Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
dinsdag 24 april 2018 om 15:34
Dat vind ik inderdaad vreemd dat mensen van alles zo tegen of over mij mogen zeggen. Zelfs denigrerend opmerkingen het moet allemaal gezegd worden. Gewoon omdat het kan en je geen rekening met een ander hoeft te houden.OopjenCoppit schreef: ↑24-04-2018 11:22Ik waag er nog een laatste post aan.
Ik ben het met Selune eens dat dit forum voor jou niet werkt vanwege het gebrek aan wederkerigheid maar ook omdat alle woorden bij jou als een rode lap lijken te werken waar jij als een briesende stier tegen in geweer gaat. Zo wordt elke goedbedoelde post een ongewenste strijd.
Je mist kennelijk het vermogen (of doet gewoon geen moeite, dat weet ik niet) om de inhoud van de berichten tot je te nemen zoals de schrijvers die bedoelen en te zien dat mensen je willen vertellen hoe ze jouw wijze van reageren ervaren, hoe je hen keer op keer kwetst en dat ze dat niet langer trekken en je daarom gaan negeren. Elke keer is jouw enige weerwoord daarop dat anderen met die reacties jòu kwetsen en afkraken en hoe oneerlijk dat is. Ik zie daarin geen enkele zelfreflectie bij jou, geen spoor van inzicht dat een verandering van reageren van jouw kant wellicht tot een verbetering van communicatie kan leiden, tot begrip en verbinding. Nee helaas, het enige dat je teruggeeft is het verwijt dat mensen jou kwetsen en dat je wilt dat dàt verandert. Zelf blijf je overigens stug verder kwetsen maar kennelijk is dat van een andere orde en niet belangrijk. En evengoed blijf je stug verder spookrijden en doormopperen op iedereen die op jouw weghelft rijdt. Ook hier geen spoor van inzicht.
Je lijkt ook niet door te hebben hoe bepalend je bent voor de sfeer op een topic en hoe jij in staat bent om alle aandacht op te zuigen en naar je toe te trekken. Voor iemand die zegt genegeerd te worden krijg je overdadig veel aandacht op die manier. Negatief, dat wel.
Wat haal jij uit dit forum yogo dat je hier blijft posten? Blijf je zoeken naar bevestiging dat mensen jou niet moeten en volg je het oude, ingesleten patroon waaruit altijd komt dat jij gepest wordt, ook hier op het forum? Dat je wederom kan zeggen: zie je wel, ze moeten me niet, ze negeren me, ik doe er niet toe?
Het lijkt er wel op eigenlijk en dat brengt mij tot de conclusie dat in feite jij vooral jezelf pest en jezelf ontzettend tekort doet. Door hardnekkig hetzelfde gedrag te blijven herhalen en je consequent af te sluiten voor input van anderen en bovendien zoveel verweer tentoon te spreiden dat je anderen van je afstoot, bereik je precies dat wat je bestrijdt: mensen moeten je niet en gaan je negeren. En jij blijft over met dat zelfde oude rotgevoel van vroeger, een hoop frustratie en eenzaamheid. Het is je weer 'gelukt'. Helaas en zo jammer. Voor jou.
Ik heb het je al veel vaker geschreven en nu sluit ik er ook maar mee af: ik hoop oprecht dat het kwartje nog eens gaat vallen en je durft open te stellen voor nieuwe inzichten en de moed hebt je eigen gedrag te bevragen. En dat je beloond zult worden met datgene waar je zo'n behoefte aan hebt. Ik hoop ook oprecht dat jouw zoontje niet in jouw voetsporen gaat treden. Ik gun hem een beter leven.
Het ga je goed.
Als ik dan aangeeft gekwetst te zijn is dat onterecht. Maar andersom moet ik wel rekening houden dat ik mensen niet kwets. Alsjeblieft zeg.
Als ik zeg dat iemand geen denigrerend opmerkingen hoef te maken heb ik daar gewoon gelijk in. Het zou iemand sieren om erop terug te komen. Maar nee dat hoeft niet. Ik daarentegen zou dat wel moeten.
