Psyche
alle pijlers
ADD / ADHD.....
dinsdag 8 mei 2007 om 09:16
Weet niet of dit de goede pijler is....
Maar wie heeft er ADD of ADHD of denkt dat hij / zij het heeft? Hoe ga je ermee om, wat is de reden om je wel of niet te laten diagnosticeren, weet jouw omgeving het en en en en.....
Ik denk zelf ADD te hebben, maar weet nog niet of en hoe ik dit wil laten onderzoeken. Sinds de puberteit ben ik ermee gaan worstelen en ik krijg er steeds meer last van, tegen dingen aanlopen en niet weten hoe je het moet aanpakken....
Dus.... laat weten of je mensen kent die dit ook hebben of dat jij zelf er last van hebt en hoe je ermee om kan gaan!
Alvast bedankt forummers!
Maar wie heeft er ADD of ADHD of denkt dat hij / zij het heeft? Hoe ga je ermee om, wat is de reden om je wel of niet te laten diagnosticeren, weet jouw omgeving het en en en en.....
Ik denk zelf ADD te hebben, maar weet nog niet of en hoe ik dit wil laten onderzoeken. Sinds de puberteit ben ik ermee gaan worstelen en ik krijg er steeds meer last van, tegen dingen aanlopen en niet weten hoe je het moet aanpakken....
Dus.... laat weten of je mensen kent die dit ook hebben of dat jij zelf er last van hebt en hoe je ermee om kan gaan!
Alvast bedankt forummers!
zondag 11 januari 2009 om 11:07
Welkom Phien!
Maan, mij zit het niet zo heel erg dwars dat ik nooit eerder geweten heb dat sommige dingen 'ergens door komen'. Nog niet, tenminste, misschien komt dat nog.
Ik heb mezelf meestal wel met zelfspot kunnen bekijken geloof ik. Heb mezelf ook vaak vervloekt omdat ik weer eens iets tot het allerlaatste moment had uitgesteld en 's nachts zat te blokken of werken.
Wat mij het meest dwarszat, was niet zozeer de vermeende luiheid of het gebrek aan discipline, dat kon ik op zich nog bijna accepteren als uiterst lastig maar nu eenmaal bestaand aspect van mijn persoonlijkheid. Maar ik begréép het niet. Ik ben iemand die liefst alles wil kunnen begrijpen en ook veel kán begrijpen.
Het meest gefrustreerd ben ik geweest op momenten dat ik op een dood spoor kwam qua verklaren van mijn gedrag. Zo heb ik in oefensessies met medecursisten psychosociale therapie mijn kernprobleem zitten doorzagen. En met mijn leertherapeute. De conclusie was dan altijd 'je zult er toch niet genoeg last van hebben, anders deed je er wel wat aan.'
Tot dan toe kwam ik ook altijd nog net weg met de dingen, zeg maar. Ik doorliep mijn opleidingen, functioneerde nog net op mijn werk enzo. Maar op een bepaald moment - sinds ik kinderen kreeg - lukte dat niet meer. En ik had er wél last van. Heel véél last zelfs. Maar nee, dat kon niet, anders zou ik er dus wel iets aan veranderen. Dat me dát niet lukte, dat was de missing link. En het enige dat dat kan verklaren, is ADHD. Ik twijfel soms en mijn psychiater weet ook nog niet zeker of ik het wel echt 'heb', maar vooral het lezen hier op dit topic waarbij ik zo ontzettend veel herken, bevestigt mij hierin toch steeds weer.
Voor mij is dat een opluchting. Ik hoef niet verder te zoeken om toch weer tegen een muur te stuiten en net dat laatste puzzelstukje niet te kunnen vinden.
Ik heb natuurlijk geluk dat ik heel gemakkelijk kon leren en zonder veel moeite mijn opleidingen doorlopen heb. Soms denk ik weleens spijtig dat ik nog veel meer gekund zou hebben, maar niemand heeft ooit dit vermoeden gehad en waarom zou men ook, ik haalde toch alles en vaak zelfs met klinkende cijfers.
Het had toch ook wel anders gekund. Mijn motto was als tiener: als ik het niet vanzelf kan, dan kan ik het gewoon niet. En daar nam ik genoegen mee. Alle vakken kon ik halen door gewoon in de les te luisteren (en dan nog zat ik vaak tijdens de les verhalen te schrijven, daarover nog een leuke anecdote die ik hieronder zal zetten voor wie het wil lezen). Behalve wiskunde. Ik ben geen genie bij wie formules vanzelf in mijn hoofd ontstaan. Dus vanaf de derde klas - toen werkte ik niet meer, tot daarvoor nog wel wat - haalde ik onvoldoendes daarvoor. Zelfs enen. Op mijn laatste rapport had ik een 3 en daarmee kon ik niet overgaan. Ik kreeg een herkansing omdat ik geen andere onvoldoendes had. Ik mocht na de zomervakantie een herproefwerk maken en als ik een voldoende had, zou ik toch overgaan (wiskunde had ik toch laten vallen). Ik had een paar bijlessen in de vakantie van een kennis van mijn ouders en ik haalde voor dat proefwerk een 8,5 met gemak. Als ik daaraan terugdenk, vind ik het weleens spijtig. Ik was lui, dacht ik, en koos daarom mijn vakkenpakket op grond van het aantal uren. Sommige vakken hadden drie lesuren per week en sommigen vier of vijf. Ik koos zó dat ik zo min mogelijk naar school hoefde, dan kon ik naar mijn pony. Pas later kreeg ik interesse in vervolgopleidingen en toen bleek ik de verkeerde vakken te hebben voor veel studies. Dat heb ik wel weer rechtgetrokken een paar jaar later, maar toch.
Dat denk ik dus weleens. Maar spijt heb ik niet. Niemand had dit kunnen vermoeden. Van Ritalin had helemaal niemand nog gehoord.
Het is ook een filosofische vraag. Als iemand goede cijfers haalt, is het dan in orde? Zo wordt wel gedacht. Maar als iemand nog veel beter zou kunnen dan goed, en je zou dat weten, en daar zou medicatie voor bestaan, is dat dan geoorloofd? Dat is eigenlijk hetzelfde als het dopingvraagstuk in de sport. Het is wel een leuke, ook op mezelf van toepassing. Moet ik deze medicijnen blijven gebruiken terwijl het effect - denk ik - vrij minimaal is? Neem ik 'genoegen' met hoe ik mijn leven nu leid? Of ga ik voor meer, wil ik per se met alle mogelijke hulpmiddelen nóg meer, wil ik hoe dan ook dat boek schrijven... enfin, dat zijn dingen waar ik wel over denk. Niet te vaak nu, ik vind het nu even heel mooi zoals het is. Maar ik voel nu al aan mijn water dat dat wellicht niet héél erg lang zo zal blijven, haha.
Pfff, was dat eigenlijk wat Maan bedoelde, denk het niet zo. Ik merk wel dat ik een stuk rustiger ben nu ik niet meer vind dat ik de schijn hoef op te houden. Dat deed ik al niet zo heel fanatiek, maar ik deed het wel. Voor mezelf wellicht ook, omdat ik zelf niet begreep waarom ik bepaalde dingen gewoon niet deed. En ik zag het van de week heel erg terug bij die moeder van het kindje waar mijn zoontjes gingen spelen. Dat jezelf uitputten in excuses en verklaringen voor de rommel. Dat maakte die vrouw helemaal hyper. Toen de kinderen boven gingen spelen en zij op mijn verzoek even ging kijken (mijn kinderen zijn nog niet echt gewend bij anderen boven te spelen, ik wist niet of ze misschien op haar bed zouden gaan springen of verstoppen in de kast, dat soort dingen), was ze daarna geprikkelder merkte ik. Omdat ze de wanorde en troep weer gezien had. Even later zat mijn zoontje boven op de wc en zei die moeder dat ik gerust even naar boven kon om te helpen, ik wist nu toch al dat het een troep was (dat had ze verteld). Wat ik daar zag tartte elke verbeelding. Dan denk ik dat ik niet netjes ben...
Enfin, het bevestigde mijn vermoeden, haha. Maar goed, dat had ik al verteld. Wat ik dus heel duidelijk zag was dat in bochten wringen om alle ballen in de lucht te houden. En dat dat niet lukt. Ik constateerde bij mezelf een enorme rust vergeleken bij haar. En ik denk dat ik die een jaar geleden echt nog niet had!
