Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
maandag 30 april 2018 om 13:59
Fijn dat je toch weer terug bent, Sinala! 
Ook ik heb het idee dat ik in een andere fase aan het belanden ben. Ik merk de laatste dagen dat dingen aan het veranderen zijn. Ik vind het moeilijk om uit te leggen, want ik heb nog steeds veel last van 'ongeloof' maar als ik dan weer tegen mezelf zeg 'het is echt zo' voel ik nu meer iets van rust dan van paniek, wat ik voorheen erg had.
In het begin droomde ik heel veel over hem. Eerst alsof hij nog leefde. Dan werd ik heel verdrietig wakker. Daarna had ik door dat ondanks dat hij nog leefde in mijn droom, wist ik al dromende dat hij dood was. Maar het is nu al een week of 6 dat ik niet meer over hem gedroomd heb. Dat vind ik best gek want ik ben echt de hele dag met hem bezig.
Ik begin ook langzaamaan iets van triomf te voelen. Dat klinkt heel gek misschien, maar het overlijden van mijn ouders is altijd mijn grootste nachtmerrie geweest. En dan nog meer het overlijden van mijn vader. We hadden een heel speciale band. Ik heb altijd gedacht dat ik dan in een hoopje neer zou storten en niets meer zou kunnen. Maar dat is niet zo. Natuurlijk heb ik mijn moeder nog, en daar ben ik heel blij mee. Er zitten gaten in mijn vangnet, maar het vangnet is niet weg.
Tuurlijk heb ik momenten dat ik intens verdrietig ben en de zin van het leven echt even niet in zie, maar als ik zo naar mezelf kijk doe ik het best goed. Het gaat goed op mijn werk, ik lig niet in een hoopje op de grond en ik begin langzaam aan weer wat plannen te maken.
Ondanks dat ik heel veel met mijn vader bezig ben (kijk maar hoe vaak ik hier post) lukt het me toch om een min of meer 'normaal ' leven voort te zetten. Het gemis, sja, dat zal altijd wel blijven. Helaas...
Ook ik heb het idee dat ik in een andere fase aan het belanden ben. Ik merk de laatste dagen dat dingen aan het veranderen zijn. Ik vind het moeilijk om uit te leggen, want ik heb nog steeds veel last van 'ongeloof' maar als ik dan weer tegen mezelf zeg 'het is echt zo' voel ik nu meer iets van rust dan van paniek, wat ik voorheen erg had.
In het begin droomde ik heel veel over hem. Eerst alsof hij nog leefde. Dan werd ik heel verdrietig wakker. Daarna had ik door dat ondanks dat hij nog leefde in mijn droom, wist ik al dromende dat hij dood was. Maar het is nu al een week of 6 dat ik niet meer over hem gedroomd heb. Dat vind ik best gek want ik ben echt de hele dag met hem bezig.
Ik begin ook langzaamaan iets van triomf te voelen. Dat klinkt heel gek misschien, maar het overlijden van mijn ouders is altijd mijn grootste nachtmerrie geweest. En dan nog meer het overlijden van mijn vader. We hadden een heel speciale band. Ik heb altijd gedacht dat ik dan in een hoopje neer zou storten en niets meer zou kunnen. Maar dat is niet zo. Natuurlijk heb ik mijn moeder nog, en daar ben ik heel blij mee. Er zitten gaten in mijn vangnet, maar het vangnet is niet weg.
Tuurlijk heb ik momenten dat ik intens verdrietig ben en de zin van het leven echt even niet in zie, maar als ik zo naar mezelf kijk doe ik het best goed. Het gaat goed op mijn werk, ik lig niet in een hoopje op de grond en ik begin langzaam aan weer wat plannen te maken.
