Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
dinsdag 24 april 2018 om 21:49
Als ik word afgekraakt onder de noemer spiegel voorhouden kun je wel iets terug verwachten.OopjenCoppit schreef: ↑24-04-2018 20:21Weet je wat het is yogo?
Wat we ook doen, het is niet goed of het deugt niet.
Als we stil luisteren, zeg je genegeerd te worden en uit dat met een vileine steek.
Als we wel reageren dan moet het ook weer volgens jouw regels anders ga je daar weer over tekeer. Een advies mag niet want òf iemand heeft er geen verstand van omdat die situatie anders (lees: minder erg) is dan die van jou, òf je denkt dat je vanalles mòet en opgedrongen krijgt (terwijl niemand dat schrijft), òf je voelt je afgekraakt of de reactie is gelijk denigrerend als iemand je een spiegel voorhoudt.
O en alles wat niet positief, complimenteus en begripvol is, valt al heel snel onder de noemer kwetsend.
Zo probeer je de mensen die op je zouden willen reageren in het gareel te houden, te dresseren en met manipulatie te bewegen zó te reageren als jij graag wilt.
Alleen werkt het dus niet zo en houdt uiteindelijk iedereen maar gewoon z'n mond. Dat is nog de beste en meest verstandige optie.
Gewoon luisteren en begrip zou fijn zijn. Bv kan me voorstellen dat dit en dat moeilijk is. Zoiets. Maar in plaats daarvan krijg ik vaak verwijten dat ik het anders moet doen of aan mezelf moet werken.
dinsdag 24 april 2018 om 21:49
Dank je lady voor je lieve woorden. Ik probeer om nooit verbitterd te raken. Ik heb al heel jong geleerd dat niets voor altijd is, dat alles zomaar in een seconde kan veranderen. Ik probeer te accepteren wat er op mijn pad komt en goed met mijn omgeving om te gaan, ik weet maar al te goed hoe snel je iemand kan verliezen en hoe kostbaar de tijd die je samen hebt met de mensen die van je houden is. Daar probeer ik naar te leven, irl, maar hier ook.
dinsdag 24 april 2018 om 21:54
Oh absoluut. Had ik maar... Had ik maar doorgehad hoe slecht het met hem ging, was ik hem maar vaker gaan opzoeken, had ik hem maar vaker gebeld, had ik maar had ik maar had ik maar. Verschrikkelijk.
Ik haal veel uit dit topic lieve dames. Ik kan er zelf nog moeilijk over schrijven merk ik, maar het helpt dat ik (gelukkig of helaas, dat weet ik niet) zie dat ik niet alleen ben hierin. Dank jullie en dankjewel Dropspikkels voor het openen van dit topic.
Time spent with a cat is never wasted
dinsdag 24 april 2018 om 21:56
Bedankt voor je lieve bericht. Ik pak deze zin er even uit, want eigenlijk lees ik dit in alle verhalen over schuldgevoel. We hadden het allemaal nog beter willen doen. Er spreekt heel veel liefde uit. En dat we allemaal dat hebben proberen te doen wat binnen onze mogelijkheden lag en wat goed voelde op dat moment.
Selune: ik kan me goed voorstellen dat het schuldgevoel bij je kinderen anders is. Als moeder ervaar ik het dat ik hem moet beschermen en dat is toch anders dan bij een ouder. Ik wilde mijn moeder ook graag beschermen, maar zij kon het min of meer zelf. Mijn zoon is veel kwetsbaarder en heeft mijn hulp nodig. Ik kan het niet zo mooi omschrijven, maar ik bedoel te zeggen dat ik me kan voorstellen dat het schuldgevoel groter is en dat ik dat heel verdrietig voor je vind. Als je er over schrijft voel ik eigenlijk alleen maar onmacht.
