiezen door samen te gaan wonen en als dat goed gaat kunnen jullie proberen een kindje te krijgen....zoek eerst uit of het samenwonen lukt!!!!
Sterkte met het overtuigen van je vriendin...
De manier wáárop je de voorwaarde wilt stellen ben ik het niet mee eens maar ik kan me heel goed voorstellen dat het voor jou erg belangrijk is, juist ook omdat het eerdere keren mis is gegaan.... Jullie hebben tijd nodig om aan elkaar te wennen, zónder kindje.
Ze kan heeel goed toe zijn aan zwanger worden maar misschien nog niet toe aan samenwonen....en is ze dat straks wel dan?......ze moet onvoorwaardelijk voor JOU gaan en niet vooral voor jullie kindje (ja natuurlijk wel, maar bedoel dat ze éérst voor jou moet kiezen door samen te gaan wonen en als dat goed gaat kunnen jullie proberen een kindje te krijgen....zoek eerst uit of het samenwonen lukt!!!!
Sterkte met het overtuigen van je vriendin...
vrijdag 2 januari 2009 om 21:36
Hai Mark, kan me voorstellen dat je het moeilijk, verdrietig, frustrerend en zelfs boosmakend vindt.
Ik kan me ook niet helemaal inleven in de gedachtewereld van je vriendin, tenzij zij heel duidelijk voor ogen heeft wat nu niet samenwonen en dan wel samenwonen voor haar betekend. Ik hoop/neem aan dat jouw ideeën daarover bij haar duidelijk zijn? Kan zij andersom ook duidelijk maken wat de reden is van deze "afwijkende" manier van hierin staan? Kortom, kan ze het je uitleggen? Want met een uitleg valt het voor jou misschien beter te verteren? Net als jouw uitleg andersom!
Want ik kan me goed voorstellen dat jouw uitleg bijvoorbeeld zou kunnen zijn dat samenwonen voor jou betekend dat zij daarmee aangeeft vertrouwen in jullie te stellen als koppel en zij de verantwoordelijkheid om iets gezamenlijks (huis en alle verantwoordelijkheid etc.) aan te gaan, kan én wil dragen. Dit is voor de meeste stellen nl. een goede manier om dit te doen + erachter te komen hoe je bent als mens als je meer op elkaar bent aangewezen dan wanneer je nog half je single leven kunt doorvoeren (los van het feit dat je elkaar lief vindt blablabla)
Dus ben benieuwd wat hierop uw antwoord is
groetjes van een overigens niet samenwonende moeder die al dertien jaar samenleeft (en niet samenwoont!) met haar vriend en de vader van onze 3,5 jarige dochter.
Ik kan me ook niet helemaal inleven in de gedachtewereld van je vriendin, tenzij zij heel duidelijk voor ogen heeft wat nu niet samenwonen en dan wel samenwonen voor haar betekend. Ik hoop/neem aan dat jouw ideeën daarover bij haar duidelijk zijn? Kan zij andersom ook duidelijk maken wat de reden is van deze "afwijkende" manier van hierin staan? Kortom, kan ze het je uitleggen? Want met een uitleg valt het voor jou misschien beter te verteren? Net als jouw uitleg andersom!
Want ik kan me goed voorstellen dat jouw uitleg bijvoorbeeld zou kunnen zijn dat samenwonen voor jou betekend dat zij daarmee aangeeft vertrouwen in jullie te stellen als koppel en zij de verantwoordelijkheid om iets gezamenlijks (huis en alle verantwoordelijkheid etc.) aan te gaan, kan én wil dragen. Dit is voor de meeste stellen nl. een goede manier om dit te doen + erachter te komen hoe je bent als mens als je meer op elkaar bent aangewezen dan wanneer je nog half je single leven kunt doorvoeren (los van het feit dat je elkaar lief vindt blablabla)
Dus ben benieuwd wat hierop uw antwoord is
groetjes van een overigens niet samenwonende moeder die al dertien jaar samenleeft (en niet samenwoont!) met haar vriend en de vader van onze 3,5 jarige dochter.
vrijdag 2 januari 2009 om 21:39
quote:We hebben dat nu 2x geprobeerd en beide keren hield zij dit nog geen week vol.