Ondanks dat ik heel veel met mijn vader bezig ben (kijk maar hoe vaak ik hier post) lukt het me toch om een min of meer 'normaal ' leven voort te zetten. Het gemis, sja, dat zal altijd wel blijven. Helaas...
maandag 30 april 2018 om 14:29
Fijn dat je er nog bent. Schrijven hoeft helemaal niet. Dikke
terug voor jou. Dat deze week toch nog een beetje liever voor je mag worden.
voor iedereen die het vandaag nodig heeft.
maandag 30 april 2018 om 15:38
en als ik zijn humor levend wil houden dan doe ik dat
vanwege het zijn humor levend houden!
maandag 30 april 2018 om 16:15
Lady_day, ik begrijp wat je zegt. Mijn pa was de belangrijkste persoon in mijn leven. Onverwoestbaar die man. Altijd wijze raad en een luisterend oor. En opeens is hij weg. Hem verliezen was ook mijn grootste angst. Ik dacht dat ik dan gek zou worden. Blijkt dus helemaal niet zo te zijn. Mijn moeder zegt altijd: een mens kan veel meer verdragen dan je denkt. En ze had en heeft gelijk.
Ik herken daarin ook veel van wat jij schrijft.
Lambchop: bedankt en natuurlijk! Zou hij prachtig gevonden hebben.
Stofmuis: klote kut en klote. Wij mogen dat zeggen. Dikke knuffel
Ik herken daarin ook veel van wat jij schrijft.
Lambchop: bedankt en natuurlijk! Zou hij prachtig gevonden hebben.
Stofmuis: klote kut en klote. Wij mogen dat zeggen. Dikke knuffel
maandag 30 april 2018 om 23:20
Dank je wat lief...
Ik onderneem meer dingen ondanks de angst .... ik slaap op het moment ongeveer 12 uur per nacht
En verder herken ik zoveel hier, het onwerkelijke de ongeloof voel me vaak ontzettend eenzaam geen vader en geen moeder meer vind mezelf vaak erg zielig eigenlijk als ik eerlijk ben mijn ankers zijn weg en dat voelt onveilig voor mij.
Maar als ik jullie Posts lees lees ik ook dat dat hele erge verloren gevoel ook minder word en dan word ik wel een beetje hoopvol van .
Maar zeg eerlijk voel me vaak heel ongelukkig maar ja dat zie ik hier ook terug zal erbij horen .
Dikke knuffels voor juliie allemaal x
dinsdag 1 mei 2018 om 07:09
Ik vind het fijn om al die tips te lezen over rouw. Zelf ben ik net mijn vriend verloren 3 weken geleden.
Ik weet niet wat ik moet zeggen eigenlijk of waar ik heen wil met mijn reactie hier. Ik lees altijd maar en schrijf nooit iets. Maar dat ik moet wennen aan het “nieuwe “ leven. Ik doe alles nog hetzelfde, maar toch doe ik het nu voormezelf alleen. En dat is wel wennen. Het scheelde dat ik regelmatig op pad ging zonder mijn vriend naar vriendinnen enzo of een stedentrip met mijn vader (mijn vriend was echt een huismus).
We zijn 19 jaar samen geweest.
Maar wat mij helpt nu is mijn
1. Mijn hondje( alleen ben wel bang voor zijn verlatingsangst, als ik straks weer ga werken)
2. Voice recorder op mijn telefoon. Daar spreek ik dagboeken in. Ben daar mee begonnen, drie dagen na z’n overlijden.
3. Woonkamer gezellig maken met een vers bloemetje enzo. (Was tip van mijn vriendin). Als je thuiskomt dat het dan gezellig is.
4. Schoonmaken
5. Praten met vriendinnen
Verder doe ik geen andere dingen of andere hobbies. Ik doe nog steeds hetzelfde wat ik voorheen ook deed. Alleen bij sommige dingen die ik doe is mijn interesse wel snel verdwenen. Zoals series kijken.
Ik zag een mooie tip van iemand, ik denk dat ik dat ook ga doen. Een pot of boek maken met herinneringen. Wat ik ook bang voor ben dat ik mooie of grappige uitspraken of de dingen die hij zei. Dat ik die ga vergeten.
