Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
maandag 9 juli 2018 om 14:04
Lady day: een moeilijk dilemma vind ik het of we de behandelingen beter wel of niet hadden kunnen doen. Kanker is gewoon k*t. Die behandelingen al helemaal. Ik weet nog goed dat mijn moeder voor haar eerste chemo in het ziekenhuis zat, eigenlijk gewoon een fitte vrouw. Door die behandelingen werd ze ziek. Een paar weken later zaten we in het vliegtuig naar Turkije en ze ging zich niet goed voelen: ze werd helemaal grijs. Echt zo vreemd. Als ik op alles terug kijk is ze gewoon 2 jaar ziek geweest van de behandelingen. Daarna de hersentumor en daar had ze wel echt last van. De laatste behandelingen hadden voor mij niet meer gehoeven.
Ik word er nog heel boos om, ook boos op de behandelingen. Alsof er een soort lijdensweg of hel wordt geboden naar de dood toe. Het was toen al bekend dat het levensverlengend was.
Mijn moeder kwam in aanmerking voor immunotherapie. Dat was 2 jaar geleden helemaal nieuw en we waren zo blij dat ze er voor in aanmerking kwam. Maar het werd eigenlijk alleen toegepast bij terminale patienten. Er kwam toen een meisje aan de deur voor kika en ze vroeg of ik wist wat immunotherapie was. Ja dus...zij helemaal blij tot ik vertelde dat ik het wist omdat mijn moeder dood ging aan kanker. Dat heeft me dus toen ook aan het denken gezet. Die immunotherapie doen ze ook bij kinderen. Zou je als ouder je kind de lijdensweg van nog een ellendige behandeling aan willen doen, terwijl je weet dat het kind uiteindelijk alsnog sterft?
Mijn zoon is jarig deze week, hij wordt 2. Vorige week op vakantie was hij zijn eigen broodjes voor het eerst aan het smeren. Ik moest denken dat eind vorig jaar mijn man jarig was en we mijn zoon zelf lieten eten (knoeien) met een vork. Mijn moeder had daar was opmerkingen over toen. In de tussentijd is hij zo veel verder ontwikkeld. Aan de ene kant voelt alles lang geleden, zeker door haar overlijden. Aan de andere kant, is het nog maar zo kort geleden.
Ik word er nog heel boos om, ook boos op de behandelingen. Alsof er een soort lijdensweg of hel wordt geboden naar de dood toe. Het was toen al bekend dat het levensverlengend was.
Mijn moeder kwam in aanmerking voor immunotherapie. Dat was 2 jaar geleden helemaal nieuw en we waren zo blij dat ze er voor in aanmerking kwam. Maar het werd eigenlijk alleen toegepast bij terminale patienten. Er kwam toen een meisje aan de deur voor kika en ze vroeg of ik wist wat immunotherapie was. Ja dus...zij helemaal blij tot ik vertelde dat ik het wist omdat mijn moeder dood ging aan kanker. Dat heeft me dus toen ook aan het denken gezet. Die immunotherapie doen ze ook bij kinderen. Zou je als ouder je kind de lijdensweg van nog een ellendige behandeling aan willen doen, terwijl je weet dat het kind uiteindelijk alsnog sterft?
Mijn zoon is jarig deze week, hij wordt 2. Vorige week op vakantie was hij zijn eigen broodjes voor het eerst aan het smeren. Ik moest denken dat eind vorig jaar mijn man jarig was en we mijn zoon zelf lieten eten (knoeien) met een vork. Mijn moeder had daar was opmerkingen over toen. In de tussentijd is hij zo veel verder ontwikkeld. Aan de ene kant voelt alles lang geleden, zeker door haar overlijden. Aan de andere kant, is het nog maar zo kort geleden.
maandag 9 juli 2018 om 14:10
Ik denk trouwens dat ik nu in de boze fase van de verwerking zit. We waren op vakantie en ik zag in dat land veel meer mensen roken op straat, ook ouders van kinderen. En ik heb soms zo’n zin om ze de foto’s van mijn moeders kist onder hun neus te drukken en te vertellen wat de consequenties kunnen zijn van het roken. Of ze te vertellen hoe het ruikt als je palliatief gesedeerd wordt en al dat slijm en nicotine loopt uit je longen. En hoe het voor hun kinderen is als hun ouder overlijdt aan iets wat misschien voorkomen kan worden.
