Relaties
alle pijlers
HELP!! Slaat de sleur toe??!
vrijdag 20 februari 2009 om 12:10
Ik voel me al een tijdje een beetje raar , onrustig en verdrietig. Ik heb nu ongeveer 2,5 jaar met m’n vriend en het gaat nog steeds supergoed. We hebben het leuk, we wonen samen, we hebben het gezellig en fijn met elkaar.
Maar ik merk dat ik de laatste paar maanden een soort “angst voor sleur” heb ontwikkeld.
Ik merk dat onze relatie wat minder spannend wordt….en dat is natuurlijk ook logisch na 2,5 jaar. Maar blijkbaar heb ik toch continu een soort bevestiging nodig dat ik nog wel aantrekkelijk ben. We doen de laatste tijd meer onze eigen dingen. Voorheen gingen we bijv. allebei vrijwel elke avond samen naar bed, maar de laatste tijd wil mijn vriend alsmaar dingen op het internet uitzoeken en komt hij steeds later.
Dat is natuurlijk geen ramp maar ik merk gewoon dat we wat "gewoner" voor elkaar worden en dat vooral hij niet meer de behoefte heeft om alles samen te doen. Nee dat klinkt ook weer raar, want wij zijn nooit een stel geweest dat alles samen deed….we hebben juist allebei heel erg onze eigen dingen en hobby’s en zo. Maar ik bedoel meer die kleine dingen, zoals dus idd samen gaan slapen.
Of seks…..het eerste jaar deden we het echt dagelijks. Soms zelfs meerdere keren per dag. Het laatste half jaar heb ik steeds meer het gevoel dat ik heel erg het initiatief moet nemen, en als ik dat niet doe dat we dan rustig een week geen seks hebben. T gekke is dat ik soms zelf ook niet zoveel zin heb, maar dan toch moeite ga doen omdat het alweer 4 dagen geleden is en ik bang ben dat we anders steeds verder versloffen en we het straks 1 keer per maand doen.
Mijn vriend laat me wel vaak weten dat hij me lekker vindt, pakt me vaak beet en verteld me hoe sexy ik ben…maar vervolgens doen we daar dan niks mee. Nou hoef ik ook echt niet elke seconde in bed te belanden, maar ik zou het wel leuk vinden als hij me eens spontaan midden op de avond verleid, ipv dat we de hele avond andere dingen doen en als we dan om 12 uur naast elkaar in bed liggen misschien nog wat aan elkaar plukken.
Ik mis gewoon een beetje het gevoel dat hij niet van me af kan blijven, dat hij me zomaar even neemt zeg maar ……. Ik vind t nu vrij saai en ik heb t idee dat als ik niet een paar keer per week moeite doe, we het eigenlijk heel weinig zouden doen.
Het klinkt nu allemaal heel negatief, maar we hebben het echt heel fijn en leuk en ik WEET ook dat hij me lekker en leuk vindt, dat zegt hij vaak genoeg hoor….daar heb ik eigenlijk ook niet over te klagen. Maar k denk dat ik gewoon een beetje van slag ben door de eerste sleur die opeens toeslaat…….iets wat ik me een half jaar geleden nog niet had kunnen voorstellen,. Toen was ik er juist zo “trots” op dat we na 2 jaar zelfs nog zo leuk en bruisend waren. We wonen ook precies een jaar samen nu……….msschien dat dat er ook mee te maken heeft? Ik was altijd bang dat je, als je ging samenwonen, gewoon voor elkaar zou worden…….misschien dat dat nu ook aan het gebeuren is?
Ik merk dat ik dingen nu in mijn hoofd groter maak dan ze zijn, dat ik me verdrietig voel maar eigenlijk weet dat het onzin is, omdat we het heel goed hebben en ik misschien gewoon te veeleisend ben of te veel verwacht.
Iemand ervaring met de eerste sleurverschijnselen en hoe je daarmee om moet gaan?
Maar ik merk dat ik de laatste paar maanden een soort “angst voor sleur” heb ontwikkeld.
