Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
vrijdag 4 mei 2018 om 17:21
Welkom, Delphin! Wat ontzettend verdrietig dat je je moeder verloren hebt. De eerste weken zijn ook zo bizar. En precies zoals je zegt, ook al heb je lieve mensen om je heen, dan nog is rouwen zo ontzettend eenzaam. Fijn dat je hier dan in ieder geval herkenning vindt. Dat is dan ook wel weer het 'mooie' er aan. Ondanks dat we allemaal weer een andere relatie hadden met de overledene, hoe we het verlies verwerken daar zitten heel veel overeenkomsten in. Dat maakt het toch een beetje minder eenzaam.
vrijdag 4 mei 2018 om 18:29
Hebben jullie dat ook dat je continu aan het opruimen en schoonmaken bent? Ik heb werkelijk waar nog nooit zo'n opgeruimd en schoon huis gehad als de laatste maanden. Als ik heel verdrietig ben dan ga ik als een malle aan de gang hier. Terwijl ik een schoonmaakster heb.
Vanmiddag de hele badkamer uitgebikt. Gewoon op mijn knieën met een borsteltje alle tegeltjes schrobben. Soms denk ik dat ik gek word.
Vanmiddag de hele badkamer uitgebikt. Gewoon op mijn knieën met een borsteltje alle tegeltjes schrobben. Soms denk ik dat ik gek word.
vrijdag 4 mei 2018 om 20:20
Hier was het juist andersom, daar had ik echt geen fut voor. Al kan ik me ook voorstellen dat het fijn voelt iets nuttigs te doen, of in ieder geval bezit te zijn.
Ik maak nu wel schoon als ik me rusteloos voel, dan heb ik het gevoel in ieder geval ergens invloed op te hebben.
Het gaat hier best goed, ik heb weer echt plezier in mijn werk. Maar die moederdag reclames zijn 100 kleine confrontaties.
Ik maak nu wel schoon als ik me rusteloos voel, dan heb ik het gevoel in ieder geval ergens invloed op te hebben.
Het gaat hier best goed, ik heb weer echt plezier in mijn werk. Maar die moederdag reclames zijn 100 kleine confrontaties.
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
vrijdag 4 mei 2018 om 21:19
Voor mij is het een soort therapie lijkt het wel. Of schoonmaken, of nadenken. Ik heb geen zin meer in nadenken. Ik heb alles al gedacht wat ik zou moeten denken. Ik wil mijn vader gewoon terug maar dat gaat niet. Als ik dan bezig ben dan hoef ik er in ieder geval even niet aan te denken.
Ik ben aan het PMS-en. Ik voel het. Normaal gesproken was dit altijd al enigszins een emo-tijd maar de laatste maanden nog veel erger. Ik zit echt tegen het hysterische aan. Ik schrob echt het glazuur van de tegels als ik zo door ga.
Ik ben aan het PMS-en. Ik voel het. Normaal gesproken was dit altijd al enigszins een emo-tijd maar de laatste maanden nog veel erger. Ik zit echt tegen het hysterische aan. Ik schrob echt het glazuur van de tegels als ik zo door ga.
vrijdag 4 mei 2018 om 21:56
Welkom delhpin, en veel kracht en sterkte gewenst. Ik vind het ook zo fijn dat wij elkaar allemaal, op wat voor manier dan ook en met allemaal verschillende ervaringen hier kunnen vinden.
Van de 1e zes/zeven weken weet ik niet zoveel meer behalve chaos en pijn. Daarna ging ik wat landen en nu zijn we bijna 14 weken verder. Ik voel me gemiddeld genomen echt beter maar tot in het diepst van mezelf ook compleet veranderd. Het is een apart proces. Waarvan ik weet dat het goed komt. Maar wel een nieuw goed. Want wat was komt nooit meer terug helaas. En dat doet pijn.
