Wat hielp jou tijdens rouw

Manji: dat klinkt heel moeilijk en vredig tegelijk. Heb je er moeite mee dat je zelf de keuze hebt gemaakt om de beademing te stoppen?

Ik vind het heel fijn dat ik mijn verhaal hier kan doen. Ik kan eigenlijk maar bij weinig mensen terecht en ik heb behoefte om te vertellen.

Ik vond de meeste medewerkers in het ziekenhuis echt top hoor. Zulke lieve mensen daar ontmoet ook.

Tinkel, bijzonder dat jouw moeder wel zo makkelijk pijnstilling kreeg. Zal echt wel arts afhankelijk zijn. Alle morfine en oxycodon en pammetjes die mijn vader over had hebben we bewaard. Het klinkt heel erg, maar ik wil het niet weg doen, want je weet maar nooit wanneer je wat nodig hebt.

Lijkt me inderdaad heel zwaar voor jou om nu mantelzorger te zijn en zeker als je ook nog niet je verhaal kwijt kunt bij hem. Gelukkig kan mijn moeder zich goed redden zelf. Alleen mijn verhaal kan ik ook niet bij haar kwijt. Daarom doe ik dat hier. Hier word ik begrepen. Ik denk ook dat mijn moeder verdrietig wordt als ze hoort hoe ontzettend moeilijk ik dit vind. Ik wil haar ook niet meer zorgen geven dan ze al heeft.

Manji, dat lijkt mij ook heel moeilijk, om die keuze te maken. Eigenlijk is het geen keuze he, maar toch, jullie zeggen dat het gestopt mag worden wat betekent dat hij kwam te overlijden. Wat een dilemma.

Nee Tinkeltje daar heb ik niet heel veel moeite mee gehad ofschoon het niet makkelijk was. Het was heftig maar hij was niet meer te genezen. Hij was al jaren gestopt met roken en heeft ook met asbest te maken gehad in zijn werk. Hij heeft heel vaak in het ziekenhuis gelegen. Als hij dan weer opgelapt was,zoals hij dat zelf noemde zei hij op een keer:Manji beloof me dat als ik nog erger ziek word en ik zelf niks meer kan beslissen.....laat mij dan gaan. Dit is toen ook met zijn long en huisarts besproken.

Tinkeltje33 schreef: ↑

10-07-2018 21:52

Lady day: nou dat inderdaad, denk even mee. Ik heb het ook al eens in een andere situatie meegemaakt, dat ik hoogzwanger het hele ziekenhuis mocht doorlopen omdat mevrouw te beroerd was om de telefoon even op te pakken. En dat met zo’n hooghartige blik kijken, ik kon ze wel over de balie trekken.
Ik vind het zo onvoorstelbaar van die pijnstilling. Mijn moeder duwden ze het nog niet door de strot. Toen ze overleden was hebben we een supermarkt shopper VOL medicijnen terug gebracht naar de apotheek.

En dat wat je terugbrengt moet vernietigd worden want niet worden uitgegeven aan een andere patient. Zelfs een dicht pak luiers ofzo niet. Echt idioot, waarom geven ze het dan niet als het nodig is.

Kan me nog herinneren dat ik na het overlijden van mijn moeder een boekje las over iemand met longkanker die dood zou gaan. In zijn voorwoord stond dat hij nu hij alle kosten van en voor de medijnen zag, gebruikt of ongebruikt. Hij zeker wist dat hij de ziektekosten verzekering die hij zijn hele leven betaald had eruit heeft gehaald....
En dat klopte wel met wat ik bij mijn moeder zag. Bij ons gelukkig alles onder begeleiding van de huisarts dus moeders heeft geen pijn gehad en er zijn ook niet veel te veel medijnen besteld.

Oh ik ben zo blij dat de pijn bij ons niet aan de orde was. Papa hoefde maar een telefoontje te plegen naar de huisarts en het kon worden opgehoogd. Hij kwam volgens mij ook echt wekelijks langs. Mama heeft ruim 45 jaar bij die HA gelopen, maar dan nog.
Naderhand is hij ook nog een keer langs geweest voor een check bij papa. Als ik lees hoe het kan gaan ben ik daar wel extra dankbaar voor.

Wat wel een flinke blunder was is dat de apotheker een uurtje na het overlijden aan de deur stond met een flinke nieuwe lading. Dan denk ik joh, had die huisarts niet even door kunnen geven dat het zou gaan gebeuren?