Nouja, babbeldebabbel.
Anecdote verhalenschrift bij Duits:
Ik had een mooi geel schrift met harde kaft waarin ik 'een boek schreef', toen ik 14, 15 was. Dat ging grotendeels over verliefd en seks enzo. Mensen wilden dat altijd afpakken om het dan te lezen, maar dat mocht onder geen beding van mij. Ik zat vaak tijdens de les te schrijven. Bij Duits dreigde de leraar het schrift af te pakken en voor de klas voor te lezen als ik het niet opborg. Nu was het schrift bijna vol en ik had al eenzelfde, nog leeg exemplaar in mijn tas om door te kunnen. Ik kreeg een idee. Ik pakte dat lege schrift en begon daar gewoon mijn Duits-oefeningen in op te schrijven. Een beetje opvallender dan normaal liet ik dat schrift onder mijn boek uitsteken. Een jongen die vóór me zat draaide zich om, griste het schrift weg en joelde tegen de leraar "Ik heb het! Voorlezen!"
De leraar grinniken, hij nam het schrift in ontvangst en ging er eens goed voor zitten. Hij sloeg het open en las iets van 'Arbeitsbuch, opgave 2', hahahahaha. The joke was on him.
xx lisa.
Maan, mij zit het niet zo heel erg dwars dat ik nooit eerder geweten heb dat sommige dingen 'ergens door komen'. Nog niet, tenminste, misschien komt dat nog.
Ik heb mezelf meestal wel met zelfspot kunnen bekijken geloof ik. Heb mezelf ook vaak vervloekt omdat ik weer eens iets tot het allerlaatste moment had uitgesteld en 's nachts zat te blokken of werken.
Wat mij het meest dwarszat, was niet zozeer de vermeende luiheid of het gebrek aan discipline, dat kon ik op zich nog bijna accepteren als uiterst lastig maar nu eenmaal bestaand aspect van mijn persoonlijkheid. Maar ik begréép het niet. Ik ben iemand die liefst alles wil kunnen begrijpen en ook veel kán begrijpen.
Het meest gefrustreerd ben ik geweest op momenten dat ik op een dood spoor kwam qua verklaren van mijn gedrag. Zo heb ik in oefensessies met medecursisten psychosociale therapie mijn kernprobleem zitten doorzagen. En met mijn leertherapeute. De conclusie was dan altijd 'je zult er toch niet genoeg last van hebben, anders deed je er wel wat aan.'
Tot dan toe kwam ik ook altijd nog net weg met de dingen, zeg maar. Ik doorliep mijn opleidingen, functioneerde nog net op mijn werk enzo. Maar op een bepaald moment - sinds ik kinderen kreeg - lukte dat niet meer. En ik had er wél last van. Heel véél last zelfs. Maar nee, dat kon niet, anders zou ik er dus wel iets aan veranderen. Dat me dát niet lukte, dat was de missing link. En het enige dat dat kan verklaren, is ADHD. Ik twijfel soms en mijn psychiater weet ook nog niet zeker of ik het wel echt 'heb', maar vooral het lezen hier op dit topic waarbij ik zo ontzettend veel herken, bevestigt mij hierin toch steeds weer.
Voor mij is dat een opluchting. Ik hoef niet verder te zoeken om toch weer tegen een muur te stuiten en net dat laatste puzzelstukje niet te kunnen vinden.
Ik heb natuurlijk geluk dat ik heel gemakkelijk kon leren en zonder veel moeite mijn opleidingen doorlopen heb. Soms denk ik weleens spijtig dat ik nog veel meer gekund zou hebben, maar niemand heeft ooit dit vermoeden gehad en waarom zou men ook, ik haalde toch alles en vaak zelfs met klinkende cijfers.
Het had toch ook wel anders gekund. Mijn motto was als tiener: als ik het niet vanzelf kan, dan kan ik het gewoon niet. En daar nam ik genoegen mee. Alle vakken kon ik halen door gewoon in de les te luisteren (en dan nog zat ik vaak tijdens de les verhalen te schrijven, daarover nog een leuke anecdote die ik hieronder zal zetten voor wie het wil lezen). Behalve wiskunde. Ik ben geen genie bij wie formules vanzelf in mijn hoofd ontstaan. Dus vanaf de derde klas - toen werkte ik niet meer, tot daarvoor nog wel wat - haalde ik onvoldoendes daarvoor. Zelfs enen. Op mijn laatste rapport had ik een 3 en daarmee kon ik niet overgaan. Ik kreeg een herkansing omdat ik geen andere onvoldoendes had. Ik mocht na de zomervakantie een herproefwerk maken en als ik een voldoende had, zou ik toch overgaan (wiskunde had ik toch laten vallen). Ik had een paar bijlessen in de vakantie van een kennis van mijn ouders en ik haalde voor dat proefwerk een 8,5 met gemak. Als ik daaraan terugdenk, vind ik het weleens spijtig. Ik was lui, dacht ik, en koos daarom mijn vakkenpakket op grond van het aantal uren. Sommige vakken hadden drie lesuren per week en sommigen vier of vijf. Ik koos zó dat ik zo min mogelijk naar school hoefde, dan kon ik naar mijn pony. Pas later kreeg ik interesse in vervolgopleidingen en toen bleek ik de verkeerde vakken te hebben voor veel studies. Dat heb ik wel weer rechtgetrokken een paar jaar later, maar toch.
Dat denk ik dus weleens. Maar spijt heb ik niet. Niemand had dit kunnen vermoeden. Van Ritalin had helemaal niemand nog gehoord.
Het is ook een filosofische vraag. Als iemand goede cijfers haalt, is het dan in orde? Zo wordt wel gedacht. Maar als iemand nog veel beter zou kunnen dan goed, en je zou dat weten, en daar zou medicatie voor bestaan, is dat dan geoorloofd? Dat is eigenlijk hetzelfde als het dopingvraagstuk in de sport. Het is wel een leuke, ook op mezelf van toepassing. Moet ik deze medicijnen blijven gebruiken terwijl het effect - denk ik - vrij minimaal is? Neem ik 'genoegen' met hoe ik mijn leven nu leid? Of ga ik voor meer, wil ik per se met alle mogelijke hulpmiddelen nóg meer, wil ik hoe dan ook dat boek schrijven... enfin, dat zijn dingen waar ik wel over denk. Niet te vaak nu, ik vind het nu even heel mooi zoals het is. Maar ik voel nu al aan mijn water dat dat wellicht niet héél erg lang zo zal blijven, haha.
Pfff, was dat eigenlijk wat Maan bedoelde, denk het niet zo. Ik merk wel dat ik een stuk rustiger ben nu ik niet meer vind dat ik de schijn hoef op te houden. Dat deed ik al niet zo heel fanatiek, maar ik deed het wel. Voor mezelf wellicht ook, omdat ik zelf niet begreep waarom ik bepaalde dingen gewoon niet deed. En ik zag het van de week heel erg terug bij die moeder van het kindje waar mijn zoontjes gingen spelen. Dat jezelf uitputten in excuses en verklaringen voor de rommel. Dat maakte die vrouw helemaal hyper. Toen de kinderen boven gingen spelen en zij op mijn verzoek even ging kijken (mijn kinderen zijn nog niet echt gewend bij anderen boven te spelen, ik wist niet of ze misschien op haar bed zouden gaan springen of verstoppen in de kast, dat soort dingen), was ze daarna geprikkelder merkte ik. Omdat ze de wanorde en troep weer gezien had. Even later zat mijn zoontje boven op de wc en zei die moeder dat ik gerust even naar boven kon om te helpen, ik wist nu toch al dat het een troep was (dat had ze verteld). Wat ik daar zag tartte elke verbeelding. Dan denk ik dat ik niet netjes ben...
Enfin, het bevestigde mijn vermoeden, haha. Maar goed, dat had ik al verteld. Wat ik dus heel duidelijk zag was dat in bochten wringen om alle ballen in de lucht te houden. En dat dat niet lukt. Ik constateerde bij mezelf een enorme rust vergeleken bij haar. En ik denk dat ik die een jaar geleden echt nog niet had!
Nouja, babbeldebabbel.
