Relaties
alle pijlers
Bij je partner blijven...no matter what!!
zaterdag 17 januari 2009 om 13:11
In mijn topic van een aantal dagen geleden (wat moet ik doen..??) kwam er een andere discussie op gang.
Voor mij is het namelijk vanzelfsprekend dat je bij je partner blijft wanneer deze bijvoorbeeld ernstig (psychisch) ziek is en kon/kan het ook maar moeilijk begrijpen dat er wel mensen zijn die het niet meer kunnen opbrengen en hun partner verlaten.
Ik was heel stellig in mijn overtuiging dat je zoiets niet doet uit respect voor je partner maar kreeg tot mijn verbazing reacties van anderen dat het niet altijd vanzelfsprekend is en dat sommige ook begrip voor hebben als diegene opstapt.
Ik denk sowieso dat door mijn persoonlijke ervaring met de (psychische) ziekte van mijn moeder en hoe mijn vader daar mee omging mijn overtuiging gekleurd is. Mijn vader heeft 8 jaar lang alles opzij gezet en gevochten als een leeuw om mijn moeder weer beter te krijgen. Hoe moeilijk en zwaar het ook was voor mijn vader, hij heeft geen moment gedacht: ik ga weg bij haar!
Ik heb het later weleens aan mijn vader gevraagd hoe hij het zolang heeft volgehouden met mijn moeder want door haar ziekte was zij niet in staat om liefde terug te geven, zowel niet naar mijn vader als naar mij en mijn broer. Hij antwoordde: Jellybean, toen ik met jouw moeder trouwde heb ik een belofte gedaan aan haar namelijk in voor- en in tegenspoed, in ziekte en in gezondheid. Die belofte kwam ik na. Ik hield van haar met heel mijn hart en dat deed ik ook toen ze zo ziek was! Ik hoop dat jullie begrijpen dat ik vind dat mijn vader mijn held is!
Maar toch ben ik gaan nadenken over wat andere zeiden dat het soms niet meer op te brengen is om bij iemand te blijven als hij/zij heel ziek is. Misschien kan ik het zelf ook wel niet opbrengen, moest ik toegeven! Alhoewel, ik denk het niet...ik zou in ieder geval vechten voor mijn partner en het niet snel opgeven.
Maar wat vinden jullie? Ben je het "verplicht" aan je partner om bij hem/haar te blijven als deze ziek is? Of misschien heeft iemand zelf zoiets mee gemaakt die erover wilt vertellen?
Voor mij is het namelijk vanzelfsprekend dat je bij je partner blijft wanneer deze bijvoorbeeld ernstig (psychisch) ziek is en kon/kan het ook maar moeilijk begrijpen dat er wel mensen zijn die het niet meer kunnen opbrengen en hun partner verlaten.
Ik was heel stellig in mijn overtuiging dat je zoiets niet doet uit respect voor je partner maar kreeg tot mijn verbazing reacties van anderen dat het niet altijd vanzelfsprekend is en dat sommige ook begrip voor hebben als diegene opstapt.
Ik denk sowieso dat door mijn persoonlijke ervaring met de (psychische) ziekte van mijn moeder en hoe mijn vader daar mee omging mijn overtuiging gekleurd is. Mijn vader heeft 8 jaar lang alles opzij gezet en gevochten als een leeuw om mijn moeder weer beter te krijgen. Hoe moeilijk en zwaar het ook was voor mijn vader, hij heeft geen moment gedacht: ik ga weg bij haar!
Ik heb het later weleens aan mijn vader gevraagd hoe hij het zolang heeft volgehouden met mijn moeder want door haar ziekte was zij niet in staat om liefde terug te geven, zowel niet naar mijn vader als naar mij en mijn broer. Hij antwoordde: Jellybean, toen ik met jouw moeder trouwde heb ik een belofte gedaan aan haar namelijk in voor- en in tegenspoed, in ziekte en in gezondheid. Die belofte kwam ik na. Ik hield van haar met heel mijn hart en dat deed ik ook toen ze zo ziek was! Ik hoop dat jullie begrijpen dat ik vind dat mijn vader mijn held is!
