Relaties
alle pijlers
Ik durf ook niet los te laten...
donderdag 29 januari 2009 om 09:35
Momenteel weet ik dat in mijn eigen relatie het einde nadert. We leven al een hele tijd als broer en zus. Door de problemen heb ik geen zin meer om met hem te vrijen. Als het voor mij geestelijk niet goed zit kan ik dat lichamelijk ook niet opbrengen.
Ook wil hij niet meer investeren lijkt het. Volgens hem heeft hij al genoeg geïnvesteerd de afgelopen jaren.
Maar ik kan eigenlijk niks opnoemen. Relatietherapie wil hij niet meer want "er verandert toch niks".
Eigenlijk hebben we beide het gevoel dat het niet meer gaat werken..
Soms denk ik: hij heeft misschien het gevoel dat hij van alles heeft geïnvesteerd maar ik zie er niets van. Dat vind ik dan zo raar. Dan had ik daar toch iets van moeten merken? Maar voor hem lijkt het wel zo te voelen.
Hij heeft inderdaad wat dingen opgegeven maar dit heeft niet geholpen. Ik kan niet meer tegen zijn geirriteerde gedrag en dat ik niet met hem kan praten
En als je zoveel moeite moet doen is het dan gewoon niet "meant to be"?
We houden wel van elkaar maar waarschijnlijk niet op de goede manier.
Ik merk vooral aan hem dat hij er geen zin meer in heeft. Veel irritaties en we leven langs elkaar heen.
Het is eigenlijk na de geboorte van ons kindje bergafwaarts gegaan.
Op de momenten dat hij er moest zijn was hij er niet voor me. Hij probeerde het wel maar kon het niet. Hij denkt dat hij genoeg doet door dingen voor me te doen zoals boodschappen, het huis schoonmaken enz.
Terwijl ik liever iemand had gehad die er geestelijk voor me was.
Het probleem is dat ik met een sociale fobie/straatvrees zit. Dat maakt het voor mij extra moeilijk. Ik zie nu wel in dat ik van hem afhankelijk ben geworden. Dat is ook niet gezond.
Maar daarom durf ik niet los te laten.
En ergens heb ik toch het gevoel dat ik wel van hem hou. Maar hou ik alleen van het vetrouwde?
Ik denk het eerlijk gezegd wel want ik voel me lichamelijk totaal niet tot hem aangetrokken en er zijn wel mannen geweest die ik echt wel wilde bespringen.
Door een complexe jeugd heb ik ook zoiets in mijn relatie gezocht lijkt het. Ik wist niet wat echte liefde was.
Heb ook een negatief zelfbeeld, ben in therapie daarvoor. En daardoor zie ik ook steeds sterker dat deze relatie het niet is.
Maar ik ben bang, bang om nooit weer iemand te vinden die met mij wil leven (als ik al die dingen nooit overwin).
Ik weet dat ik me eerst op mezelf moet richten maar ik kan slecht tegen alleen zijn.
Ondanks mijn sociale fobie ben ik wel iemand die van gezelschap houdt (ik kan alleen niet tegen grote groepen mensen en als ik mensen niet goed ken vind ik dat doodeng)
Hier schreef iemand: when love hurts it won't work.
Is dat zo? Als je een goede relatie hebt, wordt je dan nooit gekwetst?
En wat is een goede relatie eigenlijk? Ik heb het idee dat ik door alle ellende niet eens meer weet hoe dat eruit zou moeten zien
Ook wil hij niet meer investeren lijkt het. Volgens hem heeft hij al genoeg geïnvesteerd de afgelopen jaren.
Maar ik kan eigenlijk niks opnoemen. Relatietherapie wil hij niet meer want "er verandert toch niks".
Eigenlijk hebben we beide het gevoel dat het niet meer gaat werken..
Soms denk ik: hij heeft misschien het gevoel dat hij van alles heeft geïnvesteerd maar ik zie er niets van. Dat vind ik dan zo raar. Dan had ik daar toch iets van moeten merken? Maar voor hem lijkt het wel zo te voelen.
Hij heeft inderdaad wat dingen opgegeven maar dit heeft niet geholpen. Ik kan niet meer tegen zijn geirriteerde gedrag en dat ik niet met hem kan praten
En als je zoveel moeite moet doen is het dan gewoon niet "meant to be"?
We houden wel van elkaar maar waarschijnlijk niet op de goede manier.
Ik merk vooral aan hem dat hij er geen zin meer in heeft. Veel irritaties en we leven langs elkaar heen.
Het is eigenlijk na de geboorte van ons kindje bergafwaarts gegaan.
Op de momenten dat hij er moest zijn was hij er niet voor me. Hij probeerde het wel maar kon het niet. Hij denkt dat hij genoeg doet door dingen voor me te doen zoals boodschappen, het huis schoonmaken enz.
Terwijl ik liever iemand had gehad die er geestelijk voor me was.
Het probleem is dat ik met een sociale fobie/straatvrees zit. Dat maakt het voor mij extra moeilijk. Ik zie nu wel in dat ik van hem afhankelijk ben geworden. Dat is ook niet gezond.
Maar daarom durf ik niet los te laten.
En ergens heb ik toch het gevoel dat ik wel van hem hou. Maar hou ik alleen van het vetrouwde?
Ik denk het eerlijk gezegd wel want ik voel me lichamelijk totaal niet tot hem aangetrokken en er zijn wel mannen geweest die ik echt wel wilde bespringen.
Door een complexe jeugd heb ik ook zoiets in mijn relatie gezocht lijkt het. Ik wist niet wat echte liefde was.
Heb ook een negatief zelfbeeld, ben in therapie daarvoor. En daardoor zie ik ook steeds sterker dat deze relatie het niet is.
Maar ik ben bang, bang om nooit weer iemand te vinden die met mij wil leven (als ik al die dingen nooit overwin).
Ik weet dat ik me eerst op mezelf moet richten maar ik kan slecht tegen alleen zijn.
Ondanks mijn sociale fobie ben ik wel iemand die van gezelschap houdt (ik kan alleen niet tegen grote groepen mensen en als ik mensen niet goed ken vind ik dat doodeng)
Hier schreef iemand: when love hurts it won't work.
Is dat zo? Als je een goede relatie hebt, wordt je dan nooit gekwetst?