Anecdote verhalenschrift bij Duits:
Ik had een mooi geel schrift met harde kaft waarin ik 'een boek schreef', toen ik 14, 15 was. Dat ging grotendeels over verliefd en seks enzo. Mensen wilden dat altijd afpakken om het dan te lezen, maar dat mocht onder geen beding van mij. Ik zat vaak tijdens de les te schrijven. Bij Duits dreigde de leraar het schrift af te pakken en voor de klas voor te lezen als ik het niet opborg. Nu was het schrift bijna vol en ik had al eenzelfde, nog leeg exemplaar in mijn tas om door te kunnen. Ik kreeg een idee. Ik pakte dat lege schrift en begon daar gewoon mijn Duits-oefeningen in op te schrijven. Een beetje opvallender dan normaal liet ik dat schrift onder mijn boek uitsteken. Een jongen die vóór me zat draaide zich om, griste het schrift weg en joelde tegen de leraar "Ik heb het! Voorlezen!"
De leraar grinniken, hij nam het schrift in ontvangst en ging er eens goed voor zitten. Hij sloeg het open en las iets van 'Arbeitsbuch, opgave 2', hahahahaha. The joke was on him.
xx lisa.
zondag 11 januari 2009 om 15:39
Dank voor het welkom, en de reacties... Prettig eigenlijk zo'n forum, waarom heb ik dit niet eerder gedaan...
Ik zat nog eens te denken over wat ik hier las, oa van Maan, over commentaar van ouders, docenten enzo en dat je daardoor een negatief zelfbeeld ontwikkelt. Volgens mij kan dat echt op elk moment gebeuren, ook als je nog zulke begripvolle ouders enzo hebt... Zo heb ik bv echt een heel prima jeugd gehad. Nogal anti-autoritair, Vrije School enzo. In mijn herinnering mocht ik fijn mijn gang gaan met mijn eigen crea-dingen in mijn eigen wereldje (verhalen en gedichten schrijven, tekenen, uit het raam staren, krantjes maken, bordspellen bedenken, attributen maken om met vriendinnetjes indiaantje te kunnen spelen). En waren er verder niet zo veel problemen. Maar door die diagnostische toestanden van de laatste tijd ging ik eens praten met mijn moeder over hoe ik als kind was en toen bleek ik dus allemaal al dezelfde problemen te hebben gehad als nu alleen probeerden zij, de juf etc mij dus 'gewoon mijzelf' te laten zijn en er geen commentaar op te leveren en desondanks maar met veel moeite zo veel mogelijk alles in goede banen te leiden... (Zijn er meer Vrije School-mensen hier? Ik ben zo benieuwd wat jullie ervaring was!) Dus ik heb als kind never nooit gehoord dat ik lui was ofzo.
Toen ik naar een reguliere middelbare school ging was dat wel een schok. Nogal wat problemen met plannen van huiswerk, opletten in de les, schooltijden enzo. Ik vroeg me weleens af: waarom bedenken ze in godsnaam dat je dertig uur per week naar school moet om kennis te stampen, willen ze dat je iets zult leren of willen ze je alleen maar uitputten? Ik was dus echt aan het eind van mijn latijn als ik om drie uur ’s middags thuiskwam en zeven uur ofzo had doorgebracht met over saaide dingen pratende docenten en luidruchtige medeleerlingen. Dus ik deed vaak huiswerk niet tenzij ik echt interessant vond en spiekte bij het leven.
Toen schijnen leraren op ouderavonden wel te hebben gezegd dat ik gewoon eens door zou moeten pakken/een schop onder mijn kont nodig had, maar dat 'nieuws' kwam mij toen niet ter ore, ik hoorde het pas een paar weken geleden van mijn moeder toen ik haar dus eens aan de tand ging voelen. En desondanks denk ik tegenwoordig wel vaak van mezelf dat ik gewoon lui ben... en heb ik ook veel bevestiging nodig, net zoals Maan schrijft. Maar dat is vooral omdat mijn school/studieresultaten altijd achter zijn gebleven bij wat ik dacht/denk te kunnen. Nou ja, het is meer dat mijn resultaten nogal instabiel zijn, als ik iets leuk vind ga ik in hyperfocus haal ik heel hoge cijfers (al lever ik mijn stukken altijd te laat in) maar anders haal ik niks of net een voldoende -- ik ben nog student, ben veelste- (hopelijk laatste-)jaars.
Ik zat nog eens te denken over wat ik hier las, oa van Maan, over commentaar van ouders, docenten enzo en dat je daardoor een negatief zelfbeeld ontwikkelt. Volgens mij kan dat echt op elk moment gebeuren, ook als je nog zulke begripvolle ouders enzo hebt... Zo heb ik bv echt een heel prima jeugd gehad. Nogal anti-autoritair, Vrije School enzo. In mijn herinnering mocht ik fijn mijn gang gaan met mijn eigen crea-dingen in mijn eigen wereldje (verhalen en gedichten schrijven, tekenen, uit het raam staren, krantjes maken, bordspellen bedenken, attributen maken om met vriendinnetjes indiaantje te kunnen spelen). En waren er verder niet zo veel problemen. Maar door die diagnostische toestanden van de laatste tijd ging ik eens praten met mijn moeder over hoe ik als kind was en toen bleek ik dus allemaal al dezelfde problemen te hebben gehad als nu alleen probeerden zij, de juf etc mij dus 'gewoon mijzelf' te laten zijn en er geen commentaar op te leveren en desondanks maar met veel moeite zo veel mogelijk alles in goede banen te leiden... (Zijn er meer Vrije School-mensen hier? Ik ben zo benieuwd wat jullie ervaring was!) Dus ik heb als kind never nooit gehoord dat ik lui was ofzo.
Toen ik naar een reguliere middelbare school ging was dat wel een schok. Nogal wat problemen met plannen van huiswerk, opletten in de les, schooltijden enzo. Ik vroeg me weleens af: waarom bedenken ze in godsnaam dat je dertig uur per week naar school moet om kennis te stampen, willen ze dat je iets zult leren of willen ze je alleen maar uitputten? Ik was dus echt aan het eind van mijn latijn als ik om drie uur ’s middags thuiskwam en zeven uur ofzo had doorgebracht met over saaide dingen pratende docenten en luidruchtige medeleerlingen. Dus ik deed vaak huiswerk niet tenzij ik echt interessant vond en spiekte bij het leven.
Toen schijnen leraren op ouderavonden wel te hebben gezegd dat ik gewoon eens door zou moeten pakken/een schop onder mijn kont nodig had, maar dat 'nieuws' kwam mij toen niet ter ore, ik hoorde het pas een paar weken geleden van mijn moeder toen ik haar dus eens aan de tand ging voelen. En desondanks denk ik tegenwoordig wel vaak van mezelf dat ik gewoon lui ben... en heb ik ook veel bevestiging nodig, net zoals Maan schrijft. Maar dat is vooral omdat mijn school/studieresultaten altijd achter zijn gebleven bij wat ik dacht/denk te kunnen. Nou ja, het is meer dat mijn resultaten nogal instabiel zijn, als ik iets leuk vind ga ik in hyperfocus haal ik heel hoge cijfers (al lever ik mijn stukken altijd te laat in) maar anders haal ik niks of net een voldoende -- ik ben nog student, ben veelste- (hopelijk laatste-)jaars.
zondag 11 januari 2009 om 15:40
- stukje even in tweeen geknipt, werd zo lang -
Soms denk ik wel, kon ik nog maar terug naar die crea-toestand waarin anderen mijn gedrag misschien wel eens maf vonden maar ik er zelf totaal geen last van had en ik gewoon onverstoorbaar mijn eigen ding deed. Maar op de een of andere manier lukt dat niet meer. Ik kan tegenwoordig maar moeilijk aan inspannende dingen (zelfs verhalen schrijven voor mijn lol) beginnen laat staan ze afmaken als het niet moet, en er is natuurlijk niemand die zegt dat ik zulke dingen zou moet doen. (Ik heb een tijd gedichten geschreven en gelukkig kon ik die al snel gaan publiceren en kreeg ik zelfs een deadline -- toen die later wegviel heb ik ook niks meer geschreven, echt jammer). En ik heb wél zo'n kritisch stemmetje in mijn hoofd dat zegt dat er nog bergen studiewerk liggen te wachten etc. Tegelijk doe ik allerlei studieontwijkende dingen zoals koekjes bakken, tijdschriften lezen, uit het raam staren, maar allemaal niet zo heel constructief (nou ja die koekjes zijn natuurlijk wel lekker). Aaahrgh. Frustrerend.