Maar het is een misplaatste woede. Ik ben gewoon zo boos op die kanker, op dat roken en misschien ook wel op mijn moeder. Het is gewoon zo zonde. Ze had er misschien nog kunnen zijn als ze niet gerookt had.
Maar het is een misplaatste woede. Ik ben gewoon zo boos op die kanker, op dat roken en misschien ook wel op mijn moeder. Het is gewoon zo zonde. Ze had er misschien nog kunnen zijn als ze niet gerookt had.
maandag 9 juli 2018 om 14:20
Tinkeltje, die woede herken ik heel goed. Ik ben ook continu boos op mensen die roken. Maar ja, mijn vader was geen roker, en ook hij kreeg longkanker. De vader van mijn beste vriendin had nog nooit een sigaret aangeraakt en hij kreeg ook longkanker.
En die behandelingen inderdaad... als je nog kunt 'genezen' dan snap ik het nog wel, maar dat levensrekkende gedoe... wat een hel. Ik ben heel blij dat mijn vader zo laat de diagnose kreeg. Drie jaar geleden werd hij voor het eerst ziek en ze hebben al die tijd de kanker gemist, terwijl hij wel onder behandeling stond van o.a. een longarts. Eerst was ik heel boos dat ze dat hebben kunnen missen. Maar nu ben ik ben blij dat mijn vader nog 2 redelijk zorgeloze jaren heeft gehad.
Ik weet zeker dat hij een paar jaar geleden nog wel behandelingen zou hebben ondergaan ondanks dat hij daar zelf tegen was. Maar dan voor ons. In januari was het al te laat eigenlijk. Er werd nog gesproken over immunotherapie, maar mijn vader was zelfs te ziek om door de PET scan te gaan. Hij had zo ontzettend veel pijn, zelfs nog met een epiduraal in zijn rug. En hij wilde dood. Dat hij die longontsteking kreeg, daar was ie blij om. Ging het sneller.
En die behandelingen inderdaad... als je nog kunt 'genezen' dan snap ik het nog wel, maar dat levensrekkende gedoe... wat een hel. Ik ben heel blij dat mijn vader zo laat de diagnose kreeg. Drie jaar geleden werd hij voor het eerst ziek en ze hebben al die tijd de kanker gemist, terwijl hij wel onder behandeling stond van o.a. een longarts. Eerst was ik heel boos dat ze dat hebben kunnen missen. Maar nu ben ik ben blij dat mijn vader nog 2 redelijk zorgeloze jaren heeft gehad.
Ik weet zeker dat hij een paar jaar geleden nog wel behandelingen zou hebben ondergaan ondanks dat hij daar zelf tegen was. Maar dan voor ons. In januari was het al te laat eigenlijk. Er werd nog gesproken over immunotherapie, maar mijn vader was zelfs te ziek om door de PET scan te gaan. Hij had zo ontzettend veel pijn, zelfs nog met een epiduraal in zijn rug. En hij wilde dood. Dat hij die longontsteking kreeg, daar was ie blij om. Ging het sneller.
maandag 9 juli 2018 om 15:25
Ik heb een moeilijke dag gehad gisteren.
Na het overlijden van mijn moeder was het eventjes heel druk. Alles op Mp, alles afhandelen. En nu. Geen zorgen meer, geen geregel. Maar ook geen Whatsappjes, of cadeautje op Mn verjaardag. Morgen is onze dochter jarig.
Normaal zouden we al weken bezig zijn, met cadeautjes, taart, versiering, hapjes etc. En nu moet ik dat alleen doen.
Mijn vader leeft nog, maar er is weinig contact, in dat opzicht heb ik nooit een vader gehad. Ik voel me dan ook regelmatig heel alleen.
