Relaties
alle pijlers
Moet ik hem, na alles, nu alsnog ons kind laten erkennen?
zaterdag 14 februari 2009 om 00:59
Hallo allemaal, hopelijk iemand met een goede tip?
Moeilijk verhaal. Begon met hem toen hij nog getrouwd was. Oh, zo'n slecht huwelijk, bekende verhaal. Ik hield eerst nog de boot af maar hij zocht weer contact want was zo gek op mij en ik, sukkel en schande, kon uiteindelijk geen nee meer zeggen. Het ging aan, uit, aan, uit want kon zijn 2 kinderen niet opgeven (zoals hij bewoorde) en 6 jaar later zijn we toch weer samen gekomen toen hij inmiddels gescheiden was (vrouw had ander) en ik ook weer single was. Nu alweer 3 jaar verder. Afgelopen jaren weer aan, uit, aan, uit, want hij wou latten, ik wou stap verder. Hij was nooit duidelijk dat hij absoluut niet samen wou wonen maar gaf me wel hoop door uitspraken als: natuurlijk eindigen wij samen en we horen bij elkaar en als wij zouden trouwen dan..... Maar toen ik zwanger bleek van hem was hij ineens verrassend duidelijk: hij wou nooit samenwonen, dus geen volgende stap zetten in de relatie. Dus kwam abortus in het spel. Toen ik besloot (alleen overigens want hij liet afweten) om het kind toch te houden, dan maar alleen opvoeden, kwam hij met bloemen want hij was toch zooo blij. Met mndn zwangerschap vertelde hij me dat hij het kind niet kon erkennen omdat hij het geld voor de alimentatie niet kon missen omdat hij dan zijn twee dochters minder kon geven. Met 6 mndn zwangerschap liet hij me zitten. Ik, dom achteraf?, heb contact met hem gezocht voor de bevalling omdat ik vond dat hij de kans moest hebben daar bij te kunnen zijn. Hij was erbij. Sindsdien weer aan, uit, aan, uit. Weer zelfde verhaal wat samen verder betreft. Steeds andere reden. Wij denken verschillend over opvoeding, wij kunnen het niet samen, ik wil mijn huis niet opzeggen te veel risico, weet niet of mijn dochters het wel willen, ik kan niet slapen bij jou (heeft slaapisseus), jouw zoon (uit andere relatie) kan niet met mij (wat overigens niet zo is), jouw familie accepteerd mij niet, en de laatste reden (vorige week) was dat hij zijn dochters had gevraagd en dat die bij ma zouden gaan wonen als hij dus bij mij in zou trekken (info: ik heb altijd een zeer goede relatie gehad met zijn meiden). Nu is het grootste probleem voor mij dat hij alleen ons kind zou willen erkennen als wij samen zouden gaan wonen. Kost dus niks, geen alimentatie. Nu heb ik hem nog 1 keer gevraagd, aangezien een toekomst tussen ons er duidelijk niet inzit, of hij zijn zoon nog gaat erkennen en wanneer zodat we dat ook zo snel mogelijk zouden kunnen regelen. Hij heeft alleen gezegd: ja, maar nog steeds niet gezegd wanneer. Ja, dat hij er nog over praten wou, maar daar zie ik werkelijk het nut niet van in. Waar moet je dan nog over praten? Zucht. Ik weet nu niet wat ik doen moet. Onze zoon is inmiddels 10 maand oud en hij heeft t me met het grootste gemak allemaal alleen laten doen. En dan heb ik het ook over de financiele kant. Zijn leventje gaat lekker door, hij gaat stappen, slaapt uit, heeft alle tijd aan zich zelf en doet maar lekker. Voor ons kiezen kan meneer niet. Erkennen wou hij niet om financiele redenen (wat ik nog steeds geen reden vind trouwens), maar mij wel aan het lijntje houden met vage beloftes en als het erop aan komt haakt ie weer af. Moet ik hem nu toch weer de kans geven of moet ik voor mij en mijn kinderen kiezen en hem helemaal uit mijn leven bannen. Want ik ben op het moment behoorlijk de depressieve kant op om het zo maar te zeggen en elke dinsdag, als hij zijn zoon komt halen, ben ik op van de zenuwen en sjachrijnig en boos en gefrustreerd en noem het maar op. Wat in nu het beste voor mijn kind? Dat ik rekening houdt met zijn vader of met hem? Of vallen die twee samen? Ik weet het niet meer, wie wel?
