Geld & Recht
alle pijlers
Consuminderaars, knieperds en mustachians - deel 6
donderdag 9 maart 2017 om 08:06
Happy new topic!!
Hier komt 'mustachian' vandaan:
Mr. Money Mustache
Links over besparen, consuminderen etc:
Moeders Minimalisme
Min of Meer
Positief Besparen
Lekker leven met minder
Zuinigaan
Bespaarbalans
Eenvoudig Leven
Van heel sober naar heerlijk simpel leven
In 10 jaar financiëel onafhankelijk
Verlossende aflossers
Annemieks Mijmeringen
Geld is tijd
Valhalla Vertelt
Overgeldzaken
Leven in het nu met oog op de toekomst
Meer geld minder stress
Geld voor nop (nieuwe bespaarblog met een persoonlijk tintje)
Consuminderen
Financiëel onafhankelijk blog
Stoppen voor mijn vijftigste
Aad Actief
PorteRenee
Impulsieve Nerd
Miss Happy Money
Deel 5
Als je een leuke blog hebt om hier te linken, stuur dan een pb!
Hier komt 'mustachian' vandaan:
Mr. Money Mustache
Links over besparen, consuminderen etc:
Moeders Minimalisme
Min of Meer
Positief Besparen
Lekker leven met minder
Zuinigaan
Bespaarbalans
Eenvoudig Leven
Van heel sober naar heerlijk simpel leven
In 10 jaar financiëel onafhankelijk
Verlossende aflossers
Annemieks Mijmeringen
Geld is tijd
Valhalla Vertelt
Overgeldzaken
Leven in het nu met oog op de toekomst
Meer geld minder stress
Geld voor nop (nieuwe bespaarblog met een persoonlijk tintje)
Consuminderen
Financiëel onafhankelijk blog
Stoppen voor mijn vijftigste
Aad Actief
PorteRenee
Impulsieve Nerd
Miss Happy Money
Deel 5
Als je een leuke blog hebt om hier te linken, stuur dan een pb!
anoniem_221685 wijzigde dit bericht op 17-03-2018 12:12
50.97% gewijzigd
vrijdag 23 februari 2018 om 16:20
Nou ik ben blij dat ik niet de enige ben die hier wel eens last van heeft.
Ik vind alleen bij mezelf zo irritant dat ik mezelf soms opeens weer veel te veel meet aan andere mensen. Soms kan ik heel blij zijn met mijn eigen leven en bezigheden, en dan opeens wil ik toch ook weer heel graag bevestiging van andere mensen dat ik een leuk mens ben.
Maarja, boeken lezen en knutselen wordt niet zo 'gewaardeerd' door de meeste mensen als een extraverte lifestyle met veel vrienden, drukte enz.
En meestal denk ik dan: ach ieder zijn ding. maar soms wil ik gewoon ook applaus omdat ik al 18 boeken heb gelezen dit jaar
Ik vind alleen bij mezelf zo irritant dat ik mezelf soms opeens weer veel te veel meet aan andere mensen. Soms kan ik heel blij zijn met mijn eigen leven en bezigheden, en dan opeens wil ik toch ook weer heel graag bevestiging van andere mensen dat ik een leuk mens ben.
Maarja, boeken lezen en knutselen wordt niet zo 'gewaardeerd' door de meeste mensen als een extraverte lifestyle met veel vrienden, drukte enz.
En meestal denk ik dan: ach ieder zijn ding. maar soms wil ik gewoon ook applaus omdat ik al 18 boeken heb gelezen dit jaar
vrijdag 23 februari 2018 om 16:27
vrijdag 23 februari 2018 om 16:30
Die bevestiging heb ik dan weer niet nodig. Of andere mensen mijn leven leuk of interessant vinden maakt me eerlijk gezegd niets uit, zolang ik mijn leven zelf maar leuk en interessant vind. Ik denk dat het een stuk lastiger is als je je geluksgevoel laat afhangen van hoe anderen tegen je aankijken. Wat maakt het nou uit dat lezen minder hip is dan met veel vrienden gaan stappen (ik noem maar wat)? Ik persoonlijk word gelukkiger van een goed boek dan van een nacht doorzakken. Jammer dan dat anderen me daarom misschien een raar mens vinden, maar daar lig ik echt niet wakker van. Ik ben niet extravert en zal dat ook nooit worden. En ik weiger om mezelf aan te passen aan de voorkeuren van anderen. Zodra je dat gaat doen verlies je jezelf, en daar word je zeker niet gelukkiger van.
