Relaties
alle pijlers
blijf ik bij mijn licht autistische partner
zondag 1 maart 2009 om 11:37
Hoi!
Ik heb samen met mijn vriend 2 kindjes, een babietje en een kind van 4. We zijn al 10 jaar samen, maar sinds we kinderen hebben valt het gedrag van mijn vriend pas echt op.Ik sta altijd overal alleen voor.
Hij verdient het geld en daar houdt het wat hem betreft wel zo'n beetje op. Ik doe nooit iets goed, hij altijd, nooit n compliment of n spontane kus etc.
Heb 2x n keizersnede gehad en kon alle (fles)voedingen voor mijn rekening nemen, want hij moest werken en kon dus niet s nachts zijn bed uit. Hij slaapt overal doorheen (lekker makkelijk) . en ga zo maar door.
Ik stond echt op het punt te vertrekken maar kom er nu achter dat hij licht autistisch is. en nu weet ik t even niet meer. Het schijnt dat je er goed mee kunt leven, maar dan blijf ik me dus aanpassen
Ik heb samen met mijn vriend 2 kindjes, een babietje en een kind van 4. We zijn al 10 jaar samen, maar sinds we kinderen hebben valt het gedrag van mijn vriend pas echt op.Ik sta altijd overal alleen voor.
Hij verdient het geld en daar houdt het wat hem betreft wel zo'n beetje op. Ik doe nooit iets goed, hij altijd, nooit n compliment of n spontane kus etc.
Heb 2x n keizersnede gehad en kon alle (fles)voedingen voor mijn rekening nemen, want hij moest werken en kon dus niet s nachts zijn bed uit. Hij slaapt overal doorheen (lekker makkelijk) . en ga zo maar door.
Ik stond echt op het punt te vertrekken maar kom er nu achter dat hij licht autistisch is. en nu weet ik t even niet meer. Het schijnt dat je er goed mee kunt leven, maar dan blijf ik me dus aanpassen
zondag 1 maart 2009 om 12:53
De belangrijkste en enige stap is dat hij het acceeteerd en er rekening mee kan gaan houden.
Maar een autist ziet daar het nut ook niet van in.
Want hij snapt niet dat dat belangrijk is.
Toch zie je hele goeie resultaten met sociale vaardigheidstrainingen, ik zou zeggen geef dat een kans en zie hem zo ver te krijgen.
Sterkte meis,
Maar een autist ziet daar het nut ook niet van in.
Want hij snapt niet dat dat belangrijk is.
Toch zie je hele goeie resultaten met sociale vaardigheidstrainingen, ik zou zeggen geef dat een kans en zie hem zo ver te krijgen.
Sterkte meis,
zondag 1 maart 2009 om 12:57
quote:sarah2ndlife schreef op 01 maart 2009 @ 12:53:
De belangrijkste en enige stap is dat hij het acceeteerd en er rekening mee kan gaan houden.
Maar een autist ziet daar het nut ook niet van in.
Want hij snapt niet dat dat belangrijk is.
Toch zie je hele goeie resultaten met sociale vaardigheidstrainingen, ik zou zeggen geef dat een kans en zie hem zo ver te krijgen. Dat is net zo'n redenatie.
Sterkte meis, Alsof iedere mens met autisme of ass hetzelfde is..........
toevoeging: het lijkt wel alsof jij borderline hebt met je zwart/wit denken.
De belangrijkste en enige stap is dat hij het acceeteerd en er rekening mee kan gaan houden.
Maar een autist ziet daar het nut ook niet van in.
Want hij snapt niet dat dat belangrijk is.
Toch zie je hele goeie resultaten met sociale vaardigheidstrainingen, ik zou zeggen geef dat een kans en zie hem zo ver te krijgen. Dat is net zo'n redenatie.
Sterkte meis, Alsof iedere mens met autisme of ass hetzelfde is..........
toevoeging: het lijkt wel alsof jij borderline hebt met je zwart/wit denken.
zondag 1 maart 2009 om 12:58
zondag 1 maart 2009 om 13:03
quote:sarah2ndlife schreef op 01 maart 2009 @ 12:53:
De belangrijkste en enige stap is dat hij het acceeteerd en er rekening mee kan gaan houden.
Maar een autist ziet daar het nut ook niet van in.
Want hij snapt niet dat dat belangrijk is.
Toch zie je hele goeie resultaten met sociale vaardigheidstrainingen, ik zou zeggen geef dat een kans en zie hem zo ver te krijgen.