Ik merk dat onze relatie wat minder spannend wordt….en dat is natuurlijk ook logisch na 2,5 jaar. Maar blijkbaar heb ik toch continu een soort bevestiging nodig dat ik nog wel aantrekkelijk ben. We doen de laatste tijd meer onze eigen dingen. Voorheen gingen we bijv. allebei vrijwel elke avond samen naar bed, maar de laatste tijd wil mijn vriend alsmaar dingen op het internet uitzoeken en komt hij steeds later.
Dat is natuurlijk geen ramp maar ik merk gewoon dat we wat "gewoner" voor elkaar worden en dat vooral hij niet meer de behoefte heeft om alles samen te doen. Nee dat klinkt ook weer raar, want wij zijn nooit een stel geweest dat alles samen deed….we hebben juist allebei heel erg onze eigen dingen en hobby’s en zo. Maar ik bedoel meer die kleine dingen, zoals dus idd samen gaan slapen.
Of seks…..het eerste jaar deden we het echt dagelijks. Soms zelfs meerdere keren per dag. Het laatste half jaar heb ik steeds meer het gevoel dat ik heel erg het initiatief moet nemen, en als ik dat niet doe dat we dan rustig een week geen seks hebben. T gekke is dat ik soms zelf ook niet zoveel zin heb, maar dan toch moeite ga doen omdat het alweer 4 dagen geleden is en ik bang ben dat we anders steeds verder versloffen en we het straks 1 keer per maand doen.
Mijn vriend laat me wel vaak weten dat hij me lekker vindt, pakt me vaak beet en verteld me hoe sexy ik ben…maar vervolgens doen we daar dan niks mee. Nou hoef ik ook echt niet elke seconde in bed te belanden, maar ik zou het wel leuk vinden als hij me eens spontaan midden op de avond verleid, ipv dat we de hele avond andere dingen doen en als we dan om 12 uur naast elkaar in bed liggen misschien nog wat aan elkaar plukken.
Ik mis gewoon een beetje het gevoel dat hij niet van me af kan blijven, dat hij me zomaar even neemt zeg maar ……. Ik vind t nu vrij saai en ik heb t idee dat als ik niet een paar keer per week moeite doe, we het eigenlijk heel weinig zouden doen.
Het klinkt nu allemaal heel negatief, maar we hebben het echt heel fijn en leuk en ik WEET ook dat hij me lekker en leuk vindt, dat zegt hij vaak genoeg hoor….daar heb ik eigenlijk ook niet over te klagen. Maar k denk dat ik gewoon een beetje van slag ben door de eerste sleur die opeens toeslaat…….iets wat ik me een half jaar geleden nog niet had kunnen voorstellen,. Toen was ik er juist zo “trots” op dat we na 2 jaar zelfs nog zo leuk en bruisend waren. We wonen ook precies een jaar samen nu……….msschien dat dat er ook mee te maken heeft? Ik was altijd bang dat je, als je ging samenwonen, gewoon voor elkaar zou worden…….misschien dat dat nu ook aan het gebeuren is?
Ik merk dat ik dingen nu in mijn hoofd groter maak dan ze zijn, dat ik me verdrietig voel maar eigenlijk weet dat het onzin is, omdat we het heel goed hebben en ik misschien gewoon te veeleisend ben of te veel verwacht.
Iemand ervaring met de eerste sleurverschijnselen en hoe je daarmee om moet gaan?
vrijdag 20 februari 2009 om 12:48
Ik heb eens ergens een verhaaltje gelezen van een oude wijsgeer of zo, dat ging ongeveer als volgt:
Stop in het eerste jaar dat je een relatie hebt, iedere keer dat je sex hebt een kraal in een pot. Haal na dat eerste jaar iedere keer dat je sex hebt een kraal uit die pot. De pot komt nooit leeg ......
Stop in het eerste jaar dat je een relatie hebt, iedere keer dat je sex hebt een kraal in een pot. Haal na dat eerste jaar iedere keer dat je sex hebt een kraal uit die pot. De pot komt nooit leeg ......
vrijdag 20 februari 2009 om 14:15
Ik heb het vorige week al mwet hem over gehad.