Ik weet het even niet. Mijn hoofd is echt overvol de laatste weken, ook door dat diagnostische traject. Is dit ADD, stel ik me niet aan, heb niet niet stiekum misschien iets anders ‘naars’, borderline of bipolair ofzo, of obsessief-compulsieve stoornis (mijn vriend lachte me uit toen ik dit laatste suggereerde: “Had je dat maar, dan zag ons huis er vast heel anders uit” – hij is ook ADHD-erig, eigenlijk stereotyper ADHD dan ik en ons huishouden, nou ja het is een huis maar er is geen houden aan, echt een beestenboel). Nou ja de diagnose van de psycholoog zal het wel uitwijzen.
Wel heb ik nog een vraag. Over ADD en koffie. Zijn hier ADD-ers, ik bedoel dus het ‘overwegend inattentieve type’ (om even een lelijke engelse vertaling te geven)? En wat doet koffie met jullie? Want ik lees steeds dat ADHD’ers daar rustig van worden maar ik geloof niet dat dat bij mij het geval is. 1 kopje koffie in de ochtend is noodzaak, maar alle daar bovenop maken me van sloom juist hyperdepieper (en nog steeds even ineffectief in mijn werk). Daardoor vraag ik me af of ritalin en co dan wel zo veel bij mij zullen kunnen uitrichten (heb ook niet zo’n zin in pillen).
Soms denk ik wel, kon ik nog maar terug naar die crea-toestand waarin anderen mijn gedrag misschien wel eens maf vonden maar ik er zelf totaal geen last van had en ik gewoon onverstoorbaar mijn eigen ding deed. Maar op de een of andere manier lukt dat niet meer. Ik kan tegenwoordig maar moeilijk aan inspannende dingen (zelfs verhalen schrijven voor mijn lol) beginnen laat staan ze afmaken als het niet moet, en er is natuurlijk niemand die zegt dat ik zulke dingen zou moet doen. (Ik heb een tijd gedichten geschreven en gelukkig kon ik die al snel gaan publiceren en kreeg ik zelfs een deadline -- toen die later wegviel heb ik ook niks meer geschreven, echt jammer). En ik heb wél zo'n kritisch stemmetje in mijn hoofd dat zegt dat er nog bergen studiewerk liggen te wachten etc. Tegelijk doe ik allerlei studieontwijkende dingen zoals koekjes bakken, tijdschriften lezen, uit het raam staren, maar allemaal niet zo heel constructief (nou ja die koekjes zijn natuurlijk wel lekker). Aaahrgh. Frustrerend.
Ik weet het even niet. Mijn hoofd is echt overvol de laatste weken, ook door dat diagnostische traject. Is dit ADD, stel ik me niet aan, heb niet niet stiekum misschien iets anders ‘naars’, borderline of bipolair ofzo, of obsessief-compulsieve stoornis (mijn vriend lachte me uit toen ik dit laatste suggereerde: “Had je dat maar, dan zag ons huis er vast heel anders uit” – hij is ook ADHD-erig, eigenlijk stereotyper ADHD dan ik en ons huishouden, nou ja het is een huis maar er is geen houden aan, echt een beestenboel). Nou ja de diagnose van de psycholoog zal het wel uitwijzen.
Wel heb ik nog een vraag. Over ADD en koffie. Zijn hier ADD-ers, ik bedoel dus het ‘overwegend inattentieve type’ (om even een lelijke engelse vertaling te geven)? En wat doet koffie met jullie? Want ik lees steeds dat ADHD’ers daar rustig van worden maar ik geloof niet dat dat bij mij het geval is. 1 kopje koffie in de ochtend is noodzaak, maar alle daar bovenop maken me van sloom juist hyperdepieper (en nog steeds even ineffectief in mijn werk). Daardoor vraag ik me af of ritalin en co dan wel zo veel bij mij zullen kunnen uitrichten (heb ook niet zo’n zin in pillen).
anoniem_79252 wijzigde dit bericht op 11-01-2009 15:58
Reden: was een stukje vergeten uit te schrijven
Reden: was een stukje vergeten uit te schrijven
% gewijzigd
zondag 11 januari 2009 om 19:24
Phien, wat een feest van herkenning, jouw verhaal.
Ik heb ook op een Vrije School gezeten voor het basisonderwijs. Daar ben ik altijd gewaardeerd om wie (en hoe) ik was. Ik werd zelden de klas uit gestuurd omdat mijn gedrag als echt onaanvaardbaar werd gezien. Ik was echt een etter vroeger en mijn gedrag was ook niet mis, maar er werden geen negatieve concequenties aan vast geplakt. Mijn ervaring met Vrije School is dat je goede kanten benadrukt worden, en je niet wordt afgestraft op dingen die je 'fout' doet. Mijn 'foute' gedrag werd wel benoemd, maar ik ben er nooit op afgerekend.
En dat in tegenstelling tot hoe het er op een reguliere school aan toegaat. Ik ben na de basisschool ook overgestapt op een reguliere middelbare school. Ik bedenk me eigenlijk nu pas dat ik nooit iets positiefs over mij als persoon heb gehoord (door docenten). Ik werd aan de lopende band de klas uitgestuurd en werd keihard afgerekend op mijn gedrag.
Ik heb ook op een Vrije School gezeten voor het basisonderwijs. Daar ben ik altijd gewaardeerd om wie (en hoe) ik was. Ik werd zelden de klas uit gestuurd omdat mijn gedrag als echt onaanvaardbaar werd gezien. Ik was echt een etter vroeger en mijn gedrag was ook niet mis, maar er werden geen negatieve concequenties aan vast geplakt. Mijn ervaring met Vrije School is dat je goede kanten benadrukt worden, en je niet wordt afgestraft op dingen die je 'fout' doet. Mijn 'foute' gedrag werd wel benoemd, maar ik ben er nooit op afgerekend.
En dat in tegenstelling tot hoe het er op een reguliere school aan toegaat. Ik ben na de basisschool ook overgestapt op een reguliere middelbare school. Ik bedenk me eigenlijk nu pas dat ik nooit iets positiefs over mij als persoon heb gehoord (door docenten). Ik werd aan de lopende band de klas uitgestuurd en werd keihard afgerekend op mijn gedrag.
zondag 11 januari 2009 om 20:05
Phien volgens mij werkt koffie toch wat anders dan ritaline hoor al zijn ze op zich allebei een oppeppend middel.Door die werking kan je je als ADHD-er beter concentreren,prikkels van buitenaf beter filteren,beter hoofd-van bij-zaken onderscheiden.
Mijn ervaring is met koffie dat ik me met 1 of 2 bakjes goed voel en me kan concentreren neem ik er meer dan word ik prikkelbaar en zenuwachtig.Ik drink alleen s'ochtends koffie,maar mijn moeder (heeft geen officieele ADHD diagnose maar wel veel overeenkomsten)drinkt de hele dag door koffie,wel half granenkoffie half echte.Dus in hoeverre je dan kan zeggen dat ritaline dan niet voor jouw zal werken weet ik niet.Wel heb ik mensen erorm in positieve zin zien veranderen met medicatie.Je zou het ook kunnen proberen voor een week en dat je daarna verder kijkt?
Groetjes Spongebabe
Mijn ervaring is met koffie dat ik me met 1 of 2 bakjes goed voel en me kan concentreren neem ik er meer dan word ik prikkelbaar en zenuwachtig.Ik drink alleen s'ochtends koffie,maar mijn moeder (heeft geen officieele ADHD diagnose maar wel veel overeenkomsten)drinkt de hele dag door koffie,wel half granenkoffie half echte.Dus in hoeverre je dan kan zeggen dat ritaline dan niet voor jouw zal werken weet ik niet.Wel heb ik mensen erorm in positieve zin zien veranderen met medicatie.Je zou het ook kunnen proberen voor een week en dat je daarna verder kijkt?