Maar toch ben ik gaan nadenken over wat andere zeiden dat het soms niet meer op te brengen is om bij iemand te blijven als hij/zij heel ziek is. Misschien kan ik het zelf ook wel niet opbrengen, moest ik toegeven! Alhoewel, ik denk het niet...ik zou in ieder geval vechten voor mijn partner en het niet snel opgeven.
Maar wat vinden jullie? Ben je het "verplicht" aan je partner om bij hem/haar te blijven als deze ziek is? Of misschien heeft iemand zelf zoiets mee gemaakt die erover wilt vertellen?
zaterdag 17 januari 2009 om 13:15
Voor iedere situatie anders denk ik, je vader was zo sterk ( om welke reden dan ook) om er te zijn voor je moeder.
Helaas gaat dit niet voor iedereen op, als je er zelf aan onder door gaat...
tjah wie kan het zeggen...
Denk dat je dit mee moet gemaakt hebben om hier wat zinnigs over te kunnen zeggen.
Helaas gaat dit niet voor iedereen op, als je er zelf aan onder door gaat...
tjah wie kan het zeggen...
Denk dat je dit mee moet gemaakt hebben om hier wat zinnigs over te kunnen zeggen.
anoniem_76352 wijzigde dit bericht op 17-01-2009 13:16
Reden: toevoeginkje
Reden: toevoeginkje
% gewijzigd
zaterdag 17 januari 2009 om 13:16
Als ik op 20-jarige leeftijd mijn droomprins had gevonden en hij zou nu 20 jaar later qua karakter opeens onuitstaanbaar geworden zijn wegens psychische problemen, dan denk ik dat ik zo goed en kwaad als het zou gaan, er voor hem zou proberen te zijn.
Mijn leven is echter anders gelopen. Relaties duurden nooit lang. Mocht ik nu nog tegen 'n partner aanlopen denk ik dat ik veel sneller de knop om zal zetten als hij zodanig verandert dat hij mij geen liefde meer kan/wil geven.
Ik zal dus idd veel sneller voor mezelf kiezen.
Mijn leven is echter anders gelopen. Relaties duurden nooit lang. Mocht ik nu nog tegen 'n partner aanlopen denk ik dat ik veel sneller de knop om zal zetten als hij zodanig verandert dat hij mij geen liefde meer kan/wil geven.
Ik zal dus idd veel sneller voor mezelf kiezen.
zaterdag 17 januari 2009 om 13:17
quote:jellybean schreef op 17 januari 2009 @ 13:11:
In mijn topic van een aantal dagen geleden (wat moet ik doen..??) kwam er een andere discussie op gang.
Voor mij is het namelijk vanzelfsprekend dat je bij je partner blijft wanneer deze bijvoorbeeld ernstig (psychisch) ziek is en kon/kan het ook maar moeilijk begrijpen dat er wel mensen zijn die het niet meer kunnen opbrengen en hun partner verlaten.
Ik was heel stellig in mijn overtuiging dat je zoiets niet doet uit respect voor je partner maar kreeg tot mijn verbazing reacties van anderen dat het niet altijd vanzelfsprekend is en dat sommige ook begrip voor hebben als diegene opstapt.
Ik denk sowieso dat door mijn persoonlijke ervaring met de (psychische) ziekte van mijn moeder en hoe mijn vader daar mee omging mijn overtuiging gekleurd is. Mijn vader heeft 8 jaar lang alles opzij gezet en gevochten als een leeuw om mijn moeder weer beter te krijgen. Hoe moeilijk en zwaar het ook was voor mijn vader, hij heeft geen moment gedacht: ik ga weg bij haar!
