Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
dinsdag 24 april 2018 om 20:00
Ik heb meer aan begrip en luisterend oor. Iemand die mij begrijpt. Dat is al fijn. Ipv mensen die aangeven hoe ik het anders zou moeten doen en dit opdringen.Lady_Day schreef: ↑24-04-2018 19:33Yogo, ik heb naar al jouw posts 'geluisterd'. Ik heb ook erkend dat jij het niet makkelijk hebt, want dat is wel duidelijk. Als je niet openstaat voor inzichten en advies (want je bent doodongelukkig) wat wil je dan van ons? We luisteren al!!!
Over oplossingen gesproken, de titel van dit topic is 'wat hielp jou tijdens rouw?' Misschien is het handig dat je je eigen topic gaat openen want dit verandert zolangzamerhand echt in de Grote Yogo Show. Jij bent zielig en wij zijn gemeen. Klaarblijkelijk kunnen wij je niet geven wat je nodig hebt. Trek je conclusies.
Sorry dat ik zo hard ben, maar dit is echt een gebed zonder einde, lijkt het.
Eigen topic doe ik niet meer. Daar ben ik mee gestopt.
dinsdag 24 april 2018 om 20:03
Yogo, ik heb geluisterd maar het is duidelijk dat ik jou niet begrijp. Ik wil hier verder geen wrijving over hebben. Ik merk ook dat het mijn stemming negatief beinvloedt. Ik ga dan ook niet meer reageren op jouw posts. Ik hoop dat je ooit een plekje vindt waar je wel begrepen wordt, maar ik kan het klaarblijkelijk niet bieden. Helaas.
dinsdag 24 april 2018 om 20:03
Waarom zouden mensen dat doen?
Ze krijgen er niks voor terug, hooguit een veeg uit de pan.
Overigens heb ik helemaal geen begrip voor de wijze waarop jij met de problemen in je leven omgaat.
Ik vind het wel erg sneu en deerniswekkend, maar begrip heb ik niet.
Dat veinzen zou hoogst hypocriet zijn.
dinsdag 24 april 2018 om 20:21
Weet je wat het is yogo?
Wat we ook doen, het is niet goed of het deugt niet.
Als we stil luisteren, zeg je genegeerd te worden en uit dat met een vileine steek.
Als we wel reageren dan moet het ook weer volgens jouw regels anders ga je daar weer over tekeer. Een advies mag niet want òf iemand heeft er geen verstand van omdat die situatie anders (lees: minder erg) is dan die van jou, òf je denkt dat je vanalles mòet en opgedrongen krijgt (terwijl niemand dat schrijft), òf je voelt je afgekraakt of de reactie is gelijk denigrerend als iemand je een spiegel voorhoudt.
O en alles wat niet positief, complimenteus en begripvol is, valt al heel snel onder de noemer kwetsend.
Zo probeer je de mensen die op je zouden willen reageren in het gareel te houden, te dresseren en met manipulatie te bewegen zó te reageren als jij graag wilt.
Alleen werkt het dus niet zo en houdt uiteindelijk iedereen maar gewoon z'n mond. Dat is nog de beste en meest verstandige optie.
Wat we ook doen, het is niet goed of het deugt niet.
Als we stil luisteren, zeg je genegeerd te worden en uit dat met een vileine steek.
Als we wel reageren dan moet het ook weer volgens jouw regels anders ga je daar weer over tekeer. Een advies mag niet want òf iemand heeft er geen verstand van omdat die situatie anders (lees: minder erg) is dan die van jou, òf je denkt dat je vanalles mòet en opgedrongen krijgt (terwijl niemand dat schrijft), òf je voelt je afgekraakt of de reactie is gelijk denigrerend als iemand je een spiegel voorhoudt.
O en alles wat niet positief, complimenteus en begripvol is, valt al heel snel onder de noemer kwetsend.
Zo probeer je de mensen die op je zouden willen reageren in het gareel te houden, te dresseren en met manipulatie te bewegen zó te reageren als jij graag wilt.
Alleen werkt het dus niet zo en houdt uiteindelijk iedereen maar gewoon z'n mond. Dat is nog de beste en meest verstandige optie.
dinsdag 24 april 2018 om 20:52
Yogo, ik vind het jammer voor je dat je geen eigenaar durft te zijn van je verdriet..en niet accepteert en loslaat. God wat is het leven toch oneerlijk en kut hè.., zo ervaar je het blijkbaar..maar je moet zelf de slingers ophangen meid. Wij kunnen het iig niet voor je doen. Geluk haal je nog altijd uit jezelf en wordt niet gemaakt door een ander.