Het zou mooi zijn als mensen zich zouden willen verplaatsen zonder te oordelen of iets op te dringen. Gewoon luisteren en of begrip zou al fijn zijn.
dinsdag 24 april 2018 om 15:59
Lieve Yogo, ik lees al een hele tijd mee in dit topic (en heb in het begin ook wel gereageerd). Je bent ontzettend boos op alles en iedereen. Dat is ook een natuurlijke reactie bij rouw. Niemand doet het zo als je vader het deed, niemand reageert zo fijn als hij, niemand is zo goed als hij. Dat snap ik, dat gemis is vreselijk. En het komt nooit meer terug, en ook dat is vreselijk.
Maar ben je eigenlijk niet boos op hem, omdat hij je 'zomaar' in de steek heeft gelaten? En reageer je dat op iedereen af misschien? Niemand, niemand gaat het meer zo geweldig voor jou doen als hij. Maar echt, mensen bedoelen het meestal wel goed. Ze leven alleen niet op de manier mee zoals jij dat zou willen. Maar dat kan ook niet, want die andere mensen zijn jouw vader niet... En dat gaan zij (en wij) ook niet worden.
Ik hoop oprecht dat die éne persoon waar je het over hebt nog heel lang bij je blijft. Want dat is al heel wat.
Maar ben je eigenlijk niet boos op hem, omdat hij je 'zomaar' in de steek heeft gelaten? En reageer je dat op iedereen af misschien? Niemand, niemand gaat het meer zo geweldig voor jou doen als hij. Maar echt, mensen bedoelen het meestal wel goed. Ze leven alleen niet op de manier mee zoals jij dat zou willen. Maar dat kan ook niet, want die andere mensen zijn jouw vader niet... En dat gaan zij (en wij) ook niet worden.
Ik hoop oprecht dat die éne persoon waar je het over hebt nog heel lang bij je blijft. Want dat is al heel wat.
The owls are not what they seem
dinsdag 24 april 2018 om 16:58
LadyL0101 schreef: ↑24-04-2018 15:59Lieve Yogo, ik lees al een hele tijd mee in dit topic (en heb in het begin ook wel gereageerd). Je bent ontzettend boos op alles en iedereen. Dat is ook een natuurlijke reactie bij rouw. Niemand doet het zo als je vader het deed, niemand reageert zo fijn als hij, niemand is zo goed als hij. Dat snap ik, dat gemis is vreselijk. En het komt nooit meer terug, en ook dat is vreselijk.
Maar ben je eigenlijk niet boos op hem, omdat hij je 'zomaar' in de steek heeft gelaten? En reageer je dat op iedereen af misschien? Niemand, niemand gaat het meer zo geweldig voor jou doen als hij. Maar echt, mensen bedoelen het meestal wel goed. Ze leven alleen niet op de manier mee zoals jij dat zou willen. Maar dat kan ook niet, want die andere mensen zijn jouw vader niet... En dat gaan zij (en wij) ook niet worden.
Ik hoop oprecht dat die éne persoon waar je het over hebt nog heel lang bij je blijft. Want dat is al heel wat.
Dank je wel voor je te reactie.
Nee ik ben niet boos op mijn vader. Hij is plotseling overleden ook. Echt totaal onverwachts.
Ik denk ook niet dat andere mensen mijn vader kunnen vervangen of hetzelfde zijn als hij. Als vader was hij er onvoorwaardelijk voor mij. Dat onvoorwaardelijk is nu weg. Niemand gaat dat meer zijn. En dat is heel hard.
Hij was iemand die erg sociaal was en altijd oog voor en interesse in mensen. In goede maar zeker ook in slechte tijden. Hij heeft mij het zo geleerd. Nu hij er niet meer is blijkt dat veel mensen opeens helemaal niet zo in elkaar zitten. Ik kan dat niet begrijpen. Dat vind ik wel erg en moeilijk ook. Alles wat ik geleerd hebt blijkt ineens voor andere mensen niet te bestaan.