Van de 1e zes/zeven weken weet ik niet zoveel meer behalve chaos en pijn. Daarna ging ik wat landen en nu zijn we bijna 14 weken verder. Ik voel me gemiddeld genomen echt beter maar tot in het diepst van mezelf ook compleet veranderd. Het is een apart proces. Waarvan ik weet dat het goed komt. Maar wel een nieuw goed. Want wat was komt nooit meer terug helaas. En dat doet pijn.
zaterdag 5 mei 2018 om 01:58
Mooi gezegd, wat was komt nooit meer terug. Het is een nieuwe werkelijkheid. Een leven verder zonder mijn moeder. Ja, het gaat goed komen, dat weet ik. En ik prijs mij gelukkig met de moeder die ik had en de bijzondere band die we hadden.
In de eindfase van haar leven heb ik het een paar keer tegen haar gezegd: als ik ook maar 10% de moeder kan zijn die zij voor mij was voor mijn eigen kinderen, dan ben ik al geslaagd. Nu moet ik het zelf doen, zonder haar. Naast veel verdriet en gemis, weet ik dat ik kan. Dankzij het beste voorbeeld die ik mij kon wensen.
In de eindfase van haar leven heb ik het een paar keer tegen haar gezegd: als ik ook maar 10% de moeder kan zijn die zij voor mij was voor mijn eigen kinderen, dan ben ik al geslaagd. Nu moet ik het zelf doen, zonder haar. Naast veel verdriet en gemis, weet ik dat ik kan. Dankzij het beste voorbeeld die ik mij kon wensen.
zaterdag 5 mei 2018 om 02:11
Nog even over het huis poetsen en opruimen: ja, in het begin zeker. Radeloos was ik en dolde maar wat rond, als een kip zonder kop. Ik ontdekte dat als ik naar buiten ging en als een bezettene onkruid uit de grond ging trekken de onrust wat verder afnam. Eentonig werk, niet te veel nadenken.
Ik ben helemaal geen tuinierderstype maar lekker buiten bezig zijn is nu wel helend voor mij. Afgelopen jaar had ik totaal niet omgekeken naar mijn tuin, mede dankzij de ziekte en dood van mijn moeder. Het begint nu weer wat te komen en inmiddels ook weer wat nieuwe bloemetjes en sla plantjes in de grond. Het zit hem in kleine dingen waarin je merkt dat het iets beter met je gaat, merk ik.
Ik ben helemaal geen tuinierderstype maar lekker buiten bezig zijn is nu wel helend voor mij. Afgelopen jaar had ik totaal niet omgekeken naar mijn tuin, mede dankzij de ziekte en dood van mijn moeder. Het begint nu weer wat te komen en inmiddels ook weer wat nieuwe bloemetjes en sla plantjes in de grond. Het zit hem in kleine dingen waarin je merkt dat het iets beter met je gaat, merk ik.
zaterdag 5 mei 2018 om 08:34
Schoonmaken kan heel therapeutisch werken, in de zin van mindfullness, dus is heel goed. Daarbij zie je resultaat waardoor je trots wordt op jezelf en word je er fysiek moe van. Dan ben je moe omdat je iets gedaan hebt in plaats van moe omdat je niets deed. Slaap je uiteindelijk beter van.Lady_Day schreef: ↑04-05-2018 18:29Hebben jullie dat ook dat je continu aan het opruimen en schoonmaken bent? Ik heb werkelijk waar nog nooit zo'n opgeruimd en schoon huis gehad als de laatste maanden. Als ik heel verdrietig ben dan ga ik als een malle aan de gang hier. Terwijl ik een schoonmaakster heb.
Vanmiddag de hele badkamer uitgebikt. Gewoon op mijn knieën met een borsteltje alle tegeltjes schrobben. Soms denk ik dat ik gek word.
Als je de schoonmaaktic krijgt, lekker laten gaan. Het enige dat je eraan overhoudt is een schoon en opgeruimd huis.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
zaterdag 5 mei 2018 om 08:39
zaterdag 5 mei 2018 om 10:25
Ik hoop het, Lambchop. Ik wil niet zoals ik me nu voel voor de rest van mijn leven zo voelen.