En wat is een goede relatie eigenlijk? Ik heb het idee dat ik door alle ellende niet eens meer weet hoe dat eruit zou moeten zien
donderdag 29 januari 2009 om 09:38
Ik wil altijd korte stukjes plaatsen maar dit schijnt niet te lukken bij mij 
Nog even dit: ik heb het gevoel dat het allemaal mijn schuld is. Door mijn problemen en angsten. Welke man wil daar nu mee leven?!
Maar ik weet ook wel dat hij in het begin van onze relatie me al vaak slecht behandeld als hij teveel had gedronken en toen speelde het allemaal nog niet.
Het is steeds meer bergafwaarts met me gegaan. Waardoor weet ik niet precies maar de relatie heeft wel meegespeeld.
Nog even dit: ik heb het gevoel dat het allemaal mijn schuld is. Door mijn problemen en angsten. Welke man wil daar nu mee leven?!
Maar ik weet ook wel dat hij in het begin van onze relatie me al vaak slecht behandeld als hij teveel had gedronken en toen speelde het allemaal nog niet.
Het is steeds meer bergafwaarts met me gegaan. Waardoor weet ik niet precies maar de relatie heeft wel meegespeeld.
donderdag 29 januari 2009 om 09:49
Of je bij hem wilt blijven of niet kan ik niet over oordelen.
Alleen weet ik wel dat een slechte relatie je angsten alleen maar kan versterken.
Heb je er wel eens over nagedacht dat als je nu je eigen weg zou gaan je eindelijk de energie in je angsten kan gaan steken en zo een gelijkwaardige relatie aan kan gaan in de toekomst?
Je zelf goed kunnen redden zonder een ander nodig te hebben.
Lief kunnen hebben zonder afhankelijk te kunnen zijn.
Nu steek je al je energie in het hebben van een "slechte" relatie.
Op deze manier zal je dus nooit de puf hebben om echt aan je angsten te gaan werken
Alleen weet ik wel dat een slechte relatie je angsten alleen maar kan versterken.
Heb je er wel eens over nagedacht dat als je nu je eigen weg zou gaan je eindelijk de energie in je angsten kan gaan steken en zo een gelijkwaardige relatie aan kan gaan in de toekomst?
Je zelf goed kunnen redden zonder een ander nodig te hebben.
Lief kunnen hebben zonder afhankelijk te kunnen zijn.
Nu steek je al je energie in het hebben van een "slechte" relatie.
Op deze manier zal je dus nooit de puf hebben om echt aan je angsten te gaan werken
donderdag 29 januari 2009 om 10:05
Hij denkt dat hij genoeg doet door dingen voor me te doen zoals boodschappen, het huis schoonmaken enz.
Terwijl ik liever iemand had gehad die er geestelijk voor me was.
Ik heb de wijsheid absoluut niet in pacht, maar heb het gevoel dat je hier een belangrijk punt hebt. Mannen zijn over het algemeen wat praktischer ingesteld en zien zulke praktische hulp en oplossingen vaak als een goede manier om elkaar bij te staan. Denk ik hoor. Terwijl de meeste vrouwen iets heel anders verwachten. Ik denk dat je over en weer dat van elkaar zou moeten respecteren. Ik zit nu met een gebroken rugwervel thuis. Erg pijnlijk. Af en toe heb ik zin om vreselijk te klagen. Enige reactie van mijn vriend is dan 'komt wel goed'. Maar ondertussen komt hij hier wel koken (we wonen niet samen) en heeft het huis lekker gesopt. Heerlijk. En als ik dan even een klaagmoment heb, bel ik een vriendin, die dan even lekker met me meeklaagt hoe vervelend het is, wat een pechvogel ik ben.
Maar het is en blijft wel heel moeilijk als je in een relatie zit waar je erg over twijfelt, wat de reden dan ook is. Soms zie je dan de goede dingen ook niet meer. Maar in je OP klinkt het alsof je er al wel over uit bent dat deze relatie 'het' niet is. Klopt dat? Moeilijk hé. Hoe denkt je vriend over jullie relatie eigenlijk?
En hoe oud is jullie kindje?
Terwijl ik liever iemand had gehad die er geestelijk voor me was.
Ik heb de wijsheid absoluut niet in pacht, maar heb het gevoel dat je hier een belangrijk punt hebt. Mannen zijn over het algemeen wat praktischer ingesteld en zien zulke praktische hulp en oplossingen vaak als een goede manier om elkaar bij te staan. Denk ik hoor. Terwijl de meeste vrouwen iets heel anders verwachten. Ik denk dat je over en weer dat van elkaar zou moeten respecteren. Ik zit nu met een gebroken rugwervel thuis. Erg pijnlijk. Af en toe heb ik zin om vreselijk te klagen. Enige reactie van mijn vriend is dan 'komt wel goed'. Maar ondertussen komt hij hier wel koken (we wonen niet samen) en heeft het huis lekker gesopt. Heerlijk. En als ik dan even een klaagmoment heb, bel ik een vriendin, die dan even lekker met me meeklaagt hoe vervelend het is, wat een pechvogel ik ben.
Maar het is en blijft wel heel moeilijk als je in een relatie zit waar je erg over twijfelt, wat de reden dan ook is. Soms zie je dan de goede dingen ook niet meer. Maar in je OP klinkt het alsof je er al wel over uit bent dat deze relatie 'het' niet is. Klopt dat? Moeilijk hé. Hoe denkt je vriend over jullie relatie eigenlijk?
En hoe oud is jullie kindje?
donderdag 29 januari 2009 om 10:27
Jullie communiceren op andere golflengte. Eens met Alice, mannen zijn veel praktischer en jij wil emotionele aandacht. Jij hebt geen oog voor wat hij WEL geeft en andersom. Jij wil iets, wat hij niet kan geven en hij zal voor zijn gevoel waarschijnlijk het idee hebben dat hij de poten uit zijn lijf loopt, maar het nooit goed zal zijn.
Natuurlijk hoort hij jou te steunen bij de kleine, natuurlijk hoort hij jou niet naar te behandelen. Maar dit zijn allemaal zaken op hem gericht. Neem de verantwoording van je eigen leven weer zelf op je. Wordt weer leuk, met of zonder fobie. Omdat je zo afhankelijk bent wordt je steeds minder leuk want je gaat leunen ipv steun vragen waarschijnlijk. En het wordt van kwaad tot erger, je angsten vergroten hiermee alleen maar.
En hij is niet verantwoordelijk voor jouw geluk. Ja, hij hoort je naar behoren te behandelen. Maar dit geldt ook andersom. En jij hoort je naar behoren te laten behandelen.
