Psyche
alle pijlers
Introvert? Schrijf mee!
vrijdag 11 december 2015 om 10:09
Jarenlang heb ik sommige dingen stom gevonden van mezelf:
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
zaterdag 29 juli 2017 om 14:05
Groeten heb ik op zich geen moeite mee, mits de persoon mijn kant op kijkt. Ik groet ook vreemde mensen als ik ze passeer en ze kijken me toevallig aan.
Maar een praatje maken vind ik wel moeilijk. Ik weet vaak niet waar ik het over kan hebben en wat ik moet zeggen. Daarom heb ik soms ook het idee dat mensen denken dat ik dom ben omdat ik zo stil ben.
Mijn man (extravert) was in juni jarig en ik 2 weken geleden. Hij wilt persè onze verjaardagen vieren voor vrienden en familie. Van mij hoeft het niet zo, maar goed hij wilt het graag. Dat is dus vanavond. Dan hebben we het hele huis vol mensen zitten. En ik zie er best wel tegen op.
Maar een praatje maken vind ik wel moeilijk. Ik weet vaak niet waar ik het over kan hebben en wat ik moet zeggen. Daarom heb ik soms ook het idee dat mensen denken dat ik dom ben omdat ik zo stil ben.
Mijn man (extravert) was in juni jarig en ik 2 weken geleden. Hij wilt persè onze verjaardagen vieren voor vrienden en familie. Van mij hoeft het niet zo, maar goed hij wilt het graag. Dat is dus vanavond. Dan hebben we het hele huis vol mensen zitten. En ik zie er best wel tegen op.
zaterdag 29 juli 2017 om 14:18
Ik vind groeten ook best wel lastig soms. Soms ga ik het ook wel uit de weg. Als ik dan iemand zie die ik ken en die persoon ziet mij niet, dan durf ik daar niet op af te stappen of zo en dan ontloop ik die persoon. En als ik mensen tegenkom die ik al lang niet heb gezien vind ik het altijd ongemakkelijk. Sowieso een praatje maken doe ik eigenlijk nooit.
zaterdag 29 juli 2017 om 17:16
zondag 30 juli 2017 om 19:07
Ik herken dit met periodes ook... Ik zie het niet als een handicap maar wel iets wat moeilijk is om mee om te gaan.SinDudas schreef: ↑11-07-2017 12:01Ik noem het zelf geen sociale fobie, maar wel een soort handicap. Het maakt mijn leven ingewikkeld en ook eenzaam. Hoe introverter ik word, hoe minder ik het van mezelf accepteer.
Sorrie, ik heb vandaag een hele slechte dag. Zou mezelf op alle fronten willen veranderen maar dat kan niet.
Soms gaat het een tijdje goed, maar ik loop nu ook weer tegen mezelf aan. Ik weet dat mijn leven er anders uit kan zien en diep van binnen wil ik veranderen, maar ik ben het liefst op mezelf.
Doe het liefst mijn eigen ding, sporten, wat in huis doen, films kijken enz. Dan ben ik op mijn best. Ik kan niet tegen druktes en gepraat om niks. Teveel tegen mijn natuur ingaan uit zich in lichamelijke klachten, vermoeidheid enz.
yesss wijzigde dit bericht op 30-07-2017 19:23
4.29% gewijzigd
maandag 31 juli 2017 om 12:59
Hier ook iemand die introvert is, waar ik sinds kort achter gekomen ben.
Herken heel veel dingen hier wat ik gelezen heb, fijn om te weten dat er veel andere mensen zijn met dezelfde 'dingen'.
Ik weet van mezelf dat ik graag alleen mag zijn, maar toch vaak het gevoel dat ik mensen om mij heen mis.
Wil graag veel afspreken met andere mensen/vrienden, maar weet ook dat me dat veel energie kost uiteindelijk.
Zoals velen die echt vriendengroepen hebben, heb ik dat niet, heb echt goede close vrienden.
Terwijl ik het wel is mis, maar ook weer niet, frusterend soms.
Hoor ook wel is van een vriend, dat hij bijvoorbeeld naar een soort van festival is geweest, 2 dagen.
Na die tijd grote verhalen horen hoe awesome het wel niet was etc.
En dan vraagt hij van, of je volgende keer ook mee gaat.
Dat soort momenten vind ik ook lastig, aan de ene kant zou ik graag mee willen, maar aan de andere kant weet ik dat dat niet mijn ding is, en dat het me veels te veel energie kost en me niet op gemak zal voelen.
