Wat hielp jou tijdens rouw

Tinkel, dat moet je inderdaad niet via de app doen. Hoe is de band met je broer? Wellicht kun je ook bespreekbaar maken dat de praktische zorg voor je vader iets beter verdeeld kan worden. Ik merk dat ik daar ook wel frustratie over heb, want ik heb ook nog een zus, maar die zie ik totaal niet in de weer met mijn moeder. Nu zit zij ook in omstandigheden dat ik het haar 'vergeef' maar leuk is anders.

En natuurlijk mag jouw verdriet er zijn, alleen snap ik heel goed dat je soms keuzes moet maken met wie dat verdriet er mag zijn. Ik vind het mooi dat je met je partner hebt afgesproken er over te praten en ook je zoon hierin mee te nemen.

Mijn moeder wil ook niet dat ik me zorgen om haar maak, en ze doet het in het algemeen goed, maar zij heeft heel wat voor de kiezen gehad de afgelopen jaren. Drie jaar geleden is haar vader overleden aan longkanker, toen vorig jaar de hond, en dit jaar haar man. Ze heeft nauwelijks tijd gehad om bij te komen. En ik weet dat het niet mijn verantwoordelijkheid is om haar gelukkig te maken, maar ik weet dat ze het zo ontzettend fijn vindt als ik langs kom.

yogonaise schreef: ↑

20-06-2018 23:34

Ik denk dat je wel interesse en aandacht krijgt van mensen. Ik denk dat je belangrijke momenten wel met mensen kunt delen bv.

Wil je hier dan nog op reageren? Ik denk dat ik hier juist een belangrijk punt mee heb. Het is een groot verschil als je dit wel of niet kunt.

Lady_Day schreef: ↑

21-06-2018 10:46

Mijn moeder wil ook niet dat ik me zorgen om haar maak, en ze doet het in het algemeen goed, maar zij heeft heel wat voor de kiezen gehad de afgelopen jaren. Drie jaar geleden is haar vader overleden aan longkanker, toen vorig jaar de hond, en dit jaar haar man. Ze heeft nauwelijks tijd gehad om bij te komen. En ik weet dat het niet mijn verantwoordelijkheid is om haar gelukkig te maken, maar ik weet dat ze het zo ontzettend fijn vindt als ik langs kom.

Echt heel mooi en precies wat ik bedoel. Dit ontbreekt bij mij dus al jaren. Bij leuke en minder leuke dingen.
Jij doet dat vanzelfsprekend voor je moeder omdat je onvoorwaardelijk bij haar hoort. Als dat ontbreekt wordt het een ander verhaal.
Misschien kun je je voorstellen hoe het voor je moeder zou zijn als je geen aandacht aan haar zou besteden en nooit langs zou komen. En als een ander dat ook niet zou doen. Hoe zou het dan met haar gaan?

Misschien begrijp je mij dan beter, want dat is mijn situatie.

Yogo, ik heb toch al aangegeven dat ik in mijn omgeving niet terecht kan met mijn verdriet? Daarom schrijf ik hier. Ik haal hier ontzettend veel steun, hoop en wijsheid uit en ik hoop tegelijkertijd dat ik met mijn ervaringen ook een ander kan helpen.

Op andere gebieden is er wel interesse en aandacht, van bijvoorbeeld mijn partner. Als dat niet zo zou zijn, dan zou ik geen relatie met die man hebben. Het woord 'relatie' zegt het al. Maar wat betreft mijn verdriet? Nee, daar kan hij niet zoveel mee.

Lady_Day schreef: ↑

21-06-2018 10:54

Yogo, ik heb toch al aangegeven dat ik in mijn omgeving niet terecht kan met mijn verdriet? Daarom schrijf ik hier. Ik haal hier ontzettend veel steun, hoop en wijsheid uit en ik hoop tegelijkertijd dat ik met mijn ervaringen ook een ander kan helpen.

Op andere gebieden is er wel interesse en aandacht, van bijvoorbeeld mijn partner. Als dat niet zo zou zijn, dan zou ik geen relatie met die man hebben. Het woord 'relatie' zegt het al. Maar wat betreft mijn verdriet? Nee, daar kan hij niet zoveel mee.