Sterkte meis,Waar baseer je dat op? Autisme is primair een last voor degene die autistisch is. Die ervaart de meeste moeite met effectief communiceren. In mijn ervaring kunnen autisten buitengewoon gemotiveerd zijn om met hun handicap te leren omgaan.
De belangrijkste en enige stap is dat hij het acceeteerd en er rekening mee kan gaan houden.
Maar een autist ziet daar het nut ook niet van in.
Want hij snapt niet dat dat belangrijk is.
Toch zie je hele goeie resultaten met sociale vaardigheidstrainingen, ik zou zeggen geef dat een kans en zie hem zo ver te krijgen.
Sterkte meis,Waar baseer je dat op? Autisme is primair een last voor degene die autistisch is. Die ervaart de meeste moeite met effectief communiceren. In mijn ervaring kunnen autisten buitengewoon gemotiveerd zijn om met hun handicap te leren omgaan.
zondag 1 maart 2009 om 13:06
quote:bluumkesss schreef op 01 maart 2009 @ 12:19:
Hallo allemaal,
De diagnose is deze week gesteld, alleen hij vind niet dat hij iets mankeert en dat schijnt echt een normale reactie te zijn voor iemand met deze diagnose.
Dat is dus ook de pest; zoals blijfgewoonbianca zegt; hij heeft zelf niet in de gaten dat hij niet betrokken is en kan dit gedrag ook niet bijstellen. Als ik zeg "koop bloemen voor mijn verjaardag"doet hij dat dus, omdat ik het zeg. Hij kan zelf niet verzinnen dat hij mij n plezier doet door spontaan bloemen te kopen, dus zal dat ook nooit doen. Hij heeft geen /amper emotie en kan dit dus niet tonen.
Als hij zich veilig en op zijn gemak voelt, dus thuis bij mij, reageert hij zijn prikkels af op mij door overal commentaar op te geven. Het huis is niet netjes, ik poets half, de kinderen hebben geen brandschone kleren aan en ga zo maar door.
Ik hoop dat er iemand is die ook in deze siuatie zit/zat en die mij kan vertellen wat je toekomst is. Het schijnt alleen maar erger te worden heb ik gehoord. Het schijnt wel leefbaar te zijn, maar dan zal ik dus vaak mijn gedrag aan hem aan moeten passen of hem aansturen. En de vraag is; wil ik dat wel en wat voor invloed heeft hij op de kinderen??
Ik hoop dat het een beetje duidelijk ovekomt, het is echt geen aandacht trekken.
groetjes van mij
Ik zit in de zelfde situatie, en wat ik ervan merk nu we een druk gezin hebben is dat hij zich meer en meer gaat terugtrekken..
Leeft een beetje voor zichzelf, en als je hem 'dwars' zit wordt hij heel koppig en boos.. Bijv. hij gaat rustig een dagje weg voor zichzelf zonder te overleggen en wordt dan boos als je er iets van zegt..
Dus ja ik vind het erger worden..
Het inlevingsvermogen ook.. als ik door mijn rug ben gegaan, weet hij hoe zeer dat kan doen, en probeert dan ook te helpen, maar als ik bijv. kiespijn heeft zal hij zich daar geen voorstelling van kunnen maken en doet dan of er niks aan de hand is...
Hallo allemaal,
De diagnose is deze week gesteld, alleen hij vind niet dat hij iets mankeert en dat schijnt echt een normale reactie te zijn voor iemand met deze diagnose.
Dat is dus ook de pest; zoals blijfgewoonbianca zegt; hij heeft zelf niet in de gaten dat hij niet betrokken is en kan dit gedrag ook niet bijstellen. Als ik zeg "koop bloemen voor mijn verjaardag"doet hij dat dus, omdat ik het zeg. Hij kan zelf niet verzinnen dat hij mij n plezier doet door spontaan bloemen te kopen, dus zal dat ook nooit doen. Hij heeft geen /amper emotie en kan dit dus niet tonen.
Als hij zich veilig en op zijn gemak voelt, dus thuis bij mij, reageert hij zijn prikkels af op mij door overal commentaar op te geven. Het huis is niet netjes, ik poets half, de kinderen hebben geen brandschone kleren aan en ga zo maar door.
Ik hoop dat er iemand is die ook in deze siuatie zit/zat en die mij kan vertellen wat je toekomst is. Het schijnt alleen maar erger te worden heb ik gehoord. Het schijnt wel leefbaar te zijn, maar dan zal ik dus vaak mijn gedrag aan hem aan moeten passen of hem aansturen. En de vraag is; wil ik dat wel en wat voor invloed heeft hij op de kinderen??