Ik heb het later weleens aan mijn vader gevraagd hoe hij het zolang heeft volgehouden met mijn moeder want door haar ziekte was zij niet in staat om liefde terug te geven, zowel niet naar mijn vader als naar mij en mijn broer. Hij antwoordde: Jellybean, toen ik met jouw moeder trouwde heb ik een belofte gedaan aan haar namelijk in voor- en in tegenspoed, in ziekte en in gezondheid. Die belofte kwam ik na. Ik hield van haar met heel mijn hart en dat deed ik ook toen ze zo ziek was! Ik hoop dat jullie begrijpen dat ik vind dat mijn vader mijn held is!
Maar toch ben ik gaan nadenken over wat andere zeiden dat het soms niet meer op te brengen is om bij iemand te blijven als hij/zij heel ziek is. Misschien kan ik het zelf ook wel niet opbrengen, moest ik toegeven! Alhoewel, ik denk het niet...ik zou in ieder geval vechten voor mijn partner en het niet snel opgeven.
Maar wat vinden jullie? Ben je het "verplicht" aan je partner om bij hem/haar te blijven als deze ziek is? Of misschien heeft iemand zelf zoiets mee gemaakt die erover wilt vertellen?Het lijkt me dat mensen heel goed in staat zijn hun eigen afwegingen te maken zonder dat ik als buitenstaander een oordeel vel over wat zij 'verplicht' zouden zijn. Vergeet overigens niet dat de zieke partner geen klein kind is en dus ook een stem heeft. Ook een relatie met een zieke partner wordt door twee mensen in stand gehouden. Laat mensen fijn zelf bepalen of zij met elkaar verder willlen en op welke gronden.
In mijn topic van een aantal dagen geleden (wat moet ik doen..??) kwam er een andere discussie op gang.
Voor mij is het namelijk vanzelfsprekend dat je bij je partner blijft wanneer deze bijvoorbeeld ernstig (psychisch) ziek is en kon/kan het ook maar moeilijk begrijpen dat er wel mensen zijn die het niet meer kunnen opbrengen en hun partner verlaten.
Ik was heel stellig in mijn overtuiging dat je zoiets niet doet uit respect voor je partner maar kreeg tot mijn verbazing reacties van anderen dat het niet altijd vanzelfsprekend is en dat sommige ook begrip voor hebben als diegene opstapt.
Ik denk sowieso dat door mijn persoonlijke ervaring met de (psychische) ziekte van mijn moeder en hoe mijn vader daar mee omging mijn overtuiging gekleurd is. Mijn vader heeft 8 jaar lang alles opzij gezet en gevochten als een leeuw om mijn moeder weer beter te krijgen. Hoe moeilijk en zwaar het ook was voor mijn vader, hij heeft geen moment gedacht: ik ga weg bij haar!
Ik heb het later weleens aan mijn vader gevraagd hoe hij het zolang heeft volgehouden met mijn moeder want door haar ziekte was zij niet in staat om liefde terug te geven, zowel niet naar mijn vader als naar mij en mijn broer. Hij antwoordde: Jellybean, toen ik met jouw moeder trouwde heb ik een belofte gedaan aan haar namelijk in voor- en in tegenspoed, in ziekte en in gezondheid. Die belofte kwam ik na. Ik hield van haar met heel mijn hart en dat deed ik ook toen ze zo ziek was! Ik hoop dat jullie begrijpen dat ik vind dat mijn vader mijn held is!
Maar toch ben ik gaan nadenken over wat andere zeiden dat het soms niet meer op te brengen is om bij iemand te blijven als hij/zij heel ziek is. Misschien kan ik het zelf ook wel niet opbrengen, moest ik toegeven! Alhoewel, ik denk het niet...ik zou in ieder geval vechten voor mijn partner en het niet snel opgeven.