To heel veel sterkte en ook alle andere lezers die in rouw zijn
Ik weet niet wat ik moet zeggen eigenlijk of waar ik heen wil met mijn reactie hier. Ik lees altijd maar en schrijf nooit iets. Maar dat ik moet wennen aan het “nieuwe “ leven. Ik doe alles nog hetzelfde, maar toch doe ik het nu voormezelf alleen. En dat is wel wennen. Het scheelde dat ik regelmatig op pad ging zonder mijn vriend naar vriendinnen enzo of een stedentrip met mijn vader (mijn vriend was echt een huismus).
We zijn 19 jaar samen geweest.
Maar wat mij helpt nu is mijn
1. Mijn hondje( alleen ben wel bang voor zijn verlatingsangst, als ik straks weer ga werken)
2. Voice recorder op mijn telefoon. Daar spreek ik dagboeken in. Ben daar mee begonnen, drie dagen na z’n overlijden.
3. Woonkamer gezellig maken met een vers bloemetje enzo. (Was tip van mijn vriendin). Als je thuiskomt dat het dan gezellig is.
4. Schoonmaken
5. Praten met vriendinnen
Verder doe ik geen andere dingen of andere hobbies. Ik doe nog steeds hetzelfde wat ik voorheen ook deed. Alleen bij sommige dingen die ik doe is mijn interesse wel snel verdwenen. Zoals series kijken.
Ik zag een mooie tip van iemand, ik denk dat ik dat ook ga doen. Een pot of boek maken met herinneringen. Wat ik ook bang voor ben dat ik mooie of grappige uitspraken of de dingen die hij zei. Dat ik die ga vergeten.
To heel veel sterkte en ook alle andere lezers die in rouw zijn
dinsdag 1 mei 2018 om 07:33
Tinkeltje, mooi om te zien dat het bij jou ook beter gaat. Een paar maanden geleden was je nog compleet verlamd van angst en zat je 's nachts op het forum te spoken. En dat je je eenzaam en onveilig voelt is ook niet zo gek. Je bent je beide ouders kwijt. Het is niet niks!Engelsdropspikkels schreef: ↑30-04-2018 23:20Dank je wat lief...
Ik onderneem meer dingen ondanks de angst .... ik slaap op het moment ongeveer 12 uur per nacht
En verder herken ik zoveel hier, het onwerkelijke de ongeloof voel me vaak ontzettend eenzaam geen vader en geen moeder meer vind mezelf vaak erg zielig eigenlijk als ik eerlijk ben mijn ankers zijn weg en dat voelt onveilig voor mij.
Maar als ik jullie Posts lees lees ik ook dat dat hele erge verloren gevoel ook minder word en dan word ik wel een beetje hoopvol van .
Maar zeg eerlijk voel me vaak heel ongelukkig maar ja dat zie ik hier ook terug zal erbij horen .
Dikke knuffels voor juliie allemaal x
Ik voel me ook vaak ongelukkig hoor terwijl de buitenwereld zal zeggen dat ik 'alles' heb. Ja, ik heb alles, behalve mijn vader. En die wil ik juist. Net zoals jij je moeder wilt, en je vader. Zo'n situatie zonder ze, dat is ontzettend wennen. En dan heb ik het nog niet eens over het diepe gemis. Maar je doet het maar mooi wel, spikkels. Je kunt het tóch
dinsdag 1 mei 2018 om 07:36
Wat heftig, Yertle Was het afscheid plotseling of heb je nog echt afscheid kunnen nemen? (Sorry als dit een brutale vraag is en je het er niet over wilt hebben.)
En dat schoonmaken, dat herken ik zo! Dat schijnt ook echt wel bij rouw te horen. Ik ben normaal gesproken helemaal niet zo'n schoonmaakster (heb iemand die dat in mijn huisje doet voor mij) maar na het overlijden van mijn vader ben ik als een malle aan het opruimen, wegggooien en schrobben geweest.