anoniem_362760 wijzigde dit bericht op 24-04-2018 21:58
2.76% gewijzigd
dinsdag 24 april 2018 om 21:56
En Yogonaise, het spijt me, ik heb dit nog nooit gedaan, maar ik heb je geblokkeerd. Je blijft steeds maar weer precies hetzelfde zeggen, zonder inhoudelijke reactie op wie of wat dan ook, ik heb de energie er niet voor over om te blijven reageren of om het nog te lezen. Als ik in dit topic schrijf wel ik me richten op mensen met wie ik iets deel, niet op iemand die met een ontzettend afwijzende houding alleen maar negatieve energie opzuigt.
dinsdag 24 april 2018 om 21:57
Dat van die slingers dat snap ik echt niet. Ik ben altijd opgevoed met het idee er voor anderen te zijn. Ze te helpen en steunen. Dat staat lijnrecht tegen dat je alles zelf moet doen.Sinala26 schreef: ↑24-04-2018 20:52Yogo, ik vind het jammer voor je dat je geen eigenaar durft te zijn van je verdriet..en niet accepteert en loslaat. God wat is het leven toch oneerlijk en kut hè.., zo ervaar je het blijkbaar..maar je moet zelf de slingers ophangen meid. Wij kunnen het iig niet voor je doen. Geluk haal je nog altijd uit jezelf en wordt niet gemaakt door een ander.
Ik mag hopelijk nog 60 jaar verder zonder de belangrijkste persoon in mijn leven. Niemand kan dat gat opvullen. Mijn mogelijk toekomstige kinderen zullen nooit hun opa leren kennen..ik moet alleen naar het altaar..en zal nooit weer zijn steun en toeverlaat ergens anders kunnen vinden. Maar geen seconde dat ik daarbij denk dat mijn verdriet erger is dan het verdriet dan een ander. Mijn vader zou me het hallelujah geven als ik met dat soort slachtofferschap aan kwam zetten. Want wat je ook overkomt of overkomen is, hoe je er mee omgaat, dat kies je nog altijd zelf.
Voor mij wordt dit topic zo langzamerhand verpest. Ik kom hier om steun te vinden, niet om ruzie te maken.
Engelse dropspikkels, mocht je je eigen topic nog volgen..
Ik heb veel interesse in mensen gehad. Maar ik heb het niet terug gekregen. Juist niet in slechte tijden. Dus nu doe ik dat ook niet meer voor mensen. Ben ermee gestopt.
dinsdag 24 april 2018 om 21:58
Echt een schuldgevoel naar mijn moeder heb ik niet. Dingen zijn gelopen zoals ze zijn en zoals ik vaker tegen haar heb gezegd heeft zij op bepaalde momenten gedaan waarvan zij dacht dat dat het beste voor mij was. Door haar jeugd (net na de oorlog, misbruikt door haar ouders broers en ouders die nergens op reageerden want het was gods wil) is ze een hele moeilijke vrouw geworden die moeite had met haar emoties om te gaan. Evenals met de emoties van anderen om te gaan.
Ze had van mij als dochter grote verwachtingen in het moeder/dochterschap. Ware het niet dat ik het liefst voetbalde met de jongens en in bomen klom. We begrepen elkaar slecht of niet, ik had vaak het gevoel haar teleur te stellen omdat ik niet aan haar verwachtingen voldeed. Jurkjes aan, make-up dragen, vriendjes krijgen, trouwen, klein kinderen regelen...... Allemaal niet aan mij besteed.
En dat is nu eigenlijk het enige waar ik me soms schuldig over voel. Dat ik me bevrijd voel omdat ik niet meer aan de verwachtingen van iemand moet voldoen, waaraan ik niet kan voldoen. Nu mijn moeder er niet meer is kan ik zijn wie ik ben en wie ik wil zijn. Dat voelt veel fijner.
Maar soms voel ik me daar schuldig over, want dan is het net alsof ik blij ben dat ze er niet meer is. Terwijl dat ook weer niet zo is natuurlijk.....
Ingewikkelde gevoelens.