We doen het allemaal heel goed. We staan af en toe nog overeind, proberen lichtpuntjes te vinden en we doen het toch maar.
Ik ben trots op jullie, stuk voor stuk!

En nooit geweten trouwens, dat sedatie zo snel uitgevoerd zou kunnen worden! Ook nooit geweten dat ze dan dus nog wel wakker kunnen worden, ik dacht dat ze dan echt in soort coma zouden belanden.
Eigenlijk best logisch dat dat niet zo is want medicatie wordt natuurlijk opgenomen en verwerkt door het lichaam..

Heb ik toch niet goed opgelet in de les over palliatieve zorg. Maar goed, toen wist ik ook pas een week of twee dat ons mam dus terminaal/palliatief was.

LadyL0101 schreef: ↑

10-07-2018 09:18

Marcella, heel veel sterkte. Ik denk dat het voor jou en je man heel fijn gaat zijn in het hospice. Maar ik snap dat het weer een hele stap is, voor jullie allebei. Achteraf wilde ik dat we mijn moeder daar eerder heen hadden gebracht, maar dat wilde ze zelf niet. Ik heb er veel steun aan gehad, ook al is ze er uiteindelijk maar 24 uur geweest.

Mijn moeder heeft ook in haar voorlaatste nacht morfine gekregen. Veel te laat, omdat ze steeds kreunde en via lichaamstaal pijn aangaf, maar als je het haar vroeg ontkende ze stellig dat ze pijn had. Heel raar. Maar daar heeft de verpleging en de huisarts zich door laten leiden, helaas. Ik heb die voorlaatste nacht de HAP gebeld, en die arts heeft haar een morfineinjectie gegeven. Ze vocht niet, gelukkig. Maar dat gerochel en snakken naar adem en een soort van 'wakker schrikken' herken ik wel. En dan gun je haar zo dat die adem stopt... Pas in het hospice heeft ze dormicum gekregen, dat hielp enorm inderdaad. Eigenlijk raar dat zo'n arts dat dan niet meteen doet.

Dit laatste wat je beschrijf gebeurde in de laatste nacht ook met mijn vader. Hij had toen al morfine en kreeg er voor die nacht voor het eerst dormicum, met het idee dat hij een nacht goed zou kunnen slapen omdat hij al enkele dagen amper had geslapen door de onrust. Er was een nachtverpleegkundige en wij waren er wel gerust op, dus mijn moeder ging naar bed en mijn broer en ik hebben een poos buiten zitten praten. Toen we naar binnen gingen was mijn vader zo ontzettend onrustig, hij zwaaide met zijn armen en kwam steeds half overeind, ademhaling ging steeds sneller en dan weer even rustig, veel gekreun en hij voelde heel warm en bezweet aan. Het was bijna alsof het middel een verkeerde werking had. Het was zo naar om te zien, echt hartverscheurend. Terwijl ik dit schrijf lopen de tranen alweer over mijn wangen. Uiteindelijk hebben we toen onze eigen huisarts gebeld (zij had haar 06 nummer gegeven voor dit soort gevallen) en zij is toen midden in de nacht nog langsgekomen, echt heel erg fijn dat ze dit gedaan heeft. Zij is er bij gebleven en heeft extra medicatie gegeven totdat hij iets rustiger was. Heeft ook uitgelegd dat hij dit niet meer bewust maakte, dat hij wel een lager bewustzijn had maar dat het vooral voor ons naar was om te zien. Moeilijk om te geloven dat hij hier zelf echt niks meer van heeft gemerkt.
Vanaf die nacht zijn we gaan waken en hij is de volgende ochtend al overleden.

Ik heb zelf ergens nog het idee dat mijn vader zich heel erg heeft verzet tegen de dood. De dagen ervoor heeft hij nauwelijks langer dan een halfuur op bed gelegen, dan MOEST hij er weer uit, ook al kon zijn lichaam dat amper aan. Het was alsof hij het niet aandurfde om zijn lichaam te laten rusten, dat hij bang was om niet meer wakker te worden.
Wellicht had het er ook wel mee te maken dat hij een delier had, met de daarbij horende angst en onrust. Hebben jullie hier ook mee te maken gehad?
Daarbij vroeg ik mij ook nog af, voor de mensen die bij het moment van overlijden aanwezig waren, of jullie ook zo'n grimas hebben gezien? Dat het hele gezicht zich aanspant en dan alles zich ontspant? Ik vond dat een hele gekke gewaarwording..

