Relaties
alle pijlers
problemen na scheiding
zondag 18 januari 2009 om 22:57
ik ben al forummer hier maar ik heb deze nick aangemaakt omdat ik dit nog nooit op forum verteld heb.
ik heb 2,5 jaar geleden mijn ex-man verlaten zonder met hem een gesprek te hebben over wat ik gedaan heb en waarom.
mijn zoon heeft hem sindsdien ook niet meer gesproken of gezien, wat rationeel gezien beter is.
ik begin er steeds meer moeite mee te krijgen hoe ik dat destijds gedaan heb, niet alleen tegenover mijn kind maar ook in de relaties die ik nu probeer op te bouwen met mannen.
ze stranden altijd op het punt dat het serieus zou worden.
omdat mijn omgeving me nog altijd gelukwenst dat ex weg is, er is veel narigheid gebeurd en sommige dingen weten ze nog niet eens, dan zouden ze hem haten, kan ik met niemand praten over wat ik nu voel.
ik weet zelf niet of het schuldgevoel is of iets anders maar weet iemand wat ik hiermee kan doen ?
kan iemand me helpen ?
het begint me steeds meer bezig te houden.
ik heb 2,5 jaar geleden mijn ex-man verlaten zonder met hem een gesprek te hebben over wat ik gedaan heb en waarom.
mijn zoon heeft hem sindsdien ook niet meer gesproken of gezien, wat rationeel gezien beter is.
ik begin er steeds meer moeite mee te krijgen hoe ik dat destijds gedaan heb, niet alleen tegenover mijn kind maar ook in de relaties die ik nu probeer op te bouwen met mannen.
ze stranden altijd op het punt dat het serieus zou worden.
omdat mijn omgeving me nog altijd gelukwenst dat ex weg is, er is veel narigheid gebeurd en sommige dingen weten ze nog niet eens, dan zouden ze hem haten, kan ik met niemand praten over wat ik nu voel.
ik weet zelf niet of het schuldgevoel is of iets anders maar weet iemand wat ik hiermee kan doen ?
kan iemand me helpen ?
het begint me steeds meer bezig te houden.
zondag 18 januari 2009 om 23:05
blijkbaar wil je het toch op de één of andere manier kwijt. Schrijf hier van je af, of schrijf een brief aan hem (die je vervolgens niet hoeft te posten). Zo krijg je je gevoelens wat duidelijker voor je zelf en kan je beter bedenken wat je met deze gevoelens moet / wil / kan doen.
Begrijp ik het goed dat hij iets heel ergs heeft gedaan én dat jij iets heel ergs hebt gedaan?
Begrijp ik het goed dat hij iets heel ergs heeft gedaan én dat jij iets heel ergs hebt gedaan?
zondag 18 januari 2009 om 23:08
ik wil niet alles vertellen hier maar hij is erg veranderd in negatieve zin en toen ben ik terwijl hij een paar dagen weg was thuis weggegaan en ondergedoken. ik heb geen schone handen nee maar ik handelde echt om mezelf en zoon te redden.
brief schrijven is wel een idee. mijn tranen zouden de brief toch al bederven, komt al goed dan met niet opsturen...
brief schrijven is wel een idee. mijn tranen zouden de brief toch al bederven, komt al goed dan met niet opsturen...
zondag 18 januari 2009 om 23:12
Ik kan me voorstellen dat je hier niet alles wil vertellen, en dat moet je dan ook zeker niet doen. Is er na jouw vertrek nog contact tussen jullie geweest of helemaal niet meer? Denk je dat je man begreep waarom je "verdween"?
Heb je voor jezelf een beetje duidelijk waar je tranen voor zijn? Van verdriet? Van spijt? Van woede? Van schuldgevoel?
zondag 18 januari 2009 om 23:19
hij heeft contact gezocht en ik heb hem niet meer gesproken/genegeerd. momenteel al 1,5 jaar niets meer gehoord.
hij weet wel waarom ik weg ben maar hij beschouwde ons nog niet als uit elkaar in zijn laatste emails, maakte ik op uit wat hij schreef.
het is gewoon geen goed gevoel als je een relatie van bijna 9 jaar zo beeindigt, kan het gevoel dat ik erover heb nog niet zo benoemen, dat komt wel als ik hem schrijf, denk ik.
