Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
woensdag 25 april 2018 om 10:53
Ik laat me niet wegjagen door zo iemand hoor. Word er alleen kwaad van. Heb ik de laatste tijd trouwens vaker last van, heel veel boosheid naar 'vreemden'. Maar dan ook weer niet naar iedereen. Buschauffeur, vrouw in de wachtkamer van de huisarts en huisbaas hebben het al moeten ontgelden vrees ik
Mooie quote Sempie!
Time spent with a cat is never wasted
woensdag 25 april 2018 om 11:02
Hetzelfde hier. Word er gewoon helemaal naar van.
Afscheid nemen van het verdriet... ja mooi inderdaad. Laat maar komen! Ik heb een hele korte tijd gehad (week of zo) waarin ik daar niet aan moest denken. Het voelde voor mij dat als ik geen verdriet meer had, dat ik mijn vader zou verloochenen of zo. Dat is niet meer zo. Mijn vader verdient het om gemist te worden (en dat wordt hij. En hoe!) maar hij zou ook willen dat wij weer gelukkig worden. We doen ons best.
Ik weet niet of jullie dit herkennen maar ik ben ook heel erg met de dood bezig. Het begon met het lezen van het boek 'Leven zonder ouders', toen leefde mijn vader nog en sindsdien veel vooral docu's gezien over doodgaan en soms rouw.
Afscheid nemen van het verdriet... ja mooi inderdaad. Laat maar komen! Ik heb een hele korte tijd gehad (week of zo) waarin ik daar niet aan moest denken. Het voelde voor mij dat als ik geen verdriet meer had, dat ik mijn vader zou verloochenen of zo. Dat is niet meer zo. Mijn vader verdient het om gemist te worden (en dat wordt hij. En hoe!) maar hij zou ook willen dat wij weer gelukkig worden. We doen ons best.
Ik weet niet of jullie dit herkennen maar ik ben ook heel erg met de dood bezig. Het begon met het lezen van het boek 'Leven zonder ouders', toen leefde mijn vader nog en sindsdien veel vooral docu's gezien over doodgaan en soms rouw.
woensdag 25 april 2018 om 11:18
Ladyday: mooi dat er vooruitgang in zit. Niet omdat zo moet zijn, maar ik vind het proces ook wel heel mooi.
Ik ben wel veel bezig met de zin van het leven. Mijn moeder heeft toen ze ziek was een boek aan me gegeven van een vrouw die ongeneeslijk ziek was. Dit wou ik toen niet lezen, ik vond het te confronterend. Het ligt al 3 jaar ergens onderin een laatje. Kan ik me dan ook weer schuldig om voelen. Ik denk dat mijn moeder op die manier met mij probeerde te praten. Maar ik wil het nu wel gaan lezen.
Ik ben wel veel bezig met de zin van het leven. Mijn moeder heeft toen ze ziek was een boek aan me gegeven van een vrouw die ongeneeslijk ziek was. Dit wou ik toen niet lezen, ik vond het te confronterend. Het ligt al 3 jaar ergens onderin een laatje. Kan ik me dan ook weer schuldig om voelen. Ik denk dat mijn moeder op die manier met mij probeerde te praten. Maar ik wil het nu wel gaan lezen.
woensdag 25 april 2018 om 11:25
Herkenbaar. Niet dat ik docu's kijk of zo, maar ik denk veel na over de dood van mijn ouders (wat hopelijk nog heel lang duurt) en die van mezelf.
Je wordt zo met je neus op je eigen sterfelijkheid gedrukt vind ik.
Time spent with a cat is never wasted
woensdag 25 april 2018 om 11:57
En als mijn moeder morgen onverhoopt omdonderd, dan is het nog steeds mijn keuze om wat van mijn leven te maken. Nog steeds mijn keuze om zelf de slingers uit de hangen. En ook zij is zwaar allergisch voor slachtoffergedrag. En pas als jij je realiseert dat geluk in jezelf zit, kun je een ander ook helpen. Maar zoals je zelf al aangaf: je wilt anderen niet meer helpen. Je bent er mee gestopt. In plaats daarvan verziek je een topic voor mensen die ook hevig rouwen en trek je alles naar jezelf toe. Sterkte er mee meid, ik besteed geen post meer aan je.
woensdag 25 april 2018 om 12:00
woensdag 25 april 2018 om 12:18
Time spent with a cat is never wasted
woensdag 25 april 2018 om 12:41
woensdag 25 april 2018 om 13:59
Ook herkenbaar vooral films/tv, ik heb minder met boeken over rouw. Soms gebruik ik het ook om het verdriet vrij te laten. Door het verdriet/verhaal van anderen kan ik soms gewoon even open keihard huilen. En dat lucht op..