Enne... al 18 boeken?
(ik las in je blog dat je met een challenge bezig bent, maar dat het er al zoveel zouden zijn had ik niet verwacht!)
Enne... al 18 boeken?
(ik las in je blog dat je met een challenge bezig bent, maar dat het er al zoveel zouden zijn had ik niet verwacht!)
anoniem_299213 wijzigde dit bericht op 23-02-2018 16:35
0.11% gewijzigd
vrijdag 23 februari 2018 om 16:39
@Tr0tter: ja, ik ben idd aan een challenge begonnen. Maar niet alle boeken die ik heb gelezen zijn voor die challenge, sommige zijn gewoon voor 'zomaar' 
Het gekke is dat ik heus wel weet dat ik het hartstikke goed doe en alle reden heb om trots en gelukkig te zijn met mijn leven. Maar ergens ten diepste wil ik ook gewoon eens binnen de familie horen dat ik gewaardeerd word. Dat gevoel ontbreekt bij mij vaak. En daar zit ik momenteel weer erg mee. Dat ik ook wel weer eens met een leuk nieuwtje wil komen (naast mijn nieuwe stiften of 18 boeken)
Over boeken gesproken: vandaag Ronja de Roversdochter voor €2 gekocht. Schijnt een actie te zijn om kinderen te motiveren om vaker een boek te lezen. Elk jaar word een bekend kinderboek geprint in softcover formaat en dan voor €2 aangeboden. Aanrader!!
Het gekke is dat ik heus wel weet dat ik het hartstikke goed doe en alle reden heb om trots en gelukkig te zijn met mijn leven. Maar ergens ten diepste wil ik ook gewoon eens binnen de familie horen dat ik gewaardeerd word. Dat gevoel ontbreekt bij mij vaak. En daar zit ik momenteel weer erg mee. Dat ik ook wel weer eens met een leuk nieuwtje wil komen (naast mijn nieuwe stiften of 18 boeken)
Over boeken gesproken: vandaag Ronja de Roversdochter voor €2 gekocht. Schijnt een actie te zijn om kinderen te motiveren om vaker een boek te lezen. Elk jaar word een bekend kinderboek geprint in softcover formaat en dan voor €2 aangeboden. Aanrader!!
vrijdag 23 februari 2018 om 16:55
Kaaaaaaaatje schreef: ↑23-02-2018 16:47@Bumba, die kon ik ook niet laten liggen. Terwijl het een boek is voor 8 tot 10 jarige en mijn dochter momenteel 1,5 is. Maar goed, dan lees ik hem zelf eerst maar een keer
Heb je hem nog nooit gelezen?? Ik ben jaloers! Ik wou dat ik hem nog een keer voor het eerst kon lezen. Prachtig boek vond ik het als kind
vrijdag 23 februari 2018 om 17:01
Ja, ik heb hem ook bij Bruna gehaald. Ik weet niet of alle Bruna's ze hebben, maar de onze wel 
Ik vind het echt een leuke actie, alleen ik ben bang dat ze de mensen die ze ermee willen bereiken er niet mee bereiken. Juist de mensen die gepassioneerd zijn over boeken zullen gebruik maken van zo'n actie. Als je niet geïnteresseerd bent in lezen dan word je dat ook niet opeens als het goedkoop is. Althans, ik zou niet opeens iets kopen puur en alleen omdat het heel weinig kost...
Aan de andere kant zou ik het boek wel voor iemand kunnen kopen als cadeau en het dan geven aan iemand die niet vaak leest.... Dat is dan wel weer laagdrempelig
Ik vind het echt een leuke actie, alleen ik ben bang dat ze de mensen die ze ermee willen bereiken er niet mee bereiken. Juist de mensen die gepassioneerd zijn over boeken zullen gebruik maken van zo'n actie. Als je niet geïnteresseerd bent in lezen dan word je dat ook niet opeens als het goedkoop is. Althans, ik zou niet opeens iets kopen puur en alleen omdat het heel weinig kost...