Sterkte, want dit is allemaal flink gezegd maar moeilijk gedaan als je dit niet gewend bent.
Natuurlijk hoort hij jou te steunen bij de kleine, natuurlijk hoort hij jou niet naar te behandelen. Maar dit zijn allemaal zaken op hem gericht. Neem de verantwoording van je eigen leven weer zelf op je. Wordt weer leuk, met of zonder fobie. Omdat je zo afhankelijk bent wordt je steeds minder leuk want je gaat leunen ipv steun vragen waarschijnlijk. En het wordt van kwaad tot erger, je angsten vergroten hiermee alleen maar.
En hij is niet verantwoordelijk voor jouw geluk. Ja, hij hoort je naar behoren te behandelen. Maar dit geldt ook andersom. En jij hoort je naar behoren te laten behandelen.
Sterkte, want dit is allemaal flink gezegd maar moeilijk gedaan als je dit niet gewend bent.
donderdag 29 januari 2009 om 10:43
Hoi Dania; wij zitten redelijk in het zelfde schuitje, alleen begint het bij mij (met up's en down's) de goede kant op te gaan.
Eigenlijk vind ik t wel een beetje naar om heel persoonlijk uit te wijden over mijzelf hier op het forum, maar als je behoefte hebt om te mailen met mij nodig ik je bij deze uit
(gigaluilak@gmail.com) je moet je zeker niet verplicht voelen maar misschien is het fijn om herkenning te hebben?
Eigenlijk vind ik t wel een beetje naar om heel persoonlijk uit te wijden over mijzelf hier op het forum, maar als je behoefte hebt om te mailen met mij nodig ik je bij deze uit
(gigaluilak@gmail.com) je moet je zeker niet verplicht voelen maar misschien is het fijn om herkenning te hebben?
donderdag 29 januari 2009 om 11:18
Ik heb ook ooit weleens fobieën gehad en in die mate dat ik haast de deur niet meer uitkwam. Mijn man was vreselijk lief en begrijpend, een betere man kan je je niet voorstellen, maar ik kan je verzekeren dat het niet helpt. In feite werkt het zelfs tegengesteld, tenminste wat betreft de fobie (hoewel je in je wanhoop juist geneigd bent om te redeneren "als... dan": als hij dit of dat had gedaan, dan had dat beslist geholpen, bijvoorbeeld). Dit is een excuus wat je wanhopige geest verzint om jou je bij te problemen te laten neerleggen.
Of de problemen in jullie relatie zo groot zijn dat ze onoverkomelijk zijn kan ik niet beoordelen. Ik denk dat je (aanvullende) hulp moet gaan zoeken om de fobie te bestrijden of ermee te leren leven. Wens je het beste.
Of de problemen in jullie relatie zo groot zijn dat ze onoverkomelijk zijn kan ik niet beoordelen. Ik denk dat je (aanvullende) hulp moet gaan zoeken om de fobie te bestrijden of ermee te leren leven. Wens je het beste.
donderdag 29 januari 2009 om 11:26
Hoi Dania,
Als eerste vraag ik me af hoe lang jullie al samen zijn want dat kan ik er zo niet uithalen.
Aangezien jullie een kleine hebben is het denk ik reden genoeg om te vechten als geen ander.
Ik ben zelf een kind van gescheiden ouders en heb het daar erg moeilijk door gehad.
Maar daarbij wil ik wel zo eerlijk zeggen; ouders die enkel en alleen maar ruzie met elkaar maken, daar wordt je als kind ook niet gelukkig van.
Dat je een poosje met elkaar leeft als broer en zus, dat komt in de beste relaties wel eens voor.
Soms kom je met elkaar in een soort cirkel terecht waar je moeilijk zelf uit kan komen.
Ik lees over je angsten, misschien kan je daar zelf hulp voor gaan zoeken, ik ben er van overtuigd dat je angsten jullie relatie ook niet goed zullen doen en daarbij je kan er zeker weten van af geholpen worden, mits je dat zou willen.
Dan als je daar dan toch bent, kan je met de prof. persoon ook je relatie eens zelf bespreken.
Er zijn vast goeie tips om het weer wat spannender en leuker te krijgen.
Ik kan me goed voorstellen dat je minder zin hebt om te vrijen als er problemen zijn, maar dat is niet iets om je meteen nou zo druk over te maken, want ook dat is volkomen normaal.
Probeer elkaar te begrijpen, doe daar oprecht je best voor.
Onderneem iets waar je samen van kan genieten, dat is een kans om weer wat dichter bij elkaar te komen.
Benoem nog eens net als in het prille begin, wat je nou precies zo mooi en zo leuk en fijn aan je partner vindt.
Sta daar soms ook bewust eens bij stil.
Geniet er dan ook van op dat moment en houd dat gevoel ook even vast.
Om in deze tijd, waarin we nu leven, om daarin iemand te vinden die oprecht bij je past, dat valt niet mee.
Als de man waarmee je nu samen bent, als hij je eerder zo gelukkig maakte en je kon zo goed met hem opschieten... zoek dat dan nu ook weer eens samen op.
Dat je werkelijk wilt gaan vergelijken wie er nou het meest heeft geinvesteerd heeft in jullie relatie.... ik denk dat je dan zelf opzoek bent naar redenen om met jullie relatie te willen stoppen.
Zo niet? bekijk dan het positieve, het geen wat hij allemaal wel voor je doet!
Je verteld dat hij wel dingen heeft opgegeven.... ik kan er niet uithalen wat het is... maar dus toch wel iets wat je dus wel weet.
Je schrijft ook dat je meer iemand nodig hebt voor geestelijke steun, ook na de geboorte van je kindje.
Het is gewoon een feit dat een man meestal anders met dingen omgaat dan een vrouw... ik weet uit ervaring dat er mannen zijn die gevoeliger zijn, maar dat moet wel bij je passen.
Maar vergeet 1 ding niet; niemand is perfect!!!
Ook lees ik wel dat je in therapie bent omdat je weinig zelfvertrouwen hebt... al eens gedacht aan een mooie fotoshoot?
het klinkt misschien gek, maar dat kan echt wonderen verrichten!
Als je dan van jezelf mooie foto's ziet... en je kan jezelf mooi vinden... dat kan je als mens ongelofelijk goed doen!
