Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
dinsdag 15 mei 2018 om 17:25
Nou, ik vind dat daar toch wel degelijk verschil in zit hoor. Niet de mate van verdriet, want dat is heel persoonlijk. Maar dat een ouder op redelijk respectabele leeftijd overlijdt waar je 1000x afscheid van hebt kunnen nemen, dat is toch veel natuurlijker dan een jonge vent die uit het leven gerukt wordt, of een kind dat nog een heel leven voor zich had maar toch is komen te overlijden? Dat leven kan toch op geen enkele manier 'voltooid' zijn?
dinsdag 15 mei 2018 om 17:28
dinsdag 15 mei 2018 om 17:34
Helemaal waar, mooi geschrevenLambchop schreef: ↑14-05-2018 21:16Dat gevoel van nooit meer is het ergste. Een week kan nog, want ze is vast wel eens op vakantie geweest, misschien twee weken. Maar daarna moeten ze gewoon terug komen.
Zelf ben ik ooit 6 maanden op reis geweest en heb mijn ouders toen nauwelijks gesproken, maar dat is ook wel de termijn die leuk is om ze niet te zien/spreken...
Ouders moeten er gewoon zijn! Als je ze nodig hebt en ze wil bellen, en ze moeten vooral niet bellen op momenten dat het jou niet uitkomt
Hoewel velen van ons nu de hoofdprijs zouden willen betalen voor dat ene telefoontje van je overleden ouder op het moment dat je net de deur uit moet en je eigenlijk geen tijd hebt.....
dinsdag 15 mei 2018 om 18:01
Ook dat klopt.Engelsdropspikkels schreef: ↑15-05-2018 17:36Waar. En buiten dat je eigen verdriet is altijd het zwaarst
Maar ik moet wel zeggen dat het bij het overlijden van mijn opa en oma het toch heel anders was. Ik was dol op ze en toch kon ik makkelijk accepteren dat ze er niet meer waren. Het klinkt misschien raar maar na de crematie van mijn oma heb ik nooit meer om haar gehuild. Om mijn opa nog 1 x. Ik voelde me wel verdrietig, maar dat was meer een soort weemoed. Een soort heimwee naar het verleden. Maar ik ben geen enkel moment ontwricht geweest. Ik mis ze wel, maar er is niks 'zwaars' aan dat gemis. Als ik aan ze denk word ik blij. Ik zou het heel fijn vinden als ik op een dag ook zo aan mijn vader kan denken. Daar ben ik echt nog lang niet, hoor!
dinsdag 15 mei 2018 om 22:17
Klopt Hoibloesem, binnen een jaar beide ouders verloren. Met daarbij 2 jaar mantelzorg, verkoop en leeghalen ouderlijk huis.. opname beide ouders verpleeg huis. En voor beide ouders moeten beslissen om pallitatieve zorg te starten.. Mooi woord niets moois aan..hoibloesem schreef: ↑15-05-2018 10:31Christina ik heb even terug gelezen ( een stukje) en las dat jij pas je moeder ( en ervoor je vader) hebt verloren. Wat een zware weg. En moederedag daar zit je dan echt niet op te wachten. De gewone dagen zijn vaak al lastig genoeg. Sterkte ook voor jou.
Toen mijn opa en oma trouwde mocht mijn oma niet in het wit trouwen omdat haar vader een half jaar daarvoor was overleden (anno 1928). Vond het zielig dat ze in het zwart is getrouwd.. Nu denk ik het was wel duidelijk voor iedereen in de periode van rouw van een naaste liep je in het donker gekleed en was het zichtbaar. Nu moet je na de begrafenis/crematie meteen weer aan het werk en naar school en vooral normaal functioneren.. En er niet over praten want dat is lastig. .