Ik ben de afgelopen weken op vakantie geweest met een vriendin. Aan de ene kant was het wel fijn, maar ik heb ook wel veel moeilijke momenten gehad. Ik vond het ook moeilijk om dit te delen met die vriendin, dus vaak huilde ik mezelf zachtjes in slaap etc. Tijdens de vakantie was ik ook jarig en was het 2 maanden geleden, allemaal moeilijke momenten. Op mijn verjaardag heb ik er wel wat over gezegd over dat ik het een moeilijke dag vond en ook flink een potje gejankt. Maar ik merk toch dat die vriendin het niet echt begrijpt, ze zegt dan iets in de trant van: 'Oh, je mist je vader', en dat is ook wel zo, maar het is ergens ook weer veel groter dan dat. Ik mis hem niet gewoon, maar hij is er niet meer, ik kan nooit meer iets met hem delen, nooit meer advies vragen etc. En als je dan eenmaal over die 'nooit meer'-s gaat nadenken dan gaat het natuurlijk helemaal mis. Hij zal nooit mijn toekomstige vriend ontmoeten, hij zal nooit opa worden, nooit meemaken als ik ooit zal trouwen, hij weet al niet eens dat ik vanaf september weer ga studeren... Blegh.

Ondersteboven92 schreef: ↑

11-07-2018 22:13

Daarbij vroeg ik mij ook nog af, voor de mensen die bij het moment van overlijden aanwezig waren, of jullie ook zo'n grimas hebben gezien? Dat het hele gezicht zich aanspant en dan alles zich ontspant? Ik vond dat een hele gekke gewaarwording..

Ik zag dit bij Bobbes toen ze stierf en ik was daarom heel bang dat ze pijn had want dat was het laatste wat ik wilde. Maar het is een fase en het heeft allemaal engelse namen. Ook de onrust die jij beschrijft, terwijl hij het zelf niet mee krijgt. Maar dan zijn er ook nog vaak krampen/stuiptrekkingen. Hoort er ook bij. Veel mensen die zo sterven, maar ze krijgen het niet mee. En daar moet ik me ook aan optrekken. het is hard om te zien. Want het lijkt inderdaad erop dat ze het wél mee krijgen.
https://mens-en-gezondheid.infonu.nl/di ... roces.html
Hier staat het beschreven:

Jullie verhalen inzake palliatieve zorg en sedatie raken mij helaas bij beide ouders in moeten zetten. En moeten beslissen.

Ondersteboven92 helaas zo n soort ervaring bij mijn vader. Hij was tijdens het proces zo onrustig dat hij uit bed is gekomen en is gevallen. Een gebroken neus een kapotte wenkbrauw was het gevolg. Zijn laatste dagen in het verpleeghuis hadden anders moeten gaan de dosis morfine en dormicum ook wilde hij mijn moeder die getroffen door hersenbloedingen niet loslaten. Het was een afschuwelijke strijd die 8 dagen/nachten duurde.. in combinatie met een moeder die het niet begreep geen korte termijngeheugen had en halfzijdig verlamd was... de slechte ervaring met dit protocol heb ik kinnen gebruiken bij mijn moeder afgelopen april.. zat er als een havik boven op om die afschuwelijke pijn die ze leed er zo snel mogelijk onder te krijgen. Zij is niet meer bij kennis geweest. En afscheid nemen was toch al onmogelijk.. Het raakt mij deze verhalen maar ook fijn dat het hier kan vrienden en omgeving snappen mij niet helaas..

marcellav schreef: ↑

09-07-2018 19:01

Ik heb in dit topic een paar keer gereageerd. Ik schreef over mijn man die ongeneeslijk ziek is. Melanoom uitgezaaid naar o.a. Hersenen.
Hij gaat deze week naar het hospice. Het voelt voor mij als falen, maar het kan niet meer thuis.
Maar ik bedacht dat ik pas echt faal als ik er aan onder door ga, en er niet meer kan zijn voor mijn kinderen en kleinkinderen.
Dus weer een stap in het rouwproces.

