corrigerende tik

Er bestaat niet zoiets als een corrigerende tik, slaan, duwen of knijpen is altijd vernederemd voor diegene die het noodgedwongen moet ondergaan. Op wat voor een correctie hoop je dan? Het heeft altijd een weerslag op de relatie. Als je voelt dat dit je staat te gebeuren moet je hulp inschakelen bij de opvoeding. En om dan maar even een oudje van stal te halen: wat gij niet wilt dat u geschiedt, doet dat ook een ander niet.

Intiem stelt dat de kinderen in de jaren vijftig beter opgevoed waren dankzij het fysieke geweld. Toch jammer dat de deskundigen dit blijkbaar dan hebben gemist, het is niet voor niets dat de "pedagogische" tik niet meer in de opvoedboeken te vinden is. Het is niet voor niets dat het zelfs strafbaar is. Vergeet niet dat jij als volwassene veel groter, zwaarder en intimiderender ben dan een peutertje, even een mep of een kneep is voor een kind echt heel bedreigend. Je hebt het echt niet nodig in je opvoeding, zelfs schreeeuwen is totaal overbodig.

Er zijn trouwens hele goede opvoedcursussen voor moeders en vaders die denken dat de jaren 50 methode in 2008 nog steeds prima is.



Intiem, jij hebt hier ooit op het forum een soortgelijk topic geopend, en aangezien je nu hier weer post over hetzelfde onderwerp lijkt me dat wel degelijk relevant. Vooral omdat het slaan en het controleverlies je toen helemaal niet lekker zat. Maar blijkbaar heb je het nu voor jezelf recht weten te breien

Misschien wil Intiem wel dat haar kind later ook...

Nou ja, laat ook maar zitten.

Wat zou je er van vinden als je partner je een tik zou verkopen? Juist dan kan ie zijn koffers pakken. Maar je mag je kind wel slaan? Wat is dat voor kromme redenering. Is een kind minder waard dan een volwassene? Hoef je kinderen met minder respect te behandelen dan volwassenen? Hoe gaat je kind later zelf om met problemen? Meppen, want dat heeft hij/zij geleerd. En zo is de vicieuze cirkel weer rond

[quote]meds schreef op 07 maart 2009 @ 14:21:

Intiem stelt dat de kinderen in de jaren vijftig beter opgevoed waren dankzij het fysieke geweld.



Hmm, vandaar dat de bejaardenhuizen vol zitten met oudjes waar de kinderen niet meer naar omkijken. Heeft vast te maken met die liefdevolle opvoeding.

quote:Zwieber schreef op 07 maart 2009 @ 11:31:

Ja, want dat heet grenzen aangeven. Dus ik MOET wel heel streng zijn met Zwiepje, anders gebeurd het inderdaad dat hij wel 20 keer dingen gaat doen. Dus een waarschuwing en anders straf. Werkt prima. En als iemand expert is met een dwars slim en ontzettend eigenwijs kind ben ik het wel hoor!



Eens met Miffy dus.

Effe this voor lunch



Zwieber, ken jij de situatie van doorlopend straf? Ik wel hoor, er zijn hier perioden geweest dat dochter meer op de gang zat te krijsen dan dat ze 'gezellig' bij ons in de woonkamer zat. Je zou denken dat het dan uiteindelijk wel binnenkomt. Misschien bij jouw kind. Maar bij mij is de zin in een krijsend kind op de gang na tien dagen wel voorbij. Daar ligt mijn grens. Daar ligt mijn tot hier hou ik rekening met jou en ben ik pedagogisch bezig en nu moet je maar voelen. Niet alle hoeken van de kamer laten zien, geen lel, maar ik waarschuw je nog 1 keer en de volgende keer krijg je een tik. Basta. Vaak is dat genoeg. En de keren dat dat niet genoeg is, krijgt ze 'm ook. Dan is haar herinneren aan die tik genoeg om het uit haar hoofd te laten weer zo'n stunt uit te halen in geval van bijvoorbeeld lopen klieren. Het is soms gewoon ook echt een keerpunt. Na dagen van vervelend doen en gang zitten is een tik soms net hetgene wat maakt dat ze weer bijdraait. Uit die negatieve cadans te komen.



En belonen doen we uiteraard ook de hele dag door en we proberen vooral op het positieve te zitten en alles wat goed gaat etc. Dus het is bepaald niet eenzijdig te noemen. Ik denk wel dat als je als ouders te vaak straft of alleen maar straft en niet beloond, je te weinig zelfvertrouwen meegeeft. Dus ik vind dat erg belangrijk!

quote:intiem schreef op 07 maart 2009 @ 14:36:

[...]



