Relaties
alle pijlers
Ex van vriend heeft zelfmoord gepleegd.
zondag 23 juli 2017 om 15:30
Afgelopen 9 maanden waren al een achtbaan aan gebeurtenissen en emoties. Maar de afgelopen week was echt onwerkelijk.
Heb het gevoel van dit kan niet werkelijk zijn, dit soort dingen gebeuren alleen in soap-series.
Mijn vriend heeft 3 schatten van kinderen met zijn ex. Een meisje van net 4 en een tweeling van net 3 beide jongens. De dochter noemen we voor het gemak A en de zoons B&C.
Vorige maand was nog een maand van vreugde. Eerst A jarig, vervolgens werd hun (half)broertje 5 weken te vroeg geboren.
En wat waren ze alle 3 trots op hun broertje.
Einde van de maand waren B &C jarig.
De school zei ook wat zijn ze trots en blij dat hun broertje er eindelijk is.
Vorige week maandag is onverwachts hun moeder dood in huis aangetroffen nadat ze zelf moord gepleegd had. Hun oma heeft haar dochter gevonden.
Vrijdags is de begrafenis geweest.
Zo woon je nog met zen 2en en bereid je je voor om met zen 3en te zijn, ben je plotseling zonder voortekenen met zen 6en.
Waarvan 3 kinderen die maar niet begrijpen wat er gebeurd is.
De oudste snapt dat haar moeder een sterretje is, "net als Jop" zegt ze dan. Jop was hun kat die vorig jaar is overleden. Maar dan zegt ze er achteraan dat mama nu wel heeeel lang een sterretje is en wel gewoon weer mama mag worden. Mijn vriend kan dan ook bijna elke avond uitleggen dat mama echt niet terug komt, met als gevolg verdrietige kinderen.
Kinderen gaan nu ook naar een kinderpsycholoog.
B leg je het uit en dan zegt hij ja Rn gaat verder spelen. C is heel hangerig en wil de hele dag aan mij vast geplakt zitten. A is heel bang dat de baby ook een sterretje word en zit vol met vragen.
Is mama een grote ster? Waarom kunnen we mama nu niet zien ?
-vraagt ze overdag- Waarom ligt mama in de grond want ze is toch een ster?
Mijn vriend is hele dagen in zijn eigen bedrijf aan het werk, daarnaast regelt hij alles kwa het huis waar zijn ex in woonde omdat het huis op papier van hem is.
Bij haar is zijn afscheidsbrieven gevonden. Er was ook 1 voor mijn vriend. Kwam er eigenlijk op neer dat ze aan de scheiding en het feit dat hij verder is gegaan met haar leven zo kapot is gegaan dat dit de beste oplossing voor haar was.
Hij heeft het hier moeilijk mee.
Zijn ex-schoonouders zeiden dat hij er niet te zwaar aan moet tillen, er zijn nog 3 mensen geweest waaronder haar ouders die een brief kregen waarin zij eigenlijk de schuld van haar dood krijgen.
We wonen tijdelijk in mijn appartement, hebben een huis dat in aanbouw is waar ook nog veel voor uitgezocht moet worden.
Kortom de blauwe volk waar we op zaten heeft opeens een hele dikke zwarte rand gekregen.
Ik vind het zo moeilijk.
Ik ben super blij omdat ik moeder geworden ben. Maar voor mijn gevoel kan ik nu gewoon niet blij zijn. Mijn vriend die dus ook vader geworden is gaat nu op automatische piloot verder. Hij huilt s'nacht in bed als zijn kinderen eindelijk slapen nadat hij hun getroost heeft.
Heb het gevoel van dit kan niet werkelijk zijn, dit soort dingen gebeuren alleen in soap-series.
Mijn vriend heeft 3 schatten van kinderen met zijn ex. Een meisje van net 4 en een tweeling van net 3 beide jongens. De dochter noemen we voor het gemak A en de zoons B&C.
Vorige maand was nog een maand van vreugde. Eerst A jarig, vervolgens werd hun (half)broertje 5 weken te vroeg geboren.
En wat waren ze alle 3 trots op hun broertje.
Einde van de maand waren B &C jarig.
De school zei ook wat zijn ze trots en blij dat hun broertje er eindelijk is.