Al dat gefeest, veel drinken en mensen die gek doen, is ook niks voor mij.
Wie herkent dat ook?
Herken heel veel dingen hier wat ik gelezen heb, fijn om te weten dat er veel andere mensen zijn met dezelfde 'dingen'.
Ik weet van mezelf dat ik graag alleen mag zijn, maar toch vaak het gevoel dat ik mensen om mij heen mis.
Wil graag veel afspreken met andere mensen/vrienden, maar weet ook dat me dat veel energie kost uiteindelijk.
Zoals velen die echt vriendengroepen hebben, heb ik dat niet, heb echt goede close vrienden.
Terwijl ik het wel is mis, maar ook weer niet, frusterend soms.
Hoor ook wel is van een vriend, dat hij bijvoorbeeld naar een soort van festival is geweest, 2 dagen.
Na die tijd grote verhalen horen hoe awesome het wel niet was etc.
En dan vraagt hij van, of je volgende keer ook mee gaat.
Dat soort momenten vind ik ook lastig, aan de ene kant zou ik graag mee willen, maar aan de andere kant weet ik dat dat niet mijn ding is, en dat het me veels te veel energie kost en me niet op gemak zal voelen.
Al dat gefeest, veel drinken en mensen die gek doen, is ook niks voor mij.
Wie herkent dat ook?
maandag 31 juli 2017 om 13:23
Festivals doe ik wel, ben ik zelfs dol op en het liefst voor meerdere dagen, inclusief overnachting uiteraard.
Dit valt op het eerste gezicht moeilijk te rijmen met mijn introvertie. Ik denk dat mijn liefde voor muziek en de sfeer meer weegt dan mijn behoefte aan alleen zijn. Soms trek ik me een paar uurtjes in m'n eentje terug in de tent. Dan gaat het best.
Als ik terug ben heb ik wel dagen nodig om te recupereren. Dan moet ik vooral slaap inhalen.
Hebben jullie dat ook, dat jullie veel slaap nodig hebben?
Ik kijk er 's avonds vaak naar uit om lekker in mijn bed te gaan liggen, met een boek en een kopje thee
Dit valt op het eerste gezicht moeilijk te rijmen met mijn introvertie. Ik denk dat mijn liefde voor muziek en de sfeer meer weegt dan mijn behoefte aan alleen zijn. Soms trek ik me een paar uurtjes in m'n eentje terug in de tent. Dan gaat het best.
Als ik terug ben heb ik wel dagen nodig om te recupereren. Dan moet ik vooral slaap inhalen.
Hebben jullie dat ook, dat jullie veel slaap nodig hebben?
Ik kijk er 's avonds vaak naar uit om lekker in mijn bed te gaan liggen, met een boek en een kopje thee
Veritas vos liberabit
maandag 31 juli 2017 om 13:27
@8ump: maar mis je zelf soms echt sociaal contact en vrienden, of mis je het omdat je ergens denkt dat het zo hoort?
Ik heb zelf geen vriendinnen meer, die vriendschappen die ik had heb ik laten verwateren. Ik heb op mijn werk wel heel fijn contact met een aantal collega's, en ik merk dat ik daar voldoende aan heb.
Soms had ik echter wel het idee dat een beste vriendin of een groepje heel leuk zou zijn. Maar als ik dan in contact kwam met iemand of een groepje en ze wilden afspreken, haakte ik eigenlijk altijd weer af. Omdat ik weet dat ik me toch ongemakkelijk ga voelen, dat het me uiteindelijk weinig oplevert (okee een leuke middag, maar het kost me meer energie) en ik ben toch slecht in het onderhouden van contacten.
Dus ik heb nu eigenlijk wel geaccepteerd dat ik het niet meer ga opzoeken.
Een weekend mee naar een festival zou ook niet mijn ding zijn, omdat je dan teveel moet socializen (en meedoen met beschonken 'gekke' mensen vind ik ook niet zo). Ik wil me af en toe even kunnen terugtrekken en alleen zijn, en vaak wordt dat in een groep nogal raar gevonden. Of je zegt dat je eventjes alleen gaat kijken bij een bepaalde band, zodat je even op jezelf kan zijn, maar dan gaat er toch weer iemand met je mee omdat ze het raar/zielig vinden als je alleen gaat.
Ik heb zelf geen vriendinnen meer, die vriendschappen die ik had heb ik laten verwateren. Ik heb op mijn werk wel heel fijn contact met een aantal collega's, en ik merk dat ik daar voldoende aan heb.