Ze wil het wel, maar is gewoon nog erg gehecht aan haar vrije eenpersoonsleventje en wil samenwonen daarom liever uitstellen totdat ze ook echt zwanger is.
Als zij zo gehecht is aan haar eenpersoonsleventje, pas jij dan maar goed op dat je haar niet zwanger maakt, want als ze nu al niet tegen met iemand samen leven kan, hoe moet dat dan als haar kleine er is? Voor 't zelfde geld dumpt ze die bij jou omdat het samenleven met zo'n druk kind haar teveel is.
Ze wil het wel, maar is gewoon nog erg gehecht aan haar vrije eenpersoonsleventje en wil samenwonen daarom liever uitstellen totdat ze ook echt zwanger is.
Als zij zo gehecht is aan haar eenpersoonsleventje, pas jij dan maar goed op dat je haar niet zwanger maakt, want als ze nu al niet tegen met iemand samen leven kan, hoe moet dat dan als haar kleine er is? Voor 't zelfde geld dumpt ze die bij jou omdat het samenleven met zo'n druk kind haar teveel is.
vrijdag 2 januari 2009 om 21:40
vrijdag 2 januari 2009 om 21:42
Kan het me goed voorstellen dat je wilt samenwonen als je samen ook graag een kindje zou hebben.
Tuurlijk kun je latten op het moment dat je een kindje hebt, maar dan moeten wel beide partijen het hiermee eens zijn.
Als jij al niet blij word van het idee om apart te wonen maar wel samen een kindje te hebben, dan lijkt het me geen goed idee om proberen zwanger te worden.
Gewoon omdat een kindje hebben best heftig kan zijn het eerste jaar, (en uiteraard ook erna) en ik me zo kan voorstellen dat het niet goed voelt om thuis in je eigen huis te zijn als je kindje bij je vriendin is bijvoorbeeld.
Mss is het ook wel zo dat het juist prima kan werken, dat je vriendin helemaal opslaat als de kleine er eenmaal is, en dan toch wilt samenwonen. Maar ja dat weet je niet zeker dus weet niet of het slim is die gok te wagen.
Ik zou eerst eens nagaan waarom dat samenwonen maar een week goed ging???
Tuurlijk kun je latten op het moment dat je een kindje hebt, maar dan moeten wel beide partijen het hiermee eens zijn.
Als jij al niet blij word van het idee om apart te wonen maar wel samen een kindje te hebben, dan lijkt het me geen goed idee om proberen zwanger te worden.
Gewoon omdat een kindje hebben best heftig kan zijn het eerste jaar, (en uiteraard ook erna) en ik me zo kan voorstellen dat het niet goed voelt om thuis in je eigen huis te zijn als je kindje bij je vriendin is bijvoorbeeld.
Mss is het ook wel zo dat het juist prima kan werken, dat je vriendin helemaal opslaat als de kleine er eenmaal is, en dan toch wilt samenwonen. Maar ja dat weet je niet zeker dus weet niet of het slim is die gok te wagen.
Ik zou eerst eens nagaan waarom dat samenwonen maar een week goed ging???
vrijdag 2 januari 2009 om 21:45
vrijdag 2 januari 2009 om 21:50
quote:MIDA schreef op 02 januari 2009 @ 21:45:
Ik ben het niet vaak eens met elninjoo, maar ik denk dat ze nu toch wel een punt heeft!
Hoe ziet zij een leven met een kind als ze zo aan haar eenpersoonsleven gehecht is? Als ze het na een week samenwonen al gezien heeft weet ik niet goed hoe ze een kind wil gaan opvoeden.Krijg eigenlijk de indruk dat ze dat al wel weet... In d'r up. Niks mis mee (al moet ik er niet aan denken..) maar dan moet ze d'r wel duidelijk over zijn tegen TO. Als het zo is he, voor mij is het ook maar gissen!