Moeilijk verhaal. Begon met hem toen hij nog getrouwd was. Oh, zo'n slecht huwelijk, bekende verhaal. Ik hield eerst nog de boot af maar hij zocht weer contact want was zo gek op mij en ik, sukkel en schande, kon uiteindelijk geen nee meer zeggen. Het ging aan, uit, aan, uit want kon zijn 2 kinderen niet opgeven (zoals hij bewoorde) en 6 jaar later zijn we toch weer samen gekomen toen hij inmiddels gescheiden was (vrouw had ander) en ik ook weer single was. Nu alweer 3 jaar verder. Afgelopen jaren weer aan, uit, aan, uit, want hij wou latten, ik wou stap verder. Hij was nooit duidelijk dat hij absoluut niet samen wou wonen maar gaf me wel hoop door uitspraken als: natuurlijk eindigen wij samen en we horen bij elkaar en als wij zouden trouwen dan..... Maar toen ik zwanger bleek van hem was hij ineens verrassend duidelijk: hij wou nooit samenwonen, dus geen volgende stap zetten in de relatie. Dus kwam abortus in het spel. Toen ik besloot (alleen overigens want hij liet afweten) om het kind toch te houden, dan maar alleen opvoeden, kwam hij met bloemen want hij was toch zooo blij. Met mndn zwangerschap vertelde hij me dat hij het kind niet kon erkennen omdat hij het geld voor de alimentatie niet kon missen omdat hij dan zijn twee dochters minder kon geven. Met 6 mndn zwangerschap liet hij me zitten. Ik, dom achteraf?, heb contact met hem gezocht voor de bevalling omdat ik vond dat hij de kans moest hebben daar bij te kunnen zijn. Hij was erbij. Sindsdien weer aan, uit, aan, uit. Weer zelfde verhaal wat samen verder betreft. Steeds andere reden. Wij denken verschillend over opvoeding, wij kunnen het niet samen, ik wil mijn huis niet opzeggen te veel risico, weet niet of mijn dochters het wel willen, ik kan niet slapen bij jou (heeft slaapisseus), jouw zoon (uit andere relatie) kan niet met mij (wat overigens niet zo is), jouw familie accepteerd mij niet, en de laatste reden (vorige week) was dat hij zijn dochters had gevraagd en dat die bij ma zouden gaan wonen als hij dus bij mij in zou trekken (info: ik heb altijd een zeer goede relatie gehad met zijn meiden). Nu is het grootste probleem voor mij dat hij alleen ons kind zou willen erkennen als wij samen zouden gaan wonen. Kost dus niks, geen alimentatie. Nu heb ik hem nog 1 keer gevraagd, aangezien een toekomst tussen ons er duidelijk niet inzit, of hij zijn zoon nog gaat erkennen en wanneer zodat we dat ook zo snel mogelijk zouden kunnen regelen. Hij heeft alleen gezegd: ja, maar nog steeds niet gezegd wanneer. Ja, dat hij er nog over praten wou, maar daar zie ik werkelijk het nut niet van in. Waar moet je dan nog over praten? Zucht. Ik weet nu niet wat ik doen moet. Onze zoon is inmiddels 10 maand oud en hij heeft t me met het grootste gemak allemaal alleen laten doen. En dan heb ik het ook over de financiele kant. Zijn leventje gaat lekker door, hij gaat stappen, slaapt uit, heeft alle tijd aan zich zelf en doet maar lekker. Voor ons kiezen kan meneer niet. Erkennen wou hij niet om financiele redenen (wat ik nog steeds geen reden vind trouwens), maar mij wel aan het lijntje houden met vage beloftes en als het erop aan komt haakt ie weer af. Moet ik hem nu toch weer de kans geven of moet ik voor mij en mijn kinderen kiezen en hem helemaal uit mijn leven bannen. Want ik ben op het moment behoorlijk de depressieve kant op om het zo maar te zeggen en elke dinsdag, als hij zijn zoon komt halen, ben ik op van de zenuwen en sjachrijnig en boos en gefrustreerd en noem het maar op. Wat in nu het beste voor mijn kind? Dat ik rekening houdt met zijn vader of met hem? Of vallen die twee samen? Ik weet het niet meer, wie wel?
