Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
donderdag 21 juni 2018 om 13:51
Ik denk inderdaad dat het nooit meer helemaal over gaat. Het gemis zal altijd blijven. Al denk ik wel dat het meer op de achtergrond zal raken. Nu is het zo overheersend in mijn leven. Mijn moeder, die mijn broer verloren heeft zei ooit; ik heb het heel zwaar gehad maar ik ben wel oprecht weer gelukkig geworden. Al zit er voor altijd een gat in mijn hart.Lady_Day schreef: ↑21-06-2018 13:32Noerie, ik vraag me af of het echt ooit 'over' gaat. Dat je het volledig kunt accepteren en er vrede mee hebben. Ik vind dat zo moeilijk voor te stellen. Dat ze er niet meer zijn, dat zal op een gegeven moment wel 'wennen'. Maar het gemis... dat kan toch niet weg gaan? Waarheen dan?
Ik ben nu wel ongelukkig door het overlijden vna mijn moeder. En ik weet zeker dat dat wel overgaat. Maar ik zal haar de rest van mijn leven missen. Haar overlijden heeft me ook zo diep en intens geraakt dat ik ook een beetje mijn onschuldigheid ben verloren ofzo. Herken je dat?
donderdag 21 juni 2018 om 13:54
Ten slotte: ik weet precies wat het is om hélemaal zonder familie te staan.
Ik ga echter mijn pijnlijke familiesituatie niet toelichten, ik hoef en wil geen wedloop om zieligheid en hoef ook geen gelijk.
Wel wil ik je zeggen dat ik het vanuit de grond van mijn hart niet eens ben met jouw overtuigingen en dat ik je daarin ook niet begrijp.
Maar ik sta dan ook wezenlijk anders in het leven dan jij. Dat is mijn keuze geweest en daar heb ik hard voor geknokt.
In m'n eentje welteverstaan.
donderdag 21 juni 2018 om 14:36
Ja, ik herken dat wel. Bij mij voelt het alsof er een stuk onbezorgde kinderlijkheid bij mij verdwenen is. En ik word er heel opstandig van (de recalcitrante kinderlijkheid is er dus nog wel). Mijn leven is ook onder een vergrootglas terecht gekomen. Alles wat ik wel 'okay' vond, daar ga ik nu vragen bij stellen. Dat is best gek, want heel veel boeit me gewoon niet meer (of misschien is deze onverschilligheid stiekem toch nog iets anders). Dat uit zich nu in mogelijke veranderingen op het werk en m.b.t. mijn huis. Ik heb het gevoel dat ik vastzit en wil nu losbreken, doorbreken voordat ik zelf breek.Noerie schreef: ↑21-06-2018 13:51...
Ik ben nu wel ongelukkig door het overlijden vna mijn moeder. En ik weet zeker dat dat wel overgaat. Maar ik zal haar de rest van mijn leven missen. Haar overlijden heeft me ook zo diep en intens geraakt dat ik ook een beetje mijn onschuldigheid ben verloren ofzo. Herken je dat?
Vind ik het leven leuk? Nee. Denk ik dat ik het ooit weer leuk ga vinden? Ja, ik voel nu wel dat die kans bestaat en dat is al best anders dan een maand of 2 maanden geleden. Toen kon ik me niet eens voorstellen dat ik me ooit wel weer okay, laat staan gelukkig, zou voelen. Maar moeilijk is het wel. Dit heeft me echt tot het diepste van mijn ziel geraakt. Het zit in elke vezel, in elke adem, in elke beweging. En ondanks dat ik voel dat het momenteel wel ietsje beter gaat heb ik nog steeds meerdere momenten op een dag dat ik er helemaal niets van begrijp.
Ik heb haar al vaker genoemd hier, maar Annemarie van Gelder heeft er zo prachtig over geschreven, het ravijn: www.annemarievangelder.nl
donderdag 21 juni 2018 om 15:18
Lady day
Over wat je schrijft, dat het niet zal wennen dat iemand er niet meer is, dat gloof ik ook. Alleen hoop ik dat de herinneringen aan diegene zo waardevol zullen zijn, dat het lichamelijk er niet meer zijn wat minder erg is.