Maar wat vinden jullie? Ben je het "verplicht" aan je partner om bij hem/haar te blijven als deze ziek is? Of misschien heeft iemand zelf zoiets mee gemaakt die erover wilt vertellen?Het lijkt me dat mensen heel goed in staat zijn hun eigen afwegingen te maken zonder dat ik als buitenstaander een oordeel vel over wat zij 'verplicht' zouden zijn. Vergeet overigens niet dat de zieke partner geen klein kind is en dus ook een stem heeft. Ook een relatie met een zieke partner wordt door twee mensen in stand gehouden. Laat mensen fijn zelf bepalen of zij met elkaar verder willlen en op welke gronden.
zaterdag 17 januari 2009 om 13:17
quote:elninjoo schreef op 17 januari 2009 @ 13:16:
Als ik op 20-jarige leeftijd mijn droomprins had gevonden en hij zou nu 20 jaar later qua karakter opeens onuitstaanbaar geworden zijn wegens psychische problemen, dan denk ik dat ik zo goed en kwaad als het zou gaan, er voor hem zou proberen te zijn.
Mijn leven is echter anders gelopen. Relaties duurden nooit lang. Mocht ik nu nog tegen 'n partner aanlopen denk ik dat ik veel sneller de knop om zal zetten als hij zodanig verandert dat hij mij geen liefde meer kan/wil geven.
Ik zal dus idd veel sneller voor mezelf kiezen.Vind je zelf geen verschil tussen kunnen of willen ?
Als ik op 20-jarige leeftijd mijn droomprins had gevonden en hij zou nu 20 jaar later qua karakter opeens onuitstaanbaar geworden zijn wegens psychische problemen, dan denk ik dat ik zo goed en kwaad als het zou gaan, er voor hem zou proberen te zijn.
Mijn leven is echter anders gelopen. Relaties duurden nooit lang. Mocht ik nu nog tegen 'n partner aanlopen denk ik dat ik veel sneller de knop om zal zetten als hij zodanig verandert dat hij mij geen liefde meer kan/wil geven.
Ik zal dus idd veel sneller voor mezelf kiezen.Vind je zelf geen verschil tussen kunnen of willen ?
zaterdag 17 januari 2009 om 13:19
Ik vind zelf dat IK verplicht ben om er alles aan te doen om de liefde te laten blijven . Is natuurlijk lollig als je partner er ook zo over denkt .
Zolang die liefde er is , is de weg van de minste weerstand kiezen geen optie . En zal je dat zelf ook minder als een opoffering beschouwen .
Zolang die liefde er is , is de weg van de minste weerstand kiezen geen optie . En zal je dat zelf ook minder als een opoffering beschouwen .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zaterdag 17 januari 2009 om 13:21
quote:Skytje schreef op 17 januari 2009 @ 13:17:
[...]
Vind je zelf geen verschil tussen kunnen of willen ?
Nee, het effect dat zo iemand op mij zal hebben is namelijk 't zelfde en dat zou destructief zijn.
Het komt er op neer dat ik, door ervaring wijs geworden, niet meer bereid ben nog in nieuwe relaties te investeren als dat ten koste van mijzelf gaat.
[...]
Vind je zelf geen verschil tussen kunnen of willen ?
Nee, het effect dat zo iemand op mij zal hebben is namelijk 't zelfde en dat zou destructief zijn.
Het komt er op neer dat ik, door ervaring wijs geworden, niet meer bereid ben nog in nieuwe relaties te investeren als dat ten koste van mijzelf gaat.
zaterdag 17 januari 2009 om 13:22
Wat ik dan zo frappant vindt is dat " men " in zulke gevallen ( ziekte ) het heel erg vindt als een partner het laat afweten , maar bij vreemdgaan ( zullen we dat nu even een teken van zwakte noemen ? discussieert lekker makkelijk ) aanraadt om vooral meteen je biezen te pakken .
Dus de ene zwakte is wel toegestaan ( labiel zijn , psychotisch , etc ) en de andere niet .
