Voor wie nog nooit een relatie heeft gehad (2)

ooitverlegen schreef: ↑

25-07-2017 22:15

Nee, denk het ook niet.

Ik denk dat je mijn bericht verkeerd hebt begrepen maar ik denk wel dat het voor introverte personen beter gaat iets uit vriendschap op te bouwen maar het schijnt niet snel te gebeuren dat een (platonische) vriendschap alsnog ombuigt in een relatie. Heb daar helaas geen overzicht van. Maar zo is het bij mij ook niet gelopen, ik heb in contact altijd gelijk het romantische pad gekozen maar vond het wel heel moeilijk om die aantrekkingskracht te uiten. Gewone vriendinnen heb ik eigenlijk nooit gehad omdat mijn interesses dat niet mogelijk maakten.

Beetje kryptisch maar spijtig! Ik neem het van je aan.

Ik ben het hier wel mee eens. Een platonische vriendschap is vrijwel niet om te buigen naar een liefdesrelatie. Het gebeurt wel overigens, maar volgens mij is de basis dan nog steeds vriendschap en geen liefde. Hoewel je natuurlijk ook van een vriend kan houden. Ik bedoel misschien wel dat de seks van ondergeschikt belang is. Zeker weten doe ik dat natuurlijk niet.

In dat opzicht kan je best een vriendschap opbouwen zolang beiden weten dat een platonische vriendschap niet het doel is. Er valt voor een lange kennismaking wel wat te zeggen.

Mijn eerste vriend heeft een half jaar gewacht op bevestiging. Ik kende hem heel goed voor er wat gebeurde. De romantiek hing wel vanaf het eerste moment in de lucht. Bij mijn tweede vriend ging het ook zo langzaam. Ik ben nu wat sneller. voornamelijk omdat het bij een scharrel niet belangrijk is.

safrat schreef: ↑

25-07-2017 22:56

Je neemt het allemaal te letterlijk. Die ene kilo te veel is bij wijze van spreken.
Het koken ook trouwens. Je moet dat zien als een uiting van zorgzaamheid. Ik waardeer die eigenschap in een ander. Koken is heel tastbaar.

Nadenken is geen probleem. Alleen valt het mij op dat jij in het nadenken vastloopt. Alles leidt tot het afwijzen van jezelf. Het is alsof je daardoor jezelf ook niet tot het doen aan kan zetten.
Hoe moeilijker het wordt des meer verzandt je in loze woorden en complexe zinnen.
Je kan ook heel concreet schrijven. Is jou dat verschil opgevallen?
Het zou zoveel beter zijn als je het nadenkwerk beperkt tot plannen en doelen. Ik denk dat je daar veel minder in vastloopt. Werk het desnoods schematisch uit. Over jezelf nadenken levert volgens mij geen voordelen op.

Als je weet wat iets kan betekenen voor iemand doe je er volgens mij veel meer moeite voor.
Dezelfde zaken kunnen op verschillende manieren geuit worden.
Alleen zijn er zoveel zaken mogelijk dat het wel heel complex wordt.
Een mens kan in sé heel veel maar weinig tegelijkertijd dus het kan interessant zijn om in te kunnen spelen op de behoeftes die er zijn op dat moment. Iemand die zelf heel graag kookt hecht misschien minder belang aan de kookkunsten van een ander vanwege het ontbreken van de noodzaak. Het gaat allemaal om behoeftes en inspelen op behoeftes kan pas met communicatie. Maar hey, nu ga ik er weer te ver op in

Het vetgedrukte:
Doel je op mij of ben je hypothetisch in die zin dat het mogelijk is?
Ik wijs mezelf inderdaad altijd af. De ene keer al wat duidelijker dan de andere maar ik plaats mezelf eigenlijk steeds schaakmat.
Terwijl ik dat veelal niet doe bij een ander. Iets met krediet denk ik dan.

Er zijn plannen, het idee om op kot te gaan, om een andere studie te volgen maar bij die zaken ben ik gebonden aan vastliggende data.

Je moet jezelf het waard zien om bijvoorbeeld in een relatie te zitten maar als je de eisenpakketten ziet geef ik het op
Over realisme gesproken...

Je bent een soort Oblomovje.
Je kan heel concreet schrijven. Je schrijft voornamelijk complex als jij je aangevallen voelt of wanneer je jouw gedrag moet verantwoorden dan wel uitleggen. Dat is op zich geen probleem als je je daar bewust van bent maar dat is nog maar net de vraag.

Probeer eens 10 keer te posten zonder iets negatiefs over jezelf te zeggen?

Ik ben benieuwd.

safrat schreef: ↑

25-07-2017 23:26

Je bent een soort Oblomovje.
Je kan heel concreet schrijven. Je schrijft voornamelijk complex als jij je aangevallen voelt of wanneer je jouw gedrag moet verantwoorden dan wel uitleggen. Dat is op zich geen probleem als je je daar bewust van bent maar dat is nog maar net de vraag.

Probeer eens 10 keer te posten zonder iets negatiefs over jezelf te zeggen?

Ik ben benieuwd.

Je legt uit, definieert en concretiseert dus in dat opzicht wordt het moeilijk om me er niet van bewust te zijn.