Ik mag hopelijk nog 60 jaar verder zonder de belangrijkste persoon in mijn leven. Niemand kan dat gat opvullen. Mijn mogelijk toekomstige kinderen zullen nooit hun opa leren kennen..ik moet alleen naar het altaar..en zal nooit weer zijn steun en toeverlaat ergens anders kunnen vinden. Maar geen seconde dat ik daarbij denk dat mijn verdriet erger is dan het verdriet dan een ander. Mijn vader zou me het hallelujah geven als ik met dat soort slachtofferschap aan kwam zetten. Want wat je ook overkomt of overkomen is, hoe je er mee omgaat, dat kies je nog altijd zelf.
Voor mij wordt dit topic zo langzamerhand verpest. Ik kom hier om steun te vinden, niet om ruzie te maken.
Engelse dropspikkels, mocht je je eigen topic nog volgen..
Ik mag hopelijk nog 60 jaar verder zonder de belangrijkste persoon in mijn leven. Niemand kan dat gat opvullen. Mijn mogelijk toekomstige kinderen zullen nooit hun opa leren kennen..ik moet alleen naar het altaar..en zal nooit weer zijn steun en toeverlaat ergens anders kunnen vinden. Maar geen seconde dat ik daarbij denk dat mijn verdriet erger is dan het verdriet dan een ander. Mijn vader zou me het hallelujah geven als ik met dat soort slachtofferschap aan kwam zetten. Want wat je ook overkomt of overkomen is, hoe je er mee omgaat, dat kies je nog altijd zelf.
Voor mij wordt dit topic zo langzamerhand verpest. Ik kom hier om steun te vinden, niet om ruzie te maken.
Engelse dropspikkels, mocht je je eigen topic nog volgen..
dinsdag 24 april 2018 om 21:01
Ik voel dit zelf ook zo. Ik denk dat het het verstandigst is om niet meer te reageren, want ik ervaar het als olie op het vuur. Ik raak er heel boos en gefrustreerd van. Ongeveer het omgekeerde van wat ik hier zou willen ervaren.
dinsdag 24 april 2018 om 21:04
Soms wel. Mijn moeder veranderde haar laatste maanden heel erg. Werd boos, onredelijk. En ik ben toen mentaal afstand gaan nemen. De hele hechte band die we altijd hadden is veranderd in de laatste maanden van haar leven. En dat vind ik heel erg. Echt heel erg. Want ze was zo lief altijd. En jij?
dinsdag 24 april 2018 om 21:14
Ja daar heb ik best veel last van. Ik heb altijd veel afstand gehouden van mijn moeder en was best wel streng voor haar. Als ik dit niet deed verzoop ik in haar manipulaties en dan ging ik er zelf aan onderdoor.
Ik heb het beeld van haar dood steeds op mijn netvlies. Zo kwetsbaar. En dan denk ik: was ik maar wat liever geweest. Had ik maar wat meer de verbinding gezocht. Die arme vrouw. Ze voelde zich zo eenzaam, maar ik kon haar nooit dat geven wat ze graag wilde en ging er zelf aan onderdoor. Ik ben zo verdrietig als ik denk aan de kwetsbaarheid waarmee ze stierf.
En ik voel me schuldig over het afscheid. Dat ging allemaal zo snel en rommelig. We bedachten dat we nog wat te eten wilden halen, maar toen kwamen ze de pompen al aansluiten. Ik denk dan: misschien had ik daar meer in kunnen sturen. Meer kunnen overleggen hoe we een mooi afscheid hadden kunnen maken.
Naast het gemis, is het schuldgevoel mijn grootste verdriet. Bij leven voelde ik me altijd al schuldig naar haar toe en in haar dood ook. Maar dat had ik verwacht.
Ik heb het beeld van haar dood steeds op mijn netvlies. Zo kwetsbaar. En dan denk ik: was ik maar wat liever geweest. Had ik maar wat meer de verbinding gezocht. Die arme vrouw. Ze voelde zich zo eenzaam, maar ik kon haar nooit dat geven wat ze graag wilde en ging er zelf aan onderdoor. Ik ben zo verdrietig als ik denk aan de kwetsbaarheid waarmee ze stierf.