Vorige week maandag is onverwachts hun moeder dood in huis aangetroffen nadat ze zelf moord gepleegd had. Hun oma heeft haar dochter gevonden.
Vrijdags is de begrafenis geweest.
Zo woon je nog met zen 2en en bereid je je voor om met zen 3en te zijn, ben je plotseling zonder voortekenen met zen 6en.
Waarvan 3 kinderen die maar niet begrijpen wat er gebeurd is.
De oudste snapt dat haar moeder een sterretje is, "net als Jop" zegt ze dan. Jop was hun kat die vorig jaar is overleden. Maar dan zegt ze er achteraan dat mama nu wel heeeel lang een sterretje is en wel gewoon weer mama mag worden. Mijn vriend kan dan ook bijna elke avond uitleggen dat mama echt niet terug komt, met als gevolg verdrietige kinderen.
Kinderen gaan nu ook naar een kinderpsycholoog.
B leg je het uit en dan zegt hij ja Rn gaat verder spelen. C is heel hangerig en wil de hele dag aan mij vast geplakt zitten. A is heel bang dat de baby ook een sterretje word en zit vol met vragen.
Is mama een grote ster? Waarom kunnen we mama nu niet zien ?
-vraagt ze overdag- Waarom ligt mama in de grond want ze is toch een ster?
Mijn vriend is hele dagen in zijn eigen bedrijf aan het werk, daarnaast regelt hij alles kwa het huis waar zijn ex in woonde omdat het huis op papier van hem is.
Bij haar is zijn afscheidsbrieven gevonden. Er was ook 1 voor mijn vriend. Kwam er eigenlijk op neer dat ze aan de scheiding en het feit dat hij verder is gegaan met haar leven zo kapot is gegaan dat dit de beste oplossing voor haar was.
Hij heeft het hier moeilijk mee.
Zijn ex-schoonouders zeiden dat hij er niet te zwaar aan moet tillen, er zijn nog 3 mensen geweest waaronder haar ouders die een brief kregen waarin zij eigenlijk de schuld van haar dood krijgen.
We wonen tijdelijk in mijn appartement, hebben een huis dat in aanbouw is waar ook nog veel voor uitgezocht moet worden.
Kortom de blauwe volk waar we op zaten heeft opeens een hele dikke zwarte rand gekregen.
Ik vind het zo moeilijk.
Ik ben super blij omdat ik moeder geworden ben. Maar voor mijn gevoel kan ik nu gewoon niet blij zijn. Mijn vriend die dus ook vader geworden is gaat nu op automatische piloot verder. Hij huilt s'nacht in bed als zijn kinderen eindelijk slapen nadat hij hun getroost heeft.
zondag 23 juli 2017 om 17:19
Er zelf in gaan wonen lijkt me ook niks.. Brrr.valentinamaria schreef: ↑23-07-2017 17:07kunnen jullie niet beter zelf in dat huis gaan wonen?
mijn ervaring is dat een huis na een zelfdoding niet makkelijk te verkopen is.
dan hoeft je vriend de huur van het appartement in elk geval niet meer te betalen.
zondag 23 juli 2017 om 17:21
er spookt echt geen geest rond hoor.
wij slapen nooit.
zondag 23 juli 2017 om 17:24
Woningnood is toch hoog ?valentinamaria schreef: ↑23-07-2017 17:07kunnen jullie niet beter zelf in dat huis gaan wonen?
mijn ervaring is dat een huis na een zelfdoding niet makkelijk te verkopen is.
dan hoeft je vriend de huur van het appartement in elk geval niet meer te betalen.
"Not making a decision Is a BIIIIIIIIIIG decision"
zondag 23 juli 2017 om 17:28
Wat een verschrikkelijke situatie. En alles zo snel achter elkaar... ik hoop dat er familie is die mee kan denken en bij kan springen.
Gelukkig nemen haar ouders jullie niks kwalijk. Niet dat daar reden toe zou zijn, maar gebeurt vaak dat men toch `een schuldige` wil aanwijzen.
Veel sterkte.
Gelukkig nemen haar ouders jullie niks kwalijk. Niet dat daar reden toe zou zijn, maar gebeurt vaak dat men toch `een schuldige` wil aanwijzen.
