Kinderen
alle pijlers
Heeft Sara Kroos gelijk?
woensdag 11 februari 2009 om 20:50
In de laatste viva las ik dit van Sara een aangezien ik "maar' een kind heb, kan ik er niet over mee praten,nouja niet grotendeeld.Nu vroeg ik mij, hoe andere hier tegen aan kijken. ik zal haar even citeren.
"Iemand zei mij ooit, een kind is een kind, twee kinderen zijn er tien.En dat kun je ook aflezen aan de bleke gezichten van de kersverse jonge papa's en mama's. Je kunt ze bijna horen denken als deze jaren maar doorkomen,als we deze jaren maar doorkomen.Maar nu nog even niet.Nu lopen de jonge gezinnen bepakt en bezakt met buggy's ,huggies en spit van het sjouwen in hun ruggies.Jonge gezinnen hebben het eigenlijk niet zo leuk.dat zal je ze echter nooit horen zeggen.Wat ik wel om heen hoor van de jonge gezinnen zijn termen als. ach je krijgt er zoveel voor terug.Dat is een typische papa/mama zin. Ik kan niet meer uit mijn ogen kijken van de vermoeidheid en ik geen moment voor mezelf,maar ach ik krijg er zoveel voor terug.Op vakantie hebben de jonge gezinnen het ook niet makkelijk.Eigenlijk zijn de niet zo blij dat ze op vakantie zijn.Het is iniedergeval niet hun vakantie.En je ziet gezinnen met kinderen boven de vijf naar hen kijken en denken,gelukkig hebben we dat gehad.Het is nog maar even tot de pubertijd -ook enig-en dan gaan ze het huis uit.En tot die tijd krijg je er zoveel voor terug.
"Iemand zei mij ooit, een kind is een kind, twee kinderen zijn er tien.En dat kun je ook aflezen aan de bleke gezichten van de kersverse jonge papa's en mama's. Je kunt ze bijna horen denken als deze jaren maar doorkomen,als we deze jaren maar doorkomen.Maar nu nog even niet.Nu lopen de jonge gezinnen bepakt en bezakt met buggy's ,huggies en spit van het sjouwen in hun ruggies.Jonge gezinnen hebben het eigenlijk niet zo leuk.dat zal je ze echter nooit horen zeggen.Wat ik wel om heen hoor van de jonge gezinnen zijn termen als. ach je krijgt er zoveel voor terug.Dat is een typische papa/mama zin. Ik kan niet meer uit mijn ogen kijken van de vermoeidheid en ik geen moment voor mezelf,maar ach ik krijg er zoveel voor terug.Op vakantie hebben de jonge gezinnen het ook niet makkelijk.Eigenlijk zijn de niet zo blij dat ze op vakantie zijn.Het is iniedergeval niet hun vakantie.En je ziet gezinnen met kinderen boven de vijf naar hen kijken en denken,gelukkig hebben we dat gehad.Het is nog maar even tot de pubertijd -ook enig-en dan gaan ze het huis uit.En tot die tijd krijg je er zoveel voor terug.
donderdag 12 februari 2009 om 09:28
Persoonlijk vond ik 1 kind echt heel makkelijk en leuk, dus de tweede kwam ook snel. Die was iets pittiger met slapen en eten, maar ik heb er nooit spijt van gehad. Ik vind het zo leuk om ze samen te zien. Nu gaat oudste naar school en dat is ook een andere fase voor de jongste. Ik weet niet waar het aan lag. Ik ben heel praktisch ingesteld en kan goed plannen. Ook had ik niet een heel denderend sociaal leven omdat ik voordat er kinderen kwamen heel veel werkte en in mijn vrije tijd dan prioriteit gaf aan mijn vriend. Voordeel van het hebben van kinderen is ook dat je prioriteiten stelt. Als ik werk, ben ik er meer dan 100% voor mijn werk, maar zo gauw ik langs de receptioniste naar buiten loop/liep ben ik weer 100% voor mijn kinderen en haast(e) ik me naar huis/creche.
donderdag 12 februari 2009 om 09:32
donderdag 12 februari 2009 om 09:38
Ik denk dat het aan vele factoren ligt: wat is je eigen karakter, hoe is je gesteldheid/gezondheid (van jezelf en icm eventuele gebroken nachten) en wat is het karakter van je kinderen en hoe sluiten de karakters allemaal op elkaar.