Ik ben het niet vaak eens met elninjoo, maar ik denk dat ze nu toch wel een punt heeft!
Hoe ziet zij een leven met een kind als ze zo aan haar eenpersoonsleven gehecht is? Als ze het na een week samenwonen al gezien heeft weet ik niet goed hoe ze een kind wil gaan opvoeden.Krijg eigenlijk de indruk dat ze dat al wel weet... In d'r up. Niks mis mee (al moet ik er niet aan denken..) maar dan moet ze d'r wel duidelijk over zijn tegen TO. Als het zo is he, voor mij is het ook maar gissen!
vrijdag 2 januari 2009 om 21:56
In reactie op de al eerder geposte stukken wil ik uit ervaring aangeven dat niet samenwonen en tóch samen een kind krijgen/hebben goed mogelijk is, mits het voldoet aan de voorwaarden zoals beide partijen die prettig vinden. Het heeft voordelen en nadelen, net zoals dat opgaat voor samenwonen.
Maar de reden ervan en hoe beide partijen daarover denken is wél belangrijk. Ik zou er ook niet voor gaan als jouw vriendin er geen goede uitleg voor kan geven. Ik zou ook wantrouwend zijn als de bedoeling is uiteindelijk wel te gaan samenwonen, maar dat het tot nu toe steeds uitloopt op een mislukking. En eerlijk gezegd vind ik het vrij manipulatief klinken om jou te verwijten dat je met haar geen kinderen wilt. Dan kan je dat net zo goed andersom redeneren. Want jij wil wel, maar wil eerst zien hoe samenwonen vergaat. Dan kan haar net zo goed verweten worden dat ze een kind met jou niet hard genoeg wil, anders ozu ze dat wel doen...
Maar goed, we zitten niet hier om moddersmijt verwijt issues aan te dragen. Je wilt een goed gesprek neem ik aan, dus verwijten over en weer gaan dat niet oplossen. Laat haar nou eens goed uitleggen wat ze wil en waarom en hoe ze die korte proefsamenwoondebacles wil verklaren.
Maar de reden ervan en hoe beide partijen daarover denken is wél belangrijk. Ik zou er ook niet voor gaan als jouw vriendin er geen goede uitleg voor kan geven. Ik zou ook wantrouwend zijn als de bedoeling is uiteindelijk wel te gaan samenwonen, maar dat het tot nu toe steeds uitloopt op een mislukking. En eerlijk gezegd vind ik het vrij manipulatief klinken om jou te verwijten dat je met haar geen kinderen wilt. Dan kan je dat net zo goed andersom redeneren. Want jij wil wel, maar wil eerst zien hoe samenwonen vergaat. Dan kan haar net zo goed verweten worden dat ze een kind met jou niet hard genoeg wil, anders ozu ze dat wel doen...
Maar goed, we zitten niet hier om moddersmijt verwijt issues aan te dragen. Je wilt een goed gesprek neem ik aan, dus verwijten over en weer gaan dat niet oplossen. Laat haar nou eens goed uitleggen wat ze wil en waarom en hoe ze die korte proefsamenwoondebacles wil verklaren.
vrijdag 2 januari 2009 om 21:58
Hallo Mark,
Het klinkt alsof de biologische "ik-wil-moeder-worden-en straks is het te laat" klok harder aan het tikken is dan de "ik-ben-toe-aan-samenwonen" klok.
Op mij komt het heel sterk over van "ik heb zaadjes van je nodig en hopelijk houden we het samen vol en anders is het ajuus parapluus en ben ik in elk geval moeder en is die kans niet verkeken.
Hoe dan ook is het volgens mij zaak om samen tot een compromis te komen dat bij jullie beiden past zoals Tientje79 zo duidelijk omschreef:
quote:Tientje79 schreef op 02 januari 2009 @ 21:34:
Maar om even een stapje terug te doen: als jullie elkaar op dit front al niet 'vinden', waarom denk je dat de opvoeding van een kind wél een succes wordt? Volgens mij moeten jullie het eerst eens eens worden over de toekomst. Jouw zin doordrammen heeft echt geen zin, evenmin heeft het zin als zij dat doet... Een relatie is nu eenmaal geven en nemen!