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
woensdag 25 april 2018 om 16:04
Ik ben sowieso veel emotioneler geworden wat dat betreft. Huilde om bijna alles op tv, en nog steeds kan ik er wat van. Tot aan de reclames aan toe! 
In het begin ook iedere keer onderweg, in de auto of op de fiets, huilen maar. Vond ik zo stom, was ik gewoon thuis niks aan de hand, stap op de fiets, oordoppen in en huilen maar... zo niet handig. Dat is gelukkig nu wel over.
In het begin ook iedere keer onderweg, in de auto of op de fiets, huilen maar. Vond ik zo stom, was ik gewoon thuis niks aan de hand, stap op de fiets, oordoppen in en huilen maar... zo niet handig. Dat is gelukkig nu wel over.
Geniet!
woensdag 25 april 2018 om 17:06
Oh ja, ik huil ook om alles. En inderdaad, onderweg naar het werk, onderweg naar huis. Vandaag regende het op weg naar huis, kon ik mijn tranen heerlijk gewoon laten gaan zonder dat mensen naar je loeren.
Ik zit vandaag weer in een vreemde vibe. Ik zit weer vol ongeloof. Het kan gewoon niet waar zijn. En toch is het zo. En het hoort ook zo. Mijn vader hoort voor mij te gaan. En dan toch steeds dat stemmetje van 'maar dit kán toch niet?' Ik vind dit echt zo'n vreemde sensatie.
Ik heb zo'n ontzettende mazzel gehad met mijn ouders. Ik heb altijd dingen kunnen doen en gedaan wetende dat ik de steun van mijn ouders had. Ze waren het niet altijd eens met de keuzes die ik maakte, maar hun steun en liefde waren/zijn onvoorwaardelijk. Nu de helft is weggevallen voelt het alsof er gaten in mijn vangnet zijn.
En het klinkt misschien gek, want ik ben 46, maar ik voel dat ik nu opeens een stuk volwassener aan het worden ben.
Ik zit vandaag weer in een vreemde vibe. Ik zit weer vol ongeloof. Het kan gewoon niet waar zijn. En toch is het zo. En het hoort ook zo. Mijn vader hoort voor mij te gaan. En dan toch steeds dat stemmetje van 'maar dit kán toch niet?' Ik vind dit echt zo'n vreemde sensatie.
Ik heb zo'n ontzettende mazzel gehad met mijn ouders. Ik heb altijd dingen kunnen doen en gedaan wetende dat ik de steun van mijn ouders had. Ze waren het niet altijd eens met de keuzes die ik maakte, maar hun steun en liefde waren/zijn onvoorwaardelijk. Nu de helft is weggevallen voelt het alsof er gaten in mijn vangnet zijn.
En het klinkt misschien gek, want ik ben 46, maar ik voel dat ik nu opeens een stuk volwassener aan het worden ben.
woensdag 25 april 2018 om 17:34
Ik ben vooral emotioneler als ik mensen zie doodgaan in films of series. Ik was gisteren een film aan zien en daarna heb ik een tijd in bed gehuild. Steeds dat beeld van haar dood op mijn netvlies. Ongeloof inderdaad.
Het laatste wat je zegt ervaar ik ook Ladyday. Ik voelde me vooral de eerste weken zoveel sterker. Alsof ik ineens een boost had gehad met: en nu moet ik op eigen benen staan.
Afgelopen dagen is wel heftig hier. Ik ben heel verdrietig steeds. En ik wil het niet geloven. Het kan gewoon niet.
Het laatste wat je zegt ervaar ik ook Ladyday. Ik voelde me vooral de eerste weken zoveel sterker. Alsof ik ineens een boost had gehad met: en nu moet ik op eigen benen staan.
Afgelopen dagen is wel heftig hier. Ik ben heel verdrietig steeds. En ik wil het niet geloven. Het kan gewoon niet.
woensdag 25 april 2018 om 18:26
Ach lieve dames
Dat ongeloof is zo herkenbaar. Zeker omdat het voor mij nog erg vers is denk ik. Pas een krappe maand geleden. Dan zie ik een foto of filmpje en denk ik 'hoezo ben JIJ weg, dat kan toch helemaal niet?" Dat besef komt er soms langzaam wat tussendoor, maar accepteren of echt echt echt geloven... nee.