Hij is dan wel heel begripvol en zegt dat je op een gegeven moment nou eenmaal elkaar wat meer loslaat. Dat weet ik natuurlijk ook wel, en ik had ook niet verwacht dat we tot ons 80e elke dag seks zouden hebben en samen zouden gaan slapen...maar toch.....het moment dat je je dan opeens realiseert dat het "minder" is dan voorheen, vind ik toch wel moeilijk
Komt misschien ook wel omdat ik ook nog in een baan zit die ik echt niet leuk meer vind. Het gevoel: "is dit het nou?" bekruipt me daar regelmatig en daardoor ben ik wellicht ook wat eerder uit balans wat betreft mijn relatie.
Ik vind het vooral jammer dat hij niet echt van de spontane seks is.....ik heb al meerdere malen gezegd dat ik het leuk zou vinden als hij me zomaar opeens na het eten mee naarbed zou sleuren, of midden op de zondag ..of zoiets.
Maar t lijkt niet echt zoden aan de dijk te zetten en op 1 of andere manier voel ik me daardoor een beetje afgewezen, terwijl ik daar ook weer niet heel veel reden toe heb want zoals ik al zei verteld hij me wel bijna dagelijks hoe mooi en sexy ik ben en hoe fijn we het hebben
Daar twijfel ik dus ook niet aan............ik mis alleen ff die sparkle uit het begin.
Ik weet overigens wel van mezelf dat als ik eenmaal iets in m'n hofod heb (bijv. hij vindt me minder sexy) dat ik dan alles daarop ga betrekken en er constant mee in me hoofd zit waardoor t groter wordt dan het is........vindt t moeilijk om iets uit m'n hoofd te zetten....
Zijn er mensen die dit herkennen en hoe zijn jullie er mee omgegaan?
Hij is dan wel heel begripvol en zegt dat je op een gegeven moment nou eenmaal elkaar wat meer loslaat. Dat weet ik natuurlijk ook wel, en ik had ook niet verwacht dat we tot ons 80e elke dag seks zouden hebben en samen zouden gaan slapen...maar toch.....het moment dat je je dan opeens realiseert dat het "minder" is dan voorheen, vind ik toch wel moeilijk
Komt misschien ook wel omdat ik ook nog in een baan zit die ik echt niet leuk meer vind. Het gevoel: "is dit het nou?" bekruipt me daar regelmatig en daardoor ben ik wellicht ook wat eerder uit balans wat betreft mijn relatie.
Ik vind het vooral jammer dat hij niet echt van de spontane seks is.....ik heb al meerdere malen gezegd dat ik het leuk zou vinden als hij me zomaar opeens na het eten mee naarbed zou sleuren, of midden op de zondag ..of zoiets.
Maar t lijkt niet echt zoden aan de dijk te zetten en op 1 of andere manier voel ik me daardoor een beetje afgewezen, terwijl ik daar ook weer niet heel veel reden toe heb want zoals ik al zei verteld hij me wel bijna dagelijks hoe mooi en sexy ik ben en hoe fijn we het hebben
Daar twijfel ik dus ook niet aan............ik mis alleen ff die sparkle uit het begin.
Ik weet overigens wel van mezelf dat als ik eenmaal iets in m'n hofod heb (bijv. hij vindt me minder sexy) dat ik dan alles daarop ga betrekken en er constant mee in me hoofd zit waardoor t groter wordt dan het is........vindt t moeilijk om iets uit m'n hoofd te zetten....
Zijn er mensen die dit herkennen en hoe zijn jullie er mee omgegaan?
vrijdag 20 februari 2009 om 14:16
@Palientje: voor zijn hobby is hij eigenlijk altijd op zoek naar nieuwe dingetjes op het internet. Zeker nu het pond en de dollar zo gunstig staan, struint hij hele avonden allerlei internetwinkels af om maar te vergelijken.