Veel sterkte.
Je kunt méér.
zondag 23 juli 2017 om 17:45
O ok dat wist ik niet , ik zou het in elk geval niet erg vinden, een huis waar mijn ouders met ons in ging wonen (huur) had de vorige huurder zelfmoord gepleegd,
Sorry dit is ongepast in je topic TO
"Not making a decision Is a BIIIIIIIIIIG decision"
zondag 23 juli 2017 om 18:09
Wat een vreselijk verhaal.
Ik vind het echt verschrikkelijk voor iedere betrokken persoon en die arme kindertjes.
Jou vriend heeft hier geen schuld aan. Wat erg voor hem dat ze zo'n brief achter gelaten heeft... ook voor de kinderen later.
Ik heb er echt geen woorden voor en wil jullie allemaal toch even een knuffel geven.
Ik vind het echt verschrikkelijk voor iedere betrokken persoon en die arme kindertjes.
Jou vriend heeft hier geen schuld aan. Wat erg voor hem dat ze zo'n brief achter gelaten heeft... ook voor de kinderen later.
Ik heb er echt geen woorden voor en wil jullie allemaal toch even een knuffel geven.
zondag 23 juli 2017 om 18:10
Nee. Voor die kinderen al helemaal niet.
zondag 23 juli 2017 om 20:27
valentinamaria schreef: ↑23-07-2017 17:07kunnen jullie niet beter zelf in dat huis gaan wonen?
mijn ervaring is dat een huis na een zelfdoding niet makkelijk te verkopen is.
dan hoeft je vriend de huur van het appartement in elk geval niet meer te betalen.
Financieel wellicht een goede keus.
zondag 23 juli 2017 om 20:28
Je kunt toch niet ontslagen worden als je in de ziektewet zit? Heb je hier geen bezwaar tegen gemaakt?
Veel sterkte allemaal!
zondag 23 juli 2017 om 21:05
Wat heftig, voor jullie allemaal.
Ik wil je op het hart drukken om hulp te accepteren, dus hulp van haar familie. Laat ze oppassen etc, het is belangrijk dat je ook tijd overhoudt voor je eigen kindje en dat jullie, al is het maar een paar uur, even samen of met je drieen bent. Zonder de anderen het gevoel te geven dat ze te veel zijn natuurlijk.
Ik kan me voorstellen dat er in deze situatie veel hulp wordt aangeboden, en niet dat je overal op in moet, maar zeg zeker niet overal nee tegen.
Voor de rest: sterkte 
Ik wil je op het hart drukken om hulp te accepteren, dus hulp van haar familie. Laat ze oppassen etc, het is belangrijk dat je ook tijd overhoudt voor je eigen kindje en dat jullie, al is het maar een paar uur, even samen of met je drieen bent. Zonder de anderen het gevoel te geven dat ze te veel zijn natuurlijk.
Ik kan me voorstellen dat er in deze situatie veel hulp wordt aangeboden, en niet dat je overal op in moet, maar zeg zeker niet overal nee tegen.
Voor de rest: sterkte
zondag 23 juli 2017 om 22:22
Wat een afschuwelijk verhaal, kippenvel... heel veel sterkte allemaal
Ik snap alleen dat ontslag tijdens ziektewet/zwangerschap ook niet helemaal, zou er echt werk van maken. Toch gaat mijn hart uit naar de familie, jou en de overleden ex ook.
Hoe verschrikkelijk eenzaam moet je je voelen voordat je 3 zulke jonge kinderen besluit achter te laten... Ik kan het me bijna niet voorstellen.
En de vader van de kinderen had dus al vrij snel een relatie én nog een kind... ja zo loopt het soms in het leven; is geen kritiek op je ex uiteraard maar omdat ze eigenlijk iedereen verwijt in de brieven die ze achterliet dat ze haar in de steek hebben gelaten heb ik toch ontzettend met haar (en je vriend, wat een schuldgevoel...) te doen.
Gewoon omdat ik me niet voor kan stellen hoe je als moeder je kinderen nog één keer een knuffel geeft en besluit dat je beter van de wereld kan verdwijnen... wat moet ze wanhopig en vooral eenzaam zijn geweest.