Ze had van mij als dochter grote verwachtingen in het moeder/dochterschap. Ware het niet dat ik het liefst voetbalde met de jongens en in bomen klom. We begrepen elkaar slecht of niet, ik had vaak het gevoel haar teleur te stellen omdat ik niet aan haar verwachtingen voldeed. Jurkjes aan, make-up dragen, vriendjes krijgen, trouwen, klein kinderen regelen...... Allemaal niet aan mij besteed.
En dat is nu eigenlijk het enige waar ik me soms schuldig over voel. Dat ik me bevrijd voel omdat ik niet meer aan de verwachtingen van iemand moet voldoen, waaraan ik niet kan voldoen. Nu mijn moeder er niet meer is kan ik zijn wie ik ben en wie ik wil zijn. Dat voelt veel fijner.
Maar soms voel ik me daar schuldig over, want dan is het net alsof ik blij ben dat ze er niet meer is. Terwijl dat ook weer niet zo is natuurlijk.....
Ingewikkelde gevoelens.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
dinsdag 24 april 2018 om 22:09
Stofmuis
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
dinsdag 24 april 2018 om 22:13
Melden, wat moeilijk om dit allemaal te lezen. Schuldgevoelens ken ik niet, maar wat ik wel heb gehad is nadenken over zijn laatste momenten. En dan ging ik dat helemaal invullen met mijn eigen gevoelens. Tot ik me bedacht dat dat mijn gevoelens waren. En zeker niet die van mijn vader. Die stond er oprecht heel anders in. Dat hielp mij dit gevoel er te laten zijn en grotendeels ook los te laten.
Misschien hebben jullie niks aan zo’n post, maar toch een dikke knuffel voor jullie allemaal.
Misschien hebben jullie niks aan zo’n post, maar toch een dikke knuffel voor jullie allemaal.
dinsdag 24 april 2018 om 22:13
Ja idioot eigenlijk he?Tinkeltje34 schreef: ↑24-04-2018 22:01Lambchop: dat laatste ervaar ik ook, ik heb er geen schuldgevoel bij alleen. Er is zoveel spanning en angst van me afgevallen. Nooit meer afkeuring krijgen, maar ook niet meer verlangen naar goedkeuring. Ondanks de rouw, is het leven een heel stuk lichter geworden.
Ik heb af en toe schuldgevoel hierover, niet vaak gelukkig. Had ze ook niet gewild. Op haar sterfbed zei ze dat ik moest gaan reizen, dat maakt mij namelijk gelukkig. Dus dat ben ik gaan doen
Inderdaad die afkeuring krijgen, naar goedkeuring verlangen en eigenlijk altijd wachten op commentaar, ook als er niets was waarop commentaar te geven was.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
dinsdag 24 april 2018 om 22:22
Stofmuis
Tinkeltje dat is het deels denk ik inderdaad. Het voelt ook in alle opzichten anders. Het is hartstikke onterecht om het zo te zien, want ik weet echt wel dat dood en leven nu eenmaal bij elkaar horen, maar het voelt zo ongelooflijk tegennatuurlijk. Dat de generaties boven me overlijden vind ik erg een het maakt me kwetsbaar en eenzaam en verdrietig en nog zoveel meer. Maar ergens is er altijd dat stemmetje dat het zo hoort. Ik hoor m'n grootouders, (pleeg) ouders, ooms en tantes te begraven. Bij vrienden van mijn eigen leeftijd is dat al moeilijker, dat is nog kwetsbaarder, want als zij kunnen overlijden kan ik ook die vriendin zijn die veel te vroeg overlijdt. Maar de kinderen dat voelt tegennatuurlijk. Zij moeten mij ooit begraven, hopelijk over 50 jaar ofzo pas, maar ooit. Ik hen niet, zij mij helaas ooit wel. Daar heb ik best wel moeite mee. Ik weet dat het leven niet eerlijk is, maar soms denk ik, heel egoïstisch, dat het leven zich best wat meer aan de spelregels mag houden
