Relaties
alle pijlers
Vader mag vriend niet meer na etentje
woensdag 4 april 2018 om 22:28
Hoi Dames
Ik zit ergens mee en misschien kunnen jullie mij hiermee helpen of advies geven
Gisteren hadden ik en mijn nieuwe vriend een etentje bij mijn ouders om elkaar te leren kennen.
Mijn vriend is van Duitse afkomst. Toen het onderwerp na familiegeschiedenis ging. Vertelde mijn vader dat zijn vader (mijn opa) in een concentratie kamp in duitsland heeft gezeten omdat hij in het verzet zat.
Daarop vertelde mijn vriend met schaamte dat zijn opa bij de ss zat.
Gisteravond na het etentje kreeg ik dus een appje van mijn vader, dat hij liever niet heeft dat ik mijn vriend voorlopig meeneem naar hun toe. Mijn moeder vind het overdreven en ik vind dat ook. Ik snap best dat het gevoelig ligt, maar daar kan mijn vriend toch niks aan doen. Ik heb hem dit ook nog niet verteld
Wat kan ik hier aan doen. Want ik wil dat mijn vriend zich welkom voelt bij mijn familie.
Iemand enig idee wat ik kan doen?
Ik zit ergens mee en misschien kunnen jullie mij hiermee helpen of advies geven
Gisteren hadden ik en mijn nieuwe vriend een etentje bij mijn ouders om elkaar te leren kennen.
Mijn vriend is van Duitse afkomst. Toen het onderwerp na familiegeschiedenis ging. Vertelde mijn vader dat zijn vader (mijn opa) in een concentratie kamp in duitsland heeft gezeten omdat hij in het verzet zat.
Daarop vertelde mijn vriend met schaamte dat zijn opa bij de ss zat.
Gisteravond na het etentje kreeg ik dus een appje van mijn vader, dat hij liever niet heeft dat ik mijn vriend voorlopig meeneem naar hun toe. Mijn moeder vind het overdreven en ik vind dat ook. Ik snap best dat het gevoelig ligt, maar daar kan mijn vriend toch niks aan doen. Ik heb hem dit ook nog niet verteld
Wat kan ik hier aan doen. Want ik wil dat mijn vriend zich welkom voelt bij mijn familie.
Iemand enig idee wat ik kan doen?
donderdag 5 april 2018 om 10:45
Dit, ik zou even met je moeder bellen over een paar daagjes met de vraag hoe de vlag erbij hangt nu. Ik zou dit ook nog even niet bespreken met je vriend en erop vertrouwen dat je vader weer bijtrekt na en wat domme primaire eerste reactie.yette schreef: ↑05-04-2018 06:56Ik hoop dat dit een defensieve primaire reactie van je vader was. Dat hij, als hij is bijkomen van de eerste schrik, wat realistischer gaat redenen. Of Is het een erg koppige man?
Ik kan me voorstellen dat je het nog even niet aan je vriend vertelt. Eerst maar eens een gesprek met je vader. Ik kan me haast niet voorstellen dat hij niet voor rede vatbaar is. Hij zit gewoon helemaal fout. Die hele ellende 80 jaar geleden begon notabene met het buitensluiten van mensen vanwege hun herkomst
donderdag 5 april 2018 om 10:45
dan hoop ik, dat de vader van TO hulp heeft (TO???) bij de verwerking. Als het de liefde voor zijn kind in de weg zit.nerdopviva schreef: ↑05-04-2018 10:42Het enige dat de vader heeft gedaan is aan TO gevraagd of ze hem voorlopig niet mee wil nemen naar huis. Hij heeft niet gezegd dat hij vriend nooit meer wil zien en hij heeft niet gezegd dat TO de relatie moet verbreken. Blijkbaar zit dat trauma nog diep en moet hij even aan het idee wennen.
rustig maar hoor
donderdag 5 april 2018 om 10:47
donderdag 5 april 2018 om 10:48
ik ook,Dreamer schreef: ↑05-04-2018 10:37.
Sowieso kunnen generaties nogal door elkaar lopen. Mijn man is 20 jaar jonger dan zijn oudste broer en terwijl zijn broer al vroeg kinderen kreeg was mijn man juist vrij laat. Dit heeft tot gevolg dat ik in een familie kwam, waarbij leeftijdsgenoten mij 'tante' mogen noemen (doen ze gelukkig niet) en de kleinkinderen van mijn oudste zwager zijn net zo oud als mijn kinderen. Een aangetrouwde zwager is 1 jaar jonger dan mijn moeder.
