Relaties
alle pijlers
Something's gotta give
maandag 20 november 2017 om 14:21
Dag allemaal,
Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.
Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.
Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.
Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).
Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.
Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.
Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.
Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.
Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.
Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...
Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.
Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.
Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.
Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).
Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.
Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.
Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.
Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.
Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.
Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...
anoniem_6498cf2685943 wijzigde dit bericht op 20-11-2017 15:12
Reden: Was me niet gelukt het kort te houden, roekeloze samenvatting toegevoegd.
Reden: Was me niet gelukt het kort te houden, roekeloze samenvatting toegevoegd.
4.33% gewijzigd
donderdag 7 december 2017 om 12:06
Je zou kunnen uitleggen aan je man dat als je van twee aparte eieren een omeletje maakt, dat nooit meer twee losse eieren worden. Sommige dingen zijn onomkeerbaar, maar dat schijnt hij niet te kunnen of willen begrijpen. Probeer hem dat met zo'n simpel voorbeeld uit te leggen.
Ik denk dat jullie opzoek moeten naar verbinding. Die lijkt er nu niet te zijn, hoe hard jij en hij het ook proberen. Verbinden, niet in oplossingen denken. Jullie oplossingsstijlen passen totaal niet bij elkaar, je zal eerst weer iets gezamenlijks moeten hebben, van waaruit dat je vertrekt. Dat lijkt me in dit geval pijn te zijn, die bij jou duidelijk te merken is en bij hem ook. Bespreek de pijn en zie wat zich uit deze gezamenlijkheid ontwikkelt. Door in acties en oplossingen te denken, zet je de zaak muurvast.
Misschien is wel de route beide pijn - hoe kunnen we onze pijn verminderen? - wat past daar voor constructie bij? Is dat nog steeds een ons-constructie? Of is dat een jij/ik constructie?
Ik denk dat jullie opzoek moeten naar verbinding. Die lijkt er nu niet te zijn, hoe hard jij en hij het ook proberen. Verbinden, niet in oplossingen denken. Jullie oplossingsstijlen passen totaal niet bij elkaar, je zal eerst weer iets gezamenlijks moeten hebben, van waaruit dat je vertrekt. Dat lijkt me in dit geval pijn te zijn, die bij jou duidelijk te merken is en bij hem ook. Bespreek de pijn en zie wat zich uit deze gezamenlijkheid ontwikkelt. Door in acties en oplossingen te denken, zet je de zaak muurvast.
Misschien is wel de route beide pijn - hoe kunnen we onze pijn verminderen? - wat past daar voor constructie bij? Is dat nog steeds een ons-constructie? Of is dat een jij/ik constructie?
donderdag 7 december 2017 om 12:10
@elfje
Je hebt dwingen en dwingen. Als je iemand waarvan je weet dat die niet voor zichzelf op kan komen op deze manier voor een keus stelt dan vind ik dat dwingen ja. Want je gaat volkomen voorbij aan wat de ander wil in plaats van het gesprek aan te gaan en respect te tonen voor het gevoel van de ander.
En dat haar man zegt dat ie geen contact wil ivm met verwerken en zo dat is zijn goed recht.
Net zoals het Elises goed recht is om te zeggen dat zij dat niet pikt en voor haarzelf kiest.
@20 062016
je kunt 100 keer op zoek gaan naar verbinding, maar zo te zien wil haar man alleen verbinding op zijn voorwaarden. Zonder zelf te veranderen. Zij moet zich maar aanpassen. En bij hem blijven, zo te zien zelfs zonder dat er verbinding is. Alles moet precies zo blijven zoals het was.
Je hebt dwingen en dwingen. Als je iemand waarvan je weet dat die niet voor zichzelf op kan komen op deze manier voor een keus stelt dan vind ik dat dwingen ja. Want je gaat volkomen voorbij aan wat de ander wil in plaats van het gesprek aan te gaan en respect te tonen voor het gevoel van de ander.
En dat haar man zegt dat ie geen contact wil ivm met verwerken en zo dat is zijn goed recht.
Net zoals het Elises goed recht is om te zeggen dat zij dat niet pikt en voor haarzelf kiest.