En ik voel me schuldig over het afscheid. Dat ging allemaal zo snel en rommelig. We bedachten dat we nog wat te eten wilden halen, maar toen kwamen ze de pompen al aansluiten. Ik denk dan: misschien had ik daar meer in kunnen sturen. Meer kunnen overleggen hoe we een mooi afscheid hadden kunnen maken.
Naast het gemis, is het schuldgevoel mijn grootste verdriet. Bij leven voelde ik me altijd al schuldig naar haar toe en in haar dood ook. Maar dat had ik verwacht.
dinsdag 24 april 2018 om 21:17
Mijn vader had meer pijn en wanhoop dan hij liet zien. Om ons te sparen. Hij vond de nachten zo verschrikkelijk eenzaam. Dat vertelde hij me pas op het allerlaatst. Ik had dat op dat moment niet zo door.
Soms vraag ik me af waarom ik 's nachts niet bij hem gebleven ben. De laatste week wel, maar de 3 weken daarvoor niet. Het was niet alsof ik zelf thuis sliep... Ik vind het zo erg dat hij die nachten zo radeloos was en zo alleen.
En toen duidelijk werd dat hij het niet ging redden reed ik op een avond naar huis en dacht ik 'laat het dan ook maar snel voorbij zijn'. Voor hem, omdat hij helemaal op was, maar ook voor mezelf. Ik trok een drukke baan niet in combinatie met de zorg voor hem en elke dag zo'n 9 tot 12 uur in het ziekenhuis zijn. Ik wilde dat het ophield. En dat vind ik best erg want dat betekende dat ik mijn vader kwijt zou zijn.
Soms vraag ik me af waarom ik 's nachts niet bij hem gebleven ben. De laatste week wel, maar de 3 weken daarvoor niet. Het was niet alsof ik zelf thuis sliep... Ik vind het zo erg dat hij die nachten zo radeloos was en zo alleen.
En toen duidelijk werd dat hij het niet ging redden reed ik op een avond naar huis en dacht ik 'laat het dan ook maar snel voorbij zijn'. Voor hem, omdat hij helemaal op was, maar ook voor mezelf. Ik trok een drukke baan niet in combinatie met de zorg voor hem en elke dag zo'n 9 tot 12 uur in het ziekenhuis zijn. Ik wilde dat het ophield. En dat vind ik best erg want dat betekende dat ik mijn vader kwijt zou zijn.
dinsdag 24 april 2018 om 21:22
Ik was eventjes afwezig. Ik merk dat ik het fijn vind om er nog steeds over te praten en ervaringen te delen, toch merk ik ook dat jullie verhalen weer heel diep binnen komen. Ook was ik even gefrustreerd over alles wat er gezegd werd.
Nogmaals wil ik even kwijt yogo; ik heb ook je verhalen gelezen, je proberen adviezen te geven, je een luisterend oor gegeven, mij negeerde je tot 2 keer toe volkomen. Jij hebt het echt niet zwaarder dan een ander, rouwen is een heel eenzaam iets. En ookal had/heb ik mensen om me heen, heb ik nog een vader, ik deed dat rouwen helemaal eenzaam en alleen en nog steeds. Mijn moeder zal mijn toekomstige kinderen ook nooit zien, ze was er niet bij toen ik samen ging wonen, ze is er nu niet bij terwijl ik weer op het punt sta om te verhuizen, trouwen wil ik niet meer omdat ze daar niet bij zal zijn en ik nu al weet dat me dat te verdrietig maakt.
Mijn achtergrond verhaal weet jij ook niet en die van de andere ook niet dus je kunt niet zeggen dat het allemaal zo anders is of wie het zwaarder heeft.
Nogmaals wil ik even kwijt yogo; ik heb ook je verhalen gelezen, je proberen adviezen te geven, je een luisterend oor gegeven, mij negeerde je tot 2 keer toe volkomen. Jij hebt het echt niet zwaarder dan een ander, rouwen is een heel eenzaam iets. En ookal had/heb ik mensen om me heen, heb ik nog een vader, ik deed dat rouwen helemaal eenzaam en alleen en nog steeds. Mijn moeder zal mijn toekomstige kinderen ook nooit zien, ze was er niet bij toen ik samen ging wonen, ze is er nu niet bij terwijl ik weer op het punt sta om te verhuizen, trouwen wil ik niet meer omdat ze daar niet bij zal zijn en ik nu al weet dat me dat te verdrietig maakt.