Over een periode van 2-3 generaties roepen 'Dat kan helemaal niet!', wat in dit topic al 2x gebeurde, vind ik dus nogal zinloos
hier ook, bij mijn moederskant is de oudste kind inmiddels 70 en jongste 40, Oudste kind zei tegen de jongste kind dat die haar tante moest noemen (deed die niet)
het is sowieso niet raar dat dat gewoon gebeurd
mijn vader is geboren in 1945 een maand voor de bevrijding, mijn oma en opa hebben een nare oorlogsverleden, met in kamp geleefd en onder gedoken gezeten en al hun kinderen hebben er nasleep van gekregen in hun jeugd,
bij mijn moeder was dat gelukkig wat minder,
maar ik wist vanaf kinds af aan dat sommige dingen maar beter kon verzwijgen of veranderen bij mijn ouders vroeger, vanwege de gevoeligheid ervan, en dat doe ik nu nog, mijn vader is dan inmiddels helaas overleden, bij mijn vader was dan niet gericht naar de duitsers aansich, maar naar uniformen, naar instanties, naar duitse merken,
geen haar op mijn hoofd die als tiener of als volwassen zou gezegd hebben, nou kom op het is al zo lang geleden, zand erover en doe niet zo kinderachtig,, respect en fatsoen en begrip is voor sommige echt vreemd.
ben er eigenlijk niet eens verbaasd om
"Not making a decision Is a BIIIIIIIIIIG decision"
donderdag 5 april 2018 om 11:02
Whatever you do
Ik vind dit een heel heftig onderwerp. Mijn opa’s en oma’s hebben de oorlog ook meegemaakt, maar daar spraken ze niet echt over.
In onze familie is het trauma na de watersnood sterker aanwezig. Mijn ene oma wast zich nog steeds altijd bij de wasbak. Douche of bad durft ze niet. Ik kan daar van alles van vinden, maar als puntje bij paaltje komt: ik heb het niet meegemaakt.
donderdag 5 april 2018 om 11:07
Dat vraag ik me ook af. Hij had er niet over moeten beginnen.
donderdag 5 april 2018 om 11:08
Ik vond het echt bijzonder, bijzonder onbeleefd van haar vader om daarover te beginnen. En maak mij nou niet wijs dat het gesprek 'per ongeluk' op familiegeschiedenis kwam. Vader wilde dit flink inwrijven.
Stel dat je voor het eerst op visite bij je Indonesische schoonouders komt en ze beginnen meteen over de politionele acties. Dat kan echt niet hoor!
Stel dat je voor het eerst op visite bij je Indonesische schoonouders komt en ze beginnen meteen over de politionele acties. Dat kan echt niet hoor!
donderdag 5 april 2018 om 11:15
Ik snap dat sommige gesprekjen pijnlijk kunnen zijn.
Maar dan nog. Je vriend kan er niets aan doen. Hij zwijgt het echter ook niet dood en praat het ook niet goed.
Wat had hij dan moeten doen? Ontkennen?
Wat een flauwekul. Ontzettend kunderachtig van je vader.
En als het mijn vader was ging ik dat gesprek wel met hem aan!
Is hem dit dan waard om zijn dochter niet meer te zien?
Maar dan nog. Je vriend kan er niets aan doen. Hij zwijgt het echter ook niet dood en praat het ook niet goed.
Wat had hij dan moeten doen? Ontkennen?
Wat een flauwekul. Ontzettend kunderachtig van je vader.
En als het mijn vader was ging ik dat gesprek wel met hem aan!
Is hem dit dan waard om zijn dochter niet meer te zien?
de wereld wacht om ontdekt te worden
donderdag 5 april 2018 om 11:23
Ik vind slachtofferschap nooit een excuus voor een bepaald handelen, daar heb ik ernstige moeite mee.Elza84 schreef: ↑05-04-2018 10:31Mis mis en nog eens mis.
Ik kan je best wat interessante onderzoeken opsturen als je interesse hebt. Ik vind je felheid bijzonder. Waar komt dat vandaan?
Ik heb in mijn werk dagelijks te maken met de eerste en tweede generatie ja.
Je kunt het framen zoals je wilt met slachtoffer/geen slachtoffer. slachtoffer zijn van je opvoeding door oorlogstrauma is niet mis hoor.
Je hebt het over trauma’s van jouw voorouders. komt dat in de buurt van het medisch experiment van mengele bijvoorbeeld?
Zo ja, ben je er heel goed vanaf gekomen als je daar geen last van hebt. Gelukkig maar!
Overigens is de tweede generatie GEEN oorlogsslachtoffer, maar enkel slachtoffer van de ouders van.