Was het afscheid plotseling of heb je nog echt afscheid kunnen nemen? (Sorry als dit een brutale vraag is en je het er niet over wilt hebben.)En dat schoonmaken, dat herken ik zo! Dat schijnt ook echt wel bij rouw te horen. Ik ben normaal gesproken helemaal niet zo'n schoonmaakster (heb iemand die dat in mijn huisje doet voor mij) maar na het overlijden van mijn vader ben ik als een malle aan het opruimen, wegggooien en schrobben geweest.
dinsdag 1 mei 2018 om 07:49
Spikkels: wat fijn dat het wat beter gaat. Wat is het moeilijk he? Ik vind het goed van je dat je ondanks alles toch probeert.
Yertle: wat heftig zeg. Was je vriend ziek of is hij onverwacht overleden.
Opruimen herken ik ook erg. Ik ben onze zolder gaan opknappen na het overlijden van mijn moeder. Ik heb deze week een vrij hectische week, doordat mijn zoon ziek is. Eind van de week ben ik een ochtend alleen thuis en ik heb zin om dan weer aan de slag te gaan. Ik moet echt weer even bezig voor mijn gevoel.
Vorige week was ik zo verdrietig en zat ik steeds maar wat voor me uit te staren op de bank. Ik voelde me heel somber. Ik ben heel bang om in een depressie te komen, dus dat probeer ik te voorkomen. Na een aantal dagen geef ik mezelf een schop onder mijn kont en ga ik wat doen, ookal heb ik er geen zin in. Ik heb gisteren besloten dat ik me ‘s ochtends gewoon moet aankleden als ik vrij ben en ik ben de woonkamer gaan schoonmaken.
Yertle: wat heftig zeg. Was je vriend ziek of is hij onverwacht overleden.
Opruimen herken ik ook erg. Ik ben onze zolder gaan opknappen na het overlijden van mijn moeder. Ik heb deze week een vrij hectische week, doordat mijn zoon ziek is. Eind van de week ben ik een ochtend alleen thuis en ik heb zin om dan weer aan de slag te gaan. Ik moet echt weer even bezig voor mijn gevoel.
Vorige week was ik zo verdrietig en zat ik steeds maar wat voor me uit te staren op de bank. Ik voelde me heel somber. Ik ben heel bang om in een depressie te komen, dus dat probeer ik te voorkomen. Na een aantal dagen geef ik mezelf een schop onder mijn kont en ga ik wat doen, ookal heb ik er geen zin in. Ik heb gisteren besloten dat ik me ‘s ochtends gewoon moet aankleden als ik vrij ben en ik ben de woonkamer gaan schoonmaken.
dinsdag 1 mei 2018 om 08:04
Tinkeltje, misschien stonden de sterren scheef vorige week of zo. Ik was ook heel intens verdrietig. Elke avond zat ik maar op mijn bed naar een foto van mijn vader te staren terwijl de tranen over mijn wangen rolden.
Ik moet zeggen sinds die ene zaterdag dat het zo warm was (weet datum niet meer, maand geleden of zo) ging het 'mis', maar deze week voel ik me ietsje beter.
Ik heb ook nergens zin in, maar inderdaad, kleine dingen als douchen en aankleden op dagen dat ik niet naar mijn werk hoef, dat maakt voor mij al een groot verschil.
Ik moet zeggen sinds die ene zaterdag dat het zo warm was (weet datum niet meer, maand geleden of zo) ging het 'mis', maar deze week voel ik me ietsje beter.
Ik heb ook nergens zin in, maar inderdaad, kleine dingen als douchen en aankleden op dagen dat ik niet naar mijn werk hoef, dat maakt voor mij al een groot verschil.
dinsdag 1 mei 2018 om 08:25
Bedankt voor jullie medeleven. Het was onverwachts. Geen afscheid gehad. Hij was niet ziek. Maar had wel in het verleden hoge bloeddruk, wat nu eigenlijk onder controle was door medicatie en gezonder gaan leven.
