Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
zondag 3 juni 2018 om 23:48
Het is zeker een rotziekte!
Ik ben toch blij dat je een fijn weekend hebt gehad Lady, dat je je hebt kunnen laten afleiden. Ondanks dat je het daarna thuis weer moeilijk had en de realiteit keihard binnenkomt, dat weekend heb je toch maar mooi meegepikt.
Als onze dierbaren een kans hebben om ons te zien van waar ze ook zijn, dan hoef je hem niets te vertellen. Want dan weet hij alles al
Ik ben toch blij dat je een fijn weekend hebt gehad Lady, dat je je hebt kunnen laten afleiden. Ondanks dat je het daarna thuis weer moeilijk had en de realiteit keihard binnenkomt, dat weekend heb je toch maar mooi meegepikt.
Als onze dierbaren een kans hebben om ons te zien van waar ze ook zijn, dan hoef je hem niets te vertellen. Want dan weet hij alles al
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
maandag 4 juni 2018 om 02:14
Gecondoleerd
Een van mijn ouders is ook van de maand overleden ( ik ben zelf <30)
Wat bij mij werkt is om tijden alleen te zijn. Om vervolgens in die tijd te denken aan mijn dierbare. Met het genot van verdovende middelen en muziek.
Tevens het schrijven van lezen en deze forum helpt voor mij om mijn emoties te uiten
Sterkte!
Een van mijn ouders is ook van de maand overleden ( ik ben zelf <30)
Wat bij mij werkt is om tijden alleen te zijn. Om vervolgens in die tijd te denken aan mijn dierbare. Met het genot van verdovende middelen en muziek.
Tevens het schrijven van lezen en deze forum helpt voor mij om mijn emoties te uiten
Sterkte!
maandag 4 juni 2018 om 06:40
Lambchop, daar heb je helemaal gelijk in. Maar stiekem hoopte ik dat ik dit weekend een denkbeeldige heuvel over gegaan zou zijn, want ik kon toch echt wel weer een beetje genieten. Ik merk wel dat de allerscherpste randjes eraf beginnen te gaan. Het missen wordt juist erger maar ik heb niet meer van die momenten dat ik me 'ineens' realiseer dat mijn vader dood is. Met 's ochtends wakker worden bijvoorbeeld. Ik weet het nu echt wel, dus ik hoef dat niet steeds te herbeleven.
Het is alweer 4,5 maanden geleden. De winter ging voorbij, de lente kwam (of zo) en het is nu al weer weken lang zomer en alles gaat in een waas voorbij. Ik kan me gewoon weinig van de laatste maanden herinneren. Voordat ik het weet zit ik op een jaar straks.
Advisor, jij ook gecondoleerd. Een maand is nog maar zo kort. Luister je dan naar speciale muziek die je aan je ouder doet denken of muziek die jij mooi vindt? Ik kon altijd heel goed alleen zijn, maar nu vind ik het verschrikkelijk. Helaas ben ik wel veel alleen (woon alleen en werk vaak thuis). Heb je in ieder geval wel lieve mensen om je heen?
Het is alweer 4,5 maanden geleden. De winter ging voorbij, de lente kwam (of zo) en het is nu al weer weken lang zomer en alles gaat in een waas voorbij. Ik kan me gewoon weinig van de laatste maanden herinneren. Voordat ik het weet zit ik op een jaar straks.
Advisor, jij ook gecondoleerd. Een maand is nog maar zo kort. Luister je dan naar speciale muziek die je aan je ouder doet denken of muziek die jij mooi vindt? Ik kon altijd heel goed alleen zijn, maar nu vind ik het verschrikkelijk. Helaas ben ik wel veel alleen (woon alleen en werk vaak thuis). Heb je in ieder geval wel lieve mensen om je heen?
maandag 4 juni 2018 om 09:32
Ja, ik heb ook meer behoefte aan alleen zijn. Lekker rustig doen waar IK zin in heb.
Ben heel erg aan het cononnen het afgelopen half jaar. Weinig zin om af te spreken met met vriendinnen voor wie iets vandaag een enorm drama is en het vergeten zijn als je er een paar dagen later naar vraagt.