zaterdag 14 februari 2009 om 01:08
Tsja, ik zou van deze man niet te veel verwachten inderdaad. Maar je hebt wel een kind van hem gekregen en dat schept verantwoordelijkheden. Zowel voor hem als voor jou. Hem kun je niet dwingen, maar jij kunt je verantwoordelijkheden naar je zoon wel nemen.
Voor je zoon kan het later een probleem zijn als hij niet erkend is. Een bekende vader, al is het maar een naam, is goed voor de ontwikkeling van de persoonlijkheid van een kind, zijn zelfbeeld. Het idee dat iemand zijn vader wilde zijn toen hij werd geboren, dat is de meerwaarde van erkenning voor een kind.
Ik zou het dus wel toestaan, als vader het zou willen.
Voor je zoon kan het later een probleem zijn als hij niet erkend is. Een bekende vader, al is het maar een naam, is goed voor de ontwikkeling van de persoonlijkheid van een kind, zijn zelfbeeld. Het idee dat iemand zijn vader wilde zijn toen hij werd geboren, dat is de meerwaarde van erkenning voor een kind.
Ik zou het dus wel toestaan, als vader het zou willen.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zaterdag 14 februari 2009 om 01:14
zaterdag 14 februari 2009 om 01:15
Ja ik weet het wel, ban hem uit je leven, hou het contact alleen tot wat jullie zoon aangaat en verder niet. Geen persoonlijke issues uit wisselen, je zoon, daar gaat het om. Bouw je eigen leven op, maak een keuze. Hij maakt geen keuze, maar jij ook niet. Je laat teveel je leven afhangen van hem. Ga je eigen weg .
zaterdag 14 februari 2009 om 01:29
Het is ook absoluut niet zo dat ik na alles nog op die erkenning zit te wachten maar dan spreek ik puur vanuit mijzelf. Ik zou het liefst hem helemaal niet meer zien dus ook niet de dinsdag dat hij zijn zoon komt halen. Maar zo simpel ligt het niet. Ik vraag mij af wat het beste zou zijn voor het kind. Ook zit ik nog met de vraag over de reden dat hij zijn kind toen niet wou erkennen. Hij zei dat hij het geld voor de alimentatie niet kon missen maar ik heb dat maar aangenomen voor waar. Heb niet doorgevraagd of hij dat heeft laten berekenen bv (hij heeft geen fulltime baan en betaald al ali voor ex-vrouw en 2 kids) want misschien is zijn inkomen wel niet eens toereikend en hoeft hij niet eens te betalen. Voor mij is dat het punt niet, voor alle duidelijkheid. Ik leef, nu nog, van bijstand dus zal er zelf geen cent van zien. Maar na alle leugens en smoezen waarom hij niet met mij verder zou kunnen twijfel ik nu ook aan de reden van niet erkennen. Of wordt ik nu al te paranoide. Ook reageerd hij niet op mijn verzoek om het dan maar meteen te regelen (het erkennen) en ik heb geen zin om daar nu weer tijden over aan het lijntje gehouden te worden. Ik wil dat dan afhandelen en klaar ermee zijn. Maar jij moet er eerst weer over praten. En waarom kan hij nu wel ineens dat geld missen? Eerlijk: ik ben het vertrouwen in hem helemaal kwijt. Vriendinnen zeggen me: weg met die vent, geen erkenning toen, geen erkenning nu, hij heeft zijn kans gehad, contact helemaal verbreken. Maar hoe ziet mijn kind dat later?
zaterdag 14 februari 2009 om 01:29
Jemig Dawn, wát een historie !! Wat een verhaal.