Mijn kinderen zijn beide vrij druk (heb ik ook gehoord van de twee creches waar ze naar toe gaan) maar man en ik zijn juist hele rustige mensen. Dat "botst" dus weleens
Mijn kinderen schelen 16 maanden, de kinderen van mijn broer schelen 14 maanden en bij hen is het ook: oudste is meisje, jongste is zoon. Mijn broer, schoonzus en hun zoon zijn juist drukke mensen maar hun dochter rustig.
De kinderen van mijn broer kunnen geweldig met elkaar spelen zonder te ruzieeen, mijn kinderen kunnen dat stukken minder. Ik ben dus de hele dag aan het (bij) sturen, corrigeren en kinderen uit elkaar aan het trekken. Soms probeer ik het hen zelf te laten oplossen maar mijn dochter gooit al snel haar fysiek er in dus moet ik wel ingrijpen.
Ik ben 's avonds dus doodmoe en ga op tijd naar bed. Dat moet wel want 's nachts wordt of de één of de ander wakker en ik slaap daarna niet meer in.
De kinderen van mijn broer werden/worden bijna nooit 's nachts wakker en omdat ze zo lief met elkaar spelen of elkaar rustig in hun eentje laten spelen kan mijn schoonzus zelfs soms rustig op de bank een boek lezen!!!!!! Ik ben al blij als ik twee aardappelen achter mekaar kan schillen zonder dat ik in moet grijpen.
Mijn conclusie is dus dat het aan veel dingen kan liggen hoe je iets ervaart en mijn ervaring is dat wij het rustiger vinden met één kind omdat die dan rustig ongestoord kan spelen en we maar met één slaapje rekening hoeven te houden (sinds een maand of drie slapen ze beide nog maar één keer dus dat scheelt).
En natuuuuuuuuuuurlijk zou je ze nooit meer willen missen en krijg je er ook veel voor terug. Ik zou niemand een tweede kind willen opdringen of aanpraten maar wij voelden beide dat ons gezin compleet zou zijn met een tweede kindje en ondanks de drukte NU hebben we daar nog nooit oprecht spijt van gehad maar soms kijken we wel uit naar de tijd dat ze beiden iets zelfstandiger zijn en je niet steeds uit hoeft te kijken naar eventueel gevaar, dat ze zelf de trap op en af kunnen etc etc. Oh ja, en dat ze beter met elkaar overweg kunnen
Mijn kinderen zijn beide vrij druk (heb ik ook gehoord van de twee creches waar ze naar toe gaan) maar man en ik zijn juist hele rustige mensen. Dat "botst" dus weleens
Mijn kinderen schelen 16 maanden, de kinderen van mijn broer schelen 14 maanden en bij hen is het ook: oudste is meisje, jongste is zoon. Mijn broer, schoonzus en hun zoon zijn juist drukke mensen maar hun dochter rustig.
De kinderen van mijn broer kunnen geweldig met elkaar spelen zonder te ruzieeen, mijn kinderen kunnen dat stukken minder. Ik ben dus de hele dag aan het (bij) sturen, corrigeren en kinderen uit elkaar aan het trekken. Soms probeer ik het hen zelf te laten oplossen maar mijn dochter gooit al snel haar fysiek er in dus moet ik wel ingrijpen.
Ik ben 's avonds dus doodmoe en ga op tijd naar bed. Dat moet wel want 's nachts wordt of de één of de ander wakker en ik slaap daarna niet meer in.
De kinderen van mijn broer werden/worden bijna nooit 's nachts wakker en omdat ze zo lief met elkaar spelen of elkaar rustig in hun eentje laten spelen kan mijn schoonzus zelfs soms rustig op de bank een boek lezen!!!!!! Ik ben al blij als ik twee aardappelen achter mekaar kan schillen zonder dat ik in moet grijpen.
Mijn conclusie is dus dat het aan veel dingen kan liggen hoe je iets ervaart en mijn ervaring is dat wij het rustiger vinden met één kind omdat die dan rustig ongestoord kan spelen en we maar met één slaapje rekening hoeven te houden (sinds een maand of drie slapen ze beide nog maar één keer dus dat scheelt).