Ik sta er nu natuurlijk nog voor, en het kan me vies tegen gaan vallen als mijn man er niet meer is, maar ik heb dat na het overlijden van mijn ouders wel zo gevoeld.
Dat ik moest glimlachen met tranen in mijn ogen wanneer ik dacht aan hun aparte, lieve, gekke gebeurtenissen en karaktertrekjes.
En ook dat ik veel van ze heb geleerd, waar ik nu voordeel aan heb.
Over wat je schrijft, dat het niet zal wennen dat iemand er niet meer is, dat gloof ik ook. Alleen hoop ik dat de herinneringen aan diegene zo waardevol zullen zijn, dat het lichamelijk er niet meer zijn wat minder erg is.
Ik sta er nu natuurlijk nog voor, en het kan me vies tegen gaan vallen als mijn man er niet meer is, maar ik heb dat na het overlijden van mijn ouders wel zo gevoeld.
Dat ik moest glimlachen met tranen in mijn ogen wanneer ik dacht aan hun aparte, lieve, gekke gebeurtenissen en karaktertrekjes.
En ook dat ik veel van ze heb geleerd, waar ik nu voordeel aan heb.
Wees jezelf, er zijn al anderen genoeg
donderdag 21 juni 2018 om 15:24
Heel herkenbaar wat je schrijft. Ik ben vorig jaar echt compleet door mijn hoeven gezakt. uitgevallen op werk ook. Het heeft mijn hele zijn omver geworpen. Er kwam zoveel naar boven.
Ik wist niet eens meer wie ik nou eigenlijk was zonder mijn moeder. Gelukkig is dat op een gegeven moment weer omgedraaid en gaat het echt wel weer goed met me. Maar wat heb ik diep gezeten. Bij mijn broer heb ik dat ook gezien. Heel anders dan hoe het bij mij ging. Maar bij hem ook echt impact binnen zijn relatie en hoe hij tegen vrienden aankeek enzo. Pittig gewoon.
Dat proces heeft me overigens wel wat gebracht. Ik wil je aanraden om niet al te grote beslsiisingen te nemen nu. Of het moet heel duidelijk goed voelen.
Ga ik eens lezen. Dank je wel
Ik wist niet eens meer wie ik nou eigenlijk was zonder mijn moeder. Gelukkig is dat op een gegeven moment weer omgedraaid en gaat het echt wel weer goed met me. Maar wat heb ik diep gezeten. Bij mijn broer heb ik dat ook gezien. Heel anders dan hoe het bij mij ging. Maar bij hem ook echt impact binnen zijn relatie en hoe hij tegen vrienden aankeek enzo. Pittig gewoon.
Dat proces heeft me overigens wel wat gebracht. Ik wil je aanraden om niet al te grote beslsiisingen te nemen nu. Of het moet heel duidelijk goed voelen.
Ga ik eens lezen. Dank je wel
donderdag 21 juni 2018 om 15:26
Wat mooi gezegd marcellav. Ik denk ook dat het zo werkt. Nu is de pijn nog te groot, het gemis te overheersend. ik hoop inderdaad ooit op een dag aan mijn moeder te kunnen denken met een glimlach vol trots.marcellav schreef: ↑21-06-2018 15:18Lady day
Over wat je schrijft, dat het niet zal wennen dat iemand er niet meer is, dat gloof ik ook. Alleen hoop ik dat de herinneringen aan diegene zo waardevol zullen zijn, dat het lichamelijk er niet meer zijn wat minder erg is.
Ik sta er nu natuurlijk nog voor, en het kan me vies tegen gaan vallen als mijn man er niet meer is, maar ik heb dat na het overlijden van mijn ouders wel zo gevoeld.
Dat ik moest glimlachen met tranen in mijn ogen wanneer ik dacht aan hun aparte, lieve, gekke gebeurtenissen en karaktertrekjes.
En ook dat ik veel van ze heb geleerd, waar ik nu voordeel aan heb.
Hoe gaat het met jou?
donderdag 21 juni 2018 om 15:45
Mijn vader is niet 10 jaar geleden overleden. Dat is korter geleden. Allerlei aannames weer helaas.OopjenCoppit schreef: ↑21-06-2018 13:37Yogo, het merendeel van de schrijvers van dit topic ervaart jouw aanwezigheid en bijdragen als storend en overheersend.