Twinkel, blijft gek om te zien, alles gaat verder, maar je mist een persoon. Mijn dochter was 2 toen mijn moeder overleed, nu bijna 3. Zo groot ze al geworden is.. Zo veel dat ze al kan, en heeft geleerd.
Lady ik vond het ook verschrikkelijk om mijn moeder zo te zien lijden.
Ze had zo veel pijn en ik kon er niets aan doen. Een paar dagen voor dat ze overleed is de ha geweest, we hebben over euthanasie gesproken, en over niet reanimeren ed. Voor haar ben ik zo blij dat het over is.
Na het overlijden van mijn moeder was het eventjes heel druk. Alles op Mp, alles afhandelen. En nu. Geen zorgen meer, geen geregel. Maar ook geen Whatsappjes, of cadeautje op Mn verjaardag. Morgen is onze dochter jarig.
Normaal zouden we al weken bezig zijn, met cadeautjes, taart, versiering, hapjes etc. En nu moet ik dat alleen doen.
Mijn vader leeft nog, maar er is weinig contact, in dat opzicht heb ik nooit een vader gehad. Ik voel me dan ook regelmatig heel alleen.
Twinkel, blijft gek om te zien, alles gaat verder, maar je mist een persoon. Mijn dochter was 2 toen mijn moeder overleed, nu bijna 3. Zo groot ze al geworden is.. Zo veel dat ze al kan, en heeft geleerd.
Lady ik vond het ook verschrikkelijk om mijn moeder zo te zien lijden.
Ze had zo veel pijn en ik kon er niets aan doen. Een paar dagen voor dat ze overleed is de ha geweest, we hebben over euthanasie gesproken, en over niet reanimeren ed. Voor haar ben ik zo blij dat het over is.
maandag 9 juli 2018 om 15:31
Voor mijn vader ben ik ook blij hoor. Hij sliep bijna niet vanwege de pijn. Dan zat hij de hele nacht wakker naar de klok te kijken en de uren af te tellen tot het weer licht werd, want dan was er tenminste nog afleiding. Wat een hel moet dat voor hem geweest zijn. En dat is nu voorbij. Soms moet ik er even aan herinnerd worden dat ondanks dat ik hem heel graag nog iets langer bij me gehad had willen hebben, dat het gewoon niet meer kon. Hij heeft nooit geklaagd over de pijn en de eenzaamheid en ik denk ook dat hij wist dat hij doodging... en toch sterk blijven voor ons -- zolang het kon.Broodjehagelslag schreef: ↑09-07-2018 15:25Lady ik vond het ook verschrikkelijk om mijn moeder zo te zien lijden.
Ze had zo veel pijn en ik kon er niets aan doen. Een paar dagen voor dat ze overleed is de ha geweest, we hebben over euthanasie gesproken, en over niet reanimeren ed. Voor haar ben ik zo blij dat het over is.
maandag 9 juli 2018 om 17:33
Wat afzien zeg! Wist je dat toen? Dan lig je zelf ook niet fijn! Dan ben je wel rustiger van binnen als hij er niet meer is.
Maar het verlies he.... dat blijft.
Mijn moeder zegt "hoort bij het leven, daar moet je rekening mee houden". Stomme opmerking.
Hoe hou je nou met zoiets rekening? Leg dat eens uit? Kan ze natuurlijk niet dus dan is ze stil.
maandag 9 juli 2018 om 18:16
Ja, dat wist ik toen. Ik zelf ook wel nachten bij hem gezeten. Als het nog enigszins ging dan ging hij verhaaltjes vertellen over zijn jeugd. Dat was wel heel leuk hoor (ondanks dat ik dezelfde verhalen 10x gehoord heb) alleen was ik zelf ook doodop want ik werkte natuurlijk gewoon overdag. Toen hij in het ziekenhuis lag belde ik 's nachts ook wel eens met de verpleging. Dan moest ik even weten hoe hij erbij zat. Ik deed zelf geen oog dicht namelijk.iones schreef: ↑09-07-2018 17:33Wat afzien zeg! Wist je dat toen? Dan lig je zelf ook niet fijn! Dan ben je wel rustiger van binnen als hij er niet meer is.