En natuuuuuuuuuuurlijk zou je ze nooit meer willen missen en krijg je er ook veel voor terug. Ik zou niemand een tweede kind willen opdringen of aanpraten maar wij voelden beide dat ons gezin compleet zou zijn met een tweede kindje en ondanks de drukte NU hebben we daar nog nooit oprecht spijt van gehad maar soms kijken we wel uit naar de tijd dat ze beiden iets zelfstandiger zijn en je niet steeds uit hoeft te kijken naar eventueel gevaar, dat ze zelf de trap op en af kunnen etc etc. Oh ja, en dat ze beter met elkaar overweg kunnen
Poep, wie heeft jou gescheten?
donderdag 12 februari 2009 om 09:44
Of het waar is wat Sara zegt, kan ik natuurlijk niet zeggen. Ik heb er ten slotte maar 1 en kan het niet vergelijken. Maar mijn angst dat het waar is, is voor mij bepalend in het niet krijgen van een 2e. Ik wil het niet uittesten om er vervolgens achter te komen dat ik er niet aan had moeten beginnen. Dus ik zie het zelf ook wel als redelijk waar.
1 kind lijkt mij op alle fronten toch een stuk makkelijker.
1 kind lijkt mij op alle fronten toch een stuk makkelijker.
donderdag 12 februari 2009 om 09:50
Tja.. ik vraag me wel eens af wat ik allemaal deed toen ik nog geen kinderen had.. toen had ik het ook druk, maar waarmee????...
Ik vond de overgang van 1 naar 2 kinderen ook moeilijker dan van 0 naar 1. De derde was een stuk gemakkelijker... de eerste jaren zijn het zwaarst, dan moet je voeden en opvoeden en vermaken 24 uur per dag, 7 dagen per week. Maar de kinderen zorgen ook voor veel vermaak en verwondering... laten je nadenken over jezelf het leven de toekomst... Heerlijk vind ik het om te zien hoe ze zich ontwikkelen, hoe zij de wereld om zich heen beleven en vertalen(de oudste is nu 16).
Inmiddels woon samen met mijn vriend die er ook drie heeft.. de jongste is 8. We hebben een groot huis (allemaal een eigen kamer behalve mijn vriend en ik ) en werken allebei fulltime.. druk maar vooral ontzettend leuk! Vooral als iedereen er is hebben wij er geen kind aan, dan vermaken ze zich prima met elkaar.
Als ze ouder worden besef je ineens dat je koffie hebt kunnen drinken zonder drie keer achter een kind aan te rennen of te waarschuwen...
Ik vond de overgang van 1 naar 2 kinderen ook moeilijker dan van 0 naar 1. De derde was een stuk gemakkelijker... de eerste jaren zijn het zwaarst, dan moet je voeden en opvoeden en vermaken 24 uur per dag, 7 dagen per week. Maar de kinderen zorgen ook voor veel vermaak en verwondering... laten je nadenken over jezelf het leven de toekomst... Heerlijk vind ik het om te zien hoe ze zich ontwikkelen, hoe zij de wereld om zich heen beleven en vertalen(de oudste is nu 16).
Inmiddels woon samen met mijn vriend die er ook drie heeft.. de jongste is 8. We hebben een groot huis (allemaal een eigen kamer behalve mijn vriend en ik ) en werken allebei fulltime.. druk maar vooral ontzettend leuk! Vooral als iedereen er is hebben wij er geen kind aan, dan vermaken ze zich prima met elkaar.
Als ze ouder worden besef je ineens dat je koffie hebt kunnen drinken zonder drie keer achter een kind aan te rennen of te waarschuwen...
donderdag 12 februari 2009 om 09:51
herken me er totaal niet in.
dat geklaag over het ouderschap komt me sowieso de neus uit. Ze gaan niet zo gauw stuk, ze hebben je niet 24/7 aan hun handje nodig, je kan er soepel mee omgaan en lol met ze maken, je moet je niet blindstaren op hoe het hoort.
easy does it.
ik geef meteen toe dat we hele makkelijke kinderen hebben, altijd goed slapen, goed eten, geen gedrags- of medische issues. Fijn.