Effe this voor lunch



Zwieber, ken jij de situatie van doorlopend straf? Ik wel hoor, er zijn hier perioden geweest dat dochter meer op de gang zat te krijsen dan dat ze 'gezellig' bij ons in de woonkamer zat. Je zou denken dat het dan uiteindelijk wel binnenkomt. Misschien bij jouw kind. Maar bij mij is de zin in een krijsend kind op de gang na tien dagen wel voorbij. Daar ligt mijn grens. Daar ligt mijn tot hier hou ik rekening met jou en ben ik pedagogisch bezig en nu moet je maar voelen. Niet alle hoeken van de kamer laten zien, geen lel, maar ik waarschuw je nog 1 keer en de volgende keer krijg je een tik. Basta.



Ik zei het al eerder, als je je kinderen straft dmv tikken dan werken andere vormen van straf, zoals de gang niet meer. Je hebt dit dus zelf veroorzaakt. Je zal ook steeds harder moeten gaan slaan om hetzelfde effect te sorteren.

Vaak is dat genoeg. En de keren dat dat niet genoeg is, krijgt ze 'm ook. Dan is haar herinneren aan die tik genoeg om het uit haar hoofd te laten weer zo'n stunt uit te halen in geval van bijvoorbeeld lopen klieren.

O ja dan laat het kind het ongewenste gedrag achterwege, niet omdat het nadenkt over oorzaak-gevolg, maar gewoon omdat het bang is weer een tik te krijgen. Dus naast het slaan gebruik je ook dreiging en intimidatie

Het is soms gewoon ook echt een keerpunt. Na dagen van vervelend doen en gang zitten is een tik soms net hetgene wat maakt dat ze weer bijdraait. Uit die negatieve cadans te komen.



En belonen doen we uiteraard ook de hele dag door en we proberen vooral op het positieve te zitten en alles wat goed gaat etc. Dus het is bepaald niet eenzijdig te noemen. Ik denk wel dat als je als ouders te vaak straft of alleen maar straft en niet beloond, je te weinig zelfvertrouwen meegeeft. Dus ik vind dat erg belangrijk!Positieve feedback doe je in 1 klap teniet door te slaan. Zelfvertrouwen geef je je kind al helemaal niet. Zorgelijk opvoedingspatroon.

quote:Spinster schreef op 07 maart 2009 @ 11:42:

Ik ben het helemaal eens met Meds. Het slaan van een kind helpt niet, je kind onthoudt dit, je verliest het respect van je kind, je geeft het verkeerde voorbeeld en het belangrijkste: je maakt je kind bang.

Wie zegt dat Spinster? Ben het er niet mee eens. Ik verlies geen respect van mijn kind. Wel op de manier zoals mijn ouders het deden denk ik. Maar als mijn ouders het op mijn manier zouden hebben gedaan, denk ik het niet. Mijn vriend heeft ook wel eens een corrigerende tik gekregen als kind en hij is daardoor geen respect kwijt. Wel door de vele andere wijzen waarop hij gecorrigeerd is (schreeuwen, dwingen, manipuleren, eisen en geen luisterend oor hebben voor de behoeften van een kind). Die tik af en toe is daarbij vergeleken echt een zuchtje wind.



En of je kind het onthoud. Vast wel. Is dat zo'n probleem dan? Die tik voelt het allang niet meer. Wel als het iets zegt over hoe jij tegenover je kind staat, nl. respectloos. Maar ik voel veel respect voor mijn dochter, ondanks dat ze af en toe een fysieke grens meemaakt.

En mijn dochter is echt NIET bang!

Meds, whatever

Schakel jeugdzorg in zou ik zo zeggen.

quote:intiem schreef op 07 maart 2009 @ 14:42:

[...]



Wie zegt dat Spinster? Ben het er niet mee eens. Ik verlies geen respect van mijn kind. Wel op de manier zoals mijn ouders het deden denk ik. Maar als mijn ouders het op mijn manier zouden hebben gedaan, denk ik het niet.

O, dus jouw ouders sloegen ook, maar jij doet het anders? Jij slaat liefdevoller? Slaan heeft altijd een negatief effect, daar is voldoende onderzoek over gedaan. "Goede" mishandeling bestaat niet

Mijn vriend heeft ook wel eens een corrigerende tik gekregen als kind en hij is daardoor geen respect kwijt. Wel door de vele andere wijzen waarop hij gecorrigeerd is (schreeuwen, dwingen, manipuleren, eisen en geen luisterend oor hebben voor de behoeften van een kind). Die tik af en toe is daarbij vergeleken echt een zuchtje wind.



En of je kind het onthoud. Vast wel. Is dat zo'n probleem dan? Die tik voelt het allang niet meer. Wel als het iets zegt over hoe jij tegenover je kind staat, nl. respectloos. Maar ik voel veel respect voor mijn dochter, ondanks dat ze af en toe een fysieke grens meemaakt.