@20 062016
je kunt 100 keer op zoek gaan naar verbinding, maar zo te zien wil haar man alleen verbinding op zijn voorwaarden. Zonder zelf te veranderen. Zij moet zich maar aanpassen. En bij hem blijven, zo te zien zelfs zonder dat er verbinding is. Alles moet precies zo blijven zoals het was.
anoniem_354163 wijzigde dit bericht op 07-12-2017 12:18
23.05% gewijzigd
donderdag 7 december 2017 om 12:18
Wat me nu invalt. Het lijkt erop alsof jouw man jou emotioneel gijzelt. Mogelijk roept dat weer gevoelens op die je al bekend zijn. Je zegt zelf ik ga eraan kapot. Dit gaat nog maar om 1 ding dat is macht. Macht en zeer forse invloed proberen uit te oefenen om liefde af te dwingen. Je zal je moeten bevrijden uit deze gijzeling. Op het moment dat deze gijzeling te lang duurt, vallen er slachtoffers.
donderdag 7 december 2017 om 12:19
Eens bij nader inzien. Ik wil altijd het goede in de mens zien en verbinding. Helaas stelt man zich onvermurwbaar op en stelt alleen zijn eigen condities.ekiM schreef: ↑07-12-2017 12:10@elfje
Je hebt dwingen en dwingen. Als je iemand waarvan je weet dat die niet voor zichzelf op kan komen op deze manier voor een keus stelt dan vind ik dat dwingen ja. Want je gaat volkomen voorbij aan wat de ander wil in plaats van het gesprek aan te gaan en respect te tonen voor het gevoel van de ander.
En dat haar man zegt dat ie geen contact wil ivm met verwerken en zo dat is zijn goed recht.
Net zoals het Elises goed recht is om te zeggen dat zij dat niet pikt en voor haarzelf kiest.
@20 062016
je kunt 100 keer op zoek gaan naar verbinding, maar zo te zien wil haar man alleen verbinding op zijn voorwaarden. Zonder zelf te veranderen. Zij moet zich maar aanpassen. En bij hem blijven, zo te zien zelfs zonder dat er verbinding is. Alles moet precies zo blijven zoals het was.
donderdag 7 december 2017 om 12:32
Mooi zo verwoord. Maar ik lees in wat TO hier schrijft dat ze de verbinding opzoekt, en ook wel voelt in vorm van vriendschap, alleen niet seksueel, fysiek. En emotioneel en seksueel dit weer ervaart met haar vriend. Ik denk dat na zo lang proberen en vast zitten samen, TO misschien moet accepteren dat het huwelijk niet meer gaat worden dan wat het nu is. En het een doodlopende weg is, ook al ziet ze nog steeds een weg, ik ben bang dat dit niet realistisch is.20062016 schreef: ↑07-12-2017 12:06Je zou kunnen uitleggen aan je man dat als je van twee aparte eieren een omeletje maakt, dat nooit meer twee losse eieren worden. Sommige dingen zijn onomkeerbaar, maar dat schijnt hij niet te kunnen of willen begrijpen. Probeer hem dat met zo'n simpel voorbeeld uit te leggen.
Ik denk dat jullie opzoek moeten naar verbinding. Die lijkt er nu niet te zijn, hoe hard jij en hij het ook proberen. Verbinden, niet in oplossingen denken. Jullie oplossingsstijlen passen totaal niet bij elkaar, je zal eerst weer iets gezamenlijks moeten hebben, van waaruit dat je vertrekt. Dat lijkt me in dit geval pijn te zijn, die bij jou duidelijk te merken is en bij hem ook. Bespreek de pijn en zie wat zich uit deze gezamenlijkheid ontwikkelt. Door in acties en oplossingen te denken, zet je de zaak muurvast.
Misschien is wel de route beide pijn - hoe kunnen we onze pijn verminderen? - wat past daar voor constructie bij? Is dat nog steeds een ons-constructie? Of is dat een jij/ik constructie?
TO voelt zich aangetrokken tot haar eerdere platonische vriend omdat er een emotionele band is vermoedelijk, en die is er wellicht niet, dus dooft voor haar de behoefte van aantrekking naar haar man toe, om in afkeer als ze het toch weer probeert (wat ze zegt in start topic).