En nummer twee vond ik eigenlijk nummer anderhalf, je zit toch al in de routine dus nummer twee surft mee in het gezinsleven dat je met nummer 1 hebt opgebouwd. Wij zijn erg van het relaxte slag, alles kan en mag, wat andere mensen vinden moeten ze lekker bij de politie brengen, wij zijn er alle 4 voor elkaar en niet de ouders louter voor de kinderen.
het enige waar we streng en ouderwetsch in zijn is manieren en beleefdheid.
ik kijk ook niet medelijdend naar gezinnen met peuters en babies, maar met een glimlach door de herinnering aan die mooie tijd,
Vind het citaat hierboven een beetje een uitgekauwd cliche, ik vraag me ook echt af waarom mensen die zo denken dan kinderen hebben. 'nooit meer tijd voor mezelf' kweenie hoor, ik vond wandelen in het park met de baby haske tijd voor mezelf!
dat geklaag over het ouderschap komt me sowieso de neus uit. Ze gaan niet zo gauw stuk, ze hebben je niet 24/7 aan hun handje nodig, je kan er soepel mee omgaan en lol met ze maken, je moet je niet blindstaren op hoe het hoort.
easy does it.
ik geef meteen toe dat we hele makkelijke kinderen hebben, altijd goed slapen, goed eten, geen gedrags- of medische issues. Fijn.
En nummer twee vond ik eigenlijk nummer anderhalf, je zit toch al in de routine dus nummer twee surft mee in het gezinsleven dat je met nummer 1 hebt opgebouwd. Wij zijn erg van het relaxte slag, alles kan en mag, wat andere mensen vinden moeten ze lekker bij de politie brengen, wij zijn er alle 4 voor elkaar en niet de ouders louter voor de kinderen.
het enige waar we streng en ouderwetsch in zijn is manieren en beleefdheid.
ik kijk ook niet medelijdend naar gezinnen met peuters en babies, maar met een glimlach door de herinnering aan die mooie tijd,
Vind het citaat hierboven een beetje een uitgekauwd cliche, ik vraag me ook echt af waarom mensen die zo denken dan kinderen hebben. 'nooit meer tijd voor mezelf' kweenie hoor, ik vond wandelen in het park met de baby haske tijd voor mezelf!
donderdag 12 februari 2009 om 09:57
Heb niet alles gelezen maar hier is het juist andersom. Ik heb er drie, en vond het eerste jaar met alleen de oudste het zwaarste van alles. Met ieder kind werd het (ik) makkelijker en relaxter. De oudste is nog geen vier, en ik vind het echt heerlijk. Ze houden elkaar prima bezig en ik heb een lekker ritme met ze waardoor de dagen redelijk soepel verlopen, het huis netjes is, en ik ook nog aan mezelf toe kom. Mijn man doet niet zoveel doordeweek, werkt heel veel en ook nog ver weg dus doe het voornamelijk alleen. Voordat ik kinderen had had ik veel meer moeite met de boel op orde houden, hoe meer tijd ik heb, hoe minder ik doe. Dus voor mij werkt het echt andersom. Misschien toch nog maar een vierde maken 
donderdag 12 februari 2009 om 09:59
wat zijn je plannen fleur?
ik kan me grotendeels vinden in rosies posting, maar ik heb inderdaad ook echt tijd voor mezelf nodig, ik vind tijd met de kinderen ook erg leuk en kan ik ook van genieten (gelukkig maar) maar als de kinderen soms een dag op de creche zijn en ik werk, of als ze bij opa en oma logeren, laad ik echt op, heb ik echt nodig, althans laat ik het zo zeggen, dat doet me erg goed.
En verder hier ligt het erg aan hoe ze slapen, dat wisselt erg, soms periodes van hele slechte nachten dan ben ik gebroken, slapen ze allebei ineens goed, dan kan ik de hele wereld aan.
ik kan me grotendeels vinden in rosies posting, maar ik heb inderdaad ook echt tijd voor mezelf nodig, ik vind tijd met de kinderen ook erg leuk en kan ik ook van genieten (gelukkig maar) maar als de kinderen soms een dag op de creche zijn en ik werk, of als ze bij opa en oma logeren, laad ik echt op, heb ik echt nodig, althans laat ik het zo zeggen, dat doet me erg goed.
