Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
donderdag 26 april 2018 om 11:10
redbulletje schreef: ↑26-04-2018 11:05Wow! Volgens die bedrijfsarts is een burnout of depressie dan zeker ook geen ziekte?
Ja zeker wel. Maar rouw is geen depressie. Je kunt er depressief van worden, maar dat is wat anders. En dan is er inderdaad sprake van ziekte. Ze gaf aan dat er onderzoek is geweest dat werken geen negatieve invloed heeft op rouw en het ontstaan van depressie of burnout.
Ik vond het zelf ook niet oke om me ziek te melden. Ik ben niet ziek, ik ben verdrietig en moe. Maar dat vind ik geen reden om ziek te melden. Om die reden heb ik een gesprek met haar gehad over wat ik moet doen als ik heel moe ben. En zo zijn we tot een oplossing gekomen.
donderdag 26 april 2018 om 11:17
aller eerst gecondoleerd met het verlies van je moeder, wat verschrikkelijk!
Ik ben mijn nichtje vorig jaar maart verloren, 5 jaar oud ook onverwachts. Ik had een hele goede band met haar, wekelijks opgepast 1,5 jaar lang.
de eerste week heb ik net als jou alleen maar gehuild en in pyjama thuis gezeten.. ik heb een dochtertje die was toen 10 maanden oud dat gaf wel wat afleiding maar zelfs dat vond ik niet leuk meer. Na twee weken ben ik weer gaan werken en heb ik het nooit verwerkt, ik heb het opzij geschoven en net gedaan alsof het niet was gebeurd. Tot oktober vorig jaar alles naar boven kwam en ik voor mijn gevoel op het randje zat van een depressie. Ik heb hulp gezocht bij de huisarts en deze stuurde mij door naar de praktijkondersteuner ggz omdat de psycholoog niet vergoed wordt door de zorgverzekering. Ik heb 3 sessies nodig gehad en nu heb ik het een plek gegeven. Het zal altijd een groot deel van mijn leven zijn maar het beheerst mij nu niet meer. Dus mijn beste tip voor nu, is blijven huilen (huilen lucht op) en praten.. zoveel mogelijk praten en als je het echt niet meer weet ga naar de huisarts.
Ik ben mijn nichtje vorig jaar maart verloren, 5 jaar oud ook onverwachts. Ik had een hele goede band met haar, wekelijks opgepast 1,5 jaar lang.
de eerste week heb ik net als jou alleen maar gehuild en in pyjama thuis gezeten.. ik heb een dochtertje die was toen 10 maanden oud dat gaf wel wat afleiding maar zelfs dat vond ik niet leuk meer. Na twee weken ben ik weer gaan werken en heb ik het nooit verwerkt, ik heb het opzij geschoven en net gedaan alsof het niet was gebeurd. Tot oktober vorig jaar alles naar boven kwam en ik voor mijn gevoel op het randje zat van een depressie. Ik heb hulp gezocht bij de huisarts en deze stuurde mij door naar de praktijkondersteuner ggz omdat de psycholoog niet vergoed wordt door de zorgverzekering. Ik heb 3 sessies nodig gehad en nu heb ik het een plek gegeven. Het zal altijd een groot deel van mijn leven zijn maar het beheerst mij nu niet meer. Dus mijn beste tip voor nu, is blijven huilen (huilen lucht op) en praten.. zoveel mogelijk praten en als je het echt niet meer weet ga naar de huisarts.
donderdag 26 april 2018 om 11:17
Ja dat snap ik. En de situatie is nooit zo zwart wit zoals ik het nu neergezet heb. Maar er was in elk geval geen reden om ziek te melden.
De dagen die ik gemist heb van mijn werk zijn ook voor een groot deel gecompenseerd door mijn werkgever. Dus het is niet alsof ik het allemaal maar uit moest zoeken.