Dat ongeloof is zo herkenbaar. Zeker omdat het voor mij nog erg vers is denk ik. Pas een krappe maand geleden. Dan zie ik een foto of filmpje en denk ik 'hoezo ben JIJ weg, dat kan toch helemaal niet?" Dat besef komt er soms langzaam wat tussendoor, maar accepteren of echt echt echt geloven... nee.
Time spent with a cat is never wasted
woensdag 25 april 2018 om 18:33
Ik voelde me de eerste weken ook sterker, Tinkeltje. En kalm. Alsof het goed was. Onze ouders waren natuurlijk ook heel erg ziek en het lijden was vreselijk om aan te zien. Voor mij was er een opluchting dat mijn vader dood was. Niet meer continue strijd.
Voor jou natuurlijk heel anders, Stofmuis. Dat is gewoon ook niet te bevatten. Het hoort niet zo te gaan. Heb jij hulp van een psycholoog of iets dergelijks? Ik vind je zo rustig en sterk overkomen. Ik heb bewondering voor je.
Voor jou natuurlijk heel anders, Stofmuis. Dat is gewoon ook niet te bevatten. Het hoort niet zo te gaan. Heb jij hulp van een psycholoog of iets dergelijks? Ik vind je zo rustig en sterk overkomen. Ik heb bewondering voor je.
woensdag 25 april 2018 om 19:09
Het ongeloof is er bij mij ook nog wel met vlagen. Uiteindelijk is m’n vader pas drie maanden geleden overleden.
Het is wel net of het verlies van alle drie ineen gesmolten is naar één groot verlies. Ze lopen in elkaar door zeg maar. Weet niet niet zo goed onder woorden te brengen.
Ik kan ook nog steeds vol ongeloof naar hun foto’s kijken. Maar er niet meer zo van slag van raken.
Voel me ook niet direct sterker of volwassener maar wel onafhankelijker. En dat is dan meteen ook een raar gevoel. Geen zorgen maken meer maar ook geen onvoorwaardelijkheid meer. Ik heb ook fijne jeugd gehad met ouders die er altijd voor me waren. Was 45 dat m’n moeder overleed, en nu 47 m’n vader. Dus wat dat betreft heb ik ook mazzel gehad.
Had alleen m’n broer niet moeten gaan op m’n 46ste.
Iedereen weer een
Het is wel net of het verlies van alle drie ineen gesmolten is naar één groot verlies. Ze lopen in elkaar door zeg maar. Weet niet niet zo goed onder woorden te brengen.
Ik kan ook nog steeds vol ongeloof naar hun foto’s kijken. Maar er niet meer zo van slag van raken.
Voel me ook niet direct sterker of volwassener maar wel onafhankelijker. En dat is dan meteen ook een raar gevoel. Geen zorgen maken meer maar ook geen onvoorwaardelijkheid meer. Ik heb ook fijne jeugd gehad met ouders die er altijd voor me waren. Was 45 dat m’n moeder overleed, en nu 47 m’n vader. Dus wat dat betreft heb ik ook mazzel gehad.
Had alleen m’n broer niet moeten gaan op m’n 46ste.
Iedereen weer een
Geniet!
woensdag 25 april 2018 om 19:27
Zo kom ik misschien wel over, maar zo voel ik me allesbehalve. Ik sta zo ongeveer op instorten stiekem. Maar ik moet op de been blijven, ook voor mijn ouders.
Ik heb momenteel gesprekken met de POH-GGZ (bij de huisartsenprakijk), om de tijd te overbruggen tot ik met een 'echte' psycholoog kan gaan praten. Dat heeft weer te maken met de wachtlijst. Maar ik ken mezelf, ik ben psychisch kwetsbaar dus ik heb na 2 weken al aan de bel getrokken. Huisarts wilde me eerst nog wegsturen, 'het is pas 2 weken geleden, logisch dat je je zo voelt'. Maar ik heb doorgedrukt en krijg nu toch hulp. Ik ken mezelf.
Ik heb gelukkig ook een goed netwerk en veel steun. Maar toch, je moet hier alleen doorheen. Zeker met zoiets als je broertje verliezen door zelfmoord, ik heb (gelukkig) niet veel mensen in mijn omgeving die dat echt begrijpen. Hoeft ook niet om tot steun te zijn hoor en ik ben heel dankbaar.
Ook van mij voor iedereen weer een heel dikke
Ik heb momenteel gesprekken met de POH-GGZ (bij de huisartsenprakijk), om de tijd te overbruggen tot ik met een 'echte' psycholoog kan gaan praten. Dat heeft weer te maken met de wachtlijst. Maar ik ken mezelf, ik ben psychisch kwetsbaar dus ik heb na 2 weken al aan de bel getrokken. Huisarts wilde me eerst nog wegsturen, 'het is pas 2 weken geleden, logisch dat je je zo voelt'. Maar ik heb doorgedrukt en krijg nu toch hulp. Ik ken mezelf.