Dus de ene zwakte is wel toegestaan ( labiel zijn , psychotisch , etc ) en de andere niet .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zaterdag 17 januari 2009 om 13:29
quote:blijfgewoonbianca schreef op 17 januari 2009 @ 13:22:
Wat ik dan zo frappant vindt is dat " men " in zulke gevallen ( ziekte ) het heel erg vindt als een partner het laat afweten , maar bij vreemdgaan ( zullen we dat nu even een teken van zwakte noemen ? discussieert lekker makkelijk ) aanraadt om vooral meteen je biezen te pakken .
Dus de ene zwakte is wel toegestaan ( labiel zijn , psychotisch , etc ) en de andere niet .Eh.. vreemdgaan op één lijn stellen met een psychische ziekte? dát vind ik dus frappant.
Wat ik dan zo frappant vindt is dat " men " in zulke gevallen ( ziekte ) het heel erg vindt als een partner het laat afweten , maar bij vreemdgaan ( zullen we dat nu even een teken van zwakte noemen ? discussieert lekker makkelijk ) aanraadt om vooral meteen je biezen te pakken .
Dus de ene zwakte is wel toegestaan ( labiel zijn , psychotisch , etc ) en de andere niet .Eh.. vreemdgaan op één lijn stellen met een psychische ziekte? dát vind ik dus frappant.
zaterdag 17 januari 2009 om 13:38
quote:wuiles schreef op 17 januari 2009 @ 13:29:
[...]
Eh.. vreemdgaan op één lijn stellen met een psychische ziekte? dát vind ik dus frappant.
Ja, leuk he ? Als je het zo stelt wordt het ineens nog zielig voor de vreemdganger ook
Maar snap je wel of niet wat ik bedoel ?
Als je nou voor " no matter what " bent , waarom dan wel dat soort uitzonderingen ? En ok , dan is vreemdgaan geen ziekte maar in sommige gevallen wel een gevalletje geen zelfcontrole / geen zelfkennis / of zoiets .
Mensen reagaren nou eenmaal wel eens anders dan ze zich zelf altijd hebben voorgenomen en voorgesteld .
Maar ok , doen we 'm anders ; stel dat het de midlifecrisis is die je partner vreemd laat gaan , dat heeft dan met hormonen te maken , gisteren nog voor iemand opgeGoogeld , daarvan zeggen we toch ook niet " ahhhhhhhh , wat zielig ! heeft die man het te pakken door zijn verstoorde hormoonhuishouding en nou gaat zijn vrouw gelijk bij hem weg " ?
Maar het mag ook heel algemeen hoor ; is de ene reden om weg te gaan of te blijven beter dan de andere ? Elk nadeel hep zun voordeel !
[...]
Eh.. vreemdgaan op één lijn stellen met een psychische ziekte? dát vind ik dus frappant.
Ja, leuk he ? Als je het zo stelt wordt het ineens nog zielig voor de vreemdganger ook
Maar snap je wel of niet wat ik bedoel ?
Als je nou voor " no matter what " bent , waarom dan wel dat soort uitzonderingen ? En ok , dan is vreemdgaan geen ziekte maar in sommige gevallen wel een gevalletje geen zelfcontrole / geen zelfkennis / of zoiets .
Mensen reagaren nou eenmaal wel eens anders dan ze zich zelf altijd hebben voorgenomen en voorgesteld .
Maar ok , doen we 'm anders ; stel dat het de midlifecrisis is die je partner vreemd laat gaan , dat heeft dan met hormonen te maken , gisteren nog voor iemand opgeGoogeld , daarvan zeggen we toch ook niet " ahhhhhhhh , wat zielig ! heeft die man het te pakken door zijn verstoorde hormoonhuishouding en nou gaat zijn vrouw gelijk bij hem weg " ?