Aan de andere kant zou ik het boek wel voor iemand kunnen kopen als cadeau en het dan geven aan iemand die niet vaak leest.... Dat is dan wel weer laagdrempelig
vrijdag 23 februari 2018 om 18:36
Serieus, mag ik dan een half jaartje jouw leven waarin je alles al hebt. Ik word soms wel eens moe van alle dingen die gebeuren. Paar baanwisselingen, relatie uit, nieuwe relatie, verhuizen, samenwonen. Ik heb gewoon amper tijd om alles te verwerken en het een plekje te geven.Bumba1985 schreef: ↑23-02-2018 16:20Nou ik ben blij dat ik niet de enige ben die hier wel eens last van heeft.
Ik vind alleen bij mezelf zo irritant dat ik mezelf soms opeens weer veel te veel meet aan andere mensen. Soms kan ik heel blij zijn met mijn eigen leven en bezigheden, en dan opeens wil ik toch ook weer heel graag bevestiging van andere mensen dat ik een leuk mens ben.
Maarja, boeken lezen en knutselen wordt niet zo 'gewaardeerd' door de meeste mensen als een extraverte lifestyle met veel vrienden, drukte enz.
En meestal denk ik dan: ach ieder zijn ding. maar soms wil ik gewoon ook applaus omdat ik al 18 boeken heb gelezen dit jaar
Ik heb dit jaar 1 boek 'gelezen', en dat was een studieboek....
Valhalla! Where the brave may live Forever!
vrijdag 23 februari 2018 om 19:51
Interessante discussie. Het toeleven naar leuke dingen herken ik wel, maar dan meer op kleinere schaal. Als we in het weekend iets leuks gepland hebben bijv of bijna op vakantie gaan. Op grotere schaal herken het gevoel bij mezelf niet, ik vond het juist een behoorlijk grote stap om voor een nieuwe zwangerschap te gaan. Deels omdat ik me dan weer 8 maanden belabberd zou voelen, maar deels ook omdat ik het eigenlijk wel zo prettig vond dat we een stabiel leven hadden dat lekker voortkabbelde zonder grootse gebeurtenissen. Lekker rustig en relaxed.
Want die grootse gebeurtenissen bij anderen lijken geweldig, maar brengen ook allerlei nadelen met zich mee in de vorm van stress, risico's en kosten. Die negeren we meestal, maar zijn er natuurlijk wel degelijk. Ik heb wel eens gehad dat ik jaloers was op bekenden die een geweldige reis gingen maken. Maar dan bedacht ik: als ik dat wil dan kan ik toch ook die reis maken, waarom doe ik dat dan niet? Nou ja, het kost je een enorme bups vakantiedagen, het levert gedoe en stress op en het kost enorm veel geld. En dan bedacht ik dat het voor die mensen ook het geval was, dat ze echt niet alleen de voordelen hadden en niet de nadelen, en was ik niet meer zo jaloers. En van sommige dingen denk ik meer "nou, dat hebben wij al in the pocket" (verhuizen, reizen, trouwen, kinderen) en vind ik het genoeg om van de gebeurtenissen in het verleden na te genieten (of niet: verhuizen bij anderen lijkt leuk, maar zelf verhuizen daar heb ik een broertje dood aan). Als ik fotoalbums bekijk krijg ik ook niet de neiging om het nog eens te willen doen of meemaken.
Maar lastig als je het wel zo voelt. Een beetje ook een 'Is dit nu later, als ik groot ben' (van Stef Bos) gevoel proef ik eruit, klopt dat? Op zich volgens mij wel normaal als je een levensfase hebt bereikt waarin alles wel zo'n beetje gesetteld is. Maar hoe daar dan mee om te gaan en eruit te komen is wel moeilijk misschien.
Want die grootse gebeurtenissen bij anderen lijken geweldig, maar brengen ook allerlei nadelen met zich mee in de vorm van stress, risico's en kosten. Die negeren we meestal, maar zijn er natuurlijk wel degelijk. Ik heb wel eens gehad dat ik jaloers was op bekenden die een geweldige reis gingen maken. Maar dan bedacht ik: als ik dat wil dan kan ik toch ook die reis maken, waarom doe ik dat dan niet? Nou ja, het kost je een enorme bups vakantiedagen, het levert gedoe en stress op en het kost enorm veel geld. En dan bedacht ik dat het voor die mensen ook het geval was, dat ze echt niet alleen de voordelen hadden en niet de nadelen, en was ik niet meer zo jaloers. En van sommige dingen denk ik meer "nou, dat hebben wij al in the pocket" (verhuizen, reizen, trouwen, kinderen) en vind ik het genoeg om van de gebeurtenissen in het verleden na te genieten (of niet: verhuizen bij anderen lijkt leuk, maar zelf verhuizen daar heb ik een broertje dood aan). Als ik fotoalbums bekijk krijg ik ook niet de neiging om het nog eens te willen doen of meemaken.