Ik hoop dat het een beetje duidelijk ovekomt, het is echt geen aandacht trekken.
groetjes van mij
Ik zit in de zelfde situatie, en wat ik ervan merk nu we een druk gezin hebben is dat hij zich meer en meer gaat terugtrekken..
Leeft een beetje voor zichzelf, en als je hem 'dwars' zit wordt hij heel koppig en boos.. Bijv. hij gaat rustig een dagje weg voor zichzelf zonder te overleggen en wordt dan boos als je er iets van zegt..
Dus ja ik vind het erger worden..
Het inlevingsvermogen ook.. als ik door mijn rug ben gegaan, weet hij hoe zeer dat kan doen, en probeert dan ook te helpen, maar als ik bijv. kiespijn heeft zal hij zich daar geen voorstelling van kunnen maken en doet dan of er niks aan de hand is...
zondag 1 maart 2009 om 13:08
En na 10 jaar ontdek je dat hij licht autistisch is dmv onderzoek? Was hij dit niet dan in al die jaren hiervoor en toen je hem leerde kennen? Wat maakte je verliefd op hem en dat je kinderen met hem wilde? Misschien kan je dat proberen boven te halen en kan het een drive zijn om verder te gaan met hem. Het lijkt mij sterk dat hij ineens na 10 jaar autistische trekjes is gaan vertonen. Dus iets in hem heeft jou doen houden van hem , je verliefd gemaakt.
Weeg voor jezelf af of die gevoelens voor hem nog bestaan, en die liefde voor hem nog groot genoeg is om verder te gaan met hem. En op die manier verder gaan wil zeggen, je aanpassen aan hem, en het accepteren dat hij zo is.
Weeg voor jezelf af of die gevoelens voor hem nog bestaan, en die liefde voor hem nog groot genoeg is om verder te gaan met hem. En op die manier verder gaan wil zeggen, je aanpassen aan hem, en het accepteren dat hij zo is.
zondag 1 maart 2009 om 13:10
quote:sarah2ndlife schreef op 01 maart 2009 @ 12:53:
Maar een autist ziet daar het nut ook niet van in.
Want hij snapt niet dat dat belangrijk is.
Ik vind dit nogal generaliserend. Over het algemeen ervaart 'de autist' veel problemen in zijn sociale contacten/communicatie met anderen. Daardoor zijn veel mensen met een ass-stoornis júist gemotiveerd hier iets mee te doen.
Maar een autist ziet daar het nut ook niet van in.
Want hij snapt niet dat dat belangrijk is.
Ik vind dit nogal generaliserend. Over het algemeen ervaart 'de autist' veel problemen in zijn sociale contacten/communicatie met anderen. Daardoor zijn veel mensen met een ass-stoornis júist gemotiveerd hier iets mee te doen.
Peas on earth!
zondag 1 maart 2009 om 13:11
quote:Stoeptegel schreef op 01 maart 2009 @ 13:08:
En na 10 jaar ontdek je dat hij licht autistisch is dmv onderzoek? Was hij dit niet dan in al die jaren hiervoor en toen je hem leerde kennen? Wat maakte je verliefd op hem en dat je kinderen met hem wilde? Misschien kan je dat proberen boven te halen en kan het een drive zijn om verder te gaan met hem. Het lijkt mij sterk dat hij ineens na 10 jaar autistische trekjes is gaan vertonen. Dus iets in hem heeft jou doen houden van hem , je verliefd gemaakt.
Weeg voor jezelf af of die gevoelens voor hem nog bestaan, en die liefde voor hem nog groot genoeg is om verder te gaan met hem. En op die manier verder gaan wil zeggen, je aanpassen aan hem, en het accepteren dat hij zo is.Ik heb het ook pas ontdekt toen er kinderen kwamen, daarvoor viel het wel mee, maar als er kinderen komen wordt alles drukker en verlang je ook wat hulp en bijstand en die is er dan niet echt...
En na 10 jaar ontdek je dat hij licht autistisch is dmv onderzoek? Was hij dit niet dan in al die jaren hiervoor en toen je hem leerde kennen? Wat maakte je verliefd op hem en dat je kinderen met hem wilde? Misschien kan je dat proberen boven te halen en kan het een drive zijn om verder te gaan met hem. Het lijkt mij sterk dat hij ineens na 10 jaar autistische trekjes is gaan vertonen. Dus iets in hem heeft jou doen houden van hem , je verliefd gemaakt.