Snap je nou echt niet dat het slaan van een peutertje totaal GRENSOVERSCHRIJDEND is? Snap je niet dat dat respectloos en liefdeloos is t.o.v een kind? Zie je niet in dat jouw kind als het groter is dat op een zeker moment zelf ook gaat inzien? Want dit slaan zal niet stoppen het zal erger worden, want jouw kind zal de grenzen blijven opzoeken, dat doen namelijk alle kinderen, en jij zal steeds harder moeten slaan om duidelijk te maken dat het iets niet mag.

Het is respectloos omdat het intimiderend is en omdat het aantoonbaar niet werkt, en omdat jij als ouder altijd alternatieven hebt. Als jij niet bereidt bent deze alternatieven te onderzoeken wat zegt dat dan over het respect en de liefde die jij hebt voor je dochtertje?

Slaan is geen opvoeden, slaan is het stoppen van ongewenst gedrag puur en alleen voor je eigen gemak. Jouw kind leert er helemaal niks goeds van.En mijn dochter is echt NIET bang!

Over dat bang zijn, je zegt dat dreigen ook al helpt. Dreigen is angst inboezemen

quote:fleurtje schreef op 07 maart 2009 @ 14:11:

[...]





Hoe gaat het met jouw depressies?



serieuze vraag.

Euh, heb ik niet. Hoezo?? Er is bij mij nooit een officiele depressie vastgesteld. Alleen ikzelf heb dat way back vastgesteld.

Ik ben juist aan het afbouwen in begeleiding omdat het zo goed gaat. En begeleiding weet prima af van de incidentele corrigerende tik en maakt zich daar ook geen zorgen om, omdat ik verder prima met dochter omga. Ik word omschreven als respectvolle geduldige intelligente moeder, met een hoop creativiteit, begrip, empathie en wel streng, consequent. Niet om vervelend te doen, want ik verzin dit niet zelf. Dit is zoals ik ben overgedragen naar de andere hulpverlener. Ik neem aan dat iemand die wekelijks bij mij thuiskomt (kwam) en mijn diepste zielenoerselen te horen kreeg, geen onwaarheden zal vertellen.



Waar de andere behandelaar op gaat waken, is dat mijn stemming zo blijft. Mijn belastbaarheid niet overschreden wordt, zodat ik geen terugval krijg. Maar het gaat heel goed verder.

Dus Spinster, mocht je je nog geroepen voelen, ga je gang. Maar bij mij is half hulpverlenend Gelderland op de hoogte en vooral omdat ik zelf ooit eens aan de bel getrokken heb. Wees er dan ook maar gerust van dat ik als eerste mezelf het meest kritisch beoordeel en echt wel een onderscheid kan maken tussen machteloosheid en opvoedingsstijl. Waar ik nogmaals niks verkeerds aan zie.

quote:intiem schreef op 07 maart 2009 @ 14:44:

Meds, whatever

Schakel jeugdzorg in zou ik zo zeggen.In mijn jarenlange beroepsmatige ervaring heb ik genoeg ouders gezien die net zo dachten als jij. Ik zou geen moment aarzelen om jeugdzorg in te schakelen als ik jou zou kennen. Maar volgens mij had jij jeugdzorg al over de vloer

Die rapportages over jouw moederschap vind ik niet zo veelzeggend. Ik heb vaak genoeg meegemaakt dat moeders zich uiterst sociabel opstelden, maar dat achter de deuren de hel op aarde werd gecreeerd zonder dat de hulpverlening, vertrouwensartsen of leraren daar maar het flauwste vermoeden van hadden

Slaan is geweld, je leert je kinderen dus dat geweld mag.

Je kind word bang van je.

Een corrigerende tik op de billen, what's next? (ook al kan ik het soms wel begrijpen dat je zover gedreven wordt tot die tik maar het gaat vaak van kwaad tot erger)

Andere straf, dan slaan, werkt niet meer.

Inderdaad moet je harder gaan slaan om effect te krijgen.

Je kind groeit op met angst voor een klap en angst voor de ouder en zal dus of stiekem dingen gaan doen of een angstig persoon worden en niet een volwassene die vol zelfvertrouwen in de wereld staat.

Meds, over jouw post dat hulpverlening maar de helft weet: dat is niet zo. Ze weten alles! Echt alles! En als jij meent mij beter te kunnen inschatten zonder me ooit maar gezien te hebben, moet je dat zelf weten.



lunchpauze is voorbij. Doei

Jordan Riak



Parents and Teachers Against Violence in Education

(PTAVE, USA)



Tegenwoordig wordt slaan niet meer onderbouwd door wetenschappelijke literatuur. Deze mening wordt gedeeld door experts op het gebied van geestelijke gezondheid en ontwikkeling van kinderen en andere professionals in verwante werkvelden, en is sinds decennia in ontwikkeling. De oorsprong ervan vinden we eeuwen geleden.