Tinkeltje dat is het deels denk ik inderdaad. Het voelt ook in alle opzichten anders. Het is hartstikke onterecht om het zo te zien, want ik weet echt wel dat dood en leven nu eenmaal bij elkaar horen, maar het voelt zo ongelooflijk tegennatuurlijk. Dat de generaties boven me overlijden vind ik erg een het maakt me kwetsbaar en eenzaam en verdrietig en nog zoveel meer. Maar ergens is er altijd dat stemmetje dat het zo hoort. Ik hoor m'n grootouders, (pleeg) ouders, ooms en tantes te begraven. Bij vrienden van mijn eigen leeftijd is dat al moeilijker, dat is nog kwetsbaarder, want als zij kunnen overlijden kan ik ook die vriendin zijn die veel te vroeg overlijdt. Maar de kinderen dat voelt tegennatuurlijk. Zij moeten mij ooit begraven, hopelijk over 50 jaar ofzo pas, maar ooit. Ik hen niet, zij mij helaas ooit wel. Daar heb ik best wel moeite mee. Ik weet dat het leven niet eerlijk is, maar soms denk ik, heel egoïstisch, dat het leven zich best wat meer aan de spelregels mag houden
dinsdag 24 april 2018 om 22:34
Ben je even een avondje softballen loop je 6 pagina’s achter!
Maar wat een berichten, lees ze met tranen in m’n ogen. Wat een verdriet maar ook een liefde lees ik. Voor degenen die zo worstelen een vette virtuele knuffel.
Mijn hart brak ook over dat stukje met de klok willen zien
En het verliezen van je kinderen, hartverscheurend en toch er met zo een kracht in staan, respect
En schuld gevoel pfffff, herken ik ook. Door de cva van m’n moeder (17 jaar voor haar overlijden) waren de rollen inene omgedraaid en werd ik de “verzorger”. Soms wel moeilijk en zwaar naast m’n full-time baan. Achteraf zo blij dat ik het wel heb gedaan, al heb ik heus wel eens gedacht dat ik het niet meer trok.
Tijdens de uitvaart hebben m’n broer en m’n tante (haar zus) me ervoor bedankt, dat was wel heel fijn. Ze was zo trots op me
Vind het zo erg dat ze m’n vriend niet heeft leren kennen. M’n broer en vader gelukkig wel.
M’n broer heeft me op z’n sterfbed ook weer bedankt dat ik er altijd voor hem en z’n meiden was, ook zo waardevol.
Maar wat een berichten, lees ze met tranen in m’n ogen. Wat een verdriet maar ook een liefde lees ik. Voor degenen die zo worstelen een vette virtuele knuffel.
Mijn hart brak ook over dat stukje met de klok willen zien
En het verliezen van je kinderen, hartverscheurend en toch er met zo een kracht in staan, respect
En schuld gevoel pfffff, herken ik ook. Door de cva van m’n moeder (17 jaar voor haar overlijden) waren de rollen inene omgedraaid en werd ik de “verzorger”. Soms wel moeilijk en zwaar naast m’n full-time baan. Achteraf zo blij dat ik het wel heb gedaan, al heb ik heus wel eens gedacht dat ik het niet meer trok.
Tijdens de uitvaart hebben m’n broer en m’n tante (haar zus) me ervoor bedankt, dat was wel heel fijn. Ze was zo trots op me
Vind het zo erg dat ze m’n vriend niet heeft leren kennen. M’n broer en vader gelukkig wel.
M’n broer heeft me op z’n sterfbed ook weer bedankt dat ik er altijd voor hem en z’n meiden was, ook zo waardevol.
Geniet!
dinsdag 24 april 2018 om 22:45
Eerst wil jullie allemaal een hele knuffel geven wat een hoop verdriet....
Ik kees iedere dag mee maar heb niet altijd zin om te schrijven, ik het rouwen heel moeilijk en met mijn angsten erbij vind ik het leven soms echt helemaal k.t.
Maar voor mij is het soms heel goed om te realiseren dat ik niet de enige ben en dat heel veel mensen dit helaas moeten doormaken.
