Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
maandag 11 juni 2018 om 22:48
Dat is een soort paradox, he?Dat vind ik ook, maar ik betwijfel of het hebben van nageslacht daar bij mensen die er in staan zoals wij iets aan had veranderd.
Omdat ik het leven vrij nutteloos vind (en altijd al gevonden heb), heb ik geen kinderen. Maar ik kan me heel goed voorstellen dat als je wel kinderen hebt, dat dat een reden is om door te gaan. Ik denk dat kinderen wel degelijk 'zin' in je leven kunnen brengen. Ik merk dat ik dat toch wel meer begin te missen. Ik moet het dus ergens anders zoeken...
dinsdag 12 juni 2018 om 15:29
Vandaag was het een confronterende dag op de psz bij mijn zoontje.
Eerst was er een moeder van 2 kindjes die vertelde dat haar oudste ziek was. Ze kwam snel de jongste naar psz brengen en haar moeder paste ondertussen op.
Daarna ook nog met een oma gesproken. Ze brengt en haalt haar kleindochter elke week. Eerder deze week zag ik haar toevallig ook al met haar kleindochter. Ze is daar denk ik meerdere dagen per week.
Ze vertelde me dat ze erg bezorgd was over haar kleindochters. Ze vond het lastig ze los te laten. Van de ouders mocht de oudste al een stukje fietsen alleen. Dat vond ze als oma maar niets. Ze was er bang voor dat er iets met de kinderen zou gebeuren. Ze zei dat het dan niet alleen haarzelf pijn deed maar vooral zou ze het dan zo rot vinden voor haar dochter. Want ze wilde haar dochter niet verdrietig maken.
Als er bij ons iemand ziek is past er geen enkele opa of oma op. Vorige week was ik zelf ziek. Mijn zoontje kan niet de hele dag stil zitten of zichzelf bezig houden. Dus ben ik met mijn zieke kop toch maar dingen met hem gaan doen. Er is dan niemand om op terug te vallen, die even kan oppassen zodat ik even kan uitrusten. Of überhaupt iemand die vraagt hoe het met me gaat.
Wat oma vertelde is ook zo confronterend. Hier is er niemand die zo bezorgd is over ons zoontje. En geeft er ook niemand wat om of ik me rot zou voelen of niet.
Erg confronterend weer allemaal.
Dit is wat ik bedoel als er helemaal geen ouders meer zijn om op terug te vallen. Dat is een heel groot verschil.
Ik lees hier over zelf opa's en oma's hebben. Er zijn zelfs mensen die op mijn leeftijd nog opa's en oma's hebben. Het is dan erg moeilijk en vaak niet te begrijpen als je voor je 30e geen ouders meer hebt om op terug te vallen.
Eerst was er een moeder van 2 kindjes die vertelde dat haar oudste ziek was. Ze kwam snel de jongste naar psz brengen en haar moeder paste ondertussen op.
Daarna ook nog met een oma gesproken. Ze brengt en haalt haar kleindochter elke week. Eerder deze week zag ik haar toevallig ook al met haar kleindochter. Ze is daar denk ik meerdere dagen per week.
Ze vertelde me dat ze erg bezorgd was over haar kleindochters. Ze vond het lastig ze los te laten. Van de ouders mocht de oudste al een stukje fietsen alleen. Dat vond ze als oma maar niets. Ze was er bang voor dat er iets met de kinderen zou gebeuren. Ze zei dat het dan niet alleen haarzelf pijn deed maar vooral zou ze het dan zo rot vinden voor haar dochter. Want ze wilde haar dochter niet verdrietig maken.
Als er bij ons iemand ziek is past er geen enkele opa of oma op. Vorige week was ik zelf ziek. Mijn zoontje kan niet de hele dag stil zitten of zichzelf bezig houden. Dus ben ik met mijn zieke kop toch maar dingen met hem gaan doen. Er is dan niemand om op terug te vallen, die even kan oppassen zodat ik even kan uitrusten. Of überhaupt iemand die vraagt hoe het met me gaat.