Waarom blijf je hardnekkig volharden in je retoriek en geeft geen gehoor aan de wens en oproep die tot jou gericht is? Wat maakt dat je dit topic perse wilt verzieken om je gelijk te halen? Is jouw doel belangrijker dan die van de anderen?
Jouw issues gaan veel verder en hebben een heel andere oorzaak dan het overlijden van je vader, tien jaar geleden alweer. Hoe verdrietig dat ook is, je kunt daar niet al je lijden aan ophangen.
Ook ik verzoek je dit topic te verlaten.
donderdag 21 juni 2018 om 15:48
Ik heb ook geknokt. Ben daarbij ver over mijn grenzen gegaan. Ook in mijn eentje. Daardoor nu dus een depressie.OopjenCoppit schreef: ↑21-06-2018 13:54Ten slotte: ik weet precies wat het is om hélemaal zonder familie te staan.
Ik ga echter mijn pijnlijke familiesituatie niet toelichten, ik hoef en wil geen wedloop om zieligheid en hoef ook geen gelijk.
Wel wil ik je zeggen dat ik het vanuit de grond van mijn hart niet eens ben met jouw overtuigingen en dat ik je daarin ook niet begrijp.
Maar ik sta dan ook wezenlijk anders in het leven dan jij. Dat is mijn keuze geweest en daar heb ik hard voor geknokt.
In m'n eentje welteverstaan.
Echt doe niet allerlei aannames. Of nog erger, doe niet alsof je beter bent dan een ander.
anoniem_155509 wijzigde dit bericht op 21-06-2018 16:26
5.29% gewijzigd
donderdag 21 juni 2018 om 15:53
Over de herinneringen en de typische karaktertrekjes, vinden jullie het confronterend als je merkt hoe veel je eigenlijk op je ouder lijkt of juist prettig?
Soms merk ik dat ik er van schrik, als ik dan iets zeg of reageer zoals mama zou hebben gedaan, dit gevoel is nog erger als ik bij ons pap ben.
Maar ergens ook wel prettig ofzo, dat ze nog echt voortleeft in mij (en mijn broers).
Hier heb ik het nu wat zwaar, gisteren had ik een lange, zware dag. De wekker liep vroeg uit en moest met papa mee naar 2 ziekenhuizen voor allerlei uitslagen. Dat waren dezelfde ziekenhuizen als waar ze een tijd lang veel geweest zijn voor mama dus dat kwam stiekem toch wel binnen.
Daarna nog werken tot half 11 (en heel saaaaai) wat het toch wel vermoeiend maakt.
Ook merk ik dat ik eigenlijk helemaal geen zin heb in mijn diploma-uitreiking, of om überhaupt dingen te doen met mijn gezin. Te confronterend ofzo, dan is het zo duidelijk dat er iemand mist.
Ik heb mijn slagen wel 'gevierd' met mijn schoonfamilie maar bijna het enige wat ik kon denken de hele avond was hoe het voor mijn vriend zou zijn als hij zijn vader zou verliezen omdat ze zo hecht zijn, niet echt een goede gedachte denk ik..
En ik ben zo, zó bang om mijn vriend te verliezen. Bah.
Het ging best lang best goed maar merk nu wel weer dat ik heel onzeker word.
Ik was bij papa ook even naar zijn slaapkamer gelopen en aan mama's kant gaan zitten. Heb even mijn hand op bed gelegd maar omdat dat een waterbed was, was dat warm. Het voelde alsof ze er nét in had liggen slapen en uit bed was gegaan. Dat kwam ook wel even binnen.
Bah. Bah. Bah.
Soms merk ik dat ik er van schrik, als ik dan iets zeg of reageer zoals mama zou hebben gedaan, dit gevoel is nog erger als ik bij ons pap ben.
Maar ergens ook wel prettig ofzo, dat ze nog echt voortleeft in mij (en mijn broers).
Hier heb ik het nu wat zwaar, gisteren had ik een lange, zware dag. De wekker liep vroeg uit en moest met papa mee naar 2 ziekenhuizen voor allerlei uitslagen. Dat waren dezelfde ziekenhuizen als waar ze een tijd lang veel geweest zijn voor mama dus dat kwam stiekem toch wel binnen.