Gescheiden nu even leven is een optie, om te ervaren hoe dat is.
anoniem_636ec96671ca6 wijzigde dit bericht op 07-12-2017 18:59
1.77% gewijzigd
donderdag 7 december 2017 om 14:28
omdat jij de enige bent die twee relaties erop nahoudtElise509 schreef: ↑22-11-2017 13:13@ Ivy_Signe:
We trouwden uit liefde. En als het gesprek ging over hoe met "anderen" omgaan, dan hadden we daar geen van beiden zin in, maar was het wel heel duidelijk dat het voor mij niet automatisch het einde zou betekenen, moest hij die optie ter sprake willen brengen; hij vond het een akelig idee maar was geïntrigeerd dat dat blijkbaar niet universeel was. We concludeerden samen dat het eigenlijk onmogelijk was om er grote uitspraken over te doen zolang we niet met een concrete situatie werden geconfronteerd, en dat het uiteindelijk de eerlijkheid was die we het belangrijkst vonden. Dom? Naïef? Of net realistisch?
Ja, mijn vriend kijkt op dezelfde manier als ik tegen monogamie aan.
En ik wil niet "alles". Ik eis niet van mijn man dat hij onder één dak met me blijft wonen, dat hij met me getrouwd blijft, dat hij zelf geen andere relaties aangaat, dat hij me allerlei belooft waarvan hij niet weet of hij er zich in de praktijk in zal kunnen vinden. Ik wil alleen graag een antwoord op de vraag waarom hij niet wil zoeken naar een formule die ons toelaat een poging te doen onze band, die, zoals ondertussen duidelijk mag zijn, heel erg sterk is, (deels) te bewaren. Is dat "alles" willen?
Het is een lelijke gedachte, maar misschien wil mijn man hierover niet praten omdat hij denkt dat hij dan zijn eigen kans op "alles" (ons huwelijk zoals het was, en mijn vriend volledig uit mijn leven) verspeelt.
En ik sluit nog altijd niet uit dat ik besluit dat ik bij mijn man moet blijven, en een manier moet vinden om oud te worden samen met mijn tweelingbroer, allerlei leuke dingen te beleven, maar zonder sex. Is dat realistisch? Ik weet het niet, het zal inspanning vergen. Kunnen mijn man en ik alsnog een fysieke relatie hebben? Ik kan dat erg moeilijk inschatten, en de seksuologe wou er zich niet over uit spreken, maar het zou in elk geval een lang proces worden en succes zou dan eerder "goed genoeg" dan "goed" zijn. Het vertrouwen herstellen, is wel doenbaar, omdat mijn man zich niet belogen voelt.
En nee, het draait net niet allemaal om mij. Maar waarom kijkt iedereen dan alleen mijn kant uit? Dit is wat ik van twee therapeuten te horen heb gekregen:
De enige verantwoordelijkheid die ik moet nemen, heb ik genomen: ik ben volledig eerlijk geweest over hoe ik het zag en wat ik wilde. Ik hoefde me niet te laten dwingen in een keuzeproces dat het mijne niet was. Ik liet anderen net niet in hun waarde door te denken dat ik verantwoordelijk was voor hun geluk of ongeluk, door ervan uit te gaan dat ze zelf niet mans genoeg waren om te beslissen voor zichzelf.
En dat was wat ik bedoelde met vastlopen bij twee therapeuten: hier zijn we alsnog, zoveel maanden later. En ja, ik voel me verantwoordelijk en ik ben bereid om heel veel pijn te doorstaan om hier een oplossing uit te laten komen waarvan we het gevoel hebben dat het het beste is waar we allemaal samen toe in staat zijn.
donderdag 7 december 2017 om 14:30
en je neemt geen enkele verantwoordelijkheid. Eerlijk zijn klinkt leuk maar het heeft niet zoveel te maken met verantwoordelijkheid nemen. Als je verantwoordelijkheid neemt dan
1. geef je rekenschap van de wens van je man (exclusiviteit)
2. dan geef je rekenschap van je eigen gevoel (vriend houden)
3. dan handel je naar 1 en 2: scheiden.
1. geef je rekenschap van de wens van je man (exclusiviteit)
2. dan geef je rekenschap van je eigen gevoel (vriend houden)
3. dan handel je naar 1 en 2: scheiden.
donderdag 7 december 2017 om 14:31
ekiM schreef: ↑07-12-2017 12:10@elfje
Je hebt dwingen en dwingen. Als je iemand waarvan je weet dat die niet voor zichzelf op kan komen op deze manier voor een keus stelt dan vind ik dat dwingen ja.
Ik snap niet zo goed wat je nou wilt zeggen. Hoezo dwingt hij haar? Hij stelt haar voor de keuze getrouwd blijven of scheiden. Dwingen zou zijn; ik wil getrouwd met je blijven en ik werk niet mee aan een scheiding, ik zal alles doen om een scheiding te voorkomen.
