Relaties
alle pijlers
Help uit huis/samenwonen!!!!
donderdag 11 oktober 2007 om 11:42
Waar zal ik eens beginnen... Pfff mijn hoofd loopt echt over van de gedachten.....
Ik ga dus samenwonen met mijn vriend! WAUW!!! Ben 23, dus qua uit huis gaan een perfecte leeftijd, maar.... Ja nu komt de maar.... Ik weet nu al dat ik mijn ouders vreselijk ga missen. Ik ben echt een moederskindje en op dit moment wisselen mijn emoties van superblij/gelukkig tot opeens bang en een beetje verdrietig. Mijn vriend en ik kennen elkaar eigenlijk vrij kort, maar het zit helemaal goed tussen ons. Echt perfect, dit is hem echt. Mijn ouders vinden hem ook helemaal geweldig en we willen gewoon zoveel mogelijk samen zijn. Door de afstand lukt dat niet als we niet samen gaan wonen, ik woon in het westen van het land, hij in het oosten. Anderhalf uur rijden. Ik studeer nog in Amsterdam, maar heb maar twee dagen per week college, dus als ik vroeg naar college moet kan ik eventueel gewoon bij mijn ouders logeren.
Ik weet niet zozeer wat nu mijn vraag is hier.. maar ik moet het gewoon allemaal even kwijt. Er speelt vanalles door mijn hoofd.
Hebben er hier mensen ervaring met uit huis gaan en dan meteen zo ver weg gaan wonen van het ouderlijk huis?
Kus
Ik ga dus samenwonen met mijn vriend! WAUW!!! Ben 23, dus qua uit huis gaan een perfecte leeftijd, maar.... Ja nu komt de maar.... Ik weet nu al dat ik mijn ouders vreselijk ga missen. Ik ben echt een moederskindje en op dit moment wisselen mijn emoties van superblij/gelukkig tot opeens bang en een beetje verdrietig. Mijn vriend en ik kennen elkaar eigenlijk vrij kort, maar het zit helemaal goed tussen ons. Echt perfect, dit is hem echt. Mijn ouders vinden hem ook helemaal geweldig en we willen gewoon zoveel mogelijk samen zijn. Door de afstand lukt dat niet als we niet samen gaan wonen, ik woon in het westen van het land, hij in het oosten. Anderhalf uur rijden. Ik studeer nog in Amsterdam, maar heb maar twee dagen per week college, dus als ik vroeg naar college moet kan ik eventueel gewoon bij mijn ouders logeren.
Ik weet niet zozeer wat nu mijn vraag is hier.. maar ik moet het gewoon allemaal even kwijt. Er speelt vanalles door mijn hoofd.
Hebben er hier mensen ervaring met uit huis gaan en dan meteen zo ver weg gaan wonen van het ouderlijk huis?
Kus
woensdag 4 februari 2009 om 10:52
Ik zit met hetzelfde probleem.
Mijn ouders en ik hebben een bijzondere goede relatie. We doen echt alles samen en zijn zeer gelukkig. Ik kom uit een gezin van 7 kinderen, waarvan ik de een na laatste ben die uit huis zal vertrekken.
Mijn vriend woont 120 km van mij vandaan en dat heeft geresulteer in 5.5 jaar heen en weer reizen, weekenden logeren etc. Mijn vriend heeft het ontzettend naar zijn zin op zijn werk, en ik doe mijn afstudeerstage bij hem in de buurt.
We hebben het afgelopen jaar besloten dat het handiger zou zijn wanneer we zouden samenwonen. Nu hebben we al een aantal huizen bezocht (met zijn moeder) en gisteren wel een Heel erg leuk huis tegengekomen.
Ik was super enthousiast, hij ook.
Eenmaal thuis kon ik moeilijk zeggen hoe leuk ik het echt vond.
Het voelt alsof ik kies voor zijn familie ipv de mijne. (Zijn ouders zouden dan op kwartier reisafstand zitten, de mijne op anderhalf uur). (openbaar vervoer) Mijn moeder heeft het er ook ontzettend moeilijk mee dat ik uit huis ga. We praten er wel over, maar durven eigenlijk alle twee niet de woorden uit te spreken. Het is altijd ' wat zul je het gezellig hebben samen, of 'wat zal vriends moeder het leuk viinden dat jullie zo dicht bij ze gaan wonen' ..dat soort dingen.