Wat oma vertelde is ook zo confronterend. Hier is er niemand die zo bezorgd is over ons zoontje. En geeft er ook niemand wat om of ik me rot zou voelen of niet.
Erg confronterend weer allemaal.
Dit is wat ik bedoel als er helemaal geen ouders meer zijn om op terug te vallen. Dat is een heel groot verschil.
Ik lees hier over zelf opa's en oma's hebben. Er zijn zelfs mensen die op mijn leeftijd nog opa's en oma's hebben. Het is dan erg moeilijk en vaak niet te begrijpen als je voor je 30e geen ouders meer hebt om op terug te vallen.
dinsdag 12 juni 2018 om 15:33
Ja zo gaat dat vaak helaas. Mensen zijn niet echt sociaal meer. Vooral op zichzelf gericht. Dat is erg pijnlijk.Blondie456 schreef: ↑09-06-2018 20:36Mijn vriendenkring is me eerlijk gezegd wat tegen gevallen. Toen mijn man pas overleden was toen was iedereen er voor mij en dat deed me goed. Nu is het bijna 2,5 jaar geleden en ik ben zo vaak alleen .Natuurlijk heeft ieder zijn eigen gezinnetje maar eerlijk gezegd zijn ze mij wel vergeten. Niet wat betreft alle dingen die we met elkaar doen want dat doen we nog steeds maar als we niks hebben ben ik alleen.
Ook vinden veel mensen dat je dan zelf steeds initiatieven moet nemen. Net alsof een ander niet meer aan je hoeft te denken of zo.
Veel sterkte
dinsdag 12 juni 2018 om 16:57
Aan de ene kant denk ik dat mensen inderdaad minder sociaal zijn, maar ik moet zeggen dat wat ik om me heen zie... iedereen heeft het knetterdruk. Stellen met kleine kinderen, beiden een drukke baan, dan nog vaak zelf met gezondheidsproblemen zitten of ouders die aan het kwakkelen zijn. Ik hoor soms ook weken niets van mijn vriendinnen hoor. Ik snap het wel, iedereen heeft zijn eigen sores.
dinsdag 12 juni 2018 om 18:13
Even van me afschrijven hier.
Deze pijler lijkt me de beste plek.
Afgelopen september is mijn moeder overleden. Ze had een hoge leeftijd (89), en Had al een oaar jaar Alzheimer. Mijn vader is in 2014 overleden, en is nog ouder geworden (92).
Met allebei hun overleden had ik vrede, want ze hebben een goed leven gehad samen, maar ook met ons de kinderen.
Afgelopen januari bleek dat mijn echtgenoot uitgezaaid melanoom heeft.
Behandeling was nog wel mogelijk dankzij imunotherapie.
Maar in maart werd duidelijk dat er uitzaaiing is in longen, maag en hersenen.
Alleen tijd rekken was nog mogelijk.
Vorige week hebben we de laatste afsprsken gehad in EMC, en worden verder bijgestaan door onze huisarts.
En nu pas ga ik mijn ouders verschrikkelijk missen. Heb de neiging om ze te bellen, weer even mijn verhaal te doen.
Ik had de laatste jaren mijn moeder nooit meer gebeld, want ze werd er onrustig van. Alleen natuurlijk wel persoonlijk contact gehad. Maar dit voelt zo vreemd.
Ik ben 60 jaar en had dit nooit verwacht.
Deze pijler lijkt me de beste plek.
Afgelopen september is mijn moeder overleden. Ze had een hoge leeftijd (89), en Had al een oaar jaar Alzheimer. Mijn vader is in 2014 overleden, en is nog ouder geworden (92).
Met allebei hun overleden had ik vrede, want ze hebben een goed leven gehad samen, maar ook met ons de kinderen.
Afgelopen januari bleek dat mijn echtgenoot uitgezaaid melanoom heeft.
Behandeling was nog wel mogelijk dankzij imunotherapie.