Ben heel erg aan het cononnen het afgelopen half jaar. Weinig zin om af te spreken met met vriendinnen voor wie iets vandaag een enorm drama is en het vergeten zijn als je er een paar dagen later naar vraagt.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
maandag 4 juni 2018 om 09:42
Ik merk dat ik me het fijnst voel bij mijn vriend of bij mijn moeder. Bij sommige vriendinnen ook wel, maar bij anderen juist helemaal niet. Als ik een eerlijk antwoord geef hoe het met me gaat en dan de vraag krijg 'wat is er aan de hand dan?' terwijl ik in geuren en kleuren heb verteld hoe moeilijk dit voor me is, dan ben ik er al weer klaar mee.
maandag 4 juni 2018 om 10:41
Ik ook, Tinkeltje. Daarom probeer ik er nu een balans in te vinden. Ik heb dagen dat ik niemand persoonlijk spreek (wel via whatsapp dus niet geheel Remy) en dat vond ik eerder altijd prima maar nu word ik daar heel melodramatisch van.
Van het weekend hebben vriend en ik het ook voorzichtig gehad over eventueel samenwonen in de toekomst (wij LAT-ten al jaren). Had nooit gedacht dat ik voor dat idee open zou staan. Rouw doet gekke dingen met me
Van het weekend hebben vriend en ik het ook voorzichtig gehad over eventueel samenwonen in de toekomst (wij LAT-ten al jaren). Had nooit gedacht dat ik voor dat idee open zou staan. Rouw doet gekke dingen met me
maandag 4 juni 2018 om 19:07
maandag 4 juni 2018 om 19:26
Spikkels, ik weet dat het je leed niet verzacht, maar ik heb het ook weer even vreselijk moeilijk sinds gisteravond. Ik heb gisteren zelfs 2 glazen wijn naar binnen gegoten om me maar even niet zo rot te hoeven voelen. Ik drink bijna nooit!
Het is nu 4,5 maand geleden voor mij en ik vroeg me vandaag opeens af of het wel lente is geweest. Ik kan me er niets van herinneren.
Als ik geen actieve afleiding heb (zoals het weekendje weg) dan ben ik er nog zoveel mee bezig. Ik lees er ook heel veel over, schrijf in mijn dagboek, lees hier, schrijf hier, vandaag nog met mijn beste vriendin gesproken hierover.
Ik vraag mij af waar ik nu 'vast' zit. Er zijn geen schuldgevoelens (ja, heel af en toe, maar ik weet dat die nergens over gaan en daar zit ik ook niet in vast), er is geen woede meer waarom mijn vader dit moest overkomen. Waar ik moeite mee heb is het 'geloven' dat hij dood is en nooit meer terug komt. Elke keer als ik dat denk word ik duizelig en voel ik van die steken in mijn hart. Ik WEET echt wel dat ie dood is, dus waarom voel ik dit zo? Het desorienteert me enorm.
Als ik een weekendje weg ga, of op vakantie ga, dan neem ik altijd een klein kadootje voor mijn ouders mee. Dus ook afgelopen weekend... Ik zag meteen al iets leuks voor mijn moeder. Paar winkeltjes verderop zag ik iets voor mijn vader. Echt even zo'n 'YES!' moment, met meteen daarop een 'oh nee... hoeft niet meer'. Hij zit nog zo in mijn structuur.
Spikkels, lang verhaal, maar je bent niet alleen
Het is nu 4,5 maand geleden voor mij en ik vroeg me vandaag opeens af of het wel lente is geweest. Ik kan me er niets van herinneren.
Als ik geen actieve afleiding heb (zoals het weekendje weg) dan ben ik er nog zoveel mee bezig. Ik lees er ook heel veel over, schrijf in mijn dagboek, lees hier, schrijf hier, vandaag nog met mijn beste vriendin gesproken hierover.
Ik vraag mij af waar ik nu 'vast' zit. Er zijn geen schuldgevoelens (ja, heel af en toe, maar ik weet dat die nergens over gaan en daar zit ik ook niet in vast), er is geen woede meer waarom mijn vader dit moest overkomen. Waar ik moeite mee heb is het 'geloven' dat hij dood is en nooit meer terug komt. Elke keer als ik dat denk word ik duizelig en voel ik van die steken in mijn hart. Ik WEET echt wel dat ie dood is, dus waarom voel ik dit zo? Het desorienteert me enorm.