Groetjes Spongebabe
zondag 11 januari 2009 om 20:47
Oh over doping gesproken, ik hoor nu twee verschillende verhalen over drugs. De ene dat een ADHD-er alleen van coke rustig wordt en de andere dat een ADHD-er van coke en xtc rustig kan worden.
Nu heb ik eigenlijk nog nooit een effect gevoeld van coke, maar eerlijk gezegd weet ik ook niet of ik wel genoeg coke heb gebruikt om een effect te bemerken. Van xtc merk ik zeker een effect
. Hoe zit dat bij jullie en wat voelen jullie erbij?
Nu heb ik eigenlijk nog nooit een effect gevoeld van coke, maar eerlijk gezegd weet ik ook niet of ik wel genoeg coke heb gebruikt om een effect te bemerken. Van xtc merk ik zeker een effect
. Hoe zit dat bij jullie en wat voelen jullie erbij?
zondag 11 januari 2009 om 22:18
Maan, wat grappig dat jij nou juist ook op een Vrije School hebt gezeten! omdat je schreef over niet waarderende leraren enzo, Maar dan bedoelde je dus de middelbare school. Zelf heb ik het ook daar nooit zo aan de stok gehad met docenten, ik functioneerde er in 'academisch' opzicht gewoon opeens belabberd terwijl het op de Vrije School best prima ging. En was dus altijd nogal moe en/of met m'n eigen dingen bezig; echt typisch zo'n ADD-ig typje (of ik dat nou echt heb of niet; ik hou jullie op de hoogte;-). Met maar een paar vriendinnetjes, die vonden dat ik, als ik m'n mond dan toch eens open deed, maar 'creatieve' (hun eufemisme voor rare) dingen zei...
Mamatata, over doping weet ik helaas niks. Ik ben een schijtluis op dat gebied. Teveel 'rare' (als in psychotische) mensen in m'n familie om ooit iets te hebben durven proberen.
Aanverwante vraag: wat doet alcohol eigenlijk met jullie? Van 1-2 glaasjes heb ik nl ook het idee me beter te kunnen concentreren (of het is dat m'n zelfkritisch vermogen ook dan al snel achteruit gaat;-), maar als ik meer drink word ik heel snel nog chaotischer/asociatiever dan normaal. Wel erg fijn vind ik de volgende dag. Ik ben de enige van mijn vrienden die een kater eigenlijk wel prettig vind, mits zonder kotsen en zolang de hoofdpijn met paracetemolletjes is te onderdrukken. Ik heb dan namelijk altijd zo'n heerlijk leeg hoofd ineens! Een beetje zweverig-moe-tevreden ben ik dan, bijna antidepressieve werking, heel aangenaam. Herkenbaar, iemand? Of ben ik ook hier de enige...
Mamatata, over doping weet ik helaas niks. Ik ben een schijtluis op dat gebied. Teveel 'rare' (als in psychotische) mensen in m'n familie om ooit iets te hebben durven proberen.
Aanverwante vraag: wat doet alcohol eigenlijk met jullie? Van 1-2 glaasjes heb ik nl ook het idee me beter te kunnen concentreren (of het is dat m'n zelfkritisch vermogen ook dan al snel achteruit gaat;-), maar als ik meer drink word ik heel snel nog chaotischer/asociatiever dan normaal. Wel erg fijn vind ik de volgende dag. Ik ben de enige van mijn vrienden die een kater eigenlijk wel prettig vind, mits zonder kotsen en zolang de hoofdpijn met paracetemolletjes is te onderdrukken. Ik heb dan namelijk altijd zo'n heerlijk leeg hoofd ineens! Een beetje zweverig-moe-tevreden ben ik dan, bijna antidepressieve werking, heel aangenaam. Herkenbaar, iemand? Of ben ik ook hier de enige...
zondag 11 januari 2009 om 22:29
quote:Phien schreef op 11 januari 2009 @ 22:18:
Ik heb dan namelijk altijd zo'n heerlijk leeg hoofd ineens! Een beetje zweverig-moe-tevreden ben ik dan, bijna antidepressieve werking, heel aangenaam. Herkenbaar, iemand? Of ben ik ook hier de enige...
Oh trouwens, ik ben niet ADHD gediagnosticeerd, maar herken mij in sommige punten, vandaar dat ik hier weleens post.
Even over bovenstaande: Jaaaaaaaaaaaa, dat heb ik dus ook. Mits natuurlijk het niet die erge kater is, maar de lichte variant ervan. Je hoeft dan ook zo weinig die dag. Je kan lekker langer in je bed blijven liggen, rustig internetten, geduldig een tv-programma volgen, niet perse op een bepaald tijdstip te eten, alles verloopt gewoon lekker chill dan. I love it! Heerlijk die zondagen...
Ik heb dan namelijk altijd zo'n heerlijk leeg hoofd ineens! Een beetje zweverig-moe-tevreden ben ik dan, bijna antidepressieve werking, heel aangenaam. Herkenbaar, iemand? Of ben ik ook hier de enige...
Oh trouwens, ik ben niet ADHD gediagnosticeerd, maar herken mij in sommige punten, vandaar dat ik hier weleens post.
Even over bovenstaande: Jaaaaaaaaaaaa, dat heb ik dus ook. Mits natuurlijk het niet die erge kater is, maar de lichte variant ervan. Je hoeft dan ook zo weinig die dag. Je kan lekker langer in je bed blijven liggen, rustig internetten, geduldig een tv-programma volgen, niet perse op een bepaald tijdstip te eten, alles verloopt gewoon lekker chill dan. I love it! Heerlijk die zondagen...
maandag 12 januari 2009 om 09:29
Wat ik deed met mijn ziel onder mijn arm? Ik ben op een solo-werkplek gaan zitten (lekker rustig, geen mensen om je heen, niet verplicht sociaal hoeven te zijn, lang leve de flexplekken). Tegen m'n manager gezegd dat ik eigenlijk liever thuis weer onder m'n dekbed gekropen was (huilen stond echt nader dan het lachen). En me gestort op een werkje wat ik nog had liggen waarbij ik cijfers in excel moest verwerken tot tabellen en grafieken (heerlijk hersenloos een beetje met cijfers spelen, blijer kun je me niet maken!).
En ik ben nog steeds somber, dus het schiet niet echt op. Ik heb ook geen idee wat ik er aan kan doen. Ik ben zo ontzettend ontevreden met alles... Geen zin om te gaan werken omdat ik er alleen maar een schuldgevoel van krijg (doe veel te weinig). Geen zin om iets te doen omdat het resultaat toch altijd tegen valt (denk ik lekker te gaan fotograferen buiten, kom ik terug vind ik vrijwel geen enkele foto mooi).
Ervaring met "middelen": Ik heb 1 keer aan de paddo's gezeten, maar dat was absoluut geen succes (werd er helemaal hyper en gefrustreerd van). Verder ben ik te schijterig om iets te proberen.
Ben naar een "gewone" basisschool geweest. heb daar eigenlijk nooit commentaar gehad. Ik was altijd zo'n voorbeeldige leerling. Maar ondertussen zat ik continu met m'n gedachten ergens anders (getuige de volgekriebelde kantlijnen van mijn schriften en werkboeken).
Op de middelbare school ging het op zich ook wel prima. Huiswerk deed ik niet echt aan, alleen dat wat echt gedaan moest worden. Verder probeerde ik onder nutteloze dingen uit te komen door te spieken (waarom moet ik al die zinnetjes uit mijn hoofd leren als ik ze toch niet zo zal gebruiken?)
Op het HBO ging ik alleen naar de contacturen. Verder deed ik vrijwel niets. Zat dus heel veel tijd thuis voor de TV. Opdrachten werden op het laatste moment nog even in elkaar gestampt (daar kon ik dan wel heel veel tijd en aandacht aan besteden uiteindelijk).
En dus altijd maar een goed rapport zodat mensen op een gegeven moment gekscherend zeggen dat ze het niet meer hoeven te zien omdat het toch altijd hetzelfde is (altijd alleen maar "goed" of "uitstekend"). Dat wij toch zo slim waren...
Alleen sociaal ging het allemaal niet zo lekker. Niet echt vrienden, altijd met een leesboek voor m'n neus, zelfs bij familie...