Dat wil niet zeggen dat er geen voorstanders zijn van het fysiek straffen van kinderen, zoals het ook fout zou zijn te beweren dat er geen voorstanders zijn van het fysiek straffen van echtgenotes. Beide praktijken zijn wijdverbreid, en mensen die andere mensen slaan geloven meestal dat ze daarvoor een geldige reden hebben.



Een blijvend effect op kinderen

Sommige onderzoekers beweren dat elke daad van geweld door een volwassene ten opzichte van een kind, hoe kort of mild dan ook, een levenslang emotioneel litteken nalaat. Tot op zekere hoogte kunnen we dat vanuit eigen ervaring demonstreren. De meesten van ons zullen toegeven dat de meest levendige en onplezierige jeugdherinneringen de herinneringen zijn waarin onze ouders ons pijn deden. Sommige mensen vinden de herinnering aan zulke gebeurtenissen zo onplezierig dat ze net doen alsof het onbeduidend was, zelfs grappig. Ze glimlachen als ze beschrijven wat hen is aangedaan. Het is schaamte, geen plezier, dat ze doet glimlachen. Als een bescherming tegen de pijn, verbloemen ze de herinnering aan oude gevoelens.

In hun poging het gevaar van slaan te ontkennen of te minimaliseren zijn diegenen die slaan moeilijk met argumenten te bereiken. “Slaan is iets anders dan kindermishandeling”, of “Een tik op het achterwerk heeft niemand ooit kwaad gedaan”. Ze hebben ongelijk.



Een goede vergelijking met slaan is blootstelling aan chemische loodhoudende verbindingen. Generaties terug leefden de meeste mensen in huizen die geschilderd waren met loodhoudende verf, en de meesten overleefden dat zonder zichtbare ziekteverschijnselen. Waren ze slim of hadden ze gewoon geluk? Vandaag doen we dat niet meer. We weten beter. Op dezelfde manier zien goed geïnformeerde ouders nu dat kinderen slaan hetzelfde is als hen blootstellen aan gevaarlijk gif. Er komt niets goeds van en het risico is groot.

Sommige ouders zullen vragen: “Hoe kun je beweren dat je een verantwoordelijke ouder bent als je het kind dat wegrent richting de straat niet vastgrijpt en het een flinke tik geeft zodat het je waarschuwing over de gevaarlijke straat niet zal vergeten?”



In feite is het zo dat kinderen die geslagen worden in een staat van sterke emotionele verwarring raken, en dat maakt het hen moeilijk iets op te steken van de lessen die de volwassenen hen beweren aan te leren. Het geven van een ‘flinke tik’ zal zeker de behoefte van de volwassene om wat spanning en boosheid kwijt te raken vervullen, maar wel ten koste van het kind. Terwijl de opluchting van de volwassene tijdelijk is, zal het effect op het kind blijvend zijn. Slaan leert kinderen niet dat auto’s en vrachtwagens gevaarlijk zijn. Het leert hen dat de volwassenen waarvan zij afhankelijk zijn gevaarlijk zijn.



Verloren vertrouwen

Een kind dat wordt geslagen is minder in staat zijn ouder als een bron van liefde, bescherming en steun te beschouwen, hetgeen hij nodig heeft voor een gezonde ontwikkeling. In de ogen van het kind blijkt de ouder nu een bron te zijn van gevaar en pijn.



Wrok en wantrouwen zijn het gevolg van slaan, en saboteren de gevoelens van verbondenheid met de meest belangrijke volwassenen in zijn of haar jonge leven. Het kind dat op die manier wordt verraden, zal lijden en niet op de best mogelijke manier opgroeien, net als het kind aan wie voedsel, warmte en rust wordt onthouden.



Dreigementen

Sommige ouders slaan zelden of slaan nooit, maar dreigen altijd dat ze vreselijke dingen zullen gaan doen. “Als je niet stil bent terwijl ik aan de telefoon ben, naai ik je mond dicht met een grote naald”. Of “Je moet uitkijken, anders hakt iemand je vingers eraf. Dat doen ze met stoute kinderen die altijd aan andermans spullen komen”. Het lijkt alsof op deze manier de kinderen makkelijk hanteerbaar zijn - in ieder geval tijdelijk.

Ten eerste, als de kinderen de dreigementen geloven, gehoorzamen ze uit angst. Al snel leren ze stiekem te zijn en te liegen om de vreselijke straffen te vermijden die ze geloven te krijgen. Later, als ze ontdekken dat het loze dreigementen zijn, stellen ze terecht vast dat de volwassenen die ze eens vertrouwden in feite onbetrouwbaar zijn.



Als op deze manier het vertrouwen tussen kinderen en hun meest nabije verzorger beschadigd wordt, zal het vermogen van kinderen om vertrouwensrelaties met anderen aan te gaan ook beschadigd worden. Dit kan ervoor zorgen dat ze niet in staat zullen zijn tot het bereiken van medewerking van een ander, of tot intimiteit. Mensen die op die manier zijn beschadigd neigen ernaar alle relaties te zien als onderhandelingen, als deals die je kunt winnen of verliezen. Ze zien onschuld, eerlijkheid en vertrouwen in anderen als zwakheden waar je misbruik van kunt maken, net zoals dat ooit bij henzelf is gebeurd.