Dus jij viert nooit je verjaardag? Bent alleen met de feestdagen? Gaat nooit met iemand naar de film of iets anders doen? Belt nooit met iemand?

Dat is fijn dat je dat met je partner kan. Maar dat kan ik dus niet. Daarin sta ik dus ook alleen.

Dan zou ik als ik jou was mezelf eens afvragen wat je nog doet in een relatie waarin jij alles geeft en helemaal niets terug krijgt, behalve dan een verbod om een andere huisarts te zoeken. Het zou niet mijn relatie zijn.

Lady_Day schreef: ↑

21-06-2018 11:00

Dan zou ik als ik jou was mezelf eens afvragen wat je nog doet in een relatie waarin jij alles geeft en helemaal niets terug krijgt, behalve dan een verbod om een andere huisarts te zoeken. Het zou niet mijn relatie zijn.

Dat is dus inderdaad de vraag. Ik denk dat ik mijzelf ook beter zou voelen alleen met mijn kindje zonder deze man.
Maar ik heb geen familie waar ik terecht kan en heb geen inkomen. Dus ik weet niet goed hoe dit aan te pakken en waar ik naartoe zou kunnen gaan.

Wil je ook nog antwoord geven op de andere punten?

Nee Yogo, ik ga daar niet op in. Wat ik (of een ander) ook zeg, jij hebt het het moeilijkst van ons allemaal. We hebben dit spelletje al eens eerder gespeeld in dit topic, met als resultaat dat bijna niemand hier meer wilde schrijven, terwijl we een plek als deze zo ontzettend nodig hebben.

Jij doet alsof wij gek zijn, alsof wij geen idee hebben hoe zwaar het voor jou is, want wij hebben allen een leven wat toch veel makkelijker is dan het jouwe.

Heb je het verhaal van Christiana wel eens gelezen? Zo nee, doe maar even. Misschien dat het de zaken wat in perspectief zet voor jou. En misschien, heel misschien, gaat er ook een belletje rinkelen dat wat zij allemaal doet om door te gaan ondanks jarenlange vermoeidheid, zorg en ellende, dat jij daar misschien ook wat hoop en kracht uit kunt putten.

yogonaise schreef: ↑

21-06-2018 10:56

Dus jij viert nooit je verjaardag? Bent alleen met de feestdagen? Gaat nooit met iemand naar de film of iets anders doen? Belt nooit met iemand?

Dat is fijn dat je dat met je partner kan. Maar dat kan ik dus niet. Daarin sta ik dus ook alleen.

Bedankt voor je reactie op mijn vorige post, en ook je lieve post waarin je me sterkte wenst.
Maar nee, helaas heb ik niet echt lieve mensen om mijn heen. Ik heb een super lieve vriend die zijn best doet, maar hij begrijpt mij ook niet omdat hij het zelf nog nooit heeft meegemaakt.
Mijn broers spreek ik of nooit (geen contact) of op verjaardagen dus nee, daar kan ik ook niet terecht.
Met mijn vader spreek ik vaak maar ook dat is wennen, omdat we nooit echt met elkaar hebben gepraat.

Ik vier mijn verjaardag wel, met mijn gezin en met het gezin van mijn vriend. Mijn vriend bijvoorbeeld viert zijn verjaardag het liefste niet, omdat hij er geen drol aan vindt.
Ben ik alleen met de feestdagen, ook daar heb ik, gelukkig, een fijne schoonfamilie voor waarmee we het vieren (kerst). Oud en nieuw vier ik met mijn partner.
Ga ik nooit naar de film of met iemand iets anders doen? De keren dat ik iets ''leuks'' doe in een jaar zijn oprecht op 1 hand te tellen. Deze doe ik, jawel, met mijn partner. Of als hij niet mee wil ga ik alleen. Want ik laat mijn geluk niet van hem afhangen, ik creeer mijn eigen geluk.
Belt nooit met iemand? Nee. Nee. Mijn sociale netwerk is echt niet veel groter dan die van jou. Ja, ik heb mijn vader nog, maar je weet niet hoe het is om je zorgen te maken om een rouwende ouder, netzoals dat ik (gelukkig) niet weet hoe het is om geen vader meer te hebben.
En ik zeg gelukkig, omdat ik dat niemand gun, dus ook jou niet.