Maar het verlies he.... dat blijft.
Mijn moeder zegt "hoort bij het leven, daar moet je rekening mee houden". Stomme opmerking.
Hoe hou je nou met zoiets rekening? Leg dat eens uit? Kan ze natuurlijk niet dus dan is ze stil.
Ik slaap zelf heel slecht, maar ik heb niet meer die paniek die ik toen voelde. Die machteloosheid.
Ja, het hoort bij het leven. Maar met zoiets kun je geen rekening houden. Dit is zo heftig, dit gaat zo diep. Ben blij dat ik het niet vantevoren wist.
maandag 9 juli 2018 om 18:52
Ik heb me heel lang schuldig gevoeld dat we het afscheid niet ‘mooier’ gemaakt hebben. Dat het zo’n chaos was en dat we niet nagedacht hebben over iets wat we nog hadden kunnen doen. Mijn moeder hield van lekker eten en ik dacht achteraf, we hadden nog een gebakje kunnen eten met z’n allen of met z’n allen een patatje. Maar vorige week besefte ik me ineens dat dat allemaal niet meer belangrijk was voor haar. Ze wou dood, en het liefst zo snel mogelijk. Een mooi afscheid hoefde voor haar niet meer, als het lijden maar zou stoppen.
Ik kan me gewoon niet voorstellen hoe dat voor je moet zijn, om die keuze te maken. Toen de thuiszorg vroeg hoe laat ze moesten komen, zei mijn moeder zo snel mogelijk.
Iones: ik zou niet weten hoe je iemand hierop moet voorbereiden. Mijn moeders vader is ook jong overleden en ik achteraf heb ik het jammer gevonden dat ze het nooit over haar verlies gehad heeft met me. Dat ze wist wat er komen ging voor mij en dat we het daar niet over gehad hebben. Maar ik denk ook niet dat ik me er een voorstelling van had kunnen maken.
Ik kan me gewoon niet voorstellen hoe dat voor je moet zijn, om die keuze te maken. Toen de thuiszorg vroeg hoe laat ze moesten komen, zei mijn moeder zo snel mogelijk.
Iones: ik zou niet weten hoe je iemand hierop moet voorbereiden. Mijn moeders vader is ook jong overleden en ik achteraf heb ik het jammer gevonden dat ze het nooit over haar verlies gehad heeft met me. Dat ze wist wat er komen ging voor mij en dat we het daar niet over gehad hebben. Maar ik denk ook niet dat ik me er een voorstelling van had kunnen maken.
maandag 9 juli 2018 om 19:01
Ik heb in dit topic een paar keer gereageerd. Ik schreef over mijn man die ongeneeslijk ziek is. Melanoom uitgezaaid naar o.a. Hersenen.
Hij gaat deze week naar het hospice. Het voelt voor mij als falen, maar het kan niet meer thuis.
Maar ik bedacht dat ik pas echt faal als ik er aan onder door ga, en er niet meer kan zijn voor mijn kinderen en kleinkinderen.
Dus weer een stap in het rouwproces.
Hij gaat deze week naar het hospice. Het voelt voor mij als falen, maar het kan niet meer thuis.
Maar ik bedacht dat ik pas echt faal als ik er aan onder door ga, en er niet meer kan zijn voor mijn kinderen en kleinkinderen.
Dus weer een stap in het rouwproces.
Wees jezelf, er zijn al anderen genoeg
maandag 9 juli 2018 om 19:04
Ja, het vreet echt aan je. Ik kan me nog zo goed herinneren dat op de dag van mijn vaders overlijden dat hij heel erg last had van doorligplekken. En hij moest met de hulp van 2 verpleegkundigen verlegd worden. Hij kon zelf niet eens meer anders liggen. Hij had alleen zo'n operatiejurkje aan vanwege catheter, ruggenprik en infuus en ik vond dat zo'n mensonterend gezicht. Mijn vader, die sterke man, die 2 jaar terug mijn huis nog flink verbouwd had, kon zich niet eens meer omdraaien in bed.