Geweld

Slaan leert kinderen dat menselijke interactie gebaseerd is op geweld, dat macht goed doet. Hoe meer een kind is geslagen, hoe groter de kans dat het een volwassene wordt die niet op een redelijke manier met anderen omgaat en het goede voorbeeld geeft, maar die gewelddadig is. Aan wie denken we bij deze eigenschappen? De tiran is er één. De verkrachter ook. De man die zijn vrouw slaat. De kwakzalver, de valsspeler, de bedrieger, de boef - allemaal met gewelddadige eigenschappen. En ook de lafaards en parasieten die hun kracht putten uit het zich vastklampen aan de figuren die we zojuist noemden.



Mishandeling binnen het huwelijk en slaan

In een overweldigende meerderheid van de gevallen zijn gehuwden die gewelddadig zijn naar elkaar dat ook naar hun kinderen. Zulke ouders zijn zeker zelf als kind ook geslagen, en waren getuige van anderen die geslagen werden.



Echtgenoten die elkaar mishandelen of zelf mishandeld worden en die hun kinderen slaan voeden hen op om net als zijzelf te gaan mishandelen en slachtoffer te worden. De kinderen leren van het voorbeeld van hun ouders dat de manier om frustratie en afkeuring te uiten en autoriteit te handhaven het slaan van iemand die zwakker en kleiner is dan jezelf. Ze zien dit principe elke dag gedemonstreerd als hun ouders ruzie maken en vechten, en elke keer als ze zelf op een gewelddadige manier gestraft worden.



Ze leren dat als ze eenmaal groot en sterk genoeg zijn, dat ze dan controle over anderen zullen hebben door te dreigen of pijn te doen. Ze leren dat het goed is als echtgenoten elkaar mishandelen en dat volwassenen hun kinderen mishandelen.



Als kinderen wiens persoonlijkheid is gevormd in een gewelddadig gezin, opgroeien en zelf kinderen krijgen vinden ze het erg moeilijk om zich los te maken van het gedrag dat ze hebben gezien en ervaren. De vaardigheden die ze toepassen in hun familieleven zijn de erbarmelijke vaardigheden die ze geleerd hebben van hun ouders. Het is waarschijnlijk dat ze de cyclus van geweld zullen voortzetten bij hun eigen onschuldige kinderen.



Als het slaan verdwijnt uit het familieleven, zullen andere vormen van huiselijk geweld ook verdwijnen. Niet eerder.

quote:intiem schreef op 07 maart 2009 @ 14:36:

[...]



Effe this voor lunch



Zwieber, ken jij de situatie van doorlopend straf? Ik wel hoor, er zijn hier perioden geweest dat dochter meer op de gang zat te krijsen dan dat ze 'gezellig' bij ons in de woonkamer zat. Je zou denken dat het dan uiteindelijk wel binnenkomt. Misschien bij jouw kind. Maar bij mij is de zin in een krijsend kind op de gang na tien dagen wel voorbij. Daar ligt mijn grens. Daar ligt mijn tot hier hou ik rekening met jou en ben ik pedagogisch bezig en nu moet je maar voelen. Niet alle hoeken van de kamer laten zien, geen lel, maar ik waarschuw je nog 1 keer en de volgende keer krijg je een tik. Basta. Vaak is dat genoeg. En de keren dat dat niet genoeg is, krijgt ze 'm ook. Dan is haar herinneren aan die tik genoeg om het uit haar hoofd te laten weer zo'n stunt uit te halen in geval van bijvoorbeeld lopen klieren. Het is soms gewoon ook echt een keerpunt. Na dagen van vervelend doen en gang zitten is een tik soms net hetgene wat maakt dat ze weer bijdraait. Uit die negatieve cadans te komen.



En belonen doen we uiteraard ook de hele dag door en we proberen vooral op het positieve te zitten en alles wat goed gaat etc. Dus het is bepaald niet eenzijdig te noemen. Ik denk wel dat als je als ouders te vaak straft of alleen maar straft en niet beloond, je te weinig zelfvertrouwen meegeeft. Dus ik vind dat erg belangrijk!