Ik werd vanochtend weer helemaal in tranen wakker. Ik hoop zo dat het hormonen zijn, dan is het met een weekje weer voorbij. Ik heb vanochtend met mijn beste vriendin gesproken. Haar vader is 2 maanden voor de mijne overleden. Zij heeft het er ook vreselijk moeilijk mee. Haar moeder is 4 jaar daarvoor overleden. Ze begon zich eindelijk weer wat beter te voelen toen haar vader ziek werd.
Het verandert de situatie niet maar het voelt dan toch goed om je verhaal kwijt te kunnen - voor de 1000e keer. Ik ben net zo'n plaat die blijft hangen. Niet elke keer op hetzelfde stukje, maar ik blijf wel hangen in het verhaal.
Ik werd vanochtend weer helemaal in tranen wakker. Ik hoop zo dat het hormonen zijn, dan is het met een weekje weer voorbij. Ik heb vanochtend met mijn beste vriendin gesproken. Haar vader is 2 maanden voor de mijne overleden. Zij heeft het er ook vreselijk moeilijk mee. Haar moeder is 4 jaar daarvoor overleden. Ze begon zich eindelijk weer wat beter te voelen toen haar vader ziek werd.
Het verandert de situatie niet maar het voelt dan toch goed om je verhaal kwijt te kunnen - voor de 1000e keer. Ik ben net zo'n plaat die blijft hangen. Niet elke keer op hetzelfde stukje, maar ik blijf wel hangen in het verhaal.
zaterdag 5 mei 2018 om 10:51
Weet je Lady_Day, uiteindelijk is alles relatief, dat weet jij ook heel goed volgens mij. Nu voel je je zo, hopelijk vooral door de hormonen, volgende week gaat het vast weer beter. En anders volgende maand, of over twee maanden.
Vorige week was ik op vakantie, nou ja vakantie, werkvakantie zeg maar. Waar ik met straatkinderen werk in een stadje in Zuidelijk Afrika. Als ik hun verhalen hoor, met 8 jaar wees geworden, met 9 jaar door oma het huis uitgejaagd want die wilde geen extra mond meer voeden en nu al 3 jaar proberen te overleven op straat.
Tsja, dat is hun wereld en dan denk ik ook wat zeur ik dat ik met 35 mijn moeder kwijtraakte....
Vervolgens sta ik weer op Schiphol en staat alleen mijn vader me op te wachten, oke met mijn beste vriendin en zoontje, maar dan steekt het toch wel eventjes.
Jij leeft in jouw wereld en daarin mis je nu je vader
Het wordt beter uiteindelijk, echt. Dat zou je vader ook gewild hebben denk ik.
Dat je uiteindelijk weer geniet van het leven zodat je hem een hoop te vertellen hebt als we hun na onze dood weer mogen zien.......
Vorige week was ik op vakantie, nou ja vakantie, werkvakantie zeg maar. Waar ik met straatkinderen werk in een stadje in Zuidelijk Afrika. Als ik hun verhalen hoor, met 8 jaar wees geworden, met 9 jaar door oma het huis uitgejaagd want die wilde geen extra mond meer voeden en nu al 3 jaar proberen te overleven op straat.
Tsja, dat is hun wereld en dan denk ik ook wat zeur ik dat ik met 35 mijn moeder kwijtraakte....
Vervolgens sta ik weer op Schiphol en staat alleen mijn vader me op te wachten, oke met mijn beste vriendin en zoontje, maar dan steekt het toch wel eventjes.
Jij leeft in jouw wereld en daarin mis je nu je vader
Het wordt beter uiteindelijk, echt. Dat zou je vader ook gewild hebben denk ik.
Dat je uiteindelijk weer geniet van het leven zodat je hem een hoop te vertellen hebt als we hun na onze dood weer mogen zien.......