De kans dat er NU nog overlevenden zijn van medische experimenten is zeer klein. Het aantal mensen dat de concentratiekampen heeft overleefd is op dit moment al zeer klein, van enkele beruchte concentratiekampen - zoals Sobibor - zijn sinds dit jaar geen overlevenden meer. Om maar te onderstrepen hoe klein de groep overlevenden is. De groep mensen waarop medische experimenten zijn gedaan is nog kleiner dan de groep 'normale' overlevenden. Zij zijn wat mij betreft de echte slachtoffers. Ik vind het altijd lastig in dit soort discussies om maar aan te nemen dat iedereen slachtoffers van Mengele persoonlijk kent of heeft gekend.
Verder ken ik veel oorlogsverhalen en daardoor weet ik ook dat het anders kan. Je bent niet automatisch slachtoffer en je hebt zeker geen moreel gezien meer zeggenschap vanwege datgene wat je hebt meegemaakt. Kijk bijvoorbeeld naar het verhaal van de mannen van de E-compagnie 506de parachutistenregiment van de 101ste luchtlandingsdivisie. Ja, daar zitten mannen bij die na de oorlog ernstig getraumatiseerd raakten (of later nog getraumatiseerd raakten), maar velen konden hun leven na de oorlog oppakken.
Hetzelfde geldt voor de meeste slachtoffers van de Holocaust. Een indrukwekkend werk op dit vlak is van concentratiekampoverlevende Viktor Frankl: Ein Psychologe erlebt das Konzentrationslager. Een treffend citaat uit een beschrijving van het werk: "Voor iemand die jarenlang niet anders dan lijden en de macht van het kwaad om zich heen heeft gezien, heeft hij een verrassend optimistische opinie omtrent het vermogen van de mens zich boven zijn lijden te verheffen en een toepasselijke gerichte waarheid te vinden."
donderdag 5 april 2018 om 11:26
ik vind het ook een heel heftig onderwerp.
TO, doet je vader dit vaker??
donderdag 5 april 2018 om 11:27
En zo is het maar net.
Om in de beschrijving van het werk "Ein Psychologe erlebt das Konzentrationslager" van concentratiekampoverlevende Viktor Frankl te blijven: "Voor iemand die jarenlang niet anders dan lijden en de macht van het kwaad om zich heen heeft gezien, heeft hij een verrassend optimistische opinie omtrent het vermogen van de mens zich boven zijn lijden te verheffen en een toepasselijke gerichte waarheid te vinden."
Slachtofferschap is nooit het antwoord om trauma's te verwerken.
donderdag 5 april 2018 om 11:30
Nee, blijven hangen in het verleden is ook zo'n teken van "respect, fatsoen en begrip". Lees het werk van Viktor Frankl, een deskundige die niet alleen in vaktermen weet waar hij over praat, maar ook meerdere concentratiekampen heeft overleefd.mamsvan schreef: ↑05-04-2018 10:48[...]
mijn vader is geboren in 1945 een maand voor de bevrijding, mijn oma en opa hebben een nare oorlogsverleden, met in kamp geleefd en onder gedoken gezeten en al hun kinderen hebben er nasleep van gekregen in hun jeugd,
bij mijn moeder was dat gelukkig wat minder,
maar ik wist vanaf kinds af aan dat sommige dingen maar beter kon verzwijgen of veranderen bij mijn ouders vroeger, vanwege de gevoeligheid ervan, en dat doe ik nu nog, mijn vader is dan inmiddels helaas overleden, bij mijn vader was dan niet gericht naar de duitsers aansich, maar naar uniformen, naar instanties, naar duitse merken,
geen haar op mijn hoofd die als tiener of als volwassen zou gezegd hebben, nou kom op het is al zo lang geleden, zand erover en doe niet zo kinderachtig,, respect en fatsoen en begrip is voor sommige echt vreemd.
ben er eigenlijk niet eens verbaasd om
donderdag 5 april 2018 om 11:38
donderdag 5 april 2018 om 11:44
Het is geen vrijbrief voor een bepaald handelen, maar je kunt wel proberen het te begrijpen waar het gedrag vandaan komt. Dus zonder goedkeuring, maar met de wetenschap waardoor in je achterhoofd.Bombus-Sylvarum schreef: ↑05-04-2018 11:23Ik vind slachtofferschap nooit een excuus voor een bepaald handelen, daar heb ik ernstige moeite mee.
Overigens is de tweede generatie GEEN oorlogsslachtoffer, maar enkel slachtoffer van de ouders van.