En hij kan nooit kiezen dus nou ja.....dat vergelijken duurt wel een paar dagen. Vind ik op zich neit erg hoor...maar een paar weken terug sloeg hij een beetje door vond ik....gelukkig is het nu weer minder,
En hij kan nooit kiezen dus nou ja.....dat vergelijken duurt wel een paar dagen. Vind ik op zich neit erg hoor...maar een paar weken terug sloeg hij een beetje door vond ik....gelukkig is het nu weer minder,
vrijdag 20 februari 2009 om 14:22
Zolang je tegen hem maar blijft zeggen wat je van hem verwacht en dat hij je eens spontaan moet nemen enzo.. dan nemen mannen vaak juist geen actie. Ook als je 's avonds naar bed gaat, zeg tegen hem welterusten en ga lekker slapen. Wees blij met wat je hebt en probeer je gedachten ergens anders op te richten..en wedden dat hij dan wel weer achter je aan komt.
zaterdag 21 februari 2009 om 13:33
Heel herkenbaar!
Dit verhaal had ik zelf geschreven kunnen hebben een half jaar geleden.
Ik ben nu 3 jaar met mijn vriend waarvan 2 jaar samenwonend.
Ik mis(te) idd ook die "sparkle", puur omdat ik zo anders gewend was. Ook de spontane sex overdag o.a. Veel hebben we gepraat en heb er soms moeilijk van kunnen slapen zelfs....erg ik weet het...
Kort gezegd: hij gaf toe dat het allemaal "gewoner" aanvoelde, het nieuwe was ervan af (klinkt zo raar, maar ff niet anders te beschrijven). Ook omdat we elkaar elke dag nu zagen. Maar benadrukte dat zijn gevoel voor mij er niet minder om werd. Ook speelde mee dat hij steeds meer moe werd (en nog steeds) dus vroeg naar bed moet om goed uit te rusten.
In die tijd was juist ook het muurtje om hem heen totaal verdwenen en zocht hij veel genegenheid bij me op.
Hij is dus juist van ons 2 degene die vroeg naar bed wil en ik ga altijd met hem mee, gewoon knus, heerlijk tegen elkaar aan liggen. Als ik nog niet moe ben ga ik nog ff lezen.
Met andere woorden: ik mis dus idd nog wel eens de duidelijke tekenen dat hij me "lekker" vindt en dat is idd ook een bevestiging voor jezelf dat hij je dus nog leuk vindt.
Maar het houden van is meer en sterker geworden!
Ik richt me nu daarop en verwacht nu een stuk minder van hem.
Geniet van wat we samen hebben en zie steeds meer wat hij allemaal voor me doet, dus de dingen zonder woorden.
Daaruit blijkt ook heel veel liefde!!!
Zoek de bevestiging dus niet meer zo in wat hij zegt maar ook in wat hij voor je over heeft/doet.
Iets kleins kan al heel veel zijn.
Wat bij ons ook helpt is een dag voor elkaar uittrekken, echt dus samen weg en dan alle tijd voor elkaar hebben. Laatst ook bij ons: lekker kneuterig broodjes en warme chocomelk meegenomen in de auto, van die stomme dingen kunnen wij dan weer heel erg genieten, beetje vakantie-idee en weer nader tot elkaar komen.
En natuurlijk blijven praten! Niet verwijtend maar open en wat jij voelt vooral. Zo mag je soms gerust aangeven dat jij meer behoefte hebt aan sex bijv.
Sterkte!
Dit verhaal had ik zelf geschreven kunnen hebben een half jaar geleden.
Ik ben nu 3 jaar met mijn vriend waarvan 2 jaar samenwonend.
Ik mis(te) idd ook die "sparkle", puur omdat ik zo anders gewend was. Ook de spontane sex overdag o.a. Veel hebben we gepraat en heb er soms moeilijk van kunnen slapen zelfs....erg ik weet het...
Kort gezegd: hij gaf toe dat het allemaal "gewoner" aanvoelde, het nieuwe was ervan af (klinkt zo raar, maar ff niet anders te beschrijven). Ook omdat we elkaar elke dag nu zagen. Maar benadrukte dat zijn gevoel voor mij er niet minder om werd. Ook speelde mee dat hij steeds meer moe werd (en nog steeds) dus vroeg naar bed moet om goed uit te rusten.