Ik hoef me niet aangevallen te voelen, noch verantwoording af te leggen.
Feit. Maar die mindset in praktijk brengen is iets moeilijker dan de bewustwording van een feit.
Wat maakt het verschil in bewustzijn over dit feit dan?
Want uiteindelijk verandert dat niets aan de output.
Dan blijf ik concreet in bepaalde zaken en ben ik complex en ingewikkeld in de gevallen van die niet zo ideale mindset.
Wat maakt dan het verschil naar de ander toe?

Jij grapjas!
Het voelt aan als een opdracht om te falen.

Laat ik ervan uitgaan dat de uitdaging pas start bij het volgende bericht.

JonasV91 schreef: ↑

25-07-2017 23:16

Je moet jezelf het waard zien om bijvoorbeeld in een relatie te zitten maar als je de eisenpakketten ziet geef ik het op
Over realisme gesproken...

Ik heb met je te doen echt, dit valt me zwaar. Hoe geef ik je weer moed? Misschien kom ik nog op het gekke idee om mijn brief en het antwoord van mijn vrouw hier te plaatsen, zo eenvoudig het kon gaan ooit... zonder eisenpaketten.
Mezelf in een relatie zien zitten vond ik ook moeilijk voor te stellen en toch is het gebeurd. Een ander lichtpuntje wil ik je nog geven want ook een vrouw kan initiatief nemen. Juist als je benaderbaar bent! Ik ken iemand die zoóóó verlegen was dat ik dacht oeh, hoe moet hij ooit een vriendin krijgen? Nou, daar heeft ze wel voor gezorgd. Waar een wil is, is een weg.

Je andere berichten kan ik helaas niet snel beantwoorden, die volgen nog.

JonasV91 schreef: ↑

25-07-2017 23:34

Je legt uit, definieert en concretiseert dus in dat opzicht wordt het moeilijk om me er niet van bewust te zijn.

Ik hoef me niet aangevallen te voelen, noch verantwoording af te leggen.
Feit. Maar die mindset in praktijk brengen is iets moeilijker dan de bewustwording van een feit.
Wat maakt het verschil in bewustzijn over dit feit dan?
Want uiteindelijk verandert dat niets aan de output.
Dan blijf ik concreet in bepaalde zaken en ben ik complex en ingewikkeld in de gevallen van die niet zo ideale mindset.
Wat maakt dan het verschil naar de ander toe?

Jij grapjas!
Het voelt aan als een opdracht om te falen.

Laat ik ervan uitgaan dat de uitdaging pas start bij het volgende bericht.

Het viel me op in het vorige topic. Natuurlijk hoef je geen verantwoording af te leggen, maar je doet het toch en het gaat mij er om hoe je het doet. Ik vraag me af of je daar wat mee opschiet. De kritiek op jou is bedoeld om jou aan het denken te zetten, maar in hoeverre haal je dan het beoogde effect als jij verzandt in een woordenbrei die nergens toe leidt.
Het aangevallen voelen is een natuurlijke reactie. Die posten in het vorige topic deden duidelijk wat met jouw stemming. Ik denk eerlijk gezegd dat je moeite had met die opmerkingen over bijvoorbeeld jouw empathisch vermogen. Je uit dat niet alleen door veel op te schrijven, maar ook door niet bij de kern te komen.

Het zou anders zijn als je die woordenbrei inzet om niet alles van jezelf weg te geven. Dan schrijf je bewust omslachtig. Of je schrijft zo om jezelf in te dekken, omdat je bijvoorbeeld nog niet alles hebt doordacht en je wil later niet een uitspraak terugnemen. Er zijn genoeg redenen te bedenken. Het verschil zit in het waarom.

Misschien is het iets dat bij jou hoort. Het viel mij op. Je hoeft er verder niets mee te doen. Al lijkt het mij wel handig dat jij je bewust bent van hoe jij reageert op bepaalde situaties. Maar misschien weet je alles al.

Je kan niet falen. Niet hier.

ooitverlegen schreef: ↑

25-07-2017 23:40

Ik heb met je te doen echt, dit valt me zwaar. Hoe geef ik je weer moed? Misschien kom ik nog op het gekke idee om mijn brief en het antwoord van mijn vrouw hier te plaatsen, zo eenvoudig het kon gaan ooit... zonder eisenpaketten.
Mezelf in een relatie zien zitten vond ik ook moeilijk voor te stellen en toch is het gebeurd. Een ander lichtpuntje wil ik je nog geven want ook een vrouw kan initiatief nemen. Juist als je benaderbaar bent! Ik ken iemand die zoóóó verlegen was dat ik dacht oeh, hoe moet hij ooit een vriendin krijgen? Nou, daar heeft ze wel voor gezorgd. Waar een wil is, is een weg.

Je andere berichten kan ik helaas niet snel beantwoorden, die volgen nog.

Ik mag er niet over nadenken, want dat is hetgeen wat me zo zwaarmoedig maakt. Toch zeker betreffende mezelf en dit onderwerp.

Hoe je mij moed kan geven?
Geen idee.
* zoekt waakvlam en probeert het type brandstof te achterhalen *

Onbewust is er ergens wel een eisenpakket maar jullie voldeden er blijkbaar wel aan. Net zoals die extreem verlegen vriend. Er moet sowieso iets zijn wat hen aansprak om dat initiatief te nemen. Want als er niets is dat jou aanspreekt, dan neem je toch gene initiatief?
Jullie hadden/hebben iets te bieden want anders blijf je niet samen....