En verder hier ligt het erg aan hoe ze slapen, dat wisselt erg, soms periodes van hele slechte nachten dan ben ik gebroken, slapen ze allebei ineens goed, dan kan ik de hele wereld aan.
donderdag 12 februari 2009 om 10:05
quote:fleurtje schreef op 12 februari 2009 @ 09:56:
Maar goed, ik had dus niet aan kinderen moeten beginnen, in jouw optiek?
nou, ik weet niet hoe jij erover denkt, maar als jij zo'n moeder bent die alsmaar klaagt en het zwaar heeft en nooit meer aan seks toekomt of zelfs maar denkt en alles moeilijk vindt en overal tegenop ziet, dan vraag ik het me wel een beetje af ja. Niet als sneer, maar oprecht: waarom begint iemand die er zo over denkt in godsnaam aan kinderen?
(ik zeg dus niet dat jij ook zo denkt)
ik ken er genoeg die er nauwelijks nog uit komen want het is zo'n 'gedoe' om op pad te gaan met twee kinderen onder de drie. Ja eeehh..Dat WEET je toch? Dan maar gedoe, neem het hele spul onder je arm en ga toch maar wat leuks doen ipv thuis zitten miemelen.
Ik ken er genoeg die compleet verkrampt met alles omgaan rond hun baby, een perfect normaal, gezond kindje waarvan moeder zich bijkans in een psychose stort van het zorgen maken over, noteren van en trachten te voorkomen van iedere scheet. DAN geniet je niet echt nee. Waarom ben je er dan aan begonnen? Veel jonge ouders in mijn omgeving lijden aan een onmenselijke perfectiedrang, op het absurde af. En vergeten te genieten.
Nou, als je er niet van kan genieten, doe het dan niet.
Maar goed, ik had dus niet aan kinderen moeten beginnen, in jouw optiek?
nou, ik weet niet hoe jij erover denkt, maar als jij zo'n moeder bent die alsmaar klaagt en het zwaar heeft en nooit meer aan seks toekomt of zelfs maar denkt en alles moeilijk vindt en overal tegenop ziet, dan vraag ik het me wel een beetje af ja. Niet als sneer, maar oprecht: waarom begint iemand die er zo over denkt in godsnaam aan kinderen?
(ik zeg dus niet dat jij ook zo denkt)
ik ken er genoeg die er nauwelijks nog uit komen want het is zo'n 'gedoe' om op pad te gaan met twee kinderen onder de drie. Ja eeehh..Dat WEET je toch? Dan maar gedoe, neem het hele spul onder je arm en ga toch maar wat leuks doen ipv thuis zitten miemelen.
Ik ken er genoeg die compleet verkrampt met alles omgaan rond hun baby, een perfect normaal, gezond kindje waarvan moeder zich bijkans in een psychose stort van het zorgen maken over, noteren van en trachten te voorkomen van iedere scheet. DAN geniet je niet echt nee. Waarom ben je er dan aan begonnen? Veel jonge ouders in mijn omgeving lijden aan een onmenselijke perfectiedrang, op het absurde af. En vergeten te genieten.
Nou, als je er niet van kan genieten, doe het dan niet.
donderdag 12 februari 2009 om 10:11
Rosiero, je beschrijft nu wel hele extreme situaties. Ik vraag me af hoeveel mensen het ouderschap daadwerkelijk zo ervaren. Ik denk dat de meesten het over het algemeen prima te doen vinden, maar zo af en toe een zwaar moment.
Zo ervaar ik het zelf tenminste. Ik vind 3 kinderen prima te doen en geniet er ook echt van. Maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik altijd maar easy zou zijn en dat ik de hele dag heppiedepeppie door het huis en door het kantoor stuiter.
Er zijn namelijk best wel zware momenten. Bij mij gaat het bijvoorbeeld mis als ik zelf ziek ben of als ik erg druk op het werk ben. Maar gelukkig overheersen de goede en relaxte momenten, zoals bij de meeste ouders.
Zo ervaar ik het zelf tenminste. Ik vind 3 kinderen prima te doen en geniet er ook echt van. Maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik altijd maar easy zou zijn en dat ik de hele dag heppiedepeppie door het huis en door het kantoor stuiter.