Eigenlijk grijpt het me zo aan omdat mijn ex 2 serieuze pogingen heeft gedaan nadat ik hem verlaten had maar hij is op tijd gevonden. Ik vond het heel zwaar alsof ik toch maar bij hem moest blijven maar dat kon niet. Echt niet maar ik weet nog hoe bang ik was dat hij een keer zou slagen en dan mijn zoon moest vertellen wat er gebeurd was. Nachtmerries van gehad en nu blij dat ex inmiddels hertrouwd is en nog een kindje heeft gekregen bij zijn tweede vrouw, Mijn ex deed ook zijn eerste poging toen ik een nieuwe vriend had, nog heel pril, hij moet gedacht hebben: nu komt het dus echt niet meer goed.
Alsof ik er weer middenin zit en oprecht bang voor de afscheidsbrieven in de bus of onder de deur door geschoven 's nachts, dan met lood in de schoenen politie bellen of ze wilden gaan kijken....
De opluchting als ik dan hoorde dat hij 'alleen maar' doorgedraaid was en al in een cel of crisiscentrum zat. Veilig, dus. Sorry het komt opeens zo terug en voor jullie is die nachtmerrie uitgekomen.
De praktische problemen komen allemaal wel, en mss is het maar beter dat de kinderen nog zó klein zijn dat ze het nauwelijks snappen. Wil even zeggen dat ik het echt goed vind dat jullie alle hulp die er is zoeken en aanpakken met één maar: ik kan er niks aan doen maar je vriend die doorgaat op de automatische piloot vind ik niet goed klinken.
Hij mag onder deze uitzonderlijke omstandigheden best iets regelen qua werk zodat hij meer tijd heeft voor jullie. Hij is de vader, ik vind (maar nogmaals ik ken de situatie niet dus mss kan het echt niet anders) dat hij nu even zijn kinderen overal vóór moet laten gaan!
Deze periode kan hij nooit meer over doen, tijdelijk minder geld, elders gaan wonen omdat dat goedkoper is al die dingen gaan weer voorbij maar zijn kinderen worden nu gevormd. Ze zijn hun moeder al kwijt, jij bent 'nieuw' voor ze en de vriendin van vader dus niet jouw taak om hier een nieuw gezin van te maken a.h.w.
Imo moet hij dat doen, daar tijd in steken en zoveel mogelijk werk delegeren. Opa's en oma's inschakelen; ik denk dat dat het beste is voor iedereen jij hebt tenslotte zelf je hoofd en je armen al vol aan een prematuur geboren kindje, bent voor het eerst moeder geworden en ik gun jou ook gewoon een lekkere roze wolk om af en toe even op uit te blazen. En om te genieten van je zoon zonder je schuldig te voelen want het is echt heel, héél veel wat je te verstouwen krijgt.
Maar hoe dan ook heel veel sterkte ik vind het zo ontzettend verdrietig, ook voor de ouders/grootouders... ik kan me bijna niet voorstellen hoe die mensen zich voelen. Maar suicide zie je soms gewoon niet aankomen, als dat wel zo was had er vast iemand ingegrepen maar daar heeft niemand achteraf iets aan.
Ik hoop dat jullie zo snel als mogelijk is je draai zullen vinden met z'n allen en jullie een fijn liefdevol gezin gaan vormen.
Ik snap alleen dat ontslag tijdens ziektewet/zwangerschap ook niet helemaal, zou er echt werk van maken. Toch gaat mijn hart uit naar de familie, jou en de overleden ex ook.
Hoe verschrikkelijk eenzaam moet je je voelen voordat je 3 zulke jonge kinderen besluit achter te laten... Ik kan het me bijna niet voorstellen.
En de vader van de kinderen had dus al vrij snel een relatie én nog een kind... ja zo loopt het soms in het leven; is geen kritiek op je ex uiteraard maar omdat ze eigenlijk iedereen verwijt in de brieven die ze achterliet dat ze haar in de steek hebben gelaten heb ik toch ontzettend met haar (en je vriend, wat een schuldgevoel...) te doen.
Gewoon omdat ik me niet voor kan stellen hoe je als moeder je kinderen nog één keer een knuffel geeft en besluit dat je beter van de wereld kan verdwijnen... wat moet ze wanhopig en vooral eenzaam zijn geweest.