Maar lastig als je het wel zo voelt. Een beetje ook een 'Is dit nu later, als ik groot ben' (van Stef Bos) gevoel proef ik eruit, klopt dat? Op zich volgens mij wel normaal als je een levensfase hebt bereikt waarin alles wel zo'n beetje gesetteld is. Maar hoe daar dan mee om te gaan en eruit te komen is wel moeilijk misschien.
vrijdag 23 februari 2018 om 21:03
V1k1ng schreef: ↑23-02-2018 18:36Serieus, mag ik dan een half jaartje jouw leven waarin je alles al hebt. Ik word soms wel eens moe van alle dingen die gebeuren. Paar baanwisselingen, relatie uit, nieuwe relatie, verhuizen, samenwonen. Ik heb gewoon amper tijd om alles te verwerken en het een plekje te geven.
Ik heb dit jaar 1 boek 'gelezen', en dat was een studieboek....
Ik zou met niemand willen ruilen. Ik zou alleen willen dat anderen ook zouden inzien dat wij het goed voor elkaar hebben; en dan bedoel ik vooral mijn familie.
vrijdag 23 februari 2018 om 22:08
Van harte gefeliciteerd Nicole!
Soms zou ik wel een groots en meeslepend leven willen hebben, maar eigenlijk alleen in m'n fantasie. Wat Nicole ook zegt, meestal gaat er ook veel gedoe aan grootse dingen vooraf. En eigenlijk ben ik ook gewoon graag thuis, en tja, daar doe ik gewoon niets spannends. Ik maak wel veel reizen (maar meestal niet perse erg lang ofzo), daar kan ik ook wel echt naar toe leven en dat maakt voor mij het reizen ook wel extra leuk. Het uitzoekwerk van te voren enzo. Maar het dagelijks leven kabbelt inderdaad gewoon een beetje door met de dagelijkse sleur en beslommeringen. Maar ik geniet wel veel van thee drinken met een vriendin, thuis een boek lezen of samen met vrienden een spel spelen; de kleine dingen in het leven. Echt niet een grote gebeurtenis, maar wel iets waar ik eerder in de week al van dacht: Goh, wat leuk dat ik dat in het vooruitzicht heb.
Een vriendin van mij is nu weer single en is aan het daten gegaan. Dan denk ik op zo'n moment wel: Ow leuk, alles is nieuw en nog spannend. Maar gelijk daarna bedenk ik me dat ik eigenlijk helemaal niet van daten hou en zo'n aftastende periode binnen een mogelijk nieuwe relatie staat eigenlijk ook bol van onzekerheid ('vind ie me nog wel leuk', 'zeg ik wel interessante dingen' etc) en dan geniet ik weer extra van mijn super burgerlijke relatie met mijn vriend waarin ik gewoon mezelf kan zijn en waarvan ik weet dat het goed zit.
Soms zou ik wel een groots en meeslepend leven willen hebben, maar eigenlijk alleen in m'n fantasie. Wat Nicole ook zegt, meestal gaat er ook veel gedoe aan grootse dingen vooraf. En eigenlijk ben ik ook gewoon graag thuis, en tja, daar doe ik gewoon niets spannends. Ik maak wel veel reizen (maar meestal niet perse erg lang ofzo), daar kan ik ook wel echt naar toe leven en dat maakt voor mij het reizen ook wel extra leuk. Het uitzoekwerk van te voren enzo. Maar het dagelijks leven kabbelt inderdaad gewoon een beetje door met de dagelijkse sleur en beslommeringen. Maar ik geniet wel veel van thee drinken met een vriendin, thuis een boek lezen of samen met vrienden een spel spelen; de kleine dingen in het leven. Echt niet een grote gebeurtenis, maar wel iets waar ik eerder in de week al van dacht: Goh, wat leuk dat ik dat in het vooruitzicht heb.
