Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
dinsdag 12 juni 2018 om 22:15
Lady Day
Wat een lief bericht!
Dat steeds dingen doen herken ik. Ben de hele dag in de weer. Nu vooral met de tuin. Gewoon omdat ik niet stil wil zitten en piekeren. Dat piekeren kan ook prima terwijl ik bezig ben.
Maar bij mij is ook de gedachte dat als het huis opgeruimd is heb ik ook ruimte in mijn hoofd of zo.
Ron is de laatste weken erg achteruit gegaan. Lopen gaat nog, maar heel wankel.
Vergeet dingen, en is erg moe. Ik moet mijn hoofd een beetje met hem delen.
Hij kan ook niet naar buiten want verbrandt heel snel door de medicijnen.
Oncoloog schat nog enkele weken of hooguit een paar maanden.
Zijn hersenen zal de uiteindelijke doodoorzaak worden. Er zitten nu meer dan 20 uitzaaiingen in.
Wat een lief bericht!
Dat steeds dingen doen herken ik. Ben de hele dag in de weer. Nu vooral met de tuin. Gewoon omdat ik niet stil wil zitten en piekeren. Dat piekeren kan ook prima terwijl ik bezig ben.
Maar bij mij is ook de gedachte dat als het huis opgeruimd is heb ik ook ruimte in mijn hoofd of zo.
Ron is de laatste weken erg achteruit gegaan. Lopen gaat nog, maar heel wankel.
Vergeet dingen, en is erg moe. Ik moet mijn hoofd een beetje met hem delen.
Hij kan ook niet naar buiten want verbrandt heel snel door de medicijnen.
Oncoloog schat nog enkele weken of hooguit een paar maanden.
Zijn hersenen zal de uiteindelijke doodoorzaak worden. Er zitten nu meer dan 20 uitzaaiingen in.
Wees jezelf, er zijn al anderen genoeg
dinsdag 12 juni 2018 om 22:16
Christiana schreef: ↑12-06-2018 21:57
Morgen examenuitslag van mijn jongste een mijlpaal die mijn ouders niet meer mee maken. Jongste stelde voor om een bloemetje op hun graf te leggen. Voor het halen van haar examen.. vond het zo lief van haar!
Jongeren kunnen soms zo goed bezig zijn. Mijn vader was nog leraar in het voortgezet onderwijs toen mijn moeder overleed. De crematie was in de eerste schoolweek, school had de rouwadvertentie opgehangen.
Hij gaf een specifiek vak en heeft jaren dezelfde leerlingen gehad. Een groepje is van het boeken halen, direct via de bloemist naar het huis van mijn vader gefietst. Dan heb ik het over 3 VWO/4VWO leerlingen.
Vond ik zo fijn voor mijn vader toen, dan was de stap naar weer gaan werken ook niet zo groot.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
dinsdag 12 juni 2018 om 22:21
Mooi omschreven. Ik denk dat je gelijk hebt. Ik vind het wel altijd moeilijk te merken dat mensen zich niet eens willen verplaatsen in hoe onze situatie is.Christiana schreef: ↑12-06-2018 21:50Ik vrees dat veel mensen het pas begrijpen als ze het zelf hebben meegemaakt.. bij sommige mensen komt het niet op hoe het is om die helpende ouders niet te hebben. Buurtjes naast ons en tegen over ons zijn met vakantie, bij beiden zijn ouders hard aan het klussen en schoonmaken in hun huizen... bij ons heeft er de afgelopen 10 jaar niemand geholpen sterker nog wij mantelzorgden ons te pletter naast gezin en werk..
Hier ook zo. Bij de overburen komen ouders 2 dagen per week. Doen ook allerlei klusjes enz. Of bij een pas bevallen vrouw in straat was de moeder aan het helpen.
Ik mis dat zo erg. Stukje zorgzaamheid.
dinsdag 12 juni 2018 om 23:42
Lambchop schreef: ↑12-06-2018 22:16
Jongeren kunnen soms zo goed bezig zijn. Mijn vader was nog leraar in het voortgezet onderwijs toen mijn moeder overleed. De crematie was in de eerste schoolweek, school had de rouwadvertentie opgehangen.