Soms had ik echter wel het idee dat een beste vriendin of een groepje heel leuk zou zijn. Maar als ik dan in contact kwam met iemand of een groepje en ze wilden afspreken, haakte ik eigenlijk altijd weer af. Omdat ik weet dat ik me toch ongemakkelijk ga voelen, dat het me uiteindelijk weinig oplevert (okee een leuke middag, maar het kost me meer energie) en ik ben toch slecht in het onderhouden van contacten.
Dus ik heb nu eigenlijk wel geaccepteerd dat ik het niet meer ga opzoeken.
Een weekend mee naar een festival zou ook niet mijn ding zijn, omdat je dan teveel moet socializen (en meedoen met beschonken 'gekke' mensen vind ik ook niet zo). Ik wil me af en toe even kunnen terugtrekken en alleen zijn, en vaak wordt dat in een groep nogal raar gevonden. Of je zegt dat je eventjes alleen gaat kijken bij een bepaalde band, zodat je even op jezelf kan zijn, maar dan gaat er toch weer iemand met je mee omdat ze het raar/zielig vinden als je alleen gaat.
maandag 31 juli 2017 om 16:55
@CarrieM,
Beetje van beide denk ik, vaak het gevoel dat ik genoeg vrienden/kennissen heb.
Maar inderdaad ook omdat 'het zo hoort' dat je veel vrienden moet hebben, omdat de meeste mensen dat hebben...
Denk dat ik ook onbewust veel aan het vergelijken ben met anderen, en daardoor dat onderbuikgevoel krijg.
Gevoel van dat ik te weinig sociale contacten heb maar dat ik er meer niet kan handelen.
Misschien ligt het er ook aan dat ik single ben, want toen ik nog een relatie had had ik dat gevoel stukken minder.
Herkenbaar?
Beetje van beide denk ik, vaak het gevoel dat ik genoeg vrienden/kennissen heb.
Maar inderdaad ook omdat 'het zo hoort' dat je veel vrienden moet hebben, omdat de meeste mensen dat hebben...
Denk dat ik ook onbewust veel aan het vergelijken ben met anderen, en daardoor dat onderbuikgevoel krijg.
Gevoel van dat ik te weinig sociale contacten heb maar dat ik er meer niet kan handelen.
Misschien ligt het er ook aan dat ik single ben, want toen ik nog een relatie had had ik dat gevoel stukken minder.
Herkenbaar?
maandag 31 juli 2017 om 18:29
Dat wel en ook weer niet willen ken ik. Soms zou ik ook meer mensen willen hebben om af te spreken. Leuke dingen doen, een dagje of dagdeel weg. Maar het kost me ook zoveel energie. En hoe meer contacten, hoe meer je moet onderhouden.
Mijn vroegere vriendschappen zijn ook verwaterd, maar niet daardoor. Al denkt mijn collega dat wel. Het kwam omdat mijn toenmalige vriendinnen andere interesses/behoeftes kregen. Ik was meestal degene die via de chat nog wel eens pogingen tot een gesprekje deed. Maar er kwam dan weinig respons. Ze gaven dan alleen antwoord op vragen van mij. Niet uit zichzelf interesse tonen. Na een aantal pogingen stopte ik ermee.
Mijn collega vond me te aarzelend en daar stoorde ze zich aan. Bijvoorbeeld dat ik geen keuze kon maken naar welke dierentuin we zouden gaan. Het idee kwam van mij. Mijn collega printte de routes uit, omdat ik geen printer heb. Mijn vorige printer is kapot gegaan omdat ik die zo weinig gebruikte. Zij gaf geen duidelijke voorkeur aan, het maakte haar niet uit, zei ze. Dan weet ik ook niet wat ik moet kiezen. Ik denk dan: Wat wil die ander nou echt? Want mensen kunnen ook iets zeggen en het tegenovergestelde bedoelen. Ik weet alleen niet wanneer wel of niet. Ik wachtte op haar antwoord en zij op het mijne. Ze vond dat ik het besluit moest nemen omdat het idee van mij kwam. Daar zit wat in, maar ik wilde ook niet over komen als iemand die PERSE naar X wil. Dat aarzelende heb ik altijd gehad. Zoals vorig jaar toen ik eens aangaf bij mijn moeder dat ik het soms toch wel jammer vind dat ik nergens kom (op vakantie, want gedoe). Een paar weken later stuurde ze mij verschillende aanbiedingen voor een midweekje weg met z'n tweeën. "Zullen we over een maand gaan?", vroeg ze. Ik voelde paniek en werd zelfs boos. Nu kwam het ineens heel dichtbij. Ik wist niet meer of ik nog wilde. Even laten bezinken. Twee weken later vroeg ik of ze het al besteld had. Nee, dat had ze niet gedaan omdat ze twijfelde door mijn reactie. Toch gegaan, best leuk. Maar elke keer ben ik het een dag voor vertrek alweer beu. Dit jaar had ik geen zin. Toch vind ik dit best jammer. Ik ben al 12 jaar niet meer buiten de Benelux geweest. Maar ik vind het ook zo vermoeiend.