Een vriendin van mij is nu weer single en is aan het daten gegaan. Dan denk ik op zo'n moment wel: Ow leuk, alles is nieuw en nog spannend. Maar gelijk daarna bedenk ik me dat ik eigenlijk helemaal niet van daten hou en zo'n aftastende periode binnen een mogelijk nieuwe relatie staat eigenlijk ook bol van onzekerheid ('vind ie me nog wel leuk', 'zeg ik wel interessante dingen' etc) en dan geniet ik weer extra van mijn super burgerlijke relatie met mijn vriend waarin ik gewoon mezelf kan zijn en waarvan ik weet dat het goed zit.
Hope for the best, plan for the worst - Jack Reacher
vrijdag 23 februari 2018 om 22:21
Gefeliciteerd Nicole! Leuk hoor een derde. Bij de eerste kocht ik alles nieuw en vond ik gekregen kleertjes niet leuk. Ik was een beetje de zus van bumba. Maar na een paar dagen spuitluiers maakte het mj niet meer uit hoe die kleren eruit zagen als er maar iets schoons in de kast lag. Zo snel kan dat verandern. Bij de tweede heb ik amper wat gekocht.
Diana, ook jij gefeliciteerd. Heerlijk hoor!
En het toeval wil dat ook ik vandaag eindelijk de brief van de bank kreeg dat ook wij vanaf vandaag hypotheek vrij zijn! Wat een toeval, zoveel leuk nieuws op 1 dag.
Diana, ook jij gefeliciteerd. Heerlijk hoor!
En het toeval wil dat ook ik vandaag eindelijk de brief van de bank kreeg dat ook wij vanaf vandaag hypotheek vrij zijn! Wat een toeval, zoveel leuk nieuws op 1 dag.
vrijdag 23 februari 2018 om 22:33
Deze snap ik niet helemaal. Hoe definieer je 'het goed voor elkaar hebben'? Waarom vind je het belangrijk dat je familie dat ziet en benoemt? En hoe zouden meer grootse en meeslepende dingen in je leven dat veranderen? Stel jullie zouden nu een wereldreis gaan maken of een tweede kind verwachten, denk je dat je familie dan opeens wel vindt dat jullie het goed voor elkaar hebben en nu niet? Dat zou belachelijk zijn toch? En om dit soort dingen gaat het toch sowieso helemaal niet?
Of vind je het gewoon jammer dat jullie leven zodanig kabbelt dat jullie niet in het middelpunt staan en je zus op dit moment meer? Dat is ook maar tijdelijk hè? Toen jullie je zoon verwachtten waren jullie neem ik aan tijdelijk iets meer het middelpunt, nu is het even hun beurt en straks is het weer gelijk. Al snap ik dat het pijnlijk kan zijn soms omdat je diep in je hart misschien zelf wel degene had willen zijn die zwanger was. Of begrijp ik het nu niet goed en spelen er andere dingen?
vrijdag 23 februari 2018 om 22:41
Herkenbaar, maar dan van de andere kant! Twee van mijn vriendinnen hadden al een jarenlange stabiele relatie toen ik nog volop aan het daten was. Ze vonden het allemaal superleuk en spannend om het een beetje te volgen en een van hen zei me zelfs eens dat ze wel weer terugverlangde naar die fase, naar de spanning die eromheen hing en dat dat allemaal zo leuk was. Ja, als buitenstaander wel, niet als de rest van je leven er in zekere zin vanaf hangt! Ik werd juist af en toe gek van de spanning, de onzekerheid, de keuzes en had vaak dolgraag met hen willen ruilen.Roxy21 schreef: ↑23-02-2018 22:08Een vriendin van mij is nu weer single en is aan het daten gegaan. Dan denk ik op zo'n moment wel: Ow leuk, alles is nieuw en nog spannend. Maar gelijk daarna bedenk ik me dat ik eigenlijk helemaal niet van daten hou en zo'n aftastende periode binnen een mogelijk nieuwe relatie staat eigenlijk ook bol van onzekerheid ('vind ie me nog wel leuk', 'zeg ik wel interessante dingen' etc) en dan geniet ik weer extra van mijn super burgerlijke relatie met mijn vriend waarin ik gewoon mezelf kan zijn en waarvan ik weet dat het goed zit.
vrijdag 23 februari 2018 om 22:55
Gefeliciteerd Nicole!