In die tijd was juist ook het muurtje om hem heen totaal verdwenen en zocht hij veel genegenheid bij me op.
Hij is dus juist van ons 2 degene die vroeg naar bed wil en ik ga altijd met hem mee, gewoon knus, heerlijk tegen elkaar aan liggen. Als ik nog niet moe ben ga ik nog ff lezen.
Met andere woorden: ik mis dus idd nog wel eens de duidelijke tekenen dat hij me "lekker" vindt en dat is idd ook een bevestiging voor jezelf dat hij je dus nog leuk vindt.
Maar het houden van is meer en sterker geworden!
Ik richt me nu daarop en verwacht nu een stuk minder van hem.
Geniet van wat we samen hebben en zie steeds meer wat hij allemaal voor me doet, dus de dingen zonder woorden.
Daaruit blijkt ook heel veel liefde!!!
Zoek de bevestiging dus niet meer zo in wat hij zegt maar ook in wat hij voor je over heeft/doet.
Iets kleins kan al heel veel zijn.
Wat bij ons ook helpt is een dag voor elkaar uittrekken, echt dus samen weg en dan alle tijd voor elkaar hebben. Laatst ook bij ons: lekker kneuterig broodjes en warme chocomelk meegenomen in de auto, van die stomme dingen kunnen wij dan weer heel erg genieten, beetje vakantie-idee en weer nader tot elkaar komen.
En natuurlijk blijven praten! Niet verwijtend maar open en wat jij voelt vooral. Zo mag je soms gerust aangeven dat jij meer behoefte hebt aan sex bijv.
Sterkte!
zaterdag 21 februari 2009 om 14:21
@minameut: bedankt voor je uitgebreide reactie!
Het is fijn om te lezen dat er meer mensen zijn die dit ervaren.
Het is namelijk zo dubbel want uitmaken is echt geen optie, daarvoor is alles veel te goed en te leuk. Maar hoe ik dan zelf van die irreeele gedachtes afkom en er gewoon aan moet wennen dat het nou eenmaal niet meer zo sprankelend is als toen we elkaar 3 maanden kende, weet ik nog niet
We hebben er gisteravond nog over gepraat. Hij zag aan me dat er iets was, ook al probeerde ik vooral vrolijk te blijven doen.
Nou ja....ik meteen in tranen natuurlijk. En hij zei idd ook dat het wat "gewoner" was, maar dat dat niet betekende dat hij minder van me houdt. Hij vindt me geweldig en lief en zeker ook heel lekker, maar soms heeft hij gewoon even geen zin en ik moet dat niet zien als een afwijzing.
Dat klinkt allemaal heel logisch, maar ja..m'n gevoel moet ook nog ff die kant op. Ik heb het vaak met vlagen, zo'n aanval.....kan van het ene op het andere moment dan compleet verdrietig raken en ga alles enorm opblazen.
Ik huil ook echt ontzettend snel......er hoeft maar dit te zijn en ik zit in tranen terwijl ik dat niet eens wil.
Zit er soms over te denken om eens met een psycholoog te gaan praten, maar weet eigenlijk niet zo goed wat ik daar dan kwijt wil. Ben ook altijd bang dat zo iemand dan alles zo ver gaat anayseren dat je er met meer complexen weer vandaan komt dan dat je erheen ging.
Anyway: ik probeer me nu inderdaad meer te focussen op alle leuke dingen die hij voor me doet. Vanmorgen bracht hij me nog een glaasje sap in bed bijvoorbeeld.....
Het is fijn om te lezen dat er meer mensen zijn die dit ervaren.
Het is namelijk zo dubbel want uitmaken is echt geen optie, daarvoor is alles veel te goed en te leuk. Maar hoe ik dan zelf van die irreeele gedachtes afkom en er gewoon aan moet wennen dat het nou eenmaal niet meer zo sprankelend is als toen we elkaar 3 maanden kende, weet ik nog niet
We hebben er gisteravond nog over gepraat. Hij zag aan me dat er iets was, ook al probeerde ik vooral vrolijk te blijven doen.