Daarom vooral ook blij met dit forum... rouw en verdriet mag er zijn na een maand jaar of tien jaar.
dinsdag 15 mei 2018 om 22:27
Herkenbaar iets doen helpt wel.. een meter hoge strijk weg werken of poetsen.. En een wandeling met de hond helpt ook. Al zie ik er wel tegenop omdat ik zo moe ben. Ik tel de dagen af dat ik na het examen van dochter een weekje met haar op vakantie ga. Ze koos voor een lui zijn vakantie.. strand hangen etc.. blij dat ze niet gekozen heeft voor een stedentrip.. hadden in december al geboektLady_Day schreef: ↑15-05-2018 17:28Spikkels, je hebt gelijk, de sterren staan scheef vandaag. Ik heb ook een moeilijke dag. Misschien helpt het om iets fysieks te doen? Of een lange wandeling maken met de honden? Liefst op een plek waar je je tranen kunt laten gaan. Ik vind dat altijd zo helend werken
dinsdag 15 mei 2018 om 22:53
Christiana, wat ontzettend zwaar zeg. Twee jaar mantelzorgen en dan beide ouders zo kort na elkaar verliezen.
Mantelzorgen wordt zo onderschat. In de 3 maanden voordat mijn vader naar het ziekenhuis ging was ik elk weekend bij mijn ouders. De laatste maand ook wel doordeweeks. Ik was net een nieuwe baan begonnen en dat was heel druk. En dan de zorgen om mijn vader en het ontzorgen van mijn moeder. En daarna een maand in het ziekenhuis. Toen mijn vader overleed voelde ik opluchting. Voor hem, maar ook voor ons. Daar heb ik me wel schuldig over gevoeld. Maar we waren allemaal kapot. En dat was nog maar 4 maanden waarvan alleen de laatste 2 maanden heel intensief.
En inderdaad, daarna meteen weer aan het werk en normaal functioneren. Op mijn werk heb ik het er niet eens meer over want stiekem schaam ik me wel een beetje dat ik er 'nog steeds' last van heb.
En die vermoeidheid inderdaad. Ik ben van nature al niet zo'n energiek persoon maar ik voel dat ik echt op mijn reserves aan het teren ben.
Christiana, wat lekker dat je een weekje met je dochter kan luieren binnenkort. Even bijtanken. Dat lijkt me voor jou ook wel nodig
Mantelzorgen wordt zo onderschat. In de 3 maanden voordat mijn vader naar het ziekenhuis ging was ik elk weekend bij mijn ouders. De laatste maand ook wel doordeweeks. Ik was net een nieuwe baan begonnen en dat was heel druk. En dan de zorgen om mijn vader en het ontzorgen van mijn moeder. En daarna een maand in het ziekenhuis. Toen mijn vader overleed voelde ik opluchting. Voor hem, maar ook voor ons. Daar heb ik me wel schuldig over gevoeld. Maar we waren allemaal kapot. En dat was nog maar 4 maanden waarvan alleen de laatste 2 maanden heel intensief.
En inderdaad, daarna meteen weer aan het werk en normaal functioneren. Op mijn werk heb ik het er niet eens meer over want stiekem schaam ik me wel een beetje dat ik er 'nog steeds' last van heb.
En die vermoeidheid inderdaad. Ik ben van nature al niet zo'n energiek persoon maar ik voel dat ik echt op mijn reserves aan het teren ben.
Christiana, wat lekker dat je een weekje met je dochter kan luieren binnenkort. Even bijtanken. Dat lijkt me voor jou ook wel nodig
dinsdag 15 mei 2018 om 23:33
Ondertussen heb ik alle berichtjes weer bij gelezen. Ik kan mij voorstellen dat moederdag voor veel mensen hier een zware dag is geweest.. Erg fijn dat dit topic bestaat om er af en toe over te kunnen spuien!
Voor mij is het nu zo'n 3 weken geleden dat mijn vader is overleden. Met momenten heb ik het er wel moeilijk mee, maar over het algemeen ga ik weer over tot 'de orde van de dag'. Het lijkt alsof het allemaal nog niet echt binnenkomt. Hoe was voor de rest hier de eerste maand na het overlijden?