Je moet gewoon die persoon treffen. Zie het als een compliment als ik iemand als a-typisch bekijk. Want dat is het ook. Niet mainstream. Iedereen is uniek an sich maar je kan unieker zijn dan de meerderheid. Wat volgens mij iets positief is.
Op uitzonderingen daargelaten vind je geen a-typische mensen op typische plekken.
Wat kunnen die a-typische plekken dan zijn? (De supermarkt! Maar da's wel weer gemengd natuurlijk... :p)
Waar speelde het verhaal van die verlegen vriend zich af?

Welke eisenpakketten Jonas? Dat eisenpakket is voor iedere vrouw weer anders hè? Bovendien is het vaak zo dat de hele eisenlijst overboord wordt gegooid zodra er sprake is van verliefdheid. Staar je daar niet teveel blind op vriend.

Daarnaast raad ik je aan om je zelfbeeld op te krikken. Snijd jezelf wat slak. Als je jezelf al niet als een goede potentiële partner ziet, hoe moet een ander dat dan wel zien? Je bent een prima knakker Jonas. De vrouw die jou aan haar zijde krijgt mag haar handjes dichtknijpen.

JonasV91 schreef: ↑

26-07-2017 00:01

Jullie hadden/hebben iets te bieden want anders blijf je niet samen

Jij hebt ook genoeg te bieden Jonas. Probeer jezelf daarvan maar te overtuigen.

Watmoetikhiervandenken, ben je een man of een vrouw?

safrat schreef: ↑

26-07-2017 00:00

Het viel me op in het vorige topic. Natuurlijk hoef je geen verantwoording af te leggen, maar je doet het toch en het gaat mij er om hoe je het doet. Ik vraag me af of je daar wat mee opschiet. De kritiek op jou is bedoeld om jou aan het denken te zetten, maar in hoeverre haal je dan het beoogde effect als jij verzandt in een woordenbrei die nergens toe leidt.
Het aangevallen voelen is een natuurlijke reactie. Die posten in het vorige topic deden duidelijk wat met jouw stemming. Ik denk eerlijk gezegd dat je moeite had met die opmerkingen over bijvoorbeeld jouw empathisch vermogen. Je uit dat niet alleen door veel op te schrijven, maar ook door niet bij de kern te komen.

Het zou anders zijn als je die woordenbrei inzet om niet alles van jezelf weg te geven. Dan schrijf je bewust omslachtig. Of je schrijft zo om jezelf in te dekken, omdat je bijvoorbeeld nog niet alles hebt doordacht en je wil later niet een uitspraak terugnemen. Er zijn genoeg redenen te bedenken. Het verschil zit in het waarom.

Misschien is het iets dat bij jou hoort. Het viel mij op. Je hoeft er verder niets mee te doen. Al lijkt het mij wel handig dat jij je bewust bent van hoe jij reageert op bepaalde situaties. Maar misschien weet je alles al.

Je kan niet falen. Niet hier.

Ik kreeg door bepaalde reacties het idee dat het al hopelozer is dan ik het al zag. Dan lijkt het me niet onlogisch dat m'n gemoedstoestand daar niet op een positieve manier door beïnvloed wordt. Ik wil er wel over nadenken maar dat draagt niet meteen bij aan een leuke gemoedstoestand. Beseffen dat het nog erger is dan je het reeds voorstelt. Maar zo ervaar ik het niet altijd in het echt. Vandaar dat ik me misschien ook aangevallen voel. En daarmee dat ik ook heel graag dit bewezen zou zien door iemand die iets van mijn verhaal af weet.
De meeste mensen hebben daar vriendjes en vriendinnetjes voor... Al te beginnen op tienerleeftijd.
Die paar mensen die ik rond mij had bevonden zich min of meer in dezelfde situatie dus in het perspectief van dit topic had ik er niets aan.

Aangezien ik zo vaak over mezelf schrijf ga ik ervan uit dat je het over mijn kern hebt? Die is eigenlijk heel moe. Stel het je voor als een batterij die nog energie afgeeft door gebruik te maken van z'n noodreserves. Vroeg of laat gaat die kapot. En wat er rond die batterij zit is ook al in een bedenkelijke staat.
De kern is in het algemeen dat ik niet weet wat te doen. Want met enkel dingen doen kom ik er niet. Het moet volgens bepaalde principes verlopen als ik problemen wil voorkomen. Want als ik dan toch zo eigenaardig ben liggen die problemen op loer achter het hoekje. No thank you.

Ik weet niet alles, misschien zelfs enkel het topje van de ijsberg of zelfs nog minder. Het is sowieso interessant om te weten maar de vraag is wat je er mee moet/kan doen. Iemand die in theorie weet hoe hij moet opereren kan dat niet per definitie ook in de praktijk.

watmoetikhiervandenken schreef: ↑

26-07-2017 00:08

Welke eisenpakketten Jonas? Dat eisenpakket is voor iedere vrouw weer anders hè? Bovendien is het vaak zo dat de hele eisenlijst overboord wordt gegooid zodra er sprake is van verliefdheid. Staar je daar niet teveel blind op vriend.

Daarnaast raad ik je aan om je zelfbeeld op te krikken. Snijd jezelf wat slak. Als je jezelf al niet als een goede potentiële partner ziet, hoe moet een ander dat dan wel zien? Je bent een prima knakker Jonas. De vrouw die jou aan haar zijde krijgt mag haar handjes dichtknijpen.