En kijk voor de fun ook eens op internet (beroemdheden zonder make- up..) dan ben je al snel een model .
om je vraag te beantwoorden lieve Dania; elk mens wordt soms wel eens gekwetst, en ja ook door je eigen grote liefde, of door iemand die je heel dierbaar is.
Hoe een goeie relatie eruit ziet,dat is voor iedereen verschillend!
Voor mijzelf geld dat misschien anders als voor jou.
Maar ik denk dat als je elkaar kan vertrouwen, ookal gebeuren er wel eens kwetsende dingen, of ben je heel erg boos op elkaar omdat je elkaar soms ook gewoon niet begrijpt.
Het gevoel van houden van, dat voelt de ene persoon ook weer anders dan de andere...
kijk in je hart, kijk wat je daar voelt, en blijf dicht bij je eigen gevoel.
Diep van binnen weet je wat je doen moet, soms is dat onvermijdelijk en heel erg zwaar en soms moet je ontzettend gaan vechten.
Als eerste vraag ik me af hoe lang jullie al samen zijn want dat kan ik er zo niet uithalen.
Aangezien jullie een kleine hebben is het denk ik reden genoeg om te vechten als geen ander.
Ik ben zelf een kind van gescheiden ouders en heb het daar erg moeilijk door gehad.
Maar daarbij wil ik wel zo eerlijk zeggen; ouders die enkel en alleen maar ruzie met elkaar maken, daar wordt je als kind ook niet gelukkig van.
Dat je een poosje met elkaar leeft als broer en zus, dat komt in de beste relaties wel eens voor.
Soms kom je met elkaar in een soort cirkel terecht waar je moeilijk zelf uit kan komen.
Ik lees over je angsten, misschien kan je daar zelf hulp voor gaan zoeken, ik ben er van overtuigd dat je angsten jullie relatie ook niet goed zullen doen en daarbij je kan er zeker weten van af geholpen worden, mits je dat zou willen.
Dan als je daar dan toch bent, kan je met de prof. persoon ook je relatie eens zelf bespreken.
Er zijn vast goeie tips om het weer wat spannender en leuker te krijgen.
Ik kan me goed voorstellen dat je minder zin hebt om te vrijen als er problemen zijn, maar dat is niet iets om je meteen nou zo druk over te maken, want ook dat is volkomen normaal.
Probeer elkaar te begrijpen, doe daar oprecht je best voor.
Onderneem iets waar je samen van kan genieten, dat is een kans om weer wat dichter bij elkaar te komen.
Benoem nog eens net als in het prille begin, wat je nou precies zo mooi en zo leuk en fijn aan je partner vindt.
Sta daar soms ook bewust eens bij stil.
Geniet er dan ook van op dat moment en houd dat gevoel ook even vast.
Om in deze tijd, waarin we nu leven, om daarin iemand te vinden die oprecht bij je past, dat valt niet mee.
Als de man waarmee je nu samen bent, als hij je eerder zo gelukkig maakte en je kon zo goed met hem opschieten... zoek dat dan nu ook weer eens samen op.
Dat je werkelijk wilt gaan vergelijken wie er nou het meest heeft geinvesteerd heeft in jullie relatie.... ik denk dat je dan zelf opzoek bent naar redenen om met jullie relatie te willen stoppen.
Zo niet? bekijk dan het positieve, het geen wat hij allemaal wel voor je doet!
Je verteld dat hij wel dingen heeft opgegeven.... ik kan er niet uithalen wat het is... maar dus toch wel iets wat je dus wel weet.
Je schrijft ook dat je meer iemand nodig hebt voor geestelijke steun, ook na de geboorte van je kindje.
Het is gewoon een feit dat een man meestal anders met dingen omgaat dan een vrouw... ik weet uit ervaring dat er mannen zijn die gevoeliger zijn, maar dat moet wel bij je passen.
Maar vergeet 1 ding niet; niemand is perfect!!!
Ook lees ik wel dat je in therapie bent omdat je weinig zelfvertrouwen hebt... al eens gedacht aan een mooie fotoshoot?
het klinkt misschien gek, maar dat kan echt wonderen verrichten!
Als je dan van jezelf mooie foto's ziet... en je kan jezelf mooi vinden... dat kan je als mens ongelofelijk goed doen!
En kijk voor de fun ook eens op internet (beroemdheden zonder make- up..) dan ben je al snel een model .
om je vraag te beantwoorden lieve Dania; elk mens wordt soms wel eens gekwetst, en ja ook door je eigen grote liefde, of door iemand die je heel dierbaar is.
Hoe een goeie relatie eruit ziet,dat is voor iedereen verschillend!
Voor mijzelf geld dat misschien anders als voor jou.
Maar ik denk dat als je elkaar kan vertrouwen, ookal gebeuren er wel eens kwetsende dingen, of ben je heel erg boos op elkaar omdat je elkaar soms ook gewoon niet begrijpt.
Het gevoel van houden van, dat voelt de ene persoon ook weer anders dan de andere...
kijk in je hart, kijk wat je daar voelt, en blijf dicht bij je eigen gevoel.
Diep van binnen weet je wat je doen moet, soms is dat onvermijdelijk en heel erg zwaar en soms moet je ontzettend gaan vechten.
donderdag 29 januari 2009 om 11:34
en even nog als aanvulling...
je schrijft erover dat je je minder aangetrokken voelt tot je partner...
lieve Dania.. ookal zijn sommige mannen nog zo mooi, het wil dan nog niet zeggen dat ze dan ook begrip voor je zullen hebben, aangezien jou angsten en je situatie zoals die is.
De buitenkant is veel minder belangrijk dan de binnenkant!
Het innerlijk blijft altijd en het uiterlijk zal veranderen...
maar des al niet te min, je moet nog wel iets van gevoelens voor je partner hebben, want als je niks meer zou voelen, geen liefde en geen respect, dan moet je toch maar eens goed gaan nadenken.... en ga niet over 1 nacht ijs...
Take good Care of yourself!
Succes
je schrijft erover dat je je minder aangetrokken voelt tot je partner...
lieve Dania.. ookal zijn sommige mannen nog zo mooi, het wil dan nog niet zeggen dat ze dan ook begrip voor je zullen hebben, aangezien jou angsten en je situatie zoals die is.
De buitenkant is veel minder belangrijk dan de binnenkant!
