Het gebeurde ineens... wat moet ik met mezelf aan?

Hallo Dames,

Ik zit met een erg vervelende situatie. Ik weet niet wat ik met mezelf aan moet…. Hopelijk kunnen jullie mij adviseren… bij mijn vriendinnen kan ik niet terecht met mijn gevoelens



Ik schaam me voor mijn eigen daden en daarom hoop ik dat jullie me niet veroordelen.



Het is een nogal gecompliceerd verhaal, daarom heb ik er 3 delen van gemaakt.



Ik wil graag de situatie zo goed mogelijk omschrijven zodat jullie voldoende informatie hebben om een beeld te vormen.



Bij deze deel 1. De andere delen komen vandaag/morgen. Ik zet ze hieronder als reactie.



Ik ben al jaren bij mijn vriend, al vanaf mijn vijftiende (ben nu 31) en ik ga er vanuit dat dit de liefde van mijn leven is.



We hebben reizen gemaakt, gevoelens geuit en enorm veel liefdevolle momenten beleefd. Bovendien is de seks na al die tijd nog geweldig. Eigenlijk zijn we samen volwassen geworden.



Deze bloei van liefde heeft geleid tot ons eerste dochtertje, waar ik zielsveel van hou.



Het begon op mijn werk.



Ik werk met veel plezier als receptioniste. Mijn oude manager is enkele maanden terug vertrokken en ergens anders gaan werken.



Zijn vervanger, laten we hem voor het gemak even Rick noemen. Een leuke, spontane, slimme man waar ik veel mee moet samenwerken.



Zo loop ik bijvoorbeeld zijn managementnotities na op spelling en beheer ik zijn agenda.



Toen ik Rick voor het eerst zag leek het wel alsof er iets in mij gebeurde. Je kent het gevoel vast wel…. een klik wat niet in woorden is uit te drukken. Een soort magisch gevoel wat je maar bij heel, heel weinig mannen (en vrouwen trouwens ook) hebt.



Ik schaamde me een beetje voor mijn gevoel. Het mag toch niet zo zijn dat ik deze gevoelens toelaat? Kom op zeg meid… je hebt verdorie een gezin.



Een van de veranderingen die Rick doorvoerde is dat hij iedere week minimaal één keer met mij afspreekt om het werk door te nemen… Een soort van wekelijks werkoverleg.



Heb ik weer dacht ik. Ik geef eerlijk toe dat ik stiekem erg uitkeek naar die wekelijke overleggen, en dat ik zelfs mijn kleding aanpaste op ‘de dag’ met een bijpassend parfum. Als ik het zo lees is het wel heel erg slecht.



En een wekelijks werkoverleg is ook niet zo gek, toch?



Tot er in het tweede of derde gesprek iets gebeurde. We zaten naast elkaar wat stukken door te nemen en ik merkte dat zijn been de mijne aanraakte.



Was het toeval, deed hij dit expres? mijn hartslag steeg explosief en ik kreeg van die vervelende rode vlekken in mijn nek die onthulde dat er spanningen in mijn lichaam plaatsvonden.



‘Heb je het warm?’ Vroeg hij. Ik lachte sukkelig en keek naar beneden naar het dossier… ik kon mezelf wel schieten. Sukkel die je bent.



Tijdens het gesprek lachte ik om zijn grapjes, terwijl deze eigenlijk helemaal niet grappig waren en ik zat aan mijn haar te kroelen.



Ojee meid. Zei ik tegen mezelf. Pas alsjeblieft op, laat die gevoelens niet toe….



En zo ging dat nog een aantal gesprekken door. Hoewel ik enige afstand bewaarde groeide we steeds meer naar elkaar toe. Het was duidelijk dat hij dezelfde gevoelens had.



Het leek wel alsof ik iedere dag met nog meer plezier naar mijn werk ging. Ik zat weer lekker in mijn vel na een heftige periode in mijn relatie.



Het was alsof er allemaal vlindertjes rondfladderde als ik in zijn mooie blauwe ogen keek. Zijn stem… en ik vond het niet eens erg dat hij zijn bakkenbaarden iets te hoog scheert. Het zag er zelf wel schattig uit.



Een collega die had natuurlijk direct door dat ik me anders gedroeg de laatste tijd en begon al vragen te stellen.



‘Wat is dat tussen jullie?’



Ik ging haar natuurlijk echt niet vertellen wat ik voelde… daar komt alleen maar ellende van.



Ik heb geprobeerd al deze gevoelens te onderdrukken omdat ik weet dat ik die gevoelens niet mag toelaten en dat er problemen van komen.



En dat is ook precies wat ik heb gedaan. Totdat het gebeurde.



Tijdens het gesprek keek hij me aan en we stopten met praten. Alsof we allebei precies wisten wat we beiden al een lange tijd dachten. Die aantrekkingskracht, het gevoel dat je elkaar al jaren kent, de ongemakkelijke sukkelige gedragingen..

We leken wel een verliefd puberstel.



Het oogcontact was zo intens, totdat we abrupt werden onderbroken. Een collage wilde wat vragen aan Rick en we deden alsof er niks aan de hand was.



Sorry dat het zo'n gedetailleerd verhaal is geworden. Ik zal het volgende deel wat korter proberen te schrijven. En alvast heel veel dank voor het lezen.