Ik merk de laatste tijd pas hoe hecht de relatie is tussen mijn moeder en mij en geniet zo van alle kleine dingentjes.
Maar nu voel ik me alleen maar schuldig. Wanneer ik weg ga woont ze met twee mannen in huis. Ik heb het idee dat ik haar laat stikken.
Hoe kan ik daar mee omgaan? Tips? Ervaringen?
(sorry dat het zo'n wazig verhaal is, maar ik moet er steeds weer om huilen wanneer ik er aan denk..)
Mijn ouders en ik hebben een bijzondere goede relatie. We doen echt alles samen en zijn zeer gelukkig. Ik kom uit een gezin van 7 kinderen, waarvan ik de een na laatste ben die uit huis zal vertrekken.
Mijn vriend woont 120 km van mij vandaan en dat heeft geresulteer in 5.5 jaar heen en weer reizen, weekenden logeren etc. Mijn vriend heeft het ontzettend naar zijn zin op zijn werk, en ik doe mijn afstudeerstage bij hem in de buurt.
We hebben het afgelopen jaar besloten dat het handiger zou zijn wanneer we zouden samenwonen. Nu hebben we al een aantal huizen bezocht (met zijn moeder) en gisteren wel een Heel erg leuk huis tegengekomen.
Ik was super enthousiast, hij ook.
Eenmaal thuis kon ik moeilijk zeggen hoe leuk ik het echt vond.
Het voelt alsof ik kies voor zijn familie ipv de mijne. (Zijn ouders zouden dan op kwartier reisafstand zitten, de mijne op anderhalf uur). (openbaar vervoer) Mijn moeder heeft het er ook ontzettend moeilijk mee dat ik uit huis ga. We praten er wel over, maar durven eigenlijk alle twee niet de woorden uit te spreken. Het is altijd ' wat zul je het gezellig hebben samen, of 'wat zal vriends moeder het leuk viinden dat jullie zo dicht bij ze gaan wonen' ..dat soort dingen.
Ik merk de laatste tijd pas hoe hecht de relatie is tussen mijn moeder en mij en geniet zo van alle kleine dingentjes.
Maar nu voel ik me alleen maar schuldig. Wanneer ik weg ga woont ze met twee mannen in huis. Ik heb het idee dat ik haar laat stikken.
Hoe kan ik daar mee omgaan? Tips? Ervaringen?
(sorry dat het zo'n wazig verhaal is, maar ik moet er steeds weer om huilen wanneer ik er aan denk..)
Poelepoelepoelepoes!
woensdag 4 februari 2009 om 14:41
Als de band met je moeder echt zo goed is, dan maakt 100 km niet uit, telefoon en mail gaat snel, en als jouw moeder ( nog) niet met de pc om kan gaan heeft ze nu de gelegenheid om het te leren, mooie afleiding ook.
En als de band goed is waarom durf je dan niet te zeggen: Ma ik vind het hartstikke leuk om daar bij mn vriend te wonen, maar ik zal je missen.
Je kiest niet voor zijn familie maar voor hem, en 120 km is de wereld niet uit
En als de band goed is waarom durf je dan niet te zeggen: Ma ik vind het hartstikke leuk om daar bij mn vriend te wonen, maar ik zal je missen.
Je kiest niet voor zijn familie maar voor hem, en 120 km is de wereld niet uit
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
woensdag 4 februari 2009 om 19:19
Gek he, maar dat kan ik dus echt niet. Mijn vriend is er ook heel helder in. Hij zegt het en 'dan ziet hij het wel'.
Mijn moeder werkt eerlijk gezegd best veel met schuldgevoelens opbouwen. Ze weet het wel zo te brengen dat ik hier nu niet zo veel zin in heb.
Niet dat ze het me niet gunt, maar ik voel me wel rot omdat ik niet dicht bij haar ga wonen.
Hier komt wel bij dat mijn twee zussen alle twee in het buitenland wonen, en mijn 3 broers in een stad dichtbij. 1tje nog thuis.
Verdomme.. k zit gewoon in tweestrijd.
1 : ik wil dolgraag samenwonen.
2: ik wil voor mijn ouders zorgen. zorgen dat ze niet in een leeg huis lopen, etc..
ben k dan niet klaar om samen te wonen?