Je hebt het wel tegen de moeder wiens kind van het KDV gegooid werd he, denk je niet dat ik drama's heb meegemaakt? Maar slaan? NOOIT. Omdat het een peutertje is wat hulp nodig had en als ik zou slaan, zou IK degene zijn geweest die hulp nodig had. Juist bij mijn kind heb ik gezien wat een groot verschil een KDV met negatieve aanpak maakte tenopzichte van eentje met positieve aanpak. Ook thuis weet ik gewoon wat wel en niet werkt bij hem. Ik heb weken gehad waarin hij ALLES deed wat gevaarlijk was en niet mocht. En we niet een seconde naar de wc konden. Maar slaan maakt hier helemaal niets in uit. Nee, wat ik hiervan heb geleerd is dat positief belonen wellicht werk maar er wel enorme strengheid bij gepaard moet gaan. En slaan is niet streng zijn, slaan is gewoon slecht bezig zijn. Altijd. Tegen wie dan ook.



Je zielige kleine peutertje van een metertje slaan omdat het in de knoop met zichzelf zit, ik vat het niet. Zie je dan niet dat als je kind in dwarsmodus is, dat het zichzelf meer dwars zit dan jou? Zie je niet dat het altijd een kindje blijft wat jou nodig heeft. JIJ bent degene die niet om kan gaan met haar gedrag zonder te slaan en dus straf je haar voor jouw onkunde. (en niet voor haar gedrag). Ik vind het echt niet goed te praten.

quote:intiem schreef op 07 maart 2009 @ 15:06:

Meds, over jouw post dat hulpverlening maar de helft weet: dat is niet zo. Ze weten alles! Echt alles! En als jij meent mij beter te kunnen inschatten zonder me ooit maar gezien te hebben, moet je dat zelf weten.



lunchpauze is voorbij. Doei



Er zijn genoeg voorbeelden (schrijnend) waaruit blijkt dat de hulpverlening niet genoeg wist, waarin kinderen veel te laat uit huis zijn geplaatst, elk jaar overlijden er tientallen kinderen als gevolg van huiselijk geweld, een nog groter aantal raakt voor het leven fysiek beschadigt, en nog veel groter aantal loopt emotionele trauma's op.

Je zou eens de literatuur kunnen bestuderen op de opvoedkundige tik (lees het stuk hieronder) en dan zelf kunnen vaststellen dat jouw visie absoluut misplaats is en dat je verkeerd bezig bent. Het is nog niet te laat om het tij te keren.

ik vind het wel goed van Intiem dat ze zelf de hulpverlening heeft gebeld maar ik vraag me af, intiem, zeggen zij echt hier niets van? Hebben zij nooit gezegd dat je niet mag slaan? Wat dat zou ik enorm fout vinden van hulpverlening.

Mooi gesproken Zwieber.



Ik ben heel blij met je Meds. Jij zegt wat ik denk maar waar ik het geduld niet voor heb om te blijven herhalen. Goed stuk ook dat je geplaatst hebt.



Voorbeeldexcuses:

"Mijn ouders deden dat ook en ik heb er niks aan over gehouden, dus is het oke dat ik mijn kind sla"

"Vroeger deden ze het ook en die kinderen wisten tenminste nog wat respect was, dus is het oke als ik mijn kind sla"

"Als mijn kind er echt zoveel van zou krijgen dan hield ze niet zo veel van me, dus is het oke... "

"Pfff, mishandelen, reageer niet zo overdreven/betuttelend/overemotioneel/etc. ík doe alles voor mijn kind, dus is het oke..."

"Het is niet alsof ik mijn kind bont en blauw door de kamer schop, dus is het oke..."

"Wie zegt dat slaan slecht is, ik weet zelf het beste wat goed is voor mijn kind, dus is het oké..."

"Mijn kind weet dat hij het kan verwachten, hij vraagt er dus zelf om als ik het doe, dus is het oké..."



!! SLAAN VAN JE KIND IS NIET OKÉ. NOOIT !!



Bovengenoemde voorbeeldexcusen zijn dom en onwaar en vooral ook heel klassiek voor mensen die wél hun kinderen mishandelen.

Ze zijn net zo klassiek als de getrouwde man die tegen zijn minnares zegt:

"Als haar moeder beter is, dan ga ik bij haar weg"

"Ik kan nu niet weg want dan pakt ze de kinderen van me af"

"Scheiden kost nu teveel geld, eerst deze klus afmaken"

en etceteraetcetera.....



Stop met het sussen van je zelf door je wereld te kleuren met deze excuses. Stop met de gezonde ontwikkeling van je kind in gevaar brengen.



Elke dag kun je het tij keren.

Elke dag dat je dat niet doet en de fout ingaat, kies je ervoor om je kind kwaad aan te doen.

Hulpverlening is helaas niet zaligmakend want verdomd zeg, er blijken mensen te zijn die niet op een normale, rustige manier, hun grenzen duidelijk kunnen krijgen. Ook na vele jaren hulpverlening niet.

Verder eens met alle stellingen dat slaan slecht is en dus voorkomen moet zien te worden.

Toch blijf ook ik er van overtuigd dat mijn kinderen in een liefdevolle omgeving opgroeien en dat ze daar op een gezonde manier zullen uitkomen. Helaas niet schadevrij. Maar is schadevrij het enige goede resultaat in een maatschappij met gewone mensen, met hun makke op wat voor terrein dan ook?