er zit ook wel woede bij mij hoor naar hem toe. hoe moeilijk ik het ook zou vinden als hij zoon zou willen zien, dat is niet iets dat ik zou toejuichen, nu voelt het bijvoorbeeld of hij zijn zoon vergeten is. het is allemaal zo dubbel.
hij weet wel waarom ik weg ben maar hij beschouwde ons nog niet als uit elkaar in zijn laatste emails, maakte ik op uit wat hij schreef.
het is gewoon geen goed gevoel als je een relatie van bijna 9 jaar zo beeindigt, kan het gevoel dat ik erover heb nog niet zo benoemen, dat komt wel als ik hem schrijf, denk ik.
er zit ook wel woede bij mij hoor naar hem toe. hoe moeilijk ik het ook zou vinden als hij zoon zou willen zien, dat is niet iets dat ik zou toejuichen, nu voelt het bijvoorbeeld of hij zijn zoon vergeten is. het is allemaal zo dubbel.
zondag 18 januari 2009 om 23:26
zondag 18 januari 2009 om 23:31
zoon weet waarom we weg zijn, hij heeft het al 4 jarige meegemaakt en herinnert het zich nog heel goed.
hij zegt dat zijn vader een goed hart heeft en zo een dingen maar als je hem vraagt of hij hem wil zien is die niet erg enthousiast, hij zou nog liever zijn opa van vaderskant nog een keer zien. maar goed in hoeverre hij de waarheid spreekt is maar de vraag natuurlijk, ik ben ook partij in deze situatie en misschien wil hij me sparen.
hij zegt dat zijn vader een goed hart heeft en zo een dingen maar als je hem vraagt of hij hem wil zien is die niet erg enthousiast, hij zou nog liever zijn opa van vaderskant nog een keer zien. maar goed in hoeverre hij de waarheid spreekt is maar de vraag natuurlijk, ik ben ook partij in deze situatie en misschien wil hij me sparen.
zondag 18 januari 2009 om 23:40
mijn omgeving gaat er van uit dat ik er zonder hem beter af ben.
ze denken niet dat ik er nu nog mee zit, ze vinden dat mijn leven zonder hem gewoon veel beter is en ik dus in mijn handjes mag klappen dat hij geen vinger naar zijn kind uitsteekt.
ze zijn nog rationeel in zo een dingen.
ik heb wel vrienden en vriendinnen met wie ik erover kan praten, ik vraag jullie nu om raad omdat ik veel forummers erg wijs vind.
ze denken niet dat ik er nu nog mee zit, ze vinden dat mijn leven zonder hem gewoon veel beter is en ik dus in mijn handjes mag klappen dat hij geen vinger naar zijn kind uitsteekt.
ze zijn nog rationeel in zo een dingen.
ik heb wel vrienden en vriendinnen met wie ik erover kan praten, ik vraag jullie nu om raad omdat ik veel forummers erg wijs vind.
maandag 19 januari 2009 om 00:51
ik weet niet wat de geschiedenis is maar als je mishandelt bent door je ex ben je inderdaad beter af. Ik weet niet wat hij je zoontje heeft aangedaan, maar het is voor kinderen natuurlijk altijd beter om contact te hebben met hun ouder tenzij deze ouder een gevaar is voor hun welzijn. Onverwerkte emoties moet je zelf oplossen daarvoor hoef je geen contact te hebben met je ex. Je zou eens met een psycholoog kunnen gaan praten
maandag 19 januari 2009 om 01:00
Waar heb je precies spijt van? Wat had je anders willen doen?
Ik begrijp dat je het liever anders had afgerond. Tegelijkertijd denk ik dat je hoogstwrs weinig keuze had of iig ervoer dat je geen tot weinig keuze had. Dat gevoel vergeet je enigszins naarmate de tijd verstrijkt. Dan ga je je afvragen vanuit het nu, de vrouw die je nu bent waarom je het zo hebt opgelost, waarom niet beter, netter, eerlijker?
Ik denk dat je het beste gedaan hebt wat je toen kon doen. Dat je een moeilijke maar heel goede keuze hebt gemaakt voor jezelf en je kind. Je had het graag anders gezien. Het had wrs niet anders kunnen zijn. Probeer dat te accepteren en jezelf te vergeven. Ik denk dat je jezelf iets kwalijk neemt wat onterecht is. Maar dat zit ik maar een beetje te gokken nav je postings .