Maar in maart werd duidelijk dat er uitzaaiing is in longen, maag en hersenen.
Alleen tijd rekken was nog mogelijk.
Vorige week hebben we de laatste afsprsken gehad in EMC, en worden verder bijgestaan door onze huisarts.
En nu pas ga ik mijn ouders verschrikkelijk missen. Heb de neiging om ze te bellen, weer even mijn verhaal te doen.
Ik had de laatste jaren mijn moeder nooit meer gebeld, want ze werd er onrustig van. Alleen natuurlijk wel persoonlijk contact gehad. Maar dit voelt zo vreemd.
Ik ben 60 jaar en had dit nooit verwacht.
Wees jezelf, er zijn al anderen genoeg
dinsdag 12 juni 2018 om 18:24
Even van me afschrijven hier.
Deze pijler lijkt me de beste plek.
Afgelopen september is mijn moeder overleden. Ze had een hoge leeftijd (89), en Had al een oaar jaar Alzheimer. Mijn vader is in 2014 overleden, en is nog ouder geworden (92).
Met allebei hun overleden had ik vrede, want ze hebben een goed leven gehad samen, maar ook met ons de kinderen.
Afgelopen januari bleek dat mijn echtgenoot uitgezaaid melanoom heeft.
Behandeling was nog wel mogelijk dankzij imunotherapie.
Maar in maart werd duidelijk dat er uitzaaiing is in longen, maag en hersenen.
Alleen tijd rekken was nog mogelijk.
Vorige week hebben we de laatste afsprsken gehad in EMC, en worden verder bijgestaan door onze huisarts.
En nu pas ga ik mijn ouders verschrikkelijk missen. Heb de neiging om ze te bellen, weer even mijn verhaal te doen.
Ik had de laatste jaren mijn moeder nooit meer gebeld, want ze werd er onrustig van. Alleen natuurlijk wel persoonlijk contact gehad. Maar dit voelt zo vreemd.
Ik ben 60 jaar en had dit nooit verwacht.
Deze pijler lijkt me de beste plek.
Afgelopen september is mijn moeder overleden. Ze had een hoge leeftijd (89), en Had al een oaar jaar Alzheimer. Mijn vader is in 2014 overleden, en is nog ouder geworden (92).
Met allebei hun overleden had ik vrede, want ze hebben een goed leven gehad samen, maar ook met ons de kinderen.
Afgelopen januari bleek dat mijn echtgenoot uitgezaaid melanoom heeft.
Behandeling was nog wel mogelijk dankzij imunotherapie.
Maar in maart werd duidelijk dat er uitzaaiing is in longen, maag en hersenen.
Alleen tijd rekken was nog mogelijk.
Vorige week hebben we de laatste afsprsken gehad in EMC, en worden verder bijgestaan door onze huisarts.
En nu pas ga ik mijn ouders verschrikkelijk missen. Heb de neiging om ze te bellen, weer even mijn verhaal te doen.
Ik had de laatste jaren mijn moeder nooit meer gebeld, want ze werd er onrustig van. Alleen natuurlijk wel persoonlijk contact gehad. Maar dit voelt zo vreemd.
Ik ben 60 jaar en had dit nooit verwacht.
Wees jezelf, er zijn al anderen genoeg
dinsdag 12 juni 2018 om 18:24
Dit is zo herkenbaar. Ik kan me zo goed voorstellen hoe confronterend dit soort gesprekken zijn.yogonaise schreef: ↑12-06-2018 15:29Vandaag was het een confronterende dag op de psz bij mijn zoontje.
Eerst was er een moeder van 2 kindjes die vertelde dat haar oudste ziek was. Ze kwam snel de jongste naar psz brengen en haar moeder paste ondertussen op.
Daarna ook nog met een oma gesproken. Ze brengt en haalt haar kleindochter elke week. Eerder deze week zag ik haar toevallig ook al met haar kleindochter. Ze is daar denk ik meerdere dagen per week.
