Kinderen
alle pijlers
Dreumes topic II
dinsdag 15 mei 2018 om 13:21
Deel 2!Je kind is 1 jaar oud geworden en sinds enige tijd gebeuren er allemaal zaken waarvan je van de ene verbazing in de andere valt. Brabbelen, kruipen, slopen, lopen..
Hier kan je je verhalen en vragen kwijt. Bijvoorbeeld over:
- Eten
- Kleding
- Speelgoed
- Slapen
- Vervoer
- Uitstapjes
Laten we wel onthouden dat elke dreumes zich anders ontwikkeld. Van alle zaken die ze zich eigen maken kunnen ze er maar één per keer afhandelen
Dus als jou kleine nog niet loopt maak je dan niet druk 
vrijdag 22 juni 2018 om 06:54
Ik heb haar maar 1x gehoord
Ze was dan wel weer om 6 uur wakker maar dat nemen we maar voor lief 
vrijdag 22 juni 2018 om 07:19
Mensen met een pn schamen zich daarvoor. Ik in elk geval wel. Nu pas na 1,5 jaar ben ik uit mijn schaamte gestapt en begin ik erover te praten. En dat is heel bevrijdend, want ik lijd nog steeds aan een depressie, alleen geen postnatale meer.
Maar een pnd komt bij 1 op de 10 moeders voor. Dat aantal is schrikbarend hoog.
Maar voorheen had ik altijd de wens om 2 kinderen te hebben. Maar ik wil er gewoon niet meer aan beginnen. Of misschien maak ik me dat zelf ook wel wijs.
Maar de eerste 9 maanden waren een hel, zeg maar gerust dat het de ergste maanden van mijn leven was. Het idee om zoon ten vondeling te leggen speelde toen vaak door mijn hoofd. Ik kon en wilde gewoon niet meer en de keuze voor het moederschap voelde als een enorme fout.
Gelukkig is dat nu anders.
Maar een pnd komt bij 1 op de 10 moeders voor. Dat aantal is schrikbarend hoog.
Maar voorheen had ik altijd de wens om 2 kinderen te hebben. Maar ik wil er gewoon niet meer aan beginnen. Of misschien maak ik me dat zelf ook wel wijs.
Maar de eerste 9 maanden waren een hel, zeg maar gerust dat het de ergste maanden van mijn leven was. Het idee om zoon ten vondeling te leggen speelde toen vaak door mijn hoofd. Ik kon en wilde gewoon niet meer en de keuze voor het moederschap voelde als een enorme fout.
Gelukkig is dat nu anders.
vrijdag 22 juni 2018 om 08:11
Zo enorm herkenbaar.Boheme schreef: ↑22-06-2018 07:19Mensen met een pn schamen zich daarvoor. Ik in elk geval wel. Nu pas na 1,5 jaar ben ik uit mijn schaamte gestapt en begin ik erover te praten. En dat is heel bevrijdend, want ik lijd nog steeds aan een depressie, alleen geen postnatale meer.
Maar een pnd komt bij 1 op de 10 moeders voor. Dat aantal is schrikbarend hoog.
Maar voorheen had ik altijd de wens om 2 kinderen te hebben. Maar ik wil er gewoon niet meer aan beginnen. Of misschien maak ik me dat zelf ook wel wijs.
Maar de eerste 9 maanden waren een hel, zeg maar gerust dat het de ergste maanden van mijn leven was. Het idee om zoon ten vondeling te leggen speelde toen vaak door mijn hoofd. Ik kon en wilde gewoon niet meer en de keuze voor het moederschap voelde als een enorme fout.
Gelukkig is dat nu anders.
Inmiddels hebben we wel een 2e kindje.(zit ruim 4jr tussen oudste en jongste) Ik vond wederom de eerste maanden heel heel heel erg zwaar en was blij met de preventieve antidepressiva. Ook al heb ik bij de jongste geen officiële pnd gehad. Inmiddels begin ik weer mezelf te worden, wup is 13mnd,en ga ik voorzichtig denken aan het afbouwen van de antidepressiva.
Voor ons geen 3e meer.. Ik ben echt niet weggelegd voor zwangerschappen en de babytijd. En ben gewoon depressiegevoelig.
vrijdag 22 juni 2018 om 08:17
Boheme schreef: ↑22-06-2018 07:19Mensen met een pn schamen zich daarvoor. Ik in elk geval wel. Nu pas na 1,5 jaar ben ik uit mijn schaamte gestapt en begin ik erover te praten. En dat is heel bevrijdend, want ik lijd nog steeds aan een depressie, alleen geen postnatale meer.