Mijn achtergrond verhaal weet jij ook niet en die van de andere ook niet dus je kunt niet zeggen dat het allemaal zo anders is of wie het zwaarder heeft.
dinsdag 24 april 2018 om 21:22
Ja ik wel. Ik heb een groot schuldgevoel. Bij mijn zoontje, omdat ik hem als moeder niet heb kunnen beschermen tegen de vreselijke mishandeling die hij heeft ondergaan en waaraan hij is overleden. Bij mijn dochtertje omdat ik niet doorhad dat ik vroegtijdig aan het bevallen was, dat mijn lichaam haar niet heeft beschermd. Ja ik voel me heel schuldig, ik had een betere moeder moeten zijn.
Bij anderen die ik verloren heb, heb ik dat niet. Mijn grootouders, mijn ooms en tantes, mijn pleegouders, vrienden. Bij hen is er geen schuldgevoel. Soms een soort spijt, dat ik ze vaker had willen zien of dat ik er op het laatst bij had willen zijn. Bij mijn oma was ik er niet, ik was 2 dagen ervoor bevallen van mijn dochter en zelf met spoed in het ziekenhuis gekomen. Ik mocht nog niet naar buiten met mijn pasgeboren dochter. Dat spijt me, maar begrijp ik wel een ik weet dat zij dat ik begreep en er vrede mee had. Dat is denk ik voor mij het verschil of je vrede met de situatie kunt hebben. Dat kan ik tot nu toe bij iedereen, behalve mijn kinderen.
En jij Lady?
dinsdag 24 april 2018 om 21:28
Selune, ik vind jou zo'n sterke vrouw. Heb heel veel bewondering voor je. Ik vind het zo erg voor je wat er gebeurd is. Ik heb geen troostende woorden voor je want ik heb geen idee hoe dit voor jou moet voelen (behalve verschrikkelijk heftig).
Ik weet we mogen en kunnen niet vergelijken, maar als ik jou posts lees dan denk ik soms wel 'wat miep ik nou'.
En nog steeds ben je niet verbitterd en bied je steun aan mij en aan de anderen. Dankjewel
Ik weet we mogen en kunnen niet vergelijken, maar als ik jou posts lees dan denk ik soms wel 'wat miep ik nou'.
En nog steeds ben je niet verbitterd en bied je steun aan mij en aan de anderen. Dankjewel
dinsdag 24 april 2018 om 21:31
Schuldgevoelens, of ik het echt zo.moet noemen maar ja ik denk het wel. Ik wist eigenlijk al vanaf mijn 16de dat mijn niet heel oud zou worden, toch heb ik haar nog 7 jaar bij me mogen hebben.
Vanaf mijn 18de ging ze best hard achteruit en ik baalde wel vaak dat ze dan plots ineens niet mee kon ergens naar toe omdat ze het dan niet aan kon, soms heb ik haar om die dingen vervloekt.
Op mijn 21ste haalde ik mijn rijbewijs en heb ik samen met mijn vader een rolstoel voor haar gekocht. Een heel gedoe om mee te slepen in en uit de auto dus soms vervloekte ik ook dat weer. Maar wat ben ik nu blij, dat ik dat toch gedaan heb, mijn laatste ritjes met mijn mams, samen lunchen en zelfs de ritjes samen naar het ziekenhuis want met mij vond ze dat het fijnste. En wat was ze trots dat ze daar naast haar dochter in de auto zat. Zelf had ze nooit haar rijbewijs gehaald.
Ik merkte wel omdat ik wist dat het niet lang meer zou duren dat ik onbewust steeds meer afstand van haar deed, dat zei ze soms ook.. daar heb ik wel spijt van.. Haar laatste avond, nadat iedereen afscheid had genomen ben ik bij haar gebleven, heb bij haar op haar bed gelegen dat moment blijft me voor altijd dierbaar
Vanaf mijn 18de ging ze best hard achteruit en ik baalde wel vaak dat ze dan plots ineens niet mee kon ergens naar toe omdat ze het dan niet aan kon, soms heb ik haar om die dingen vervloekt.
Op mijn 21ste haalde ik mijn rijbewijs en heb ik samen met mijn vader een rolstoel voor haar gekocht. Een heel gedoe om mee te slepen in en uit de auto dus soms vervloekte ik ook dat weer. Maar wat ben ik nu blij, dat ik dat toch gedaan heb, mijn laatste ritjes met mijn mams, samen lunchen en zelfs de ritjes samen naar het ziekenhuis want met mij vond ze dat het fijnste. En wat was ze trots dat ze daar naast haar dochter in de auto zat. Zelf had ze nooit haar rijbewijs gehaald.