Als ik een weekendje weg ga, of op vakantie ga, dan neem ik altijd een klein kadootje voor mijn ouders mee. Dus ook afgelopen weekend... Ik zag meteen al iets leuks voor mijn moeder. Paar winkeltjes verderop zag ik iets voor mijn vader. Echt even zo'n 'YES!' moment, met meteen daarop een 'oh nee... hoeft niet meer'. Hij zit nog zo in mijn structuur.
Spikkels, lang verhaal, maar je bent niet alleen
maandag 4 juni 2018 om 20:46
Dank je wel lambshop
Lady ik denk niet dat je vastzit ofzo het is het intense missen wat je zegt hij zit in je systeem in je hart al zolang en ben je aan aan het onthechten of zoiets weet ik veel, maar zo kut is het.
Ik voel het ook in elke vezel in mij die pijn.
Die gewoontedingen die zijn juist zo confronterend het gewone en normale en dan blijkt ineens weer dat alles anders is. Bam
Ik denk ook weleens ik neem een paar wijntjes ofzo maar ben veel te bang dat ik me dan beter voel en er is een alcholist geboren
dus maar niet .
Dagen zoals deze duren lang en wat jullie ook zeggen ik ben normaal zo graag alleen maar nu echt remy gevoel
Lady ik denk niet dat je vastzit ofzo het is het intense missen wat je zegt hij zit in je systeem in je hart al zolang en ben je aan aan het onthechten of zoiets weet ik veel, maar zo kut is het.
Ik voel het ook in elke vezel in mij die pijn.
Die gewoontedingen die zijn juist zo confronterend het gewone en normale en dan blijkt ineens weer dat alles anders is. Bam
Ik denk ook weleens ik neem een paar wijntjes ofzo maar ben veel te bang dat ik me dan beter voel en er is een alcholist geboren
dus maar niet .Dagen zoals deze duren lang en wat jullie ook zeggen ik ben normaal zo graag alleen maar nu echt remy gevoel
maandag 4 juni 2018 om 20:56
Zo herkenbaar!Lady_Day schreef: ↑04-06-2018 19:26
Als ik een weekendje weg ga, of op vakantie ga, dan neem ik altijd een klein kadootje voor mijn ouders mee. Dus ook afgelopen weekend... Ik zag meteen al iets leuks voor mijn moeder. Paar winkeltjes verderop zag ik iets voor mijn vader. Echt even zo'n 'YES!' moment, met meteen daarop een 'oh nee... hoeft niet meer'. Hij zit nog zo in mijn structuur.
maandag 4 juni 2018 om 21:01
Ja, ik denk dat dit onthechten is, loslaten. Een kennis van mij is helderziend/horend/voelend of whatever. Vlak nadat mijn vader was overleden was ze bij me. Ze gaf me advies en liet me een 'engelenkaart' trekken. Welke trok ik? 'Loslaten'. Daar moest ik mee bezig. Ik moest er wel om lachen destijds want ik had toch al losgelaten? Hmmzz... ja, dat was nog in de tijd dat ik euforisch was.
Ik las laatst in het book 'The year of magical thinking' van Joan Didion deze regels:
Ik las laatst in het book 'The year of magical thinking' van Joan Didion deze regels:
En ik denk dat dit voor mij klopt.I know why we try to keep the dead alive: we try to keep them alive in order to keep them with us
dinsdag 5 juni 2018 om 11:20
Dat loslaten is zo moeilijk, ja. Verstandelijk weten we het wel, maar onze geliefden zitten nog zo vast in ons systeem. Dat duurt nog maanden (jaren?), denk ik. Zo herkenbaar van die cadeautjes. Zo vaak zie ik iets wat ik zo graag voor mijn moeder had willen kopen. Mijn moeder en ik hadden het bijvoorbeeld ook met kleren; we bewaarden altijd alles voor elkaar. En gaven het aan elkaar als we elkaar weer zagen. Zo is menig kledingstuk heen en weer gegaan. Regelmatig kocht ik iets voor haar. Nu hoeft dat dus niet meer... Het gemis zit hem in grote en kleine dingetjes. Een paar van haar kleren heb ik nog, maar ik draag het eigenlijk niet meer. Te pijnlijk.
Fijn om hier te lezen dat veel ‘lotgenoten’ zoveel steun hebben aan dit topic. Zo ervaar ik het zelf ook. Ondanks ons verdriet is het mooi dat we elkaar op deze manier wat vooruit kunnen helpen.