Ik word van binnen boos op deze man , die zich slechts verwekker mág noemen. De naam vader is hij absoluut niet waard !
Maar enfin, dat was jou vraag niet !
Deze verwekker van jouw zoontje, denkt alléén aan zijn eigen financieen en heeft het hier over zijn dochters. Maar vergeet klaarblijkelijk dat hij dus bij jou óók een zoon heeft. Ik vind dat hij zijn verantwoordelijkheid moet drágen ! En gewoon verplicht is, áls hij jullie kindje erkend, dan ook de financieele concequenties moet aanvaarden.
En wat dit voor een invloed op je zoontje heeft in de loop der jaren? Geen idee, dat laat ik aan specialisten over.
Het gaat nu om je twijfel of je deze man je kindje zou moeten laten erkennen. Ik zou zeggen, JA. Hem bij laten dragen in de financieeen. En verder een hele lieve man zoeken die er WEL voor jou en je kinderen wil zijn. Omdat ie van de moeder van deze kinderen houdt ! Niet meer en zéker niet minder !
Sterke !
Ik word van binnen boos op deze man , die zich slechts verwekker mág noemen. De naam vader is hij absoluut niet waard !
Maar enfin, dat was jou vraag niet !
Deze verwekker van jouw zoontje, denkt alléén aan zijn eigen financieen en heeft het hier over zijn dochters. Maar vergeet klaarblijkelijk dat hij dus bij jou óók een zoon heeft. Ik vind dat hij zijn verantwoordelijkheid moet drágen ! En gewoon verplicht is, áls hij jullie kindje erkend, dan ook de financieele concequenties moet aanvaarden.
En wat dit voor een invloed op je zoontje heeft in de loop der jaren? Geen idee, dat laat ik aan specialisten over.
Het gaat nu om je twijfel of je deze man je kindje zou moeten laten erkennen. Ik zou zeggen, JA. Hem bij laten dragen in de financieeen. En verder een hele lieve man zoeken die er WEL voor jou en je kinderen wil zijn. Omdat ie van de moeder van deze kinderen houdt ! Niet meer en zéker niet minder !
Sterke !
zaterdag 14 februari 2009 om 01:44
Het vertrouwen is helemááál zoek en idd zou er niet op rekenen dat deze man ooit nog es zijn afspraken gaat nakomen. Wat doet het met je kindje ? is nu je hamvraag.
Waarom nog langer lullen over wel of niet erkennen..hij komt je zoontje iedere week ophalen ! Dan erkent hij weliswaar niet officieel jullie zoontje, maar hij weet wel zeker dat het ook zijn zoon is. Dus gaat het om de centen bij hem. Want ik begrijp dat erkenning ook inhoudt dat het betalen wordt !??
En dat wil hij niet, dus blijft hij smoezen verzinnen om er onderuit te komen. En het verhaal rekken, dat hij er nog over wil praten. Het is ja of nee...Toch ?
Wat heeft een kind aan een naam van een vader, die geen vader voor hem is ? Wat is er mis mee, om je kindje gewoon jouw naam te geven. En als hij oud genoeg is om het te begrijpen, dan zal hij het jou nooit kwalijk kunnen nemen. Jij hebt er genoeg aan gedaan dacht ik zo !??
Jeetje, echt een dilema ! Maar neem in ieder geval NU een beslissing, waar JIJ je het beste bij voelt ! Nogmaals, dan zal jouw zoontje je dat echt niet kwalijk nemen later, eerder zijn verwekker !
Waarom nog langer lullen over wel of niet erkennen..hij komt je zoontje iedere week ophalen ! Dan erkent hij weliswaar niet officieel jullie zoontje, maar hij weet wel zeker dat het ook zijn zoon is. Dus gaat het om de centen bij hem. Want ik begrijp dat erkenning ook inhoudt dat het betalen wordt !??