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
zaterdag 5 mei 2018 om 10:55
Tuinieren is inderdaad ook een heerlijke methode om bezig te zijn zeker met mooi weer.
Pms speelt ook hier w een rol bij hoe ik me voel. Het lijkt mijn blije en verdrietige buien te vergroten (en ik heb sowieso meer zin in eten).
@lady als het niet overgaat kan je de schoonmaakster weer opzeggen en kan je het geld besteden aan andere dingen die je vrolijk maken (eten afhalen, bloemen, uitstapjes). Ik heb geleerd dat als je doet wat voor jou fijn voelt dat je je beetje bij beetje ook steeds fijner gaat voelen.
Pms speelt ook hier w een rol bij hoe ik me voel. Het lijkt mijn blije en verdrietige buien te vergroten (en ik heb sowieso meer zin in eten).
@lady als het niet overgaat kan je de schoonmaakster weer opzeggen en kan je het geld besteden aan andere dingen die je vrolijk maken (eten afhalen, bloemen, uitstapjes). Ik heb geleerd dat als je doet wat voor jou fijn voelt dat je je beetje bij beetje ook steeds fijner gaat voelen.
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
zaterdag 5 mei 2018 om 10:56
Dit ook!neweve schreef: ↑05-05-2018 10:55
@lady als het niet overgaat kan je de schoonmaakster weer opzeggen en kan je het geld besteden aan andere dingen die je vrolijk maken (eten afhalen, bloemen, uitstapjes). Ik heb geleerd dat als je doet wat voor jou fijn voelt dat je je beetje bij beetje ook steeds fijner gaat voelen.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
zondag 6 mei 2018 om 20:40
Ik had dit weekend een grote paniekaanval. We waren in de stad, en het was warm en druk en ik dacht dat ik gek werd. Ik wilde het woord 'pols' zeggen maar ik kon er niet opkomen en ik raakte helemaal in paniek. Hartkloppingen, hyperventilatie. Ik was blij dat mijn vriend bij me was. Midden in de stad gigantische huilbui. Vreselijk.
Ik was eerst bang dat ik dement aan het worden ben, want ik vergeet veel de laatste tijd en kan ook niet altijd meteen op woorden komen maar mijn beste vriendin die ook net haar vader is verloren vond het heel herkenbaar. Gewoon stress.
Ik hol ook maar door. Drukke baan en geen back up dus als ik vrij heb blijft het werk voor me liggen, en als ik niet aan het werk ben dan hol ik of naar mijn moeder om haar te helpen, of naar mijn vriend om hem tijd en aandacht te geven. Ik ben compleet overprikkeld. Dit gaat zo niet.
Ik was eerst bang dat ik dement aan het worden ben, want ik vergeet veel de laatste tijd en kan ook niet altijd meteen op woorden komen maar mijn beste vriendin die ook net haar vader is verloren vond het heel herkenbaar. Gewoon stress.
Ik hol ook maar door. Drukke baan en geen back up dus als ik vrij heb blijft het werk voor me liggen, en als ik niet aan het werk ben dan hol ik of naar mijn moeder om haar te helpen, of naar mijn vriend om hem tijd en aandacht te geven. Ik ben compleet overprikkeld. Dit gaat zo niet.
zondag 6 mei 2018 om 22:14
De afgelopen dagen heb ik dit hele topic door gelezen, het was een hele kluif maar ik vond het erg fijn om ervaringen van anderen te lezen.
Voor mij is de rouw nog erg vers, ik ben anderhalve week geleden mijn vader verloren. Het was al lange tijd duidelijk dat hij niet beter zou kunnen worden, maar het ziekbed op het eind is alsnog heel snel verlopen. Binnen een periode van 2 a 3 weken werd er eerst over maanden, toen over weken en uiteindelijk over dagen gesproken.