Ik heb toen echt gesmeekt dat het snel voorbij zou mogen zijn. Daar heb ik me nog wel schuldig over gevoeld, alsof ik van em afwilde. Maar ik vond het niet om aan te zien.
Ik heb toen echt gesmeekt dat het snel voorbij zou mogen zijn. Daar heb ik me nog wel schuldig over gevoeld, alsof ik van em afwilde. Maar ik vond het niet om aan te zien.
maandag 9 juli 2018 om 19:32
maandag 9 juli 2018 om 19:58
maandag 9 juli 2018 om 21:00
Ach Marcella. Wat verdrietig. Heel veel sterkte. Ik vind het heel sterk dat je deze keuze kan maken. Ik hoop dat het jullie goed zal doen dat je man naar het hospice gaat.
Lady day: ik herken het heel erg dat je wilt dat het afgelopen is. Ik schaamde me daar ook wel voor of zo. Voor ze ging slapen probeerde ze nog uit te leggen waarom ze dat wilde, maar dat lukte niet meer. Het hele afscheid was alleen maar frustrerend en voegde weinig toe. Het mocht van mij toen wel afgelopen zijn, dat voelde zo egoïstisch. Toen ze overleden was, riep mijn vader: ik ben zo blij dat het klaar is.
Lady day: ik herken het heel erg dat je wilt dat het afgelopen is. Ik schaamde me daar ook wel voor of zo. Voor ze ging slapen probeerde ze nog uit te leggen waarom ze dat wilde, maar dat lukte niet meer. Het hele afscheid was alleen maar frustrerend en voegde weinig toe. Het mocht van mij toen wel afgelopen zijn, dat voelde zo egoïstisch. Toen ze overleden was, riep mijn vader: ik ben zo blij dat het klaar is.
maandag 9 juli 2018 om 21:09
Mijn vader heeft eigenlijk voor zn diagnose veel pijn gehad hij had oa kanker in zn rug ( botten) wat veel pijn gaf. Hij is toen met spoed geopereerd ( hij kreeg uitvalsverschijnselen in oa benen) hij heeft na de operatie nog een maand of 1,5 kunnen lopen en raakte toen verlamd voor een groot deel en kwam op bed te liggen. En hij was zo dapper. Hij maakte er het beste van, maakte nog grapjes terwijl hij wist dat het einde niet ver weg was. Door die verlamming heeft hij niet heel veel pijn meer gehad ( hij voelde niks meer) en daar zijn we zo dankbaar voor. Hij kreeg ook wel last van ligplekken en kreeg later morfine voor de pijn maar dat hielp dan wel. Op een avond kwam ik met mn man binnen en mn pa lag toen slecht. Mn broer wilde net gaan zeggen dat het begin van het einde was begonnen toen mn pa mn naam riep en weer bij kwam.
We hebben toen een hele bijzondere en gezellige avond met elkaar gehad waarbij mn pa veel aan het woord was en serieus was en dan weer grappig of andersom. Hij heeft ook ook verteld dat hij een heel mooi warm licht zag. En bloemen, zo mooi van kleur. Het was heel vredig en bijzonder zei hij. Ook zag hij ons als gezin in een tent/een tent van bloemen. Dat was voor hem een teken dat we allemaal bij God hoorde en later bij hem zouden gaan wonen. Nu ik er zo over denk zal dat voor hem ook een hele troost zijn geweest dat hij bevestigd kreeg dat hij ons weer zou zien. Zo had ik het nog niet eens bekeken.
Wat mis ik hem toch ontzettend. Zo raar dat ik hem al zolang niet heb gezien.
Op zijn begrafenis was er ook nog wat bijzonders. Dat schrijf ik een andere keer.
We hebben toen een hele bijzondere en gezellige avond met elkaar gehad waarbij mn pa veel aan het woord was en serieus was en dan weer grappig of andersom. Hij heeft ook ook verteld dat hij een heel mooi warm licht zag. En bloemen, zo mooi van kleur. Het was heel vredig en bijzonder zei hij. Ook zag hij ons als gezin in een tent/een tent van bloemen. Dat was voor hem een teken dat we allemaal bij God hoorde en later bij hem zouden gaan wonen. Nu ik er zo over denk zal dat voor hem ook een hele troost zijn geweest dat hij bevestigd kreeg dat hij ons weer zou zien. Zo had ik het nog niet eens bekeken.