Maar een pnd komt bij 1 op de 10 moeders voor. Dat aantal is schrikbarend hoog.
Maar voorheen had ik altijd de wens om 2 kinderen te hebben. Maar ik wil er gewoon niet meer aan beginnen. Of misschien maak ik me dat zelf ook wel wijs.
Maar de eerste 9 maanden waren een hel, zeg maar gerust dat het de ergste maanden van mijn leven was. Het idee om zoon ten vondeling te leggen speelde toen vaak door mijn hoofd. Ik kon en wilde gewoon niet meer en de keuze voor het moederschap voelde als een enorme fout.
Gelukkig is dat nu anders.
Wat naar 
Ik weet wat voor gevoelens een depressie kan geven en dat dan over je kleine hebben lijkt mij heel erg zwaar. En dat je het aan niemand wil vertellen kan ik mij ook voorstellen. Hoe ben je tot het punt gekomen dat het geen pnd meer was maar alleen nog een depressie? Of zit er een tijdslimiet op pnd’s?
vrijdag 22 juni 2018 om 08:21
Fijn! Misschien was het weer even acclimatiseren na thuiskomst?Ik ben daar bang mee in/na vakantie. We gaan weken kamperen en ik hoop zo dat dat daar en na thuiskomst gewoon goed gaat met slapen
vrijdag 22 juni 2018 om 08:22
Zit niet echt een tijdslimiet op volgens mij. Maar na 9 maanden ging het beter en begon ik fijne dingen voor zoon te voelen en was het moederschap geen gevecht meer. Nu kan ik het moeder zijn wel aan. Maar mijn leven blijft lijden. Maar dat heeft niet met zoon te maken, maar met alle shit wat ik in mijn leven heb mee gemaakt. Het voelt nu gewoon anders. Ik kan nu echt zeggen dat ik van zoon houd en van hem kan genieten, dat kon ik de eerste 9 maanden niet. Ik voelde niks, ja afkeer, maar daar bleef het meestal bij.GlitterCupcake schreef: ↑22-06-2018 08:17
Hoe ben je tot het punt gekomen dat het geen pnd meer was maar alleen nog een depressie? Of zit er een tijdslimiet op pnd’s?
vrijdag 22 juni 2018 om 09:34
Fijn dat je nu van hem kan genietenBoheme schreef: ↑22-06-2018 08:22Zit niet echt een tijdslimiet op volgens mij. Maar na 9 maanden ging het beter en begon ik fijne dingen voor zoon te voelen en was het moederschap geen gevecht meer. Nu kan ik het moeder zijn wel aan. Maar mijn leven blijft lijden. Maar dat heeft niet met zoon te maken, maar met alle shit wat ik in mijn leven heb mee gemaakt. Het voelt nu gewoon anders. Ik kan nu echt zeggen dat ik van zoon houd en van hem kan genieten, dat kon ik de eerste 9 maanden niet. Ik voelde niks, ja afkeer, maar daar bleef het meestal bij.
wat onmenselijk is het eigenlijk dat de stofjes in je hersenen dit kunnen veroorzaken. Ik wens je toe dat je stofjes helemaal hun zaken op orde krijgen
vrijdag 22 juni 2018 om 09:55
Wie er nog een idbandje zoekt voor de vakantie: http://www.sos-armband.nl/sos-armband.nl/4kids.html
Wij hebben er nu eentje een maand in gebruik en zijn er tevreden over. Dreumes krijgt hem niet af en accepteerd hem na 3 minuten. Ook is het makkelijk schoonmaken met Dreft als er zonnebrand en vuil op zit. Ik vond die rubberen bandjes te ruim en kon dreumes zelf afdoen. Ook vond ik het op een leuk bandje lijken ipv een identificatie bandje.
Wij hebben er op staan: naam Dreumes, Mom +31612346789 Dad +31612346789
Wij hebben er nu eentje een maand in gebruik en zijn er tevreden over. Dreumes krijgt hem niet af en accepteerd hem na 3 minuten. Ook is het makkelijk schoonmaken met Dreft als er zonnebrand en vuil op zit. Ik vond die rubberen bandjes te ruim en kon dreumes zelf afdoen. Ook vond ik het op een leuk bandje lijken ipv een identificatie bandje.
