Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
dinsdag 10 juli 2018 om 06:52
Condoleren, Lambchop 
Bij ons was het vechten om de sedatie te krijgen, want volgens een van de artsen was mijn vader nog 'te goed'. De anesthesist die elke ochtend kwam zei op zijn laatste dag dat ze het idee had dat het snel voorbij zou zijn. Ze schudde ons ook de hand. Zij bleek gelijk te hebben en nu weet ik ook waarom. Je ruikt het gewoon. Ik heb het later ook bij iemand anders geroken.
Na een dag vechten voor sedatie werd de pomp eindelijk rond een uur of 6 's avonds aangesloten. Twee uur later was hij dood. Alsof hij eindelijk 'permissie' had om te gaan en toen ging hij ook maar snel (voordat de artsen van gedachten zouden veranderen denk ik!).
Ik vond pijnbestrijding krijgen een hel. Het heeft voor heel veel onnodige stress gezorgd. Ik zag daar ook heel duidelijk 2 kampen: de zaalarts vs. de anesthesist. De zaalarts heel voorzichtig en de anesthesist die zei 'niemand hoeft hier ondraaglijke pijn te lijden'.
Ik weet nog zo goed dat mijn vader vol met morfine gespoten werd, ter voorbereiding van het krijgen van de pomp. Voor het eerst in maanden was hij bijna pijnvrij. Hij genoot er echt van. En ik ook, het was fijn om hem zo ontspannen te zien.
Bij bijna alle verhalen hier gaat het om ziekbed voorafgaand aan de dood. Het lijkt wel alsof niemand meer gewoon op hogere leeftijd in zijn slaap overlijdt...
Bij ons was het vechten om de sedatie te krijgen, want volgens een van de artsen was mijn vader nog 'te goed'. De anesthesist die elke ochtend kwam zei op zijn laatste dag dat ze het idee had dat het snel voorbij zou zijn. Ze schudde ons ook de hand. Zij bleek gelijk te hebben en nu weet ik ook waarom. Je ruikt het gewoon. Ik heb het later ook bij iemand anders geroken.
Na een dag vechten voor sedatie werd de pomp eindelijk rond een uur of 6 's avonds aangesloten. Twee uur later was hij dood. Alsof hij eindelijk 'permissie' had om te gaan en toen ging hij ook maar snel (voordat de artsen van gedachten zouden veranderen denk ik!).
Ik vond pijnbestrijding krijgen een hel. Het heeft voor heel veel onnodige stress gezorgd. Ik zag daar ook heel duidelijk 2 kampen: de zaalarts vs. de anesthesist. De zaalarts heel voorzichtig en de anesthesist die zei 'niemand hoeft hier ondraaglijke pijn te lijden'.
Ik weet nog zo goed dat mijn vader vol met morfine gespoten werd, ter voorbereiding van het krijgen van de pomp. Voor het eerst in maanden was hij bijna pijnvrij. Hij genoot er echt van. En ik ook, het was fijn om hem zo ontspannen te zien.
Bij bijna alle verhalen hier gaat het om ziekbed voorafgaand aan de dood. Het lijkt wel alsof niemand meer gewoon op hogere leeftijd in zijn slaap overlijdt...
dinsdag 10 juli 2018 om 07:07
Wat een heftige verhalen toch allemaal... en heel eerlijk: ik word een beetje verdrietig van verhalen van rustig inslapende mensen, door palliatieve sedatie. Mijn moeder kreeg ‘s avonds de morfinepomp en de pomp met slaapmiddel en heeft de hele nacht geknokt. Het was de meest vreselijke nacht uit mijn leven, het had zo een horrorfilm kunnen zijn. Mijn tante en ik waren bij haar maar het wegzakken, dan in complete paniek weer overeind veren, uitpuilende ogen, klauwende handen, gerochel, kreunen, snakken naar adem... dit beeld krijg ik nooit meer uit mijn hoofd. Ik was zo blij toen ze eindelijk mocht sterven. Mijn arme lieve mama.
dinsdag 10 juli 2018 om 07:12
Lente, ik heb ook de horrorverhalen gehoord over palliatieve sedatie maar zowel bij mijn opa als mijn vader was het heel snel voorbij. Ik vond het ook 'fijn' om ze eindelijk eens rustig te zien liggen.
Lijkt me echt verschrikkelijk om mee te maken wat jij hebt meegemaakt. En lijkt me eigenlijk ook niet de bedoeling. De morfine krijgen ze vaak zodat ze de benauwdheid niet voelen en de dormicum zodat ze rustig slapen. Wat jij beschrijft lijkt er wel op dat ze teveel morfine heeft gehad en te weinig dormicum. Van teveel morfine kan iemand heel bang en onrustig van worden namelijk. Wat afschuwelijk om te zien...
Lijkt me echt verschrikkelijk om mee te maken wat jij hebt meegemaakt. En lijkt me eigenlijk ook niet de bedoeling. De morfine krijgen ze vaak zodat ze de benauwdheid niet voelen en de dormicum zodat ze rustig slapen. Wat jij beschrijft lijkt er wel op dat ze teveel morfine heeft gehad en te weinig dormicum. Van teveel morfine kan iemand heel bang en onrustig van worden namelijk. Wat afschuwelijk om te zien...
dinsdag 10 juli 2018 om 07:50
Ja Lenta, die verhalen heb ik ook gehoord en daar was ik ook best bang voor eigenlijk. Misschien heeft mijn moeder geluk gehad dat het bij haar zo rustig verliep.