Ik sluit me aan bij Meds, ga er anders eens met een psycholoog over praten. Het moet blijkbaar nog een plek vinden en er vreet iets aan je. Je verdient het te genieten van je vrijheid en je leven.
Ik begrijp dat je het liever anders had afgerond. Tegelijkertijd denk ik dat je hoogstwrs weinig keuze had of iig ervoer dat je geen tot weinig keuze had. Dat gevoel vergeet je enigszins naarmate de tijd verstrijkt. Dan ga je je afvragen vanuit het nu, de vrouw die je nu bent waarom je het zo hebt opgelost, waarom niet beter, netter, eerlijker?
Ik denk dat je het beste gedaan hebt wat je toen kon doen. Dat je een moeilijke maar heel goede keuze hebt gemaakt voor jezelf en je kind. Je had het graag anders gezien. Het had wrs niet anders kunnen zijn. Probeer dat te accepteren en jezelf te vergeven. Ik denk dat je jezelf iets kwalijk neemt wat onterecht is. Maar dat zit ik maar een beetje te gokken nav je postings .
Ik sluit me aan bij Meds, ga er anders eens met een psycholoog over praten. Het moet blijkbaar nog een plek vinden en er vreet iets aan je. Je verdient het te genieten van je vrijheid en je leven.
maandag 19 januari 2009 om 05:30
Als je zou willen dat je zoon contact zou hebben met zijn zoon, dan zou hij ook weten waar jij bent en dat is iets wat per se niet kan?
Als dat zo is dan is er geen andere oplossing dan in het reine komen met de beslissing die je toen genomen hebt. Omdat er geen andere opties zijn. Contact tussen vader en kind mag natuurlijk niet gevaarlijk zijn en je zult niet voor niks zo'n rigoureuze beslissing hebben genomen. Ik schrijf mee op een topic dat gaat over vrouwen (vaak met kinderen) die in moeilijke relaties zitten of zaten en ik zie hoe ze knokken om het contact tussen hunzelf en de ex voor de kinderen nog aanvaardbaar te houden, wat vaak helemaal niet lukt of onmogelijk is. Er zijn er een aantal van wie de vaders geen contact hebben met de kinderen. Dat is niet zo omdat de moeders de kinderen weg willen houden bij hun ex maar omdat ze weten dat de vaders problemen en zelfs gewelddadigheden zouden veroorzaken.
Is het een idee om eens met een therapeut te gaan praten? Kijken of je weer krachtig achter je beslissing van toen kunt komen te staan? De tijd heeft de neiging om de scherpe kanten van de geschiedenis af te halen zodat je gebeurtenissen die jou tot je beslissing brachten misschien wat milder bent gaan zien, terwijl het je er toen toe dreef om te verdwijnen.
Die omstandigheden zijn niet veranderd natuurlijk. Die waren er toen en die zijn er nu nog.
Is met een therapeut praten een idee?
(f)
Als dat zo is dan is er geen andere oplossing dan in het reine komen met de beslissing die je toen genomen hebt. Omdat er geen andere opties zijn. Contact tussen vader en kind mag natuurlijk niet gevaarlijk zijn en je zult niet voor niks zo'n rigoureuze beslissing hebben genomen. Ik schrijf mee op een topic dat gaat over vrouwen (vaak met kinderen) die in moeilijke relaties zitten of zaten en ik zie hoe ze knokken om het contact tussen hunzelf en de ex voor de kinderen nog aanvaardbaar te houden, wat vaak helemaal niet lukt of onmogelijk is. Er zijn er een aantal van wie de vaders geen contact hebben met de kinderen. Dat is niet zo omdat de moeders de kinderen weg willen houden bij hun ex maar omdat ze weten dat de vaders problemen en zelfs gewelddadigheden zouden veroorzaken.
Is het een idee om eens met een therapeut te gaan praten? Kijken of je weer krachtig achter je beslissing van toen kunt komen te staan? De tijd heeft de neiging om de scherpe kanten van de geschiedenis af te halen zodat je gebeurtenissen die jou tot je beslissing brachten misschien wat milder bent gaan zien, terwijl het je er toen toe dreef om te verdwijnen.
Die omstandigheden zijn niet veranderd natuurlijk. Die waren er toen en die zijn er nu nog.
Is met een therapeut praten een idee?