Mijn vroegere vriendschappen zijn ook verwaterd, maar niet daardoor. Al denkt mijn collega dat wel. Het kwam omdat mijn toenmalige vriendinnen andere interesses/behoeftes kregen. Ik was meestal degene die via de chat nog wel eens pogingen tot een gesprekje deed. Maar er kwam dan weinig respons. Ze gaven dan alleen antwoord op vragen van mij. Niet uit zichzelf interesse tonen. Na een aantal pogingen stopte ik ermee.
Mijn collega vond me te aarzelend en daar stoorde ze zich aan. Bijvoorbeeld dat ik geen keuze kon maken naar welke dierentuin we zouden gaan. Het idee kwam van mij. Mijn collega printte de routes uit, omdat ik geen printer heb. Mijn vorige printer is kapot gegaan omdat ik die zo weinig gebruikte. Zij gaf geen duidelijke voorkeur aan, het maakte haar niet uit, zei ze. Dan weet ik ook niet wat ik moet kiezen. Ik denk dan: Wat wil die ander nou echt? Want mensen kunnen ook iets zeggen en het tegenovergestelde bedoelen. Ik weet alleen niet wanneer wel of niet. Ik wachtte op haar antwoord en zij op het mijne. Ze vond dat ik het besluit moest nemen omdat het idee van mij kwam. Daar zit wat in, maar ik wilde ook niet over komen als iemand die PERSE naar X wil. Dat aarzelende heb ik altijd gehad. Zoals vorig jaar toen ik eens aangaf bij mijn moeder dat ik het soms toch wel jammer vind dat ik nergens kom (op vakantie, want gedoe). Een paar weken later stuurde ze mij verschillende aanbiedingen voor een midweekje weg met z'n tweeën. "Zullen we over een maand gaan?", vroeg ze. Ik voelde paniek en werd zelfs boos. Nu kwam het ineens heel dichtbij. Ik wist niet meer of ik nog wilde. Even laten bezinken. Twee weken later vroeg ik of ze het al besteld had. Nee, dat had ze niet gedaan omdat ze twijfelde door mijn reactie. Toch gegaan, best leuk. Maar elke keer ben ik het een dag voor vertrek alweer beu. Dit jaar had ik geen zin. Toch vind ik dit best jammer. Ik ben al 12 jaar niet meer buiten de Benelux geweest. Maar ik vind het ook zo vermoeiend.
dinsdag 1 augustus 2017 om 07:05
Dan kies je de dierentuin die jou het leukst lijkt. Het maakt haar niet uit, geeft ze aan. 
Waarom vind je het moeilijk zelf een keuze te maken? Ik vermoed dat het je onzekerheid is, dat je bang bent dat je een verkeerde keus maakt. Misschien ben je dan bang voor verwijten van haar, als jij een dierentuin kiest, en zij die naderhand minder leuk vindt?
Je zou je zelf kunnen trainen door bij twijfel gewoon iets te kiezen, en als het minder uitpakt, te kunnen denken: so be it. Volgende keer beter. Als het iemand toch niet uitmaakt kan jou nooit iets verweten worden immers.
Waarom vind je het moeilijk zelf een keuze te maken? Ik vermoed dat het je onzekerheid is, dat je bang bent dat je een verkeerde keus maakt. Misschien ben je dan bang voor verwijten van haar, als jij een dierentuin kiest, en zij die naderhand minder leuk vindt?
Je zou je zelf kunnen trainen door bij twijfel gewoon iets te kiezen, en als het minder uitpakt, te kunnen denken: so be it. Volgende keer beter. Als het iemand toch niet uitmaakt kan jou nooit iets verweten worden immers.
dinsdag 1 augustus 2017 om 10:51
Ja ik ken dat Hondenmens, aan de ene kant meer willen ondernemen, maar aan de andere kant denk ik vaak, pfff laat me met rust.