De dagen die ik gemist heb van mijn werk zijn ook voor een groot deel gecompenseerd door mijn werkgever. Dus het is niet alsof ik het allemaal maar uit moest zoeken.
donderdag 26 april 2018 om 12:07
Ik ben het wel met Tinkeltje eens hoor. Ik heb echt wel dagen gehad waar ik na de lunch stopte met werken. Mijn werkgever doet daar echt niet moeilijk over. En ik werk ook wel eens (vaak) 's avonds en in het weekend. Daar doe ik dan niet moeilijk over. Het moet wel van 2 kanten komen.
Ik ben niet depressief en ik heb ook geen burn-out. Ik ben inderdaad verdrietig en moe.
Ik ben niet depressief en ik heb ook geen burn-out. Ik ben inderdaad verdrietig en moe.
donderdag 26 april 2018 om 12:12
Dat het emotionele besef er nog niet is is ook niet zo heel raar. Bij ziekte zie het min of meer aankomen, bij jouw broer is het plotseling gebeurd en nog maar pas geleden.Stofmuis schreef: ↑26-04-2018 09:32
Over jouw vraag van gisteren Lambchop: Ik heb hem dus na zijn dood nog gezien. Hij is thuis opgebaard geweest. Er was eigenlijk niks aan hem te zien, een ruw plekje in zijn nek maar verder niets (hij heeft zich opgehangen). Het was echt net alsof hij sliep. Ik vond het eerst maar een akelig idee dat hij thuis zou zijn, maar achteraf ben ik er blij om. Zo kon ik hem nog zien, aanraken, tegen hem praten.
Ik heb geholpen met wassen, aankleden en in de kist leggen. En hoewel ik rationeel dus best weet dat het echt waar is, is het emotioneel (nog?) niet te bevatten. Zo surrealistisch, dat dat ZIJN lichaam was dat ik aangekleed heb. Dus hoewel ik het gezien heb en in die zin bevestigd heb gekregen, voelt het alsnog niet helemaal ...
Fijn dat je overal bij hebt kunnen helpen en dat hij toch bij jullie thuis was die dagen.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
donderdag 26 april 2018 om 12:18
Ik ben een week na het overlijden, dag na de crematie weer gaan werken. Mijn werk ontspant me en zorgt er juist voor dat ik niet ga piekeren. Dat weer snel aan het werk gaan heb ik nooit spijt van gehad.redbulletje schreef: ↑26-04-2018 09:47Ik vond het altijd bijzonder dat mensen die een ouder verloren na 2 weken ofzo alweer terug aan 't werk gingen. Kon me dáár juist niets bij voorstellen. Het hele fundament onder je bestaan stort in.
Maar ik heb dan ook werk dat niet superveel eist en maar een halve dag is, in de naschoolse opvang, en dan ook nog de oudste groep. Dus dan leiden de kinderen je wel af met hun verhalen en ideeen.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
donderdag 26 april 2018 om 12:23
Stofmuis, wat Lambchop ook al aangaf, fijn dat je nog hebt kunnen helpen met de laatste verzorging. Zeker in jouw geval waar het verlies zo plots was.
Mijn vader was ook thuis opgebaard. Mijn zusje wilde hem niet zien in die kist. Ik wel. Ik vond het juist mooi. Nee, hij zag er niet meer hetzelfde uit. Dat kon ook niet, want de ziel was er letterlijk en figuurlijk uit. Maar hij zag er wel mooi uit. Ontspannen. Ja, tuurlijk want hij was dood, maar hij had zo'n pijn dat zijn gezicht altijd vertrokken was. Ik vond het heel fijn om te zien dat de laatste verzorgers hem zo mooi thuis afgeleverd hebben. Ook waren zijn ogen er uit gehaald (donatie) maar ook daar zag je niets van. Er was veel zorg aan besteed. Ik vond dat heel fijn.