Ik herken het wel een beetje wat Bumba zegt maar ik zit juist aan de andere kant. In mijn omgeving is iedereen aan het trouwen, kinderen aan het krijgen, huizen aan het kopen en wij wachten maar.
Ik weet dat daar goede redenen voor zijn. Ik ben wat jonger dan de meeste van mijn vrienden. Ik heb langer gestudeerd dan de meeste mensen daardoor heb ik nu een mooie opleiding maar andere dingen zijn op de lange baan geschoven. Daarnaast is de werksituatie van mijn vriend gewoon niet zo stabiel als we graag zouden willen. Hij werkt er wel aan maar het gaat moeizaam.
Dus iedereen zet stappen waar wij stil gestaan hebben de afgelopen jaren en ik op bepaalde vlakken zullen we mensen nooit "inhalen". Dat hoeft ook niet perse maar ik merk wel dat ik het jammer vind en zeker met kinderen is dat heel duidelijk dat je achter blijft lopen. En ik hoef niet perse nu een koophuis maar zou wel graag de financiële stabiliteit willen die ons daar de mogelijkheid toe kan geven net als de optie om aan kinderen te beginnen. Het is dus zeker niet dat ik andere mensen iets misgun. Ik zou het alleen voor mezelf ook graag willen en dat maakt me wel eens verdrietig als er weer een baby, een verhuizing of een huwelijk wordt aangekondigd.
Aan de andere kant heb ik ook veel om dankbaar voor te zijn en gelukkig. Ik heb een fijne relatie met een hele leuke kerel. We hebben goed contact met familie en aantal hele goede vrienden. We zijn allebei gezond. We wonen prima in een mooi huis ook al is het niet van ons. Ik heb een mooi diploma en een bijbehorend toekomstperspectief. We komen iedere maand goed rond en hebben geld over om te sparen. En ik ben blij dat ik gewoon gelukkig kan zijn zoals vanavond met een kop thee en een boek op de bank. En gelukkig is dit het gevoel wat meestal overheerst.
Ik herken het wel een beetje wat Bumba zegt maar ik zit juist aan de andere kant. In mijn omgeving is iedereen aan het trouwen, kinderen aan het krijgen, huizen aan het kopen en wij wachten maar.
Ik weet dat daar goede redenen voor zijn. Ik ben wat jonger dan de meeste van mijn vrienden. Ik heb langer gestudeerd dan de meeste mensen daardoor heb ik nu een mooie opleiding maar andere dingen zijn op de lange baan geschoven. Daarnaast is de werksituatie van mijn vriend gewoon niet zo stabiel als we graag zouden willen. Hij werkt er wel aan maar het gaat moeizaam.
Dus iedereen zet stappen waar wij stil gestaan hebben de afgelopen jaren en ik op bepaalde vlakken zullen we mensen nooit "inhalen". Dat hoeft ook niet perse maar ik merk wel dat ik het jammer vind en zeker met kinderen is dat heel duidelijk dat je achter blijft lopen. En ik hoef niet perse nu een koophuis maar zou wel graag de financiële stabiliteit willen die ons daar de mogelijkheid toe kan geven net als de optie om aan kinderen te beginnen. Het is dus zeker niet dat ik andere mensen iets misgun. Ik zou het alleen voor mezelf ook graag willen en dat maakt me wel eens verdrietig als er weer een baby, een verhuizing of een huwelijk wordt aangekondigd.
Aan de andere kant heb ik ook veel om dankbaar voor te zijn en gelukkig. Ik heb een fijne relatie met een hele leuke kerel. We hebben goed contact met familie en aantal hele goede vrienden. We zijn allebei gezond. We wonen prima in een mooi huis ook al is het niet van ons. Ik heb een mooi diploma en een bijbehorend toekomstperspectief. We komen iedere maand goed rond en hebben geld over om te sparen. En ik ben blij dat ik gewoon gelukkig kan zijn zoals vanavond met een kop thee en een boek op de bank. En gelukkig is dit het gevoel wat meestal overheerst.
zaterdag 24 februari 2018 om 07:19
Eigenlijk komt het erop neer dat ik een beetje 'de vreemde eend in de bijt' ben.nicole123 schreef: ↑23-02-2018 22:33Deze snap ik niet helemaal. Hoe definieer je 'het goed voor elkaar hebben'? Waarom vind je het belangrijk dat je familie dat ziet en benoemt? En hoe zouden meer grootse en meeslepende dingen in je leven dat veranderen? Stel jullie zouden nu een wereldreis gaan maken of een tweede kind verwachten, denk je dat je familie dan opeens wel vindt dat jullie het goed voor elkaar hebben en nu niet? Dat zou belachelijk zijn toch? En om dit soort dingen gaat het toch sowieso helemaal niet?