Daarna nog werken tot half 11 (en heel saaaaai) wat het toch wel vermoeiend maakt.
Ook merk ik dat ik eigenlijk helemaal geen zin heb in mijn diploma-uitreiking, of om überhaupt dingen te doen met mijn gezin. Te confronterend ofzo, dan is het zo duidelijk dat er iemand mist.
Ik heb mijn slagen wel 'gevierd' met mijn schoonfamilie maar bijna het enige wat ik kon denken de hele avond was hoe het voor mijn vriend zou zijn als hij zijn vader zou verliezen omdat ze zo hecht zijn, niet echt een goede gedachte denk ik..
En ik ben zo, zó bang om mijn vriend te verliezen. Bah.
Het ging best lang best goed maar merk nu wel weer dat ik heel onzeker word.
Ik was bij papa ook even naar zijn slaapkamer gelopen en aan mama's kant gaan zitten. Heb even mijn hand op bed gelegd maar omdat dat een waterbed was, was dat warm. Het voelde alsof ze er nét in had liggen slapen en uit bed was gegaan. Dat kwam ook wel even binnen.
Bah. Bah. Bah.
donderdag 21 juni 2018 om 16:14
Haha Woepsie, ja dat precies.
Waar ik me vroeger wel eens aan ergerde bij mijn ouders, herken ik veel bij mezelf, en dat koester ik dan.
Nourie, met mij gaat het redelijk. Ron gaat wel hard achter uit. Uitval van spraak af en toe, maar dat herstelt zich dan ook wel weer. Ik bekijk het per dag, en elke redelijke dag is meegenomen.
Heb wel zijn pinpassen ingenomen, want hij had behoorlijk lopen stuntelen bij de pinautomaat. Wist door zijn hersentumoren niet meer dat, en waarom hij had gepind, en ook het geld was even spoorloos. Zat in zijn broekzak. Maar hij snapt gelukkig dat het te gevaarlijk is, en was het er mee eens. Maar is wel weer wat inleveren voor hem.
Waar ik me vroeger wel eens aan ergerde bij mijn ouders, herken ik veel bij mezelf, en dat koester ik dan.
Nourie, met mij gaat het redelijk. Ron gaat wel hard achter uit. Uitval van spraak af en toe, maar dat herstelt zich dan ook wel weer. Ik bekijk het per dag, en elke redelijke dag is meegenomen.
Heb wel zijn pinpassen ingenomen, want hij had behoorlijk lopen stuntelen bij de pinautomaat. Wist door zijn hersentumoren niet meer dat, en waarom hij had gepind, en ook het geld was even spoorloos. Zat in zijn broekzak. Maar hij snapt gelukkig dat het te gevaarlijk is, en was het er mee eens. Maar is wel weer wat inleveren voor hem.
Wees jezelf, er zijn al anderen genoeg
donderdag 21 juni 2018 om 16:23
Wat een moeilijke momenten Woepsie. Het is ook zo overheersend he? Je denkt er eigenlijk met alles aan. Ook al doe je verder 'leuk' mee. Je moeder zit ergens ook in alles.
Ik lijk verschrikkelijk veel op mijn moeder. Merk ik pas na haar dood. Vooral hoe we in het leven staan. En blijkbaar is dat nogal 'apart' want ik mis daarom die gesprekken met haar ook zo. ik voel eigenlijk door niemnad anders echt begrepen.
Mijn moeder heeft zware periodes van rouw gehad in haar leven, mijn vader herkent zelfs de manier waarop ik rouw... daarin lijk ik ook op haar:-).
Mijn vader vervult het met trots lijkt het wel.
Ik lijk verschrikkelijk veel op mijn moeder. Merk ik pas na haar dood. Vooral hoe we in het leven staan. En blijkbaar is dat nogal 'apart' want ik mis daarom die gesprekken met haar ook zo. ik voel eigenlijk door niemnad anders echt begrepen.
Mijn moeder heeft zware periodes van rouw gehad in haar leven, mijn vader herkent zelfs de manier waarop ik rouw... daarin lijk ik ook op haar:-).