Mijn moeder werkt eerlijk gezegd best veel met schuldgevoelens opbouwen. Ze weet het wel zo te brengen dat ik hier nu niet zo veel zin in heb.
Niet dat ze het me niet gunt, maar ik voel me wel rot omdat ik niet dicht bij haar ga wonen.
Hier komt wel bij dat mijn twee zussen alle twee in het buitenland wonen, en mijn 3 broers in een stad dichtbij. 1tje nog thuis.
Verdomme.. k zit gewoon in tweestrijd.
1 : ik wil dolgraag samenwonen.
2: ik wil voor mijn ouders zorgen. zorgen dat ze niet in een leeg huis lopen, etc..
ben k dan niet klaar om samen te wonen?
Poelepoelepoelepoes!
woensdag 4 februari 2009 om 22:12
quote:dorito schreef op 11 oktober 2007 @ 23:54:
dat gevoel had ik ook met mijn vriend in het begin. Het was zooo heftig, dat had ik nog nooit meegemaakt. Toch ben ik blij dat ik toen niet ben gaan samenwonen (al zaten we wel elke dag bij elkaar), ik ben bang dat ik er anders zo in op zou gaan dat ik de rest zou zijn vergeten. Ook denk ik dat die intense verliefdheid die bij mij toch zeker 2 jaar heeft geduurd, korter zou hebben geduurd als we meteen waren gaan samenwonen.
Nu ken ik ook zijn minpunten (en daar kan ik goed mee leven hoor) en weet ik een beetje wat ik kan verwachten.
Ik ben het hier heel erg mee eens. Als ik me door al mijn gevoelens had laten leiden, woonde ik nu samen en had ik twee kinderen, bij wijze van spreken Zelf vind ik het heel gezond dat iedereen een periode helemaal op zichzelf woont op kamers o.i.d., maar niet iedereen denkt daar zo over natuurlijk... Ik kan je verder niet echt tips geven in deze spannend periode, ik ging op mijn 18e het huis uit en mijn ouders hebben wel even moeten slikken, maar hebben me altijd 100% gesteund omdat het er ook bij hoort op een bepaalde leeftijd. Ik denk ook dat zij hadden aangeraden om niet meteen samen te wonen, maar eerst even op mezelf. Dus het ligt er ook aan hoe je bent opgevoed: dat beïnvloed hoe je nu over dingen denkt.
dat gevoel had ik ook met mijn vriend in het begin. Het was zooo heftig, dat had ik nog nooit meegemaakt. Toch ben ik blij dat ik toen niet ben gaan samenwonen (al zaten we wel elke dag bij elkaar), ik ben bang dat ik er anders zo in op zou gaan dat ik de rest zou zijn vergeten. Ook denk ik dat die intense verliefdheid die bij mij toch zeker 2 jaar heeft geduurd, korter zou hebben geduurd als we meteen waren gaan samenwonen.
Nu ken ik ook zijn minpunten (en daar kan ik goed mee leven hoor) en weet ik een beetje wat ik kan verwachten.
Ik ben het hier heel erg mee eens. Als ik me door al mijn gevoelens had laten leiden, woonde ik nu samen en had ik twee kinderen, bij wijze van spreken Zelf vind ik het heel gezond dat iedereen een periode helemaal op zichzelf woont op kamers o.i.d., maar niet iedereen denkt daar zo over natuurlijk... Ik kan je verder niet echt tips geven in deze spannend periode, ik ging op mijn 18e het huis uit en mijn ouders hebben wel even moeten slikken, maar hebben me altijd 100% gesteund omdat het er ook bij hoort op een bepaalde leeftijd. Ik denk ook dat zij hadden aangeraden om niet meteen samen te wonen, maar eerst even op mezelf. Dus het ligt er ook aan hoe je bent opgevoed: dat beïnvloed hoe je nu over dingen denkt.
donderdag 5 februari 2009 om 00:18
quote:heartwork schreef op 04 februari 2009 @ 19:19:
Gek he, maar dat kan ik dus echt niet. Mijn vriend is er ook heel helder in. Hij zegt het en 'dan ziet hij het wel'.
Mijn moeder werkt eerlijk gezegd best veel met schuldgevoelens opbouwen. Ze weet het wel zo te brengen dat ik hier nu niet zo veel zin in heb.
Niet dat ze het me niet gunt, maar ik voel me wel rot omdat ik niet dicht bij haar ga wonen.