Hij gaf een specifiek vak en heeft jaren dezelfde leerlingen gehad. Een groepje is van het boeken halen, direct via de bloemist naar het huis van mijn vader gefietst. Dan heb ik het over 3 VWO/4VWO leerlingen.
Vond ik zo fijn voor mijn vader toen, dan was de stap naar weer gaan werken ook niet zo groot.
er worden vaak lelijke dingen gezegd over pubers maar vind dit een heel mooi en warm gebaar. Geeft ook aan dat je vader geliefd was bij zijn leerlingen.
dinsdag 12 juni 2018 om 23:45
Je mist zorgzaamheid en onvoorwaardelijke steun. Even kind mogen zijn, en niet altijd de sterkste te hoeven zijn.yogonaise schreef: ↑12-06-2018 22:21Mooi omschreven. Ik denk dat je gelijk hebt. Ik vind het wel altijd moeilijk te merken dat mensen zich niet eens willen verplaatsen in hoe onze situatie is.
Hier ook zo. Bij de overburen komen ouders 2 dagen per week. Doen ook allerlei klusjes enz. Of bij een pas bevallen vrouw in straat was de moeder aan het helpen.
Ik mis dat zo erg. Stukje zorgzaamheid.
Mijn vader heeft tot aan zijn dood altijd gevraagd hoe het mij, met mijn kinderen en mijn man was zeker toen mijn man zo depressief was. Zijn bezorgdheid en belangstelling deed goed.
dinsdag 12 juni 2018 om 23:51
Kijk naar wat je wel hebt. Jij hebt nog een partner. Dat zorgt toch ook voor zorgzaamheid?yogonaise schreef: ↑12-06-2018 22:21Mooi omschreven. Ik denk dat je gelijk hebt. Ik vind het wel altijd moeilijk te merken dat mensen zich niet eens willen verplaatsen in hoe onze situatie is.
Hier ook zo. Bij de overburen komen ouders 2 dagen per week. Doen ook allerlei klusjes enz. Of bij een pas bevallen vrouw in straat was de moeder aan het helpen.
Ik mis dat zo erg. Stukje zorgzaamheid.
dinsdag 12 juni 2018 om 23:54
Ik kan het woord mantelzorgen en het woord moeten niet meer horen..
De overheid, zorgorganisaties doen in spotjes en media voorkomen hoe leuk en gezellig het is om mantelzorger te zijn. Een pannetje soep mee met de Zonnebloem etc. En dat er zulke goede regelingen zouden zijn om zorg en werk te combineren. Helaas de werkelijkheid is anders. Enorme Bureaucratie bij overheid zorginstanties ed tegenstribbelende werkgevers, school van kinderen.. gezin etc. En niet voor een paar weken helaas voor jaren.. geen idee wie voor die mantelzorger zorgt..
Ik deed het met liefde voor mijn ouders schoonvader en schoonzusje geen spijt van maar het was veel te zwaar en belastend.. En dan kreeg ik nog steun van gezin.
De overheid weet niet wat hij vraagt.
woensdag 13 juni 2018 om 06:24
Wat ontzettend heftig, Marcellav. Een geliefde zo hard achteruit te zien gaan en dan de onzekerheid wat er nog méér gaat komen nadat de laatste jaren natuurlijk ook al zo roerig zijn geweest. Je kunt wel vrede hebben met het overlijden van je ouders, maar het waren/zijn wel je ouders.marcellav schreef: ↑12-06-2018 22:15Lady Day
Wat een lief bericht!
Dat steeds dingen doen herken ik. Ben de hele dag in de weer. Nu vooral met de tuin. Gewoon omdat ik niet stil wil zitten en piekeren. Dat piekeren kan ook prima terwijl ik bezig ben.
Maar bij mij is ook de gedachte dat als het huis opgeruimd is heb ik ook ruimte in mijn hoofd of zo.
Ron is de laatste weken erg achteruit gegaan. Lopen gaat nog, maar heel wankel.
Vergeet dingen, en is erg moe. Ik moet mijn hoofd een beetje met hem delen.
Hij kan ook niet naar buiten want verbrandt heel snel door de medicijnen.