(f)
maandag 19 januari 2009 om 07:47
ik ga eerst de briefmethode uitproberen en dan kan ik altijd nog naar een therapeut. ik kijk er wel tegenop dit aan de huisarts te vertellen, eerlijk gezegd maar het zal me wel lukken.
ik ben niet echt mishandeld door ex ( ik noem het niet zo, hij heeft me in 9 jaar 2 keer een klap gegeven, in situaties waarin ik ook veel te lang bij hem in de buurt bleef tijdens heftige ruzies, het is onacceptabel, i know, zoon nooit ). geestelijk misschien wel, dat weet ik eigenlijk wel zeker.
ik keek er op terug met trots de eerste tijd , nu begint dat af te vlakken. ik kan me ook niet meer voorstellen zo afhankelijk van iemand te zijn.
dat hoeft ook niet als je een relatie hebt die je goed doet of je ervaart het niet zo maar voor mij zijn relaties met mannen heel eng geworden.
ik zal toch echt die knop moeten omzetten, denk niet dat ik het alleen kan, zal toch echt hulp nodig hebben.
waarom schaam ik me daar dan voor ? heb ik mezelf zo wijs gemaakt dat ik sterk ben ? dat ben ik ook , ik kom hier alleen niet uit.
ik ben niet echt mishandeld door ex ( ik noem het niet zo, hij heeft me in 9 jaar 2 keer een klap gegeven, in situaties waarin ik ook veel te lang bij hem in de buurt bleef tijdens heftige ruzies, het is onacceptabel, i know, zoon nooit ). geestelijk misschien wel, dat weet ik eigenlijk wel zeker.
ik keek er op terug met trots de eerste tijd , nu begint dat af te vlakken. ik kan me ook niet meer voorstellen zo afhankelijk van iemand te zijn.
dat hoeft ook niet als je een relatie hebt die je goed doet of je ervaart het niet zo maar voor mij zijn relaties met mannen heel eng geworden.
ik zal toch echt die knop moeten omzetten, denk niet dat ik het alleen kan, zal toch echt hulp nodig hebben.
waarom schaam ik me daar dan voor ? heb ik mezelf zo wijs gemaakt dat ik sterk ben ? dat ben ik ook , ik kom hier alleen niet uit.
maandag 19 januari 2009 om 10:31
quote:eleonora schreef op 19 januari 2009 @ 05:30:
Als je zou willen dat je zoon contact zou hebben met zijn zoon, dan zou hij ook weten waar jij bent en dat is iets wat per se niet kan?
ook ja.
Als dat zo is dan is er geen andere oplossing dan in het reine komen met de beslissing die je toen genomen hebt. Omdat er geen andere opties zijn. Contact tussen vader en kind mag natuurlijk niet gevaarlijk zijn en je zult niet voor niks zo'n rigoureuze beslissing hebben genomen. Ik schrijf mee op een topic dat gaat over vrouwen (vaak met kinderen) die in moeilijke relaties zitten of zaten en ik zie hoe ze knokken om het contact tussen hunzelf en de ex voor de kinderen nog aanvaardbaar te houden, wat vaak helemaal niet lukt of onmogelijk is. Er zijn er een aantal van wie de vaders geen contact hebben met de kinderen. Dat is niet zo omdat de moeders de kinderen weg willen houden bij hun ex maar omdat ze weten dat de vaders problemen en zelfs gewelddadigheden zouden veroorzaken.
ik ken dat topic, ik durf er niet mee te schrijven, ik relativeer mijn probleem als ik daar meelees te veel, ik weet dat dat onterecht is, maar goed....
Is het een idee om eens met een therapeut te gaan praten? Kijken of je weer krachtig achter je beslissing van toen kunt komen te staan? De tijd heeft de neiging om de scherpe kanten van de geschiedenis af te halen zodat je gebeurtenissen die jou tot je beslissing brachten misschien wat milder bent gaan zien, terwijl het je er toen toe dreef om te verdwijnen.
Die omstandigheden zijn niet veranderd natuurlijk. Die waren er toen en die zijn er nu nog.
Is met een therapeut praten een idee?
(f)
Als je zou willen dat je zoon contact zou hebben met zijn zoon, dan zou hij ook weten waar jij bent en dat is iets wat per se niet kan?
ook ja.