Off topic (of toch on topic) vraag ik me af hoe de verhouding geslagen kinderen/niet geslagen kinderen onder de nu volwassenen op dit forum is. Er zijn hier heel veel mensen die heel goed terecht zijn gekomen. Betekent dat dat ook in de jaren 50 t/m 80 de meeste ouders al hun handen thuishielden, of betekent dit dat alleen ernstige mishandeling leidt tot problemen in het latere leven? En waar zit de grens tussen een corrigerende tik (bij mij zijn overigens alle tikken uit onmacht geweest) en mishandeling?



Ik vind het een goed streven dat er wordt gezocht naar een maatschappij waarin slaan not done is. Volledig haalbaar vind ik het niet, hoe zeer me dat ook spijt.

Effe snel weer:



Corrigerende tik mag best



Door: ANP



De corrigerende tik op de billen mag, zegt driekwart (74 procent) van de Nederlanders. Dit blijkt uit onderzoek van prijs- en productvergelijker Vergelijk.nl onder ruim 980 respondenten.

Ouder en kind Zoom



Voor gezinnen met een enig kind vindt zelfs ruim 80 procent een pak slaag gerechtvaardigd.



De familie wordt niet echt betrokken bij de opvoeding. Bijna 70 procent van de respondenten ervaart dit als bemoeienis. Als ouders vragen hebben over de opvoeding van hun kind(eren) dan belt één op de drie wel de ouders op.



Uit het onderzoek blijkt verder dat bijna de helft van de ‘middelste’ kinderen hun opvoeding als streng, maar rechtvaardig heeft ervaren. Slechts één op de drie kinderen zonder broers of zussen vindt zijn of haar opvoeding streng.



Kinderen uit een gezin zonder broertjes of zusjes ervaren de opvoeding als meest prettig. Veertig procent van deze groep zou eigen kinderen hetzelfde opvoeden als dat zij zelf zijn opgevoed.



Zestig procent van de respondenten vindt dat andere ouders niet consequent genoeg zijn in de opvoeding. Ook is één op de drie van mening dat ouders te weinig tijd vrijmaken voor de kinderen.

Corrigerende tik wel of niet mishandeling PDF Afdrukken

Van een onzer redacteuren © Het Juridisch Dagblad

maandag, 5 januari 2009



Rechtbank Dordrecht heeft in twee zaken over een 'corrigerende tik' uitspraak gedaan. De rechtbank heeft een 46-jarige verdachte vrijgesproken van de ten laste gelegde mishandeling van twee minderjarige dochters, omdat ten aanzien van de ene dochter het wettige bewijs ontbreekt en omdat ten aanzien van de andere dochter sprake was van een 'corrigerende tik' die gerechtvaardigd was in het kader van de uitoefening van het ouderlijk gezag. Zie onder LJ Nummer BG8584.



Wel kindermishandeling bij corrigerende tik

De rechtbank heeft een 47-jarige verdachte veroordeeld wel tot een gedeeltelijk voorwaardelijke werkstraf voor het meermalen mishandelen van zijn minderjarige dochter. Het verweer dat er telkens sprake is geweest van een 'corrigerende tik' is door de rechtbank verworpen, gelet op de wijze waarop en de omstandigheden waaronder verdachte zijn dochter heeft geslagen. Zie LJ Nummer BG8587

Rust, reinheid en soms een corrigerende tik

Ouders moeten hun kinderen strenger opvoeden, vinden ouders

Gepubliceerd: 22 augustus 2007 13:14 | Gewijzigd: 22 augustus 2008 18:02

Kinderen moeten weer strenger worden opgevoed, vinden ouders. Want ze zijn vaak brutaal, verwend en ze gedragen zich asociaal. Een corrigerende tik moet kunnen.

Door onze redacteur Merel Thie

Rotterdam, 22 aug.



* Discussie - Moeten ouders strenger zijn voor hun kinderen?



* Overzicht - Meer binnenlands nieuws



Het is niet makkelijk om te erkennen dat je eigen kind een etter is geworden, zegt Anne Elzinga, redacteur van maandblad J/M. „Jij weet wat voor moeite je elke dag in de opvoeding steekt. Dat je als ouder fouten maakt, maar ook steeds opnieuw vol goede moed begint.” Het kind van de buren daarentegen, zegt Elzinga, zie je alleen als eindproduct. En dan zie je het wel: het is een etter.



Uit onderzoek in opdracht van maandblad J/M onder 615 ouders blijkt dat driekwart van hen zich ergert weleens aan andermans kinderen. Ze vinden ze brutaal, asociaal, stiekem en ongehoorzaam. Zelf gaan ze als opvoeder ook wel eens de mist in, geven ze toe, maar toch geeft 84 procent de eigen opvoeding een ruime voldoende.