Oncoloog schat nog enkele weken of hooguit een paar maanden.
Zijn hersenen zal de uiteindelijke doodoorzaak worden. Er zitten nu meer dan 20 uitzaaiingen in.
Vlak nadat mijn moeders vader kwam te overlijden, werd mijn vader ernstig ziek (achteraf gezien had hij toen al kanker). Ik zie haar nog zo, ze moesten naar dezelfde longarts als mijn opa had: zoveel angst, want mijn moeder is altijd bang geweest dat mijn vader longkanker zou krijgen. En mijn moeder sloeg helemaal door met het ontruimen van haar ouderlijk huis. Dat moest en zou meteen en daar gingen ze weer, mijn doodzieke vader en mijn door-en-door verdrietige moeder. En maar opruimen en schoonmaken. Ik snap nu dat dit haar manier was om er mee om te gaan.
Kun jij je verdriet delen met je dochter? Of met andere kinderen? Wat een nachtmerrie
woensdag 13 juni 2018 om 06:42
Christiana, nou, precies dat wat je schrijft over mantelzorg. Ik vind het zo knap dat je dat zo lang gedaan hebt. Ik weet ook dat het iets is wat je doet, als het er op aankomt, maar een pannetje soep mee naar de Zonnebloem is wel even een ander verhaal.
En dan niet alleen het fysieke, maar ook het emotionele gedeelte terwijl je werkgever aan je zit te trekken, je kinderen en man aandacht nodig hebben, jezelf ook nog een huis hebt en misschien ook nog wel een sociaal leven, en ondertussen zelf doodmoe bent.
Toen mijn vader echt ernstig ziek werd, maar nog steeds afgewimpeld werd met 'wat vocht achter de longen, gaat vanzelf weg', ging ik ook steeds vaker naar mijn ouders. Een bezoekje werd een dag, een dag werd een weekend en in de laatste paar weken weet ik het niet meer want ik ging zo vaak mogelijk. Ik had nog wel de mazzel dat mijn werkgever (en was net een nieuwe baan begonnen) er welwillend instond, maar ook mijn leidinggevende had geen enkel idee wat voor impact het op mij had.
En dan toch die druk en verantwoordelijkheid voelen van het werk, je ouders bij willen staan en het hele emo circus wat ik voornamelijk alleen en in stilte heb doorgebracht.
Zelfs na die paar maanden had ik het gevoel dat ik op instorten stond. Ik kan me gewoon niet voorstellen hoe het is om dat jaren te doen.
Ik denk er heel veel over na hoe dat moet als mijn moeder hulp nodig heeft. Ik weet dat ik degene ben die voor haar gaat zorgen. Ik loop nu al vast op woonoplossingen. Ik zou graag een kaveltje willen kopen waar de mogelijkheid is iets te bouwen waar we met zijn tweeen kunnen wonen, zonder dat het 1 huis is (of geschakeld, of iets met een tiny house). Denk je dat dat te vinden is???? Niemand (=regering) is daar mee bezig, terwijl de realiteit is dat velen van ons de zorg voor een ouder voor onze kiezen gaan krijgen.
Op het werk hetzelfde. Ik zie het om me heen. Ja, je kunt wel kortdurend zorgverlof krijgen maar dat is maar 2 weken per jaar. Krijg je 70% van je salaris. En langdurend zorgverlof kan ook wel in goed overleg, maar dat is zelfs onbetaald. Heb je er ook nog financiële stress bij. Ik kan me er zo boos om maken. Niemand is mantelzorger voor de lol hoor. En inderdaad regering, flikker op met je pannetje soep.
En dan niet alleen het fysieke, maar ook het emotionele gedeelte terwijl je werkgever aan je zit te trekken, je kinderen en man aandacht nodig hebben, jezelf ook nog een huis hebt en misschien ook nog wel een sociaal leven, en ondertussen zelf doodmoe bent.