Dat weet ik. Dat heb ik letterlijk naast mij meegemaakt (deel 1: eisenpakket). Iemand die aangaf wat ze zeker niet wou in een partner. Even later is ze exact met zo'n type samen
Het punt is dat ze zich daar wel initieel op baseren.
Want het zijn/waren twee collega's dus ze zagen elkaar vaker voordien en ook nadien dus ze hadden sowieso omgang met elkaar.
Dat is heel verschillend t.o.v. iemand die je tegenkomt in een bar of in weet ik veel waar.
Daar hebben ze hun eisenpakket in hun achterhoofd en diegene die er niet aan voldoet maakt al geen kans meer.
Kan ik stellen dat situaties waarin het eisenpakket effectief overboord werd gegooid ontwikkeld werden uit gebeurtenissen die al langer speelden? Als in mensen die elkaar vaker zagen.

In m'n achterhoofd mag ik er nog van overtuigd zijn, dan moet je het nog aan de vrouw kunnen brengen. De momenten van onbekende tot bekende omvormen is het kantelpunt en blijkbaar gaat het daar al mis.

watmoetikhiervandenken schreef: ↑

26-07-2017 00:12

Jij hebt ook genoeg te bieden Jonas. Probeer jezelf daarvan maar te overtuigen.

Op een a-typische manier weet ik dat wel.
Ik vraag me nu af hoe het komt dat ik nog altijd zo denk.
De schooljaren moeten er dan echt wel ingehakt hebben veronderstel ik dan.
Zou anders niet weten waar het vandaan komt.

watmoetikhiervandenken schreef: ↑

26-07-2017 00:08

Daarnaast raad ik je aan om je zelfbeeld op te krikken. Snijd jezelf wat slak. Als je jezelf al niet als een goede potentiële partner ziet, hoe moet een ander dat dan wel zien? Je bent een prima knakker Jonas. De vrouw die jou aan haar zijde krijgt mag haar handjes dichtknijpen.

Ik zou opnieuw een heleboel op Jonas willen reageren maar moet een keuze maken. Zelfbeeld is zeker een werkdoel maar ik ben mij al langer aan het afvragen hoe dat werken eraan uitziet. Het zelfbeeld ontstaat uit interactie met andere mensen. Dan ligt het voor de hand het te veranderen door met de juiste mensen om te gaan. Er kan met hulp van een psycholoog wel versnelling in komen maar het blijft praten. Een maatschappelijk werker heeft ook geprobeerd mij er van te overtuigen dat ik een goede potentiële partner zou zijn en dat voelt even wel goed maar het echt intern maken zodat je daar ook naar handelt is anders. Echte ervaringen leveren "bewijs". Maar wel eens met watmoetikhiervandenken hoor.

Voor Jonas: Die lege batterij is ook zorgelijk! Moet dat niet de eerste prioriteit zijn?

@safrat: ik ben een man

JonasV91 schreef: ↑

26-07-2017 00:31

Dat weet ik. Dat heb ik letterlijk naast mij meegemaakt (deel 1: eisenpakket). Iemand die aangaf wat ze zeker niet wou in een partner. Even later is ze exact met zo'n type samen
Het punt is dat ze zich daar wel initieel op baseren.
Want het zijn/waren twee collega's dus ze zagen elkaar vaker voordien en ook nadien dus ze hadden sowieso omgang met elkaar.
Dat is heel verschillend t.o.v. iemand die je tegenkomt in een bar of in weet ik veel waar.
Daar hebben ze hun eisenpakket in hun achterhoofd en diegene die er niet aan voldoet maakt al geen kans meer.
Kan ik stellen dat situaties waarin het eisenpakket effectief overboord werd gegooid ontwikkeld werden uit gebeurtenissen die al langer speelden? Als in mensen die elkaar vaker zagen.

In m'n achterhoofd mag ik er nog van overtuigd zijn, dan moet je het nog aan de vrouw kunnen brengen. De momenten van onbekende tot bekende omvormen is het kantelpunt en blijkbaar gaat het daar al mis.


Op een a-typische manier weet ik dat wel.
Ik vraag me nu af hoe het komt dat ik nog altijd zo denk.
De schooljaren moeten er dan echt wel ingehakt hebben veronderstel ik dan.
Zou anders niet weten waar het vandaan komt.

Die situaties die jij benoemd staan niet op zichzelf. Liefde is moeilijk stuurbaar. In ons hoofd kunnen we een heel eisenpakket hebben, maar uiteindelijk gaat het erom dat je liefde voelt of een klik. Dan kan het inderdaad zo zijn dat je volgens je eisenlijstje geen vrouw met zweetvoeten en onverzorgde teennagels wilde, maar uiteindelijk toch met een vrouw gaat die zweetvoeten en onverzorgde teennagels heeft. Simpelweg doordat de rest van de package deal of in ieder geval een groot deel wel goed voelt.