Mijn moeder is een taaie, tegelijkertijd wil ik zoveel mogelijk bij haar zijn om haar te steunen. Nog steeds ga ik het liefst al mijn vrije dagen naar haar toe. Ik vind het lastig om hierin te kijken waar ik zelf behoefte aan heb. Ik kan wel goed met mijn moeder praten dus dat is wel heel erg fijn.
Afgelopen zondag was ik weer voor het eerst in de kerk met mijn moeder, dat was ook moeilijk. Het begin van de dienst was ik alleen maar gefocust op de plek waar de kist stond tijdens de afscheidsdienst, moest ook even huilen maar gelukkig geen 'diehard huilbui' die iedereen om ons heen door zou hebben.
Sommige regeldingen vind ik ook heel gek. Zo heb ik een brief gekregen van het werk van mijn vader over het wezenpensioen, gezien ik weer ga studeren heb ik daar het komende jaar ook nog recht op. Heel vreemd om daar mee om te gaan. Ik zie het nu maar als mijn pa die mij nog een laatste zetje geeft om echt door te gaan studeren, dat is wel wat hij gewild zou hebben.
Binnenkort ook het gesprek met de notaris waarschijnlijk. Hoe is dat bij jullie allemaal gegaan? Ik vind het zo naar om nu over financiële zaken te moeten praten.
Voor mij is het nu zo'n 3 weken geleden dat mijn vader is overleden. Met momenten heb ik het er wel moeilijk mee, maar over het algemeen ga ik weer over tot 'de orde van de dag'. Het lijkt alsof het allemaal nog niet echt binnenkomt. Hoe was voor de rest hier de eerste maand na het overlijden?
Mijn moeder is een taaie, tegelijkertijd wil ik zoveel mogelijk bij haar zijn om haar te steunen. Nog steeds ga ik het liefst al mijn vrije dagen naar haar toe. Ik vind het lastig om hierin te kijken waar ik zelf behoefte aan heb. Ik kan wel goed met mijn moeder praten dus dat is wel heel erg fijn.
Afgelopen zondag was ik weer voor het eerst in de kerk met mijn moeder, dat was ook moeilijk. Het begin van de dienst was ik alleen maar gefocust op de plek waar de kist stond tijdens de afscheidsdienst, moest ook even huilen maar gelukkig geen 'diehard huilbui' die iedereen om ons heen door zou hebben.
Sommige regeldingen vind ik ook heel gek. Zo heb ik een brief gekregen van het werk van mijn vader over het wezenpensioen, gezien ik weer ga studeren heb ik daar het komende jaar ook nog recht op. Heel vreemd om daar mee om te gaan. Ik zie het nu maar als mijn pa die mij nog een laatste zetje geeft om echt door te gaan studeren, dat is wel wat hij gewild zou hebben.
Binnenkort ook het gesprek met de notaris waarschijnlijk. Hoe is dat bij jullie allemaal gegaan? Ik vind het zo naar om nu over financiële zaken te moeten praten.
woensdag 16 mei 2018 om 05:02
Ach ondersteboven92, nog zo kort voor je. Wat moet het moeilijk voor je zijn. Wat je zegt: alsof het allemaal niet echt binnen komt. Zo voelde ik mij de eerste weken na mijn moeder’s overlijden ook. Alsof het een droom is, een heel nare droom. Je zit in een soort overlevingsstand: je probeert de draad weer op te pakken, zo snel mogelijk naar het normale terug. Maar er is iets wezelijks veranderd in je leven en het kost tijd om dat een plek te geven. In kleine stapjes, waarin je je verdriet en ongeloof een plaats moet geven. Voor iedereen is dat anders.
Dat ‘nooit meer’ wordt nu steeds duidelijker voor me en ik kan het nog steeds niet geloven, maar het is echt zo: ze is dood en we moeten verder zonder haar. Zo ervaarde ik het ten minste, en nog steeds.