Weeg voor jezelf af of die gevoelens voor hem nog bestaan, en die liefde voor hem nog groot genoeg is om verder te gaan met hem. En op die manier verder gaan wil zeggen, je aanpassen aan hem, en het accepteren dat hij zo is.Ik heb het ook pas ontdekt toen er kinderen kwamen, daarvoor viel het wel mee, maar als er kinderen komen wordt alles drukker en verlang je ook wat hulp en bijstand en die is er dan niet echt...
zondag 1 maart 2009 om 13:16
quote:Mariah75 schreef op 01 maart 2009 @ 13:11:
[...]
Ik heb het ook pas ontdekt toen er kinderen kwamen, daarvoor viel het wel mee, maar als er kinderen komen wordt alles drukker en verlang je ook wat hulp en bijstand en die is er dan niet echt...Dat is erg vervelend voor je dat je het pas ontdekt hebt nadat je kinderen kreeg.
[...]
Ik heb het ook pas ontdekt toen er kinderen kwamen, daarvoor viel het wel mee, maar als er kinderen komen wordt alles drukker en verlang je ook wat hulp en bijstand en die is er dan niet echt...Dat is erg vervelend voor je dat je het pas ontdekt hebt nadat je kinderen kreeg.
zondag 1 maart 2009 om 13:18
quote:bluumkesss schreef op 01 maart 2009 @ 11:37:
(...)
Ik stond echt op het punt te vertrekken maar kom er nu achter dat hij licht autistisch is. en nu weet ik t even niet meer. Het schijnt dat je er goed mee kunt leven, maar dan blijf ik me dus aanpassen
Ha Bluumkesss,
ik formuleer je vraag even op een andere manier: het probleem is hier dat jij in een relatie zit waarin je het gevoel hebt overal alleen voor te staan. Dit verwijt je je man. Aangezien ik denk - door de dingen die je schrijft - dat er weinig vanuit je man zal komen om de situatie te veranderen, zou ik proberen om een manier te vinden dat je niet meer die druk op je schouders voelt. Hele simpele (maar ik denk zeker geen overbodige luxe!) is een goede schoonmaakster en een oppas/opvang voor de kids. Jij hebt ook je energie nodig voor jezelf!
Dan over het autisme: het is moeilijk om te beoordelen in hoeverre dit zijn weerslag heeft op jouw relatie. Feit blijft dat je met horken van mannen (met of zonder diagnose ) zal moeten roeien met de riemen die jij hebt. De vraag is dus niet of je bij hem weg zal gaan, maar hoe je deze situatie voor jezelf kan verbeteren. Daarop zijn veel meer antwoorden mogelijk dan bij hem weggaan of niet.
Heel veel sterkte met alles!
(...)
Ik stond echt op het punt te vertrekken maar kom er nu achter dat hij licht autistisch is. en nu weet ik t even niet meer. Het schijnt dat je er goed mee kunt leven, maar dan blijf ik me dus aanpassen
Ha Bluumkesss,
ik formuleer je vraag even op een andere manier: het probleem is hier dat jij in een relatie zit waarin je het gevoel hebt overal alleen voor te staan. Dit verwijt je je man. Aangezien ik denk - door de dingen die je schrijft - dat er weinig vanuit je man zal komen om de situatie te veranderen, zou ik proberen om een manier te vinden dat je niet meer die druk op je schouders voelt. Hele simpele (maar ik denk zeker geen overbodige luxe!) is een goede schoonmaakster en een oppas/opvang voor de kids. Jij hebt ook je energie nodig voor jezelf!
Dan over het autisme: het is moeilijk om te beoordelen in hoeverre dit zijn weerslag heeft op jouw relatie. Feit blijft dat je met horken van mannen (met of zonder diagnose ) zal moeten roeien met de riemen die jij hebt. De vraag is dus niet of je bij hem weg zal gaan, maar hoe je deze situatie voor jezelf kan verbeteren. Daarop zijn veel meer antwoorden mogelijk dan bij hem weggaan of niet.
Heel veel sterkte met alles!
anoniem_76416 wijzigde dit bericht op 01-03-2009 13:19
Reden: spelfout
Reden: spelfout
% gewijzigd
zondag 1 maart 2009 om 13:25
quote:Kimmetje80 schreef op 01 maart 2009 @ 13:18:
[...]