Fijn om hier te lezen dat veel ‘lotgenoten’ zoveel steun hebben aan dit topic. Zo ervaar ik het zelf ook. Ondanks ons verdriet is het mooi dat we elkaar op deze manier wat vooruit kunnen helpen.
dinsdag 5 juni 2018 om 20:23
Ik ben zo blij met dit forum. Op mijn werk moet ik me de hele dag inhouden en een masker opzetten. Af en toe vlucht ik dan even weg en lees ik weer wat dingen terug hier. Het biedt mij heel veel troost dat anderen, jullie dus, weten wat het is om hier doorheen te gaan.
Ik snap dat heel goed van die kleding, Teun, maar ik heb het zelf net omgekeerd. Ik heb een paar t-shirtjes van mijn vader. Die draag ik vaak thuis of ik slaap er in. Ik heb verder niet zoveel spulletjes van hem want hij had weinig persoonlijke dingen. Ik heb nog een jasje van hem. Ding is helemaal verkleurd, zitten wat gaten in en verfvlekken op. Die had ie aan toen hij bij mij aan het renoveren was, 2 jaar geleden. Het ruikt zelfs nog naar hem. Die kan ik nooit wegdoen.
Vandaag had ik weer een moeilijke dag. Gelukkig belde een vriendin me. Toen ze vroeg hoe het met me ging zei ik: 'het gaat wel' en begon vervolgens als een klein kind heel hard te huilen. Eigenlijk lucht dat wel op, dat masker afgooien.
Straks nog een paar dagen naar mijn moeder. Het is de trouwdag van mijn ouders. Waarom moeten al die dagen ook zo snel op elkaar? Haar verjaardag, zijn verjaardag, moederdag, vaderdag, hun trouwdag, mijn verjaardag. En volgende week ook nog de sterfdag van haar vader, mijn opa (3 jaar geleden).
Ik snap dat heel goed van die kleding, Teun, maar ik heb het zelf net omgekeerd. Ik heb een paar t-shirtjes van mijn vader. Die draag ik vaak thuis of ik slaap er in. Ik heb verder niet zoveel spulletjes van hem want hij had weinig persoonlijke dingen. Ik heb nog een jasje van hem. Ding is helemaal verkleurd, zitten wat gaten in en verfvlekken op. Die had ie aan toen hij bij mij aan het renoveren was, 2 jaar geleden. Het ruikt zelfs nog naar hem. Die kan ik nooit wegdoen.
Vandaag had ik weer een moeilijke dag. Gelukkig belde een vriendin me. Toen ze vroeg hoe het met me ging zei ik: 'het gaat wel' en begon vervolgens als een klein kind heel hard te huilen. Eigenlijk lucht dat wel op, dat masker afgooien.
Straks nog een paar dagen naar mijn moeder. Het is de trouwdag van mijn ouders. Waarom moeten al die dagen ook zo snel op elkaar? Haar verjaardag, zijn verjaardag, moederdag, vaderdag, hun trouwdag, mijn verjaardag. En volgende week ook nog de sterfdag van haar vader, mijn opa (3 jaar geleden).
woensdag 6 juni 2018 om 02:14
Knuffelen met dieren kan zo troostend werken, dat klopt helemaal. Wat lief, twee ratjes. Afgelopen maanden heb ik veel aan mijn hond gehad. Als ik alleen en verdrietig was, kwam ze even bij me kijken en legde ze haar kop om mijn schoot. Door haar te aaien voelde ik me vaak beter.
Mijn kat is een arrogant beest en kijkt vooral van een afstandje toe, tenzij het etenstijd is. Maar soms kwam ze ook bij mij liggen en ging ze heel hard spinnen. Niet in combinatie met de hond overigens....
Ook in het proces voor het overlijden van mijn moeder, voelde mijn hond goed aan dat er iets speelde. Wekenlang staarde ze me vaak aan met zielige ogen, zocht ze mij op en lig bij mijn voeten liggen. Terwijl ze normaal gesproken totaal gefixeerd is op mijn man. Dieren kunnen veel aanvoelen, hè. Ja, ik heb er veel steun aan.
En ook aan jullie, Lady. Ik lees dagelijks mee en zou iedereen persoonlijk een hart onder de riem willen steken. Helaas komt het er niet van, maar ik leef met jullie allemaal mee. En weet hoe moeilijk het is. Onze emoties en verdriet mogen er zijn. Onderdruk ze niet.