Toen mijn vader echt ernstig ziek werd, maar nog steeds afgewimpeld werd met 'wat vocht achter de longen, gaat vanzelf weg', ging ik ook steeds vaker naar mijn ouders. Een bezoekje werd een dag, een dag werd een weekend en in de laatste paar weken weet ik het niet meer want ik ging zo vaak mogelijk. Ik had nog wel de mazzel dat mijn werkgever (en was net een nieuwe baan begonnen) er welwillend instond, maar ook mijn leidinggevende had geen enkel idee wat voor impact het op mij had.
En dan toch die druk en verantwoordelijkheid voelen van het werk, je ouders bij willen staan en het hele emo circus wat ik voornamelijk alleen en in stilte heb doorgebracht.
Zelfs na die paar maanden had ik het gevoel dat ik op instorten stond. Ik kan me gewoon niet voorstellen hoe het is om dat jaren te doen.
Ik denk er heel veel over na hoe dat moet als mijn moeder hulp nodig heeft. Ik weet dat ik degene ben die voor haar gaat zorgen. Ik loop nu al vast op woonoplossingen. Ik zou graag een kaveltje willen kopen waar de mogelijkheid is iets te bouwen waar we met zijn tweeen kunnen wonen, zonder dat het 1 huis is (of geschakeld, of iets met een tiny house). Denk je dat dat te vinden is???? Niemand (=regering) is daar mee bezig, terwijl de realiteit is dat velen van ons de zorg voor een ouder voor onze kiezen gaan krijgen.
Op het werk hetzelfde. Ik zie het om me heen. Ja, je kunt wel kortdurend zorgverlof krijgen maar dat is maar 2 weken per jaar. Krijg je 70% van je salaris. En langdurend zorgverlof kan ook wel in goed overleg, maar dat is zelfs onbetaald. Heb je er ook nog financiële stress bij. Ik kan me er zo boos om maken. Niemand is mantelzorger voor de lol hoor. En inderdaad regering, flikker op met je pannetje soep.
woensdag 13 juni 2018 om 08:20
Lady Day
Ik kan niet goed huilen, en dat verbaast me. Praten kan ik wel met mijn kinderen, maar hou me voor hun wel stoer.
Ik heb wel maatschappelijk werk via het ziekenhuis en dat is fijn. Omdat het een buitenstaander is.
Verder ben ik lid van een facebookgroep partners van mensen met een hersentumor, en daar vind ik veel herkenning en troost.
Onze buren zijn er ook voor ons, maar de buurvrouw huilt meer dan ik.
We wonen ook al 34 jaar naast elkaar.
Ik kan niet goed huilen, en dat verbaast me. Praten kan ik wel met mijn kinderen, maar hou me voor hun wel stoer.
Ik heb wel maatschappelijk werk via het ziekenhuis en dat is fijn. Omdat het een buitenstaander is.
Verder ben ik lid van een facebookgroep partners van mensen met een hersentumor, en daar vind ik veel herkenning en troost.
Onze buren zijn er ook voor ons, maar de buurvrouw huilt meer dan ik.
We wonen ook al 34 jaar naast elkaar.
Wees jezelf, er zijn al anderen genoeg
woensdag 13 juni 2018 om 08:55
Ik snap ook wel dat je je voor je kinderen stoer wilt houden, die hebben ook hun eigen verdriet natuurlijk. Dat vind ik zelf ook heel moeilijk. Daarom houd ik me normaal ook altijd sterk voor mijn moeder. En inderdaad, een buitenstaander hebben om mee te praten is fijn. Een forum of FB groep is ook heel waardevol. De dingen die ik hier schrijf, daar ligt niemand wakker van. Als mijn moeder dit zou lezen zou het denk ik heel erg vinden dat ik het er zo moeilijk mee heb.
woensdag 13 juni 2018 om 15:07
Dit precies. Zo mooi omschreven!Christiana schreef: ↑12-06-2018 23:45Je mist zorgzaamheid en onvoorwaardelijke steun. Even kind mogen zijn, en niet altijd de sterkste te hoeven zijn.
Mijn vader heeft tot aan zijn dood altijd gevraagd hoe het mij, met mijn kinderen en mijn man was zeker toen mijn man zo depressief was. Zijn bezorgdheid en belangstelling deed goed.