In dit topic vind ik het raar dat mensen mij gaan vertellen hoe ik mij moet voelen of dingen moet zien. Ook dat vind ik raar en eigenlijk niet kunnen.
Als ik zeg dat op jonge leeftijd geen ouders te hebben anders is dan op latere leeftijd. Dan krijg ik iedereen over me heen want dat mag ik niet zeggen. Toch denk ik niet dat ik hiermee iets zeg wat niet waar is. Ik zie ook niet wat er verkeerd aan is dit te zeggen. Het is gewoon anders als je veel momenten zonder ouders/familie heb beleefd dan met.
Dan vind ik het te ver gaan als mensen die bv nog wel 1 ouder hebben waar ze onvoorwaardelijk op terug kunnen vallen mij gaan vertellen hoe ik me zou moeten gedragen.
Volgens mij heb ik mij in dit topic bij niet 1 persoon bemoeit of verteld hoe hij zich zou moeten voelen enz. Andersom gebeurt dit wel.
Of nog erger dat mensen zeggen dat ze hopen dat mijn zoontje niet op mij lijkt. Hoe kwetsend is dat? Ik denk dat 85% van mijn leeftijd kan terug vallen op familie met hun kinderen. Om geen vangnet te hebben is behoorlijk pittig. Maar ik doe dat wel. Ik denk ook dat mijn zoontje een andere moeder heeft dan ik zelf heb gehad. En dat doe ik dus ook alleen. En dan toch denken mensen mij te moeten kwetsen met zulke opmerkingen. Gewoon omdat het kan. Maar andersom mag ik niets zeggen.
anoniem_155509 wijzigde dit bericht op 24-04-2018 17:09
8.74% gewijzigd
dinsdag 24 april 2018 om 17:17
Dat klopt yogo. Jij bemoeit je niet met anderen op dit forum. Je toon namelijk nul interesse in wat anderen te melden hebben. Je reageert nooit echt ergens op. Jij hebt het zwaarder dan ik, want ik heb een fijne jeugd gehad en ik heb nog een lieve moeder. Ook heb ik een goed sociaal netwerk. Ja, jij hebt het inderdaad heel zwaar. Niemand hier die zegt dat jij een makkelijk leven hebt. Niemand. En niemand zegt hoe jij je leven moet leiden, maar ik zie wel heel veel goedbedoeld advies wat jou zou kunnen helpen wat minder boos te zijn. Je schopt tegen alles en iedereen aan hier. Wat we ook zeggen, we doen het niet goed. Als het zo ook in jouw 'echte' leven gaat, dan snap ik best waarom jij geen netwerk hebt. Het is namelijk doodvermoeiend om iemand inzichten proberen te geven als diegene niet wil.
En dit topic gaat over 'rouw' en niet wie het het moeilijkst heeft. Het is geen wedstrijd.
dinsdag 24 april 2018 om 17:21
Dat heb ik ook nooit gezegd bij mijn weten. Ik vind alleen dat mensen die in een andere situatie zitten mij niet kunnen vertellen hoe ik me moet gedragen of dingen moet zien. Of nog erger mij afkraken.
Ik heb verder geen interesse dat klopt. Ik durf meestal niet mijzelf meer te zijn bij mensen. Denk dat mensen niet op mij zitten te wachten en hou me afzijdig.
Inzicht geven heb ik ook niet om gevraagd. Soms is begrip en een luisterend oor genoeg.
Ik heb verder geen interesse dat klopt. Ik durf meestal niet mijzelf meer te zijn bij mensen. Denk dat mensen niet op mij zitten te wachten en hou me afzijdig.
Inzicht geven heb ik ook niet om gevraagd. Soms is begrip en een luisterend oor genoeg.
dinsdag 24 april 2018 om 17:30
dinsdag 24 april 2018 om 17:34
Wat ik al zei is begrip en een luisterend oor soms voldoende. Daar heb ik denk ik nu even meer aan.
Inzicht geven is dan niet nodig. Luisteren is gewoon luisteren en geen oplossing geven bv. Maar als iemand dan toch oplossingen wil geven is het niet nodig boos te worden als iemand er dan niets meer doet. Of die persoon afkraken. Dat hoeft dan ook niet.