Dat ‘nooit meer’ wordt nu steeds duidelijker voor me en ik kan het nog steeds niet geloven, maar het is echt zo: ze is dood en we moeten verder zonder haar. Zo ervaarde ik het ten minste, en nog steeds.
woensdag 16 mei 2018 om 06:48
Ondersteboven, ik vond de eerste paar weken ook heel vreemd. Ik dacht dat ik het goed onder controle had. Ik voelde eerst heel veel opluchting dat de nachtmerrie van het ziek zijn en doodgaan voorbij was. Ik kon wel heel verdrietig zijn, maar het was anders dan nu. Pas na een week of 6 hakte het er bij mij heel erg in. Dat kwam misschien ook omdat binnen die 6 weken nog 2 anderen kwamen te overlijden, waaronder de beste vriend van mijn vader. Het was zo'n rare heftige tijd. Ik was heel erg bezig met het verwerken van de ziekte van mijn vader. Heel veel mailtjes en chatjes en aantekeningen van mijn moeder erbij gepakt. Wat gebeurde wanneer etc. Niet dat het wat uitmaakte, want hij was dood, maar ik MOEST het verhaal rondbreien. Het is nu nog steeds niet volledig rond maar ik vind dit momenteel niet zo belangrijk, dat het allemaal 'klopt'.
En nu, bijna 4 maanden later heb ik toch het gevoel in een andere fase te belanden. De horror van het ziekteproces en het los moeten laten dat is nu wel een beetje voorbij. Ik zat gisteren weer eens naar foto's te kijken (doe ik heel veel) en toen zag ik een foto waar mijn vader in bed ligt, helemaal uitgeput, met tubes, na zijn longoperatie. Ik lig, ook uitgeput, met mijn hoofd op het bed en ik houd zijn hand vast. Ik had hem net verteld dat het foute boel was. We zijn in die foto allebei zo verdrietig en lamgeslagen. Aan de ene kant heb ik heimwee naar dat moment, want toen was hij er nog, en tegelijkertijd.. wat een ellende.
Maar het gemis wordt steeds groter. Ik voel me net een junk de laatste paar weken. Ik moet een 'vader fix'. Ik heb ook nog steeds momenten van ongeloof. Het kán niet waar zijn. Ik vind dat zo bijzonder dat zoveel anderen dat ook hebben. Je weet gewoon dat ze weg zijn, en toch zijn je hersenen druk in onderhandeling om het ongedaan te maken of zo.
Maar ik denk dat dat voor iedereen anders is. Mijn beste vriendin heeft 6 maanden geleden haar vader verloren en bij haar is het hele rouwproces pas net begonnen. Die is gewoon door gaan denderen. Haar moeder was een paar jaar geleden overleden dus er was ook heel veel te regelen.
De laatste paar dagen zijn heel slecht geweest hier. Als ik veel en lang schrijf is het meestal foute boel
Mijn vriend komt een paar dagen bij me. Hij geeft me altijd heel veel rust.
En nu, bijna 4 maanden later heb ik toch het gevoel in een andere fase te belanden. De horror van het ziekteproces en het los moeten laten dat is nu wel een beetje voorbij. Ik zat gisteren weer eens naar foto's te kijken (doe ik heel veel) en toen zag ik een foto waar mijn vader in bed ligt, helemaal uitgeput, met tubes, na zijn longoperatie. Ik lig, ook uitgeput, met mijn hoofd op het bed en ik houd zijn hand vast. Ik had hem net verteld dat het foute boel was. We zijn in die foto allebei zo verdrietig en lamgeslagen. Aan de ene kant heb ik heimwee naar dat moment, want toen was hij er nog, en tegelijkertijd.. wat een ellende.
Maar het gemis wordt steeds groter. Ik voel me net een junk de laatste paar weken. Ik moet een 'vader fix'. Ik heb ook nog steeds momenten van ongeloof. Het kán niet waar zijn. Ik vind dat zo bijzonder dat zoveel anderen dat ook hebben. Je weet gewoon dat ze weg zijn, en toch zijn je hersenen druk in onderhandeling om het ongedaan te maken of zo.
Maar ik denk dat dat voor iedereen anders is. Mijn beste vriendin heeft 6 maanden geleden haar vader verloren en bij haar is het hele rouwproces pas net begonnen. Die is gewoon door gaan denderen. Haar moeder was een paar jaar geleden overleden dus er was ook heel veel te regelen.