Ik zou inderdaad zo graag nog even kind van willen zijn. Iemand waar je onvoorwaardelijk bij kunt uithuilen of je verhaal kwijt. Iemand die net als jouw vader altijd bezorgd/zorgzaam was en belangstelling had. Dat mis ik nu zo erg. Het voelt als zonder wortels zijn. Echt een leegte. Vooral het kind zijn mis ik. En dat was dan al op jonge leeftijd. Het heeft een behoorlijke impact. Nu ben ik zelf de oudste, en moet ik juist weer voor iemand anders zorgen. Maar iemand die zo betrokken bij mij is, dat is er niet meer.
Ook al is de aanleiding vreselijk, wel fijn dat je het zo goed begrijpt. Dat ontbreekt nogal vaak in mijn omgeving.
woensdag 13 juni 2018 om 15:08
Mijn partner is helaas erg op zichzelf gericht. 99% binnen ons gezin komt op mij neer. Steun heb ik niet echt helaas.redbulletje schreef: ↑12-06-2018 23:51Kijk naar wat je wel hebt. Jij hebt nog een partner. Dat zorgt toch ook voor zorgzaamheid?
woensdag 13 juni 2018 om 20:48
Denk je dat ik dat heb, yogo? Waarom denk je dat ik hier zo veel post? Omdat ik hier wel mijn verhaal over mijn rouw kwijt kan. Mijn moeder heeft vorige week letterlijk tegen me gezegd dat ze mijn verdriet en frustratie er niet bij kan gebruiken.
Mijn vriend is hartstikke lief hoor, maar die snapt er ook geen zak van.
Ik had het er vandaag met mijn zusje over en ik vond dat best confronterend want ik had eerder deze week hetzelfde gesprek met een vriendin die ook haar vader in het laatste half jaar verloren is. Beiden zeiden dat het nu echt wel anders werd. Ja, het gemis was er wel, maar ze keken ook weer uit naar nieuwe dingen. En ik weet dat je geen tijdslimiet op rouw kan plakken, en ik weet dat het individueel is maar verdomme... Ik wil ook zo graag kunnen zeggen dat het beter gaat. Ja, heel af en toe denk ik dat het ietsje beter is, maar dan heb ik weer een terugval en ik loop nu al weer anderhalve week aan 1 stuk te janken. Ik wil ook graag uitkijken naar nieuwe dingen. Ik heb het gevoel dat ik stil sta en mijn leven gaat aan mij voorbij.
Het is ook al zomer, maar ik heb mijn winterjas nog aan de kapstok hangen. Ik snap ook niet waar de afgelopen 5 maanden gebleven zijn. Is dit normaal???
Dan wil ik weer de dokter bellen en dan denk ik 'stel je niet zo aan' want ja, het is niet niks en het is NOG MAAR 5 maanden geleden. Pffft, ik weet het niet meer.
woensdag 13 juni 2018 om 20:50
woensdag 13 juni 2018 om 23:08
Heb de ervaring, ben wel ouder dan jij maar snap het heel goed. En doordat toen mijn kinderen nog klein waren mijn ouders er wel waren weet ik heel goed wat je mist en waar je tegen aan loopt..yogonaise schreef: ↑13-06-2018 15:07Dit precies. Zo mooi omschreven!
Ik zou inderdaad zo graag nog even kind van willen zijn. Iemand waar je onvoorwaardelijk bij kunt uithuilen of je verhaal kwijt. Iemand die net als jouw vader altijd bezorgd/zorgzaam was en belangstelling had. Dat mis ik nu zo erg. Het voelt als zonder wortels zijn. Echt een leegte. Vooral het kind zijn mis ik. En dat was dan al op jonge leeftijd. Het heeft een behoorlijke impact. Nu ben ik zelf de oudste, en moet ik juist weer voor iemand anders zorgen. Maar iemand die zo betrokken bij mij is, dat is er niet meer.