En dat wil hij niet, dus blijft hij smoezen verzinnen om er onderuit te komen. En het verhaal rekken, dat hij er nog over wil praten. Het is ja of nee...Toch ?
Wat heeft een kind aan een naam van een vader, die geen vader voor hem is ? Wat is er mis mee, om je kindje gewoon jouw naam te geven. En als hij oud genoeg is om het te begrijpen, dan zal hij het jou nooit kwalijk kunnen nemen. Jij hebt er genoeg aan gedaan dacht ik zo !??
Jeetje, echt een dilema ! Maar neem in ieder geval NU een beslissing, waar JIJ je het beste bij voelt ! Nogmaals, dan zal jouw zoontje je dat echt niet kwalijk nemen later, eerder zijn verwekker !
zaterdag 14 februari 2009 om 02:21
Oostvogel,
Ik heb vader, nog tijdens de zwangerschap, gevraagd hoe hij dat zijn kind later zou gaan uitleggen dat hij hem niet heeft erkend. Maar reactie was alleen: och, dat komt wel goed.
Nu heb ik echter het idee, dat als ik nu erkenning zou weigeren, ik dat later moet gaan uitleggen.
Als ik puur op mijn gevoel af zou moeten gaan en zou doen waar ik mij het best bij voel, zou ik hem zeggen dat ik hem helemaal niet meer wil zien, ook niet op de dindsdagmiddag als hij zijn zoon komt halen. Gewoon omdat ik zijn aanwezigheid niet meer aankan. En mijn gestresste buien daardoor heeft ook zijn weerslag op de kinderen. Mijn oudste is 7, en heeft al s bijna, ( ik zag het net op tijd) een sms verstuurd aan hem, dat hij mama zo verdrietig maakt. Dus voor nu, deze leeftijd, zou het het beste zijn als ex volledig uit beeld zou verdwijnen. Misschien, denk ik.
Ik ben niet meer objectief. En familie en vrienden ook niet want die zijn toch bevooroordeeld. Vandaar dat ik nu hier het probleem voorleg al is het nog zo moeilijk te verwoorden. Wat zou jij doen als je mij was? Als je je zou kunnen indenken in zo'n situatie te zijn verzeild ( die overigens natuurlijk ook net zo goed jou schuld is). Hoe zou jij het aanpakken?
Ik heb vader, nog tijdens de zwangerschap, gevraagd hoe hij dat zijn kind later zou gaan uitleggen dat hij hem niet heeft erkend. Maar reactie was alleen: och, dat komt wel goed.
Nu heb ik echter het idee, dat als ik nu erkenning zou weigeren, ik dat later moet gaan uitleggen.
Als ik puur op mijn gevoel af zou moeten gaan en zou doen waar ik mij het best bij voel, zou ik hem zeggen dat ik hem helemaal niet meer wil zien, ook niet op de dindsdagmiddag als hij zijn zoon komt halen. Gewoon omdat ik zijn aanwezigheid niet meer aankan. En mijn gestresste buien daardoor heeft ook zijn weerslag op de kinderen. Mijn oudste is 7, en heeft al s bijna, ( ik zag het net op tijd) een sms verstuurd aan hem, dat hij mama zo verdrietig maakt. Dus voor nu, deze leeftijd, zou het het beste zijn als ex volledig uit beeld zou verdwijnen. Misschien, denk ik.
Ik ben niet meer objectief. En familie en vrienden ook niet want die zijn toch bevooroordeeld. Vandaar dat ik nu hier het probleem voorleg al is het nog zo moeilijk te verwoorden. Wat zou jij doen als je mij was? Als je je zou kunnen indenken in zo'n situatie te zijn verzeild ( die overigens natuurlijk ook net zo goed jou schuld is). Hoe zou jij het aanpakken?
zaterdag 14 februari 2009 om 06:46
Ik zou alle contact verbreken, alleen nog het contact in stand houden wat jullie zoon aangaat. Je kunt op je sloffen aanvoelen dat dit toch nooit gaat veranderen, je kwelt jezelf er alleen maar mee.