De laatste paar dagen zijn heel slecht geweest hier. Als ik veel en lang schrijf is het meestal foute boel
Mijn vriend komt een paar dagen bij me. Hij geeft me altijd heel veel rust.
woensdag 16 mei 2018 om 07:46
Dat klopt, Lady-Day. Ver weg van Nederland en mijn familie, buiten mijn eigen gezin om. Het breekt mijn hart om ze ver van mijn vader te zijn en hem nu niet (fysiek) te steunen. Ik kan er een boek over schrijven. Maar weet ook dat dit helaas de consequentie is van onze keuze om hier in NZ gaan wonen. Mijn ouders hebben ons altijd gesteund hier in. Iedereen leeft zijn eigen leven, zei mijn moeder wel eens. Het contact en de relatie met mijn vader is gelukkig heel goed en we hebben een soort van balans gevonden. Ik heb wel het gevoel dat ik hem kan steunen, hoe gek dat misschien ook klinkt. Het gaat om de band die je met iemand hebt, niet zozeer de afstand.
Ik vind trouwens dat je prachtig schrijft. Veelal voel en ervaar ik precies hetzelfde. Ik zit min of meer in het zelfde vaarwater. Hopelijk vind je komende dagen van rust. Het is moeilijk he, vooral als je ook nog zo moe bent. Sterkte xx
Ik vind trouwens dat je prachtig schrijft. Veelal voel en ervaar ik precies hetzelfde. Ik zit min of meer in het zelfde vaarwater. Hopelijk vind je komende dagen van rust. Het is moeilijk he, vooral als je ook nog zo moe bent. Sterkte xx
woensdag 16 mei 2018 om 08:31
Teun, ook op afstand kun je elkaar goed steunen. Het gaat inderdaad om de band. Maar af en toe samen een kopje thee drinken of een wandeling maken vind ik momenteel heel fijn.
Mijn beste vriendin woont in Australie en aan haar heb ik ook heel veel. Een aantal jaar geleden ben ik een jaar bij haar geweest. Zij vroeg toen of ik niet in Melbourne wilde blijven. En buiten het feit dat dat uberhaupt niet zo makkelijk gaat, moest ik meteen aan mijn ouders denken. Ik wilde nog een aantal jaren van ze genieten. Nou, dat is nog 6 jaar geweest in het geval van mijn vader.
Ik had al 12 jaar in Canada gewoond en toen mijn oma kwam te overlijden ging er wel een knop om. Toen miste ik mijn familie echt heel erg. Een paar maanden later ben ik uit Canada weg gegaan. Ik blijf in ieder geval in NL tot mijn moeder er niet meer is. Daarna zie ik wel weer
Vandaag begon al weer met een dikke huilbui. Ik word er zo moe van, van dit emotionele gedoe. Ben ook ontzettend aan het PMS-en en heb al 3 dagen zware hoofdpijn die ik met geen enkele pijnstiller weg kan krijgen. Die hormonen zijn momenteel echt funest. Dit in combinatie met drama op het werk en gewoon compleet uitgeput zijn maakt mij nou niet bepaald een pretletter.
Na het weekend maar even kijken hoe de vlag er dan bij hangt. Dank voor je steun. Een dikke voor jou.
p.s. NZ is zo mooi! Ik ben er maar 1x geweest maar ik heb daar zo van genoten. Heel veel gejankt, van ontroering. Wat een huilebalk ben ik
Mijn beste vriendin woont in Australie en aan haar heb ik ook heel veel. Een aantal jaar geleden ben ik een jaar bij haar geweest. Zij vroeg toen of ik niet in Melbourne wilde blijven. En buiten het feit dat dat uberhaupt niet zo makkelijk gaat, moest ik meteen aan mijn ouders denken. Ik wilde nog een aantal jaren van ze genieten. Nou, dat is nog 6 jaar geweest in het geval van mijn vader.