Wat mis ik hem toch ontzettend. Zo raar dat ik hem al zolang niet heb gezien.
Op zijn begrafenis was er ook nog wat bijzonders. Dat schrijf ik een andere keer.
anoniem_351294 wijzigde dit bericht op 09-07-2018 21:13
Reden: Typefout
Reden: Typefout
0.12% gewijzigd
maandag 9 juli 2018 om 21:17
Ja, egoistisch voelde het. Ik kon er niet mee dealen dus het moest maar ophouden. Tuurlijk gunde ik mijn vader ook zijn rust... maar mijn eigen gevoel en gemoedstoestand was daar zeker niet ondergeschikt aan. Ik heb net nog een kaarsje aangestoken en hem nog even verteld dat het me zo spijt. Ik weet heel zeker dat hij het begrepen zou hebben. Hij vond mijn verdriet ook zo verschrikkelijk. Hoe vaak ik wel niet weggelopen ben om op de wc in het ziekenhuis te huilen... Ik wilde niet dat hij dat zag.
Maar het kon niet meer. Zijn longen zaten vol vocht, hij had het ontzettend benauwd, de zenuwen in zijn longvlies waren beklemd en veroorzaakten heel veel pijn. De uitzaaiingen in zijn botten vraten hem van binnenuit op. Hij kon zijn onderlichaam niet meer bewegen, hij kon niet meer eten, hij spuugde bloed. Zijn gezicht vertrokken van de pijn. En het zou ook niet beter worden.
Toen ik hem zag nadat hij net was overleden (ik was even naar huis gegaan om te douchen en uit te huilen) lag hij er zo vredig bij. Zijn gezicht zo ontspannen, zo mooi. Wat een strijd zeg.
Maar het kon niet meer. Zijn longen zaten vol vocht, hij had het ontzettend benauwd, de zenuwen in zijn longvlies waren beklemd en veroorzaakten heel veel pijn. De uitzaaiingen in zijn botten vraten hem van binnenuit op. Hij kon zijn onderlichaam niet meer bewegen, hij kon niet meer eten, hij spuugde bloed. Zijn gezicht vertrokken van de pijn. En het zou ook niet beter worden.
Toen ik hem zag nadat hij net was overleden (ik was even naar huis gegaan om te douchen en uit te huilen) lag hij er zo vredig bij. Zijn gezicht zo ontspannen, zo mooi. Wat een strijd zeg.
maandag 9 juli 2018 om 22:21
Ik heb ook weinig mensen zo enthousiast op de bel zien reageren als mijn moeder toen de thuiszorg kwam om de palliatieve sedatie in gang te zetten. Zo blij dat ze niet meer hoefde te vechten.Tinkeltje33 schreef: ↑09-07-2018 18:52
Ik kan me gewoon niet voorstellen hoe dat voor je moet zijn, om die keuze te maken. Toen de thuiszorg vroeg hoe laat ze moesten komen, zei mijn moeder zo snel mogelijk.
Mijn moeder vocht niet alleen tegen kanker maar eigenlijk tegen het hele leven, dus ze was ook blij dat dat vechten op hield.
Gek genoeg heb ik goede herinneringen aan die week dat ze sliep.
We hebben wel afscheid genomen, bewust, de dag ervoor is haar enig overgebleven broer langsgekomen om afscheid te nemen. (Hij is de oudste van de 10, mijn moeder was de jongste. Alleen hij is nog over, dat lijkt me ook zwaar, 9 keer een broertje of zusje krijgen en 9 keer een begrafenis of crematie meemaken.....)
Nadat broer weg was kwam haar beste vriendin met Chinees. Chinees was haar lievelingseten, en wilde ze nog een bruin biertje. Dat was ook goed voor de calorieen......