Wbt het erkennen, erkennen houdt toch niet automatisch in dat hij alimentatie moet betalen voor jullie zoon? Je kunt toch afzien van alimentatie? Dan is je zoon wel erkend maar heb je financieel niets met hem te maken. Ik zou er met deze man maar niet te veel van uitgaan dat als hij alimentatieplichtig zou zijn, die verplichting ook na zou komen. En dan heb je daar weer sores mee. Je zegt zelf dat het je niet om het geld is te doen.
Wbt het erkennen, erkennen houdt toch niet automatisch in dat hij alimentatie moet betalen voor jullie zoon? Je kunt toch afzien van alimentatie? Dan is je zoon wel erkend maar heb je financieel niets met hem te maken. Ik zou er met deze man maar niet te veel van uitgaan dat als hij alimentatieplichtig zou zijn, die verplichting ook na zou komen. En dan heb je daar weer sores mee. Je zegt zelf dat het je niet om het geld is te doen.
zaterdag 14 februari 2009 om 07:13
Zat je al in de bijstand toen je wat met deze meneer begon? Zo ja dan vind ik het onbegrijpelijk dat je er nog een kind bijneemt in die situatie. Het zou beter zijn om je energie te steken in het uit de bijstand geraken i.p.v. er nog maar een kind bij te nemen van een andere vent. Maar ja, dat is mijn mening.
zaterdag 14 februari 2009 om 07:44
quote:elninjoo schreef op 14 februari 2009 @ 06:49:
Jij raakte ongepland zwanger. Hij stelde abortus voor. Jij koos toch voor 't kind, dan zijn alle kosten ook voor jou als je eerlijk bent. Jouw keus, jouw verantwoordelijkheid.
Ben het helemaal met je eens.
quote:Zat je al in de bijstand toen je wat met deze meneer begon? Zo ja dan vind ik het onbegrijpelijk dat je er nog een kind bijneemt in die situatie. Het zou beter zijn om je energie te steken in het uit de bijstand geraken i.p.v. er nog maar een kind bij te nemen van een andere vent. Maar ja, dat is mijn mening.
Ik deel die mening met je Malu.
Het is hartstikke lullig voor je, maar ik vind het echt een gevalletje 'eigen schuld'......, al die tijd was je alleen maar goed voor de neuk.
Waarom had je verwacht dat het ineens anders zou zijn.
Je bent zelf ook steeds maar weer contact blijven zoeken.
Kies voor je kinderen, die zijn belangrijk, die hebben je nodig.
Tja en of het zo ontzettend belangrijk is dat hij zoon erkent, net wat een ander al zegt, wil je die stress van het niet nakomen van alimentatie er ook nog bij hebben.
Zoon komt er naar alle waarschijnlijkheid pas achter dat er op zijn geboortebewijs staat bij vader: onbekend op een leeftijd dat jij hem haarfijn kunt vertellen wie zijn vader was en wat voor 'lot uit de loterij' het was.
Jij raakte ongepland zwanger. Hij stelde abortus voor. Jij koos toch voor 't kind, dan zijn alle kosten ook voor jou als je eerlijk bent. Jouw keus, jouw verantwoordelijkheid.
Ben het helemaal met je eens.
quote:Zat je al in de bijstand toen je wat met deze meneer begon? Zo ja dan vind ik het onbegrijpelijk dat je er nog een kind bijneemt in die situatie. Het zou beter zijn om je energie te steken in het uit de bijstand geraken i.p.v. er nog maar een kind bij te nemen van een andere vent. Maar ja, dat is mijn mening.
Ik deel die mening met je Malu.
Het is hartstikke lullig voor je, maar ik vind het echt een gevalletje 'eigen schuld'......, al die tijd was je alleen maar goed voor de neuk.
Waarom had je verwacht dat het ineens anders zou zijn.
Je bent zelf ook steeds maar weer contact blijven zoeken.
Kies voor je kinderen, die zijn belangrijk, die hebben je nodig.
Tja en of het zo ontzettend belangrijk is dat hij zoon erkent, net wat een ander al zegt, wil je die stress van het niet nakomen van alimentatie er ook nog bij hebben.