Maar het mag ook heel algemeen hoor ; is de ene reden om weg te gaan of te blijven beter dan de andere ? Elk nadeel hep zun voordeel !
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zaterdag 17 januari 2009 om 13:39
quote:elninjoo schreef op 17 januari 2009 @ 13:16:
Als ik op 20-jarige leeftijd mijn droomprins had gevonden en hij zou nu 20 jaar later qua karakter opeens onuitstaanbaar geworden zijn wegens psychische problemen, dan denk ik dat ik zo goed en kwaad als het zou gaan, er voor hem zou proberen te zijn.
Mijn leven is echter anders gelopen. Relaties duurden nooit lang. Mocht ik nu nog tegen 'n partner aanlopen denk ik dat ik veel sneller de knop om zal zetten als hij zodanig verandert dat hij mij geen liefde meer kan/wil geven.
Ik zal dus idd veel sneller voor mezelf kiezen.Jij bent toch ook de 30 nog niet gepasseerd?
Als ik op 20-jarige leeftijd mijn droomprins had gevonden en hij zou nu 20 jaar later qua karakter opeens onuitstaanbaar geworden zijn wegens psychische problemen, dan denk ik dat ik zo goed en kwaad als het zou gaan, er voor hem zou proberen te zijn.
Mijn leven is echter anders gelopen. Relaties duurden nooit lang. Mocht ik nu nog tegen 'n partner aanlopen denk ik dat ik veel sneller de knop om zal zetten als hij zodanig verandert dat hij mij geen liefde meer kan/wil geven.
Ik zal dus idd veel sneller voor mezelf kiezen.Jij bent toch ook de 30 nog niet gepasseerd?
zaterdag 17 januari 2009 om 13:41
Ik ben getrouwd, en ook nog uit overtuiging. Ik geloof heilig in tot de dood ons scheidt enzo, en dat is ook mijn vaste voornemen. Maar ik kan me zó goed voorstellen dat als je met iemand trouwt en diegene wordt een totaal ander persoon door zijn aandoening, dat het dan gewoon een keer op is.
Knap dat je vader het wel redde, maar dat was ook alleen omdat het kennelijk een houdbare situatie is. Want als het níet houdbaar was was ook híj weggegaan. Beloftes hebben allemaal hun grens, alleen ligt die grens bij iedereen anders.
Daarbij, stel dat mijn partner ernstig ziek wordt, psychisch. Dan zal ik natuurlijk voor hem vechten. Máár: ik heb ook 2 kleine kinderen, en die hebben ook recht op een goed thuis. En ik kan me zomaar voorstellen dat dat op den duur niet meer samengaat.
Dat houdt niet in dat ik bij de eerste tekenen van ziekte het op een lopen zet, maar ik ben wel vrij realistisch. Zolang ik van mijn man hou zal ik vechten voor hem en onze relatie en onze kinderen. Maar ik ben realistisch genoeg om in te zien dat na bijvoorbeeld 15 jaar vechten die liefde weleens over zou kunnen zijn.
Ik hoop maar dat ik sterk genoeg ben om ook in zo'n situatie te blijven, maar dat zou ik nu gewoon niet durven zeggen. Ik heb gezien wat psychische problemen met mensen, relaties en hun kinderen doen en ik weet niet hoe sterk ik dan zou zijn.
Om dat nou zwak te noemen, dat vind ik weer onzin. Je weet ook niet waar de grens van je vader had gelegen. Misschien was hij 5 jaar later wél weggegaan.
Knap dat je vader het wel redde, maar dat was ook alleen omdat het kennelijk een houdbare situatie is. Want als het níet houdbaar was was ook híj weggegaan. Beloftes hebben allemaal hun grens, alleen ligt die grens bij iedereen anders.
Daarbij, stel dat mijn partner ernstig ziek wordt, psychisch. Dan zal ik natuurlijk voor hem vechten. Máár: ik heb ook 2 kleine kinderen, en die hebben ook recht op een goed thuis. En ik kan me zomaar voorstellen dat dat op den duur niet meer samengaat.