Succes met het vinden van het compromis dat bij jullie beiden past.
Gr,
WZK
Het klinkt alsof de biologische "ik-wil-moeder-worden-en straks is het te laat" klok harder aan het tikken is dan de "ik-ben-toe-aan-samenwonen" klok.
Op mij komt het heel sterk over van "ik heb zaadjes van je nodig en hopelijk houden we het samen vol en anders is het ajuus parapluus en ben ik in elk geval moeder en is die kans niet verkeken.
Hoe dan ook is het volgens mij zaak om samen tot een compromis te komen dat bij jullie beiden past zoals Tientje79 zo duidelijk omschreef:
quote:Tientje79 schreef op 02 januari 2009 @ 21:34:
Maar om even een stapje terug te doen: als jullie elkaar op dit front al niet 'vinden', waarom denk je dat de opvoeding van een kind wél een succes wordt? Volgens mij moeten jullie het eerst eens eens worden over de toekomst. Jouw zin doordrammen heeft echt geen zin, evenmin heeft het zin als zij dat doet... Een relatie is nu eenmaal geven en nemen!
Succes met het vinden van het compromis dat bij jullie beiden past.
Gr,
WZK
vrijdag 2 januari 2009 om 22:12
quote:Tientje79 schreef op 02 januari 2009 @ 21:50:
[...]
Krijg eigenlijk de indruk dat ze dat al wel weet... In d'r up. Niks mis mee (al moet ik er niet aan denken..) maar dan moet ze d'r wel duidelijk over zijn tegen TO. Als het zo is he, voor mij is het ook maar gissen!Als zij zelf wel in staat is om met 'n klein kind onder één dak te leven, dan zal dat TO vast 'n hoop slapeloze nachten schelen. Maar die zekerheid heeft ie niet he? Ze kan al niet tegen samen leven met 'n volwassen persoon, dus wat doet ze als dat kind haar uit haar slaap houdt en haar vrijheid in de weg staat? Denk dat TO daar ernstig rekening mee moet houden, dat hij niet opeens met de baby opgezadeld wordt terwijl mevrouw lekker alleen thuis van haar vrijheid kan zitten genieten.
[...]
Krijg eigenlijk de indruk dat ze dat al wel weet... In d'r up. Niks mis mee (al moet ik er niet aan denken..) maar dan moet ze d'r wel duidelijk over zijn tegen TO. Als het zo is he, voor mij is het ook maar gissen!Als zij zelf wel in staat is om met 'n klein kind onder één dak te leven, dan zal dat TO vast 'n hoop slapeloze nachten schelen. Maar die zekerheid heeft ie niet he? Ze kan al niet tegen samen leven met 'n volwassen persoon, dus wat doet ze als dat kind haar uit haar slaap houdt en haar vrijheid in de weg staat? Denk dat TO daar ernstig rekening mee moet houden, dat hij niet opeens met de baby opgezadeld wordt terwijl mevrouw lekker alleen thuis van haar vrijheid kan zitten genieten.
vrijdag 2 januari 2009 om 22:17
In de zomer hebben we 3 weken gekampeerd. Dat ging prima.
Het gaat inderdaad echt om het moeten opgeven van je "halve-single-leven" en de strijd die dat geeft. Ik zie dat ze het wil kunnen, maar in haar hart nog niet wil.
Huis opdelen hebben we het inderdaad ook over gehad, maar dan zijn onze huizen niet groot genoeg.
LATTEN zie ik zelf niet voor me.
Ik heb als kind altijd erg aan mijn "thuis"-gevoel gehecht.
Dus hoe kan je dan van een kind verwachten dat die zich daarin zou kunnen opdelen over 2 huizen?
Ik vrees dat bij LATTEN dan uiteindelijk toch 1 van de ouders het "hoofd"huis heeft en dat de ander er bijhangt.