Dit is simpelweg een keuzemenu dat Elise niet bevalt.
Want je gaat volkomen voorbij aan wat de ander wil in plaats van het gesprek aan te gaan en respect te tonen voor het gevoel van de ander.
Wat zij wil wil hij niet en andersom. Dus blijft over keuze a getrouwd blijven en keuze b scheiden. Je kan nog maanden in kringetjes blijven lullen maar uiteindelijk zal het toch hierop neerkomend.
En dat haar man zegt dat ie geen contact wil ivm met verwerken en zo dat is zijn goed recht.
Net zoals het Elises goed recht is om te zeggen dat zij dat niet pikt en voor haarzelf kiest.
Nou dat doet ze dat toch?! Man werkt haar niet tegen. Hij werkt alleen niet mee aan wat zij graag zou willen, net zo min dat zij meewerkt aan wat hij zou willen.
donderdag 7 december 2017 om 16:08
Hij werkt alleen niet mee aan wat zij graag zou willen, net zo min dat zij meewerkt aan wat hij zou willen.
Precies dit en de vraag is wat TO met dat gegeven gaat doen. Maar zo te lezen wil ze vooral er graag over schrijven maar durft(?) Ze verder geen actie te ondernemen en dus blijft ze in deze situatie hangen. Niet kiezen is ook een keuze.
Precies dit en de vraag is wat TO met dat gegeven gaat doen. Maar zo te lezen wil ze vooral er graag over schrijven maar durft(?) Ze verder geen actie te ondernemen en dus blijft ze in deze situatie hangen. Niet kiezen is ook een keuze.
donderdag 7 december 2017 om 16:10
Waaruit maak je dat op? Je hoort maar 1 kant van het verhaal en hij heeft wel toegestaan dat ze een avontuur met vriend probeerde. Maar gelijkwaardig of niet, doet dat er toe voor de keuze?
donderdag 7 december 2017 om 21:25
vrijdag 8 december 2017 om 12:01
Euh......
Elise moet weer terug naar hoe ze vroeger was.....
Man gaat niet in op pogingen tot echt praten, negeert haar en doet daarna of er niets aan de hand is......
Man wil niet veranderen, het probleem ligt immers bij Elise......
Man wil niet uit elkaar gaan. Dat gebeurt dus ook niet.......
Elise doet steeds haar best niet om de relatie te laten slagen volgens haar man.....
En Elise heeft daar geen weerwoord op.
Dus blijven ze bij elkaar. Precies wat haar man wil.
Niet dat ik nou zo kritisch wil zijn, maar ik noem dit niet gelijkwaardig.
Elise moet weer terug naar hoe ze vroeger was.....
Man gaat niet in op pogingen tot echt praten, negeert haar en doet daarna of er niets aan de hand is......
Man wil niet veranderen, het probleem ligt immers bij Elise......
Man wil niet uit elkaar gaan. Dat gebeurt dus ook niet.......
Elise doet steeds haar best niet om de relatie te laten slagen volgens haar man.....
En Elise heeft daar geen weerwoord op.
Dus blijven ze bij elkaar. Precies wat haar man wil.
Niet dat ik nou zo kritisch wil zijn, maar ik noem dit niet gelijkwaardig.
vrijdag 8 december 2017 om 12:23
vrijdag 8 december 2017 om 12:45
elise heeft een ander, die vergeet je nogekiM schreef: ↑08-12-2017 12:01Euh......
Elise moet weer terug naar hoe ze vroeger was.....
Man gaat niet in op pogingen tot echt praten, negeert haar en doet daarna of er niets aan de hand is......
Man wil niet veranderen, het probleem ligt immers bij Elise......
Man wil niet uit elkaar gaan. Dat gebeurt dus ook niet.......
Elise doet steeds haar best niet om de relatie te laten slagen volgens haar man.....
En Elise heeft daar geen weerwoord op.
Dus blijven ze bij elkaar. Precies wat haar man wil.
Niet dat ik nou zo kritisch wil zijn, maar ik noem dit niet gelijkwaardig.
vrijdag 8 december 2017 om 14:50
ekiM schreef: ↑08-12-2017 12:01Euh......
Elise moet weer terug naar hoe ze vroeger was.....
Ze moet niks
Man gaat niet in op pogingen tot echt praten, negeert haar en doet daarna of er niets aan de hand is......