M'n manager merkte laatst op dat hij het apart vond dat hij mij tijdens een soort van brainstorm sessie de hele tijd op een blaadje zag tekenen/kleuren (ruitjespapier is echt killing, daar MOET ik gewoon patronen op tekenen). Vond hij in eerste instantie getuigen van desinteresse. Maar toen hij uiteindelijk hoorde met wat voor ideeen etc. ik kwam en hoe ik dat had uitgewerkt op een papier (helemaal uitgetekend ipv geschreven) en hoe ik het allemaal verwoordde... Hij vond het wel apart... Maar dan kan ik me gewoon beter concentreren ofzo... Dan is mijn hoofd tenminste rustig genoeg om al die gedachtes ook te kunnen onderscheiden (dan is de helft bezig met dat tekenen, dus dat scheelt al weer 50% in hersenactiviteit *grijns*).
En ik ben nog steeds somber, dus het schiet niet echt op. Ik heb ook geen idee wat ik er aan kan doen. Ik ben zo ontzettend ontevreden met alles... Geen zin om te gaan werken omdat ik er alleen maar een schuldgevoel van krijg (doe veel te weinig). Geen zin om iets te doen omdat het resultaat toch altijd tegen valt (denk ik lekker te gaan fotograferen buiten, kom ik terug vind ik vrijwel geen enkele foto mooi).
Ervaring met "middelen": Ik heb 1 keer aan de paddo's gezeten, maar dat was absoluut geen succes (werd er helemaal hyper en gefrustreerd van). Verder ben ik te schijterig om iets te proberen.
Ben naar een "gewone" basisschool geweest. heb daar eigenlijk nooit commentaar gehad. Ik was altijd zo'n voorbeeldige leerling. Maar ondertussen zat ik continu met m'n gedachten ergens anders (getuige de volgekriebelde kantlijnen van mijn schriften en werkboeken).
Op de middelbare school ging het op zich ook wel prima. Huiswerk deed ik niet echt aan, alleen dat wat echt gedaan moest worden. Verder probeerde ik onder nutteloze dingen uit te komen door te spieken (waarom moet ik al die zinnetjes uit mijn hoofd leren als ik ze toch niet zo zal gebruiken?)
Op het HBO ging ik alleen naar de contacturen. Verder deed ik vrijwel niets. Zat dus heel veel tijd thuis voor de TV. Opdrachten werden op het laatste moment nog even in elkaar gestampt (daar kon ik dan wel heel veel tijd en aandacht aan besteden uiteindelijk).
En dus altijd maar een goed rapport zodat mensen op een gegeven moment gekscherend zeggen dat ze het niet meer hoeven te zien omdat het toch altijd hetzelfde is (altijd alleen maar "goed" of "uitstekend"). Dat wij toch zo slim waren...
Alleen sociaal ging het allemaal niet zo lekker. Niet echt vrienden, altijd met een leesboek voor m'n neus, zelfs bij familie...
M'n manager merkte laatst op dat hij het apart vond dat hij mij tijdens een soort van brainstorm sessie de hele tijd op een blaadje zag tekenen/kleuren (ruitjespapier is echt killing, daar MOET ik gewoon patronen op tekenen). Vond hij in eerste instantie getuigen van desinteresse. Maar toen hij uiteindelijk hoorde met wat voor ideeen etc. ik kwam en hoe ik dat had uitgewerkt op een papier (helemaal uitgetekend ipv geschreven) en hoe ik het allemaal verwoordde... Hij vond het wel apart... Maar dan kan ik me gewoon beter concentreren ofzo... Dan is mijn hoofd tenminste rustig genoeg om al die gedachtes ook te kunnen onderscheiden (dan is de helft bezig met dat tekenen, dus dat scheelt al weer 50% in hersenactiviteit *grijns*).
maandag 12 januari 2009 om 10:26
Dit is wel een belangrijk punt om in therapie te bespreken Biebeltje, jouw manier van informatie verwerken. Je gebruikt eigenlijk een soort mind mapping, begrijp ik uit je posting. Misschien dat dat weer een ingang biedt naar erachter komen hoe jij in elkaar zit. Of is dat al uitgebreid besproken? (dat met die tekeningetjes etc dus)
Ik heb nooit coke of extacy of iets dergelijks gebruikt. Durf ik niet. Ik heb wel eenaantal hasj of wiet gerookt maar dat viel nooit goed. Ik werd óf doodziek, óf ik voelde me totaal geïsoleerd en wilde niets anders dan me terugtrekken om te wachten tot het weer over was. Afschuwelijk.
Na het een paar jaar niet geprobeerd te hebben, heb ik weer eens een paar halen van een wietsigaret genomen om eens te zien of me dat dan misschien wel goed zou vallen. Oh my god. Ik kreeg het spaans benauwd, weet nog dat ik in de sneeuw ben gaan staan om het maar koud koud koud te krijgen in de hoop me dan iets beter te voelen. Die man waar ik toen thuis was, na het stappen, heeft uiteindelijk een taxi gebeld. Die heb ik helemaal ondergekotst, groene kots, het leek wel een scene uit the Exorcist.
Toen heb ik besloten het nooit meer te doen en heb het ook nooit meer geprobeerd.
Alcohol bekomt mij goed, als ik maar maat houd. Ik houd ook wel van doorzakken, maar doe dat niet meer omdat ik dan de volgende dag zo brak ben. Ik heb daar dus een enorme hekel aan, aan dat gevoel. Zeker sinds ik kinderen heb, want dan kun je niet rustig aan doen de hele dag.
Soms overvalt alcohol me. Dan heb ik toevallig nog niet gegeten ofzo, of heel weinig en kom dan ongepland ergens terecht waar ik dan een wijntje pak, en nog een, en nog een. Dat gaat dan goed en opeens, als ik bijvoorbeeld opsta, slaat het toe. Dan blijk ik stomdronken en word ik doodziek.
De laatste keer was een jaar geleden. Er was een borrel van mijn partij, die bestond tien jaar. Om vijf uur verzamelen. Nog niet gegeten dus. Nouja, één wijntje kan wel. Daarna buiten speech en champagne. Het was ijskoud, dus daarna snel weer naar binnen en een glühwein. In het café ging de borrel verder. Er kwamen op een gegeven moment wel tapas, maar ik geloof dat ik één blokje kaas op heb, ik was zo aan het praten met mijn vriendin en het werd emotioneel. Nog een wijn. En nog een wijn. Als ik in de stemming kom met alcohol, voel ik me veel meer in het hier en nu en veel minder geremd natuurlijk, dat voelt dan heel prettig. Maar eigenlijk ben ik al te ver als ik dat ga voelen. Ik zou dan direct moeten stoppen en dat komt er niet altijd van. Toen ook niet. Uiteindelijk zijn we met een hele groep nog gaan eten, maar achteraf bleek dat het toen al een uur of elf geweest moet zijn. Daarna nog naar een ander café, maar daar vonden mijn vriendin en ik het niet leuk en zijn gegaan. Ik fietste, zij zat achterop en ik bracht haar thuis. Pas op de fiets voelde ik hoe dronken ik was. Ook toen wilde ik het koud hebben, dat helpt dan wat. Het was ijskoud dus dat was fijn, ik ben maar blijven fietsen, had bedacht dat ik naar het buitenhuisje van mijn ouders zou fietsen en daar blijven slapen. Dat is ongeveer 12 km fietsen. Daar had ik echt zin in. Ik kon ook wel wegblijven want mijn man was thuis en mijn schoonmoeder logeerde bij ons, dus qua kinderen kon dat best. Maar ik was zo dronken dat ik de verkeerde weg in fietste, pas na een heel eind realiseerde ik me dat, toen was ik alweer bijna terug bij mijn wijk. Ik ga vet eten, dacht ik. Maar alles was al dicht. Pas toen besefte ik hoe laat het moest zijn en hoe lang wij dus geborreld hadden. Ooooooh wat ben ik toen ziek geweest. Enorm.
Dus dat is ook verleden tijd, ik zal niet beweren dat het nooit meer fout zal kunnen gaan, maar ik heb mijn lesje toch wel geleerd.
Ik ben op zich wel blij dat ik niet goed tegen alcohol en drugs kan, anders zou ik er denk ik veel meer van gebruikt hebben of nog gebruiken...
xx lisa.