Ook wel eens een verhaal gehoord van een moeder die weken niet had geslapen en toen ook palliatieve sedatie zou krijgen. De nacht ervoor was ze echter wel in slaap gevallen. Dus de hele familie erbij, want van hieruit zou ze kunnen overlijden. Vervolgens werd ze wakker, boos en scheldend omdat ze dacht dat de sedatie mislukt was..... Ze wilde ook geen afschied meer nemen van haar kinderen en man.
Dat lijkt me voor iedereen ook een nare ervaring....
Ook wel eens een verhaal gehoord van een moeder die weken niet had geslapen en toen ook palliatieve sedatie zou krijgen. De nacht ervoor was ze echter wel in slaap gevallen. Dus de hele familie erbij, want van hieruit zou ze kunnen overlijden. Vervolgens werd ze wakker, boos en scheldend omdat ze dacht dat de sedatie mislukt was..... Ze wilde ook geen afschied meer nemen van haar kinderen en man.
Dat lijkt me voor iedereen ook een nare ervaring....
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
dinsdag 10 juli 2018 om 09:18
Marcella, heel veel sterkte. Ik denk dat het voor jou en je man heel fijn gaat zijn in het hospice. Maar ik snap dat het weer een hele stap is, voor jullie allebei. Achteraf wilde ik dat we mijn moeder daar eerder heen hadden gebracht, maar dat wilde ze zelf niet. Ik heb er veel steun aan gehad, ook al is ze er uiteindelijk maar 24 uur geweest.
Mijn moeder heeft ook in haar voorlaatste nacht morfine gekregen. Veel te laat, omdat ze steeds kreunde en via lichaamstaal pijn aangaf, maar als je het haar vroeg ontkende ze stellig dat ze pijn had. Heel raar. Maar daar heeft de verpleging en de huisarts zich door laten leiden, helaas. Ik heb die voorlaatste nacht de HAP gebeld, en die arts heeft haar een morfineinjectie gegeven. Ze vocht niet, gelukkig. Maar dat gerochel en snakken naar adem en een soort van 'wakker schrikken' herken ik wel. En dan gun je haar zo dat die adem stopt... Pas in het hospice heeft ze dormicum gekregen, dat hielp enorm inderdaad. Eigenlijk raar dat zo'n arts dat dan niet meteen doet.
Mijn moeder heeft ook in haar voorlaatste nacht morfine gekregen. Veel te laat, omdat ze steeds kreunde en via lichaamstaal pijn aangaf, maar als je het haar vroeg ontkende ze stellig dat ze pijn had. Heel raar. Maar daar heeft de verpleging en de huisarts zich door laten leiden, helaas. Ik heb die voorlaatste nacht de HAP gebeld, en die arts heeft haar een morfineinjectie gegeven. Ze vocht niet, gelukkig. Maar dat gerochel en snakken naar adem en een soort van 'wakker schrikken' herken ik wel. En dan gun je haar zo dat die adem stopt... Pas in het hospice heeft ze dormicum gekregen, dat hielp enorm inderdaad. Eigenlijk raar dat zo'n arts dat dan niet meteen doet.
The owls are not what they seem
dinsdag 10 juli 2018 om 09:29
Mijn ervaring is dat 'ze' (artsen en verpleging) ontzettend terughoudend zijn met het geven van pijnstilling. Een paracetamolletje gaat nog wel, maar iets sterkers, dat was echt vechten hoor. Zelfs nog toen het duidelijk was dat mijn vader zou sterven. Waarom iemand die al zo gestreden heeft nog extra laten lijden? Ik snap het niet.
dinsdag 10 juli 2018 om 10:02
Marcella, wat heftig vrouw. Heel veel kracht gewenst en een dikke knuffel. 
Wat een mooie verhalen hier allemaal. Bijzonder om te lezen dat bij bijna iedereen sedatie is toegepast. Moeten vechten om de pijnstilling lijkt me echt een hel. Kan me wel voorstellen dat je dan boos bent op de artsen..
Mijn mama is overleden middels euthanasie. De huisarts kwam om 11 uur. Papa wilde het zo laat mogelijk maar de huisarts was vrij stellig om het om 11 uur te doen en dat was ook echt goed.
Mama heeft bijna heel de ochtend geslapen, in de ochtend had ze ook morfine gekregen. We hebben haar geen moment alleen gelaten, er zat altijd iemand bij.
Een uur voordat de huisarts kwam zijn we allemaal nog een laatste keer 1 voor 1 naar binnen gegaan om echt afscheid te nemen, papa heeft er nog een half uur bij gezeten.
Toen de arts er was zat papa aan haar bed, haar hand vast te houden. 2 van mijn broers, 1 schoonzus, mijn vriend en mama's zus stonden aan de andere kant van de kamer. De huisarts had ook een stagiaire bij, zij stond een beetje achter de arts.
Hij vertelde heel duidelijk wat hij ging doen. Mama is nog 1 keer overeind gekomen met al haar kracht, heeft naar ons allemaal gezwaaid en zei ''houdoe''.
Toen ze was overleden stond de huisarts op en condoleerde mijn vader, zo wisten we dat het klaar was.
De stagiaire stond net zo hard mee te huilen als wij dat deden. Lijkt me ook immens heftig voor haar..
Hierna hebben de huisarts en stagiaire nog minimaal een uur bij ons binnen gezeten om te wachten op de schouwarts, dat was ook wel apart.
Al met al had het niet mooier kunnen zijn. Euthanasie is echt een heel goed iets. Als ik jullie verhalen lees had mama het nog veel langer vol kunnen houden maar dat was niet goed geweest. Ik ben nu best bang om mijn vader plots te verliezen of via dementie ofzo. Dat is weer een hele andere lijdensweg.
Toen ik het stukje typte over het daadwerkelijke euthanaseren kwamen al die emoties weer naar boven, hadden jullie dat ook?