Omdat het een open media forum is. Ga ik daar verder niet op in op deze kwestie. En hoe het gebeurde. Maar ik vind het wel fijn dat jullie het vragen. Maar uit respect voor mezelf, voor mijn vriend en familieleden laat ik het verder bij.
Maar ik ben blij met deze topic van to. Het is fijn om al die tips te lezen.
voor jullie allemaal. Dat doe ik heel veel de laatste drie weken met vriendinnen en familie. Opeens daar meer behoefte aan.
Omdat het een open media forum is. Ga ik daar verder niet op in op deze kwestie. En hoe het gebeurde. Maar ik vind het wel fijn dat jullie het vragen. Maar uit respect voor mezelf, voor mijn vriend en familieleden laat ik het verder bij.
Maar ik ben blij met deze topic van to. Het is fijn om al die tips te lezen.
voor jullie allemaal. Dat doe ik heel veel de laatste drie weken met vriendinnen en familie. Opeens daar meer behoefte aan.
dinsdag 1 mei 2018 om 15:30
Dropspikkels, je hoeft je ook niet gelukkig te voelen. Dat komt vanzelf wel weer en bij de een vast eerder dan bij de ander. Ik ben ook niet gelukkig. Maar besef me wel dat er nog zoveel moois is. Het komt wel goed meid. Je herkent straks de betere dagen van de slechtere. Ik hoop dat je daar kracht in kunt vinden.
Nou, zouden het de sterren zijn? Wat een kloteweek heb ik achter de rug. En nu gaat het wel weer. Ik blijf het een bijzonder proces vinden. Van totaal machteloos naar murw naar acceptatie naar paniek naar loslaten naar..goh de zon schijnt.
Tinkel: je doet het toch maar even!
Yertle, wat vreselijk en fijn dat je wat aan dit forum hebt. Deel wat je delen wilt of lees mee. Het is ook heel persoonlijk.
Nou, zouden het de sterren zijn? Wat een kloteweek heb ik achter de rug. En nu gaat het wel weer. Ik blijf het een bijzonder proces vinden. Van totaal machteloos naar murw naar acceptatie naar paniek naar loslaten naar..goh de zon schijnt.
Tinkel: je doet het toch maar even!
Yertle, wat vreselijk en fijn dat je wat aan dit forum hebt. Deel wat je delen wilt of lees mee. Het is ook heel persoonlijk.
woensdag 2 mei 2018 om 15:13
@engelse drop, slapen deed ik ook heel veel. Ik kon om 9 uur gaan slapen, om 8 uur wakker worden en dan nog voelde ik me moe. Gelukkig ging dat vanzelf over. Klaarblijkelijk had ik die slaap gewoon nodig om op te laden.
@yerte, Gecondoleerd. Ik kan me niet voorstellen hoe het is om je maatje te verliezen.
Rouw is altijd anders maar je ouders verliezen hoort er een beetje bij uiteindelijk (het liefst ooit heel ver weg in de toekomst (als ik 90 ben ofzo). Helaas heb ik ervaring met plotseling iemand verliezen. Ik vind het vooral lastig dat je geen afscheid hebt kunnen nemen. Dat er nog zoveel open eindjes zijn. Hoe sta jij hierin?
Ik heb zo'n herinneringen boek en dat bevalt erg goed. Maar een pot is misschien ook makkelijk dan ben je niet gebonden aan dat ene boekje. Ik heb omdat ik hem in het begin vaak meenam er een postzegel op geplakt en mijn adres opgeschreven (het was zo'n klein boekje van de hema (A6 of kleiner denk ik)). Zodat als ik hem ergens zou laten liggen, iemand hem nog kon terugsturen.
Hier gaat het deze week eigenlijk erg goed, maar goed dat mag ook na 1 jaar.
Ik voelde me denk ik ongeveer een maand naar haar overlijden voor het eerst weer even (paar minuten) gelukkig. Ik zat buiten in de zon met een kop thee, kat op schoot en gewoon even niks. Die geluksmomentjes zijn steeds verder uitgebreid waardoor ik nu oprecht kan zeggen dat ik gelukkig ben. Al zijn er nog steeds ook momenten dat ik enorm verdrietig ben.