Ook al is de aanleiding vreselijk, wel fijn dat je het zo goed begrijpt. Dat ontbreekt nogal vaak in mijn omgeving.
woensdag 13 juni 2018 om 23:12
Ja zo gaat dat tegenwoordig vaak. Vroeger ging je niet naar de psycholoog maar was je familie er voor je of een buurvrouw enz. Jammer dat mensen niet meer sociaal zijn. En dat je je dus moet wenden tot een psycholoog.redbulletje schreef: ↑13-06-2018 20:50Tja, ik heb helemaal geen partner en mijn moeder heeft eerder steun nodig dan dat zij dat mij kan bieden. Gelukkig heb ik 'n goeie psych.
woensdag 13 juni 2018 om 23:13
Precies Lady_Day, het troost mij dat je het ook zo ervaart. Sociaal leven had ik niet meer.( kon ik ook niet meer aan, mensen massa's mensen die blij waren ik kon het niet hebben).Lady_Day schreef: ↑13-06-2018 06:42Christiana, nou, precies dat wat je schrijft over mantelzorg. Ik vind het zo knap dat je dat zo lang gedaan hebt. Ik weet ook dat het iets is wat je doet, als het er op aankomt, maar een pannetje soep mee naar de Zonnebloem is wel even een ander verhaal.
En dan niet alleen het fysieke, maar ook het emotionele gedeelte terwijl je werkgever aan je zit te trekken, je kinderen en man aandacht nodig hebben, jezelf ook nog een huis hebt en misschien ook nog wel een sociaal leven, en ondertussen zelf doodmoe bent.
Toen mijn vader echt ernstig ziek werd, maar nog steeds afgewimpeld werd met 'wat vocht achter de longen, gaat vanzelf weg', ging ik ook steeds vaker naar mijn ouders. Een bezoekje werd een dag, een dag werd een weekend en in de laatste paar weken weet ik het niet meer want ik ging zo vaak mogelijk. Ik had nog wel de mazzel dat mijn werkgever (en was net een nieuwe baan begonnen) er welwillend instond, maar ook mijn leidinggevende had geen enkel idee wat voor impact het op mij had.
En dan toch die druk en verantwoordelijkheid voelen van het werk, je ouders bij willen staan en het hele emo circus wat ik voornamelijk alleen en in stilte heb doorgebracht.
Zelfs na die paar maanden had ik het gevoel dat ik op instorten stond. Ik kan me gewoon niet voorstellen hoe het is om dat jaren te doen.
Ik denk er heel veel over na hoe dat moet als mijn moeder hulp nodig heeft. Ik weet dat ik degene ben die voor haar gaat zorgen. Ik loop nu al vast op woonoplossingen. Ik zou graag een kaveltje willen kopen waar de mogelijkheid is iets te bouwen waar we met zijn tweeen kunnen wonen, zonder dat het 1 huis is (of geschakeld, of iets met een tiny house). Denk je dat dat te vinden is???? Niemand (=regering) is daar mee bezig, terwijl de realiteit is dat velen van ons de zorg voor een ouder voor onze kiezen gaan krijgen.
Op het werk hetzelfde. Ik zie het om me heen. Ja, je kunt wel kortdurend zorgverlof krijgen maar dat is maar 2 weken per jaar. Krijg je 70% van je salaris. En langdurend zorgverlof kan ook wel in goed overleg, maar dat is zelfs onbetaald. Heb je er ook nog financiële stress bij. Ik kan me er zo boos om maken. Niemand is mantelzorger voor de lol hoor. En inderdaad regering, flikker op met je pannetje soep.
Kangaroo woningen komen langzaam op, maar vrees dat je dan behoorlijk geld moet hebben. Dicht bij elkaar wonen is wel praktisch weet ik uit ervaring
woensdag 13 juni 2018 om 23:15
Dank je wel! Superfijn om het begrip te lezen. Het is al vanaf mijn 29e zo dus veel te vroeg om geen kind meer te zijn. Vind ik dan.Christiana schreef: ↑13-06-2018 23:08Heb de ervaring, ben wel ouder dan jij maar snap het heel goed. En doordat toen mijn kinderen nog klein waren mijn ouders er wel waren weet ik heel goed wat je mist en waar je tegen aan loopt..
Jij ook een
woensdag 13 juni 2018 om 23:16
Toen mijn partner zo depressief was voelde ik mij vrees ik eenzamer dan iemand zonder partner..redbulletje schreef: ↑12-06-2018 23:51Kijk naar wat je wel hebt. Jij hebt nog een partner. Dat zorgt toch ook voor zorgzaamheid?