Gelukkig gaat het steeds beter met me, dat merk ik. Af en toe niet. Vandaag had ik ineens een schrik in mijn lijf. Ik moest een scan laten doen ivm pre menopauze toestanden. Niet bijzonders. Ik lag daar en dacht ineens aan mijn moeder en haar ziekte. Ik werd zo bang en verdrietig. Paniekerig bijna. Herbeleefde de pijn en schrik, want ik was met haar destijds toen ze de tumoren bij haar ontdekten tijdens een scan, bijna een jaar geleden. Ik heb zojuist nog keihard zitten janken in de auto.
Mijn kat is een arrogant beest en kijkt vooral van een afstandje toe, tenzij het etenstijd is. Maar soms kwam ze ook bij mij liggen en ging ze heel hard spinnen. Niet in combinatie met de hond overigens....
Ook in het proces voor het overlijden van mijn moeder, voelde mijn hond goed aan dat er iets speelde. Wekenlang staarde ze me vaak aan met zielige ogen, zocht ze mij op en lig bij mijn voeten liggen. Terwijl ze normaal gesproken totaal gefixeerd is op mijn man. Dieren kunnen veel aanvoelen, hè. Ja, ik heb er veel steun aan.
En ook aan jullie, Lady. Ik lees dagelijks mee en zou iedereen persoonlijk een hart onder de riem willen steken. Helaas komt het er niet van, maar ik leef met jullie allemaal mee. En weet hoe moeilijk het is. Onze emoties en verdriet mogen er zijn. Onderdruk ze niet.
Gelukkig gaat het steeds beter met me, dat merk ik. Af en toe niet. Vandaag had ik ineens een schrik in mijn lijf. Ik moest een scan laten doen ivm pre menopauze toestanden. Niet bijzonders. Ik lag daar en dacht ineens aan mijn moeder en haar ziekte. Ik werd zo bang en verdrietig. Paniekerig bijna. Herbeleefde de pijn en schrik, want ik was met haar destijds toen ze de tumoren bij haar ontdekten tijdens een scan, bijna een jaar geleden. Ik heb zojuist nog keihard zitten janken in de auto.
woensdag 6 juni 2018 om 06:57
Knuffelen met dieren werkt helend inderdaad. Alleen de onze zijn niet zo empathisch onderlegd. Zelfs de pup niet. Die gaat ook haar eigen gang en slaapt vaak op haar 'eigen' slaapkamer. En dan heb ik nog een arrogante kat die alleen bij me komt als zij daar behoefte aan heeft. Gelukkig is dat wel regelmatig.
Ik weet niet of het bij mij beter gaat. Sommige dingen wel. Ik word niet meer huilend wakker. En van die paniekaanvallen heb ik ook bijna niet meer. Maar het gemis wordt erger en ik kan daar niet aan ontsnappen.
Er komen geen nieuwe herinneringen bij en dat vind ik heel erg. Sowieso, behalve 2 heel korte vakanties kan ik me weinig herinneren van de afgelopen maanden. Ik kan me niet herinneren of we een strenge winter hebben gehad of niet. Hebben we uberhaupt lente gehad? Het lijkt ineens zomer, maar dan ook al een tijdje. Ik zie die dingen wel, maar het registreert niet.
Dromen jullie ook over je ouder? Ik had dat in de eerste weken wel heel erg en opeens stopte het. Ik vind dat zo gek, want ik ben er de hele dag mee bezig. Ik heb vannacht wel over mijn vaders long arts gedroomd. Ik heb hem niet eens in elkaar geramd. Deze klojo heeft mijn vader naar huis gestuurd ondanks het vele vocht in zijn longen met 'niets aan de hand, kom maar terug voor reguliere controle in februari'. Toen was hij al dood.
De grote woede is voorbij maar nog steeds kan ik bij vlagen ontzettend boos worden over hoe mijn vader is behandeld (mishandeld). Hem afdoen als een zeur terwijl de kanker overal in zijn longen en zijn botten zat.
Ik weet niet of het bij mij beter gaat. Sommige dingen wel. Ik word niet meer huilend wakker. En van die paniekaanvallen heb ik ook bijna niet meer. Maar het gemis wordt erger en ik kan daar niet aan ontsnappen.
Er komen geen nieuwe herinneringen bij en dat vind ik heel erg. Sowieso, behalve 2 heel korte vakanties kan ik me weinig herinneren van de afgelopen maanden. Ik kan me niet herinneren of we een strenge winter hebben gehad of niet. Hebben we uberhaupt lente gehad? Het lijkt ineens zomer, maar dan ook al een tijdje. Ik zie die dingen wel, maar het registreert niet.