Het innerlijk blijft altijd en het uiterlijk zal veranderen...
maar des al niet te min, je moet nog wel iets van gevoelens voor je partner hebben, want als je niks meer zou voelen, geen liefde en geen respect, dan moet je toch maar eens goed gaan nadenken.... en ga niet over 1 nacht ijs...
Take good Care of yourself!
Succes
donderdag 29 januari 2009 om 11:40
Dat is niet het enige hoor.
Hij dronk altijd teveel en daardoor veel ellende gehad. Ik moest vaak alleen naar verjaardagen want hij had dan bij het voetbal al zoveel gedronken dat hij lazarus op bed ging in het begin van de avond.
En hij is wel nachten weg gebleven en dan moest ik hem notabene eerst bellen of smsen want "dat durfde hij dan niet meer".
Ik heb gewoon altijd achter zijn reet aangelopen en zo voelt het voor mij nu ook in deze relatie. Alsof ik er dus alles ingestoken hebt en nu het hem te moeilijk word heeft hij er geen zin meer in.
Want zodra ik iets zeg is het: dan houden we er toch mee op of dan ga ik wel weg enz.
Hij heeft er dus volgens mij gewoon geen zin meer in. En dat geeft mij weer een gevoel van onveiligheid.
Ik ga op mijn tenen lopen. Hoop tegen beter weten in dat het toch nog gaat lukken enz.
En word heen en weer geslingerd tussen wel/niet doorgaan met deze relatie.
Als ik alles bij elkaar optel zeg ik nee maar mijn gevoel zegt wat anders.
Waar moet je dan naar luisteren? Naar je gezonde verstand of het gevoel. Ik hou toch ook wel van hem.
Maar als ik eerlijk ben is onze relatie sowieso al niet hoe het hoort te zijn. Hoe ik denk dat een relatie hoort te zijn.
In die acht jaar ben ik mezelf langzaam kwijt geraakt. Altijd maar bezig met onze problemen en niet toekomen aan mezelf
@gigaluilak: mail je later even.
Ik heb niet altijd tijd omdat ik een nog een jong kindje heb.
Maar we kunnen het proberen!
Heb je zelf ook een fobie (je hoeft er niet over uit te wijden hoor als je dat niet wilt)
Ik ben trouwens zelf al in therapie en dat helpt wel maar zolang ik nog relatieproblemen heb lijkt het of ik niet vooruit kom omdat daar al mijn energie in gaat zitten.
Hij dronk altijd teveel en daardoor veel ellende gehad. Ik moest vaak alleen naar verjaardagen want hij had dan bij het voetbal al zoveel gedronken dat hij lazarus op bed ging in het begin van de avond.
En hij is wel nachten weg gebleven en dan moest ik hem notabene eerst bellen of smsen want "dat durfde hij dan niet meer".
Ik heb gewoon altijd achter zijn reet aangelopen en zo voelt het voor mij nu ook in deze relatie. Alsof ik er dus alles ingestoken hebt en nu het hem te moeilijk word heeft hij er geen zin meer in.
Want zodra ik iets zeg is het: dan houden we er toch mee op of dan ga ik wel weg enz.
Hij heeft er dus volgens mij gewoon geen zin meer in. En dat geeft mij weer een gevoel van onveiligheid.
Ik ga op mijn tenen lopen. Hoop tegen beter weten in dat het toch nog gaat lukken enz.
En word heen en weer geslingerd tussen wel/niet doorgaan met deze relatie.
Als ik alles bij elkaar optel zeg ik nee maar mijn gevoel zegt wat anders.
Waar moet je dan naar luisteren? Naar je gezonde verstand of het gevoel. Ik hou toch ook wel van hem.
Maar als ik eerlijk ben is onze relatie sowieso al niet hoe het hoort te zijn. Hoe ik denk dat een relatie hoort te zijn.
In die acht jaar ben ik mezelf langzaam kwijt geraakt. Altijd maar bezig met onze problemen en niet toekomen aan mezelf
@gigaluilak: mail je later even.
Ik heb niet altijd tijd omdat ik een nog een jong kindje heb.
Maar we kunnen het proberen!
Heb je zelf ook een fobie (je hoeft er niet over uit te wijden hoor als je dat niet wilt)
Ik ben trouwens zelf al in therapie en dat helpt wel maar zolang ik nog relatieproblemen heb lijkt het of ik niet vooruit kom omdat daar al mijn energie in gaat zitten.
donderdag 29 januari 2009 om 12:10
Wat draag jij eigenlijk bij aan deze relatie?
Doe jij eigenlijk wel eens iets voor hem of doet hij alleen dingen voor jou.
Eerlijk gezegd snap ik heel goed dat hij het zat is en niet meer de moeite wil nemen om in relatietherapie te gaan.
Hij doet de booschappen, maakt schoon en het zou mij niets verbazen als hij daarnaast ook nog een fulltime baan heeft. Ga er maar eens aan staan.
En wat doet het verwende vrouwtje? Klagen dat het allemaal niet goed genoeg is. Ooit er wel eens overnagedacht dat als jij meer in het huishouden zou doen en zelf de boodschapen zou doen, hij ook wat minder vermoeid is en dan misschien wel eens tijd en zin zou hebben om te praten.
Sta je er wel eens bij stil dat hij het ook moeilijk heeft of betekend praten bij jou vooral over je zelf klagen.
Doe jij eigenlijk wel eens iets voor hem of doet hij alleen dingen voor jou.
Eerlijk gezegd snap ik heel goed dat hij het zat is en niet meer de moeite wil nemen om in relatietherapie te gaan.
Hij doet de booschappen, maakt schoon en het zou mij niets verbazen als hij daarnaast ook nog een fulltime baan heeft. Ga er maar eens aan staan.
En wat doet het verwende vrouwtje? Klagen dat het allemaal niet goed genoeg is. Ooit er wel eens overnagedacht dat als jij meer in het huishouden zou doen en zelf de boodschapen zou doen, hij ook wat minder vermoeid is en dan misschien wel eens tijd en zin zou hebben om te praten.
Sta je er wel eens bij stil dat hij het ook moeilijk heeft of betekend praten bij jou vooral over je zelf klagen.
donderdag 29 januari 2009 om 12:10
mocht het zo zijn dat je een keertje wilt kletsen dan kunnen we dat wel doen via msn... misschien praat het dan wat makkelijker voor je!
Ik ben zelf al jarenlang chronisch ziek, en heb daarbij sinds een poos een geweldige partner die er gelukkig WEL begrip voor heeft, dat kan ik van mijn vorige relaties niet zeggen.