Ik merkte wel omdat ik wist dat het niet lang meer zou duren dat ik onbewust steeds meer afstand van haar deed, dat zei ze soms ook.. daar heb ik wel spijt van.. Haar laatste avond, nadat iedereen afscheid had genomen ben ik bij haar gebleven, heb bij haar op haar bed gelegen dat moment blijft me voor altijd dierbaar
dinsdag 24 april 2018 om 21:37
Ik zie nu je bericht Lady. Ik lees en hele lieve dochter die keihard haar best gedaan heeft voor haar vader. Doe zo graag nog meer had gedaan en daar soms hele menselijke gevoelens bij had. Ik denk zomaar dat je vader heel trots op je is voor hoe jullie het samen doorstaan hebben
Tinkeltje we herinneren ons altijd heel goed hoe iemand gestorven is, maar hoe we ermee omgaan wordt ook beïnvloed door de rest van het leven dat we samen gedeeld hebben. Dat je toch een soort verbondenheid hebt gevoeld en gebonden is mooi. Ik lees geen schuld, juist een dochter die het zo goed mogelijk heeft geprobeerd te doen
Momo misschien heb je je moeder juist wel geholpen door een stukje extra afstand. Iemand los moeten laten met wie je zo verbonden bent is voor beide partijen zo moelijk. Misschien had je moeder ook wel een stukje afstand nodig om te kunnen laten gaan
Tinkeltje we herinneren ons altijd heel goed hoe iemand gestorven is, maar hoe we ermee omgaan wordt ook beïnvloed door de rest van het leven dat we samen gedeeld hebben. Dat je toch een soort verbondenheid hebt gevoeld en gebonden is mooi. Ik lees geen schuld, juist een dochter die het zo goed mogelijk heeft geprobeerd te doen
Momo misschien heb je je moeder juist wel geholpen door een stukje extra afstand. Iemand los moeten laten met wie je zo verbonden bent is voor beide partijen zo moelijk. Misschien had je moeder ook wel een stukje afstand nodig om te kunnen laten gaan
dinsdag 24 april 2018 om 21:37
Lady_Day schreef: ↑24-04-2018 19:40
Maar ik kan me nog heel goed herinneren dat het bezoekuur voorbij was en ik installeerde zijn kussens goed voor hem en deed de gordijnen rond zijn bed dicht (hij lag toen nog op zaal) en hij vroeg of ik het gordijn een stukje open wilde doen. Ik vroeg waarom waarop hij antwoordde dat hij dan de klok kon zien en de uren kon aftellen tot hij mij weer zou zien. Ja, dat brak mijn hart. En nog steeds.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
dinsdag 24 april 2018 om 21:42
Dat hoop ik ook. Het zou echt fijn zijn.Lady_Day schreef: ↑24-04-2018 20:03Yogo, ik heb geluisterd maar het is duidelijk dat ik jou niet begrijp. Ik wil hier verder geen wrijving over hebben. Ik merk ook dat het mijn stemming negatief beinvloedt. Ik ga dan ook niet meer reageren op jouw posts. Ik hoop dat je ooit een plekje vindt waar je wel begrepen wordt, maar ik kan het klaarblijkelijk niet bieden. Helaas.
dinsdag 24 april 2018 om 21:44
Ik hoor altijd dat je niks mag terug verwachten van mensen. Ik ben daar zelf niet mee eens maar zo schijnt het tegenwoordig te werken.OopjenCoppit schreef: ↑24-04-2018 20:03Waarom zouden mensen dat doen?
Ze krijgen er niks voor terug, hooguit een veeg uit de pan.
Overigens heb ik helemaal geen begrip voor de wijze waarop jij met de problemen in je leven omgaat.
Ik vind het wel erg sneu en deerniswekkend, maar begrip heb ik niet.
Dat veinzen zou hoogst hypocriet zijn.
dinsdag 24 april 2018 om 21:46
SeluneSelune schreef: ↑24-04-2018 21:22Ja ik wel. Ik heb een groot schuldgevoel. Bij mijn zoontje, omdat ik hem als moeder niet heb kunnen beschermen tegen de vreselijke mishandeling die hij heeft ondergaan en waaraan hij is overleden. Bij mijn dochtertje omdat ik niet doorhad dat ik vroegtijdig aan het bevallen was, dat mijn lichaam haar niet heeft beschermd. Ja ik voel me heel schuldig, ik had een betere moeder moeten zijn.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