Ze vertelde me dat ze erg bezorgd was over haar kleindochters. Ze vond het lastig ze los te laten. Van de ouders mocht de oudste al een stukje fietsen alleen. Dat vond ze als oma maar niets. Ze was er bang voor dat er iets met de kinderen zou gebeuren. Ze zei dat het dan niet alleen haarzelf pijn deed maar vooral zou ze het dan zo rot vinden voor haar dochter. Want ze wilde haar dochter niet verdrietig maken.
Als er bij ons iemand ziek is past er geen enkele opa of oma op. Vorige week was ik zelf ziek. Mijn zoontje kan niet de hele dag stil zitten of zichzelf bezig houden. Dus ben ik met mijn zieke kop toch maar dingen met hem gaan doen. Er is dan niemand om op terug te vallen, die even kan oppassen zodat ik even kan uitrusten. Of überhaupt iemand die vraagt hoe het met me gaat.
Wat oma vertelde is ook zo confronterend. Hier is er niemand die zo bezorgd is over ons zoontje. En geeft er ook niemand wat om of ik me rot zou voelen of niet.
Erg confronterend weer allemaal.
Dit is wat ik bedoel als er helemaal geen ouders meer zijn om op terug te vallen. Dat is een heel groot verschil.
Ik lees hier over zelf opa's en oma's hebben. Er zijn zelfs mensen die op mijn leeftijd nog opa's en oma's hebben. Het is dan erg moeilijk en vaak niet te begrijpen als je voor je 30e geen ouders meer hebt om op terug te vallen.
Mijn beide ouders zijn overleden tussen mijn 22e en 27e, en ik ben nu bijna uitgerekend van ons eerste kindje. Ik vind het nu al lastig om niemand te hebben om op terug te vallen. Mijn zus had al een dochtertje toen onze ouders kwamen te overlijden en zij heeft ook nog herinneringen aan oma. Het doet heel veel pijn dat mijn moeder mijn kinderen nooit zal meemaken. Een soort pijn die niet is uit te leggen of te omschrijven en ook niet te begrijpen is als je het zelf niet meemaakt/meegemaakt hebt.
dinsdag 12 juni 2018 om 19:47
Inderdaad heel moeilijk. Het is meestal ook niet te begrijpen door anderen.Ljubavi schreef: ↑12-06-2018 18:24Dit is zo herkenbaar. Ik kan me zo goed voorstellen hoe confronterend dit soort gesprekken zijn.
Mijn beide ouders zijn overleden tussen mijn 22e en 27e, en ik ben nu bijna uitgerekend van ons eerste kindje. Ik vind het nu al lastig om niemand te hebben om op terug te vallen. Mijn zus had al een dochtertje toen onze ouders kwamen te overlijden en zij heeft ook nog herinneringen aan oma. Het doet heel veel pijn dat mijn moeder mijn kinderen nooit zal meemaken. Een soort pijn die niet is uit te leggen of te omschrijven en ook niet te begrijpen is als je het zelf niet meemaakt/meegemaakt hebt.
Ik heb niet veel tips helaas. Alleen dat je sterker bent dan je zelf denkt. Hopelijk heb je lieve mensen om je heen. Misschien kun je nog dingen delen met je zus? Dat zou mooi zijn.
dinsdag 12 juni 2018 om 19:53
Dit soort gesprekken zijn er regelmatig. Na afloop voel ik me zo leeg dan. Jammer dat de mensen om ons heen ons gemis niet zien of begrijpen. Het zou veel verschil uitmaken.
dinsdag 12 juni 2018 om 19:55
Zo gaat het tegenwoordig. Voor mensen die echt alleen staan zo pijnlijk. Voor deze mensen zou een beetje interesse en aandacht zoveel verschil uitmaken. Maar de meesten zijn druk druk druk en zien het niet.Lady_Day schreef: ↑12-06-2018 16:57Aan de ene kant denk ik dat mensen inderdaad minder sociaal zijn, maar ik moet zeggen dat wat ik om me heen zie... iedereen heeft het knetterdruk. Stellen met kleine kinderen, beiden een drukke baan, dan nog vaak zelf met gezondheidsproblemen zitten of ouders die aan het kwakkelen zijn. Ik hoor soms ook weken niets van mijn vriendinnen hoor. Ik snap het wel, iedereen heeft zijn eigen sores.