Ik merk dat nu vooral het 'filmpje' van hoe alles is gelopen de laatste dagen zich nog continue afspeelt in mijn hoofd. Qua emoties komt er af en toe wat uit, maar ik heb het idee dat de echte klap nog moet komen. Het voelt nog steeds zo onwerkelijk allemaal. Ook al was ik bij het moment van overlijden, heb ik geholpen bij de laatste verzorging en heb ik meegeholpen aan alles rondom de uitvaart, toch lijkt het nog steeds niet echt binnen te komen.
Morgen ga ik al wel weer aan het werk, vooral omdat ik dit zelf wil. Mijn werkgever laat de keuze hierin bij mij.
@Lady_Day: Dat klinkt als een naar weekend.. Heb je verder in het weekend nog momenten van rust kunnen pakken? En heb je zelf ideeën over wat je zou kunnen doen om wat minder overprikkeld te zijn?
Voor mij is de rouw nog erg vers, ik ben anderhalve week geleden mijn vader verloren. Het was al lange tijd duidelijk dat hij niet beter zou kunnen worden, maar het ziekbed op het eind is alsnog heel snel verlopen. Binnen een periode van 2 a 3 weken werd er eerst over maanden, toen over weken en uiteindelijk over dagen gesproken.
Ik merk dat nu vooral het 'filmpje' van hoe alles is gelopen de laatste dagen zich nog continue afspeelt in mijn hoofd. Qua emoties komt er af en toe wat uit, maar ik heb het idee dat de echte klap nog moet komen. Het voelt nog steeds zo onwerkelijk allemaal. Ook al was ik bij het moment van overlijden, heb ik geholpen bij de laatste verzorging en heb ik meegeholpen aan alles rondom de uitvaart, toch lijkt het nog steeds niet echt binnen te komen.
Morgen ga ik al wel weer aan het werk, vooral omdat ik dit zelf wil. Mijn werkgever laat de keuze hierin bij mij.
@Lady_Day: Dat klinkt als een naar weekend.. Heb je verder in het weekend nog momenten van rust kunnen pakken? En heb je zelf ideeën over wat je zou kunnen doen om wat minder overprikkeld te zijn?
zondag 6 mei 2018 om 22:28
Ach, Ondersteboven, welkom hier. En wat verdrietig zeg Ik herken dat 'filmpje'. Als het zo snel allemaal gaat dan heb je gewoon geen tijd om het allemaal te verwerken. Dat komt dan daarna.
Over die klap, ja, dat werd bij mij ook gezegd. Ik was de eerste paar weken vooral opgelucht, misschien zelfs blij, want het lijden was voorbij. Ik vond het zo verschrikkelijk om mijn vader zo veel pijn te zien hebben. Het was niet meer te doen.
En daarna begon de realiteit binnen te dringen. Misschien dat men dat met 'de klap' bedoelt. Voor mij is het ergste deze 2 woorden: 'nooit meer'. De horror van het ziekteverloop begin ik te vergeten, maar het gemis wordt steeds groter. Heel moeilijk.
Fijn dat je werkgever je de ruimte geeft. Ik vond het fijn om snel weer aan het werk te gaan. Toch een beetje afleiding en routine.
Ik pak wel mijn 'momenten' van rust, maar daar blijft het bij. Mijn vriend woont op het platteland dus daar ben ik dit weekend geweest. Heerlijk, die rust. Die krijg ik echt niet in mijn stadse, gehorige huis met lawaaierige buren. Lekker bijgeslapen en vandaag niets gedaan.
Ik heb besloten om op mijn werk geen projecten er bij te pakken. Eerst afmaken wat er ligt, dan zien we wel weer. Ik heb altijd het idee dat ik elke seconde productief moet zijn, maar ik werk echt wel meer dan mijn contracturen momenteel. Ik ga deze week ook proberen een uurtje te wandelen of fietsen 's avonds. Ik ben 's avonds vaak online of aan het werk, constant prikkels. Ik denk dat een lange wandeling mij goed zal doen.