Daarnaast is het inderdaad vaak zo dat liefde kan groeien. Vooral als je niet iemand bent waar een vrouw haar hoofd voor omdraait als ze je op straat tegen komt is dat nog belangrijker. Soms duurt het gewoon even voordat je ziet hoe bijzonder iemand is en merk je dat pas als je (een tijdje) met diegene optrekt of samenwerkt. Dat is dus wat er gebeurt op het werk, sportclubs, hobbyclubs, dansscholen en andere plekken waar mensen samen komen, zijn, werken, sporten en dingen doen. Dat is dus waarom op dergelijke plekken zoveel relaties/affaires ontstaan. Bovendien heb je in dat soort gelegenheden veel meer tijd om, zoals jij dat noemt, onbekenden om te vormen tot bekenden en wie weet meer.

ooitverlegen schreef: ↑

26-07-2017 05:22

Ik zou opnieuw een heleboel op Jonas willen reageren maar moet een keuze maken. Zelfbeeld is zeker een werkdoel maar ik ben mij al langer aan het afvragen hoe dat werken eraan uitziet. Het zelfbeeld ontstaat uit interactie met andere mensen. Dan ligt het voor de hand het te veranderen door met de juiste mensen om te gaan. Er kan met hulp van een psycholoog wel versnelling in komen maar het blijft praten. Een maatschappelijk werker heeft ook geprobeerd mij er van te overtuigen dat ik een goede potentiële partner zou zijn en dat voelt even wel goed maar het echt intern maken zodat je daar ook naar handelt is anders. Echte ervaringen leveren "bewijs". Maar wel eens met watmoetikhiervandenken hoor.

Voor Jonas: Die lege batterij is ook zorgelijk! Moet dat niet de eerste prioriteit zijn?

Je zelfbeeld zou niet gekoppeld moeten zijn aan de mening van anderen. Het heet niet voor niets zelfbeeld. Doen we het goed in de ogen van anderen, dan mogen we tevreden zijn? Als anderen ons aardig vinden, dan mogen we onszelf waarderen? En anders zouden we niet blij met onszelf moeten zijn? Lekker dan, maar beter houd je dat zelf in de hand. Probeer je zelfbeeld zoveel mogelijk los te koppelen van de mening van anderen. Voel je gewoon goed zoals je bent, hoe je ook bent of doet en wat anderen daar ook van denken. Waardeer jezelf, ook al ben je voor je gevoel nog "niet af" en werk je nog aan jezelf. Het hoort allemaal bij jou en is helemaal prima.

Het ontstaat primair ook niet uit de mening van anderen maar uit de interactie. Je wordt door je omgeving bevestigd dat je het goed doet, dat je er mag zijn, dat iemand verliefd op je wordt. Natuurlijk kun je voor een deel je zelfbeeld autonoom beïnvloeden maar we leven niet op een eiland. Het zelfbeeld van Jonas is ook ontstaan uit ervaringen met andere mensen. Hoe dan ook, het is moeilijk bij te sturen en daarbij zijn m.i. ondersteunende ervaringen nodig. Ik hoop dat dit topic een steentje kan bijdragen.

ooitverlegen schreef: ↑

26-07-2017 12:26

Het ontstaat primair ook niet uit de mening van anderen maar uit de interactie. Je wordt door je omgeving bevestigd dat je het goed doet, dat je er mag zijn, dat iemand verliefd op je wordt. Natuurlijk kun je voor een deel je zelfbeeld autonoom beïnvloeden maar we leven niet op een eiland. Het zelfbeeld van Jonas is ook ontstaan uit ervaringen met andere mensen. Hoe dan ook, het is moeilijk bij te sturen en daarbij zijn m.i. ondersteunende ervaringen nodig. Ik hoop dat dit topic een steentje kan bijdragen.

Ik ben het met je eens dat de omgeving inderdaad bepaald bedrag kan bevestigen en dat dit ook een positieve invloed kan hebben op je zelfbeeld, maar dan moet het wel om positieve zaken gaan. Als je een negatief zelfbeeld hebt dan schuilt het gevaar dat je omgeving je juist daarin bevestigd. Daardoor kun je jezelf bijvoorbeeld dik, vies, lelijk, dom en overbodig gaan voelen, terwijl dat helemaal niet realistisch is.

Een realistisch zelfbeeld krijg je niet door de negatieve aspecten uit te sluiten. Iedereen heeft zowel negatieve als positieve eigenschappen. Als je blind bent voor de negatieve kanten is het zelfbeeld wel positief, maar de zelfkennis nihil.

Ik denk dat het belangrijk is dat je zelf nadenkt over die dingen. Het zomaar klakkeloos overnemen van andermans mening over jouzelf is niet goed. Je hebt anderen wel nodig om je te wijzen op dingen. Niemand weet nou eenmaal alles.

Eigenlijk gaat het bij een zelfbeeld vooral om eigenwaarde en zelfvertrouwen. Daar is kennis voor nodig en acceptatie en eventueel de bereidheid om dingen te veranderen.
Het is natuurlijk ongelofelijk cliché om te schrijven dat je sterker wordt door je zwaktes te kennen.

Het zelfbeeld van Jonas lijkt negatief, maar hij weet heel goed dat hij ook sterke punten heeft. Het uiten van al die negatieve aspecten is mijns inziens ook een maniertje. Dat zal er ingeslopen zijn net zoals het weinig concreet schrijven.
Sowieso zijn mensen geneigd om vooral de negatieve kanten te belichten van zichzelf. Het opnoemen van negatieve eigenschappen gaat makkelijker dan het opnoemen van de positieve eigenschappen. Behalve eerlijk zijn, maar daar wordt ontzettend over gelogen. Dit laatste terzijde.

ooitverlegen schreef: ↑

26-07-2017 05:22

Ik zou opnieuw een heleboel op Jonas willen reageren maar moet een keuze maken. Zelfbeeld is zeker een werkdoel maar ik ben mij al langer aan het afvragen hoe dat werken eraan uitziet. Het zelfbeeld ontstaat uit interactie met andere mensen. Dan ligt het voor de hand het te veranderen door met de juiste mensen om te gaan. Er kan met hulp van een psycholoog wel versnelling in komen maar het blijft praten. Een maatschappelijk werker heeft ook geprobeerd mij er van te overtuigen dat ik een goede potentiële partner zou zijn en dat voelt even wel goed maar het echt intern maken zodat je daar ook naar handelt is anders. Echte ervaringen leveren "bewijs". Maar wel eens met watmoetikhiervandenken hoor.

