Leven in twee werelden

Pas geleden realiseerde ik me dit. Eigenlijk leef ik gewoon in twee werelden. Dát is wat me bakken energie en tranen kost en het meest bizarre is: ik doe het mezelf aan.



Blijkbaar lukt het me dus niet om mezelf ruimte en lucht te geven of om knopen te hakken. Zelfs na bijna een jaar lukt dat nog steeds niet! Het schaamtegevoel hierover wordt steeds groter..



Mijn ene wereld is die waarin ik werk, mijn vrienden zie, in mijn eentje bij mijn familie ga eten en met al deze mensen feestdagen en verjaardagen vier.

Mijn andere wereld is die met hem. Diegene die ik een jaar geleden leerde kennen en met wie ik een intiem contact kreeg. Een contact dat in mijn ogen in eerste instantie niet verder zou gaan dan dat, omdat ik al allerlei beren op de weg zag (vooral de weinige maatschappelijke ontwikkeling/diepgang die ik in hem vond), maar toch begon ik meer voor hem te voelen. We zagen elkaar regelmatig en zijn zelfs een paar keer samen naar het buitenland gegaan.



Ik heb meerdere keren op het punt gestaan de knoop door te hakken door het contact met hem te verbreken, maar ik blijk te zwak te zijn om die stap te kunnen zetten. En hij, hij misschien ook, want hij wil me nog altijd zien.



Ik voel me heerlijk samen met hem, maar totaal ongemakkelijker zodra er andere mensen bij zijn. Hij vindt weinig aansluiting bij anderen/gespreksonderwerpen en dat geeft mij een genant gevoel

.

Om die reden zijn die twee werelden waarschijnlijk ontstaan. Ik kan hem niet loslaten, maar voor mijn gevoel ook niet betrekken in mijn sociale leven. Het doet veel pijn. Niet alleen dat het zo gaat, maar ook dat ik het zo voel. Ik zou graag anders willen. Soms zou ik zelfs willen dat hij net íets anders was. Dat hij wat meer moeite deed voor de dingen die ik belangrijk vind. Maar tegelijkertijd schrik ik ook weer van die gedachte, want ik vind het een botte gedachte.



Ik heb het vaak met hem besproken, hoe ik dingen voel en probeer daar heel eerlijk en open in te zijn. Ik kwets hem ermee en dat pijnigt mij ook, maar ik weet niet hoe ik het anders zou moeten doen.



Soms vraag ik me af of ons contact ooit zal eindigen. De situatie is compleet ingewikkeld en niet heel gezond op deze manier (ik zou immers graag mijn partner in mijn héle leven willen betrekken) en ik sta ervan te kijken dat het al zo lang voort kan duren zoals het nu gaat.



Ik kan me voorstellen dat mijn verhaal een ontzettend egoistische indruk kan geven van mijzelf, en zo voel ik het zelf eigenlijk ook weleens. Ik voel me schuldig, ik schaam me, ik weet niet hoe ik hieruit moet komen. Ik ben er zó verdrietig van.

Ik hoop op reacties die mij misschien kunnen helpen in dit proces en lees graag alle mensen die hier iets over willen zeggen.



Dank je wel.

quote:Omen schreef op 28 januari 2009 @ 15:34:

Kortweg komt het er dus op neer dat je wel heden, maar geen toekomst samen met deze man ziet?



Als je het op zijn beloop laat, komt de beslissing dan vanzelf. Hij kan iemand tegenkomen bij wie hij meer aansluiting vindt dan met jou, of dat gebeurt jou.



Ik lees uit jouw schrijven dat je dat 'op zijn beloop laten' nu juist gewetenswroeging oplevert. Maar het is kiezen of delen. Of je kiest niet, laat het op zijn beloop en laat het los verder. Of je neemt een besluit, draagt de consequenties en je laat het los.

Het klopt wel wat je zegt Omen. Ik leef een beetje met de dag wat betreft 'ons', maar de twijfel lijkt vooral voort te komen door mijn oog op de toekomst. Want wij zien die eigenlijk beide heel anders, en dat begint natuurlijk al met de kinderwens die hij heeft en ik niet zo expliciet. Raar ook om dit zo op te schrijven, ik ben echt niet bezig met kinderen, maar het is zeker wel een item dat mee moet worden genomen in mijn 'besluit' (wat elninjoo ook schrijft).



Het 'op z'n beloop' laten doe ik dus nu al een jaar en inderdaad: dat heeft consequenties. Ik doe het zelf. Ik weet het ook.



Dank in elk geval dat je het even zo helder op een rijtje zet voor me.



quote:Maeijken schreef op 28 januari 2009 @ 15:45:

Als je zoveel van hem houdt zoals je beweert waarom schaam je jezelf dan voor hem?



Doe het jezelf maar vooral hem niet aan en hak die knoop door hoe moeilijk het ook is...

Of betrek hem meer bij je "2e wereld" en maak het één wereld.

Wat je nu schrijft rijmt eigenlijk al niet met elkaar hè? Het is wel confronterend: ik hou van iemand, maar ik kan hem niet toelaten in mijn wereld. Dat klopt natuurlijk niet



Ook weer verhelderend..



quote:Soundpost schreef op 28 januari 2009 @ 15:51:

Of heb je eigenlijk het gevoel dat je moet kiezen: tussen hem of je omgeving?

Die keus hoef ik voor mijn gevoel niet direct te maken, maar ik heb wel in mijn achterhoofd dat als ik met hem ben, dat ik misschien wel andere dingen zal moeten laten. Gewoonweg omdat hij niet houdt van de dingen waar ik wel van houd: etentjes bij vrienen/familie, uren lekker kletsen, een pittige discussie, etc.

Ik kán die dingen natuurlijk blijven doen, maar dan zonder hem. En dat voelt niet fijn. Ik had zo graag gezien dat mijn partner ook dáár deel van uitmaakt.