Heb toen zelf een paar gesprekken met een psycholoog geregeld iemand die geen partij was en onafhankelijk er in stond. Om te kijken of ik wel spoorde omdat ik niet instortte
woensdag 13 juni 2018 om 23:19
Kan ook niet huilen Marcella, zelfs ip begrafenissen hou ik het droog.. wordt wel boos en heb zwarte humor. Boos zijn is ook een emotie en hoort bij rouw zei mijn psycholoog.. ik had ook veel aan het dementie forum inzake mijn ouders..marcellav schreef: ↑13-06-2018 08:20Lady Day
Ik kan niet goed huilen, en dat verbaast me. Praten kan ik wel met mijn kinderen, maar hou me voor hun wel stoer.
Ik heb wel maatschappelijk werk via het ziekenhuis en dat is fijn. Omdat het een buitenstaander is.
Verder ben ik lid van een facebookgroep partners van mensen met een hersentumor, en daar vind ik veel herkenning en troost.
Onze buren zijn er ook voor ons, maar de buurvrouw huilt meer dan ik.
We wonen ook al 34 jaar naast elkaar.
woensdag 13 juni 2018 om 23:26
Mijn moeder had door haar hersenbeschadigingen het overlijden van mijn vader uit haar systeem.. haar periode van rouw was dus heel kort en had geen herinneringen meer aan mijn vader behalve bij een helder moment. Wij konden ons verdriet niet met haar delen.Lady_Day schreef: ↑13-06-2018 20:48Denk je dat ik dat heb, yogo? Waarom denk je dat ik hier zo veel post? Omdat ik hier wel mijn verhaal over mijn rouw kwijt kan. Mijn moeder heeft vorige week letterlijk tegen me gezegd dat ze mijn verdriet en frustratie er niet bij kan gebruiken.
Mijn vriend is hartstikke lief hoor, maar die snapt er ook geen zak van.
Ik had het er vandaag met mijn zusje over en ik vond dat best confronterend want ik had eerder deze week hetzelfde gesprek met een vriendin die ook haar vader in het laatste half jaar verloren is. Beiden zeiden dat het nu echt wel anders werd. Ja, het gemis was er wel, maar ze keken ook weer uit naar nieuwe dingen. En ik weet dat je geen tijdslimiet op rouw kan plakken, en ik weet dat het individueel is maar verdomme... Ik wil ook zo graag kunnen zeggen dat het beter gaat. Ja, heel af en toe denk ik dat het ietsje beter is, maar dan heb ik weer een terugval en ik loop nu al weer anderhalve week aan 1 stuk te janken. Ik wil ook graag uitkijken naar nieuwe dingen. Ik heb het gevoel dat ik stil sta en mijn leven gaat aan mij voorbij.
Het is ook al zomer, maar ik heb mijn winterjas nog aan de kapstok hangen. Ik snap ook niet waar de afgelopen 5 maanden gebleven zijn. Is dit normaal???
Dan wil ik weer de dokter bellen en dan denk ik 'stel je niet zo aan' want ja, het is niet niks en het is NOG MAAR 5 maanden geleden. Pffft, ik weet het niet meer.
Ik vind het voor jou keihard dat je moeder duidelijk zegt dat ze jouw verdriet frustratie dus rouw er niet bij kan hebben.
ik had gehoopt dat jullie samen konden rouwen en elkaar zo steunen..Eehh daarom is mijn kapstok zo vol die winterjassen hangen er nog mijn laarzen staan er nog onder
nog geen erg in gehad.. geen idee hoe de winter was.. rondom het sterfbed van mijn moeder was het prachtig weer.. Dat vloekte met hoe ik mij voelde..
woensdag 13 juni 2018 om 23:27
redbulletje schreef: ↑13-06-2018 20:50Tja, ik heb helemaal geen partner en mijn moeder heeft eerder steun nodig dan dat zij dat mij kan bieden. Gelukkig heb ik 'n goeie psych.
Dat laatste is fijn omdat je die niet hoeft te sparen en die geen partij is.. maar steun van je moeder had ik je meer gegund.