@yerte, Gecondoleerd. Ik kan me niet voorstellen hoe het is om je maatje te verliezen.
Rouw is altijd anders maar je ouders verliezen hoort er een beetje bij uiteindelijk (het liefst ooit heel ver weg in de toekomst (als ik 90 ben ofzo). Helaas heb ik ervaring met plotseling iemand verliezen. Ik vind het vooral lastig dat je geen afscheid hebt kunnen nemen. Dat er nog zoveel open eindjes zijn. Hoe sta jij hierin? Ik heb zo'n herinneringen boek en dat bevalt erg goed. Maar een pot is misschien ook makkelijk dan ben je niet gebonden aan dat ene boekje. Ik heb omdat ik hem in het begin vaak meenam er een postzegel op geplakt en mijn adres opgeschreven (het was zo'n klein boekje van de hema (A6 of kleiner denk ik)). Zodat als ik hem ergens zou laten liggen, iemand hem nog kon terugsturen.
Hier gaat het deze week eigenlijk erg goed, maar goed dat mag ook na 1 jaar.
Ik voelde me denk ik ongeveer een maand naar haar overlijden voor het eerst weer even (paar minuten) gelukkig. Ik zat buiten in de zon met een kop thee, kat op schoot en gewoon even niks. Die geluksmomentjes zijn steeds verder uitgebreid waardoor ik nu oprecht kan zeggen dat ik gelukkig ben. Al zijn er nog steeds ook momenten dat ik enorm verdrietig ben.
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
woensdag 2 mei 2018 om 20:09
Hier ook een rotweek. Er spelen allemaal grote dingen in mijn leven (nieuwe baan, verhuizing, mijn vader heeft allemaal gezondheidsklachten waar ik me zorgen om maak en dat soort dingen). Heb de hele dag het gevoel dat ik maar net mijn hoofd boven water kan houden. Ik slaap slecht en dat maakt het nog erger. Ik heb nergens puf voor maar moet die hele verhuizing regelen. En mijn moeder, die er op dit soort momenten altijd was, die is er niet om me te helpen.
woensdag 2 mei 2018 om 21:46
Op momenten van grote veranderingen (baan, verhuizing) is het gewoon supermoeilijk als de rek er al grotendeels uit is, momo en rabbit
Hier gaat het op zich wel aardig. Het is mijn vaders verjaardag vandaag, dat is wel vreemd. Ik was bij mijn moeder vandaag. We hebben samen een gebakje gegeten.
Het lijkt alsof de hele scherpe randjes er af zijn, ik vraag me ook niet meer af waarom hij moest gaan. Het was gewoon zijn tijd, of zoiets. Ik mis hem wel als een malle. en dat lijkt wel sterker te worden na 104 dagen zonder hem.
Ik merk wel dat ik echt ontzettend moe ben. Ik heb het superdruk op het werk, in de weekenden probeer ik altijd wel iets leuks te doen met mijn vriend die een uur verder op woont en dan race ik ook nog 1 dag in de week naar mijn moeder om haar te helpen in en om het huis. Ik slaap ook niet goed.
Hier gaat het op zich wel aardig. Het is mijn vaders verjaardag vandaag, dat is wel vreemd. Ik was bij mijn moeder vandaag. We hebben samen een gebakje gegeten.
Het lijkt alsof de hele scherpe randjes er af zijn, ik vraag me ook niet meer af waarom hij moest gaan. Het was gewoon zijn tijd, of zoiets. Ik mis hem wel als een malle. en dat lijkt wel sterker te worden na 104 dagen zonder hem.
Ik merk wel dat ik echt ontzettend moe ben. Ik heb het superdruk op het werk, in de weekenden probeer ik altijd wel iets leuks te doen met mijn vriend die een uur verder op woont en dan race ik ook nog 1 dag in de week naar mijn moeder om haar te helpen in en om het huis. Ik slaap ook niet goed.