Ik heb nooit coke of extacy of iets dergelijks gebruikt. Durf ik niet. Ik heb wel eenaantal hasj of wiet gerookt maar dat viel nooit goed. Ik werd óf doodziek, óf ik voelde me totaal geïsoleerd en wilde niets anders dan me terugtrekken om te wachten tot het weer over was. Afschuwelijk.
Na het een paar jaar niet geprobeerd te hebben, heb ik weer eens een paar halen van een wietsigaret genomen om eens te zien of me dat dan misschien wel goed zou vallen. Oh my god. Ik kreeg het spaans benauwd, weet nog dat ik in de sneeuw ben gaan staan om het maar koud koud koud te krijgen in de hoop me dan iets beter te voelen. Die man waar ik toen thuis was, na het stappen, heeft uiteindelijk een taxi gebeld. Die heb ik helemaal ondergekotst, groene kots, het leek wel een scene uit the Exorcist.
Toen heb ik besloten het nooit meer te doen en heb het ook nooit meer geprobeerd.
Alcohol bekomt mij goed, als ik maar maat houd. Ik houd ook wel van doorzakken, maar doe dat niet meer omdat ik dan de volgende dag zo brak ben. Ik heb daar dus een enorme hekel aan, aan dat gevoel. Zeker sinds ik kinderen heb, want dan kun je niet rustig aan doen de hele dag.
Soms overvalt alcohol me. Dan heb ik toevallig nog niet gegeten ofzo, of heel weinig en kom dan ongepland ergens terecht waar ik dan een wijntje pak, en nog een, en nog een. Dat gaat dan goed en opeens, als ik bijvoorbeeld opsta, slaat het toe. Dan blijk ik stomdronken en word ik doodziek.
De laatste keer was een jaar geleden. Er was een borrel van mijn partij, die bestond tien jaar. Om vijf uur verzamelen. Nog niet gegeten dus. Nouja, één wijntje kan wel. Daarna buiten speech en champagne. Het was ijskoud, dus daarna snel weer naar binnen en een glühwein. In het café ging de borrel verder. Er kwamen op een gegeven moment wel tapas, maar ik geloof dat ik één blokje kaas op heb, ik was zo aan het praten met mijn vriendin en het werd emotioneel. Nog een wijn. En nog een wijn. Als ik in de stemming kom met alcohol, voel ik me veel meer in het hier en nu en veel minder geremd natuurlijk, dat voelt dan heel prettig. Maar eigenlijk ben ik al te ver als ik dat ga voelen. Ik zou dan direct moeten stoppen en dat komt er niet altijd van. Toen ook niet. Uiteindelijk zijn we met een hele groep nog gaan eten, maar achteraf bleek dat het toen al een uur of elf geweest moet zijn. Daarna nog naar een ander café, maar daar vonden mijn vriendin en ik het niet leuk en zijn gegaan. Ik fietste, zij zat achterop en ik bracht haar thuis. Pas op de fiets voelde ik hoe dronken ik was. Ook toen wilde ik het koud hebben, dat helpt dan wat. Het was ijskoud dus dat was fijn, ik ben maar blijven fietsen, had bedacht dat ik naar het buitenhuisje van mijn ouders zou fietsen en daar blijven slapen. Dat is ongeveer 12 km fietsen. Daar had ik echt zin in. Ik kon ook wel wegblijven want mijn man was thuis en mijn schoonmoeder logeerde bij ons, dus qua kinderen kon dat best. Maar ik was zo dronken dat ik de verkeerde weg in fietste, pas na een heel eind realiseerde ik me dat, toen was ik alweer bijna terug bij mijn wijk. Ik ga vet eten, dacht ik. Maar alles was al dicht. Pas toen besefte ik hoe laat het moest zijn en hoe lang wij dus geborreld hadden. Ooooooh wat ben ik toen ziek geweest. Enorm.
Dus dat is ook verleden tijd, ik zal niet beweren dat het nooit meer fout zal kunnen gaan, maar ik heb mijn lesje toch wel geleerd.
Ik ben op zich wel blij dat ik niet goed tegen alcohol en drugs kan, anders zou ik er denk ik veel meer van gebruikt hebben of nog gebruiken...
xx lisa.
maandag 12 januari 2009 om 10:52
Lisa, het is geen mindmappen, want het zijn echt hersenloze tekeningen. Dingen inkleuren, ruitjes kleuren etc. Heeft meestal helemaal niets te doen met het onderwerp waar ik mijn aandacht bij moet hebben. Kan soms ook associatief zijn... Dan schrijf ik in dikke letters bijvoorbeeld "Koekje" en ga ik daar allemaal patronen omheen maken. (omdat er dan koekjes op tafel staan die ik van mezelf niet mag hebben).
Vind het ook moeilijk om dingen te bespreken omdat ik zo veel te vertellen heb en altijd het gevoel dat ik het niet goed onder woorden kan brengen, hoeveel ik ook praat, het is nooit genoeg om aan te geven hoe ik "werk"...
Ik herken het wel wat je schrijft mbt drank. Ik kan er ook niet al te goed tegen. Ben van "prima" in 1 keer "ziek". Daar zit eigenlijk niets tussen.
Vind het ook moeilijk om dingen te bespreken omdat ik zo veel te vertellen heb en altijd het gevoel dat ik het niet goed onder woorden kan brengen, hoeveel ik ook praat, het is nooit genoeg om aan te geven hoe ik "werk"...
Ik herken het wel wat je schrijft mbt drank. Ik kan er ook niet al te goed tegen. Ben van "prima" in 1 keer "ziek". Daar zit eigenlijk niets tussen.
maandag 12 januari 2009 om 11:35
Alcohol... bij mij is het een drama. Ik kan mezelf sowieso namelijk moeilijk stoppen. Ik kan bijvoorbeeld heel lang doordrammen (terwijl ik in m'n hoofd WEET dat ik moet stoppen, maar het LUKT me gewoon niet). En met alcohol is dat dus net zo. En alcohol neemt net dat laatste beetje 'remming' wat ik nog wel heb weg. Na 1 glas wil ik er nog 1, daarna nog 1, etc. En op een gegeven moment ben ik dronken en ben ik de controle over m'n gedrag ook compleet kwijt.
Na een incident een half jaar geleden heb ik besloten dat ik maar beter helemaal kan stoppen met alcohol nuttigen. Ik weet dat ik na 1 glas nog een glas wil, en daarna nog 1. Ik weet dat het niet stopt, dus ik kan er maar beter helemaal niet meer aan beginnen.
Als je ermee om kunt gaan en de rem weet lijkt het me een heerlijke remedie!
Na een incident een half jaar geleden heb ik besloten dat ik maar beter helemaal kan stoppen met alcohol nuttigen. Ik weet dat ik na 1 glas nog een glas wil, en daarna nog 1. Ik weet dat het niet stopt, dus ik kan er maar beter helemaal niet meer aan beginnen.
Als je ermee om kunt gaan en de rem weet lijkt het me een heerlijke remedie!
maandag 12 januari 2009 om 11:59
ik moet zeggen dat ik zelf ook niet zo vaak drink. Want ik hou niet van dronken mensen die dan oninteressante domme dingen gaan zeggen en ik hou er niet van als ik zelf aangeschoten/dronken ben omdat ik dan het idee heb dat ik dingen echt niet meer in de hand heb. Ook nuchter heb ik de neiging er veel te eerlijke dingen uit te flappen, die neiging heb ik wel aardig weten te bedwingen maar als ik 3-4 wijntjes op heb vallen alle beperkingen al floep weg...
Als het dan toch eens een keer gebeurt dat ik helemaal los ga... Voor de afwisseling is dat lege hoofd wel echt fijn, al kan ik niet zeggen dat ik veel intelligents te melden heb de volgende dag dus een langetermijnoplossing is het ook weer niet. Als ik ooit ergens geld mee gaan verdienen dan zal het toch iets moeten zijn dat met denken te maken heeft, want bij praktische baantjes waar je zoiets als werkgeheugen voor nodig hebt bv in slagerij faal ik echt jammerlijk maar dan ook echt jammerlijk. Hoeveel kinderen bij mij niet huilend naar buiten zijn gelopen omdat ik ze simpelweg niet had gezien, of wel gezien maar dan nog vergat ze een plakje worst te geven... Om het nog maar niet te hebben over hun ouders die met heel andere vleessoorten thuiskwamen dan waar ze voor hadden betaald.