Ik had al 12 jaar in Canada gewoond en toen mijn oma kwam te overlijden ging er wel een knop om. Toen miste ik mijn familie echt heel erg. Een paar maanden later ben ik uit Canada weg gegaan. Ik blijf in ieder geval in NL tot mijn moeder er niet meer is. Daarna zie ik wel weer
Vandaag begon al weer met een dikke huilbui. Ik word er zo moe van, van dit emotionele gedoe. Ben ook ontzettend aan het PMS-en en heb al 3 dagen zware hoofdpijn die ik met geen enkele pijnstiller weg kan krijgen. Die hormonen zijn momenteel echt funest. Dit in combinatie met drama op het werk en gewoon compleet uitgeput zijn maakt mij nou niet bepaald een pretletter.
Na het weekend maar even kijken hoe de vlag er dan bij hangt. Dank voor je steun. Een dikke
voor jou. p.s. NZ is zo mooi! Ik ben er maar 1x geweest maar ik heb daar zo van genoten. Heel veel gejankt, van ontroering. Wat een huilebalk ben ik
woensdag 16 mei 2018 om 09:00
Ik denk dat als je geen partner of kind hebt, het overlijden van een van je ouders het allerergste is wat je qua rouw kunt meemaken. Als je wel een partner en/of kinderen hebt, verschuift dat vaak. Daar zit wat mij betreft helemaaal geen waardeoordeel aan. Dat heeft louter te maken met de rol die ze in je leven spelen.redbulletje schreef: ↑15-05-2018 16:54Een vader (of moeder) vind ik veel erger. Dat zijn de enigen die vanaf jouw eerste minuut in je leven waren. Het is je fundering. Verdriet is niet te vergelijken, maar ik vind het altijd zo'n dooddoener als mensen zeggen dat de dood van hun partner of kind veel erger zijn dan van 'n ouder. Prima als zij dat voor zichzelf zo voelen, maar bepaal niet voor 'n ander wat die voor z'n ouders mag voelen.
Toen mijn moeder overleed, werd mijn verleden afgesneden.
Toen mijn partner overleed, werd mijn heden en mijn toekomst afgesneden.
En als mijn kind ooit iets zou overkomen... Daar denk ik maar niet aan.
woensdag 16 mei 2018 om 09:27
Mooi omschreven. Ik heb daar veel over nagedacht. Ik heb wel een partner, maar geen kinderen. Ik heb nooit kinderen gewild, maar toen mijn vader kwam te overlijden dacht ik er wel aan dat er niets meer bijkomt. Iedereen gaat alleen maar dood. Kinderen geven hoop en invulling. Althans, zo kijk ik er als niet-moeder nu tegenaan. Misschien zit ik er wel helemaal naast.hebjehaarookweer schreef: ↑16-05-2018 09:00Ik denk dat als je geen partner of kind hebt, het overlijden van een van je ouders het allerergste is wat je qua rouw kunt meemaken. Als je wel een partner en/of kinderen hebt, verschuift dat vaak. Daar zit wat mij betreft helemaaal geen waardeoordeel aan. Dat heeft louter te maken met de rol die ze in je leven spelen.
Toen mijn moeder overleed, werd mijn verleden afgesneden.
Toen mijn partner overleed, werd mijn heden en mijn toekomst afgesneden.
En als mijn kind ooit iets zou overkomen... Daar denk ik maar niet aan.
woensdag 16 mei 2018 om 09:32
Ik vind het juist vanwege de dood heel erg goed dat ik het einde van de lijn ben. Dat ik niet meewerk aan 't instant houden van het verliezen van mensen. Want als jij 'n kind neemt, gaat die ook weer die lijdensweg door omdat die ook zijn grootouders en ouders zal gaan kwijtraken.Lady_Day schreef: ↑16-05-2018 09:27Mooi omschreven. Ik heb daar veel over nagedacht. Ik heb wel een partner, maar geen kinderen. Ik heb nooit kinderen gewild, maar toen mijn vader kwam te overlijden dacht ik er wel aan dat er niets meer bijkomt. Iedereen gaat alleen maar dood. Kinderen geven hoop en invulling. Althans, zo kijk ik er als niet-moeder nu tegenaan. Misschien zit ik er wel helemaal naast.