Dromen jullie ook over je ouder? Ik had dat in de eerste weken wel heel erg en opeens stopte het. Ik vind dat zo gek, want ik ben er de hele dag mee bezig. Ik heb vannacht wel over mijn vaders long arts gedroomd. Ik heb hem niet eens in elkaar geramd. Deze klojo heeft mijn vader naar huis gestuurd ondanks het vele vocht in zijn longen met 'niets aan de hand, kom maar terug voor reguliere controle in februari'. Toen was hij al dood.
De grote woede is voorbij maar nog steeds kan ik bij vlagen ontzettend boos worden over hoe mijn vader is behandeld (mishandeld). Hem afdoen als een zeur terwijl de kanker overal in zijn longen en zijn botten zat.
donderdag 7 juni 2018 om 02:55
Ach ja, ik zou willen dat ik vaker over haar droomde. Dan had ik ten minste het idee dat ze dicht bij mij was. Helaas is dat niet het geval. Gek he, terwijl ik zo vaak aan haar denk. Ik denk dat het ook een soort zelfbescherming is, als onderdeel van het onthechtingsproces. Iemand zei het hier al eerder dat het misschien later komt, over een jaar of zo. Ze voelt nu verder dan ooit.
Één keer heb ik wel echt heel duidelijk over haar gedroomd; ze gaf mij toen het idee/recept om gebraden varkensvlees te maken. Yummy. Ik ben dat toen gelijk gaan doen, haha. Het was niet zo super lekker als zij dat kon, maar toch een aardige poging.
Wat moet het vreselijk frusterend voor jullie zijn geweest, destijds met die longarts, Lady. Afschuwelijk. Daar ben je overduidelijk nog niet overheen. Hebben jullie daar ooit nog wat mee kunnen doen? Al brengt het je vader natuurlijk niet meer terug.
Één keer heb ik wel echt heel duidelijk over haar gedroomd; ze gaf mij toen het idee/recept om gebraden varkensvlees te maken. Yummy. Ik ben dat toen gelijk gaan doen, haha. Het was niet zo super lekker als zij dat kon, maar toch een aardige poging.
Wat moet het vreselijk frusterend voor jullie zijn geweest, destijds met die longarts, Lady. Afschuwelijk. Daar ben je overduidelijk nog niet overheen. Hebben jullie daar ooit nog wat mee kunnen doen? Al brengt het je vader natuurlijk niet meer terug.
donderdag 7 juni 2018 om 07:14
Wat grappig van dat recept, Teun! Dat lijkt me dan wel heel bijzonder.
Mijn vader voelt ook heel ver weg momenteel. Ja, verder dan ooit. Een vriendin vertelde me over een teken dat zij gekregen had van haar overleden man, en dat was echt eentje die niet te missen was. Daar word ik dan heel blij van. Het geeft me hoop. Hoop dat ik zelf ook een teken krijg, maar vooral ook dat hij er toch nog een heel klein beetje is, ondanks dat het oorverdovend stil is van zijn kant.
Die longarts, verder niets mee gedaan. Hij is niet de enige arts die het allemaal afdeed als een griepje. Mijn vader stond de laatste paar jaar onder behandeling van allerlei artsen omdat hij een zeldzame autoimmuunziekte had. Er is een hele batterij aan artsen die steken heeft laten vallen. Drie jaar geleden werd hij ziek, en ik ben ervan overtuigd dat hij 3 jaar geleden ook al longkanker had. Wij waren er destijds bang voor, ook vanwege mijn vaders beroep (altijd met giftige stoffen en gassen gewerkt), maar er werd gewoon niet doorgepakt. Misschien schrijf ik ooit nog wel een brief, maar momenteel is dat te emotioneel.
Mijn vader voelt ook heel ver weg momenteel. Ja, verder dan ooit. Een vriendin vertelde me over een teken dat zij gekregen had van haar overleden man, en dat was echt eentje die niet te missen was. Daar word ik dan heel blij van. Het geeft me hoop. Hoop dat ik zelf ook een teken krijg, maar vooral ook dat hij er toch nog een heel klein beetje is, ondanks dat het oorverdovend stil is van zijn kant.