Mijn vader vervult het met trots lijkt het wel.
donderdag 21 juni 2018 om 16:34
Woepsie, waren de uitslagen van het ziekenhuis in ieder geval wel okay? Ik snap dat van het niet willen vieren ook heel goed. Ik ben binnenkort jarig en nu vierde ik het sowieso niet, maar ik ging wel altijd even bij mijn ouders langs om te eten. En dat deed ik altijd al heel geregeld, maar nu voelt het zo beladen want ja, er mist iemand. En dat hoort niet.
W.b. je vriend verliezen, ik herken dat ook wel. Dat is nu bij mij wel minder geworden. Net als mijn moeder. Als ze dan een hele dag niet op de whatsapp was, dan was er meteen paniek.
Heftig Marcella, wat is het toch een . @#!$% ziekte! Het sloopt de mens van binnen uit, en dan ook nog op zo'n gemene manier, waardoor op een gegeven moment je al je waardigheid en zelfstandigheid ontnomen wordt. En wat kun je doen? Je staat er bij en je kijkt er naar en doet wat je kan, terwijl jezelf ook kapot gevreten wordt door angst en verdriet en onzekerheid. Ik vind het verschrikkelijk voor jullie.
W.b. je vriend verliezen, ik herken dat ook wel. Dat is nu bij mij wel minder geworden. Net als mijn moeder. Als ze dan een hele dag niet op de whatsapp was, dan was er meteen paniek.
Heftig Marcella, wat is het toch een . @#!$% ziekte! Het sloopt de mens van binnen uit, en dan ook nog op zo'n gemene manier, waardoor op een gegeven moment je al je waardigheid en zelfstandigheid ontnomen wordt. En wat kun je doen? Je staat er bij en je kijkt er naar en doet wat je kan, terwijl jezelf ook kapot gevreten wordt door angst en verdriet en onzekerheid. Ik vind het verschrikkelijk voor jullie.
donderdag 21 juni 2018 om 16:46
Ladyday: de app is inderdaad niet geschikt, maar ik zal hem er binnenkort eens naar vragen. Het is helaas niet mogelijk om de zaken anders te verdelen. Ik doe de financien en dat lukt niet met meer mensen. Het valt me alleen behoorlijk tegen hoe zwaar dat is, samen met het runnen van een gezin. Mijn vader ziet wel hoe druk ik het heb, maar ja...het moet toch gebeuren. Zelf kan hij het niet. Ik ben nu bezig om alles naar mijn adres te laten sturen, maar dat is echt drama om te regelen.
Lady: Of het over gaat: ik sprak vorige week een vriendin wiens vader bijna 10 jaar geleden overleden is en zij is nog steeds bezig met de verwerking er van en ziet nog steeds een soort voortgang. Ze vertelde bijvoorbeeld dat ze zich inmiddels niet meer voor de geest kan halen hoe zijn stem klonk en dat ze herinneringen verliest.
Noerie: over het verliezen van onschuldigheid. Ik heb wel het idee dat ik een nieuwe laag van het leven ontdekt heb. Alsof ik ineens de zin van het leven meer doorzie en dat is naar mijn mening vooral dat het leven vrij nutteloos is. Maar daarnaast voel ik nu meer dat ik op eigen benen sta en dat ik dat ook kan.
Dat besef dat ze er niet meer is heb ik ook steeds. Vaak is het even weg en dan heb ik het een paar dagen heel erg. Alsof ik beetje bij beetje ga beseffen dat ze er niet meer is,
Marcella: wat heftig van je man. Ik heb je verhaal even een tijdje niet gevolgd, dus ben eea kwijt. Heel stom, maar het maakt me echt verdrietig als ik het lees omdat ik veel herken van mijn moeders ziekte. Confronterend.
Woepsie: oh wat moeilijk is dat
Ik herken heel erg dat je geen zin meer hebt in blije activiteiten. Man en ik willen graag een tweede kindje en het begint me steeds meer te dagen dat ze het niet mee gaat maken. Ik heb er zin in, maar ik zie er ook enorm tegen op. Kan echt boos op de ouders van mijn man worden, want ik vind het zo oneerlijk dat zij er nog wel zijn en dan nog een keer opa en oma mogen worden. En mijn moeder niet meer. Boos word ik natuurlijk niet naar hun toe en ik zie de onzin ervan ook wel. Maar het is moeilijk.