De tweede generatie is ook geen oorlogsslachtoffer, maar een slachtoffer van de ouder is correct. Maar daarmee doe je wel wat tekort aan het geheel. Het is namelijk een zwaar traumatische gebeurtenis die een persoon echt kapot kunnen maken en van dat gedrag hebben de kinderen last van.
anoniem_313781 wijzigde dit bericht op 05-04-2018 12:46
40.96% gewijzigd
donderdag 5 april 2018 om 11:51
Dat had gekund en is natuurlijk waar.
anoniem_313781 wijzigde dit bericht op 05-04-2018 12:47
33.18% gewijzigd
donderdag 5 april 2018 om 11:55
Je haalt steeds aantallen erbij, ik heb de precieze cijfers als je ze wilt weten. Kan ik niet op dit forum gooien. Buiten dat, wat doen de aantallen ertoe? Is het dan minder van belang omdat er minder zijn? Dit lijkt wel een soort van welles nietes discussie. Wie zijn wij om te zeggen hoe iemand met zijn trauma of getraumatiseerde opvoeding moet omgaan?Bombus-Sylvarum schreef: ↑05-04-2018 11:23Ik vind slachtofferschap nooit een excuus voor een bepaald handelen, daar heb ik ernstige moeite mee.
Overigens is de tweede generatie GEEN oorlogsslachtoffer, maar enkel slachtoffer van de ouders van.
De kans dat er NU nog overlevenden zijn van medische experimenten is zeer klein. Het aantal mensen dat de concentratiekampen heeft overleefd is op dit moment al zeer klein, van enkele beruchte concentratiekampen - zoals Sobibor - zijn sinds dit jaar geen overlevenden meer. Om maar te onderstrepen hoe klein de groep overlevenden is. De groep mensen waarop medische experimenten zijn gedaan is nog kleiner dan de groep 'normale' overlevenden. Zij zijn wat mij betreft de echte slachtoffers. Ik vind het altijd lastig in dit soort discussies om maar aan te nemen dat iedereen slachtoffers van Mengele persoonlijk kent of heeft gekend.
Verder ken ik veel oorlogsverhalen en daardoor weet ik ook dat het anders kan. Je bent niet automatisch slachtoffer en je hebt zeker geen moreel gezien meer zeggenschap vanwege datgene wat je hebt meegemaakt. Kijk bijvoorbeeld naar het verhaal van de mannen van de E-compagnie 506de parachutistenregiment van de 101ste luchtlandingsdivisie. Ja, daar zitten mannen bij die na de oorlog ernstig getraumatiseerd raakten (of later nog getraumatiseerd raakten), maar velen konden hun leven na de oorlog oppakken.
Hetzelfde geldt voor de meeste slachtoffers van de Holocaust. Een indrukwekkend werk op dit vlak is van concentratiekampoverlevende Viktor Frankl: Ein Psychologe erlebt das Konzentrationslager. Een treffend citaat uit een beschrijving van het werk: "Voor iemand die jarenlang niet anders dan lijden en de macht van het kwaad om zich heen heeft gezien, heeft hij een verrassend optimistische opinie omtrent het vermogen van de mens zich boven zijn lijden te verheffen en een toepasselijke gerichte waarheid te vinden."
donderdag 5 april 2018 om 12:01
+1Elza84 schreef: ↑05-04-2018 11:55Je haalt steeds aantallen erbij, ik heb de precieze cijfers als je ze wilt weten. Kan ik niet op dit forum gooien. Buiten dat, wat doen de aantallen ertoe? Is het dan minder van belang omdat er minder zijn? Dit lijkt wel een soort van welles nietes discussie. Wie zijn wij om te zeggen hoe iemand met zijn trauma of getraumatiseerde opvoeding moet omgaan?
donderdag 5 april 2018 om 12:08
Deelname aan de ss was vrijwillig, dan stond je toch wel achter hun gedachtengoed.Warrique schreef: ↑05-04-2018 07:32Zo'n beetje elke mannelijke Duitser van de leeftijd van je opa heeft gedwongen bij de ss gezeten. Je wordt kanonnenvoer of je wordt zelf in een kamp gegooid. Dat was de keuze.
Misschien moet je je vader dat eens uitleggen. De meeste van die jongens wilden echt niet.
Wilde je niet deelnemen, ging je voor straf naar een werkkamp in b.v. Rusland.
Dan was je geen lid van de ss.
Mijn opa wilde in Nederland ook niet werken voor de ss en werd naar een werkkamp in Polen gestuurd (destijds Duits grondgebied).
donderdag 5 april 2018 om 12:09
Heeft vader van TS wel een trauma? Heb ik overheen gelezen.SallySpectra schreef: ↑05-04-2018 09:38Nee ik ook niet, maar ik heb dan ook geen oorlogstrauma.
Mijn moeder is opgegroeid met iemand met een oorlogstrauma, die heeft daar zelf een enorme klap van gekregen. En bij mijn opa kwam er ook echt geen Duitser in hoor.