Dat onwerkelijke gevoel is natuurlijk niet zo gek. Het is zo groot. Hoe kun je dit in hemelsnaam in 1x bevatten? En in stukjes knippen kan ook niet dus ja, ik denk dat de nieuwe realiteit er heel langzaam in moet slijten, Stofmuis
Mijn vader was ook thuis opgebaard. Mijn zusje wilde hem niet zien in die kist. Ik wel. Ik vond het juist mooi. Nee, hij zag er niet meer hetzelfde uit. Dat kon ook niet, want de ziel was er letterlijk en figuurlijk uit. Maar hij zag er wel mooi uit. Ontspannen. Ja, tuurlijk want hij was dood, maar hij had zo'n pijn dat zijn gezicht altijd vertrokken was. Ik vond het heel fijn om te zien dat de laatste verzorgers hem zo mooi thuis afgeleverd hebben. Ook waren zijn ogen er uit gehaald (donatie) maar ook daar zag je niets van. Er was veel zorg aan besteed. Ik vond dat heel fijn.
Dat onwerkelijke gevoel is natuurlijk niet zo gek. Het is zo groot. Hoe kun je dit in hemelsnaam in 1x bevatten? En in stukjes knippen kan ook niet dus ja, ik denk dat de nieuwe realiteit er heel langzaam in moet slijten, Stofmuis
donderdag 26 april 2018 om 14:09
Nee, ik heb geen andere broers of zussen meer. Voelt heel eenzaam...Tinkeltje34 schreef: ↑26-04-2018 13:22Stofmuis: mooi dat je hebt kunnen helpen. Heb je ook nog andere broers of zussen?
Ik heb vandaag echt geen energie. Ik ga zo een dutje doen denk ik
Time spent with a cat is never wasted
donderdag 26 april 2018 om 17:13
Ik vind het verschrikkelijk voor je, Stofmuis. Ik begrijp dat je je ouders nog wel hebt, maar ja, die zitten natuurlijk in hetzelfde schuitje met hun rouw en verdriet. Ik weet ook niets te zeggen dat het ook maar enigszins beter maakt. Zoiets is te ingrijpend voor woorden.
Ik moet wel zeggen dat je motto mij een glimlach bezorgde. Inderdaad: time spent with a cat is never wasted!
Ik moet wel zeggen dat je motto mij een glimlach bezorgde. Inderdaad: time spent with a cat is never wasted!
donderdag 26 april 2018 om 17:27
donderdag 26 april 2018 om 19:06
donderdag 26 april 2018 om 19:35
Je hoeft ook niet altijd wat te zeggen, maar je kan altijd hier komen om je wat minder eenzaam te voelen. Onze situaties zijn allemaal anders, maar allemaal weten we hoe het is om iemand die je lief hebt te verliezen. We gaan allemaal door het proces, misschien soms op een wat andere manier, maar in de basis blijft het natuurlijk hetzelfde.
Vind het dan wel weer bijzonder. Ik voel me eenzaam bij de mensen die dichtbij me staan, maar uit dit topic, met een stel wildvreemden, haal ik zoveel moed en troost. Ook wel weer mooi.
Vandaag is het geen goede dag geweest. Ik ben ook de hele dag alleen thuis aan het werk geweest. Ik krijg wel veel gedaan (ondanks tussendoor forummen) maar het is toch niet goed voor me, merk ik. Ik moet meer onder de mensen zijn. En da's ook wel weer grappig, voor een introvert iemand als ik
Vind het dan wel weer bijzonder. Ik voel me eenzaam bij de mensen die dichtbij me staan, maar uit dit topic, met een stel wildvreemden, haal ik zoveel moed en troost. Ook wel weer mooi.
Vandaag is het geen goede dag geweest. Ik ben ook de hele dag alleen thuis aan het werk geweest. Ik krijg wel veel gedaan (ondanks tussendoor forummen) maar het is toch niet goed voor me, merk ik. Ik moet meer onder de mensen zijn. En da's ook wel weer grappig, voor een introvert iemand als ik
donderdag 26 april 2018 om 20:59
Precies wat ik had voorspeld. Inderdaad 20 jaar ouder dan toen ik alleen kwam te staan en altijd lieve ouders en onvoorwaardelijke steun gehad. En dan iemand anders belachelijk maken en de les lezen die 20 jaar eerder al geen onvoorwaardelijke steun meer had. (en van 1 ouder nooit gehad) I rest my case.Sempie schreef: ↑25-04-2018 19:09Het ongeloof is er bij mij ook nog wel met vlagen. Uiteindelijk is m’n vader pas drie maanden geleden overleden.