Ik herken dat 'filmpje'. Als het zo snel allemaal gaat dan heb je gewoon geen tijd om het allemaal te verwerken. Dat komt dan daarna. Over die klap, ja, dat werd bij mij ook gezegd. Ik was de eerste paar weken vooral opgelucht, misschien zelfs blij, want het lijden was voorbij. Ik vond het zo verschrikkelijk om mijn vader zo veel pijn te zien hebben. Het was niet meer te doen.
En daarna begon de realiteit binnen te dringen. Misschien dat men dat met 'de klap' bedoelt. Voor mij is het ergste deze 2 woorden: 'nooit meer'. De horror van het ziekteverloop begin ik te vergeten, maar het gemis wordt steeds groter. Heel moeilijk.
Fijn dat je werkgever je de ruimte geeft. Ik vond het fijn om snel weer aan het werk te gaan. Toch een beetje afleiding en routine.
Ik pak wel mijn 'momenten' van rust, maar daar blijft het bij. Mijn vriend woont op het platteland dus daar ben ik dit weekend geweest. Heerlijk, die rust. Die krijg ik echt niet in mijn stadse, gehorige huis met lawaaierige buren. Lekker bijgeslapen en vandaag niets gedaan.
Ik heb besloten om op mijn werk geen projecten er bij te pakken. Eerst afmaken wat er ligt, dan zien we wel weer. Ik heb altijd het idee dat ik elke seconde productief moet zijn, maar ik werk echt wel meer dan mijn contracturen momenteel. Ik ga deze week ook proberen een uurtje te wandelen of fietsen 's avonds. Ik ben 's avonds vaak online of aan het werk, constant prikkels. Ik denk dat een lange wandeling mij goed zal doen.
zondag 6 mei 2018 om 22:56
Ha ladyday, ik herken veel van wat je schrijft. Hoe je in eerste instantie de opluchting voelt dat het lijden weg is. Maar dat je daarna ineens telkens met momenten wordt overvallen dat het nooit meer is zoals het was. Het verdriet ligt bij mij erg aan de oppervlakte en soms barst het er gewoon uit. Soms gaat het heel goed en voel ik me even normaal.
Het verdriet is ook niet alleen het missen van mijn moeder. Het is veel groter. Het is het hele gat dat ze achterlaat voor de andere mensen die het belangrijkst voor me zijn. Mijn vader die nu gezondheidsproblemen heeft waar ze hem doorheen getrokken zou hebben. De komst van een kleinkind waar ze zich zo op had verheugd. Mijn broer waar ze een hele bijzondere band mee had maar die het nu alleen moet doen. Haar beste vriendin die ik haar zo zie missen en ermee worstelen. Ik wil het voor iedereen verzachten maar dat kan natuurlijk niet. Ik wil laten zien dat ik dzelfde kracht heb die mijn moeder had maar dat lukt niet altijd.
Ik ben ook moe en kapot. Ik ben in dezelfde periode aan een nieuwe baan begonnen, heb ruim 3 uur reistijd en een gezin met jonge kinderen. Ik heb een verhuizing voor de boeg en ik hoop dat er daarna wat rust komt voor me. Ik vergeet ook dingen, kan niet op woorden komen, kan soms een verhaal niet volgen of begrijpen. Ik val om half 9 in slaap op de bank en word om 5 uur wakker. Ik kan me echt voorstellen dat dit tot paniekaanvallen kan leiden. Probeer echt af en toe rust te zoeken anders val je om en daar heeft niemand wat aan!
Sorry dat ik niet altijd op iedereen reageer. Ik vind het soms te veel om te onthouden maar ik heb aan alle verhalen ook veel steun. En om mijn verhaal hier te doen, dus ik hoop dat anderen daardoor soms ook hun eigen verdriet beter begrijpen.