Heel ingewikkeld
Nu moet ik ook zeggen dat veel mensen altijd zo last minute zijn met af willen spreken, dus dan ligt het niet altijd aan mij vind ik hoor....
Dan hoor ik bv al een paar weken niks van een vriendin (terwijl ik dan wel degene ben die appt en interesse toont) en dan ineens krijg ik 's morgens vroeg een appje of ik mee wil naar de stad die ochtend. Ik schrik dan al wakker van zo'n berichtje. Ja ik dan niet ineens binnen een uur klaar staan.
Dat werkt voor mij gewoon niet, maar ik vraag me soms ook af voor wie zoiets wel werkt.
Ik heb ook echt heel veel tijd voor mezelf nodig.
Hebben jullie ook heel snel het gevoel dat mensen aan je trekken? Ik heb nu weer zo'n periode, drukke periode achter de rug en heel erg toe aan rust en mijn eigen dingen doen.
Heel ingewikkeld
Nu moet ik ook zeggen dat veel mensen altijd zo last minute zijn met af willen spreken, dus dan ligt het niet altijd aan mij vind ik hoor....
Dan hoor ik bv al een paar weken niks van een vriendin (terwijl ik dan wel degene ben die appt en interesse toont) en dan ineens krijg ik 's morgens vroeg een appje of ik mee wil naar de stad die ochtend. Ik schrik dan al wakker van zo'n berichtje. Ja ik dan niet ineens binnen een uur klaar staan.
Dat werkt voor mij gewoon niet, maar ik vraag me soms ook af voor wie zoiets wel werkt.
Ik heb ook echt heel veel tijd voor mezelf nodig.
Hebben jullie ook heel snel het gevoel dat mensen aan je trekken? Ik heb nu weer zo'n periode, drukke periode achter de rug en heel erg toe aan rust en mijn eigen dingen doen.
dinsdag 1 augustus 2017 om 11:47
Ik vraag me trouwens af of jullie dit herkennen.
Ik ben single, geen kinderen en dat vind ik heerlijk, die vrijheid en rust.
Alleen soms voelt het alleen zijn juist als een druk.
Ik heb het idee dat veel mensen ervan uit gaan dat je altijd wel kan of flexibel bent. (Wat betreft afspreken maar ook bv om een gunst)
Het is veel meer sociaal geaccepteerd om een keer nee te zeggen als je het heel druk hebt en bijvoorbeeld een gezin hebt.
Terwijl ik een rustiger leven heb maar daarom ook juist het gevoel dat ik me regelmatig moet verantwoorden omdat anderen het drukker hebben.
Terwijl ik heb ook genoeg te doen en vind sommige dingen ook gewoon niet handig of prettig.
Herkenbaar?
Ik ben single, geen kinderen en dat vind ik heerlijk, die vrijheid en rust.
Alleen soms voelt het alleen zijn juist als een druk.
Ik heb het idee dat veel mensen ervan uit gaan dat je altijd wel kan of flexibel bent. (Wat betreft afspreken maar ook bv om een gunst)
Het is veel meer sociaal geaccepteerd om een keer nee te zeggen als je het heel druk hebt en bijvoorbeeld een gezin hebt.
Terwijl ik een rustiger leven heb maar daarom ook juist het gevoel dat ik me regelmatig moet verantwoorden omdat anderen het drukker hebben.
Terwijl ik heb ook genoeg te doen en vind sommige dingen ook gewoon niet handig of prettig.
Herkenbaar?
dinsdag 1 augustus 2017 om 11:54
@Hoezitdit: Dat ja. Ik heb vaak het gevoel dat ik moet zeggen wat een ander wil horen. dat ik anders als iemand gezien wordt die haar zin doordrijft. Sowieso ben ik gauw bang om spijt te krijgen. Als ik dit kies heb ik het andere niet. Zeker omdat ik lang niet elk jaar naar een dierentuin ga. Die vriendschap is trouwens over, dus voor haar hoef ik niet meer te kiezen. Achteraf beter, ze werd nogal claimerig.
@yesss: Dat last minute afspreken vind ik ook maar niks. Ik had vroeger zo'n buurmeisje, die een jaar jonger was dan ik. Weken lang hoorde ik niks van haar en opeens belt ze op Zaterdagochtend om 10:00 uur. Of we samen op de fiets naar de markt in het dorp 10 km verderop gaan. Over een half uur. Ik lag nog in bed en verzon een smoes om niet te gaan.