Nou ja....ik meteen in tranen natuurlijk. En hij zei idd ook dat het wat "gewoner" was, maar dat dat niet betekende dat hij minder van me houdt. Hij vindt me geweldig en lief en zeker ook heel lekker, maar soms heeft hij gewoon even geen zin en ik moet dat niet zien als een afwijzing.
Dat klinkt allemaal heel logisch, maar ja..m'n gevoel moet ook nog ff die kant op. Ik heb het vaak met vlagen, zo'n aanval.....kan van het ene op het andere moment dan compleet verdrietig raken en ga alles enorm opblazen.
Ik huil ook echt ontzettend snel......er hoeft maar dit te zijn en ik zit in tranen terwijl ik dat niet eens wil.
Zit er soms over te denken om eens met een psycholoog te gaan praten, maar weet eigenlijk niet zo goed wat ik daar dan kwijt wil. Ben ook altijd bang dat zo iemand dan alles zo ver gaat anayseren dat je er met meer complexen weer vandaan komt dan dat je erheen ging.
Anyway: ik probeer me nu inderdaad meer te focussen op alle leuke dingen die hij voor me doet. Vanmorgen bracht hij me nog een glaasje sap in bed bijvoorbeeld.....
zaterdag 21 februari 2009 om 15:47
Kijk, dat is nou een heel goed en lief voorbeeld.
Hij zou misschien in het begin van jullie relatie niet zo snel met een glas sap aankomen (of misschien wel...), misschien wel meer gericht toen op "lust"" en nu dus houden van (sap geven op bed voor jou kan teken zijn dat hij om je denkt en veel om je geeft, al zou je er niet zo 123 bij stilstaan).
Klnikt zo zweverig maar hoop dat je begrijpt wat ik bedoel.
Snel huilen is op zich niet erg, ben je misschien wat emotioneler dan gemiddeld, tja als je er mee kan leven is er toch niks mis mee?
Als het je zo dwars zit dan is een psycholoog misschien een optie ja.
Je weet vast zelf wel of je in het verleden wat hebt meegemaakt waardoor je misschien nu meer huilt. Als er niks is... ja idd wat moet je dan kwijt? Al gaat zo'n persoon denk ik zover graven dat die vanzelf wel wat vindt ; )
Kan ook nog zo zijn dat je snel huilt omdat je je in zo'n situatie kwetsbaar op moet stellen.
Bang hem te kwetsen, jezelf te kwetsen en/of over iets persoonlijks zo open moeten praten.
Dat is soms best confronterend. Vooral als je bang bent dat hij minder interesse in je heeft, dus misschien bang hem te verliezen.
Maar goed, bovenstaande KAN, hoeft niet.......misschien herken je jezelf wel ergens in.
Hij zou misschien in het begin van jullie relatie niet zo snel met een glas sap aankomen (of misschien wel...), misschien wel meer gericht toen op "lust"" en nu dus houden van (sap geven op bed voor jou kan teken zijn dat hij om je denkt en veel om je geeft, al zou je er niet zo 123 bij stilstaan).
Klnikt zo zweverig maar hoop dat je begrijpt wat ik bedoel.
Snel huilen is op zich niet erg, ben je misschien wat emotioneler dan gemiddeld, tja als je er mee kan leven is er toch niks mis mee?
Als het je zo dwars zit dan is een psycholoog misschien een optie ja.
Je weet vast zelf wel of je in het verleden wat hebt meegemaakt waardoor je misschien nu meer huilt. Als er niks is... ja idd wat moet je dan kwijt? Al gaat zo'n persoon denk ik zover graven dat die vanzelf wel wat vindt ; )
Kan ook nog zo zijn dat je snel huilt omdat je je in zo'n situatie kwetsbaar op moet stellen.
Bang hem te kwetsen, jezelf te kwetsen en/of over iets persoonlijks zo open moeten praten.
Dat is soms best confronterend. Vooral als je bang bent dat hij minder interesse in je heeft, dus misschien bang hem te verliezen.