Er zijn namelijk best wel zware momenten. Bij mij gaat het bijvoorbeeld mis als ik zelf ziek ben of als ik erg druk op het werk ben. Maar gelukkig overheersen de goede en relaxte momenten, zoals bij de meeste ouders.
donderdag 12 februari 2009 om 10:12
RR; hoe bedoel je hoe het hoort? Ik leg mijn kinderen geen middagslaapje op omdat het volgens de buurvrouw zo hoort maar omdat mijn kind dan moe is. Dus is het omdat het van "iemand" hoort of omdat het van mijn kind hoort (en dat bepaal ik dan)?
Quote van RR: ik geef meteen toe dat we hele makkelijke kinderen hebben, altijd goed slapen, goed eten, geen gedrags- of medische issues. Fijn."
Dat scheelt dus al een heel stuk. Heb je toevallig wel minder makkelijke kinderen dan ervaar je het allemaal heel anders wellicht.
Quote van RR: ik geef meteen toe dat we hele makkelijke kinderen hebben, altijd goed slapen, goed eten, geen gedrags- of medische issues. Fijn."
Dat scheelt dus al een heel stuk. Heb je toevallig wel minder makkelijke kinderen dan ervaar je het allemaal heel anders wellicht.
Poep, wie heeft jou gescheten?
donderdag 12 februari 2009 om 10:17
Als ik om mee heen kijk vind ik dat veel vriendinnen met 2 of meer kinderen her erg zwaar hebben/maken.
Wij hebben een dochter van 4, die echt extreem (té?) makkelijk is. Toen ze 2 was ben ik eens op de bank in slaap gevallen...2 uur later wakkergeschrokken..zat ze nog in de kamer rustig te spelen.
Maar het stukje van Sara herken ik wel in mijn omgeving dus. En tja, het blijft een columniste hé, korreltje zout enzo...
Wij hebben een dochter van 4, die echt extreem (té?) makkelijk is. Toen ze 2 was ben ik eens op de bank in slaap gevallen...2 uur later wakkergeschrokken..zat ze nog in de kamer rustig te spelen.
Maar het stukje van Sara herken ik wel in mijn omgeving dus. En tja, het blijft een columniste hé, korreltje zout enzo...
donderdag 12 februari 2009 om 10:20
en makkelijke kinderen, die heb je, die maak je niet. Je schaaft wat bij en je kan wat sturen, maar de kern van het kind verander je niet en het ligt niet aan de ouder dat het kind makkelijk is of moeilijk. Daar ben ik inmiddels van overtuigd. Je hebt er wat invloed op, maar dat is maar een klein beetje.
donderdag 12 februari 2009 om 10:23
Ik heb nog maar één kind en mag dus eigenlijk nog niet meepraten......
Ik vind het hebben van een kind niet zwaar en vooral heel erg leuk en een echte verrijking van mijn leven.
Tijd voor mezelf heb ik genoeg en gesleep valt me mee.
Vraag me altijd inderdaad af waarom mensen hun hele huisraad meenemen als ze op pad gaan.
Wel een kwestie van goed nadenken en plannen.
Het enige wat me tegenvalt is de onderbroken nachten; ik kan erg slecht tegen slaaptekort en dat is een onhandige eigenschap met een kind van zeven maanden die de laatste maand doorlopend kleine ziektetjes heeft.
Ik probeer er maar niet teveel over na te denken en gewoon door te gaan met wat je altijd doet.
Ik denk wel dat het met twee complexer is en dus ook pittiger.
Ik vind het hebben van een kind niet zwaar en vooral heel erg leuk en een echte verrijking van mijn leven.
Tijd voor mezelf heb ik genoeg en gesleep valt me mee.
Vraag me altijd inderdaad af waarom mensen hun hele huisraad meenemen als ze op pad gaan.
Wel een kwestie van goed nadenken en plannen.
Het enige wat me tegenvalt is de onderbroken nachten; ik kan erg slecht tegen slaaptekort en dat is een onhandige eigenschap met een kind van zeven maanden die de laatste maand doorlopend kleine ziektetjes heeft.
Ik probeer er maar niet teveel over na te denken en gewoon door te gaan met wat je altijd doet.