dinsdag 12 juni 2018 om 20:04
Ik merk het al bij mezelf. Ik zou wat vaker met mijn vader willen bellen maar voordat ik het weet is zijn er alweer 2 weken voorbij. Als we bellen is het fijn maar ik weet niet hoe ik er meer tijd voor kan maken. Zeker omdat ik mijn slaap/rustmomenten hard nodig heb.Lady_Day schreef: ↑12-06-2018 16:57Aan de ene kant denk ik dat mensen inderdaad minder sociaal zijn, maar ik moet zeggen dat wat ik om me heen zie... iedereen heeft het knetterdruk. Stellen met kleine kinderen, beiden een drukke baan, dan nog vaak zelf met gezondheidsproblemen zitten of ouders die aan het kwakkelen zijn. Ik hoor soms ook weken niets van mijn vriendinnen hoor. Ik snap het wel, iedereen heeft zijn eigen sores.
@marcellas ik kan me goed voorstellen dat je je ouders mist op het moment dat er grote dingen gebeuren. Zowel vrolijke als verdrietige dingen.
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
dinsdag 12 juni 2018 om 20:26
dinsdag 12 juni 2018 om 21:18
Blondie, ik heb je gevolgd in de tijd dat jouw man ziek was.
Je leek me zo sterk toen
Ik zit nu in hetzelfde schuitje als jij toen, en voel me nu ook best sterk, maar ben wel bang dat ik als alles achter de rug is vroeg of laat ook in een gat val.
Werk heb ik ook niet meer, en de kinderen zijn al lang volwassen. Nu woont de jongste van 24 weer tijdelijk thuis. Ze kon het laatste stukje van haar afstuderen even niet aan, en is tijdelijk gestopt.
Ik heb veel steun aan haar, maar eens gaat ze weer haar eigen weg. En zo moet het ook.
Ik ben wel lid van een teken en schilderclub, en heb me opgegeven voor kluppie.
Dat is een groep door het hele land van 50+ , meest alleenstaande mensen die samen leuke uitjes organiseren. Helemaal geen andere bedoelingen, alleen voor de gezelligheid.
Dus ik ben wel voor een deel voorbereid, maar ik weet echt niet hoe het dan allemaal zal zijn aleen.
Ik wil je wel een dikke knuffel geven en hoop dat je je snel weer wat beter gaat voelen.
Je leek me zo sterk toen
Ik zit nu in hetzelfde schuitje als jij toen, en voel me nu ook best sterk, maar ben wel bang dat ik als alles achter de rug is vroeg of laat ook in een gat val.
Werk heb ik ook niet meer, en de kinderen zijn al lang volwassen. Nu woont de jongste van 24 weer tijdelijk thuis. Ze kon het laatste stukje van haar afstuderen even niet aan, en is tijdelijk gestopt.
Ik heb veel steun aan haar, maar eens gaat ze weer haar eigen weg. En zo moet het ook.
Ik ben wel lid van een teken en schilderclub, en heb me opgegeven voor kluppie.
Dat is een groep door het hele land van 50+ , meest alleenstaande mensen die samen leuke uitjes organiseren. Helemaal geen andere bedoelingen, alleen voor de gezelligheid.
Dus ik ben wel voor een deel voorbereid, maar ik weet echt niet hoe het dan allemaal zal zijn aleen.
Ik wil je wel een dikke knuffel geven en hoop dat je je snel weer wat beter gaat voelen.