Voor Jonas: Die lege batterij is ook zorgelijk! Moet dat niet de eerste prioriteit zijn?

Dat vraag ik me dus ook af.
Je kan het inderdaad wel allemaal denken maar als het tegendeel 'bewezen' wordt hakt dat er soms in, zeker als je je machteloos voelt tegenover de situatie.

watmoetikhiervandenken schreef: ↑

26-07-2017 10:10

Die situaties die jij benoemd staan niet op zichzelf. Liefde is moeilijk stuurbaar. In ons hoofd kunnen we een heel eisenpakket hebben, maar uiteindelijk gaat het erom dat je liefde voelt of een klik. Dan kan het inderdaad zo zijn dat je volgens je eisenlijstje geen vrouw met zweetvoeten en onverzorgde teennagels wilde, maar uiteindelijk toch met een vrouw gaat die zweetvoeten en onverzorgde teennagels heeft. Simpelweg doordat de rest van de package deal of in ieder geval een groot deel wel goed voelt.

Daarnaast is het inderdaad vaak zo dat liefde kan groeien. Vooral als je niet iemand bent waar een vrouw haar hoofd voor omdraait als ze je op straat tegen komt is dat nog belangrijker. Soms duurt het gewoon even voordat je ziet hoe bijzonder iemand is en merk je dat pas als je (een tijdje) met diegene optrekt of samenwerkt. Dat is dus wat er gebeurt op het werk, sportclubs, hobbyclubs, dansscholen en andere plekken waar mensen samen komen, zijn, werken, sporten en dingen doen. Dat is dus waarom op dergelijke plekken zoveel relaties/affaires ontstaan. Bovendien heb je in dat soort gelegenheden veel meer tijd om, zoals jij dat noemt, onbekenden om te vormen tot bekenden en wie weet meer.

Dat is dus bewezen a.d.h.v. m'n voorbeeld. Ik wil ermee duiden dat ons doen en laten enorm beperkt wordt door dergelijke ideeën.
Je hebt eisenpakket x en je gaat je er ook naar richten. Je gedraagt je ernaar om iemand te vinden die voldoet aan dat eisenpakket. Anderzijds, als het goed voelt zal die belemmering vermoedelijk wel gedeeltelijk wegvallen maar toch lijkt het neigen naar de paardenkleppen.

Zo'n plekken zijn dus beter voor mij.
De kans dat er iets slaagt op een fuif/eenmalig iets lijkt me in mijn situatie vrijwel onbestaande.
Of is daar toch een mogelijkheid? De vraag is hoe je je dan verkocht krijgt.
Want dat is het uiteindelijk wel, jezelf verkopen maar liefst zonder al te veel show en 'mooie praatjes'.

watmoetikhiervandenken schreef: ↑

26-07-2017 10:20

Je zelfbeeld zou niet gekoppeld moeten zijn aan de mening van anderen. Het heet niet voor niets zelfbeeld. Doen we het goed in de ogen van anderen, dan mogen we tevreden zijn? Als anderen ons aardig vinden, dan mogen we onszelf waarderen? En anders zouden we niet blij met onszelf moeten zijn? Lekker dan, maar beter houd je dat zelf in de hand. Probeer je zelfbeeld zoveel mogelijk los te koppelen van de mening van anderen. Voel je gewoon goed zoals je bent, hoe je ook bent of doet en wat anderen daar ook van denken. Waardeer jezelf, ook al ben je voor je gevoel nog "niet af" en werk je nog aan jezelf. Het hoort allemaal bij jou en is helemaal prima.

Klopt an sich wel maar hoe doe je dat dan met de confrontatie dat het niet is zoals het noodzakelijk is om een bepaald doel te bereiken? Dan is het toch logisch dat jouw zelfbeeld er onder lijdt? Ik bedoel, als je constant met negatieve aspecten geconfronteerd wordt is dat toch nagenoeg onmogelijk om positieve aspecten te vinden.
Want successen leiden tot een positief zelfbeeld. Een player die scoort creëert een positief zelfbeeld, op een weinig constructieve wijze maar toch. En aangezien hij scoort blijft hij het doen. Als je daarentegen geconfronteerd wordt met faalmomenten stop je er op den duur wel mee. Want dat haalt jouw zelfbeeld en zelfvertrouwen helemaal naar beneden.
Dus hoe je het draait of keert, je bent op zich afhankelijk van anderen op bepaalde vlakken.

Als je een sudoku die als moeilijk gedefinieerd wordt heel snel en liefst nog correct ook kan aanvullen kan je dat bekijken als een succes. Maar dat succes heeft wel geen invloed op hoe je jezelf ziet t.o.v. situaties waarin interactie met andere vereist is.
Die persoon z'n zelfbeeld/zelfvertrouwen staat op 225% op een wedstrijd, het is helemaal zijn/haar ding want die is er goed in.
Maar diezelfde persoon zijn zelfbeeld/zelfvertrouwen kan onder het nulpunt verdwijnen als het gaat over interactie met anderen.
Dezelfde persoon maar wel een totaal tegenovergestelde mindset in verschillende situaties.