Ha Bluumkesss,
ik formuleer je vraag even op een andere manier: het probleem is hier dat jij in een relatie zit waarin je het gevoel hebt overal alleen voor te staan. Dit verwijt je je man. Aangezien ik denk - door de dingen die je schrijft - dat er weinig vanuit je man zal komen om de situatie te veranderen, zou ik proberen om een manier te vinden dat je niet meer die druk op je schouders voelt. Hele simpele (maar ik denk zeker geen overbodige luxe!) is een goede schoonmaakster en een oppas/opvang voor de kids. Jij hebt ook je energie nodig voor jezelf!
Dan over het autisme: het is moeilijk om te beoordelen in hoeverre dit zijn weerslag heeft op jouw relatie. Feit blijft dat je met horken van mannen (met of zonder diagnose ) zal moeten roeien met de riemen die jij hebt. De vraag is dus niet of je bij hem weg zal gaan, maar hoe je deze situatie voor jezelf kan verbeteren. Daarop zijn veel meer antwoorden mogelijk dan bij hem weggaan of niet.
Heel veel sterkte met alles! een zinvolle post kimmetje!
[...]
Ha Bluumkesss,
ik formuleer je vraag even op een andere manier: het probleem is hier dat jij in een relatie zit waarin je het gevoel hebt overal alleen voor te staan. Dit verwijt je je man. Aangezien ik denk - door de dingen die je schrijft - dat er weinig vanuit je man zal komen om de situatie te veranderen, zou ik proberen om een manier te vinden dat je niet meer die druk op je schouders voelt. Hele simpele (maar ik denk zeker geen overbodige luxe!) is een goede schoonmaakster en een oppas/opvang voor de kids. Jij hebt ook je energie nodig voor jezelf!
Dan over het autisme: het is moeilijk om te beoordelen in hoeverre dit zijn weerslag heeft op jouw relatie. Feit blijft dat je met horken van mannen (met of zonder diagnose ) zal moeten roeien met de riemen die jij hebt. De vraag is dus niet of je bij hem weg zal gaan, maar hoe je deze situatie voor jezelf kan verbeteren. Daarop zijn veel meer antwoorden mogelijk dan bij hem weggaan of niet.
Heel veel sterkte met alles! een zinvolle post kimmetje!
zondag 1 maart 2009 om 13:30
Hoi Bluumkesss, ik heb in een vergelijkbare situatie gezeten.
Wil mijn persoonlijke verhaal hier niet kwijt maar mail me gerust.
Boeken waar ik destijds veel aan had waren o.a. Vreemde wereld, Martine Delfos en Dag vreemde man, V. Beel.
Een hele mooie vind ik: Als je partner Asperger-syndroom heeft, Maxine C. Aston
Sterkte
Wil mijn persoonlijke verhaal hier niet kwijt maar mail me gerust.
Boeken waar ik destijds veel aan had waren o.a. Vreemde wereld, Martine Delfos en Dag vreemde man, V. Beel.
Een hele mooie vind ik: Als je partner Asperger-syndroom heeft, Maxine C. Aston
Sterkte
anoniem_71844 wijzigde dit bericht op 01-03-2009 17:38
Reden: mailadres verwijderd
Reden: mailadres verwijderd
% gewijzigd
zondag 1 maart 2009 om 14:19
Hoihoi,
Er zitten heel wat lieve en bemoedigende berichtjes tussen, dankjulliewel daarvoor. Ik vind het wel n beetje vervelend dat mensen ineens willen weten waarom ik me er nu pas aan stoor, alsof ik daarover verantwoording moet afleggen. Wil best n tipje van de sluier oplichten, maar ben bang dat het dan niet langer over de huidige situatie zal gaan, snap je.
k kon voorheen mijn grenzen moeilijk aangeven en heb het gedrag van mijn vriend vaak goedgepraat, genegeerd of door mijn eigen onzekerheid bedacht dat het wel aan mij zou liggen. Nu ik heb geleerd mijn grenzen aan te geven voel ik al snel aan wanneer een grens is bereikt en reageer hierop. Met het gevolg dat ik moet ondervinden dat er dus niks verandert!! Of ik krijg nog meer verwijten naar mijn hoofd.
Nu er kinderen zijn en wij niet langer onze eigen gang kunnen gaan moeten de taken verdeeld worden en word duidelijk dat het op mij neerkomt. Hij vertrekt zonder iets te zeggen en ik "zit" dan met de kids.