Wees jezelf, er zijn al anderen genoeg
dinsdag 12 juni 2018 om 21:40
Ik denk niet dat je je ooit kunt voorbereiden, Marcellav. En natuurlijk is het goed dat je dingen onderneemt, het is afleiding en geeft je ziel even een rustmoment. Maar dat gemis... hoe pauzeer je dat?
Jij bent een paar jaar jonger dan mijn moeder en ik zie hoe zij als een malle continu in de weer is. Ze kan niet stoppen met dingen 'doen' want dan stort ze in. Ik vind dit heel moeilijk om te zien. Zij is in december met pensioen gegaan. In januari overleed mijn vader. Daar zit ook nog een heel stuk van haar toekomst die weggevaagd is. Annemarie van Gelder, wiens man vorig jaar september is overleden, schrijft daar zo prachtig (en hartverscheurend) over:
http://www.annemarievangelder.nl/
En nu, Marcellav? Heeft je man nog goede dagen? Heb je buiten je dochter nog hulp?
Jij bent een paar jaar jonger dan mijn moeder en ik zie hoe zij als een malle continu in de weer is. Ze kan niet stoppen met dingen 'doen' want dan stort ze in. Ik vind dit heel moeilijk om te zien. Zij is in december met pensioen gegaan. In januari overleed mijn vader. Daar zit ook nog een heel stuk van haar toekomst die weggevaagd is. Annemarie van Gelder, wiens man vorig jaar september is overleden, schrijft daar zo prachtig (en hartverscheurend) over:
http://www.annemarievangelder.nl/
En nu, Marcellav? Heeft je man nog goede dagen? Heb je buiten je dochter nog hulp?
dinsdag 12 juni 2018 om 21:50
Mijn moeder is op 1 januari dit jaar overleden en afgelopen week was haar verjaardag. Deze afgelopen maanden heb ik, alleenstaand en met een klein netwerk, voor mijn gevoel wel voldoende steun en hulp ontvangen; belangstelling van mijn collega's (waren ook op de begrafenis aanwezig), mijn broer en zijn vriendin, kennissen, de rest van onze kleine familie en mijn twee beste vriendinnen. Het gekke was dat ik een ontzettende behoefte had aan rust en stilte om mij heen. Ik vond het prima dat mensen me minder belden; mijn moeder is na een kort maar zeer intens ziekbed overleden en alle contacten verliepen via mij. Ik dacht eerst dat die behoefte aan rust een logisch gevolg was van die korte, hectische tijd dat mijn moeder ziek werd en overleed... nu een aantal maanden verder, heb ik het nog steeds.
Ik probeer mijn leven opnieuw in te richten, maar ik vind het verschrikkelijk moeilijk. Ik deed heel veel samen met mijn moeder en ik heb nu ineens bakken met tijd over. Met name de zondag is een ware marteling, dat was echt onze dag waarin we gingen wandelen, winkelen, iets cultureels bezoeken, warme chocomel drinken... ik heb hele creatieve hobbies, maar sinds haar overlijden is er geen biet uit mijn handen gekomen. Ik kijk naar mijn teken- en schilderspullen en als ik iets pak, leg ik het na vijf minuten weer weg want er komt niets, maar dan ook helemaal niets uit mijn handen.
Ik verspeel op dit moment mijn tijd letterlijk, met computerspelletjes omdat ik dan niet al te veel hoef na te denken. Ik werk, heb nog steeds mijn vriendenkring en ik ben een beetje een einzelgänger van nature, maar dat holle gevoel is gewoon afschuwelijk. Ik ben al boven de veertig, maar ik wil nog regelmatig huilen dat ik mijn mamsie zo erg mis...
Ik probeer mijn leven opnieuw in te richten, maar ik vind het verschrikkelijk moeilijk. Ik deed heel veel samen met mijn moeder en ik heb nu ineens bakken met tijd over. Met name de zondag is een ware marteling, dat was echt onze dag waarin we gingen wandelen, winkelen, iets cultureels bezoeken, warme chocomel drinken... ik heb hele creatieve hobbies, maar sinds haar overlijden is er geen biet uit mijn handen gekomen. Ik kijk naar mijn teken- en schilderspullen en als ik iets pak, leg ik het na vijf minuten weer weg want er komt niets, maar dan ook helemaal niets uit mijn handen.