Ik heb gelukkig ook een goed netwerk en veel steun. Maar toch, je moet hier alleen doorheen. Zeker met zoiets als je broertje verliezen door zelfmoord, ik heb (gelukkig) niet veel mensen in mijn omgeving die dat echt begrijpen. Hoeft ook niet om tot steun te zijn hoor en ik ben heel dankbaar.
Ook van mij voor iedereen weer een heel dikke
Time spent with a cat is never wasted
woensdag 25 april 2018 om 19:50
Stofmuis: ik denk dat mensen het heel moeilijk is voor mensen om om te gaan met iemand die rouwt en al helemaal als de overledene zelfmoord gepleegd is. Ik zou eerlijk gezegd ook niet zo goed weten hoe daar mee om te gaan. In de documentaire van Kijken in de ziel was een vrouw wiens dochter vanwege psychische problemen euthanasie had gepleegd. Ze gaf aan helemaal geen steun te hebben ontvangen daarna. Ik vond dat zo verdrietig. Hoe ervaar jij dat?
woensdag 25 april 2018 om 20:04
Tinkeltje, dat is ook ontzettend lastig. Ik weet het zelf ook niet goed hoor. Gewoon een luisterend oor zonder ver- of vooroordelen ervaar ik nu als het fijnst.
Ik ervaar gelukkig wel veel steun, ik heb tot nu toe nog geen rotopmerkingen gehad of zo. Het is heel heftig natuurlijk, maar ik ervaar niet dat het een taboe is in mijn omgeving althans. Ik kan er gelukkig gewoon over praten.
Ik zie er wel tegenop om met een bepaalde collega te gaan werken, die had altijd de mond vol van opmerkingen over hoe laf zelfmoord is en dat het de makkelijkste uitweg is. Ik ben benieuwd hoe hij hiermee om zal gaan, want dat soort opmerkingen trek ik dus NIET. Mij best als je zo denkt, maar houd het dan voor je.
Ik ben drie weken volledig thuis geweest en volgende week werk ik voor het eerst sinds het gebeurde met hem. Ik ben benieuwd.
Ik ervaar gelukkig wel veel steun, ik heb tot nu toe nog geen rotopmerkingen gehad of zo. Het is heel heftig natuurlijk, maar ik ervaar niet dat het een taboe is in mijn omgeving althans. Ik kan er gelukkig gewoon over praten.
Ik zie er wel tegenop om met een bepaalde collega te gaan werken, die had altijd de mond vol van opmerkingen over hoe laf zelfmoord is en dat het de makkelijkste uitweg is. Ik ben benieuwd hoe hij hiermee om zal gaan, want dat soort opmerkingen trek ik dus NIET. Mij best als je zo denkt, maar houd het dan voor je.
Ik ben drie weken volledig thuis geweest en volgende week werk ik voor het eerst sinds het gebeurde met hem. Ik ben benieuwd.
Time spent with a cat is never wasted
woensdag 25 april 2018 om 20:14
woensdag 25 april 2018 om 21:27
Oordelen zal ik ook niet snel doen, ik ben blij dat ik me niet kan voorstellen wat voor een wanhoop of uitzichtloosheid je moet voelen om suïcide te plegen.
Bovendien doet het er wat betreft verlies en rouw ook niet toe hoe iemand is overleden, dus waarom zou je over zoiets heftigs zo nodig je mening moeten geven.
In de laatste maand er al twee keer mee geconfronteerd geweest. Een verre kennis van 60 en een meisje van 8(!) Toen me dat verteld werd door haar tante kon ik alleen maar volschieten.
Wat een immens verdriet ook in die familie.
Ook de docu gezien over jonge mensen die uiteindelijk voor zelfmoord gekozen hadden omdat ze geen hulp kregen via de reguliere weg, ook zo triest.
Bovendien doet het er wat betreft verlies en rouw ook niet toe hoe iemand is overleden, dus waarom zou je over zoiets heftigs zo nodig je mening moeten geven.
In de laatste maand er al twee keer mee geconfronteerd geweest. Een verre kennis van 60 en een meisje van 8(!) Toen me dat verteld werd door haar tante kon ik alleen maar volschieten.
Wat een immens verdriet ook in die familie.
Ook de docu gezien over jonge mensen die uiteindelijk voor zelfmoord gekozen hadden omdat ze geen hulp kregen via de reguliere weg, ook zo triest.
Geniet!