Ik herken ook het verdrietig worden voor je man. Maar ik had meer dat ik ging bedenken: jij gaat dit ook twee keer meemaken en dat vind ik heel erg voor je.
Lady: Of het over gaat: ik sprak vorige week een vriendin wiens vader bijna 10 jaar geleden overleden is en zij is nog steeds bezig met de verwerking er van en ziet nog steeds een soort voortgang. Ze vertelde bijvoorbeeld dat ze zich inmiddels niet meer voor de geest kan halen hoe zijn stem klonk en dat ze herinneringen verliest.
Noerie: over het verliezen van onschuldigheid. Ik heb wel het idee dat ik een nieuwe laag van het leven ontdekt heb. Alsof ik ineens de zin van het leven meer doorzie en dat is naar mijn mening vooral dat het leven vrij nutteloos is. Maar daarnaast voel ik nu meer dat ik op eigen benen sta en dat ik dat ook kan.
Dat besef dat ze er niet meer is heb ik ook steeds. Vaak is het even weg en dan heb ik het een paar dagen heel erg. Alsof ik beetje bij beetje ga beseffen dat ze er niet meer is,
Marcella: wat heftig van je man. Ik heb je verhaal even een tijdje niet gevolgd, dus ben eea kwijt. Heel stom, maar het maakt me echt verdrietig als ik het lees omdat ik veel herken van mijn moeders ziekte. Confronterend.
Woepsie: oh wat moeilijk is dat
Ik herken heel erg dat je geen zin meer hebt in blije activiteiten. Man en ik willen graag een tweede kindje en het begint me steeds meer te dagen dat ze het niet mee gaat maken. Ik heb er zin in, maar ik zie er ook enorm tegen op. Kan echt boos op de ouders van mijn man worden, want ik vind het zo oneerlijk dat zij er nog wel zijn en dan nog een keer opa en oma mogen worden. En mijn moeder niet meer. Boos word ik natuurlijk niet naar hun toe en ik zie de onzin ervan ook wel. Maar het is moeilijk.Ik herken ook het verdrietig worden voor je man. Maar ik had meer dat ik ging bedenken: jij gaat dit ook twee keer meemaken en dat vind ik heel erg voor je.
donderdag 21 juni 2018 om 16:59
Lady Day
Ja, het is een gluiperige rotziekte.
Paar jaar geleden volgde ik Blondie hier op het forum. Wij waren toen nog in de veronderstelling dat het bij ons maar goed was afgelopen na 5 jaar controle.
Want zoals bij Blondie haar man had het bij ons ook kunnen aflopen.
En nu zitten we dus in hetzelfde schuitje. 9 jaar na dat k... wratje.
Ja, het is een gluiperige rotziekte.
Paar jaar geleden volgde ik Blondie hier op het forum. Wij waren toen nog in de veronderstelling dat het bij ons maar goed was afgelopen na 5 jaar controle.
Want zoals bij Blondie haar man had het bij ons ook kunnen aflopen.
En nu zitten we dus in hetzelfde schuitje. 9 jaar na dat k... wratje.
Wees jezelf, er zijn al anderen genoeg
donderdag 21 juni 2018 om 17:12
Oopjen lees je even mee? 10 jaar later nog bezig met de verwerking. Het was dus niet nodig om expliciet te vermelden dat mijn vader toch al 10 jaar geleden overleden is. (Wat niet klopt ook)Tinkeltje33 schreef: ↑21-06-2018 16:46
Lady: Of het over gaat: ik sprak vorige week een vriendin wiens vader bijna 10 jaar geleden overleden is en zij is nog steeds bezig met de verwerking er van en ziet nog steeds een soort voortgang. Ze vertelde bijvoorbeeld dat ze zich inmiddels niet meer voor de geest kan halen hoe zijn stem klonk en dat ze herinneringen verliest.
Het was niet nodig denigrerend erover te doen.
donderdag 21 juni 2018 om 17:45
Ingekort ivm evt herkenbaarheid 
,wie wat heeft meegemaakt en wie wie omzich heen heeft is niet het gene wat telt , ieders gemis is verdrietig en pijnlijk. het één is niet erger dan de ander.