Ik voel me wel gauw opgejaagd. Nu heb ik vakantie. De eerste 2 weken heb ik niks gepland. Alleen een beetje wandelen, boodschappen, huishouden. Volgende week heb dan ik 3 afspraken. Dinsdag naar de ortho, Woensdag schminken in de speeltuin, Zaterdag misschien naar Utrecht. Dat vind ik dus al veel. Ik heb liever elke week of hooguit 2 afspraken. Maar het komt dan zo uit.
@yesss: Dat last minute afspreken vind ik ook maar niks. Ik had vroeger zo'n buurmeisje, die een jaar jonger was dan ik. Weken lang hoorde ik niks van haar en opeens belt ze op Zaterdagochtend om 10:00 uur. Of we samen op de fiets naar de markt in het dorp 10 km verderop gaan. Over een half uur. Ik lag nog in bed en verzon een smoes om niet te gaan.
Ik voel me wel gauw opgejaagd. Nu heb ik vakantie. De eerste 2 weken heb ik niks gepland. Alleen een beetje wandelen, boodschappen, huishouden. Volgende week heb dan ik 3 afspraken. Dinsdag naar de ortho, Woensdag schminken in de speeltuin, Zaterdag misschien naar Utrecht. Dat vind ik dus al veel. Ik heb liever elke week of hooguit 2 afspraken. Maar het komt dan zo uit.
dinsdag 1 augustus 2017 om 12:24
Dat verantwoorden tegenover anderen valt bij mij wel mee. Ik ben er me wel van bewust dat ik minder actief ben dan gemiddeld. Mijn moeder van 65 is dit jaar aan borstkanker geopereerd en ook aan een gescheurde minuscus. Gisteren had ze 6 km met haar hond gelopen, zei ze. Ik met mijn 32 jaar en nog nooit ergens aan geopereerd, doe dat niet. Oke, haar hond is groot en de mijne zijn klein. Die hebben niet perse zo'n grote ronde nodig. Ik heb het ooit op vakantie wel eens 12 km gelopen, maar daarna niet meer. Ik zou het nog wel kunnen denk ik. Maar ik voel niet de behoefte. Om er heel de middag mee kwijt te zijn. Terwijl ik wandelen op zich heerlijk vind. Maar na een (goed) uur vind ik het genoeg.
Op mijn werk zie ik collega's van in de 60 die het erg behulpzaam zijn. Als er maar werk is staan ze er als eerst. Ik niet, ben vaak afwachtend.
Ook heb ik niet de drang om veel dingen buiten mijn comfortzone te doen. Ik vind dat er vaak gepromoot wordt om je grenzen te verleggen, angsten overwinnen, aan jezelf werken. "Want daar wordt je sterker van." Ik voel dat niet zo en dat levert me vooral stress op. Misschien heb ik gewoon een passief karakter. Soms wens ik wel eens dat ik b.v. actrice in een soap ben. Niet met het brein wat ik nu heb. Het past gewoon niet bij me. Maar dat daar het lef, het talent en de energie voor had.
Op mijn werk zie ik collega's van in de 60 die het erg behulpzaam zijn. Als er maar werk is staan ze er als eerst. Ik niet, ben vaak afwachtend.
Ook heb ik niet de drang om veel dingen buiten mijn comfortzone te doen. Ik vind dat er vaak gepromoot wordt om je grenzen te verleggen, angsten overwinnen, aan jezelf werken. "Want daar wordt je sterker van." Ik voel dat niet zo en dat levert me vooral stress op. Misschien heb ik gewoon een passief karakter. Soms wens ik wel eens dat ik b.v. actrice in een soap ben. Niet met het brein wat ik nu heb. Het past gewoon niet bij me. Maar dat daar het lef, het talent en de energie voor had.
dinsdag 1 augustus 2017 om 13:37
Ik kan die zin 'iets buiten je comfortzone doen' niet meer horen. Het wordt veel te vaak misbruikt door mensen. En als iemand nou ergens gelukkig of tevreden mee is, waarom moet dat per se veranderd worden? Snap dat nooit zo goed. Ik snap het alleen als het gebruikt wordt als je ergens erg angstig voor bent, en het je echt belemmerd in je leven, om je dan te motiveren verder te komen. Maar anders? Nee, laat mij maar.hondenmens schreef: ↑01-08-2017 12:24
Ook heb ik niet de drang om veel dingen buiten mijn comfortzone te doen. Ik vind dat er vaak gepromoot wordt om je grenzen te verleggen, angsten overwinnen, aan jezelf werken. "Want daar wordt je sterker van." Ik voel dat niet zo en dat levert me vooral stress op. Misschien heb ik gewoon een passief karakter. Soms wens ik wel eens dat ik b.v. actrice in een soap ben. Niet met het brein wat ik nu heb. Het past gewoon niet bij me. Maar dat daar het lef, het talent en de energie voor had.