Daarna is mijn vader die nacht bij haar blijven slapen beneden. Anders had ik het gedaan, dat was ook de enige nacht dat ze daarom vroeg.
De ochtend van het in slaap brengen heb ik haar gewassen voor de thuiszorg dat kwam doen en met mijn vader ingesmeerd met bodylotion. Daarna ging mijn vader de hond uitlaten en wilde ze uit bed en nog een keer op de bank zitten. Dus heb ik haar geholpen daar te komen. We hebben toen lang tegen elkaar aangehangen, weinig woorden want alles was gezegd. Toen kwamen broer en schoonzus. En wilde ze weer in bed, dus heb ik haar weer in bed geholpen. Toen ze in slaap gebracht werd hebben we haar eerst allemaal geknuffeld en kregen we nog iets in ons oor gefluisterd. Bij mij dus dat ik moest gaan reizen als dat me gelukkg maakte. (Daarvoor hammerde ze er altijd op hoe jammer ze het vond dat ik geen gezinnetje had. Maar daar hen ik bewust niet voor gekozen.)
We hebben de hond nog een keer over haar neus laten likken en toen werd ze in slaap gebracht. Zodra ze sliep is mijn vader gaan hardlopen, mijn broer is iets gaan doen en mijn schoonzus en ik zijn bij haar gebleven. Ik naast haar op bed met haar hand in de mijne, tot ze niet meer terugkneep. Wat in mijn beleving veel te lang duurde.....
Dus ja, het was best een fijn en goed afscheid. Jammer alleen dat het slapen bijna 7 dagen geduurd heeft voordat ze mocht gaan. Blijkbaar was haar lichaam nog te sterk om op te geven. Ik heb dus ook bijna 7 dagen non stop bij haar bed gezeten, alleen 's nachts in bed boven. Omdat ze graag wilde dat ik erbij was als ze stierf. Dat ben ik uiteindelijk ook geweest, dat haar ademhaling anders werd. Ik kon mijn vader nog roepen, die was boven en toen was het ineens stil.....
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
maandag 9 juli 2018 om 22:39
Lambchop: dat klinkt zo mooi bewust en vredig. Tranen in mijn ogen als ik het lees, ook een beetje jaloers. 3 maanden eerder had mijn moeder afscheid genomen van haar familie. Dat wou ze graag omdat ze toen nog bij was. Ik denk dat ze bij ons nog te weinig haarzelf was. Het hele afscheid was chaos. Naar aanleiding daarvan heb ik met mijn man ook besproken dat als ik zo ziek zou worden, dat ik daar van te voren al over na wil denken.
Lady day: ik was best wel blij dat ze na 2 dagen sedatie al overleed. Ze hadden veel langer verwacht, maar ik vond die sedatie echt vreselijk. Ik kon dat zelf niet aanzien, hetzelfde egoisme eigenlijk. Ik geloof ook wel dat mijn moeder oke is met hoe ik het gedaan heb.
De verhalen van slechte pijnbestrijding herken ik gelukkig niet. Mijn moeder kreeg vanaf het begin al morfine en behoorlijk heftige medicijnen.
Lady day: ik was best wel blij dat ze na 2 dagen sedatie al overleed. Ze hadden veel langer verwacht, maar ik vond die sedatie echt vreselijk. Ik kon dat zelf niet aanzien, hetzelfde egoisme eigenlijk. Ik geloof ook wel dat mijn moeder oke is met hoe ik het gedaan heb.
De verhalen van slechte pijnbestrijding herken ik gelukkig niet. Mijn moeder kreeg vanaf het begin al morfine en behoorlijk heftige medicijnen.
maandag 9 juli 2018 om 22:45
Ik snap je wel hoor Lady, bij mijn moeder was het ook mooi.