Nog antwoord op de TO vraag . Wat mij heeft geholpen en helpt , is de gedachte dat onze dierbaren ons gelukkig willen zien, en dat als ik nog zo’n 60 jaar mag leven ik dat liever gelukkig dan ongelukkig doe.
,wie wat heeft meegemaakt en wie wie omzich heen heeft is niet het gene wat telt , ieders gemis is verdrietig en pijnlijk. het één is niet erger dan de ander.
Nog antwoord op de TO vraag . Wat mij heeft geholpen en helpt , is de gedachte dat onze dierbaren ons gelukkig willen zien, en dat als ik nog zo’n 60 jaar mag leven ik dat liever gelukkig dan ongelukkig doe.
annabeldiekenjewel wijzigde dit bericht op 21-06-2018 19:44
71.10% gewijzigd
donderdag 21 juni 2018 om 19:12
Ik vind het interessant hoe jij niet open staat om het te snappen wat meerdere mensen je al hebben geprobeerd te zeggen , is ook niet erg want het is jouw leven en jouw pijn en gemis waardoor jij denkt gelijk te hebben.
Het had jou wel geholpen zeg je , (veel) mensen om je heen hebben maakt het gemis niet minder of minder pijnlijk. Dat jij je daarin niet kan verplaatsten is waarschijnlijk ook omdat je niet beter weet, zolang je in deze “rol” blijft zitten zal er ook geen beterschap komen ben ik bang.
donderdag 21 juni 2018 om 19:20
Lady Day
Dat vragen meer mensen aan me. Ik denk stapje voor stapje of zo.
Ligt ook een beetje aan mijn karakter denk ik.
Praten gaat de ene dag makkelijker dan de andere dag, want mijn man heeft ook zijn sombere dagen. En onze kinderen en kleinkinderen geven ons veel sterkte.
Maar ik hou er rekening mee dat ik ook in een put kan zakken als alles achter de rug is, Ook al ben ik nu al stukje voor stukje aan het rouwen.
En de collega’s van Ron hebben we ook veel steun aan. Allemaal politiemannen en vrouwen. Komen vaak langs, en al honderden kaartjes met hele lieve berichtjes.
Valt me trouwens op dat er veel van vrouwen van rond de 40 bij zitten, die door hem zijn opgeleid, en schrijven dat ze veel van hem hebben geleerd. Een noemt hem zelfs haar politiepapa. En dat doet me goed.
Dat vragen meer mensen aan me. Ik denk stapje voor stapje of zo.
Ligt ook een beetje aan mijn karakter denk ik.
Praten gaat de ene dag makkelijker dan de andere dag, want mijn man heeft ook zijn sombere dagen. En onze kinderen en kleinkinderen geven ons veel sterkte.
Maar ik hou er rekening mee dat ik ook in een put kan zakken als alles achter de rug is, Ook al ben ik nu al stukje voor stukje aan het rouwen.
En de collega’s van Ron hebben we ook veel steun aan. Allemaal politiemannen en vrouwen. Komen vaak langs, en al honderden kaartjes met hele lieve berichtjes.
Valt me trouwens op dat er veel van vrouwen van rond de 40 bij zitten, die door hem zijn opgeleid, en schrijven dat ze veel van hem hebben geleerd. Een noemt hem zelfs haar politiepapa. En dat doet me goed.
Wees jezelf, er zijn al anderen genoeg
donderdag 21 juni 2018 om 19:36
Oh ja, kaartjes. <3
Die kreeg mama ook, zo veel, dat heel de woonkamer vol hing. Papa hing ze op door de kamer en er hingen 3 lijnen vol. Bijzonder eigenlijk, hoe prettig een kaartje is.
Wat fijn dat je collega's van je man ook zo meeleven, lijkt me goed doen! Heb je iemand die er voor jou is, waar je op kunt steunen?
Bulletje, hoe ben jij de dag vandaag doorgekomen?
Die kreeg mama ook, zo veel, dat heel de woonkamer vol hing. Papa hing ze op door de kamer en er hingen 3 lijnen vol. Bijzonder eigenlijk, hoe prettig een kaartje is.
Wat fijn dat je collega's van je man ook zo meeleven, lijkt me goed doen! Heb je iemand die er voor jou is, waar je op kunt steunen?
Bulletje, hoe ben jij de dag vandaag doorgekomen?