Als dat zo is dan is er geen andere oplossing dan in het reine komen met de beslissing die je toen genomen hebt. Omdat er geen andere opties zijn. Contact tussen vader en kind mag natuurlijk niet gevaarlijk zijn en je zult niet voor niks zo'n rigoureuze beslissing hebben genomen. Ik schrijf mee op een topic dat gaat over vrouwen (vaak met kinderen) die in moeilijke relaties zitten of zaten en ik zie hoe ze knokken om het contact tussen hunzelf en de ex voor de kinderen nog aanvaardbaar te houden, wat vaak helemaal niet lukt of onmogelijk is. Er zijn er een aantal van wie de vaders geen contact hebben met de kinderen. Dat is niet zo omdat de moeders de kinderen weg willen houden bij hun ex maar omdat ze weten dat de vaders problemen en zelfs gewelddadigheden zouden veroorzaken.
ik ken dat topic, ik durf er niet mee te schrijven, ik relativeer mijn probleem als ik daar meelees te veel, ik weet dat dat onterecht is, maar goed....
Is het een idee om eens met een therapeut te gaan praten? Kijken of je weer krachtig achter je beslissing van toen kunt komen te staan? De tijd heeft de neiging om de scherpe kanten van de geschiedenis af te halen zodat je gebeurtenissen die jou tot je beslissing brachten misschien wat milder bent gaan zien, terwijl het je er toen toe dreef om te verdwijnen.
Die omstandigheden zijn niet veranderd natuurlijk. Die waren er toen en die zijn er nu nog.
Is met een therapeut praten een idee?
(f)
maandag 19 januari 2009 om 11:15
Jammer, ik zou toch eens je verhaal neerzetten, of verwijzen naar dit topic. Het zijn allemaal hartelijke vrouwen, ze zullen je met open armen ontvangen....
Probeer het eens, ik nodig je hierbij uit.
Je zult (denk ik) toch moeten leren praten over wat er is gebeurd en over wat jou deed besluiten je ex en je kind uit elkaar te houden en waarom je daar nu moeite mee hebt, achteraf. Praten kan wonderen verrichten en je gemoed verlichten. In je eentje (en zoals ik in je openingspost kon lezen dóe jij het allemaal in je eentje) ga je in kringetjes ronddraaien en daar kom je niet meer uit op den duur.
Brieven schrijven aan je ex, die je niet verstuurt is een prima idee maar ook dan ben je alleen bezig, terwijl feedback je juist zoveel inzicht kan geven in je eigen situatie.
Je eigen ex-relatie relativeren is prima maar als je gaat malen en spijt krijgen van beslissingen die je genomen hebt, dan is het denk ik fijn die zorgen te delen. Bij het oogkleppen topic schrijven vrouwen die allemaal weten hoe het voelt om een gevangene te zijn binnen je relatie en te willen ontsnappen. Je zult herkenning en erkenning vinden, begrip en misschien ook kritische vragen. Maar nou en? Die stel je jezelf ook en je maakt jezelf er dol mee want je hebt geen antwoorden, anderen kunnen je misschien inzichten geven die je jezelf niet kunt geven.
Als je wil dan vraag ik de vrouwen daar je topic te lezen.
Ik hoor het wel van je ok?
(f)
Probeer het eens, ik nodig je hierbij uit.
Je zult (denk ik) toch moeten leren praten over wat er is gebeurd en over wat jou deed besluiten je ex en je kind uit elkaar te houden en waarom je daar nu moeite mee hebt, achteraf. Praten kan wonderen verrichten en je gemoed verlichten. In je eentje (en zoals ik in je openingspost kon lezen dóe jij het allemaal in je eentje) ga je in kringetjes ronddraaien en daar kom je niet meer uit op den duur.
Brieven schrijven aan je ex, die je niet verstuurt is een prima idee maar ook dan ben je alleen bezig, terwijl feedback je juist zoveel inzicht kan geven in je eigen situatie.
Je eigen ex-relatie relativeren is prima maar als je gaat malen en spijt krijgen van beslissingen die je genomen hebt, dan is het denk ik fijn die zorgen te delen. Bij het oogkleppen topic schrijven vrouwen die allemaal weten hoe het voelt om een gevangene te zijn binnen je relatie en te willen ontsnappen. Je zult herkenning en erkenning vinden, begrip en misschien ook kritische vragen. Maar nou en? Die stel je jezelf ook en je maakt jezelf er dol mee want je hebt geen antwoorden, anderen kunnen je misschien inzichten geven die je jezelf niet kunt geven.
Als je wil dan vraag ik de vrouwen daar je topic te lezen.
Ik hoor het wel van je ok?
(f)