Naast mijn moeder is er voor mij niemand meer om te verliezen en dat geeft ook rust.
woensdag 16 mei 2018 om 10:01
Voor mij klopt dat wel. In mijn behoorlijk door verlies getekende leven belichaamt hij inderdaad hoop, vreugde en nieuwe energie, en hij herinnert me eraan dat elk mens weliswaar eindig is, maar dat het leven toch doorgaat.Lady_Day schreef: ↑16-05-2018 09:27Mooi omschreven. Ik heb daar veel over nagedacht. Ik heb wel een partner, maar geen kinderen. Ik heb nooit kinderen gewild, maar toen mijn vader kwam te overlijden dacht ik er wel aan dat er niets meer bijkomt. Iedereen gaat alleen maar dood. Kinderen geven hoop en invulling. Althans, zo kijk ik er als niet-moeder nu tegenaan. Misschien zit ik er wel helemaal naast.
Dat hoeft hij niet te weten trouwens, laat hem maar lekker kind zijn
woensdag 16 mei 2018 om 10:05
Een kind brengt volgens mij ook weer veel zorgen met zich mee. Ze fietsen dagelijks in het drukke verkeer, ze krijgen foute vriendjes, worden gepest, ze gaan stappen en ouders liggen wakker tot ze om 4 uur eindelijk thuis komen, ze kunnen geen baan vinden of geen woning. En ook kinderen kunnen ongeneeslijk ziek worden, overlijden of verongelukken. Die zorgen stoppen volgens mij nooit. Daar ontsnap je als kindvrije gelukkig helemaal aan!
woensdag 16 mei 2018 om 10:10
Natuurlijk is dat zo. Voor mij persoonlijk weegt de vreugde alleen enorm op tegen de zorg. Dat die vergelijking voor jou anders uitpakt, is op dit forum inmiddels genoegzaam bekend, denk ik zomaarredbulletje schreef: ↑16-05-2018 10:05Een kind brengt volgens mij ook weer veel zorgen met zich mee. Ze fietsen dagelijks in het drukke verkeer, ze krijgen foute vriendjes, worden gepest, ze gaan stappen en ouders liggen wakker tot ze om 4 uur eindelijk thuis komen, ze kunnen geen baan vinden of geen woning. En ook kinderen kunnen ongeneeslijk ziek worden, overlijden of verongelukken. Die zorgen stoppen volgens mij nooit. Daar ontsnap je als kindvrije gelukkig helemaal aan!
woensdag 16 mei 2018 om 10:22
Zo veel herkenbaarheid hier.
Ik heb het ook dat het gemis groter is nu.
Teunteun: lijkt me prachtig waar je woont! Zijn je ouders wel eens bij je op bezoek geweest? Of zou je vader dat een keer willen? Fijn dat je er toch voor hem kan zijn!
Lady: hier ook pms. Bah! En ik ben ook iemand met niet zoveel energie. Door een ander slopend proces ( wat wel positief is afgelopen maar helaas heeft mijn vader dat niet meer mogen meemaken, hij stierf 2 weken te vroeg w.d.b.) was mijn energie al laag. Ik merk dat mn hoofd en lijf erg behoefte heeft aan rust maar dat is op moment erg moeilijk te pakken. Ik probeer wel rustig te doen en mijn momenten af en toe te nemen ( gisteren even fijn kunnen zwemmen) maar hier ook zeker aan mijn reserves en dat is niet goed/fijn.
Ondersteboven: mijn broer heeft samen met familielid de financien gedaan. Blij dat hun dat gedaan hebben.
Redbulletje: moeilijk is dat idd aan hee leven. Het kan veel moois geven maar ook zoveel pijn. Fijn dat je daar rust in hebt gevonden.
Christiana: fijn dat je met je dochter weggaat. Een andere omgeving doet vaak goed. En hopelijk geniet je en kan je wat energie opdoen.
Ik heb het ook dat het gemis groter is nu.