Omdat Elise de hele tijd in kringetjes praat. Ik heb niet het idee dat zij echt oplossingen aandraagt, maar vooral dat zij probeert haar man over te halen om toch keuze C - minnaar en man, en D - bevriend blijven met man na scheiding, toe te voegen aan het keuzemenu dat haar tot nu toe niet bevalt.
Ze gaat met een seksuoloog praten, maar echt zin erin heeft ze niet. Ze wil minnaar in haar leven houden al is het maar als vriend. Hoe laat zij daarmee zien dat ze ervoor gaat dan?
Man wil niet veranderen, het probleem ligt immers bij Elise......
Op een bepaalde manier is dat ook zo, man doet nog moeite voor haar, maar zij wordt niet meer opgewonden van hem. Wat moet hij daaraan doen?
Man wil niet uit elkaar gaan. Dat gebeurt dus ook niet.......
Heb ik nergens gelezen. De man werkt een scheiding niet tegen, maar hij wil dan ook geen vriendschap meer onderhouden.
Elise doet steeds haar best niet om de relatie te laten slagen volgens haar man.....
Nou ja zolang je je minnaar blijft zien, als is het maar op platonisch vriendschappelijke basis.... Tja dat zie ik ook niet als 100% inzet.
En Elise heeft daar geen weerwoord op.
Hier heeft ze anders weerwoorden genoeg. Ze is niet verstandelijk gehandicapt ofzo, en wordt niet geestelijk mishandeld, dus volgens mij loopt het allemaal wel los qua slachtofferschap.
Dus blijven ze bij elkaar. Precies wat haar man wil.
Niet dat ik nou zo kritisch wil zijn, maar ik noem dit niet gelijkwaardig.
Ik noem het voor alles excuses bedenken.
vrijdag 8 december 2017 om 15:37
........en wordt niet geestelijk mishandeld.......
Dat wordt ze dus wel.
Wat denk je anders dat niet willen praten, vervolgens negeren en daarna net doen of er niets aan de hand is anders is ? Sorry hoor, maar dat is emotionele mishandeling. En een heftige vorm ervan ook nog, want je ontkent de persoon op wie je dit toepast in feite.
En dat is nog maar een van de dingen die ze beschrijft.
Dat wordt ze dus wel.
Wat denk je anders dat niet willen praten, vervolgens negeren en daarna net doen of er niets aan de hand is anders is ? Sorry hoor, maar dat is emotionele mishandeling. En een heftige vorm ervan ook nog, want je ontkent de persoon op wie je dit toepast in feite.
En dat is nog maar een van de dingen die ze beschrijft.
vrijdag 8 december 2017 om 15:52
doe even normaalekiM schreef: ↑08-12-2017 15:37........en wordt niet geestelijk mishandeld.......
Dat wordt ze dus wel.
Wat denk je anders dat niet willen praten, vervolgens negeren en daarna net doen of er niets aan de hand is anders is ? Sorry hoor, maar dat is emotionele mishandeling. En een heftige vorm ervan ook nog, want je ontkent de persoon op wie je dit toepast in feite.
En dat is nog maar een van de dingen die ze beschrijft.
vrijdag 8 december 2017 om 16:01
Misschien is het al eerder geroepen maar het enige wat ik denk bij alles wat je post is Elise, als je je zo graag wil blijven verschuilen achter al die liefde tussen jou en je man, besef dan dat houden van ook loslaten is.
Waarom gun je je man niet een vrouw die hem wel seksueel begeert?
Jullie komen op mij over als een stel dat het met elkaar niet meer op alle fronten (in bed) kan vinden, maar elkaar ook geen andere, nieuwe relatie gunt. Jammer. Jullie doen elkaar en jezelf tekort.
Waarom gun je je man niet een vrouw die hem wel seksueel begeert?