Eigenlijk grijpt het me zo aan omdat mijn ex 2 serieuze pogingen heeft gedaan nadat ik hem verlaten had maar hij is op tijd gevonden. Ik vond het heel zwaar alsof ik toch maar bij hem moest blijven maar dat kon niet. Echt niet maar ik weet nog hoe bang ik was dat hij een keer zou slagen en dan mijn zoon moest vertellen wat er gebeurd was. Nachtmerries van gehad en nu blij dat ex inmiddels hertrouwd is en nog een kindje heeft gekregen bij zijn tweede vrouw, Mijn ex deed ook zijn eerste poging toen ik een nieuwe vriend had, nog heel pril, hij moet gedacht hebben: nu komt het dus echt niet meer goed.
Alsof ik er weer middenin zit en oprecht bang voor de afscheidsbrieven in de bus of onder de deur door geschoven 's nachts, dan met lood in de schoenen politie bellen of ze wilden gaan kijken....
De opluchting als ik dan hoorde dat hij 'alleen maar' doorgedraaid was en al in een cel of crisiscentrum zat. Veilig, dus. Sorry het komt opeens zo terug en voor jullie is die nachtmerrie uitgekomen.
De praktische problemen komen allemaal wel, en mss is het maar beter dat de kinderen nog zó klein zijn dat ze het nauwelijks snappen. Wil even zeggen dat ik het echt goed vind dat jullie alle hulp die er is zoeken en aanpakken met één maar: ik kan er niks aan doen maar je vriend die doorgaat op de automatische piloot vind ik niet goed klinken.
Hij mag onder deze uitzonderlijke omstandigheden best iets regelen qua werk zodat hij meer tijd heeft voor jullie. Hij is de vader, ik vind (maar nogmaals ik ken de situatie niet dus mss kan het echt niet anders) dat hij nu even zijn kinderen overal vóór moet laten gaan!
Deze periode kan hij nooit meer over doen, tijdelijk minder geld, elders gaan wonen omdat dat goedkoper is al die dingen gaan weer voorbij maar zijn kinderen worden nu gevormd. Ze zijn hun moeder al kwijt, jij bent 'nieuw' voor ze en de vriendin van vader dus niet jouw taak om hier een nieuw gezin van te maken a.h.w.
Imo moet hij dat doen, daar tijd in steken en zoveel mogelijk werk delegeren. Opa's en oma's inschakelen; ik denk dat dat het beste is voor iedereen jij hebt tenslotte zelf je hoofd en je armen al vol aan een prematuur geboren kindje, bent voor het eerst moeder geworden en ik gun jou ook gewoon een lekkere roze wolk om af en toe even op uit te blazen. En om te genieten van je zoon zonder je schuldig te voelen want het is echt heel, héél veel wat je te verstouwen krijgt.
Maar hoe dan ook heel veel sterkte ik vind het zo ontzettend verdrietig, ook voor de ouders/grootouders... ik kan me bijna niet voorstellen hoe die mensen zich voelen. Maar suicide zie je soms gewoon niet aankomen, als dat wel zo was had er vast iemand ingegrepen maar daar heeft niemand achteraf iets aan.
Ik hoop dat jullie zo snel als mogelijk is je draai zullen vinden met z'n allen en jullie een fijn liefdevol gezin gaan vormen.
zondag 23 juli 2017 om 22:52
Ik weet niet of ik dit bizar vind. Binnen drie jaar na de geboorte van de tweeling een scheiding, nieuwe vriendin en baby kan vrij heftig binnen komen bij een ex die de scheiding niet heeft verwerkt.Bumba1985 schreef: ↑23-07-2017 15:35Jeetje, wat ongelofelijk heftig voor jullie allemaal. Kan me goed voorstellen dat dit een enorme zwarte rand om jullie geluk geeft.
Raad geven kan ik helaas niet, maar ik wil je heel veel sterkte wensen en goed dat jullie direct actie hebben ondernomen qua psycholoog en dergelijke. Misschien is het ook goed voor jouw vriend om met iemand te gaan praten hierover? Overigens vind ik het echt bizar dat zijn ex hem op deze manier nog een soort van schop na geeft om hem met zo'n schuldgevoel op te zadelen.