Dat houdt niet in dat ik bij de eerste tekenen van ziekte het op een lopen zet, maar ik ben wel vrij realistisch. Zolang ik van mijn man hou zal ik vechten voor hem en onze relatie en onze kinderen. Maar ik ben realistisch genoeg om in te zien dat na bijvoorbeeld 15 jaar vechten die liefde weleens over zou kunnen zijn.
Ik hoop maar dat ik sterk genoeg ben om ook in zo'n situatie te blijven, maar dat zou ik nu gewoon niet durven zeggen. Ik heb gezien wat psychische problemen met mensen, relaties en hun kinderen doen en ik weet niet hoe sterk ik dan zou zijn.
Om dat nou zwak te noemen, dat vind ik weer onzin. Je weet ook niet waar de grens van je vader had gelegen. Misschien was hij 5 jaar later wél weggegaan.
zaterdag 17 januari 2009 om 13:44
Het lijkt mij persoonlijk onverstandig om af te spreken dat je onvoorwaardelijk voor altijd bij iemand zult blijven. Er kunnen nou eenmaal dingen gebeuren in het leven die zich niet binnen een relatie laten oplossen. Ik vind het leven vervolgens te kort om om op puur morele gronden dertig jaar bij iemand te blijven die stapelgek is geworden en nooit meer een gelijkwaardige partner zou kunnen zijn voor mij. Voor mij dus geen 'no matter what'.
Maar goed, laat iedereen zijn eigen afweging maken.
Maar goed, laat iedereen zijn eigen afweging maken.
zaterdag 17 januari 2009 om 13:45
Of je uit elkaar moet gaan als een van de twee vreemd gaat, die keuze moet jezelf maken. Maar de vreemdganger kiest ervoor om zijn relatie op het spel te zetten. Als de ander dan opstapt dat begrijp ik. Een (psychische)ziekte kies je niet voor, daar heb je geen controle over. Om dan meteen op te stappen zonder eerst ervoor te vechten en je partner bij te staan?
Oei, blijf het moeilijk vinden om dat te begrijpen.
Oei, blijf het moeilijk vinden om dat te begrijpen.
zaterdag 17 januari 2009 om 13:50
Je bent met je partner samen om wie hij/zij is. Als daar blijvend iets in veranderd vind ik het logisch dat je de relatie in heroverweging neemt (niet noodzakelijk afkapt, want misschien kun je opnieuw een voor beiden bevredigende vorm voor de relatie vinden). Of dat nou is omdat hij zich een heel andere kant op ontwikkeld dan jij of omdat hij een persoonlijkheidsverandering ondergaat door een hersenbloeding o.i.d. maakt daarbij in mijn ogen niet uit.
Als er sprake is van een tijdelijke persoonlijkheidsverandering door bijvoorbeeld een psychische ziekte vind ik het heel moeilijk te bepalen hoelang je blijft doorzetten. Een relatie met iemand die een psychische ziekte heeft zal in veel gevallen niet gelijkwaardig zijn, wat me erg ontwrichtend lijkt werken op de relatie. In veel gevallen zou me misschien zelfs kunnen zeggen dat er tijdelijk geen sprake is van een relatie. Acht jaar vind ik heel lang. Is je moeder nu helemaal genezen en hebben je ouders nu een gelijkwaardige relatie?