Ik verspeel op dit moment mijn tijd letterlijk, met computerspelletjes omdat ik dan niet al te veel hoef na te denken. Ik werk, heb nog steeds mijn vriendenkring en ik ben een beetje een einzelgänger van nature, maar dat holle gevoel is gewoon afschuwelijk. Ik ben al boven de veertig, maar ik wil nog regelmatig huilen dat ik mijn mamsie zo erg mis...
dinsdag 12 juni 2018 om 21:50
Ik vrees dat veel mensen het pas begrijpen als ze het zelf hebben meegemaakt.. bij sommige mensen komt het niet op hoe het is om die helpende ouders niet te hebben. Buurtjes naast ons en tegen over ons zijn met vakantie, bij beiden zijn ouders hard aan het klussen en schoonmaken in hun huizen... bij ons heeft er de afgelopen 10 jaar niemand geholpen sterker nog wij mantelzorgden ons te pletter naast gezin en werk..
dinsdag 12 juni 2018 om 21:57
yogonaise schreef: ↑12-06-2018 20:26Het ontbreken van een onvoorwaardelijk netwerk is heel hard. Als dit op jonge leeftijd gebeurt is er door de andere jonge mensen om je heen meestal niet veel begrip voor. Omdat ze het niet kennen. Hun onvoorwaardelijk netwerk is er vanzelfsprekend.
Het is moeilijk onvoorwaardelijk steun te missen.
Dat kan ik mij heel goed voorstellen, ik heb gelukkig toen de kinderen klein waren wel steun gehad van mijn schoonmoeder en mijn moeder.. later zijn de rollen omgedraaid. Wij zussen proberen elkaar wel te helpen sinds ouders dat niet meer kunnen en dat nu al een jaar of 10..Morgen examenuitslag van mijn jongste een mijlpaal die mijn ouders niet meer mee maken. Jongste stelde voor om een bloemetje op hun graf te leggen. Voor het halen van haar examen.. vond het zo lief van haar!
dinsdag 12 juni 2018 om 21:59
Herkenbaar hoor. Ik lees veel op het forum en verder kijk ik veel docu's en series op de laptop om het verdriet maar even weg te drukken anders zou ik de hele dag huilen. Ik heb niet de focus en energie om actief dingen te doen. Dan maar niet. Ik ben al lang blij als ik even een half uurtje er niet aan denk.glaasjeprik schreef: ↑12-06-2018 21:50
Ik verspeel op dit moment mijn tijd letterlijk, met computerspelletjes omdat ik dan niet al te veel hoef na te denken. Ik werk, heb nog steeds mijn vriendenkring en ik ben een beetje een einzelgänger van nature, maar dat holle gevoel is gewoon afschuwelijk. Ik ben al boven de veertig, maar ik wil nog regelmatig huilen dat ik mijn mamsie zo erg mis...
dinsdag 12 juni 2018 om 22:09
Je hebt groot gelijk. Wat ik in het begin moeilijk vond, en nog steeds, is dat de wereld (uiteraard) gewoon doordraait. jij zit met het grote verlies, maar de dag erop moeten er weer boodschappen gedaan worden, je moet weer aan het werk, je moet weer dit en dat... en iedereen om je heen gaat maar 'vrolijk' door. Ik ging er bijna aan onderdoor om ook maar zo vrolijk mogelijk mee te draaien... totdat ik besefte 'dan maar niet', en dat was een enorme opluchting. Ik ga nog regelmatig na een drukke werkdag eerst even een half uutje liggen voordat ik aan de avond begin. Mijn energie is ook niet wat het is... dan maar niet, inderdaad. Het verlies is al erg genoeg.Ik heb niet de focus en energie om actief dingen te doen. Dan maar niet.