Wij beseffen ons ook wel allebei dat dit zeer wezenlijke dingen zijn. En we hebben het er al veel over gehad.
Elkaar echt begrijpen en de dingen zeggen zonder elkaar te kwetsen kan moeilijk zijn. Zij spreekt meer vanuit gevoel en ik meer vanuit verstand, terwijl zij beter kan analyseren dan ik, en mijn gevoel juist minder beschadigd is.
Kom daar maar eens uit met Mars en Venus!
Dank jullie wel voor de reacties.
Het geeft me veel stof tot nadenken.
Het gaat inderdaad echt om het moeten opgeven van je "halve-single-leven" en de strijd die dat geeft. Ik zie dat ze het wil kunnen, maar in haar hart nog niet wil.
Huis opdelen hebben we het inderdaad ook over gehad, maar dan zijn onze huizen niet groot genoeg.
LATTEN zie ik zelf niet voor me.
Ik heb als kind altijd erg aan mijn "thuis"-gevoel gehecht.
Dus hoe kan je dan van een kind verwachten dat die zich daarin zou kunnen opdelen over 2 huizen?
Ik vrees dat bij LATTEN dan uiteindelijk toch 1 van de ouders het "hoofd"huis heeft en dat de ander er bijhangt.
Wij beseffen ons ook wel allebei dat dit zeer wezenlijke dingen zijn. En we hebben het er al veel over gehad.
Elkaar echt begrijpen en de dingen zeggen zonder elkaar te kwetsen kan moeilijk zijn. Zij spreekt meer vanuit gevoel en ik meer vanuit verstand, terwijl zij beter kan analyseren dan ik, en mijn gevoel juist minder beschadigd is.
Kom daar maar eens uit met Mars en Venus!
Dank jullie wel voor de reacties.
Het geeft me veel stof tot nadenken.
vrijdag 2 januari 2009 om 22:17
quote:wzk schreef op 02 januari 2009 @ 21:58:
Hallo Mark,
Het klinkt alsof de biologische "ik-wil-moeder-worden-en straks is het te laat" klok harder aan het tikken is dan de "ik-ben-toe-aan-samenwonen" klok.
Op mij komt het heel sterk over van "ik heb zaadjes van je nodig en hopelijk houden we het samen vol en anders is het ajuus parapluus en ben ik in elk geval moeder en is die kans niet verkeken.
Hoe dan ook is het volgens mij zaak om samen tot een compromis te komen dat bij jullie beiden past zoals Tientje79 zo duidelijk omschreef:
[...]
Succes met het vinden van het compromis dat bij jullie beiden past.
Gr,
WZKDat idee kreeg ik ook toen ik het verhaal van Mark las.
Hallo Mark,
Het klinkt alsof de biologische "ik-wil-moeder-worden-en straks is het te laat" klok harder aan het tikken is dan de "ik-ben-toe-aan-samenwonen" klok.
Op mij komt het heel sterk over van "ik heb zaadjes van je nodig en hopelijk houden we het samen vol en anders is het ajuus parapluus en ben ik in elk geval moeder en is die kans niet verkeken.
Hoe dan ook is het volgens mij zaak om samen tot een compromis te komen dat bij jullie beiden past zoals Tientje79 zo duidelijk omschreef:
[...]
Succes met het vinden van het compromis dat bij jullie beiden past.
Gr,
WZKDat idee kreeg ik ook toen ik het verhaal van Mark las.
vrijdag 2 januari 2009 om 22:19
quote:elninjoo schreef op 02 januari 2009 @ 22:12:
[...]
Als zij zelf wel in staat is om met 'n klein kind onder één dak te leven, dan zal dat TO vast 'n hoop slapeloze nachten schelen. Maar die zekerheid heeft ie niet he? Ze kan al niet tegen samen leven met 'n volwassen persoon, dus wat doet ze als dat kind haar uit haar slaap houdt en haar vrijheid in de weg staat? Denk dat TO daar ernstig rekening mee moet houden, dat hij niet opeens met de baby opgezadeld wordt terwijl mevrouw lekker alleen thuis van haar vrijheid kan zitten genieten.