Als er sprake is van een tijdelijke persoonlijkheidsverandering door bijvoorbeeld een psychische ziekte vind ik het heel moeilijk te bepalen hoelang je blijft doorzetten. Een relatie met iemand die een psychische ziekte heeft zal in veel gevallen niet gelijkwaardig zijn, wat me erg ontwrichtend lijkt werken op de relatie. In veel gevallen zou me misschien zelfs kunnen zeggen dat er tijdelijk geen sprake is van een relatie. Acht jaar vind ik heel lang. Is je moeder nu helemaal genezen en hebben je ouders nu een gelijkwaardige relatie?
zaterdag 17 januari 2009 om 13:52
quote:jellybean schreef op 17 januari 2009 @ 13:45:
Of je uit elkaar moet gaan als een van de twee vreemd gaat, die keuze moet jezelf maken. Maar de vreemdganger kiest ervoor om zijn relatie op het spel te zetten. Als de ander dan opstapt dat begrijp ik. Een (psychische)ziekte kies je niet voor, daar heb je geen controle over. Om dan meteen op te stappen zonder eerst ervoor te vechten en je partner bij te staan? Oei, blijf het moeilijk vinden om dat te begrijpen.Wie zegt dat? Op basis waarvan vindt jij dat je de keuzes die anderen maken binnen hun relatie kunt beoordelen? Los daarvan heb ik niet zo'n hoge pet op van een over-geromantiseerd en dramatisch begrip als 'vechten voor je relatie'.
Of je uit elkaar moet gaan als een van de twee vreemd gaat, die keuze moet jezelf maken. Maar de vreemdganger kiest ervoor om zijn relatie op het spel te zetten. Als de ander dan opstapt dat begrijp ik. Een (psychische)ziekte kies je niet voor, daar heb je geen controle over. Om dan meteen op te stappen zonder eerst ervoor te vechten en je partner bij te staan? Oei, blijf het moeilijk vinden om dat te begrijpen.Wie zegt dat? Op basis waarvan vindt jij dat je de keuzes die anderen maken binnen hun relatie kunt beoordelen? Los daarvan heb ik niet zo'n hoge pet op van een over-geromantiseerd en dramatisch begrip als 'vechten voor je relatie'.
zaterdag 17 januari 2009 om 13:54
Toen ik in een spinal unit werkte maakte ik het mee dat een man (verlamd geraakt vanaf zijn nek) uit zich zelf ging scheiden van zijn vrouw (zij wilde dat helemaal niet ze hadden 2 kleine kinderen). Op die manier kon zij in het huis blijven wonen en de kinderen verder opvoeden (in het land waar ik woonde betaalde de verzekering maar tot op zekere hoogte...daarna verliest de familie het huis, auto, echt alles!)
Daarna heeft hij nog 1 jaar geleefd en besloot en toen een eind aan te maken. Vreselijk triest was dat.
Daarna heeft hij nog 1 jaar geleefd en besloot en toen een eind aan te maken. Vreselijk triest was dat.
zaterdag 17 januari 2009 om 13:54
quote:jellybean schreef op 17 januari 2009 @ 13:45:
Of je uit elkaar moet gaan als een van de twee vreemd gaat, die keuze moet jezelf maken. Maar de vreemdganger kiest ervoor om zijn relatie op het spel te zetten. Als de ander dan opstapt dat begrijp ik. Een (psychische)ziekte kies je niet voor, daar heb je geen controle over. Om dan meteen op te stappen zonder eerst ervoor te vechten en je partner bij te staan?
Oei, blijf het moeilijk vinden om dat te begrijpen.Ok ......en als degene bijv. weigert of er de noodzaak niet van inziet om trouw zijn medicijnen in te nemen zodra het beter gaat ?
Of je uit elkaar moet gaan als een van de twee vreemd gaat, die keuze moet jezelf maken. Maar de vreemdganger kiest ervoor om zijn relatie op het spel te zetten. Als de ander dan opstapt dat begrijp ik. Een (psychische)ziekte kies je niet voor, daar heb je geen controle over. Om dan meteen op te stappen zonder eerst ervoor te vechten en je partner bij te staan?
Oei, blijf het moeilijk vinden om dat te begrijpen.Ok ......en als degene bijv. weigert of er de noodzaak niet van inziet om trouw zijn medicijnen in te nemen zodra het beter gaat ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