Als die persoon z'n zelfbeeld/zelfvertrouwen wil opkrikken in sociale situatie moet hij daar positieve ervaringen in opdoen. Als de afloop niet goed is op gevoelsbasis, dan wordt er geen zelfbeeld/zelfvertrouwen ontwikkelt of wordt de situatie zelfs nog een stuk penibeler.
Volgens mij ben je hier, in deze context, dus sowieso wel afhankelijk van anderen. Want de ander speelt eveneens een grote rol in het ervaren van het succes dat je nodig hebt.
Stel dat je op een feestje bent en je spreekt talloze mensen aan maar die draaien zich steeds om en stappen weg, dan mag je nog zoveel doen, er zal geen zelfbeeld/zelfvertrouwen gekweekt worden in deze context.
Geef die persoon een boekje met de moeilijkste sudoku's. Aangezien hij er al een krak in worden hier wel positieve gevoelens aan gekoppeld.

ooitverlegen schreef: ↑

26-07-2017 12:26

Het ontstaat primair ook niet uit de mening van anderen maar uit de interactie. Je wordt door je omgeving bevestigd dat je het goed doet, dat je er mag zijn, dat iemand verliefd op je wordt. Natuurlijk kun je voor een deel je zelfbeeld autonoom beïnvloeden maar we leven niet op een eiland. Het zelfbeeld van Jonas is ook ontstaan uit ervaringen met andere mensen. Hoe dan ook, het is moeilijk bij te sturen en daarbij zijn m.i. ondersteunende ervaringen nodig. Ik hoop dat dit topic een steentje kan bijdragen.

Wat ik hierboven al schreef vermoed ik.

watmoetikhiervandenken schreef: ↑

26-07-2017 13:22

Ik ben het met je eens dat de omgeving inderdaad bepaald bedrag kan bevestigen en dat dit ook een positieve invloed kan hebben op je zelfbeeld, maar dan moet het wel om positieve zaken gaan. Als je een negatief zelfbeeld hebt dan schuilt het gevaar dat je omgeving je juist daarin bevestigd. Daardoor kun je jezelf bijvoorbeeld dik, vies, lelijk, dom en overbodig gaan voelen, terwijl dat helemaal niet realistisch is.

Da's dus het punt. Dat laatste ervaar ik dus wel al altijd.
Hoe kan ik dat dan omdraaien?
Ik weet enerzijds al van niet beter en anderzijds zal dit in m'n huidige omgevingen niet veranderen.
Ik weet zelfs niet hoe ik m'n batterij kan opladen om de energie te vinden om echt actie te ondernemen.

safrat schreef: ↑

26-07-2017 15:01

Een realistisch zelfbeeld krijg je niet door de negatieve aspecten uit te sluiten. Iedereen heeft zowel negatieve als positieve eigenschappen. Als je blind bent voor de negatieve kanten is het zelfbeeld wel positief, maar de zelfkennis nihil.

Ik denk dat het belangrijk is dat je zelf nadenkt over die dingen. Het zomaar klakkeloos overnemen van andermans mening over jouzelf is niet goed. Je hebt anderen wel nodig om je te wijzen op dingen. Niemand weet nou eenmaal alles.

Eigenlijk gaat het bij een zelfbeeld vooral om eigenwaarde en zelfvertrouwen. Daar is kennis voor nodig en acceptatie en eventueel de bereidheid om dingen te veranderen.
Het is natuurlijk ongelofelijk cliché om te schrijven dat je sterker wordt door je zwaktes te kennen.

Het zelfbeeld van Jonas lijkt negatief, maar hij weet heel goed dat hij ook sterke punten heeft. Het uiten van al die negatieve aspecten is mijns inziens ook een maniertje. Dat zal er ingeslopen zijn net zoals het weinig concreet schrijven.
Sowieso zijn mensen geneigd om vooral de negatieve kanten te belichten van zichzelf. Het opnoemen van negatieve eigenschappen gaat makkelijker dan het opnoemen van de positieve eigenschappen. Behalve eerlijk zijn, maar daar wordt ontzettend over gelogen. Dit laatste terzijde.

Het uitsluiten van de negatieve aspecten is hier alleszins al niet aan de orde! = positief

Als dat al gebeurd vanaf heel jonge leeftijd weet die persoon ook van niets anders.
En als er toch iets positiefs verkondigd wordt, dan verdring ik het.
Als je me nu naar positieve ervaringen op school zou vragen kan ik er geen vinden.
Enkel negatieve (terwijl er sowieso wel positieve zaken waren, mag ik hopen).
Ik kan me enkel één aspect, het negatieve, voor de geest halen, letterlijk de situatie als in een filmpje terughalen.
Wat jij zegt is ook de reden waarom ik zo vaak die 'feedback' aanhaal.

Het cliché klopt wel. Dan kun je er slim mee omgaan.