Het is wel net of het verlies van alle drie ineen gesmolten is naar één groot verlies. Ze lopen in elkaar door zeg maar. Weet niet niet zo goed onder woorden te brengen.
Ik kan ook nog steeds vol ongeloof naar hun foto’s kijken. Maar er niet meer zo van slag van raken.
Voel me ook niet direct sterker of volwassener maar wel onafhankelijker. En dat is dan meteen ook een raar gevoel. Geen zorgen maken meer maar ook geen onvoorwaardelijkheid meer. Ik heb ook fijne jeugd gehad met ouders die er altijd voor me waren. Was 45 dat m’n moeder overleed, en nu 47 m’n vader. Dus wat dat betreft heb ik ook mazzel gehad.
Had alleen m’n broer niet moeten gaan op m’n 46ste.
Iedereen weer een
donderdag 26 april 2018 om 21:40
Alleen even een heel dikkeLady_Day schreef: ↑26-04-2018 19:35Je hoeft ook niet altijd wat te zeggen, maar je kan altijd hier komen om je wat minder eenzaam te voelen. Onze situaties zijn allemaal anders, maar allemaal weten we hoe het is om iemand die je lief hebt te verliezen. We gaan allemaal door het proces, misschien soms op een wat andere manier, maar in de basis blijft het natuurlijk hetzelfde.
Vind het dan wel weer bijzonder. Ik voel me eenzaam bij de mensen die dichtbij me staan, maar uit dit topic, met een stel wildvreemden, haal ik zoveel moed en troost. Ook wel weer mooi.
Vandaag is het geen goede dag geweest. Ik ben ook de hele dag alleen thuis aan het werk geweest. Ik krijg wel veel gedaan (ondanks tussendoor forummen) maar het is toch niet goed voor me, merk ik. Ik moet meer onder de mensen zijn. En da's ook wel weer grappig, voor een introvert iemand als ik
Time spent with a cat is never wasted
donderdag 26 april 2018 om 21:51
Blij dat jij het hebt gedaan, anders had ik het nog een keer gedaan.OopjenCoppit schreef: ↑26-04-2018 21:49Yogonaise, ik heb je gestaft. Het is niet mijn gewoonte, maar je bent niet te stoppen met iedereen het bloed onder de nagels vandaan te halen. Je gaat echt te ver!
Ik ben klaar met je en ik denk dat ik niet de enige ben.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
donderdag 26 april 2018 om 21:56
Ik wilde het je vanmoren al vragen, hoe is je nichtje overleden? Was ze ziek?nadaaitje schreef: ↑26-04-2018 11:17aller eerst gecondoleerd met het verlies van je moeder, wat verschrikkelijk!
Ik ben mijn nichtje vorig jaar maart verloren, 5 jaar oud ook onverwachts. Ik had een hele goede band met haar, wekelijks opgepast 1,5 jaar lang.
de eerste week heb ik net als jou alleen maar gehuild en in pyjama thuis gezeten..
Dikke knuffel in elk geval
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
donderdag 26 april 2018 om 22:01
Dat interesseert me echt helemaal niets. Te ver gaan ik ook totaal niet. Het is gewoon de waarheid wat ik zeg. Als iemand daar niet tegen kan kraak een ander dan ook niet af.OopjenCoppit schreef: ↑26-04-2018 21:49Yogonaise, ik heb je gestaft. Het is niet mijn gewoonte, maar je bent niet te stoppen met iedereen het bloed onder de nagels vandaan te halen. Je gaat echt te ver!
Ik ben klaar met je en ik denk dat ik niet de enige ben.