Het gaat er mij om dat ik eindelijk n beslissing had genomen, en nu blijkt dat zijn gedrag aangepast kan worden en dat hij het dus niet altijd zo beroerd bedoelt als ik denk. Ik vraag me af in hoeverre zijn gedrag aangepast kan worden en of ik me hier nog voor wil inzetten zonder er zelf aan onderdoor te gaan. Heb al eerder n postnatale depressie gehad. Ik ben bang dat we zo 5 jaar verder zijn, ik nog steeds ongelukkig (en aan het einde van mijn latijn) en dat ik nog steeds niet krijg wat ik verwacht, gewoon wat genegenheid, begrip en liefde. Het lijkt me zo fijn dat n ander inspringt als het nodig is en dat ik niet altijd alles hoef te vragen.
Er zitten heel wat lieve en bemoedigende berichtjes tussen, dankjulliewel daarvoor. Ik vind het wel n beetje vervelend dat mensen ineens willen weten waarom ik me er nu pas aan stoor, alsof ik daarover verantwoording moet afleggen. Wil best n tipje van de sluier oplichten, maar ben bang dat het dan niet langer over de huidige situatie zal gaan, snap je.
k kon voorheen mijn grenzen moeilijk aangeven en heb het gedrag van mijn vriend vaak goedgepraat, genegeerd of door mijn eigen onzekerheid bedacht dat het wel aan mij zou liggen. Nu ik heb geleerd mijn grenzen aan te geven voel ik al snel aan wanneer een grens is bereikt en reageer hierop. Met het gevolg dat ik moet ondervinden dat er dus niks verandert!! Of ik krijg nog meer verwijten naar mijn hoofd.
Nu er kinderen zijn en wij niet langer onze eigen gang kunnen gaan moeten de taken verdeeld worden en word duidelijk dat het op mij neerkomt. Hij vertrekt zonder iets te zeggen en ik "zit" dan met de kids.
Het gaat er mij om dat ik eindelijk n beslissing had genomen, en nu blijkt dat zijn gedrag aangepast kan worden en dat hij het dus niet altijd zo beroerd bedoelt als ik denk. Ik vraag me af in hoeverre zijn gedrag aangepast kan worden en of ik me hier nog voor wil inzetten zonder er zelf aan onderdoor te gaan. Heb al eerder n postnatale depressie gehad. Ik ben bang dat we zo 5 jaar verder zijn, ik nog steeds ongelukkig (en aan het einde van mijn latijn) en dat ik nog steeds niet krijg wat ik verwacht, gewoon wat genegenheid, begrip en liefde. Het lijkt me zo fijn dat n ander inspringt als het nodig is en dat ik niet altijd alles hoef te vragen.
zondag 1 maart 2009 om 14:52
quote:bluumkesss schreef op 01 maart 2009 @ 14:19:
Hoihoi,
Er zitten heel wat lieve en bemoedigende berichtjes tussen, dankjulliewel daarvoor. Ik vind het wel n beetje vervelend dat mensen ineens willen weten waarom ik me er nu pas aan stoor, alsof ik daarover verantwoording moet afleggen. Wil best n tipje van de sluier oplichten, maar ben bang dat het dan niet langer over de huidige situatie zal gaan, snap je.
k kon voorheen mijn grenzen moeilijk aangeven en heb het gedrag van mijn vriend vaak goedgepraat, genegeerd of door mijn eigen onzekerheid bedacht dat het wel aan mij zou liggen. Nu ik heb geleerd mijn grenzen aan te geven voel ik al snel aan wanneer een grens is bereikt en reageer hierop. Met het gevolg dat ik moet ondervinden dat er dus niks verandert!! Of ik krijg nog meer verwijten naar mijn hoofd.
Nu er kinderen zijn en wij niet langer onze eigen gang kunnen gaan moeten de taken verdeeld worden en word duidelijk dat het op mij neerkomt. Hij vertrekt zonder iets te zeggen en ik "zit" dan met de kids.
Het gaat er mij om dat ik eindelijk n beslissing had genomen, en nu blijkt dat zijn gedrag aangepast kan worden en dat hij het dus niet altijd zo beroerd bedoelt als ik denk. Ik vraag me af in hoeverre zijn gedrag aangepast kan worden en of ik me hier nog voor wil inzetten zonder er zelf aan onderdoor te gaan. Heb al eerder n postnatale depressie gehad. Ik ben bang dat we zo 5 jaar verder zijn, ik nog steeds ongelukkig (en aan het einde van mijn latijn) en dat ik nog steeds niet krijg wat ik verwacht, gewoon wat genegenheid, begrip en liefde. Het lijkt me zo fijn dat n ander inspringt als het nodig is en dat ik niet altijd alles hoef te vragen.