Hier komt wel bij dat mijn twee zussen alle twee in het buitenland wonen, en mijn 3 broers in een stad dichtbij. 1tje nog thuis.
Verdomme.. k zit gewoon in tweestrijd.
1 : ik wil dolgraag samenwonen.
2: ik wil voor mijn ouders zorgen. zorgen dat ze niet in een leeg huis lopen, etc..
ben k dan niet klaar om samen te wonen?
Jij bent er wel aan toe, je moeder niet.
Misschien is het wel heel goed voor jou om verder weg te gaan en wat afstand te nemen (hebben je zussen tenslotte ook gedaan)
Je moeder is een volwassen vrouw die haar eigen leven weer moet leven en zich niet afhankelijk op moet stellen naar jou.
Even cru gezegd. toen jij geboren werd wist ze al dat je eens het huis uit zou gaan zoals ze zelf ook gedaan heeft.
En geloof me maar ik kan de situatie echt wel voorstellen, wij hadden 20 jaar geleden ook moeten beginnen met niet meer altijd eerst kijken wat ma wilde en hoe ze het wilde voor we onze eigen tijd indeelden. Ze vindt t nu heel normaal dat haar kinderen eerst nmet haar rekening houden voor ze rekening houden met de kinderen en kleinkinderen die ze zelf al hebben. Laat jou dat niet gebeuren.
Want wanneer kun je dan wel het huis uit?
Als je studie klaar is? Of als je een baan hebt?
Ja misschien is tegen die tijd een van je ouders ziek, kun je ook nog niet weg, nog een paar jaartjes en een van je ouders overlijdt (maak maar gelijk het ernstigste scenario wat ik kan bedenken, hoop dat t voorlopig niet waar wordt) dan kun je helemaal niet meeer weg
wat dan? Uitmaken met je vriend?
Meid pak al je moed bij elkaar en ga
succes en een fijn leven daar met je vriend en je ouders op redelijke afstand
Gek he, maar dat kan ik dus echt niet. Mijn vriend is er ook heel helder in. Hij zegt het en 'dan ziet hij het wel'.
Mijn moeder werkt eerlijk gezegd best veel met schuldgevoelens opbouwen. Ze weet het wel zo te brengen dat ik hier nu niet zo veel zin in heb.
Niet dat ze het me niet gunt, maar ik voel me wel rot omdat ik niet dicht bij haar ga wonen.
Hier komt wel bij dat mijn twee zussen alle twee in het buitenland wonen, en mijn 3 broers in een stad dichtbij. 1tje nog thuis.
Verdomme.. k zit gewoon in tweestrijd.
1 : ik wil dolgraag samenwonen.
2: ik wil voor mijn ouders zorgen. zorgen dat ze niet in een leeg huis lopen, etc..
ben k dan niet klaar om samen te wonen?
Jij bent er wel aan toe, je moeder niet.
Misschien is het wel heel goed voor jou om verder weg te gaan en wat afstand te nemen (hebben je zussen tenslotte ook gedaan)
Je moeder is een volwassen vrouw die haar eigen leven weer moet leven en zich niet afhankelijk op moet stellen naar jou.
Even cru gezegd. toen jij geboren werd wist ze al dat je eens het huis uit zou gaan zoals ze zelf ook gedaan heeft.
En geloof me maar ik kan de situatie echt wel voorstellen, wij hadden 20 jaar geleden ook moeten beginnen met niet meer altijd eerst kijken wat ma wilde en hoe ze het wilde voor we onze eigen tijd indeelden. Ze vindt t nu heel normaal dat haar kinderen eerst nmet haar rekening houden voor ze rekening houden met de kinderen en kleinkinderen die ze zelf al hebben. Laat jou dat niet gebeuren.
Want wanneer kun je dan wel het huis uit?
Als je studie klaar is? Of als je een baan hebt?
Ja misschien is tegen die tijd een van je ouders ziek, kun je ook nog niet weg, nog een paar jaartjes en een van je ouders overlijdt (maak maar gelijk het ernstigste scenario wat ik kan bedenken, hoop dat t voorlopig niet waar wordt) dan kun je helemaal niet meeer weg
wat dan? Uitmaken met je vriend?
Meid pak al je moed bij elkaar en ga
succes en een fijn leven daar met je vriend en je ouders op redelijke afstand
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