woensdag 2 augustus 2017 om 00:54
Pff dat lijkt me een vervelende situatie!Foodisgood schreef: ↑01-08-2017 12:00Ik ben ook introvert. Had er op vakantie weer last van. Vriendin wilde de hele tijd dingen doen en samen zijn en praten en ik had er op een gegeven moment genoeg van en wilde alleen zijn, wat zij niet echt kon waarderen.
Hoe ben je er verder mee omgegaan in de vakantie?
Want echt even tijd voor jezelf krijgen is dan ook lastig lijkt mij.
zaterdag 16 september 2017 om 11:47
Hebben jullie ook dat als je met iemand afspreekt iets te gaan doen, liever niet hebt dat zijn/haar ouders meegaan?
Ik ga af en toe met een vriendin naar de film. Nu heeft ze me gevraagd om volgende maand weer mee te gaan. Samen met haar ouders en tante. Ik zie het niet zitten. Haar familie is nogal netjes. Altijd een perfect gepoetst huis, chique kleding, nogal net in hun woorden. Mijn stijl is vooral casual. Als ik bij haar moeder ben krijg ik snel het gevoel dat ik iets raars gezegd heb. Ze is vriendelijk, maar ook wel observerend. Alsof ze je houding en bewegingen goed in de gaten houdt. Dat werkt een beetje op mijn zenuwen.
Mijn moeder wil ook graag naar die film en ik heb mijn vriendin gezegd dat ik dan liever met haar ga. Anders moet ze alleen.
Een paar jaar terug ben ik ook al eens mee gevraagd om samen met mijn vriendin en haar ouders te gaan varen. Toen heb ik ook geweigerd om dezelfde reden. Dat weten zij niet. Ik heb toen gezegd dat dat teveel verandering van mijn ritme is. Op andere tijden eten dan ik gewend ben en niet weten wat er komt. Ik gebruik mijn moeder nogal eens als excuus en dat mag ook van haar. Ook al zegt ze dan: "Maar dat is toch leuk als je ze erbij willen hebben?" Ik vind dat alleen leuk als ik de activiteit en de mensen die erbij zijn ook leuk vind.
Ik ga af en toe met een vriendin naar de film. Nu heeft ze me gevraagd om volgende maand weer mee te gaan. Samen met haar ouders en tante. Ik zie het niet zitten. Haar familie is nogal netjes. Altijd een perfect gepoetst huis, chique kleding, nogal net in hun woorden. Mijn stijl is vooral casual. Als ik bij haar moeder ben krijg ik snel het gevoel dat ik iets raars gezegd heb. Ze is vriendelijk, maar ook wel observerend. Alsof ze je houding en bewegingen goed in de gaten houdt. Dat werkt een beetje op mijn zenuwen.
Mijn moeder wil ook graag naar die film en ik heb mijn vriendin gezegd dat ik dan liever met haar ga. Anders moet ze alleen.
Een paar jaar terug ben ik ook al eens mee gevraagd om samen met mijn vriendin en haar ouders te gaan varen. Toen heb ik ook geweigerd om dezelfde reden. Dat weten zij niet. Ik heb toen gezegd dat dat teveel verandering van mijn ritme is. Op andere tijden eten dan ik gewend ben en niet weten wat er komt. Ik gebruik mijn moeder nogal eens als excuus en dat mag ook van haar. Ook al zegt ze dan: "Maar dat is toch leuk als je ze erbij willen hebben?" Ik vind dat alleen leuk als ik de activiteit en de mensen die erbij zijn ook leuk vind.
zaterdag 16 september 2017 om 14:11
Ik voel me best aangesproken door dit onderwerp.
Ik ben altijd al een familiemens geweest. En ik praat heel veel.
Maar dat doe ik echt enkel bij mij familie, ouders, beste vriendin die helaas niet in de vuurt woont en mijn vriend.