Als ik jou verhaal van hierboven zo lees, dan vind ik dat wel heel erg heftig voor jou!
Hoe dan ook, welke keuze je ook maakt, er kan er maar 1 zorgen voor jou eigen geluk..... en dat ben je zelf!
Ik ben zelf al jarenlang chronisch ziek, en heb daarbij sinds een poos een geweldige partner die er gelukkig WEL begrip voor heeft, dat kan ik van mijn vorige relaties niet zeggen.
Als ik jou verhaal van hierboven zo lees, dan vind ik dat wel heel erg heftig voor jou!
Hoe dan ook, welke keuze je ook maakt, er kan er maar 1 zorgen voor jou eigen geluk..... en dat ben je zelf!
donderdag 29 januari 2009 om 12:10
Oh ja en het probleem is dus dat hij geen relatietherapie meer wil doen.
In eerste instantie wel maar nu ineens niet meer. Het is dus meer alsof hij zijn keuze al heeft gemaakt.
Afgelopen weekend stond hij namelijk al op het punt zijn spullen te pakken.
Voor mij is het gewoon dikke ellende als het gebeurt. Want juist boodschappen doen enzo is voor mij een probleem. Ik zie me dat nu niet allemaal doen. Die fobie maakt het voor mij erg lastig.
Hij heeft er sowieso niet echt begrip voor en zich er nooit in verdiept. Dan zei hij nog: dat kan jij toch wel even doen? en dan moest ik weer uitleggen hoe het voor mij is.
Op sommige dagen doe ik het dus wel.
Maar nooit even zo met mijn kindje. Dat zorgt weer voor extra stress
In eerste instantie wel maar nu ineens niet meer. Het is dus meer alsof hij zijn keuze al heeft gemaakt.
Afgelopen weekend stond hij namelijk al op het punt zijn spullen te pakken.
Voor mij is het gewoon dikke ellende als het gebeurt. Want juist boodschappen doen enzo is voor mij een probleem. Ik zie me dat nu niet allemaal doen. Die fobie maakt het voor mij erg lastig.
Hij heeft er sowieso niet echt begrip voor en zich er nooit in verdiept. Dan zei hij nog: dat kan jij toch wel even doen? en dan moest ik weer uitleggen hoe het voor mij is.
Op sommige dagen doe ik het dus wel.
Maar nooit even zo met mijn kindje. Dat zorgt weer voor extra stress
donderdag 29 januari 2009 om 12:24
oke, weer een ander stukje tekst, dat de situatie WEER anders maakt.... je had dit alles er beter meteen boven bij kunnen vermelden..
Ik lees nu eigenlijk het voglende;
je partner heeft zijn keuze al min of meer gemaakt.
jij baalt hiervan omdat je dan zelf weer de deur uitmoet om je eigen boodschappen te doen.
oke, misschien heel hard, maar dit is geen reden om met iemand samen te blijven.
Hij is niet alleen goed voor klusjes als boodschappen doen en de rest.
Hij is op zichzelf ook nog een persoon en daar moet je ook respect voor hebben.
Ik keur zijn drankgedrag zeker niet goed, sterker nog vind dat heel erg voor je. Op dat vlak zou ik er zelf ook mee gestopt zijn.
Maar om iemand bij je te willen houden omdat je zelf de deur niet uit durft. dat gaat te ver.
Ik denk dat jij behoefte hebt aan een goeie vriendin, die je kan helpen met dit alles, zodat je je verhaal eens goed kwijt kan.
En daarbij die jou misschien eens een schop onder je kont kan geven om jezelf eens aan te pakken.
Het klinkt hard allemaal, dat weet ik, maar het is niet anders!
Jou partner heeft op deze manier geen eigen leven meer en gaat hier helemaal aan kapot.
Hij heeft denk ik op zijn manier er schoon genoeg van om jou slaafje te zijn... en daarna als alle klussen gedaan zijn dan moet hij ook nog een luisterend oor hebben voor jou verdere problemen. Dania dit kan toch zo niet langer...
Dat je een fobie hebt, dat is heel naar en heel erg, maar ik denk dat je toch echt jezelf erover heen zult moeten zetten.
Ik weet wat het is, een fobie... een moeder van een vroegere vriendin van me, had het ook. Vreselijk!!
Haar dochter was altijd de pineut, en moest altijd alle booschappen doen....en die moeder deed niks anders dan klagen.
Hoe zit dat met jou?
Je werkt dus niet? bent hele dagen thuis?
En je partner? werkt hij? en wat voor werk doet hij dan?
Ik lees nu eigenlijk het voglende;
je partner heeft zijn keuze al min of meer gemaakt.
jij baalt hiervan omdat je dan zelf weer de deur uitmoet om je eigen boodschappen te doen.
oke, misschien heel hard, maar dit is geen reden om met iemand samen te blijven.
Hij is niet alleen goed voor klusjes als boodschappen doen en de rest.
Hij is op zichzelf ook nog een persoon en daar moet je ook respect voor hebben.
Ik keur zijn drankgedrag zeker niet goed, sterker nog vind dat heel erg voor je. Op dat vlak zou ik er zelf ook mee gestopt zijn.
Maar om iemand bij je te willen houden omdat je zelf de deur niet uit durft. dat gaat te ver.
Ik denk dat jij behoefte hebt aan een goeie vriendin, die je kan helpen met dit alles, zodat je je verhaal eens goed kwijt kan.
En daarbij die jou misschien eens een schop onder je kont kan geven om jezelf eens aan te pakken.
Het klinkt hard allemaal, dat weet ik, maar het is niet anders!
Jou partner heeft op deze manier geen eigen leven meer en gaat hier helemaal aan kapot.
Hij heeft denk ik op zijn manier er schoon genoeg van om jou slaafje te zijn... en daarna als alle klussen gedaan zijn dan moet hij ook nog een luisterend oor hebben voor jou verdere problemen. Dania dit kan toch zo niet langer...
Dat je een fobie hebt, dat is heel naar en heel erg, maar ik denk dat je toch echt jezelf erover heen zult moeten zetten.
Ik weet wat het is, een fobie... een moeder van een vroegere vriendin van me, had het ook. Vreselijk!!
Haar dochter was altijd de pineut, en moest altijd alle booschappen doen....en die moeder deed niks anders dan klagen.
Hoe zit dat met jou?
Je werkt dus niet? bent hele dagen thuis?