Zoon komt er naar alle waarschijnlijkheid pas achter dat er op zijn geboortebewijs staat bij vader: onbekend op een leeftijd dat jij hem haarfijn kunt vertellen wie zijn vader was en wat voor 'lot uit de loterij' het was.
zaterdag 14 februari 2009 om 08:06
quote:malu3 schreef op 14 februari 2009 @ 07:13:
Zat je al in de bijstand toen je wat met deze meneer begon? Zo ja dan vind ik het onbegrijpelijk dat je er nog een kind bijneemt in die situatie. Het zou beter zijn om je energie te steken in het uit de bijstand geraken i.p.v. er nog maar een kind bij te nemen van een andere vent. Maar ja, dat is mijn mening.
Nou ja zeg....
Er was sprake van een ongeplande zwangerschap en OP heeft er voor gekozen om geen abortus te plegen. Wat heeft dat met bijstand te maken.
Als je in de bijstand zit kan het je zeker niet overkomen dat je ongewenst zwanger raakt (zoals een boel vrouwen overkomt).
En als je in de bijstand zit...zou je dan voor abortus moeten kiezen.
Verhaal van uit de bijstand raken is geen onderwerp van dit topic....
(overigens ben ik er voor dat iedereen zijn uiterste best doet om uit de bijstand te komen en heb ik er zelf nooit in gezeten......onderhoud met mijn salaris en belastingafdracht zelf minstens 2 bijstandsgezinnen....... maar de link tussen bijstand en dit soort prive omstandigheden stuit me tegen de borst).
Zat je al in de bijstand toen je wat met deze meneer begon? Zo ja dan vind ik het onbegrijpelijk dat je er nog een kind bijneemt in die situatie. Het zou beter zijn om je energie te steken in het uit de bijstand geraken i.p.v. er nog maar een kind bij te nemen van een andere vent. Maar ja, dat is mijn mening.
Nou ja zeg....
Er was sprake van een ongeplande zwangerschap en OP heeft er voor gekozen om geen abortus te plegen. Wat heeft dat met bijstand te maken.
Als je in de bijstand zit kan het je zeker niet overkomen dat je ongewenst zwanger raakt (zoals een boel vrouwen overkomt).
En als je in de bijstand zit...zou je dan voor abortus moeten kiezen.
Verhaal van uit de bijstand raken is geen onderwerp van dit topic....
(overigens ben ik er voor dat iedereen zijn uiterste best doet om uit de bijstand te komen en heb ik er zelf nooit in gezeten......onderhoud met mijn salaris en belastingafdracht zelf minstens 2 bijstandsgezinnen....... maar de link tussen bijstand en dit soort prive omstandigheden stuit me tegen de borst).
zaterdag 14 februari 2009 om 08:16
quote:malu3 schreef op 14 februari 2009 @ 07:13:
Zat je al in de bijstand toen je wat met deze meneer begon? Zo ja dan vind ik het onbegrijpelijk dat je er nog een kind bijneemt in die situatie. Het zou beter zijn om je energie te steken in het uit de bijstand geraken i.p.v. er nog maar een kind bij te nemen van een andere vent. Maar ja, dat is mijn mening.Oh, daar had ik overheen gelezen van die bijstand. In dat geval is het helemaal knap stom om dat kind te laten komen natuurlijk. Je kon op je sloffen aanvoelen dat je van de vader ook niet veel kon verwachten.
Zat je al in de bijstand toen je wat met deze meneer begon? Zo ja dan vind ik het onbegrijpelijk dat je er nog een kind bijneemt in die situatie. Het zou beter zijn om je energie te steken in het uit de bijstand geraken i.p.v. er nog maar een kind bij te nemen van een andere vent. Maar ja, dat is mijn mening.Oh, daar had ik overheen gelezen van die bijstand. In dat geval is het helemaal knap stom om dat kind te laten komen natuurlijk. Je kon op je sloffen aanvoelen dat je van de vader ook niet veel kon verwachten.