Teunteun: lijkt me prachtig waar je woont! Zijn je ouders wel eens bij je op bezoek geweest? Of zou je vader dat een keer willen? Fijn dat je er toch voor hem kan zijn!
Lady: hier ook pms. Bah! En ik ben ook iemand met niet zoveel energie. Door een ander slopend proces ( wat wel positief is afgelopen maar helaas heeft mijn vader dat niet meer mogen meemaken, hij stierf 2 weken te vroeg w.d.b.) was mijn energie al laag. Ik merk dat mn hoofd en lijf erg behoefte heeft aan rust maar dat is op moment erg moeilijk te pakken. Ik probeer wel rustig te doen en mijn momenten af en toe te nemen ( gisteren even fijn kunnen zwemmen) maar hier ook zeker aan mijn reserves en dat is niet goed/fijn.
Ondersteboven: mijn broer heeft samen met familielid de financien gedaan. Blij dat hun dat gedaan hebben.
Redbulletje: moeilijk is dat idd aan hee leven. Het kan veel moois geven maar ook zoveel pijn. Fijn dat je daar rust in hebt gevonden.
Christiana: fijn dat je met je dochter weggaat. Een andere omgeving doet vaak goed. En hopelijk geniet je en kan je wat energie opdoen.
woensdag 16 mei 2018 om 10:55
Mooi omschreven. Ik kan me daar wel iets bij voorstellen. En natuurlijk zijn er zorgen. Er is altijd een keerzijde. Maar zonder geluk geen verdriet he... dan kun je maar beter nergens aan beginnen. Geen dieren, geen relatie, geen vrienden. Lijkt me ook zo'n karig leven.hebjehaarookweer schreef: ↑16-05-2018 10:01Voor mij klopt dat wel. In mijn behoorlijk door verlies getekende leven belichaamt hij inderdaad hoop, vreugde en nieuwe energie, en hij herinnert me eraan dat elk mens weliswaar eindig is, maar dat het leven toch doorgaat.
Dat hoeft hij niet te weten trouwens, laat hem maar lekker kind zijn
Ik heb nog steeds geen kinderwens en die heb ik nooit gehad, maar ik kan me nu wel voorstellen dat als ik jonger was geweest en mijn vader was verloren dat er wellicht toch een kind gekomen was. Dat heb ik echt nog nooit gehad en had ik me ook nooit kunnen voorstellen dat ik dat zou zeggen. Ik heb geen spijt van mijn keuze. Ik heb geen kind dus kan het ook niet missen.
woensdag 16 mei 2018 om 11:07
woensdag 16 mei 2018 om 11:22
Maar dan doe je het toch goed, bulletje? Een aantal vriendinnen van mij wilden heel graag kinderen en dat is gelukt. Ik wilde ze niet en dat is ook gelukt. Ik heb er de energie niet voor. Nooit gehad. Ik vond het tijdens de ziekte van mijn vader ook heel moeilijk om me op andere dingen te focussen. Ik was net aan een nieuwe baan begonnen dus dat was al meer dan genoeg. Mijn relatie stond echt op een laag pitje en we zagen elkaar sowieso al niet zo heel vaak want we wonen een uur van elkaar vandaan. Gelukkig begreep mijn vriend dat goed. Hij houdt ook erg van alleen zijn, dus dat kwam mooi uit.redbulletje schreef: ↑16-05-2018 11:07Bij mij bevesttigde het juist dat het goed is dat ik kindvrij ben. Ik kan mij maar op één ding tegelijk focussen en tijdens mijn vaders ziekte was dat mijn vader/ouders. Had daarnaast behoeft aan alleen zijn, dus een partner of kind zou ik dan helemaal niet kunnen handelen.
Ik had me echt niet voor kunnen stellen hoe het geweest zou zijn als ik wel een gezin had zoals vele anderen hier. Dat moet echt gekkenhuis geweest zijn. Ik vind het knap hoe sommige forummers hier wel al die ballen in de lucht weten te houden. Ik heb daar veel respect voor.