Wat een mooie verhalen hier allemaal. Bijzonder om te lezen dat bij bijna iedereen sedatie is toegepast. Moeten vechten om de pijnstilling lijkt me echt een hel. Kan me wel voorstellen dat je dan boos bent op de artsen..
Mijn mama is overleden middels euthanasie. De huisarts kwam om 11 uur. Papa wilde het zo laat mogelijk maar de huisarts was vrij stellig om het om 11 uur te doen en dat was ook echt goed.
Mama heeft bijna heel de ochtend geslapen, in de ochtend had ze ook morfine gekregen. We hebben haar geen moment alleen gelaten, er zat altijd iemand bij.
Een uur voordat de huisarts kwam zijn we allemaal nog een laatste keer 1 voor 1 naar binnen gegaan om echt afscheid te nemen, papa heeft er nog een half uur bij gezeten.
Toen de arts er was zat papa aan haar bed, haar hand vast te houden. 2 van mijn broers, 1 schoonzus, mijn vriend en mama's zus stonden aan de andere kant van de kamer. De huisarts had ook een stagiaire bij, zij stond een beetje achter de arts.
Hij vertelde heel duidelijk wat hij ging doen. Mama is nog 1 keer overeind gekomen met al haar kracht, heeft naar ons allemaal gezwaaid en zei ''houdoe''.
Toen ze was overleden stond de huisarts op en condoleerde mijn vader, zo wisten we dat het klaar was.
De stagiaire stond net zo hard mee te huilen als wij dat deden. Lijkt me ook immens heftig voor haar..
Hierna hebben de huisarts en stagiaire nog minimaal een uur bij ons binnen gezeten om te wachten op de schouwarts, dat was ook wel apart.
Al met al had het niet mooier kunnen zijn. Euthanasie is echt een heel goed iets. Als ik jullie verhalen lees had mama het nog veel langer vol kunnen houden maar dat was niet goed geweest. Ik ben nu best bang om mijn vader plots te verliezen of via dementie ofzo. Dat is weer een hele andere lijdensweg.
Toen ik het stukje typte over het daadwerkelijke euthanaseren kwamen al die emoties weer naar boven, hadden jullie dat ook?
dinsdag 10 juli 2018 om 10:28
Woepsie, ik moest huilen bij jouw verhaal. Heftig hoor. Ik vind euthanasie ook 'mooi' (raar woord in deze context, maar je snapt wel wat ik bedoel), maar het lijkt me ook heel heftig. Dat bij elke handeling van de arts je weet wat er gebeurt en weet wat het resultaat daarvan is.
Wij zijn ook met euthanasie bezig geweest, maar dat was best gecompliceerd. Er was geen plek in het hospice en mijn vader wilde absoluut niet naar huis. Hij had al afscheid genomen en hij vond het te emotioneel.
Jouw moeder had het waarschijnlijk wel langer vol kunnen houden, maar ten koste van wat? Als je weet dat het toch snel ophoudt en je bent zo ziek, wat is dan nog de toegevoegde waarde?
Ik heb heel veel documentaires over euthanasie en de dood gekeken. Ik vind het zo heftig en tegelijkertijd ben ik zo dankbaar dat dit in ons land mogelijk is.
Wij zijn ook met euthanasie bezig geweest, maar dat was best gecompliceerd. Er was geen plek in het hospice en mijn vader wilde absoluut niet naar huis. Hij had al afscheid genomen en hij vond het te emotioneel.
Jouw moeder had het waarschijnlijk wel langer vol kunnen houden, maar ten koste van wat? Als je weet dat het toch snel ophoudt en je bent zo ziek, wat is dan nog de toegevoegde waarde?
Ik heb heel veel documentaires over euthanasie en de dood gekeken. Ik vind het zo heftig en tegelijkertijd ben ik zo dankbaar dat dit in ons land mogelijk is.
dinsdag 10 juli 2018 om 10:43
Mijn vader vroeg om euthanasie maar toen bleek dat het een paar dagen zou duren voor er zo'n scenarts zou komen, heeft hij ingestemd met paliatieve sedatie. Hij heeft daarmee nog 1,5 dag geleefd. Maar ik vond het ook niet prettig. Wel hebben we hem vlak voor hij ging slapen nog een dopje van zijn lievelingsborrel gegeven...en toen nog eentje. Daar werd ie echt blij van.
dinsdag 10 juli 2018 om 11:26
Hier moest ik om gniffelen. Groot gelijk joh!redbulletje schreef: ↑10-07-2018 10:43Wel hebben we hem vlak voor hij ging slapen nog een dopje van zijn lievelingsborrel gegeven...en toen nog eentje. Daar werd ie echt blij van.
Het was vanaf het begin al duidelijk dat mama het niet van de kanker zou gaan winnen. Ze heeft in de thuiszorg gewerkt en dus gezien hoe ver iemand kan aftakelen. Vanaf het begin wist ze dan ook al dat ze niet zo ver wilde gaan en is het al op tijd aangevraagd.
Bij ons is het ''officiële'' verzoek op donderdag ingediend en dinsdag uitgevoerd. Die tijd ertussen heeft ook eigenlijk te lang geduurd.
En het was inderdaad heel mooi. Iedereen vond het een hele prettige ervaring. Het is klote dat het is gebeurd, maar het had niet beter of fijner kunnen gaan.
Oh en de arts had ook wel echt gelijk over die 11 uur. Wachten tot die tijd duurde eigenlijk al te lang. Iedere keer als mama wakker werd vroeg ze ook hoe laat het was, heel sneu eigelijk. Ze was zo klaar met vechten. Ze wilde niet dood, maar ze wilde niet meer ziek zijn. De lieverd had eindelijk, voor het eerst in haar leven voor zichzelf gekozen. En dat had ze op geen enkel beter moment kunnen doen.