Ik heb in ieder geval vreselijk te doen met wat de kinderen allemaal voor hun kiezen krijgen.
maandag 24 juli 2017 om 05:29
Financiëel is nu gewoon tijdelijk even klote omdat de vaste lasten zo hoog zijn. Als het nieuwe huis klaar is dan hoeft. Zal mijn viend in theorie op de fiets naar de zaak kunnen, nu moet hij 40 km enkele reis steeds rijden.
Het oude huis gaat de verkoop in. We hebben met haar familie afgesproken dat ze tijd zouden krijgen om de persoonlijke bezittingen uit het huis te halen en dat het dan de verkoop in gaat.
Meubels blijven wel staan zodat het niet een leeg huis is.
Zelf willen we om meerdere redenen niet in dat huis gaan wonen al zou het maar voor tijdelijk zijn.
De grootste reden is om de kinderen. Ze hebben daar met mama gewoond, het zou voor hun verwarrend zijn als wij weer in dat huis gaan wonen maar mama is daar niet meer.
Mijn vriend roept dat het huis vervloekt is. Vlak nadat het huis gekocht zijn de relatie problemen tussen hun begonnen.
Zelf wil ik liever ook echt niet in dat huis gaan wonen. Het is het huis van hun samen geweest.
Kwa tijd indelen is inderdaad heel moeilijk. Mijn vriend doet de werkzaamheden die thuis gedaan kunnen worden nu thuis. Als de kinderen slapen.
Wat mijn op de zenuwen werkt is het ruimte gebrek, dit klinkt misdchien heel egoïstisch maar dan voornamelijk de ruimte die ik heb moeten inleveren.
Er zijn 3 slaapkamers. Onze slaapkamer die we met afscherm schermen kleiner hebben gemaakt zodat we opslag ruimte hebben voor de dozen die we al ingepakt hebben.
De babykamer hebben we opgeruimd, wat echt pijn deed. En alleen het noodzakelijke hebben we nog en de rest zit al in dozen. De baby slaapt bij ons op de kamer. Dot was sowieso al het plan om dat de eerste tijd te doen maar alsnog voelt het niet fijn dat hij geen eigen plek heeft.
Mijn inloopkast slaapt zijn dochter nu en de jongens slapen op de babykamer.
Daarnaast hebben we in de woonkamer en keuken ruimte moeten maken voor de speelgoed kast en een grotere eettafel waar we met zen alle aan kunnen zitten. De hond van hem en zijn ex die bij ex was gebleven is ook mee gekomen. Dus ook nog eens ruimte maken voor de mand van de hond, plus een grote hond in huis hebben rondlopen neemt ook wel echt ruimte.
Zelfs op het plankje van de douche ruimte moeten maken voor een bakje.
Op de slaapkamer staat nu ook een tafeltje waar mijn vriend werkt als hij thuis werkt.
Kortom overal ruimte moeten inleveren in het huis waar ik een jaar geleden nog alleen woonde.
Heb nu soms het 'big brother is watching you' gevoel. Waar ik ook kom er is een kind of mijn vriend.
Heb het aan mijn vriend omschreven als 'het is soms iets te gezellig.'
-Hij is dan wel weer zo lief om als compromis iets aan het nieuwe huis te veranderen. Krijg in het nieuwe huis een eigen badkamer én een kleine inloopkast waar je alleen vanaf onze slaapkamer kan inkomen.
Het is iets wat ik echt mis een eigen plek.
Het oude huis gaat de verkoop in. We hebben met haar familie afgesproken dat ze tijd zouden krijgen om de persoonlijke bezittingen uit het huis te halen en dat het dan de verkoop in gaat.
Meubels blijven wel staan zodat het niet een leeg huis is.
Zelf willen we om meerdere redenen niet in dat huis gaan wonen al zou het maar voor tijdelijk zijn.
De grootste reden is om de kinderen. Ze hebben daar met mama gewoond, het zou voor hun verwarrend zijn als wij weer in dat huis gaan wonen maar mama is daar niet meer.
Mijn vriend roept dat het huis vervloekt is. Vlak nadat het huis gekocht zijn de relatie problemen tussen hun begonnen.