Knugfevoor jullie allemaalml
Het verdriet is ook niet alleen het missen van mijn moeder. Het is veel groter. Het is het hele gat dat ze achterlaat voor de andere mensen die het belangrijkst voor me zijn. Mijn vader die nu gezondheidsproblemen heeft waar ze hem doorheen getrokken zou hebben. De komst van een kleinkind waar ze zich zo op had verheugd. Mijn broer waar ze een hele bijzondere band mee had maar die het nu alleen moet doen. Haar beste vriendin die ik haar zo zie missen en ermee worstelen. Ik wil het voor iedereen verzachten maar dat kan natuurlijk niet. Ik wil laten zien dat ik dzelfde kracht heb die mijn moeder had maar dat lukt niet altijd.
Ik ben ook moe en kapot. Ik ben in dezelfde periode aan een nieuwe baan begonnen, heb ruim 3 uur reistijd en een gezin met jonge kinderen. Ik heb een verhuizing voor de boeg en ik hoop dat er daarna wat rust komt voor me. Ik vergeet ook dingen, kan niet op woorden komen, kan soms een verhaal niet volgen of begrijpen. Ik val om half 9 in slaap op de bank en word om 5 uur wakker. Ik kan me echt voorstellen dat dit tot paniekaanvallen kan leiden. Probeer echt af en toe rust te zoeken anders val je om en daar heeft niemand wat aan!
Sorry dat ik niet altijd op iedereen reageer. Ik vind het soms te veel om te onthouden maar ik heb aan alle verhalen ook veel steun. En om mijn verhaal hier te doen, dus ik hoop dat anderen daardoor soms ook hun eigen verdriet beter begrijpen.
Knugfevoor jullie allemaalml
zondag 6 mei 2018 om 23:00
Ik zat heel lang te wachten op "de klap". Iedereen waarschuwde mij daar ook voor. Maar bij mij is "de klap" nooit gekomen. Ik voelde me kut toen mijn moeder dood ging, ik was verdrietig en voelde me verloren. Maar dat werd alleen maar minder, tot het nieuwe leven geïntegreerd was in míjn leven
Heel geleidelijk, stapje voor stapje. Nu is ze vier jaar "weg" en ben ik er een soort van aan gewend. Maar die klap waar iedereen me voor waarschuwde is nooit gekomen.
Heel geleidelijk, stapje voor stapje. Nu is ze vier jaar "weg" en ben ik er een soort van aan gewend. Maar die klap waar iedereen me voor waarschuwde is nooit gekomen.
zondag 6 mei 2018 om 23:14
Welkom Delphin en Ondersteboven.
Lady day: pas goed op je zelf. Zijn er dingen die je kan doen om meer rust te krijgen? Schrijf je nog steeds?
Het gaat sinds vandaag weer wat beter, ineens is het dan weer beter en voelt het allemaal weer wat lichter. Ik vond vorige week de zwaarste week tot nu toe. Door alle kleine dingen werd ik getriggerd en kon ik wel huilen. En ook gedaan. En moederdag reclames....regelmatig huilend in de auto gezeten. Pfff wat is dat confronterend zeg. Die rouw verloopt zo grillig. Dan voel ik me een week heel verdrietig en dan ineens gaat het weer wat beter. Ik heb wel het idee dat ik steeds weer een nieuw stukje aan het verwerken ben. Dit was denk ik mijn ‘oh nee ze is dood’-week.
Ik voel me zo ontzettend alleen. Mijn vader is weer heel boos op mijn moeder, van mijn siblings hoor ik niks. En ik ben bezig met de tekst op de steen en ik krijg amper respons van ze. Ik krijg dan het gevoel alsof ik de enige ben die het wat kan scnelen en dan voel ik me zo alleen. Nu gaat het weer wat beter en dan heb ik dat gevoel niet. Dan heb ik genoeg aan mijn gezin.
Lady day: pas goed op je zelf. Zijn er dingen die je kan doen om meer rust te krijgen? Schrijf je nog steeds?