Maar goed, bovenstaande KAN, hoeft niet.......misschien herken je jezelf wel ergens in.
zaterdag 21 februari 2009 om 15:57
Wat ik vaak heb is dat ik begin te huilen om iets kleins, maar vervolgens huil omdat ik het dan weer vervelend vind dat ik er zo'n drama van maak en me schuldig voel dat ik misschien de "sfeer" verpest. De tranen blijven dan maar komen als ik m'n vriend zo bezorgd zie kijken, maar dat komt dan weer omdat ik me schuldig voel dat ik weer ben gaan huilen .
Bovendien maakt dat huilen dingen ook zoveel zwaarder dan ze vaak zijn. Soms wil ik gewoon iets kleins aankaarten of wat dan ook maar als de waterlanders dan meteen weer de kop opsteken is het net alsof ik uber-verdrietig ben terwijl dat vaak niet eens zo is.
Ik vind het knap irritant en het lijkt ook erger te zijn geworden sinds ik een goede relatie heb, Misschien komt het omdat je dan met de wat zachtere (houden van) kant van jezelf in contact komt te staan of zo.....ja klinkt idd weer heel zweverig, maar het valt me op dat ik emotioneler ben sinds ik zo gelukkig ben met mijn vriend. Ik wil niet weten wat er gebeurd als ik ooit aan kinderen begin
Maar goed, dit is misschien weer een heel ander probleem en heeft niks met sleur te maken natuurlijk
Ik moet gewoon onze relatie in deze fase leren waarderen en me niet meer focussen op hoe het in het verleden was..
Bovendien maakt dat huilen dingen ook zoveel zwaarder dan ze vaak zijn. Soms wil ik gewoon iets kleins aankaarten of wat dan ook maar als de waterlanders dan meteen weer de kop opsteken is het net alsof ik uber-verdrietig ben terwijl dat vaak niet eens zo is.
Ik vind het knap irritant en het lijkt ook erger te zijn geworden sinds ik een goede relatie heb, Misschien komt het omdat je dan met de wat zachtere (houden van) kant van jezelf in contact komt te staan of zo.....ja klinkt idd weer heel zweverig, maar het valt me op dat ik emotioneler ben sinds ik zo gelukkig ben met mijn vriend. Ik wil niet weten wat er gebeurd als ik ooit aan kinderen begin
Maar goed, dit is misschien weer een heel ander probleem en heeft niks met sleur te maken natuurlijk
Ik moet gewoon onze relatie in deze fase leren waarderen en me niet meer focussen op hoe het in het verleden was..
zaterdag 21 februari 2009 om 16:04
Precies,
En hij zal inmiddels vast wel wat van je gewend zijn, dus kijkt hij er vast niet meer zo van op. Ook kun je overigens aangeven wat je dan ervaart hoor, dus bijv zeggen: nou ja....komen die tranen weer terwijl ik dat niet wil!!! Dat maakt de zaak dan wat luchtiger en wie weet kunnen jullie er samen dan nog wel om lachen ; )
Zelf ben ik in de situaties die jij beschrijft een echte mopperkont....
Ga dan erg veel praten met hem en mopperen, maar dat was vaak omdat ik iets te hoog had laten oplopen en als ik dan wat tegen hem zei (waar ik mee zat) dan was ik al (te) boos erover.
Nu zeg ik iets waar ik mee zit vrijwel gelijk tegen hem!
Werkt goed!
En als ik niet gelijk kan zeggen wat er is dan ziet hij het al aan me.....hihi. Word ik stiller en trek ik een moppergezicht zegt ie dan.....hahahahahaha.
Tja die mannen hebben ons wel door hoor.
En hij zal inmiddels vast wel wat van je gewend zijn, dus kijkt hij er vast niet meer zo van op. Ook kun je overigens aangeven wat je dan ervaart hoor, dus bijv zeggen: nou ja....komen die tranen weer terwijl ik dat niet wil!!! Dat maakt de zaak dan wat luchtiger en wie weet kunnen jullie er samen dan nog wel om lachen ; )
Zelf ben ik in de situaties die jij beschrijft een echte mopperkont....