En je partner? werkt hij? en wat voor werk doet hij dan?
donderdag 29 januari 2009 om 12:30
quote:sugarmiss schreef op 29 januari 2009 @ 12:10:
Wat draag jij eigenlijk bij aan deze relatie?
Doe jij eigenlijk wel eens iets voor hem of doet hij alleen dingen voor jou.
Eerlijk gezegd snap ik heel goed dat hij het zat is en niet meer de moeite wil nemen om in relatietherapie te gaan.
Hij doet de booschappen, maakt schoon en het zou mij niets verbazen als hij daarnaast ook nog een fulltime baan heeft. Ga er maar eens aan staan.
En wat doet het verwende vrouwtje? Klagen dat het allemaal niet goed genoeg is. Ooit er wel eens overnagedacht dat als jij meer in het huishouden zou doen en zelf de boodschapen zou doen, hij ook wat minder vermoeid is en dan misschien wel eens tijd en zin zou hebben om te praten.
Sta je er wel eens bij stil dat hij het ook moeilijk heeft of betekend praten bij jou vooral over je zelf klagen.
Tsjonge wat een botte reactie. Natuurlijk doe ik wel dingen thuis hoor, het is niet zo dat ik de hele dag op mijn krent zit. En hij doet ook wel dingen voor zichzelf (bepaalde hobby's).
Het is meer zo dat ik geen begrip krijg. En ik snap ook wel dat hij het eens zat is. En er spelen nog andere dingen hoor. NIet alleen bij mij maar ook bij hem (verleden met drugs)
Daar wil ik hier verder niet over uitwijden.
En zelf denk ik ook wel eens, stop met klagen pak jezelf aan. Maar die fobie belemmert me dus daarin. Ik heb zelf ook fulltime gewerkt een paar jaar maar dat werd me te zwaar icm fobie. Ik ben kapot omdat ik ook nog de hele dag bezig ben met hoe ik overkom en wat mensen van me denken enz.
Ik wil wel graag werken maar durf het niet meer aan. Allemaal dingen waar ik uit moet zien te komen.
En mijn kindje is nog niet zo oud, eigenlijk wil ik ook wel voor hem zorgen. Maar ik denk dat eruit zijn ook wel beter is.
Na het wegvallen van mijn baan en het langer thuiszitten is het niet beter geworden.
Wat draag jij eigenlijk bij aan deze relatie?
Doe jij eigenlijk wel eens iets voor hem of doet hij alleen dingen voor jou.
Eerlijk gezegd snap ik heel goed dat hij het zat is en niet meer de moeite wil nemen om in relatietherapie te gaan.
Hij doet de booschappen, maakt schoon en het zou mij niets verbazen als hij daarnaast ook nog een fulltime baan heeft. Ga er maar eens aan staan.
En wat doet het verwende vrouwtje? Klagen dat het allemaal niet goed genoeg is. Ooit er wel eens overnagedacht dat als jij meer in het huishouden zou doen en zelf de boodschapen zou doen, hij ook wat minder vermoeid is en dan misschien wel eens tijd en zin zou hebben om te praten.
Sta je er wel eens bij stil dat hij het ook moeilijk heeft of betekend praten bij jou vooral over je zelf klagen.
Tsjonge wat een botte reactie. Natuurlijk doe ik wel dingen thuis hoor, het is niet zo dat ik de hele dag op mijn krent zit. En hij doet ook wel dingen voor zichzelf (bepaalde hobby's).
Het is meer zo dat ik geen begrip krijg. En ik snap ook wel dat hij het eens zat is. En er spelen nog andere dingen hoor. NIet alleen bij mij maar ook bij hem (verleden met drugs)
Daar wil ik hier verder niet over uitwijden.
En zelf denk ik ook wel eens, stop met klagen pak jezelf aan. Maar die fobie belemmert me dus daarin. Ik heb zelf ook fulltime gewerkt een paar jaar maar dat werd me te zwaar icm fobie. Ik ben kapot omdat ik ook nog de hele dag bezig ben met hoe ik overkom en wat mensen van me denken enz.
Ik wil wel graag werken maar durf het niet meer aan. Allemaal dingen waar ik uit moet zien te komen.
En mijn kindje is nog niet zo oud, eigenlijk wil ik ook wel voor hem zorgen. Maar ik denk dat eruit zijn ook wel beter is.
Na het wegvallen van mijn baan en het langer thuiszitten is het niet beter geworden.
donderdag 29 januari 2009 om 12:35
je schrijft dat jullie een kindje hebben.. was dat een bewuste keuze?
Je hebt geen keuze, je moet hier nu uit zien te komen, niet alleen jij lijdt eronder. maar ook je kind. en daarbij ook je relatie.
Je geeft zelf al aan dat je fobie alles moeilijk maakt... in plaats van hier op een forum te zitten.... zoek prof hulp.... en wacht daar niet langer mee.
Je bent al in therapie schrijf je , helpt het?
zoniet, ga met iemand anders praten!
mocht je het fijn vinden om eens te mailen of te praten via msn, dan laat je msn adres maar achter, dan zal ik je wel toevoegen..
Je hebt geen keuze, je moet hier nu uit zien te komen, niet alleen jij lijdt eronder. maar ook je kind. en daarbij ook je relatie.
Je geeft zelf al aan dat je fobie alles moeilijk maakt... in plaats van hier op een forum te zitten.... zoek prof hulp.... en wacht daar niet langer mee.
Je bent al in therapie schrijf je , helpt het?
zoniet, ga met iemand anders praten!
mocht je het fijn vinden om eens te mailen of te praten via msn, dan laat je msn adres maar achter, dan zal ik je wel toevoegen..
donderdag 29 januari 2009 om 12:36
Het is niet alleen daarom hoor en ik praat er dus eigenlijk nooit over met hem. Dus over mijn fobie/angsten. Ga ook wel de deur uit maar het kost me veel energie.
Ik denk dat er nu wat een verkeerd beeld ontstaat
Dat ik hem niet zomaar kwijt wil is niet alleen omdat hij de boodschappen vaak doet (ik doe ze ook hoor in het weekend, ga liever met de auto en die staat er door de week niet) of omdat hij wel goed meehelpt in huis.
We hebben ook onze goede momenten samen maar zijn ook terecht gekomen in de sleur.
Maar nog even dit: een fobie zet je je dus niet even overheen. Ik heb het al vanuit mijn jeugd/kindertijd. Heb zelf ook mijn bagage mee vanuit mijn jeugd.