Ik denk wel dat het met twee complexer is en dus ook pittiger.
donderdag 12 februari 2009 om 10:26
quote:RosieRo schreef op 12 februari 2009 @ 10:05:
[...]
ik ken er genoeg die er nauwelijks nog uit komen want het is zo'n 'gedoe' om op pad te gaan met twee kinderen onder de drie. Ja eeehh..Dat WEET je toch? Dan maar gedoe, neem het hele spul onder je arm en ga toch maar wat leuks doen ipv thuis zitten miemelen.
Ik ken er genoeg die compleet verkrampt met alles omgaan rond hun baby, een perfect normaal, gezond kindje waarvan moeder zich bijkans in een psychose stort van het zorgen maken over, noteren van en trachten te voorkomen van iedere scheet. DAN geniet je niet echt nee. Waarom ben je er dan aan begonnen? Veel jonge ouders in mijn omgeving lijden aan een onmenselijke perfectiedrang, op het absurde af. En vergeten te genieten.
Nou, als je er niet van kan genieten, doe het dan niet.
Kan mij wel vinden in deze posting. Maar we hebben het natuurlijk niet over een hond die je in het asiel kan gooien als je er niet van kan "genieten" (overigens een kots-term in mijn optiek)
Hier ook wel aardig geregeld. 2 Zoontjes, net 2 en 5 maanden, slapen netjes, heb iemand die mij helpt met de kindjes(woon in buitenland) en werk niet. Heb de beide jongetjes in een goede routine, ze slapen dus allebei tussen de middag en liggen beide om 7 uur in bed. Ga regelmatig met man/vriendinnen/vrienden op stap. Herken dus weinig tot niks van het schrikbeeld van Kroos
[...]
ik ken er genoeg die er nauwelijks nog uit komen want het is zo'n 'gedoe' om op pad te gaan met twee kinderen onder de drie. Ja eeehh..Dat WEET je toch? Dan maar gedoe, neem het hele spul onder je arm en ga toch maar wat leuks doen ipv thuis zitten miemelen.
Ik ken er genoeg die compleet verkrampt met alles omgaan rond hun baby, een perfect normaal, gezond kindje waarvan moeder zich bijkans in een psychose stort van het zorgen maken over, noteren van en trachten te voorkomen van iedere scheet. DAN geniet je niet echt nee. Waarom ben je er dan aan begonnen? Veel jonge ouders in mijn omgeving lijden aan een onmenselijke perfectiedrang, op het absurde af. En vergeten te genieten.
Nou, als je er niet van kan genieten, doe het dan niet.
Kan mij wel vinden in deze posting. Maar we hebben het natuurlijk niet over een hond die je in het asiel kan gooien als je er niet van kan "genieten" (overigens een kots-term in mijn optiek)
Hier ook wel aardig geregeld. 2 Zoontjes, net 2 en 5 maanden, slapen netjes, heb iemand die mij helpt met de kindjes(woon in buitenland) en werk niet. Heb de beide jongetjes in een goede routine, ze slapen dus allebei tussen de middag en liggen beide om 7 uur in bed. Ga regelmatig met man/vriendinnen/vrienden op stap. Herken dus weinig tot niks van het schrikbeeld van Kroos
donderdag 12 februari 2009 om 10:29
quote:anky schreef op 12 februari 2009 @ 10:11:
Rosiero, je beschrijft nu wel hele extreme situaties. Ik vraag me af hoeveel mensen het ouderschap daadwerkelijk zo ervaren. Ik denk dat de meesten het over het algemeen prima te doen vinden, maar zo af en toe een zwaar moment.
Zo ervaar ik het zelf tenminste. Ik vind 3 kinderen prima te doen en geniet er ook echt van. Maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik altijd maar easy zou zijn en dat ik de hele dag heppiedepeppie door het huis en door het kantoor stuiter.