Maar dat rouwen ontzettend eenzaam is daar ben ik wel achter en dat maakt het juist zo zwaar, want degene die je juist nodig hebt is er niet.
Ik kees iedere dag mee maar heb niet altijd zin om te schrijven, ik het rouwen heel moeilijk en met mijn angsten erbij vind ik het leven soms echt helemaal k.t.
Maar voor mij is het soms heel goed om te realiseren dat ik niet de enige ben en dat heel veel mensen dit helaas moeten doormaken.
Maar dat rouwen ontzettend eenzaam is daar ben ik wel achter en dat maakt het juist zo zwaar, want degene die je juist nodig hebt is er niet.
woensdag 25 april 2018 om 00:12
woensdag 25 april 2018 om 00:19
Dank je wel ! Nou ja het verdriet is natuurlijk voor iedereen min of meer hetzelfde maar doordat mijn angsten weer opspelen maakt het name voor mij zwaar omdat ik juist dan altijd op mijn moeder kin leunen die kende mij door en door en wist dan altijd de juiste woorden. Voor andere mensen om mij heen is het moeilijk.OopjenCoppit schreef: ↑25-04-2018 00:12Ach Spikkels, het is voor jou ook wel dubbelop zwaar hè?
Ik hoop dat het delen van de rouwervaringen het voor jou -ondanks de eenzaamheid- toch iets dragelijker maakt.
Is schrijven voor jou een mogelijkheid om wat verlichting kan krijgen?
Heel veel sterkte meid.
woensdag 25 april 2018 om 00:25
Dat kan ik begrijpen.Engelsdropspikkels schreef: ↑25-04-2018 00:19Dank je wel ! Nou ja het verdriet is natuurlijk voor iedereen min of meer hetzelfde maar doordat mijn angsten weer opspelen maakt het name voor mij zwaar omdat ik juist dan altijd op mijn moeder kin leunen die kende mij door en door en wist dan altijd de juiste woorden. Voor andere mensen om mij heen is het moeilijk.
Hoe moeilijk ook, kun je je voorstellen wat je moeder zou zeggen in een situatie als deze en lukt het je om dit tegen jezelf te zeggen?
Besef je dat je moeder nog 'in jou' zit (en voortleeft) en dat je moeder je in die zin nog steeds kan 'helpen'.
Put uit je verleden met haar en herinner je alle wijze woorden die ze tot je gesproken heeft. Ze zijn nog steeds waar!
Probeer het anders eens op te schrijven.
woensdag 25 april 2018 om 07:12
Mijn hart breekt een beetje voor jou...Selune schreef: ↑24-04-2018 21:22Ja ik wel. Ik heb een groot schuldgevoel. Bij mijn zoontje, omdat ik hem als moeder niet heb kunnen beschermen tegen de vreselijke mishandeling die hij heeft ondergaan en waaraan hij is overleden. Bij mijn dochtertje omdat ik niet doorhad dat ik vroegtijdig aan het bevallen was, dat mijn lichaam haar niet heeft beschermd. Ja ik voel me heel schuldig, ik had een betere moeder moeten zijn.
woensdag 25 april 2018 om 07:17
Gelukkig wel ja. Dat was een grote angst, dat ik haar alleen nog maar zou herinneren hoe ze aan het eind was; boos en onaardig. Uiteraard was dat pure angst en heel verklaarbaar hoor. Maar gelukkig, zodra ze was overleden, heb ik alleen maar aan haar teruggedacht zoals ze altijd was; mijn allerliefste moeder.