Mensen met autisme denken veel aan zichzelf, en kunnen daar ook niet veel aan doen, en het kost ze heel veel moeite om aan een ander te denken omdat dat er gewoon niet inzit.
Ik wil niet naar doen ofzo, maar bereid je je er maar op voor dat je er het grootste gedeelte van de relatie en kinderen er alleen voor staat..
Hoihoi,
Er zitten heel wat lieve en bemoedigende berichtjes tussen, dankjulliewel daarvoor. Ik vind het wel n beetje vervelend dat mensen ineens willen weten waarom ik me er nu pas aan stoor, alsof ik daarover verantwoording moet afleggen. Wil best n tipje van de sluier oplichten, maar ben bang dat het dan niet langer over de huidige situatie zal gaan, snap je.
k kon voorheen mijn grenzen moeilijk aangeven en heb het gedrag van mijn vriend vaak goedgepraat, genegeerd of door mijn eigen onzekerheid bedacht dat het wel aan mij zou liggen. Nu ik heb geleerd mijn grenzen aan te geven voel ik al snel aan wanneer een grens is bereikt en reageer hierop. Met het gevolg dat ik moet ondervinden dat er dus niks verandert!! Of ik krijg nog meer verwijten naar mijn hoofd.
Nu er kinderen zijn en wij niet langer onze eigen gang kunnen gaan moeten de taken verdeeld worden en word duidelijk dat het op mij neerkomt. Hij vertrekt zonder iets te zeggen en ik "zit" dan met de kids.
Het gaat er mij om dat ik eindelijk n beslissing had genomen, en nu blijkt dat zijn gedrag aangepast kan worden en dat hij het dus niet altijd zo beroerd bedoelt als ik denk. Ik vraag me af in hoeverre zijn gedrag aangepast kan worden en of ik me hier nog voor wil inzetten zonder er zelf aan onderdoor te gaan. Heb al eerder n postnatale depressie gehad. Ik ben bang dat we zo 5 jaar verder zijn, ik nog steeds ongelukkig (en aan het einde van mijn latijn) en dat ik nog steeds niet krijg wat ik verwacht, gewoon wat genegenheid, begrip en liefde. Het lijkt me zo fijn dat n ander inspringt als het nodig is en dat ik niet altijd alles hoef te vragen.
Mensen met autisme denken veel aan zichzelf, en kunnen daar ook niet veel aan doen, en het kost ze heel veel moeite om aan een ander te denken omdat dat er gewoon niet inzit.
Ik wil niet naar doen ofzo, maar bereid je je er maar op voor dat je er het grootste gedeelte van de relatie en kinderen er alleen voor staat..
zondag 1 maart 2009 om 14:56
zondag 1 maart 2009 om 15:00
Er is een draadje hierover op het forum van Ouders Online (www.ouders.nl), onder de rubriek "relatieproblemen'. Draadje heet "Vermoeden asperger bij man, wat nu?". Misschien heb je er wat aan.
zondag 1 maart 2009 om 15:01
quote:PrinsesOpDeErwt schreef op 01 maart 2009 @ 13:10:
[...]
Ik vind dit nogal generaliserend. Over het algemeen ervaart 'de autist' veel problemen in zijn sociale contacten/communicatie met anderen. Daardoor zijn veel mensen met een ass-stoornis júist gemotiveerd hier iets mee te doen.
Okay, er is een grote kans dat hij er het nut er niet van inziet.
als ik alles procentueel moet gaan opschrijven dan ben ik nog wel ff beizg
[...]
Ik vind dit nogal generaliserend. Over het algemeen ervaart 'de autist' veel problemen in zijn sociale contacten/communicatie met anderen. Daardoor zijn veel mensen met een ass-stoornis júist gemotiveerd hier iets mee te doen.
Okay, er is een grote kans dat hij er het nut er niet van inziet.
als ik alles procentueel moet gaan opschrijven dan ben ik nog wel ff beizg
zondag 1 maart 2009 om 15:40
Als ik zo begrijp heb je dus altijd al last van zijn gedrag gehad maar door de komst van de kinderen ervaar je het nog zwaarder. Zoals ik lees hierboven is er wel begeleiding voor in het omgaan met zo'n partner. En lotgenoten contacten. Het is aan jou om te bepalen of je liefde groot genoeg is om deze relatie te willen. Ik denk dat je er beter vanuit kan gaan dat er zo min mogelijk te verwachten is vanuit je man , ook al je misschien wel wat baat hebben bij lotgenoten, begeleiding enzov maar wat hij heeft dat houdt hij zijn hele leven. Aangezien je emmer al aardig vol gelopen is.....hoe langer jij dit nog kan volhouden is een vraag voor jezelf. Wat hij mankeert kan hij niets aan doen, maar dat is de issue ook niet lijkt mij. Het gaat erom dat jij niet krijgt wat je nodig hebt en of je dit je leven lang wil.