Er zijn namelijk best wel zware momenten. Bij mij gaat het bijvoorbeeld mis als ik zelf ziek ben of als ik erg druk op het werk ben. Maar gelukkig overheersen de goede en relaxte momenten, zoals bij de meeste ouders.nee, dat ben ik met je eens hoor, natuurlijk zijn er altijd baalmomenten maar veel ouders vind ik nogal negatief, ALTIJD negatief. Mss komt het door mijn omgeving, allemaal hoogopgeleide mensen die gewend zijn dat het leven te plannen en te sturen is. De zorgvuldig geplande wensbaby komt, het huis is perfect, de spullen zijn perfect, en dan..blijkt dat je al je planning en al je verwachtingen van hoe het zal zijn overboord kan gooien. Miss kan die groep mensen daar minder goed tegen ofzo. Als jij een dure italiaanse bank hebt en een baby met reflux... snappie, dat idee.
Rosiero, je beschrijft nu wel hele extreme situaties. Ik vraag me af hoeveel mensen het ouderschap daadwerkelijk zo ervaren. Ik denk dat de meesten het over het algemeen prima te doen vinden, maar zo af en toe een zwaar moment.
Zo ervaar ik het zelf tenminste. Ik vind 3 kinderen prima te doen en geniet er ook echt van. Maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik altijd maar easy zou zijn en dat ik de hele dag heppiedepeppie door het huis en door het kantoor stuiter.
Er zijn namelijk best wel zware momenten. Bij mij gaat het bijvoorbeeld mis als ik zelf ziek ben of als ik erg druk op het werk ben. Maar gelukkig overheersen de goede en relaxte momenten, zoals bij de meeste ouders.nee, dat ben ik met je eens hoor, natuurlijk zijn er altijd baalmomenten maar veel ouders vind ik nogal negatief, ALTIJD negatief. Mss komt het door mijn omgeving, allemaal hoogopgeleide mensen die gewend zijn dat het leven te plannen en te sturen is. De zorgvuldig geplande wensbaby komt, het huis is perfect, de spullen zijn perfect, en dan..blijkt dat je al je planning en al je verwachtingen van hoe het zal zijn overboord kan gooien. Miss kan die groep mensen daar minder goed tegen ofzo. Als jij een dure italiaanse bank hebt en een baby met reflux... snappie, dat idee.
donderdag 12 februari 2009 om 10:34
quote:RosieRo schreef op 12 februari 2009 @ 10:29:
[...]
nee, dat ben ik met je eens hoor, natuurlijk zijn er altijd baalmomenten maar veel ouders vind ik nogal negatief, ALTIJD negatief. Mss komt het door mijn omgeving, allemaal hoogopgeleide mensen die gewend zijn dat het leven te plannen en te sturen is. De zorgvuldig geplande wensbaby komt, het huis is perfect, de spullen zijn perfect, en dan..blijkt dat je al je planning en al je verwachtingen van hoe het zal zijn overboord kan gooien. Miss kan die groep mensen daar minder goed tegen ofzo. Als jij een dure italiaanse bank hebt en een baby met reflux... snappie, dat idee.
Haha, dat scheelt misschien: ik zag vantevoren enorm tegen een baby/slapenloze nachten/vieze luiers op (was denk ik een van de weinige moeders die genoot van het overtijd lopen) en daardoor viel het eigenlijk alleen maar mee in de praktijk. En we hebben geen dure italiaanse bank, dat scheelt ook .
Sowieso moet je met kleine kinderen niet te veel willen plannen merk ik.
[...]
nee, dat ben ik met je eens hoor, natuurlijk zijn er altijd baalmomenten maar veel ouders vind ik nogal negatief, ALTIJD negatief. Mss komt het door mijn omgeving, allemaal hoogopgeleide mensen die gewend zijn dat het leven te plannen en te sturen is. De zorgvuldig geplande wensbaby komt, het huis is perfect, de spullen zijn perfect, en dan..blijkt dat je al je planning en al je verwachtingen van hoe het zal zijn overboord kan gooien. Miss kan die groep mensen daar minder goed tegen ofzo. Als jij een dure italiaanse bank hebt en een baby met reflux... snappie, dat idee.
Haha, dat scheelt misschien: ik zag vantevoren enorm tegen een baby/slapenloze nachten/vieze luiers op (was denk ik een van de weinige moeders die genoot van het overtijd lopen) en daardoor viel het eigenlijk alleen maar mee in de praktijk. En we hebben geen dure italiaanse bank, dat scheelt ook .
Sowieso moet je met kleine kinderen niet te veel willen plannen merk ik.