Op 1 of andere manier doe ik het nooit goed in groep. Zit,ik op een heel andere golflengte. En is hun 'humor' eerder kwetsend dan grappig. Zij praten over naar welk feestje of festival ze gaan dit weekend. Terwijl ik nadenk welke film ik ga kijken op netflix
Ik zit veel liever alleen op de trein naar school dan dat ik bij een groepje moet zitten waar ik niets gemeen mee heb en geforceerd moet mee praten.ik ben niet bang maar ik ben gewoon veel liever met rust gelaten. Ik heb geleerd dat vrienden komen en gaan en dat ik me veel liever focus op mijn diploma en mijnfamilie en partner. Soms lijkt het me wel leuker om wat meer vrienden in de buurt te hebben. Men vriend en ik wonen nog appart dus soms kan dat wel eens eenzaam zijn als hij het druk heeft.
Ik ben altijd al een familiemens geweest. En ik praat heel veel.
Maar dat doe ik echt enkel bij mij familie, ouders, beste vriendin die helaas niet in de vuurt woont en mijn vriend.
Op 1 of andere manier doe ik het nooit goed in groep. Zit,ik op een heel andere golflengte. En is hun 'humor' eerder kwetsend dan grappig. Zij praten over naar welk feestje of festival ze gaan dit weekend. Terwijl ik nadenk welke film ik ga kijken op netflix
Ik zit veel liever alleen op de trein naar school dan dat ik bij een groepje moet zitten waar ik niets gemeen mee heb en geforceerd moet mee praten.ik ben niet bang maar ik ben gewoon veel liever met rust gelaten. Ik heb geleerd dat vrienden komen en gaan en dat ik me veel liever focus op mijn diploma en mijnfamilie en partner. Soms lijkt het me wel leuker om wat meer vrienden in de buurt te hebben. Men vriend en ik wonen nog appart dus soms kan dat wel eens eenzaam zijn als hij het druk heeft.
dinsdag 19 september 2017 om 16:22
Ik ben ''gaan slapen''. In bed chillen met mijn telefoon, oordopjes in of gewoon mijn ogen gesloten haha.
Lag ik om 21 uur al in bed :')
's ochtends uitslapen, voorstellen dat ik wel even de boodschappen kon doen, ontzettend lang douchen en in de badkamer zijn.
Dat soort momentjes maar even gepakt.
dinsdag 19 september 2017 om 20:38
Tijden geleden heb ik al eens geschreven in dit topic, maar na een familiefeestje vandaag moest ik hier toch weer aan denken. Ik ben introvert, maar heb geen moeite met conversaties beginnen of op gang houden. Ik heb mezelf aangeleerd om met mensen te praten en ik vind dat meestal ook wel leuk, zo lang het ergens over gaat tenminste.
Mijn grootste obstakel is dat ik doodmoe wordt van sociale interactie. Ik ben helemaal afgepeigerd als ik thuis ben en heb het gevoel dat ik mezelf compleet kwijt ben. Is dit herkenbaar? Meestal kan ik ook niks productiefs meer doen, tenzij ik heel duidelijk kies om aan iets te beginnen, bijvoorbeeld sporten of een maaltijd koken. Vaak beland ik na een sociaal gebeuren met wat snacks achter de computer en kan ik me niet concentreren op andere dingen. Ik baal hier van, want dit betekent dat als ik een afspraak heb, ik daarna bergen tijd kwijt ben aan bijkomen terwijl ik eigenlijk van alles te doen heb. Is dit herkenbaar voor iemand hier?
Mijn grootste obstakel is dat ik doodmoe wordt van sociale interactie. Ik ben helemaal afgepeigerd als ik thuis ben en heb het gevoel dat ik mezelf compleet kwijt ben. Is dit herkenbaar? Meestal kan ik ook niks productiefs meer doen, tenzij ik heel duidelijk kies om aan iets te beginnen, bijvoorbeeld sporten of een maaltijd koken. Vaak beland ik na een sociaal gebeuren met wat snacks achter de computer en kan ik me niet concentreren op andere dingen. Ik baal hier van, want dit betekent dat als ik een afspraak heb, ik daarna bergen tijd kwijt ben aan bijkomen terwijl ik eigenlijk van alles te doen heb. Is dit herkenbaar voor iemand hier?
dinsdag 19 september 2017 om 21:13
Ik herken mezelf heeel goed in jullie verhalen! Ik ben ook erg op mezelf en vind het heerlijk om een avond alleen op de bank te zitten. Ik kan het ook moeilijk hebben met mensen die ineens last-minute willen afspreken.. Ik kan dan echt heel lang twijfelen of ik dit wel wil. Daarnaast kan ik ook heel moe worden van gesprekken met mensen, vooral als dit in een grote groep gebeurt. Ik weet dan vaak niet goed wat ik moet zeggen tegen al die mensen (vooral met onbekenden).