Wij hebben er op staan: naam Dreumes, Mom +31612346789 Dad +31612346789
vrijdag 22 juni 2018 om 10:52
Heftig boheme. Ik heb nooit de diagnose gehad maar denk dat ik wel een lichte vorm heb gehad en daar schaamde ik mij inderdaad ook voor. Ik voelde geen afkeer van Elsa maar ook niet veel liefde, als iemand haar zou komen ophalen had ik dat ook oké gevonden al was ik wel beschermend naar haar toe en deed ik ontzettend mijn best om er volledig voor haar te zijn. Mijn man keek voor mijn gevoel constant stapelverliefd naar haar en werd blij van ieder geluidje die ze maakte of dingetje dat ze kon, ik voelde me meer of we moesten overleven en had daar helemaal geen energie meer voor.
Inmiddels heb ik mijn gevoelens wel gedeeld met man (die dat heel erg moeilijk te begrijpen vond) en heb ik me voorgenomen dat ik er een tweede keer veel opener over zou spreken als het niet zo goed gaat.
Inmiddels heb ik mijn gevoelens wel gedeeld met man (die dat heel erg moeilijk te begrijpen vond) en heb ik me voorgenomen dat ik er een tweede keer veel opener over zou spreken als het niet zo goed gaat.
vrijdag 22 juni 2018 om 11:11
Wat jammer dat hij je niet begreep
Dat is ook moeilijk als je zelf overloopt van verliefdheid. Maar het maakt het niet makkelijker voor jou.
vrijdag 22 juni 2018 om 12:16
Hij was (en is) heel lief voor me hoor, alleen hij kan het gewoon niet goed voorstellen dat ik die verliefde gevoelens de eerste periode niet had. Wat je zegt, als je het zelf zo anders ervaart is dat ook lastig.GlitterCupcake schreef: ↑22-06-2018 11:11Wat jammer dat hij je niet begreep
vrijdag 22 juni 2018 om 12:35
On another note, ik heb wel het idee dat mijn PND mijn man een betere start als vader heeft gegeven. Omdat ik geen idee had wat we met de baby moesten en voor alle beslissingen naar hem keek had hij wel echt het idee dat hij een goede en betrokken vader was (en dat is 'ie ook). En dat merk je nu nog steeds wel, terwijl ik bij anderen wel eens zie dat moeder en kind de eerste tijd zo'n twee-eenheid zijn dat papa er een beetje bijhangt en daarom ook veel minder doet.
vrijdag 22 juni 2018 om 15:37
Ik vind het best wel heftig om zoveel PND verhalen te lezen van jullie. Wat een zware periode moet dat geweest zijn zeg! Een baby verzorgen incl gebroken nachten en gehuil is sowieso al best pittig, maar als je dan ook nog eens gesaboteerd wordt door je eigen hormoonhuishouden... poeh.
Knap en sterk van jullie dat jullie je er doorheen hebben weten te slaan en dat het nu zo te lezen met jullie allemaal weer wat beter gaat.
Ik kan me levendig voorstellen dat de keus voor een 2e kind dan extra lastig is.
Zelf twijfel ik ook. Niet vanwege een pnd oid, of een zware tijd achter de rug, maar omdat ik eigenlijk altijd dacht dat ik 1 kind wel prima zou vinden. Maar ik merk dat ik toch gevoelig ben voor het idee dat ik zoon iets zou ontzeggen wanneer hij geen broer/zus zou hebben en er dus altijd alleen voor zou staan. Zelf vind ik het namelijk ook fijn om een broertje te hebben. Dus ga ik toch twijfelen... toch nog een 2e erbij?
Vriend zegt dat hij denkt dat ik uiteindelijk wel een 2e wil, misschien heeft ie wel gelijk. Maar zolang ik nog per uur wat anders denk ga ik geen knoop doorhakken.
Knap en sterk van jullie dat jullie je er doorheen hebben weten te slaan en dat het nu zo te lezen met jullie allemaal weer wat beter gaat.
Ik kan me levendig voorstellen dat de keus voor een 2e kind dan extra lastig is.
Zelf twijfel ik ook. Niet vanwege een pnd oid, of een zware tijd achter de rug, maar omdat ik eigenlijk altijd dacht dat ik 1 kind wel prima zou vinden. Maar ik merk dat ik toch gevoelig ben voor het idee dat ik zoon iets zou ontzeggen wanneer hij geen broer/zus zou hebben en er dus altijd alleen voor zou staan. Zelf vind ik het namelijk ook fijn om een broertje te hebben. Dus ga ik toch twijfelen... toch nog een 2e erbij?