Het gaat sinds vandaag weer wat beter, ineens is het dan weer beter en voelt het allemaal weer wat lichter. Ik vond vorige week de zwaarste week tot nu toe. Door alle kleine dingen werd ik getriggerd en kon ik wel huilen. En ook gedaan. En moederdag reclames....regelmatig huilend in de auto gezeten. Pfff wat is dat confronterend zeg. Die rouw verloopt zo grillig. Dan voel ik me een week heel verdrietig en dan ineens gaat het weer wat beter. Ik heb wel het idee dat ik steeds weer een nieuw stukje aan het verwerken ben. Dit was denk ik mijn ‘oh nee ze is dood’-week.
Ik voel me zo ontzettend alleen. Mijn vader is weer heel boos op mijn moeder, van mijn siblings hoor ik niks. En ik ben bezig met de tekst op de steen en ik krijg amper respons van ze. Ik krijg dan het gevoel alsof ik de enige ben die het wat kan scnelen en dan voel ik me zo alleen. Nu gaat het weer wat beter en dan heb ik dat gevoel niet. Dan heb ik genoeg aan mijn gezin.
zondag 6 mei 2018 om 23:30
Ik heb ook momenten dat ik me wel normaal voel hoor. Ik kan er ook heel rustig over praten en ik kan ook heel goed alles 'goed redeneren' maar toch is het zo jammer. Het leven zal nooit meer hetzelfde zijn en we hadden het zo leuk.
Ik heb ook verschrikkelijk te doen met mijn moeder. Ik zie haar hard haar best doen om alles weer op te pakken. Het gaat haar behoorlijk goed af. Ze is een sterke vrouw, maar soms, als ze niet doorheeft dat ik kijk zie ik hoe fragiel ze is. Het is niet niks: 2,5 jaar geleden haar eigen vader verloren, toen de hond (hun 3e kind) en nu net haar man en haar beste vriendin is doodziek van de uitgezaaide kanker. Ondanks dat ze opgewekt doet zie ik gewoon dat ze het leven geen zak meer aan vindt.
Ik ben erg hormonaal momenteel, dus dat helpt ook niet. Eerder deze week voelde ik juist dat het wat beter ging. Stomme hormonen!
Ik heb ook verschrikkelijk te doen met mijn moeder. Ik zie haar hard haar best doen om alles weer op te pakken. Het gaat haar behoorlijk goed af. Ze is een sterke vrouw, maar soms, als ze niet doorheeft dat ik kijk zie ik hoe fragiel ze is. Het is niet niks: 2,5 jaar geleden haar eigen vader verloren, toen de hond (hun 3e kind) en nu net haar man en haar beste vriendin is doodziek van de uitgezaaide kanker. Ondanks dat ze opgewekt doet zie ik gewoon dat ze het leven geen zak meer aan vindt.
Ik ben erg hormonaal momenteel, dus dat helpt ook niet. Eerder deze week voelde ik juist dat het wat beter ging. Stomme hormonen!
zondag 6 mei 2018 om 23:41
Mijn moeder drie weken geleden overleden mijn vader vorig jaar. Allebei opgenomen geweest in verpleeghuis zelfs nog een half jaar tegelijkertijd. Kwam bijna 2 jaar geleden in een rollercoaster van mantelzorg terecht.. Mijn vader ziekbed waar mijn moeder door hersenbloedingen niets van snapte het was slopend. En nu staat die rollercoaster stil.. tijd om te rouwen om mijn vader was er niet en zal er nu ook uit gaan komen. Bij de dood van mijn moeder overheerst nog opluchting aan haar lijden is een eind gekomen wat niet menswaardig was. Erger me rot aan die moeder dag reclames en win acties voor de liefste moeder. En ook vind ik het raar dat ik geen generatie meer voor mij heb. Ik ben nu de eerste generatie..
Lees graag mee in jullie forum en zal zeker zelf ook posten.
Lees graag mee in jullie forum en zal zeker zelf ook posten.