Ik denk trouwens ook dat ik daardoor niet zo heel heftig rouw. Gedurende het proces van een klein jaar heb ik alles emotioneel goed bij kunnen houden en heel bewust beleefd, inclusief het sterven.
Maar bij sedatie is het ook zo dat dat niet meteen uitgevoerd kan worden toch, of wel? Oke er hoeft geen tweede arts langs te komen maar daar gaan ook wel 1 of 2 dagen overheen toch?
Ik vind het trouwens lastig om hier veel te reageren, omdat ik dus anders rouw dan jullie en er schrijven er zo veel mee dat ik de helft vergeet. Of er is al weer zo veel geschreven in de tussentijd dat ik voor mijn gevoel al weer op zoiets ''ouds'' reageer. Dus hopelijk vinden jullie het niet erg dat ik af en toe even meeschrijf..
anoniem_272337 wijzigde dit bericht op 11-07-2018 20:24
0.20% gewijzigd
dinsdag 10 juli 2018 om 13:11
Woepsie, ik vind het in elk geval fijn dat je meeschrijft. Ik rouw ook (deels) anders dan de meesten hier. In mijn geval denk ik omdat mijn moeder na een eerdere ziekteperiode en een hersenbloeding al niet meer mijn moeder van vroeger was. Maar dat heftige 'was ze er nog maar' heb ik ook niet, het is goed zo. Andere dingen, zoals de heftige beelden van de laatste dagen en de enorme vermoeidheid, herken ik dan weer wel. Iedereen beleeft het op zijn eigen manier, toch?
Sedatie kan wel 'meteen'. Althans, toen ik de HAP-arts vertelde wat er allemaal al aan pijnstilling gedaan was en dat ze de volgende ochtend naar het hospice zou gaan besloot hij ter plekke morfine te geven. Maar wellicht dat dat eerder in die week niet zomaar gedaan was hoor. Dat zullen we natuurlijk nooit weten.
Sedatie kan wel 'meteen'. Althans, toen ik de HAP-arts vertelde wat er allemaal al aan pijnstilling gedaan was en dat ze de volgende ochtend naar het hospice zou gaan besloot hij ter plekke morfine te geven. Maar wellicht dat dat eerder in die week niet zomaar gedaan was hoor. Dat zullen we natuurlijk nooit weten.
The owls are not what they seem
dinsdag 10 juli 2018 om 13:15
Sedatie kan inderdaad 'meteen' maar dan moet de arts wel geconstateerd hebben dat de levensverwachting minder dan 2 weken is.
Ik vind het ook fijn dat je meeschrijft, Woepsie en jij ook LadyL. Iedereen rouwt op een andere manier en iedereen heeft een ander verhaal. Ik vind het zelf heel waardevol om verschillende ervaringen te lezen.
Ik vind het ook fijn dat je meeschrijft, Woepsie en jij ook LadyL. Iedereen rouwt op een andere manier en iedereen heeft een ander verhaal. Ik vind het zelf heel waardevol om verschillende ervaringen te lezen.
dinsdag 10 juli 2018 om 15:05
Mijn vader sprak zijn wens in de ochtend uit en om 17 uur werd het toegepast. Die laatste dag was voor ons afscheid nemen.Maar bij sedatie is het ook zo dat dat niet meteen uitgevoerd kan worden toch, of wel? Oke er hoeft geen tweede arts langs te komen maar daar gaan ook wel 1 of 2 dagen overheen toch?
dinsdag 10 juli 2018 om 18:50
Wat is dat vreselijk! Ik wens je heel veel sterkte! Je zult het nodig hebben....marcellav schreef: ↑09-07-2018 19:01Ik heb in dit topic een paar keer gereageerd. Ik schreef over mijn man die ongeneeslijk ziek is. Melanoom uitgezaaid naar o.a. Hersenen.
Hij gaat deze week naar het hospice. Het voelt voor mij als falen, maar het kan niet meer thuis.
Maar ik bedacht dat ik pas echt faal als ik er aan onder door ga, en er niet meer kan zijn voor mijn kinderen en kleinkinderen.
Dus weer een stap in het rouwproces.
Wat een verhaal is dat Lambchop, jouw beschrijving hoe het jouw moeder vergaan is. Heel veel sterkte met het verlies!
Wat verschrikkelijk! Dat dit niet op een zachtere manier kon. Ik kan me jouw gevoel hierbij goed voorstellen.Lente19251003 schreef: ↑10-07-2018 07:07Wat een heftige verhalen toch allemaal... en heel eerlijk: ik word een beetje verdrietig van verhalen van rustig inslapende mensen, door palliatieve sedatie. Mijn moeder kreeg ‘s avonds de morfinepomp en de pomp met slaapmiddel en heeft de hele nacht geknokt. Het was de meest vreselijke nacht uit mijn leven, het had zo een horrorfilm kunnen zijn. Mijn tante en ik waren bij haar maar het wegzakken, dan in complete paniek weer overeind veren, uitpuilende ogen, klauwende handen, gerochel, kreunen, snakken naar adem... dit beeld krijg ik nooit meer uit mijn hoofd. Ik was zo blij toen ze eindelijk mocht sterven. Mijn arme lieve mama.