Ik wil elke dag wel dat ik weer anders word en opnieuw kan beginnen
En ja de therapie is nog niet zo lang bezig dus het helpt niet gelijk.
Met een fobie ben je er echt niet binnen een paar weken af hoor.
Ik denk dat er nu wat een verkeerd beeld ontstaat
Dat ik hem niet zomaar kwijt wil is niet alleen omdat hij de boodschappen vaak doet (ik doe ze ook hoor in het weekend, ga liever met de auto en die staat er door de week niet) of omdat hij wel goed meehelpt in huis.
We hebben ook onze goede momenten samen maar zijn ook terecht gekomen in de sleur.
Maar nog even dit: een fobie zet je je dus niet even overheen. Ik heb het al vanuit mijn jeugd/kindertijd. Heb zelf ook mijn bagage mee vanuit mijn jeugd.
Ik wil elke dag wel dat ik weer anders word en opnieuw kan beginnen
En ja de therapie is nog niet zo lang bezig dus het helpt niet gelijk.
Met een fobie ben je er echt niet binnen een paar weken af hoor.
donderdag 29 januari 2009 om 12:37
donderdag 29 januari 2009 om 12:42
dat jij een heel moeilijk en zwaar verleden hebt gehad dat is me volkomen duidelijk, sterker nog herken veel.
Heb zelf ook een giga rugzak bij me.
Maar ik denk dat je je zelf moet af gaan vragen wat JIJ nou wilt!!
Laat jij door je moeilijke verleden, ook je heden kapot maken??
Ik ben niet alleen geestelijk maar ook lichamelijk mishandeld... maar ik heb een keuze gemaakt, ik geef toe, het is erg moeilijk, maar des al niet te min, kan ik nu wel weer genieten!
Heb zelf ook een giga rugzak bij me.
Maar ik denk dat je je zelf moet af gaan vragen wat JIJ nou wilt!!
Laat jij door je moeilijke verleden, ook je heden kapot maken??
Ik ben niet alleen geestelijk maar ook lichamelijk mishandeld... maar ik heb een keuze gemaakt, ik geef toe, het is erg moeilijk, maar des al niet te min, kan ik nu wel weer genieten!
donderdag 29 januari 2009 om 12:44
doordat jou verleden zwaar was, wil niet zeggen dat je nu gedoemt bent om te mislukken als vrouw of als moeder.
Vecht voor je kind! Vecht voor je eigen leven!
Het leven is zo kort..... maak er iets van!
ik kom misschien over als een moeder,... maar ik meen het wel.. je leeft maar 1 keer en hoe zwaar je verleden ook is geweest,,,, vergeet niet; het is geweest....
kijk naar de dag van morgen en maak er iets moois van!
Vecht voor je kind! Vecht voor je eigen leven!
Het leven is zo kort..... maak er iets van!
ik kom misschien over als een moeder,... maar ik meen het wel.. je leeft maar 1 keer en hoe zwaar je verleden ook is geweest,,,, vergeet niet; het is geweest....
kijk naar de dag van morgen en maak er iets moois van!
donderdag 29 januari 2009 om 12:51
Ik denk ook wel eens dat het beter is dat hij wel weggaat, dan MOET ik het wel zelf doen. Want het is natuurlijk wel zo dat ik me achter hem verschuil soms.
Maar ik vind het bij hem ook niet. Hij heeft me soms dezelfde dingen aangedaan als uit mijn verleden (ik had mijn bericht alweer gewijzigd ) Door ook te zeggen dat ik niks waard ben en toch niks kan enz.
Ik heb eigenlijk voor een relatie gekozen die me bekend voorkwam. Ook hij heeft zijn bagage en hij reageert soms uit onmacht.
Maar ik wil niet alles hier neerzetten, het wordt me wat te persoonlijk.
Ik hou er helemaal niet van om alles te vertellen... juist niet. het liefste wil ik gewoon "normaal" zijn maar weet dat het nooit helemaal lukt met zo'n verleden.
Ik mail je later even labrador. Weet niet of het vandaag nog word, ik ben niet altijd in staat om te mailen (in de zin dat ik er geen tijd voor heb). Heb nogal een kleine boef die niet altijd wil slapen overdag.
Maar ik vind het bij hem ook niet. Hij heeft me soms dezelfde dingen aangedaan als uit mijn verleden (ik had mijn bericht alweer gewijzigd ) Door ook te zeggen dat ik niks waard ben en toch niks kan enz.
Ik heb eigenlijk voor een relatie gekozen die me bekend voorkwam. Ook hij heeft zijn bagage en hij reageert soms uit onmacht.
Maar ik wil niet alles hier neerzetten, het wordt me wat te persoonlijk.
Ik hou er helemaal niet van om alles te vertellen... juist niet. het liefste wil ik gewoon "normaal" zijn maar weet dat het nooit helemaal lukt met zo'n verleden.
Ik mail je later even labrador. Weet niet of het vandaag nog word, ik ben niet altijd in staat om te mailen (in de zin dat ik er geen tijd voor heb). Heb nogal een kleine boef die niet altijd wil slapen overdag.
donderdag 29 januari 2009 om 13:17
@ Dania,
Ik heb al aardig wat topics over je relatie gelezen. In andere heb ik ook al gereageerd.
Er lijkt alleen nooit wat te veranderen en de kern is altijd het zelfde.
Jij bent niet meer happy in je relatie maar je durft niet alleen.
Daarvoor draag je aan je ziekte, je verleden en de mogelijkheid dat je misschien vergist aan om niks aan je situatie te veranderen.
Wordt het niet eens tijd om echt actief wat te gaan doen? Om het heft in eigen handen te nemen. Dan af te wachten, passief, hoe het leven voort kabbelt en jij niet blij bent?
Ik heb al aardig wat topics over je relatie gelezen. In andere heb ik ook al gereageerd.
Er lijkt alleen nooit wat te veranderen en de kern is altijd het zelfde.
Jij bent niet meer happy in je relatie maar je durft niet alleen.
Daarvoor draag je aan je ziekte, je verleden en de mogelijkheid dat je misschien vergist aan om niks aan je situatie te veranderen.
Wordt het niet eens tijd om echt actief wat te gaan doen? Om het heft in eigen handen te nemen. Dan af te wachten, passief, hoe het leven voort kabbelt en jij niet blij bent?