Of vind je het gewoon jammer dat jullie leven zodanig kabbelt dat jullie niet in het middelpunt staan en je zus op dit moment meer? Dat is ook maar tijdelijk hè? Toen jullie je zoon verwachtten waren jullie neem ik aan tijdelijk iets meer het middelpunt, nu is het even hun beurt en straks is het weer gelijk. Al snap ik dat het pijnlijk kan zijn soms omdat je diep in je hart misschien zelf wel degene had willen zijn die zwanger was. Of begrijp ik het nu niet goed en spelen er andere dingen?
Een voorbeeld: toen mijn man en ik gingen trouwen hebben we dat vrij alternatief gedaan. Ik had een vilten bruidsboeket, een gekleurde jurk ipv wit, we hebben niet chic gedineerd enz. Elke keuze die wij maakten werd in principe afgekeurd, was niet leuk genoeg. Achteraf wordt dan wel gezegd dat het een geweldige dag was en dat ze niet hadden verwacht dat alles wat wij hadden bedacht zo leuk bij elkaar zou passen, maargoed, van tevoren is het allemaal niet goed genoeg. Bij het schoenen passen heeft mijn moeder zelfs tegen de verkoper gezegd "wacht maar, als ik met mijn andere dochter terugkom dan wordt het wél leuk met passen" (Omdat ik het moeilijk vond om een keuze te maken, omdat tradtitionele bruidsschoenen eigenlijk niets voor mij zijn)
En zo gaat het elke keer. Alles wat wij doen is niet goed / niet interessant in de ogen van mijn moeder en zus. En dat zijn voor mij toch de belangrijke mensen op de een of andere manier. Ik probeer van hun mening los te komen, maar dat vind ik erg lastig.
zaterdag 24 februari 2018 om 07:58
Oh Bumba, dat is echt vervelend 
Juist van je familie verwacht je dat ze je steunen. Dat is toch een dingetje dat blijft, goedkeuring van familie verwachten. Ik denk dat dat nooit helemaal weggaat. Volgens mij zit dat gewoon in ons DNA geprogrammeerd.
Ik herken het een beetje. Mijn ouders snappen mij gelukkig heel goed, maar de rest van de familie vindt mij soms wat raar. Mijn moeder kreeg zelfs de opmerking dat ik wel 'goed was opgedroogd'. Die is daar echt verdrietig om geweest, dat mijn familie nooit heeft gezien hoe ik altijd al ben. Ook broer en zus vinden mij soms wat apart. En dan kan ik wel zeggen: daar moet je je niets van aantrekken, maar dat steekt soms wel!
Gelukkig ben ik vrij goed in bij mijn eigen gevoel blijven, maar dat neemt niet weg dat ik er soms wel verdrietig om ben.
Juist van je familie verwacht je dat ze je steunen. Dat is toch een dingetje dat blijft, goedkeuring van familie verwachten. Ik denk dat dat nooit helemaal weggaat. Volgens mij zit dat gewoon in ons DNA geprogrammeerd.Ik herken het een beetje. Mijn ouders snappen mij gelukkig heel goed, maar de rest van de familie vindt mij soms wat raar. Mijn moeder kreeg zelfs de opmerking dat ik wel 'goed was opgedroogd'. Die is daar echt verdrietig om geweest, dat mijn familie nooit heeft gezien hoe ik altijd al ben. Ook broer en zus vinden mij soms wat apart. En dan kan ik wel zeggen: daar moet je je niets van aantrekken, maar dat steekt soms wel!
Gelukkig ben ik vrij goed in bij mijn eigen gevoel blijven, maar dat neemt niet weg dat ik er soms wel verdrietig om ben.