Inzicht geven is dan niet nodig. Luisteren is gewoon luisteren en geen oplossing geven bv. Maar als iemand dan toch oplossingen wil geven is het niet nodig boos te worden als iemand er dan niets meer doet. Of die persoon afkraken. Dat hoeft dan ook niet.
dinsdag 24 april 2018 om 17:38
Zo voelt het voor mij iedere dag... alsof dit niet waar kan zijn gewoon. Ik word inderdaad ook beroerd van die gedachte.
Heel erg veel sterkte Sinala
en natuurlijk alle anderen hier
Time spent with a cat is never wasted
dinsdag 24 april 2018 om 18:02
Jij geeft zelf geen begrip en een luisterend oor dus je krijgt het ook niet.
Je wilt wel strijd dus dat krijg je. Alles bij jou is strijd. Dat wil niemand dus uiteindelijk loopt iedereen weg.
Begrip en een luisterend oor krijg je pas als jij daarvoor openstaat en in staat bent om dat ook te delen.
Tot die tijd sta je eenzaam in de kou. Hard maar waar.
anoniem_255433 wijzigde dit bericht op 24-04-2018 18:44
3.44% gewijzigd
dinsdag 24 april 2018 om 18:08
Oei, slecht lezen yogo!
Ik zei dat ik hoop dat je zoontje niet in jouw voetsporen gaat treden. Daarmee bedoel ik dat ik hoop dat hij het anders aan gaat pakken dan jij en een ander gedrag aanleert. Want zeg nou zelf: heb jij zo'n leuk leven, ben je gelukkig met hetgeen je gecreëerd hebt? Zou je het fijn vinden als jouw zoon straks -als volwassene- er net zo bijzit als jij: zo boos, onbegrepen, zo vol wrok en zo eenzaam?
Of gun je hem een beter leven?
dinsdag 24 april 2018 om 18:10
Begin zelfs maar met 'one hour at the time'. Een uur beter voelen kan je al door een dag heenslepen.
dinsdag 24 april 2018 om 18:14
En op sommige dagen zelfs 'one minute'OopjenCoppit schreef: ↑24-04-2018 18:10Begin zelfs maar met 'one hour at the time'. Een uur beter voelen kan je al door een dag heenslepen.
dinsdag 24 april 2018 om 18:20
Komt het nou echt niet in je op dat dat voor iedereen hier geldt. Dat niemand zit te wachten op een vergelijking met iemand die het doet voorkomen alsof alleen haar eigen verdriet erg genoeg is. Dat naast yogo niemand verdrietig moet zijn want ze hebben een netwerk, of hadden een gelukkige jeugd of kunnen nog bij 1 ouder terecht of ze waren ouder toen ze hun ouder(s) verloren.
Je geeft zelf geen enkel begrip, dat geef je ook toe, je zegt dat niet meer te willen/kunnen. Dat is verdrietig, maar dat is dan zo. Dan is het toch ook logisch dat je het niet kunt krijgen. Je kunt geen begrip verwachten van mensen die jij alleen maar wijst op alles wat zij in jou ogen hebben en jij niet, iedereen hier schrijft omdat ze iemand verloren hebben.
Dat is de gemene deler een pijnlijk verlies. Een overeenkomst waarover men wil schrijven. Niet de verschillen die jij wilt blijven benadrukken, maar de overeenkomsten die het gemis van een dierbare brengt.
Ik ben blij dat de rest niet op dezelfde manier reageert. Dat ik vriendelijk en begripvol verwelkomd werd ondanks dat ik niet een ouder, maar mijn kinderen mis.
anoniem_68cfed971e15e wijzigde dit bericht op 24-04-2018 18:29
1.32% gewijzigd
dinsdag 24 april 2018 om 18:23
Yogo, laten we dan bij deze afspreken dat we naar je luisteren en verder niet reageren. Dat is namelijk wat iemand doet die alleen luistert, die zit ernaast en reageert niet op wat er gezegd wordt. Want oplossingen geven, inzichten geven of op een andere manier reageren is niet gewenst.