Ga dan erg veel praten met hem en mopperen, maar dat was vaak omdat ik iets te hoog had laten oplopen en als ik dan wat tegen hem zei (waar ik mee zat) dan was ik al (te) boos erover.
Nu zeg ik iets waar ik mee zit vrijwel gelijk tegen hem!
Werkt goed!
En als ik niet gelijk kan zeggen wat er is dan ziet hij het al aan me.....hihi. Word ik stiller en trek ik een moppergezicht zegt ie dan.....hahahahahaha.
Tja die mannen hebben ons wel door hoor.
zondag 22 februari 2009 om 12:27
Cocktaildress, als ik het zo lees is je probleme niet zozeer hoe je relatie is maar de gedachtes die je in je hoofd hebt en hoe je daarmee 'aan de haal gaat'.
Dat is iets waar je zelf wat mee moet denk ik. Daar kan je vriend je niet helemaal bij helpen. Je zegt dat hij je genoeg bevestiging geeft dat hij je nog sexy vindt maar toch blijf je erover malen. Het kan best helpen om daar met iemand over te praten. Dat hoeft niet altijd zo diep te gaan.
Dat is iets waar je zelf wat mee moet denk ik. Daar kan je vriend je niet helemaal bij helpen. Je zegt dat hij je genoeg bevestiging geeft dat hij je nog sexy vindt maar toch blijf je erover malen. Het kan best helpen om daar met iemand over te praten. Dat hoeft niet altijd zo diep te gaan.
maandag 23 februari 2009 om 10:17
@Betty: Samenwonen is vooral ook heel gezellig en fijn hoor!
En ook relaxed: dat gedoe met spullen heen en weer slepen en "wanneer slapen we waar?" heb je niet meer.
Je hebt ook altijd je eigen spullen bij de hand.......wat dan wel weer als nadeel heeft dat hij dus idd hele avonden kan gaan zitten hobbyen. Maar ja.....ik had toch ook niet verwacht dat we over 20 jaar nog elke avond alles samen zouden doen
Zou ik ook niet eens willen..........ik denk zelfs als je niet gaat samenwonen dat je relatie op een gegeven moment gewoner wordt....je blijft nou eenmaal niet eeuwig verliefd
Maar goed....het is wel ff omschakelen.
@Annetd: Ik denk er wel eens over om met iemand te praten ja. kan soms gek worden van dat gemaal om niks........maar ik kan t serieus niet loslaten op zo'n moment. Ik denk dan heel rationeel: "kom op, je zit je weer aan te stellen....je moet t niet zo opblazen' maar de tranen blijven aan de oppervlakte.
Heel raar is dat......dat je blijkbaar wel beseft dat je dingen opblaast en overdrijft, maar toch dat nare gevoel blijft houden....
En ook relaxed: dat gedoe met spullen heen en weer slepen en "wanneer slapen we waar?" heb je niet meer.
Je hebt ook altijd je eigen spullen bij de hand.......wat dan wel weer als nadeel heeft dat hij dus idd hele avonden kan gaan zitten hobbyen. Maar ja.....ik had toch ook niet verwacht dat we over 20 jaar nog elke avond alles samen zouden doen
Zou ik ook niet eens willen..........ik denk zelfs als je niet gaat samenwonen dat je relatie op een gegeven moment gewoner wordt....je blijft nou eenmaal niet eeuwig verliefd
Maar goed....het is wel ff omschakelen.
@Annetd: Ik denk er wel eens over om met iemand te praten ja. kan soms gek worden van dat gemaal om niks........maar ik kan t serieus niet loslaten op zo'n moment. Ik denk dan heel rationeel: "kom op, je zit je weer aan te stellen....je moet t niet zo opblazen' maar de tranen blijven aan de oppervlakte.
Heel raar is dat......dat je blijkbaar wel beseft dat je dingen opblaast en overdrijft, maar toch dat nare gevoel blijft houden....
maandag 23 februari 2009 om 12:17