Als het dan toch eens een keer gebeurt dat ik helemaal los ga... Voor de afwisseling is dat lege hoofd wel echt fijn, al kan ik niet zeggen dat ik veel intelligents te melden heb de volgende dag dus een langetermijnoplossing is het ook weer niet. Als ik ooit ergens geld mee gaan verdienen dan zal het toch iets moeten zijn dat met denken te maken heeft, want bij praktische baantjes waar je zoiets als werkgeheugen voor nodig hebt bv in slagerij faal ik echt jammerlijk maar dan ook echt jammerlijk. Hoeveel kinderen bij mij niet huilend naar buiten zijn gelopen omdat ik ze simpelweg niet had gezien, of wel gezien maar dan nog vergat ze een plakje worst te geven... Om het nog maar niet te hebben over hun ouders die met heel andere vleessoorten thuiskwamen dan waar ze voor hadden betaald.
maandag 12 januari 2009 om 12:58
Ik vind het soms juist heerlijk om "hersenloos" werk te doen. Lekker verstand op nul en op de automatische piloot aan de slag zijn. Maar niet voor lang, want dan ga ik me echt stierlijk vervelen!!!
Heb een tijdje databases gevuld met infoamtei. In het begin erg leuk, op het eind zat ik naast m'n werk ook de hele dag tv te kijken op de PC. Terwijl sommige andere projecten (10 databases samenvoegen tot 1 en alle dubbele artikelen eruit zien te halen) ik juist erg leuk vond om te doen in tegenstelling tot de rest van mijn collega's.
Ik vind het gewoon leuk om bezig te zijn met cijfers en spreadsheets etc. Verbanden zoeken, dingen ordenen, overzichten maken.
Heb een tijdje databases gevuld met infoamtei. In het begin erg leuk, op het eind zat ik naast m'n werk ook de hele dag tv te kijken op de PC. Terwijl sommige andere projecten (10 databases samenvoegen tot 1 en alle dubbele artikelen eruit zien te halen) ik juist erg leuk vond om te doen in tegenstelling tot de rest van mijn collega's.
Ik vind het gewoon leuk om bezig te zijn met cijfers en spreadsheets etc. Verbanden zoeken, dingen ordenen, overzichten maken.
maandag 12 januari 2009 om 18:48
quote:Biebeltje schreef op 12 januari 2009 @ 12:58:
Verbanden zoeken, dingen ordenen, overzichten maken.
Dat is toch wat ik noem 'denkwerk' hoe simpel ook. Had ik bij die slager maar verbanden mogen zoeken... (ze waren er dan wel weer heel blij mee dat ik redelijk uit mijn hoofd bedragen kan optellen, handig voor als de kassa stukging, maar dat was dan ook wel zo'n beetje het enige)
Hoe is het nu, nog steeds zo indeputterig?
Verbanden zoeken, dingen ordenen, overzichten maken.
Dat is toch wat ik noem 'denkwerk' hoe simpel ook. Had ik bij die slager maar verbanden mogen zoeken... (ze waren er dan wel weer heel blij mee dat ik redelijk uit mijn hoofd bedragen kan optellen, handig voor als de kassa stukging, maar dat was dan ook wel zo'n beetje het enige)
Hoe is het nu, nog steeds zo indeputterig?
dinsdag 13 januari 2009 om 09:59
Pfff... Praat me er niet van...
Ging vanmorgen netjes op tijd (samen met manlief) de deur uit. Beneden even een klein geschil (wat op zichzelf niet zo'n groot probleem zou moeten zijn) maar ik kon uiteindelijk alleen maar huilen, huilen en nog eens huilen. Dus zijn we maar weer naar binnen gegaan. Hebben wat gepraat, ik heb nog meer gehuild en gewanhoopt. En toen een uur later nog maar eens geprobeerd...
En het is druk op het werk, dus ik heb me maar weer lekker teruggetrokken in een solo werkkamertje... Ga nog net niet zo ver dat ik de deur dicht doe.
Volgens manlief namen zijn medewerkers in dit soort situaties gewoon vrij/dagje ziek. Maar ik voel me alleen maar beroerder omdat ik een uur te laat op m'n werk ben verschenen...
Dus ik zit een beetje wazig, tranerig en trillerig op m'n werk.
Moest van manlief vanavond maar eens mijn schilderspullen uit de opslag halen om eens te kijken of ik me op die manier wat kon uitten/afleiden... (Heb nog nooit thuis geprobeerd te schilderen, al mijn creatieve uitspattingen resulteren in mijn ogen altijd in een mislukking. Zelfde dat ik mijn foto's ook nooit mooi vind achteraf, of de zelfgemaakte kettingen. Dus waarom begin ik er uberhaupt nog aan?)
Ging vanmorgen netjes op tijd (samen met manlief) de deur uit. Beneden even een klein geschil (wat op zichzelf niet zo'n groot probleem zou moeten zijn) maar ik kon uiteindelijk alleen maar huilen, huilen en nog eens huilen. Dus zijn we maar weer naar binnen gegaan. Hebben wat gepraat, ik heb nog meer gehuild en gewanhoopt. En toen een uur later nog maar eens geprobeerd...
En het is druk op het werk, dus ik heb me maar weer lekker teruggetrokken in een solo werkkamertje... Ga nog net niet zo ver dat ik de deur dicht doe.
Volgens manlief namen zijn medewerkers in dit soort situaties gewoon vrij/dagje ziek. Maar ik voel me alleen maar beroerder omdat ik een uur te laat op m'n werk ben verschenen...
Dus ik zit een beetje wazig, tranerig en trillerig op m'n werk.
Moest van manlief vanavond maar eens mijn schilderspullen uit de opslag halen om eens te kijken of ik me op die manier wat kon uitten/afleiden... (Heb nog nooit thuis geprobeerd te schilderen, al mijn creatieve uitspattingen resulteren in mijn ogen altijd in een mislukking. Zelfde dat ik mijn foto's ook nooit mooi vind achteraf, of de zelfgemaakte kettingen. Dus waarom begin ik er uberhaupt nog aan?)
dinsdag 13 januari 2009 om 12:28
Biebeltje: probeer wat meer te genieten van het proces van creatief zijn en het resultaat echt vers twee te laten zijn. Komt er wat moois uit is dat leuk, zo niet was het fotograferen zelf of het schilderen zelf ook fijn. Dat is ook belangrijk! De reis is interessanter dan het aankomen op de bestemming, dat is toch maar het eindpunt. Onderweg zijn is ook mooi!
xx lisa.
xx lisa.
dinsdag 13 januari 2009 om 13:56
dinsdag 13 januari 2009 om 22:24
Ik had vanmiddag dus het laatste diagnostische gesprek en ik was echt op na afloop. Nu wel weer ietsje beter. Vandaag werd alles buiten ADHD afgecheckt en ik kreeg de indruk dat de psycholoog ook vond dat er nog wel wat aan de hand was, ik denk iets met mijn controlfreakerigheid. Niet dwangmatig checken of het gas wel uit is ofzo, maar meer dat ik soms in details kan verzanden of erg in de stress kan schieten of dingen allemaal wel goed geregeld zijn, vooral financieel. Waar ik dan weer niet echt last van heb, in elk geval niet van die 'financiele fixatie', ik heb mijn rekeningen ten minste in tijd betaald en zorg ervoor dat mijn eveneens ADHD-erige vriend dat ook doet... Hij vind me daarentegen wel soms superirritant En terecht.
Dus nu ben ik wel erg nieuwsgierig naar die diagnose en ook een beetje bezorgd dat ik een veel te veel 'gedoe' (als in uitgebreid behandelplan) aan mijn hoofd krijg als de diagnose eenmaal een feit is. Maar dat kan sowieso nog 'wel enige tijd' duren, ze schijnen het hier bij PsyQ nogal druk te hebben. Ghrrr.
Dus nu ben ik wel erg nieuwsgierig naar die diagnose en ook een beetje bezorgd dat ik een veel te veel 'gedoe' (als in uitgebreid behandelplan) aan mijn hoofd krijg als de diagnose eenmaal een feit is. Maar dat kan sowieso nog 'wel enige tijd' duren, ze schijnen het hier bij PsyQ nogal druk te hebben. Ghrrr.