Zoals ik het lees houdt jouw partner je tegen bij een hoop dingen, doe die dingen dan zelf! Ga hard knokken om uit die depressie te komen en een baan te zoeken. En stop niet voordat je de juiste hulp hebt.
Ja, het had misschien gescheeld als mensen uit je omgeving betrokken zouden zijn geweest maar dat zijn ze niet. Dat vind ik echt, oprecht, super kut voor je. Maar lieverd, dat maakt geen fuck uit voor een depressie of niet.
Tijdens mijn depressie had ik wel een sociale omgeving met veel vrienden die er onvoorwaardelijk voor me waren maar toch vond ik dat ze niks deden, dat ze niet zagen hoe zwaar ik het had.
Een depressie moet je zelf oplossen, daar heb je geen anderen voor nodig, behalve iemand die je de juiste handvatten geeft.

En nogmaals, het kwetst me hoe je over veel mensen hier, inclusief mezelf, heenwalst. En daar hoor ik niks op terug behalve ''ja maar ik heb gelijk''. En weet je. Dat heb je niet. Dat. Heb. Je. Niet.
Want je weet niet hoe het voor ons voelt omdat je dat zelf niet hebt meegemaakt.

Bijna iedereen hier schrijft alleen te staan in hun verdriet, dat anderen hen niet begrijpen. Dat lees ik veel in jouw postst dus daar ben je niet alleen in en daar kun je herkenning in vinden, maar dat lijk je niet te zien. Je kunt niet van anderen verwachten om jou te begrijpen als ze het zelf niet hebben meegemaakt.
En ik ben alleen maar heel blij dat veel mensen jou niet zullen snappen. Niet omdat ik dat jou niet gun, maar omdat ik NIEMAND gun zijn beide ouders kwijt te raken.

Lees alsjeblieft nog eens goed wat voor reacties jouw kwetsen en wat voor reacties je zelf plaatst. Deze zijn namelijk van exact dezelfde toon.
''Niet zo zeuren, je hebt nog genoeg mensen om je heen.''
Bij de een is dat een ouder, bij de ander zijn dat vrienden en bij jou zijn dat je partner, maar vooral je zoontje.

IEDEREEN staat er qua rouw alleen voor. Iedereen moet dit zelf doen. En je weet ook de exacte situaties van de mensen die hier schrijven niet omdat zij maar schrijven over 1 aspect in hun leven: rouw. Ze gooien niet hun complete levensverhaal hier neer omdat dat hier niet past.

We gunnen jou allemaal het allerbeste lieve yogo, maar als je zo blijft reageren en van je af blijft bijten en je gelijk probeert te halen wordt het er hier niet leuker op.

Dus sorry, dat we je niet volledig begrijpen. En sorry, dat jij ons niet volledig begrijpt.

Zo jammer als het is dat wij jou niet begrijpen, zo jammer is het dat jij niet begrijpt dat je niet alleen je eigen leven maar ook dit topic aan het verkloten bent. En dat het bord voor je kop zo dik is dat niet alleen de therapeuten maar ook de dringende verzoeken van de rouwenden in dit topic je niet bereiken.

Heel erg eens met Woepsie Yogo.

En verder; jij weet niet hoe het is om nog een ouder te hebben die zijn of haar partner is verloren. Hoe is het is om je constant zorgen om je vader te maken. Van binnen met een gebroken hart te zitten omdat hij een hele dag alleen zit omdat ik moet werken. Weinig thuis ben omdat ik zo vaak naar mijn vader ben.

Er ineens een compleet huishouden naast te hebben, want vader moet alles nog leren. En dat alles bij mij ligt, Ook al heb ik een broer. Deze druk levert veel stress op. En toch altijd het gevoel hebben het niet goed genoeg te doen. Want ja, ik heb ook nog een gezin en een baan.

Ik wil hiermee alleen maar zeggen; alles heeft meerdere kanten. Jij hebt het niet slechter dan de rest. En als je alles langs een meetlaat wil leggen; er zijn ook zat mensen die het weer slechter hebben dan jij.

Ik ken iemand die geen ouders meer heeft, gescheiden is en een kind met kanker heeft.... vind ik erger dan wat ik meemaak en erger dan wat jij meemaakt.