Die longarts, verder niets mee gedaan. Hij is niet de enige arts die het allemaal afdeed als een griepje. Mijn vader stond de laatste paar jaar onder behandeling van allerlei artsen omdat hij een zeldzame autoimmuunziekte had. Er is een hele batterij aan artsen die steken heeft laten vallen. Drie jaar geleden werd hij ziek, en ik ben ervan overtuigd dat hij 3 jaar geleden ook al longkanker had. Wij waren er destijds bang voor, ook vanwege mijn vaders beroep (altijd met giftige stoffen en gassen gewerkt), maar er werd gewoon niet doorgepakt. Misschien schrijf ik ooit nog wel een brief, maar momenteel is dat te emotioneel.
donderdag 7 juni 2018 om 11:34
Lambchop, ja, dat ie ziek is geworden, dat kan ik accepteren. Dat is gewoon vette pech, maar dat ie zo veel pijn heeft geleden, vind ik echt heel erg. Hij heeft 3 maanden niet kunnen liggen want zijn longen drukten op het longvlies waardoor hij het benauwd kreeg en ondraaglijke pijn had. Hij heeft dan ook bijna 3 maanden niet kunnen slapen want 's nachts was ook zittend de pijn heel heftig.
Een keer is mijn moeder midden in de nacht naar het de spoedeisende eerste hulp gereden want mijn vader wist niet meer hoe hij het had en daar is hij afgescheept met een doosje Diclofenac, wat we thuis ook wel hadden liggen.
Mijn vader was geen zeur. In tegendeel. Hij had een enorm hoge pijngrens dus dat hij keer op keer weggestuurd was, vind ik echt heel erg. Ik heb wel geleerd dat je je echt als een pitbull er in moet vast bijten. Dat zit ook niet in mijn natuur, maar ik heb wel gemerkt dat toen ik echt dingen ging eisen en 'moeilijk' ging doen, dat ik toch dingen gedaan kreeg.
Ik vind het heel erg om te lezen, ook hier, hoe sommige van onze ouders hebben moeten lijden, terwijl ik denk dat dat in veel gevallen gewoon niet nodig was geweest.
Een keer is mijn moeder midden in de nacht naar het de spoedeisende eerste hulp gereden want mijn vader wist niet meer hoe hij het had en daar is hij afgescheept met een doosje Diclofenac, wat we thuis ook wel hadden liggen.
Mijn vader was geen zeur. In tegendeel. Hij had een enorm hoge pijngrens dus dat hij keer op keer weggestuurd was, vind ik echt heel erg. Ik heb wel geleerd dat je je echt als een pitbull er in moet vast bijten. Dat zit ook niet in mijn natuur, maar ik heb wel gemerkt dat toen ik echt dingen ging eisen en 'moeilijk' ging doen, dat ik toch dingen gedaan kreeg.
Ik vind het heel erg om te lezen, ook hier, hoe sommige van onze ouders hebben moeten lijden, terwijl ik denk dat dat in veel gevallen gewoon niet nodig was geweest.
lady_day wijzigde dit bericht op 07-06-2018 23:04
0.09% gewijzigd
donderdag 7 juni 2018 om 12:16
Hier hetzelfde. ik heb zo moeten strijden voor pijnmedicatie. Veel ruzie moeten maken en discussie moeten voeren. toen het eenmaal kanker bleek werd het wel makkelijk. Maar er was weinig goede sturing op. ik heb me er helemaal in vastgebeten. En uiteindelijk luisterde ze allemaal wel naar mij Als ik zei dat er iets bij moest dan keken ze of dat kon qua cocktail maar gaven ze het gewoon.
Maar dan nog... pleisters, 22 pillen op een dag....en dan nog heel veel pijn. Gelukkig was, door de bestraling, de pijn heel heftig maar wel onder controle. met alle medicatie ging het redelijk. Daarvoor was het dramatisch. Ik heb daar ook heel lang veel last van gehad. En nog steeds wel. Maar gelukkig raakt het ook wat naar de achtergrond.
Maar dan nog... pleisters, 22 pillen op een dag....en dan nog heel veel pijn. Gelukkig was, door de bestraling, de pijn heel heftig maar wel onder controle. met alle medicatie ging het redelijk. Daarvoor was het dramatisch. Ik heb daar ook heel lang veel last van gehad. En nog steeds wel. Maar gelukkig raakt het ook wat naar de achtergrond.