Mocht mijn vader, bijna 72, ooit gaan hoop ik dat het ook zo gaat. Want hoe het bij mij ging kan ik er 100% vrede mee hebben. Hoewel het gemis nooit ophoudt natuurlijk, is de boosheid er bij mij niet.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
maandag 9 juli 2018 om 22:54
Tussen de 2 en de 4 dagen is geloof ik normaal bij sedatie. Bij ons kwamen ze achterom, want de hond kon niet tegen de bel elke keer. Na 5 dagen kwamen ze aarzelend binnen, bang dat we vergeten waren hun af te bellen. Maar nee, moeders deed het nog.....Tinkeltje33 schreef: ↑09-07-2018 22:39Lambchop: dat klinkt zo mooi bewust en vredig. Tranen in mijn ogen als ik het lees, ook een beetje jaloers. 3 maanden eerder had mijn moeder afscheid genomen van haar familie. Dat wou ze graag omdat ze toen nog bij was. Ik denk dat ze bij ons nog te weinig haarzelf was. Het hele afscheid was chaos. Naar aanleiding daarvan heb ik met mijn man ook besproken dat als ik zo ziek zou worden, dat ik daar van te voren al over na wil denken.
Lady day: ik was best wel blij dat ze na 2 dagen sedatie al overleed. Ze hadden veel langer verwacht, maar ik vond die sedatie echt vreselijk. Ik kon dat zelf niet aanzien, hetzelfde egoisme eigenlijk. Ik geloof ook wel dat mijn moeder oke is met hoe ik het gedaan heb.
De verhalen van slechte pijnbestrijding herken ik gelukkig niet. Mijn moeder kreeg vanaf het begin al morfine en behoorlijk heftige medicijnen.
Ik heb toen ook een gesprek gehad met iemand die de slaapmiddelen kwam bijvullen. Dat het me verbaasde hoe sterk een lichaam is, als je bedenkt dat mijn moeder de laatste drie/vier maanden van haar leven bijna niet gegeten heeft omdat ze niet meer tegen etensluchten kon. En dan toch die 7 dagen halen. Een lichaam kan dus zelfs in zieke staat zoveel meer aan dan je denkt.
Pijnbestrijding herken ik ook niet echt, mijn moeder kwam uit de verpleging en wist precies wat ze wel en niet wilde. Gelukkig ging haar huisarts daar in mee.
Die heeft trouwens met tranen in zijn ogen verklaard dat ze overleden was. Nadat we hem gebeld hadden toen ze niet meer ademde. Weet natuurlijk niet of dokters dat bij alle patienten doen....
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
maandag 9 juli 2018 om 23:04
Misschien heeft het daar wel mee te maken, mijn moeder was verzorgende. Ze werkte ook in een hospice een aantal jaar.
Bij mijn moeder waren we eigenlijk verbaasd dat het na 2 dagen al voorbij was. Iedereen voorspelde dat het wel een week kon gaan duren. Ze at nog gewoon en liep ook nog door het huis. Ze leek fysiek best nog wel sterk, maar ik denk dat ze achteraf toch veel zieker was dan we dachten.
Het lijkt me best pittig voor die huisartsen. Het lijkt me niet dat ze dat dagelijks meemaken. Hun huisarts heeft ook het hele traject meegemaakt. Wat ik best wel heftig vond, was dat we de huisarts belden en dat ze binnen 10 minuten kwam om mijn moeder dood te verklaren. Zodra ze dat gedaan had, condoleerde ze ons ook direct. Er was ook een co-assistent bij, die deed hetzelfde. Dat condoleren vond ik heel heftig.
Bij mijn moeder waren we eigenlijk verbaasd dat het na 2 dagen al voorbij was. Iedereen voorspelde dat het wel een week kon gaan duren. Ze at nog gewoon en liep ook nog door het huis. Ze leek fysiek best nog wel sterk, maar ik denk dat ze achteraf toch veel zieker was dan we dachten.
Het lijkt me best pittig voor die huisartsen. Het lijkt me niet dat ze dat dagelijks meemaken. Hun huisarts heeft ook het hele traject meegemaakt. Wat ik best wel heftig vond, was dat we de huisarts belden en dat ze binnen 10 minuten kwam om mijn moeder dood te verklaren. Zodra ze dat gedaan had, condoleerde ze ons ook direct. Er was ook een co-assistent bij, die deed hetzelfde. Dat condoleren vond ik heel heftig.