Voel ik me dan nu beter? Is mijn gemis dan nu minder? En die van jou? Nee, natuurlijk niet. Iedereen zijn of haar verlies en gemis is zwaar. Er is geen meetlat.

Rouwen is zwaar, rouwen doet pijn. Of je nou nog een ouder hebt, of dat je nog een kind hebt, of dat je niemand hebt....het doet pijn.

Als ik ze bij jou je hand afhakken en bij mij alleen een vinger? Mag ik dan niet huilen? Of minder hard? Nee toch? Ook die vinger doet verrot veel pijn.

En dan was dit ook mijn laatste reactie op jou.

[quote=Tinkeltje33 post_id=28662811 time=1529566693 user_id=370159]
elf. Mooie bewustwording, ga ik eens over na denken.

Met mijn man heb ik gisteren afgesproken dat we voortaan dagelijks even een statusupdate doen over mijn moeder. En dat we meer over haar praten. Hij zei dat we mijn zoon heel veel gaan vertellen over mijn moeder en dat als mijn familie het niet doet, wij het dan dubbel doen om haar herinnering levend te houden. Het lijkt me goed als ik hier ook meer schrijf, ik ben nogal van het opkroppen en dat is niet goed voor.

Wat een lief en goed idee. Ik kan me voorstellen dat je je heel eenzaam voelt. Heel fijn dat je man dat begrijpt er er voor je is. Ook al is je man anders dan je vader en broer...

Lady_Day schreef: ↑

21-06-2018 07:58

Wat gaat dit met horten en stoten zeg. Vanochtend werd ik wakker, en zoals gewoonlijk denk ik al snel aan mijn vader, en vooral aan het feit dat hij er niet meer is, en het was 'okay'.

Ik zet koffie en ik neem een slok en terwijl ik doorslik komt er toch een golf van verdriet over me heen. Ik voelde me er misselijk van. De onwerkelijkheid begint te slijten, maar dan nog vind ik het zo raar. Dat iemand er 'gewoon' niet meer is.

En geen teken, niks. Het is zo stil.

Had ik vanmorgen in de auto. Na 1,5 jaar ineens dat besef dat mijnmoedr gewoon niet meer op deze wereld rondloopt. Dat grijpt me dan ook ineens weer zo naar de keel. Het is toch ook niet te bevatten; de dood.

Tinkeltje33 schreef: ↑

21-06-2018 08:15

Lady day: moeilijk is dit he? Het komt meestal onverwacht. Blijft het verdriet dan ook hangen?

Cookie: gecondoleerd.

Ik kan niet op iedereen reageren, ik heb niet alles gevolgd afgelopen dagen. Ik had even behoefte hier te schrijven. Mijn moeder zou binnenkort jarig geweest zijn. Ik heb mijn vader gevraagd of hij ook iets wil doen en hij reageerde heel onverschillig. Hij is boos op haar door dingen uit het verleden. Sinds haar dood hebben we nooit meer over haar gesproken, ook van mijn broer hoor ik niks. Het is net alsof ik de enige ben die haar mist en verdrietig is en ik voel me zo alleen. Alsof ze nooit bestaan heeft.

Sinds haar overlijden regel ik een hoop praktische zaken voor mijn vader, er is een grote verantwoordelijkheid bij me terecht gekomen. Ik heb het gevoel alsof ik voor anderen aan het zorgen ben en ik heb zelf ook zorg nodig, maar daar is geen aandacht voor. Dus het voelt soort van dubbelop. Ik wist vantevoren al dat mijn familie zo debiel is, maar het besef en het gemis komt nu echt. En nu mag ik dit er bovenop gaan verwerken, ik heb helemaal niks aan ze. Het komt uiteindelijk wel goed met me, maar wat is dit moeilijk en wat voel ik me alleen.

Wat rot dat je je zo alleen voelt. En dat je er ook echt zo alleen voor staat. Lijkt me heel pijnlijk voor je. Even een knuffel voor jou

Inderdaad snappen mensen het niet. Dat blijkt elke keer weer uit de reacties helaas.