Iets genuanceerder dan Elninjoo, maar heb er ook mijn vraagtekens over. Hoe wil zij wél met een klein kind willen en kunnen leven (die nog tig keer meer beroep op haar doet en ook juist als haar dat niet uitkomt) en dan niet met een volwassene? Ik kan dat ook moeilijk rijmen. Want haar single leven is wel echt definitief voorbij zodra er een baby bijkomt. Ik weet niet of ze het te licht neemt, maar zoals jij het omschrijft Mark, heb ik wel twijfels over haar realistische verwachtingspatroon...
Het komt op mij nu meer over als hebben hebben (klinkt mischien lulliger dan ik het bedoel, maar dat gevoel krijg ik bij jouw omschrijving. Een kind omdat het nu eenmaal hoort bij haar leeftijd en bijna als accesoire dient en niet rekening houdende met de totaal andere behoeften van een klein kind).
Of het gevoel 'anders ben ik de boot misgelopen en dit is nu eenmaal wat ik ook nog moet (wil???) doen', zonder te hebben overzien wat dat allemaal van je vraagt.
[...]
Als zij zelf wel in staat is om met 'n klein kind onder één dak te leven, dan zal dat TO vast 'n hoop slapeloze nachten schelen. Maar die zekerheid heeft ie niet he? Ze kan al niet tegen samen leven met 'n volwassen persoon, dus wat doet ze als dat kind haar uit haar slaap houdt en haar vrijheid in de weg staat? Denk dat TO daar ernstig rekening mee moet houden, dat hij niet opeens met de baby opgezadeld wordt terwijl mevrouw lekker alleen thuis van haar vrijheid kan zitten genieten.
Iets genuanceerder dan Elninjoo, maar heb er ook mijn vraagtekens over. Hoe wil zij wél met een klein kind willen en kunnen leven (die nog tig keer meer beroep op haar doet en ook juist als haar dat niet uitkomt) en dan niet met een volwassene? Ik kan dat ook moeilijk rijmen. Want haar single leven is wel echt definitief voorbij zodra er een baby bijkomt. Ik weet niet of ze het te licht neemt, maar zoals jij het omschrijft Mark, heb ik wel twijfels over haar realistische verwachtingspatroon...
Het komt op mij nu meer over als hebben hebben (klinkt mischien lulliger dan ik het bedoel, maar dat gevoel krijg ik bij jouw omschrijving. Een kind omdat het nu eenmaal hoort bij haar leeftijd en bijna als accesoire dient en niet rekening houdende met de totaal andere behoeften van een klein kind).
Of het gevoel 'anders ben ik de boot misgelopen en dit is nu eenmaal wat ik ook nog moet (wil???) doen', zonder te hebben overzien wat dat allemaal van je vraagt.
vrijdag 2 januari 2009 om 22:20
vrijdag 2 januari 2009 om 22:32
Met een kind is het vrije leventje echt voorbij.
Met samenwonen hoeft dat beslist niet zo te zijn.
Ik weet uit eigen ervaring dat een kinderwens echt ontzettend dwingend en dringend kan zijn.
Of jullie nu uiteindelijk wel of niet gaan samenwonen maakt volgens mij niet zo veel uit (kan beiden goed gaan en fout gaan) als het maar een gezamenlijke keuze wordt waar jullie beiden een goed gevoel en plan en strategie bij hebben. Want samen een kind krijgen en mogen opvoeden is een prachtige maar ook moeilijke en verantwoordelijke opgave in mijn ogen.
Met samenwonen hoeft dat beslist niet zo te zijn.
Ik weet uit eigen ervaring dat een kinderwens echt ontzettend dwingend en dringend kan zijn.