Vriend zegt dat hij denkt dat ik uiteindelijk wel een 2e wil, misschien heeft ie wel gelijk. Maar zolang ik nog per uur wat anders denk ga ik geen knoop doorhakken.
vrijdag 22 juni 2018 om 16:23
Moondancer, het tweede deel van jouw tekst zou ik kunnen geschreven hebben. Kinderen krijgen was niet vanzelfsprekend voor me, dus als eentje zou lukken, dan mocht ik al blij zijn, zo dacht ik. Nooit gedacht aan meerdere kinderen.
En nu heb ik een zalig zoontje en denk ik: er is er nog eentje welkom.
En net zoals jij denk ik soms dat ik hem wat ontneem als hij alleen blijft, al weet ik ergens ook dat dat niet het geval is. Een enigst kind heeft zowel voor- als nadelen, net als meerdere kinderen.
(Maar ik zou me zelf geen leven zonder mijn zus en broer kunnen voorstellen.)
Sowieso wil ik pas een tweede als zoon naar school gaat, dus nog tijd genoeg. Ik probeer het nu los te laten en af te wachten hoe ons gevoel over een tweede evolueert, al is dat niet gemakkelijk.
En nu heb ik een zalig zoontje en denk ik: er is er nog eentje welkom.
En net zoals jij denk ik soms dat ik hem wat ontneem als hij alleen blijft, al weet ik ergens ook dat dat niet het geval is. Een enigst kind heeft zowel voor- als nadelen, net als meerdere kinderen.
(Maar ik zou me zelf geen leven zonder mijn zus en broer kunnen voorstellen.)
Sowieso wil ik pas een tweede als zoon naar school gaat, dus nog tijd genoeg. Ik probeer het nu los te laten en af te wachten hoe ons gevoel over een tweede evolueert, al is dat niet gemakkelijk.
vrijdag 22 juni 2018 om 17:03
voor alle pnd-verhalen. Ik heb ze allemaal gelezen maar niet de energie om op iedereen te reageren. Een aantal van jullie verhalen kende ik ook al wel. Pnd zou idd veel meer genormaliseerd moeten worden, het is niets raars en niets om je voor te schamen. Het is net zo normaal als die hele verliefde jonge moeders; een hormonale stoornis. Niemand is heel nuchter die eerste maanden en de een heeft gewoon de pech dat de hormonale balans de negatieve kant uitslaat en de andere het geluk dat hij de positieve kant uitslaat. Daar kun je niets aan doen, dat overkomt je. Ik was denk ik zo’n hele verliefde moeder geweest, ware het niet dat ik een retezwaar jaar achter de rug heb en mijn zoon mij heel erg overvroeg. Ik denk dat ik me een beetje heb gevoeld zoals Obelix bij de tweede met AD-profylaxe. Kon het wel aan, hield van mijn kind, maar ben niet gemaakt voor deze periode.
Dus ik opende er een topic over laatst en dat heeft de lucht echt gigantisch voor me geklaard. Slaap als een roos, als zoon niet wil eten denk ik ‘zelf weten’. Ik heb die stressreactie die ik had ontwikkeld na zoveel maanden moeilijkheden los kunnen laten en da’s heerlijk. En verdraaid nu kijk ik in kinderwagens en denk ik: ‘och kijk nou toch, geef die maar aan mij
‘. En betrap mezelf steeds vaker op gedachten over zoon spelend met een broertje/zusje op vakantie ofzo.. Dus denk dat ik voorzichtig rammel 
Maar wil sowieso ‘t komende jaar rust. Volgend jaar zomer gaan we het er weer eens over hebben, heb ik man gezegd. Heeft niet in de laatste plaats te maken dat ik eerst afgestudeerd wil zijn voor we serieus na gaan denken over een tweede.
@hier: wij zijn een weekendje weg en hebben zo’n babytentje en zoon draaide zich om en ging tukken net. Hij slaapt nu nog. Say whut
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
vrijdag 22 juni 2018 om 19:08
Wat een ellende met die PND's dames 
he bah! Hier gelukkig geen ervaring, maar ik heb wel van redelijk dichtbij onlangs iemand meegemaakt die in een post-partum psychose terechtkwam, en na haar manische periode ook in een depressie kwam. Jeetje, wat een miserabele start is dat zeg, ik kan me heel goed voorstellen dat je om zo'n depressie hard twijfelt of je überhaupt nog een tweede wilt.
he bah! Hier gelukkig geen ervaring, maar ik heb wel van redelijk dichtbij onlangs iemand meegemaakt die in een post-partum psychose terechtkwam, en na haar manische periode ook in een depressie kwam. Jeetje, wat een miserabele start is dat zeg, ik kan me heel goed voorstellen dat je om zo'n depressie hard twijfelt of je überhaupt nog een tweede wilt.