Ik vond het ook zo erg om Bobbes te zien vechten, maar waarschijnlijk was het in haar geval alleen fysiek. Haar ogen keken niet meer. Maar ze had heftige stuiptrekkingen en een vertrokken grijns op haar gezicht die ik kon interpreteren als pijn. En dat is het láátste wat je wil, dat ze pijn lijden! Daar ga je zelf alleen al dood aan van binnen.
iones wijzigde dit bericht op 10-07-2018 18:56
46.64% gewijzigd
dinsdag 10 juli 2018 om 18:51
Het ging vandaag best redelijk goed. Zit ik muziek te luisteren, komt 'Ren Lenny Ren' er op... moest even heel hard huilen. Ik mis mijn vader zo verschrikkelijk... Misschien heel bizar, maar heb net even zijn urn open gemaakt.. hem even tussen mijn vingers gevoeld. Toch raar dat dat gruis het enige is dat van em over is... het lijkt net heel fijn kattengrind.
Bijna een half jaar nu... ik heb het gevoel dat mijn leven stilstaat.
Bijna een half jaar nu... ik heb het gevoel dat mijn leven stilstaat.
dinsdag 10 juli 2018 om 19:00
Eerder gaf lady Day al haar verwondering aan over de terughoudendheid van artsen ten aanzien van sedatie. Ik vind dat ook raar.redbulletje schreef: ↑10-07-2018 10:43Wel hebben we hem vlak voor hij ging slapen nog een dopje van zijn lievelingsborrel gegeven...en toen nog eentje. Daar werd ie echt blij van.
Iemand is stervende. Die maak je het zo aangenaam mogelijk, en als hij of zij lekkere dingen wil eten of drinken, dan geef je dat! Wat heb je immers te verliezen? Er kan geen schade meer aangericht worden.
Bobbes wilde haar nierdieet niet meer. Ik gaf haar de biefstuk of nieuwe haring van mijn bord. Ik kookte kippenlevertjes voor haar. Ze kreeg veel meer frolicjes dan normaal. Ze kreeg alles wat ze hebben wilde. Want ze zou tóch sterven. Dan moest ik haar laatste periode zo aangenaam mogelijk maken.
Het is dat ze uit zichzelf stierf, zodat ik niet de vreselijke beslissing moest nemen.
Bij mensen ligt dat anders, die mogen dat alleen zelf doen. Die zware beslissing hoef je niet vóór hen te nemen. En ik ben groot voorstander van euthanasie, want in onze cultuur is er alleen recht op leven, maar de mens is het recht op sterven ontnomen. Mensen mogen bijna niet sterven. Zelfs niet als het hun tijd is! Gaan artsen nog zuinigjes doen met sedatie, of met "dit mag hij niet hebben, dat mag hij niet hebben". Wat een bullshit toch!
dinsdag 10 juli 2018 om 19:43
Ja, ik snap wel dat medicijnen ook bijwerkingen kunnen hebben die niet prettig zijn, maar dan nog... de terughoudendheid om ook maar iets voor te schrijven... die morfinepomp, daar heb ik zo'n beetje de arts voor moeten gijzelen. Het was vlak voor de kerst en de arts zei dat ie tot na de kerst wilde wachten en dan TENS (van die stroomstootjes) wilde proberen.... waarbij je na een week of TWEE baat van KAN hebben. Toen ie dat zei vloog ik em bijna aan.
Die ochtend had mijn vader mij namelijk gebeld vanuit het ziekenhuis dat hij echt een hel van een nacht had gehad en helemaal kapot was. Ik ken mijn vader. Mijn vader heeft een keer een ongeluk gehad met een cirkelzaag en heeft toen 2 vingers laten repareren zonder verdoving bij een veearts, want hij was in the middle of nowhere. Mijn vader was geen pieperd. Hij had een heel hoge pijngrens, dus toen hij mij belde wist ik dat het goed mis was.
Ik was zo ontzettend gefrustreerd... 4 dagen wachten op pijnstilling terwijl je in een ziekenhuis bent. Echt bezopen. Uiteindelijk heeft ie de morfinepomp gekregen die avond. De anesthesist vroeg ons of er besproken was om een epiduraal te geven, want dat was veel effectiever... was nooit een woord over gerept. Alleen TENS en paracetamol. De anesthesist draaide nog net niet met zijn ogen...
En inderdaad, met sedatie ook... Mijn vader kreeg de dag voor zijn dood voor het eerst dormicum, omdat hij zo ontzettend uitgeput was maar niet kon slapen. En telkens werd hij weer wakker en was hij zo boos dat hij nog leefde. Ik moest echt smeken dat hij een pomp kreeg en zodoende in slaap gehouden werd. Wat wil je nog van iemand met een dubbele longontsteking, die al 4 dagen niet gegeten en bijna niet gedronken had, die bloed ophoestte en het ontzettend benauwd had. Waarom moest hij dan toch nog wakker blijven? Waarom?
Ik merk dat ik er toch weer boos om word. Gelukkig was zijn HA een prettige man, als het in het ziekenhuis niet gelukt was dan had de HA hem sedatie gegeven.
Die ochtend had mijn vader mij namelijk gebeld vanuit het ziekenhuis dat hij echt een hel van een nacht had gehad en helemaal kapot was. Ik ken mijn vader. Mijn vader heeft een keer een ongeluk gehad met een cirkelzaag en heeft toen 2 vingers laten repareren zonder verdoving bij een veearts, want hij was in the middle of nowhere. Mijn vader was geen pieperd. Hij had een heel hoge pijngrens, dus toen hij mij belde wist ik dat het goed mis was.
Ik was zo ontzettend gefrustreerd... 4 dagen wachten op pijnstilling terwijl je in een ziekenhuis bent. Echt bezopen. Uiteindelijk heeft ie de morfinepomp gekregen die avond. De anesthesist vroeg ons of er besproken was om een epiduraal te geven, want dat was veel effectiever... was nooit een woord over gerept. Alleen TENS en paracetamol. De anesthesist draaide nog net niet met zijn ogen...