Ik weet heel goed hoe het is om voor een ouder te zorgen. Toen mijn vader alleen kwam te staan heb ik hem ook alles moeten leren. Hij had ook veel frustratie en verdriet door mijn moeder. Ook had hij hartproblemen. Heeft 3 keer een hartaanval gehad. Die zorg was er altijd en heb ik dus ook alleen moeten doen
Jammer dat dingen zo makkelijk gezegd worden.

Mijn oorzaak depressie is juist dat ik alles alleen heb moeten doen. Dat wordt hier niet begrepen en worden ook kwetsende dingen gezegd.

Misschien moet jij je eens gaan realiseren dat wij jou dan blijkbaar ook niet kunnen geven wat jij nodig hebt en dan eens even heel hard in de spiegel kijken yogo. Ga op zoek naar je kracht en daar lekker in staan en laat ons met rust. De vorige keer ben ik uit dit forum gestapt en had je nog het lef ook om mij privé de les te willen lezen.
Rouwen is nu eenmaal kut en eenzaam. Ik heb ook niks aan mijn vrienden, iedereen heeft het druk met leven. Zie je mij in een hoekje of op een forum zitten pushen hoe erg dat allemaal wel niet is? Of de rouwcconcurrentie strijd aangaan? Zelf alles mogen zeggen maar als wij wat zeggen gelijk weer die slachtoffer rol inschieten. Ja het is kut voor je. Maar het is kut voor ons allemaal. Dus asjeblieft: stop hier mee. Je kweekt er niet de begrip mee waar je zo naar op zoek bent, in tegendeel.

Yogo, zoek ajb hulp. NU!!!

Heb ik al heel vaak gedaan. Ik ben echt meer gebaat bij lieve betrokken mensen.

De theorie dat ik niet weet hoe het is voor een ouder zorgen te hebben ging ook niet op.

Mensen snappen het meestal niet hoe het is om helemaal zonder familie te staan.

Sjee het is maar goed dat rouw en verdriet geen wedstrijd zijn

Eenzaamheid is kak
Rouwen is kak
Verdriet is kak
Hoort wel allemaal bij het leven.
Wat een kak.

Kunnen we het daarover eens zijn?!

Fijn!! Nou bij deze allemaal veel sterkte en een knuffel ( en daar ben ik niet zo van, dus kun je nagaan!)

yogonaise schreef: ↑

21-06-2018 12:49

Heb ik al heel vaak gedaan. Ik ben echt meer gebaat bij lieve betrokken mensen.

De theorie dat ik niet weet hoe het is voor een ouder zorgen te hebben ging ook niet op.

Mensen snappen het meestal niet hoe het is om helemaal zonder familie te staan.

En jij snapt geen bal van mijn situatie.

En als je het hier kwetsend vind en je hier geen steun ervaart; ga dan op zoek naar anderen. Ik ga je op de negeer zetten want je neemt het forum weer over. ik zit me er over op te winden en daarvoor kom ik hier niet. Veel sterkte met alles.

Helemaal eens Quaintrell! Kak it is!

Ik ga gelukkig weer een stukje beter. Mijn inzinking is weer voorbij. Waarschijnlijk weer wachten op de volgende....

Noerie, ik vraag me af of het echt ooit 'over' gaat. Dat je het volledig kunt accepteren en er vrede mee hebben. Ik vind dat zo moeilijk voor te stellen. Dat ze er niet meer zijn, dat zal op een gegeven moment wel 'wennen'. Maar het gemis... dat kan toch niet weg gaan? Waarheen dan?

En verder helemaal eens met Quaintrelle. Kak kak kak.

Yogo, het merendeel van de schrijvers van dit topic ervaart jouw aanwezigheid en bijdragen als storend en overheersend.

Waarom blijf je hardnekkig volharden in je retoriek en geeft geen gehoor aan de wens en oproep die tot jou gericht is? Wat maakt dat je dit topic perse wilt verzieken om je gelijk te halen? Is jouw doel belangrijker dan die van de anderen?

Jouw issues gaan veel verder en hebben een heel andere oorzaak dan het overlijden van je vader, tien jaar geleden alweer. Hoe verdrietig dat ook is, je kunt daar niet al je lijden aan ophangen.

Ook ik verzoek je dit topic te verlaten.