Zelf wil ik liever ook echt niet in dat huis gaan wonen. Het is het huis van hun samen geweest.
Kwa tijd indelen is inderdaad heel moeilijk. Mijn vriend doet de werkzaamheden die thuis gedaan kunnen worden nu thuis. Als de kinderen slapen.
Wat mijn op de zenuwen werkt is het ruimte gebrek, dit klinkt misdchien heel egoïstisch maar dan voornamelijk de ruimte die ik heb moeten inleveren.
Er zijn 3 slaapkamers. Onze slaapkamer die we met afscherm schermen kleiner hebben gemaakt zodat we opslag ruimte hebben voor de dozen die we al ingepakt hebben.
De babykamer hebben we opgeruimd, wat echt pijn deed. En alleen het noodzakelijke hebben we nog en de rest zit al in dozen. De baby slaapt bij ons op de kamer. Dot was sowieso al het plan om dat de eerste tijd te doen maar alsnog voelt het niet fijn dat hij geen eigen plek heeft.
Mijn inloopkast slaapt zijn dochter nu en de jongens slapen op de babykamer.
Daarnaast hebben we in de woonkamer en keuken ruimte moeten maken voor de speelgoed kast en een grotere eettafel waar we met zen alle aan kunnen zitten. De hond van hem en zijn ex die bij ex was gebleven is ook mee gekomen. Dus ook nog eens ruimte maken voor de mand van de hond, plus een grote hond in huis hebben rondlopen neemt ook wel echt ruimte.
Zelfs op het plankje van de douche ruimte moeten maken voor een bakje.
Op de slaapkamer staat nu ook een tafeltje waar mijn vriend werkt als hij thuis werkt.
Kortom overal ruimte moeten inleveren in het huis waar ik een jaar geleden nog alleen woonde.
Heb nu soms het 'big brother is watching you' gevoel. Waar ik ook kom er is een kind of mijn vriend.
Heb het aan mijn vriend omschreven als 'het is soms iets te gezellig.'
-Hij is dan wel weer zo lief om als compromis iets aan het nieuwe huis te veranderen. Krijg in het nieuwe huis een eigen badkamer én een kleine inloopkast waar je alleen vanaf onze slaapkamer kan inkomen.
Het is iets wat ik echt mis een eigen plek.
maandag 24 juli 2017 om 07:08
Wat een vreselijke situatie, zit je dan met je baby in een huis vol verdrietige mensen. Heb je vriendinnen of ouders die je er een beetje doorheen slepen?
Misschien kun je even een paar weken met je ouders en je baby op vakantie ofzo dan kun je weer opladen na de bevalling en sta je straks wat sterker in de situatie.
Jij moet iedereen ineens bijstaan.
Hadden de kinderen geen slaapplekken voor die tijd als ze in de weekenden kwamen? Misschien is een stapelbed iets voor jullie?
Misschien kun je even een paar weken met je ouders en je baby op vakantie ofzo dan kun je weer opladen na de bevalling en sta je straks wat sterker in de situatie.
Jij moet iedereen ineens bijstaan.
Hadden de kinderen geen slaapplekken voor die tijd als ze in de weekenden kwamen? Misschien is een stapelbed iets voor jullie?
maandag 24 juli 2017 om 07:12
Jeetje, wat heftig! Krijg kippenvel van je verhaal!
Goed dat je hulp heb gezocht, zoiets kan je niet alleen en jullie zullen goed verder moeten.
Ruimte gebrek is dus tijdelijk! Dat is in ieder geval fijn. Hoe lang duurt dat?
Die hond...ontzettend lief dat jullie dat allemaal op je nemen, maar kan de hond niet naar haar familie? Dat zou in ieder geval een beetje schelen qua ruimte en tijd.....
Heel veel sterkte!!
Goed dat je hulp heb gezocht, zoiets kan je niet alleen en jullie zullen goed verder moeten.
Ruimte gebrek is dus tijdelijk! Dat is in ieder geval fijn. Hoe lang duurt dat?
Die hond...ontzettend lief dat jullie dat allemaal op je nemen, maar kan de hond niet naar haar familie? Dat zou in ieder geval een beetje schelen qua ruimte en tijd.....
Heel veel sterkte!!