En inderdaad, met sedatie ook... Mijn vader kreeg de dag voor zijn dood voor het eerst dormicum, omdat hij zo ontzettend uitgeput was maar niet kon slapen. En telkens werd hij weer wakker en was hij zo boos dat hij nog leefde. Ik moest echt smeken dat hij een pomp kreeg en zodoende in slaap gehouden werd. Wat wil je nog van iemand met een dubbele longontsteking, die al 4 dagen niet gegeten en bijna niet gedronken had, die bloed ophoestte en het ontzettend benauwd had. Waarom moest hij dan toch nog wakker blijven? Waarom?
Ik merk dat ik er toch weer boos om word. Gelukkig was zijn HA een prettige man, als het in het ziekenhuis niet gelukt was dan had de HA hem sedatie gegeven.
dinsdag 10 juli 2018 om 19:47
Doordat mijn moeder in het hospice had gewerkt had ze vooral gezien wat ze niet wilde. Ze had al heel vroeg in het proces aangegeven dat ze euthanasie wilde en absoluut geen sedatie, maar uiteindelijk kon het niet meer. Ze moest dat een uur met een scen arts praten en zo veel energie had ze niet meer. Ook wilde ze op dat moment er mee ophouden en bij euthanasie moest ze nog een week wachten.
Mijn moeder heeft ‘s ochtends om 11 uur aangegeven dat ze gesedeerd wilde worden en rond 18.00 uur is het uitgevoerd. Er moesten 2 infuuspompen kopen. De ene moest uit het ziekenhuis komen en moest ik zelf ophalen, samen met de dornicum en morfine cassettes. De recepten waren echter niet doorgekomen en uiteindelijk zat ik wel 2 uur in het ziekenhuis te wachten bij een apothekersassistente die niet even pro-actief de apotheker belde om mijn verhaal na te trekken. Het enige dat ze zei was: er is geen recept. Ik kon wel janken. Dacht echt: stomme trut, als ik een pomp en dornicum en morfine kom halen, snap jij toch wel wat de bedoeling is? Ik had die tijd gewoon bij mijn moeder kunnen zijn voor het afscheid. Daarnaast kreeg ze haldol tegen onrust. De tweede pomp werd ‘s avonds per koerier bezorgd.
Ik vond de sedatie helemaal niet ‘rustig inslapen’. Ik vond haar juist heel onrustig. Het rochelen en snurken, snurkend en happend adem halen terwijl haar adem af en toe weg viel. Het duurde uiteindelijk 36 uur voor ze tussendoor niet meer wakker werd. Mijn vader praat er nog over hoe ze die laatste nacht nog een keer wakker werd en hoe ze keek. Die laatste ochtend werd ze gewassen, toen ‘sliep’ ze al 36 uur. En ze kreunde aldoor tijdens het wassen. Ik vond het echt afschuwelijk die sedatie en vond er niks moois aan. Ik was blij dat het afgelopen was.
Mijn moeder heeft ‘s ochtends om 11 uur aangegeven dat ze gesedeerd wilde worden en rond 18.00 uur is het uitgevoerd. Er moesten 2 infuuspompen kopen. De ene moest uit het ziekenhuis komen en moest ik zelf ophalen, samen met de dornicum en morfine cassettes. De recepten waren echter niet doorgekomen en uiteindelijk zat ik wel 2 uur in het ziekenhuis te wachten bij een apothekersassistente die niet even pro-actief de apotheker belde om mijn verhaal na te trekken. Het enige dat ze zei was: er is geen recept. Ik kon wel janken. Dacht echt: stomme trut, als ik een pomp en dornicum en morfine kom halen, snap jij toch wel wat de bedoeling is? Ik had die tijd gewoon bij mijn moeder kunnen zijn voor het afscheid. Daarnaast kreeg ze haldol tegen onrust. De tweede pomp werd ‘s avonds per koerier bezorgd.
Ik vond de sedatie helemaal niet ‘rustig inslapen’. Ik vond haar juist heel onrustig. Het rochelen en snurken, snurkend en happend adem halen terwijl haar adem af en toe weg viel. Het duurde uiteindelijk 36 uur voor ze tussendoor niet meer wakker werd. Mijn vader praat er nog over hoe ze die laatste nacht nog een keer wakker werd en hoe ze keek. Die laatste ochtend werd ze gewassen, toen ‘sliep’ ze al 36 uur. En ze kreunde aldoor tijdens het wassen. Ik vond het echt afschuwelijk die sedatie en vond er niks moois aan. Ik was blij dat het afgelopen was.
dinsdag 10 juli 2018 om 20:03
Wat een nachtmerrie, Tinkel. En dan inderdaad zo'n apothekersassistent... die kun je op dat moment toch wel wat aandoen???
Gelukkig is bij mijn vader de sedatie wel goed gegaan. Hij had al een injectie dormicum gehad voordat de pomp werd aangesloten. De morfinepomp had ie al en die druppelde ook lekker door en zijn epiduraal was ook nog aangesloten. Hij is ook niet meer onrustig geweest of wakker geworden toen.
Dat wakker worden tussendoor vond ik zo hartverscheurend. Ik had mijn vader beloofd dat ik sedatie zou regelen voor hem. Euthanasie duurde em te lang. En hij kreeg dan ook wel shotjes dormicum maar daar sliep hij niet van door. En als hij dan wakker werd keek hij mij met heel grote ogen aan en kreeg ik een grote lach... tot hij doorhad dat ie nog leefde. Dan was ie boos! 'En jij had gezegd dat ik dood mocht. Waarom leef ik dan nog??!!!' Dat soort dingen. En huilen! Echt verschrikkelijk. Het was dat hij de kracht niet had om rechtop te komen.