Ik weet heel ver in m'n achterhoofd dat het niet allemaal negatief is.
Dat klopt.
Ik haal nu een voorbeeld aan van een praktisch examen.
Als jijzelf van mening bent dat het heel geslaagd is maar de docent kraakt het af, dan kweek je in dat opzicht ook geen zelfvertrouwen en het haalt het zelfbeeld naar beneden. Jij bent ervan overtuigd dat het goed is en dan wordt het tegendeel bewezen. Het hakt er in want zijn mening is wel van tel op de eindscore van dat examen. Dan faal je, hoewel je zelf ook mag denken dat het toch goed was...
Gevoelig item: kledij. Vraag nooit of het mooi is als er een kans bestaat dat het antwoord jou niet zou liggen. Nuja, da's sowieso wel duidelijk aan m'n lichaamstaal mocht ik een bepaald iets zeggen wat niet overeenkomstig is met m'n denken. Dus in dat opzicht kan ik simpelweg niet liegen.


Schouderklopjes zijn hyperbelangrijk op de werkvloer. Helaas wordt maar al te vaak enkel het negatieve belicht. Het effect hiervan op langere termijn kan enorm zijn. Andere context, zelfde gevolg.

Dina80 schreef: ↑

26-07-2017 16:14

Zo voel ik me ook.

Knuffels om op te laden?

De mening van anderen is wel belangrijk, omdat je zo nieuwe kennis opdoet, maar je hoeft je niet te laten leiden door die mening.
Ik begrijp dat ervaringen jou gevormd hebben en dat jouw zelfvertrouwen geschaad is. Hoe je daar mee om moet gaan weet ik niet. Leg het naast je neer. Haal je schouders op. Zo zou ik het oplossen, maar ik vind anderen niet heel erg belangrijk en dus wat ze over mij denken ook niet.
In het verhaal van het praktijkexamen zou ik nog steeds overtuigd zijn van mijn gelijk. Ik heb in mijn studietijd heel wat bezwaren moeten indienen omdat ik overtuigd dat de docenten onkundig waren.
Het is dus ook maar net hoe je met die situaties omgaat.
Je vind natuurlijk dat je hier ook veel kritiek krijgt. Dat klopt. Als je er gebaat bij bent om meer positieve dingen te horen wil ik best die richting inslaan. De insteek is anders maar het doel blijft hetzelfde. Jij kent jezelf het beste.
Grappig trouwens: mensen vragen juist aan mij of iets staat omdat ze een eerlijk antwoord willen. Zie dat niet als iets negatiefs. Je hebt die neiging wel om van een positieve eigenschap een negatieve te maken. Misschien moet je aan al die eigenschappen geen waarde hechten. Neem ze zoals ze zijn.

safrat schreef: ↑

26-07-2017 23:44

De mening van anderen is wel belangrijk, omdat je zo nieuwe kennis opdoet, maar je hoeft je niet te laten leiden door die mening.
Ik begrijp dat ervaringen jou gevormd hebben en dat jouw zelfvertrouwen geschaad is. Hoe je daar mee om moet gaan weet ik niet. Leg het naast je neer. Haal je schouders op. Zo zou ik het oplossen, maar ik vind anderen niet heel erg belangrijk en dus wat ze over mij denken ook niet.
In het verhaal van het praktijkexamen zou ik nog steeds overtuigd zijn van mijn gelijk. Ik heb in mijn studietijd heel wat bezwaren moeten indienen omdat ik overtuigd dat de docenten onkundig waren.
Het is dus ook maar net hoe je met die situaties omgaat.
Je vind natuurlijk dat je hier ook veel kritiek krijgt. Dat klopt. Als je er gebaat bij bent om meer positieve dingen te horen wil ik best die richting inslaan. De insteek is anders maar het doel blijft hetzelfde. Jij kent jezelf het beste.
Grappig trouwens: mensen vragen juist aan mij of iets staat omdat ze een eerlijk antwoord willen. Zie dat niet als iets negatiefs. Je hebt die neiging wel om van een positieve eigenschap een negatieve te maken. Misschien moet je aan al die eigenschappen geen waarde hechten. Neem ze zoals ze zijn.

Het punt is dat het al zo vroeg begon/ervaren werd dat ik het wel heel moeilijk van me af kan zetten. Het is in principe niet belangrijk maar zeker in deze context kan je enigszins niet anders dan ergens rekening te houden met wat de ander over jou denkt. Want wat die andere denkt beïnvloed ook het gedrag naar jou toe. Als het de bedoeling is dat er een connectie ontstaat moet de ander wel een positief idee hebben met betrekking tot jou. Dan ben jij wel de factor die bepaalt of het positief kan zijn. Al was het maar voor iets 'simpel' als (lichaams-)hygiëne.
Dat geldt natuurlijk enkel voor diegene die je belangrijk vindt (of zou kunnen vinden).

Je bent een pak assertiever om mee te beginnen. Kwam je dan zoveel onkunde tegen?

Positieve zaken?

De kritiek bevestigt natuurlijk het negatieve. Als ik het al niet wist is het opnieuw een 'slecht' punt. Dus dat heeft zo z'n weerslag.

Het is trouwens gevaarlijk om om te slaan naar arrogantie. Aangezien er geen maat gekend is, is het ook moeilijk in te schatten wat ok is. Die balans is er al niet en zal sowieso nog voor een aanzienlijke periode zoek zijn. Allen verknal je wel veel tijdens de zoektocht naar die balans.

Nieuw topic!

Lees weer lekker mee, reageer wat minder. Al het gezegde staat naar m'n gevoel wat ver van me af, maar wel heel interessant om te lezen.