Net als jouw vader wilde ze ons beschermen en heel lang heeft ze niet laten merken hoe slecht het echt met haar ging. Ook al zijn we volwassen, dan nog doen ze alles om ons te beschermen he.
woensdag 25 april 2018 om 07:53
Ja, dat is toch ook wel weer mooi he? Toen mijn vader door begon te krijgen dat het einde naderde was hij ook heel erg overstuur dat hij ons 'in de steek' ging laten. Hij had toch beloofd dat hij altijd voor ons zou zorgen? Dat heeft hij ook altijd gedaan, tot het bittere einde heeft hij ons kunnen troosten.momo1980 schreef: ↑25-04-2018 07:17Gelukkig wel ja. Dat was een grote angst, dat ik haar alleen nog maar zou herinneren hoe ze aan het eind was; boos en onaardig. Uiteraard was dat pure angst en heel verklaarbaar hoor. Maar gelukkig, zodra ze was overleden, heb ik alleen maar aan haar teruggedacht zoals ze altijd was; mijn allerliefste moeder.
Net als jouw vader wilde ze ons beschermen en heel lang heeft ze niet laten merken hoe slecht het echt met haar ging. Ook al zijn we volwassen, dan nog doen ze alles om ons te beschermen he.
woensdag 25 april 2018 om 09:01
Ik zit met tranen in mijn ogen. Wat een boel ellende maken we allemaal toch mee...
Wat ik mooi vind aan rouw is dat je alleen rouwt als je iets moet missen wat je lief had, waar je van hield. Soms sterkt het mij wel dat ik zo'n geweldige moeder had, waar ik alles bij kwijt kon. Dat ik zoveel liefde heb mogen ontvangen.
Tegelijkertijd zit daar ook het schuldgevoel. Had ik haar maar vaker gebeld toen ik ging studeren, vaker contact gezocht. Nu ik werk (en weer dichterbij woon) begonnen we weer vaker af te spreken, elkaar vaker te zien. Dat was zo fijn en toen *poef* kon het inneens helemaal niet meer. Had ik niet nog meer van haar moeten genieten/absorberen?
De dood van mijn oma heeft me geleerd dat doodgaan niet altijd plotseling hoeft te zijn. Dat er ook situaties zijn er waar je afscheid kan nemen. Dat voelt zo fijn en heeft ook een stukje angst weg genomen. Ik kan soms zijn bang zijn nog meer dierbaren te verliezen. Nog steeds por ik soms mijn vriend wakker om te controleren of hij er nog is.
Of zelf mijn dierbaren met nog meer verdriet achterlaten. Het is nog steeds onduidelijk hoe mijn moeder is overleden. Maar net zoals bij haar vader was er een grote bloeding. Ze konden alleen geen afwijkingen vinden. Waardoor het is weggeschreven als 'toeval'. Als er een genetische component zou zijn dan zou ze op meer plekken afwijkingen moeten hebben. En toch rommelt er iets (ook omdat dit deels mijn werk is). Wat als? Moet ik niet vragen om beeldvorming of genetische screening? Wil ik de uitkomst eigenlijk wel weten?
Wat ik mooi vind aan rouw is dat je alleen rouwt als je iets moet missen wat je lief had, waar je van hield. Soms sterkt het mij wel dat ik zo'n geweldige moeder had, waar ik alles bij kwijt kon. Dat ik zoveel liefde heb mogen ontvangen.
Tegelijkertijd zit daar ook het schuldgevoel. Had ik haar maar vaker gebeld toen ik ging studeren, vaker contact gezocht. Nu ik werk (en weer dichterbij woon) begonnen we weer vaker af te spreken, elkaar vaker te zien. Dat was zo fijn en toen *poef* kon het inneens helemaal niet meer. Had ik niet nog meer van haar moeten genieten/absorberen?
De dood van mijn oma heeft me geleerd dat doodgaan niet altijd plotseling hoeft te zijn. Dat er ook situaties zijn er waar je afscheid kan nemen. Dat voelt zo fijn en heeft ook een stukje angst weg genomen. Ik kan soms zijn bang zijn nog meer dierbaren te verliezen. Nog steeds por ik soms mijn vriend wakker om te controleren of hij er nog is.