Uiteindelijk ben ik wel tevreden hoe het gegaan is. Zijn arts wilde niet sederen, want hij was nog 'te goed' maar een heel lieve verpleegkundige heeft het voor elkaar gekregen. Ben haar nog steeds dankbaar.
Gelukkig is bij mijn vader de sedatie wel goed gegaan. Hij had al een injectie dormicum gehad voordat de pomp werd aangesloten. De morfinepomp had ie al en die druppelde ook lekker door en zijn epiduraal was ook nog aangesloten. Hij is ook niet meer onrustig geweest of wakker geworden toen.
Dat wakker worden tussendoor vond ik zo hartverscheurend. Ik had mijn vader beloofd dat ik sedatie zou regelen voor hem. Euthanasie duurde em te lang. En hij kreeg dan ook wel shotjes dormicum maar daar sliep hij niet van door. En als hij dan wakker werd keek hij mij met heel grote ogen aan en kreeg ik een grote lach... tot hij doorhad dat ie nog leefde. Dan was ie boos! 'En jij had gezegd dat ik dood mocht. Waarom leef ik dan nog??!!!' Dat soort dingen. En huilen! Echt verschrikkelijk. Het was dat hij de kracht niet had om rechtop te komen.
Uiteindelijk ben ik wel tevreden hoe het gegaan is. Zijn arts wilde niet sederen, want hij was nog 'te goed' maar een heel lieve verpleegkundige heeft het voor elkaar gekregen. Ben haar nog steeds dankbaar.
dinsdag 10 juli 2018 om 20:38
Lady day, ik vind dat onvoorstelbaar van die arts. Je verhaal leest helemaal niet alsof hij te goed was. Als ik lees hoe snel je vader daarna overleden is, dan heeft die arts het toch gewoon compleet verkeerd ingeschat? Wat een verschillen in
pijnstilling ook. Mijn moeder klaagde en zuchte ook heel veel, ze nogal manipulatief. Ze kreeg zo veel pijnstilling.
Ik stoorde mij er zo aan dat ze niet even meedacht, maar had niet de energie om er wat van te zeggen. Beetje ‘computer says no’ idee, mevrouw zag er niet uit alsof ze tegenspraak dulde. Het was heel vervelend.
Mijn vader was hier gisteren en we hebben wat over haar gesproken. Hij is toch ook wel heel verdrietig om alles. Ik denk dat hij heel erg worstelt met zichzelf. Gemis, maar ook een soort traumaverwerking.
pijnstilling ook. Mijn moeder klaagde en zuchte ook heel veel, ze nogal manipulatief. Ze kreeg zo veel pijnstilling.
Ik stoorde mij er zo aan dat ze niet even meedacht, maar had niet de energie om er wat van te zeggen. Beetje ‘computer says no’ idee, mevrouw zag er niet uit alsof ze tegenspraak dulde. Het was heel vervelend.
Mijn vader was hier gisteren en we hebben wat over haar gesproken. Hij is toch ook wel heel verdrietig om alles. Ik denk dat hij heel erg worstelt met zichzelf. Gemis, maar ook een soort traumaverwerking.
dinsdag 10 juli 2018 om 20:49
De arts heeft zeker een inschattingsfout gemaakt. Wat ik vermoed is dat een goede verpleegkundige de arts heeft aangesproken en die kwam langs met een andere arts. En een uur later mocht ie wel gesedeerd worden.
En inderdaad, dat niet meedenken... oh, kan daar zo boos om worden. Alsof je een dormicum en een morfinepomp komt halen voor een gekneusde teen. Sommige mensen zouden niet met mensen in een kwetsbare positie moeten werken.
Toen we de diagnose 'kanker' kregen wilde ik mijn vader niet meer alleen laten 's nachts. Hij lag toen nog op zaal. Ik heb toen aan de nachtverpleegkundige gevraagd of ze zijn bed in de familiekamer wilde zetten en of ik er bij mocht. Nou, dat was wel een heel gedoe hoor, zo'n bed 20 meter de gang over rijden. Ze wilde er eerst niet aan. Ik werd daar zo boos over. Mijn vader had net gehoord dat ie dood zou gaan. Natuurlijk vond hij het fijn dat er iemand bij hem bleef. Het is niet niets! Uiteindelijk wel voor elkaar gekregen, maar wat had ik graag gehoord 'natuurlijk mag dat, zullen we hem samen even de kamer in rijden?' Had een hoop stress gescheeld.
Hoe is de band met je vader Tinkel? (Sorry, waarschijnlijk heb je het wel verteld maar ik heb een geheugen als een zeef.) Ik snap heel goed hoe het overlijden van een geliefde traumatisch kan zijn.
En inderdaad, dat niet meedenken... oh, kan daar zo boos om worden. Alsof je een dormicum en een morfinepomp komt halen voor een gekneusde teen. Sommige mensen zouden niet met mensen in een kwetsbare positie moeten werken.
Toen we de diagnose 'kanker' kregen wilde ik mijn vader niet meer alleen laten 's nachts. Hij lag toen nog op zaal. Ik heb toen aan de nachtverpleegkundige gevraagd of ze zijn bed in de familiekamer wilde zetten en of ik er bij mocht. Nou, dat was wel een heel gedoe hoor, zo'n bed 20 meter de gang over rijden. Ze wilde er eerst niet aan. Ik werd daar zo boos over. Mijn vader had net gehoord dat ie dood zou gaan. Natuurlijk vond hij het fijn dat er iemand bij hem bleef. Het is niet niets! Uiteindelijk wel voor elkaar gekregen, maar wat had ik graag gehoord 'natuurlijk mag dat, zullen we hem samen even de kamer in rijden?' Had een hoop stress gescheeld.