Het ligt dus aan de buren. Maar ook aan de school, vinden de ouders. Die moet strenger zijn en meer discipline bijbrengen, zegt 89 procent van de vaders en moeders. Het lijkt een reactie op leraren die al jaren klagen over ouders. Omdat ze hun kinderen met een lege maag op school afleveren en ze meenemen op vakantie wanneer dat hun uitkomt. Over de kwaliteit van het onderwijs klagen de ondervraagde ouders minder. 75 procent van hen denkt dat hun kind goed leert rekenen en spellen.



Opvoeders moeten weer strenger worden, vindt tweederde van de ondervraagden, volgens J/M een representatieve groep. Rust, reinheid en regelmaat moeten terugkomen, zegt 63 procent. En een corrigerende tik hoort ook in de opvoeding thuis, vindt 64 procent. „Dat geeft aan dat de strafbaarheid van zo’n tik niet echt reëel is, zegt Elzinga. „Je kunt 64 procent van de ouders vervolgen.”



Ze zijn ook wel eens jaloers, de ouders. Op mensen zonder kinderen (20 procent). Omdat die wél tijd voor zichzelf hebben en geld overhouden. Bijna de helft (49 procent) van de vaders en moeders geeft aan de opvoeding „moeilijk” te kunnen bekostigen. Hoogleraar pedagogiek Mischa de Winter (Universiteit Utrecht) relativeert dat gegeven. „Wat is er precies moeilijk te bekostigen? Elke maand een nieuw paar Nikes? Dit percentage strookt in ieder geval niet met de paar procent arme Nederlanders die opduiken in grote onderzoeken naar armoede.” Anderzijds kan De Winter zich wel voorstellen dat ouders, ook tweeverdieners, door de hoge huizenprijzen en de kosten van kinderopvang krap komen te zitten. Maar de primaire levensbehoeften staan waarschijnlijk niet onder druk.



Volgens Anne Elzinga speelt perceptie ook een rol. „Ouders worden steeds bewuster van de kosten van kinderen. Door de politieke discussie over gratis schoolboeken realiseren ze zich dat ze daar nu 500 euro per jaar voor betalen.”



Dat ouders vooral kritiek hebben op de kinderen van de buren is volgens De Winter een terugkerend gegeven in opvoedonderzoeken. Maar dat komt niet alleen doordat ouders verblind zijn door liefde voor hun eigen kind. Ze weten werkelijk niet hoe hun kinderen zich buitenshuis gedragen, denkt De Winter. Ouders kunnen niet vertellen hoeveel Breezers hun kind op een avond drinkt. Dat ándere kinderen te veel Breezers drinken, weten ze wel, want dat zien ze op tv en lezen ze in de krant.”



Een trendbreuk vindt de redactie van JM het dat ouders ‘opvoeddoelen’ noemen die hun kind tot een sociaal mens maken. Het belangrijkst vinden zij dat hun kind gelukkig is, maar direct daarna noemen zij het bijbrengen van verantwoordelijkheidsgevoel en dat het kind leert rekening te houden met anderen. In eerdere grote opvoedonderzoeken lag de nadruk volgens JM meer op de ontplooiingskansen voor een kind en de wens dat het zich ontwikkelde tot een ‘autonoom mens’. Mischa de Winter denkt dat die opvoeddoelen voortkomen uit de algehele zorg over asociaal gedrag in de openbare ruimte.



Opvoeden maakt ouders moe maar gelukkig. Het hebben van kinderen heeft, vinden de meeste ouders, overwegend positieve effecten op hun lichamelijk en geestelijk welzijn. Maar vooral de ouders die allebei werken, vinden ook dat het gezin ‘energie vreet’. En hoewel zij vinden dat hun relatie is verbeterd, schiet seks er bij één op de vier ouders bij in. Ongeveer 60 procent van de ouders vindt dat ze ‘zelden’ tijd voor zichzelf hebben.



Zorgen maken de ouders zich vooral over de ontwikkeling van hun kind (58 procent). En dan vooral over overgevoeligheid van het kind, faalangst, driftbuien, gebrek aan weerbaarheid of juist eisend gedrag. Veel meer zorgen maken ze zich over de maatschappij waarin het kind opgroeit (81 procent antwoordde bevestigend op een vraag hiernaar). Dan denken ze aan terrorisme- en oorlogsdreiging, te vroege en expliciete seks, milieuvervuiling en de commerciële druk op hun kinderen.

quote:mamzelle schreef op 07 maart 2009 @ 15:52:



Off topic (of toch on topic) vraag ik me af hoe de verhouding geslagen kinderen/niet geslagen kinderen onder de nu volwassenen op dit forum is.Ik ben begin jaren 70-tig geboren. Ben nog nooit door mijn ouders geslagen, ook geen corrigerende tik. En mijn kinderen heb ik ook nog nooit een tik gegeven.