Of zelf mijn dierbaren met nog meer verdriet achterlaten. Het is nog steeds onduidelijk hoe mijn moeder is overleden. Maar net zoals bij haar vader was er een grote bloeding. Ze konden alleen geen afwijkingen vinden. Waardoor het is weggeschreven als 'toeval'. Als er een genetische component zou zijn dan zou ze op meer plekken afwijkingen moeten hebben. En toch rommelt er iets (ook omdat dit deels mijn werk is). Wat als? Moet ik niet vragen om beeldvorming of genetische screening? Wil ik de uitkomst eigenlijk wel weten?
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
woensdag 25 april 2018 om 09:21
Toen mijn moeder gevallen was en de laatste periode (3 maanden) waren aangebroken konden wij weinig voor haar doen, alleen maar er zijn. Ze verbleef in een verpleeghuis op de palliatieve afdeling. Omdat ze haar heup, bekken en schaambeen gebroken had kon ze helemaal niets meer. Niet omdraaien in bed, niet gaan zitten zelf, overal moest ze mee geholpen worden en alles deed pijn. Ik was er iedere dag, gaf haar eten, we gingen wandelen in een speciale stoel. Over die periode heb ik geen schuldgevoel. Ze was een hulpeloos hoopje mens, onder de uitzaaiingen en half verlamd door de cva.
Mijn schuldgevoel zit hem meer in de periode daarvoor. Ook al was ik er veel, bijna iedere dag. Toch knaagde het dat ik best wel eens dacht dat ik er geen zin in had. Ik wilde ook gewoon onbezorgd m'n ding doen zoals vriendinnen. En daar kan ik me rot over voelen.
Dus ik herken het wel, maar door die laatste drie maanden waarin we dus veel gesproken hadden en de bevestiging die ik kreeg na haar overlijden van m'n omgeving is dat gelukkig voor het grootste gedeelte weggenomen. Ik denk dat schuldgevoel in combinatie met een definitief overlijden (je kan niks terugdraaien en niets meer veranderen) het meest waardeloze/ingewikkelde gevoel is wat er maar bestaat.
Maar in alle verhalen die ik lees, heeft niemand een valide reden voor schuldgevoel. Ik lees alleen maar liefde en het zo goed mogelijk doen als je kan. Al realiseer ik me dat schuldgevoel iets is waarmee je met jezelf in het reine moet komen, dat kan niemand bij je wegnemen. Toch wil ik het wel zeggen
Ik ben dan ook heel dankbaar dat mijn broer en mijn vader me regelmatig bedankt hebben voor m'n zorg, betrokkenheid en aanwezigheid. Die uitgesproken woorden waren emotioneel zwaar maar zo ontzettend waardevol. Al kan ik als ik eraan terug denk nog steeds wel huilen
Mijn schuldgevoel zit hem meer in de periode daarvoor. Ook al was ik er veel, bijna iedere dag. Toch knaagde het dat ik best wel eens dacht dat ik er geen zin in had. Ik wilde ook gewoon onbezorgd m'n ding doen zoals vriendinnen. En daar kan ik me rot over voelen.
Dus ik herken het wel, maar door die laatste drie maanden waarin we dus veel gesproken hadden en de bevestiging die ik kreeg na haar overlijden van m'n omgeving is dat gelukkig voor het grootste gedeelte weggenomen. Ik denk dat schuldgevoel in combinatie met een definitief overlijden (je kan niks terugdraaien en niets meer veranderen) het meest waardeloze/ingewikkelde gevoel is wat er maar bestaat.
Maar in alle verhalen die ik lees, heeft niemand een valide reden voor schuldgevoel. Ik lees alleen maar liefde en het zo goed mogelijk doen als je kan. Al realiseer ik me dat schuldgevoel iets is waarmee je met jezelf in het reine moet komen, dat kan niemand bij je wegnemen. Toch wil ik het wel zeggen
Ik ben dan ook heel dankbaar dat mijn broer en mijn vader me regelmatig bedankt hebben voor m'n zorg, betrokkenheid en aanwezigheid. Die uitgesproken woorden waren emotioneel zwaar maar zo ontzettend waardevol. Al kan ik als ik eraan terug denk nog steeds wel huilen
Geniet!