Hoe is de band met je vader Tinkel? (Sorry, waarschijnlijk heb je het wel verteld maar ik heb een geheugen als een zeef.) Ik snap heel goed hoe het overlijden van een geliefde traumatisch kan zijn.
dinsdag 10 juli 2018 om 21:39
En WAAROM?????Lady_Day schreef: ↑10-07-2018 19:43Ja, ik snap wel dat medicijnen ook bijwerkingen kunnen hebben die niet prettig zijn, maar dan nog... de terughoudendheid om ook maar iets voor te schrijven... die morfinepomp, daar heb ik zo'n beetje de arts voor moeten gijzelen. Het was vlak voor de kerst en de arts zei dat ie tot na de kerst wilde wachten en dan TENS (van die stroomstootjes) wilde proberen.... waarbij je na een week of TWEE baat van KAN hebben. Toen ie dat zei vloog ik em bijna aan.
Die ochtend had mijn vader mij namelijk gebeld vanuit het ziekenhuis dat hij echt een hel van een nacht had gehad en helemaal kapot was. Ik ken mijn vader. Mijn vader heeft een keer een ongeluk gehad met een cirkelzaag en heeft toen 2 vingers laten repareren zonder verdoving bij een veearts, want hij was in the middle of nowhere. Mijn vader was geen pieperd. Hij had een heel hoge pijngrens, dus toen hij mij belde wist ik dat het goed mis was.
Ik was zo ontzettend gefrustreerd... 4 dagen wachten op pijnstilling terwijl je in een ziekenhuis bent. Echt bezopen. Uiteindelijk heeft ie de morfinepomp gekregen die avond. De anesthesist vroeg ons of er besproken was om een epiduraal te geven, want dat was veel effectiever... was nooit een woord over gerept. Alleen TENS en paracetamol. De anesthesist draaide nog net niet met zijn ogen...
En inderdaad, met sedatie ook... Mijn vader kreeg de dag voor zijn dood voor het eerst dormicum, omdat hij zo ontzettend uitgeput was maar niet kon slapen. En telkens werd hij weer wakker en was hij zo boos dat hij nog leefde. Ik moest echt smeken dat hij een pomp kreeg en zodoende in slaap gehouden werd. Wat wil je nog van iemand met een dubbele longontsteking, die al 4 dagen niet gegeten en bijna niet gedronken had, die bloed ophoestte en het ontzettend benauwd had. Waarom moest hij dan toch nog wakker blijven? Waarom?
Ik merk dat ik er toch weer boos om word. Gelukkig was zijn HA een prettige man, als het in het ziekenhuis niet gelukt was dan had de HA hem sedatie gegeven.
Moeten ze bezuinigen op morfine of zo??????? Waar slaat dat op? Ik kan me voorstellen dat je pissig werd. Is toch belachelijk!
dinsdag 10 juli 2018 om 21:44
Mijn man was ook niet meer te redden en dat wist hij ook.
Bij zijn laatste opname is hij in een hele diepe coma geraakt waar hij onmogelijk uit kon komen. Op een dag toen ik net even naar huis was werd ik gebeld om zo spoedig mogelijk te komen want hij werd steeds slechter. Samen met mijn zoon hebben wij toestemming gegeven om met de beademing te stoppen en is hij rustig in geslapen.
Bij zijn laatste opname is hij in een hele diepe coma geraakt waar hij onmogelijk uit kon komen. Op een dag toen ik net even naar huis was werd ik gebeld om zo spoedig mogelijk te komen want hij werd steeds slechter. Samen met mijn zoon hebben wij toestemming gegeven om met de beademing te stoppen en is hij rustig in geslapen.
dinsdag 10 juli 2018 om 21:52
Lady day: nou dat inderdaad, denk even mee. Ik heb het ook al eens in een andere situatie meegemaakt, dat ik hoogzwanger het hele ziekenhuis mocht doorlopen omdat mevrouw te beroerd was om de telefoon even op te pakken. En dat met zo’n hooghartige blik kijken, ik kon ze wel over de balie trekken.
Ik vind het zo onvoorstelbaar van die pijnstilling. Mijn moeder duwden ze het nog niet door de strot. Toen ze overleden was hebben we een supermarkt shopper VOL medicijnen terug gebracht naar de apotheek.
De band met mijn vader is wat complex. Ik ben nu mantelzorger voor hem, omdat hij een hoop dingen zelf niet kan. Vooral administratieve dingen begrijpt hij niet. Mijn moeder heeft hem nog wel geleerd om te koken en zo. We praten niet over emoties. Ik heb meer het gevoel dat ik zijn verzorger ben en kan niet met mijn verhaal bij hem terecht. We hebben het er nu eigenlijk voor het eerst in 3,5 maand over gehad. De rol van mantelzorger valt me ook zwaar. Ik had gehoopt dat het rustiger zou worden als mijn moeder er niet meer was, maar het omgekeerde is waar.
Ik vind het zo onvoorstelbaar van die pijnstilling. Mijn moeder duwden ze het nog niet door de strot. Toen ze overleden was hebben we een supermarkt shopper VOL medicijnen terug gebracht naar de apotheek.
De band met mijn vader is wat complex. Ik ben nu mantelzorger voor hem, omdat hij een hoop dingen zelf niet kan. Vooral administratieve dingen begrijpt hij niet. Mijn moeder heeft hem nog wel geleerd om te koken en zo. We praten niet over emoties. Ik heb meer het gevoel dat ik zijn verzorger ben en kan niet met mijn verhaal bij hem terecht. We hebben het er nu eigenlijk voor het eerst in 3,5 maand over gehad. De rol van mantelzorger valt me ook zwaar. Ik had gehoopt dat het rustiger zou worden als mijn moeder er niet meer was, maar het omgekeerde is waar.