Of jullie nu uiteindelijk wel of niet gaan samenwonen maakt volgens mij niet zo veel uit (kan beiden goed gaan en fout gaan) als het maar een gezamenlijke keuze wordt waar jullie beiden een goed gevoel en plan en strategie bij hebben. Want samen een kind krijgen en mogen opvoeden is een prachtige maar ook moeilijke en verantwoordelijke opgave in mijn ogen.
vrijdag 2 januari 2009 om 22:36
quote:wzk schreef op 02 januari 2009 @ 22:32:
Met een kind is het vrije leventje echt voorbij.
Met samenwonen hoeft dat beslist niet zo te zijn.
Ik weet uit eigen ervaring dat een kinderwens echt ontzettend dwingend en dringend kan zijn.
Dat kan inderdaad erg dwingend (en dringend) zijn. Heb dat ook zelf ervaren en voelde me haast slaaf van mijn eigen hormonen. Dus begrijp het enerzijds ook wel. Anderzijds is mijn ervaring inmiddels hetzelfde als je eerste zin: je vrije leventje is echt voorbij! Die twee dingen moeten wel samenkomen in dat plaatje.
Of jullie nu uiteindelijk wel of niet gaan samenwonen maakt volgens mij niet zo veel uit (kan beiden goed gaan en fout gaan) als het maar een gezamenlijke keuze wordt waar jullie beiden een goed gevoel en plan en strategie bij hebben. Want samen een kind krijgen en mogen opvoeden is een prachtige maar ook moeilijke en verantwoordelijke opgave in mijn ogen.
Met een kind is het vrije leventje echt voorbij.
Met samenwonen hoeft dat beslist niet zo te zijn.
Ik weet uit eigen ervaring dat een kinderwens echt ontzettend dwingend en dringend kan zijn.
Dat kan inderdaad erg dwingend (en dringend) zijn. Heb dat ook zelf ervaren en voelde me haast slaaf van mijn eigen hormonen. Dus begrijp het enerzijds ook wel. Anderzijds is mijn ervaring inmiddels hetzelfde als je eerste zin: je vrije leventje is echt voorbij! Die twee dingen moeten wel samenkomen in dat plaatje.
Of jullie nu uiteindelijk wel of niet gaan samenwonen maakt volgens mij niet zo veel uit (kan beiden goed gaan en fout gaan) als het maar een gezamenlijke keuze wordt waar jullie beiden een goed gevoel en plan en strategie bij hebben. Want samen een kind krijgen en mogen opvoeden is een prachtige maar ook moeilijke en verantwoordelijke opgave in mijn ogen.
vrijdag 2 januari 2009 om 22:41
Je bent een wijs mens als je je eigen beweegredenen 100% eerlijk kunt beschouwen.
Tot nu toe is zij mij heel eerlijk overgekomen, ook naar mij toe.
Veel van de dingen die hierboven worden beschreven hebben wij ook al samen bepraat, ook zaken als "het gaat alleen om de zaadjes".
En om dan zonder met verwijten te beginnen elkaar echt te horen en te begrijpen...... zware kunst.
We zien allebei dat er iets nodig is:
- haar bereidheid om los te willen laten wat haar zo dierbaar is.
- een compromis á la Tientje79 of Intiem, waarbij ik inlever, (vandaar ook mijn aanwezigheid op dit forum om hierover te brainstormen.)
Ik hoop dat het gewoon tijd nodig heeft. En dan niet teveel tijd, want die is juist de oorzaak van deze questie.
Tot nu toe is zij mij heel eerlijk overgekomen, ook naar mij toe.
Veel van de dingen die hierboven worden beschreven hebben wij ook al samen bepraat, ook zaken als "het gaat alleen om de zaadjes".
En om dan zonder met verwijten te beginnen elkaar echt te horen en te begrijpen...... zware kunst.
We zien allebei dat er iets nodig is:
- haar bereidheid om los te willen laten wat haar zo dierbaar is.
- een compromis á la Tientje79 of Intiem, waarbij ik inlever, (vandaar ook mijn aanwezigheid op dit forum om hierover te brainstormen.)
Ik hoop dat het gewoon tijd nodig heeft. En dan niet teveel tijd, want die is juist de oorzaak van deze questie.