Jullie komen op mij over als een stel dat het met elkaar niet meer op alle fronten (in bed) kan vinden, maar elkaar ook geen andere, nieuwe relatie gunt. Jammer. Jullie doen elkaar en jezelf tekort.
vrijdag 8 december 2017 om 17:19
Heb je wel eens zo'n stiltebehandeling gehad ? Gevolgd door net doen of er niets aan de hand is ? Dat is verschrikkelijk. Je denkt zelf dat je gek bent, dat je zelf niet goed spoort, omdat de ander net doet of er niets aan de hand is terwijl je tegen de muren oprent. En je gaat dan allerlei redenaties verzinnen om het maar kloppend te maken, in kringetjes ronddraaien. Want de ander ontkent compleet wat je voelt.
vrijdag 8 december 2017 om 18:16
Ik vind het echt bizar dat deze TO eerst vreemdgaat, dan man laat bungelen, dan wel uit elkaar wil maar een goeie band "eist".. en vervolgens word door sommige reageerders de man afgebrand. Want hij reageert niet "juist". En in zn onmacht (wie zou dat niet voelen) blijft hij niet aan de gang met diepe gesprekken alsof ie in een soap woont, maar blijft hij ook zwijgen en goh; zegt kwetsende dingen.
Nou nou nou, wat een eikel zeg. Hoe durft ie.
Nee, dan TO. Lekker blijven zwelgen in zelfmedelijden want ze moet kiezen. Gut zeg, wat erg.
Welkom in de echte wereld, TO.. Deze les, dat je niet altijd alles kunt krijgen wat je wilt,had je al veel eerder moeten leren. Zo niet als kleuter dan toch wel ergens in de puberteit op zn laatst!
Ben ik de enige die elke keer als ze hier komt hoopt dat een van de twee er vandoor is met een frisse blom die niet zeurt en weet wat ze wil, namelijk de man in kwestie, met huid en haar?
En dat nummer 2 dan even met een scheef oog naar TO kijkt en denkt, maar dat is leuk.. misschien toch maar op date met die leuke collega.. en TO achterblijft met het gezwam?
(En dan zelf gelukkig word met een nummer drie die dan nummer 1 word hoor, dat dan wel weer
Nou nou nou, wat een eikel zeg. Hoe durft ie.
Nee, dan TO. Lekker blijven zwelgen in zelfmedelijden want ze moet kiezen. Gut zeg, wat erg.
Welkom in de echte wereld, TO.. Deze les, dat je niet altijd alles kunt krijgen wat je wilt,had je al veel eerder moeten leren. Zo niet als kleuter dan toch wel ergens in de puberteit op zn laatst!
Ben ik de enige die elke keer als ze hier komt hoopt dat een van de twee er vandoor is met een frisse blom die niet zeurt en weet wat ze wil, namelijk de man in kwestie, met huid en haar?
En dat nummer 2 dan even met een scheef oog naar TO kijkt en denkt, maar dat is leuk.. misschien toch maar op date met die leuke collega.. en TO achterblijft met het gezwam?
(En dan zelf gelukkig word met een nummer drie die dan nummer 1 word hoor, dat dan wel weer
vrijdag 8 december 2017 om 18:19
Ik quote je maar even in het geheel Kloddertje, want woord voor woord eens.Kloddertje schreef: ↑08-12-2017 16:01Misschien is het al eerder geroepen maar het enige wat ik denk bij alles wat je post is Elise, als je je zo graag wil blijven verschuilen achter al die liefde tussen jou en je man, besef dan dat houden van ook loslaten is.
Waarom gun je je man niet een vrouw die hem wel seksueel begeert?
Jullie komen op mij over als een stel dat het met elkaar niet meer op alle fronten (in bed) kan vinden, maar elkaar ook geen andere, nieuwe relatie gunt. Jammer. Jullie doen elkaar en jezelf tekort.
vrijdag 8 december 2017 om 18:23
En voor wie TO's man een gijzelaar noemt; ze zijn getrouwd! Kom op zeg. Als TO wil scheiden gaat ze scheiden, geen mens in Nederland kan gedwongen worden getrouwd te blijven; TO wil zelf haar "gijzelaar" niet kwijt, en hij moet zich maar aanpassen aan haar nieuwe wensen.
Enige "gijzelaar" hier, is TO. Van 2 mannen nog wel.
Enige "gijzelaar" hier, is TO. Van 2 mannen nog wel.
vrijdag 8 december 2017 om 20:08
stel je aan zegekiM schreef: ↑08-12-2017 17:19Heb je wel eens zo'n stiltebehandeling gehad ? Gevolgd door net doen of er niets aan de hand is ? Dat is verschrikkelijk. Je denkt zelf dat je gek bent, dat je zelf niet goed spoort, omdat de ander net doet of er niets aan de hand is terwijl je tegen de muren oprent. En je gaat dan allerlei redenaties verzinnen om het maar kloppend te maken, in kringetjes ronddraaien. Want de ander ontkent compleet wat je voelt.