zondag 1 maart 2009 om 19:12
zondag 1 maart 2009 om 19:16
quote:Mariah75 schreef op 01 maart 2009 @ 13:06:
...maar als ik bijv. kiespijn heeft zal hij zich daar geen voorstelling van kunnen maken en doet dan of er niks aan de hand is...Ik probeer door persoonlijke ervaringen in het verleden na te gaan hoe kiespijn bij een ander voelt. Ik ben bij het proberen in te leven in een ander ook erg oplossing gericht. Ik zeg bijv.: "Je zou morgen een afspraak met de tandarts kunnen maken," i.p.v. haar te omhelzen en kus te geven op haar wang (misschien niet of juist wel op de wang waar haar zere kies zit). Beelddenken helpt mij ook enigszins. Ik probeer een beeld te maken van een verhaal die een ander mij vertelt en dan proberen na te gaan wat de ander voelt als hij dat beeld beleeft.
...maar als ik bijv. kiespijn heeft zal hij zich daar geen voorstelling van kunnen maken en doet dan of er niks aan de hand is...Ik probeer door persoonlijke ervaringen in het verleden na te gaan hoe kiespijn bij een ander voelt. Ik ben bij het proberen in te leven in een ander ook erg oplossing gericht. Ik zeg bijv.: "Je zou morgen een afspraak met de tandarts kunnen maken," i.p.v. haar te omhelzen en kus te geven op haar wang (misschien niet of juist wel op de wang waar haar zere kies zit). Beelddenken helpt mij ook enigszins. Ik probeer een beeld te maken van een verhaal die een ander mij vertelt en dan proberen na te gaan wat de ander voelt als hij dat beeld beleeft.
World of Warcraft: Legion
zondag 1 maart 2009 om 19:19
quote:PrinsesOpDeErwt schreef op 01 maart 2009 @ 13:10:
Over het algemeen ervaart 'de autist' veel problemen in zijn sociale contacten/communicatie met anderen. Daardoor zijn veel mensen met een ass-stoornis júist gemotiveerd hier iets mee te doen.Inderdaad. Ik probeer op sociaal gebied veel te leren: behulpzaam zijn naar anderen, adviezen geven, grapjes maken zodat anderen zich beter voelen of hun zorgen kunnen relativeren of beter kunnen verwerken. Dat maakt me geliefd bij anderen. Op het werk ben ik daardoor vrij populair; de locatiedirecteur omschrijft mij als een "geziene gast" wat mij ook weer goed doet voelen.
Over het algemeen ervaart 'de autist' veel problemen in zijn sociale contacten/communicatie met anderen. Daardoor zijn veel mensen met een ass-stoornis júist gemotiveerd hier iets mee te doen.Inderdaad. Ik probeer op sociaal gebied veel te leren: behulpzaam zijn naar anderen, adviezen geven, grapjes maken zodat anderen zich beter voelen of hun zorgen kunnen relativeren of beter kunnen verwerken. Dat maakt me geliefd bij anderen. Op het werk ben ik daardoor vrij populair; de locatiedirecteur omschrijft mij als een "geziene gast" wat mij ook weer goed doet voelen.
World of Warcraft: Legion
zondag 1 maart 2009 om 19:21
quote:Phara schreef op 01 maart 2009 @ 15:00:
Er is een draadje hierover op het forum van Ouders Online (www.ouders.nl), onder de rubriek "relatieproblemen'. Draadje heet "Vermoeden asperger bij man, wat nu?". Misschien heb je er wat aan.Ik heb dit topic niet kunnen vinden. Kun je een deeplink ervan geven? Een deeplink is een link, een URL, die je direct naar het bedoelde topic springt zonder extra muisklikken ertussendoor.
Er is een draadje hierover op het forum van Ouders Online (www.ouders.nl), onder de rubriek "relatieproblemen'. Draadje heet "Vermoeden asperger bij man, wat nu?". Misschien heb je er wat aan.Ik heb dit topic niet kunnen vinden. Kun je een deeplink ervan geven? Een deeplink is een link, een URL, die je direct naar het bedoelde topic springt zonder extra muisklikken ertussendoor.
World of Warcraft: Legion