Prima, doen we dat. Moet je je alleen niet genegeerd voelen als we niet meer reageren. Geluisterd hebben we dan wel hoor...
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
dinsdag 24 april 2018 om 18:27
Noerie het voelt om allemaal onwerkelijk en klopt niet Sempie dat anders reageren is zo herkenbaar. Mijn man en ik doen het totaal anders. Inmiddels hebben we daar allebei begrip voor, maar dat was de eerste twee jaar absoluut niet zo en ons huwelijk heeft het verlies van ons meisje maar net overleefd.
En inderdaad allebei huilen of dat je weet dat iets voor de ander ook moeilijk is, daardoor wel dichtbij en verbonden, maar toch zo alleen een eenzaam in je verdriet.
Stofmuis meer hoeft ook niet, dag voor dag, uur voor uur, minuut na minuut je komt er uiteindelijk doorheen, hoe vreselijk het nu ook nog voelt en hoe overtuigd je misschien ook bent dat het nooit meer goed komt, dat doet het wel en ooit kun je terugkijken en weet je dat het je gelukt is om door te leven ondanks het enorme verlies
Lady
anoniem_68cfed971e15e wijzigde dit bericht op 24-04-2018 18:31
0.30% gewijzigd
dinsdag 24 april 2018 om 18:29
Een oprechte vraag en ik ben geïnteresseerd in je antwoord.
dinsdag 24 april 2018 om 18:55
Tinkeltje, het is net als het weer, he? Zondag was ik eten aan het koken, raam open want het was prachtig weer, graadje of 25, zonnetje. En opeens kwam er een donderwolk aan en het begon me toch te hagelen. Zo groot als knikkers. Ik schrok er gewoon van en kon een moment niet bevatten wat er gebeurde.
Ik heb ook veel geschreven. Nog meer dan hier Heerlijk vond ik dat. Alles er uit. Dagenlang, elke avond. Elke avond zo'n beetje hetzelfde ook. Diezelfde film over wat er gebeurd was. Catharsis.
Ik schrijf nu nog wel, maar minder. Elke 3 a 4 dagen even een kort stukje hoe ik hem mis. En als ik teruglees zie ik dat ik echt wel vooruitgang heb geboekt en dat geeft me hoop. In het begin nog heel erg bezig met zijn laatste weken/dagen en nu ben ik wel klaar met dat ziekenhuis en het verwerken van die emoties. Het is nu het gemis. Dat voelt rauwer, maar ik ben blij dat die paniek van het moeten loslaten minder aan het worden is. Toen ik wist dat hij ging sterven en ik met alle macht hem bij me wilde houden... dat gevoel van onmacht.. dat was zo ontzettend erg. Er is nu ook weer meer rust in mijn leven. Ik kan me er niks bij voorstellen als je zo maanden lang door dat proces moet. Het sloopt je.
Ik heb ook veel geschreven. Nog meer dan hier
Heerlijk vond ik dat. Alles er uit. Dagenlang, elke avond. Elke avond zo'n beetje hetzelfde ook. Diezelfde film over wat er gebeurd was. Catharsis. Ik schrijf nu nog wel, maar minder. Elke 3 a 4 dagen even een kort stukje hoe ik hem mis. En als ik teruglees zie ik dat ik echt wel vooruitgang heb geboekt en dat geeft me hoop. In het begin nog heel erg bezig met zijn laatste weken/dagen en nu ben ik wel klaar met dat ziekenhuis en het verwerken van die emoties. Het is nu het gemis. Dat voelt rauwer, maar ik ben blij dat die paniek van het moeten loslaten minder aan het worden is. Toen ik wist dat hij ging sterven en ik met alle macht hem bij me wilde houden... dat gevoel van onmacht.. dat was zo ontzettend erg. Er is nu ook weer meer rust in mijn leven. Ik kan me er niks bij voorstellen als je zo maanden lang door dat proces moet. Het sloopt je.