Vond het hospice bij mijn schoonzusje een verademing na het ziekenhuis waar ze slecht verzorgd werd. Ik was heel close met haar was zelfs bij de euthanasie gesprekken met de arts. Al is het een raar idee dat je de hospice levend in gaat en verlaat als je overleden bent. Heel confronterend..
En voor jou en je kinderen een stukje afscheid wederom.. hoop dat jullie goed afscheid kunnen nemen heel veel sterkte voor jou

Hoe is het met je, Marcella?

Wat een mooie, liefdevolle, maar ook heel verdrietige verhalen hier. Wat is het loslaten toch een moeilijk proces. Het moet verschrikkelijk zijn om je zieke ouder of familie zo te zien vechten en lijden. De dood kan dan als een verlossing komen. Veel sterkte allemaal, en vooral degene die nu in de donkerste momenten zitten.

Mijn moeder was in de laatste fase echt doodziek en we wisten dat het serieus eindig was. Toch kwam alles in de laatste week in een stroomversnelling en was het moment er ineens, terwijl ik nog onderweg was vanuit het buitenland, waar ik woon. Helaas was ik net een paar uur te laat, al voelt het gek genoeg zo niet.

Gevoelsmatig heb ik goed en waardig afscheid van haar genomen, gefaseerd tijdens haar ziekte. Ik ben toen veel bij haar geweest. Voor het overlijden hebben we echt alles besproken en gedeeld. Maar altijd met de hoop dat we nog lang samen zouden zijn. Zij was nooit zo bezig met de dood. En was er ook niet bang voor, zei ze. Ze was alleen bezorgd voor ons achterblijvers, zoals alle lieve ouders kunnen zijn.

Onze band was sterk en diep, ondanks de fysieke afstand. Ze was mijn anker in het leven. Ons laatste contactmoment (telefonisch) was een heel warm en mooi gesprek, daar ben ik heel dankbaar voor. Even leefde ze weer helemaal op, terwijl ze eigenlijk al weken geen energie meer had om te praten. Ik vertelde haar dat ik heel snel zou komen. En dat we samen ijsjes zouden eten. Daar keek ze naar uit.

Nadat gesprek was ik ineens helemaal rustig en ben ik mijn spullen gaan inpakken om naar haar toe te gaan. Die reis heb ik wonderbaarlijk heel relaxt gemaakt, terwijl ik wist dat ze stervende was. Alsof er een soort bovennatuurlijke rust en kracht over mij heen was gekomen, terwijl ik daarvoor al weken in totale paniek was.

Eenmaal in Nederland was ze dus net gestorven. Ik heb gelukkig nog kunnen helpen met het wassen en aankleden. Ze was zelfs nog een beetje warm. Achteraf was dat voor mij heel belangrijk om te doen. De opvolgende dagen heb ik nog veel bij haar lichaam gezeten, maar wist dat ze er al niet meer was. Het was mijn afscheid van haar fysieke lichaam, in fases. Na een paar dagen was ik er klaar voor om haar echt los te laten. De kistsluiting vond ik een heel zwaar en emotioneel moment. Zwaarder dan de hele uitvaart die daar de volgende dag opvolgde.

Zo fijn om hier af en toe mijn verhaal te doen. Die momenten van herkenning van jullie verhalen geven me het gevoel dat ik er niet zo alleen in sta. Dat we allemaal hier door de hel van het verdriet en de rouw gaan. Al ben ik wel steeds vaker in de ‘next stage’. Ik voel me weer okay en meestal gelukkig, maar met een diep gat in mijn hart.

Mooi geschreven, Teun.. en ook een mooi verhaal (in de context van de dood)

Ik herken er veel in Teun. Wat warm en liefdevol. Ik zag heel duidelijk dat al die rituelen die na het sterven en voor de uitvaart helpend zijn om af te sluiten.

Ik heb ook geholpen met wassen en aankleden. Ik heb haar lekker ingesmeerd met olie en haar make-up gedaan. Ze zag er heel mooi uit, net alsof ze sliep.

Ik zag heel erg op tegen het sluiten van de kist. Ik was bang dat ik het niet zou kunnen: zo’n nee ik wil dit niet gevoel. Maar uiteindelijk was het vrij snel gedaan. Foto’s en een brief in haar kist gelegd en toen nog een kus. En toen voelde ik echt een soort rust door mijn lijf trekken. Alsof er wat van me af viel. Ik zei: het is goed zo, laten we de kist dichtdoen. En dat hebben we gedaan.

Heel bijzonder hoe je die dingen voelt en ervaart.

Mijn zoon was jarig deze week. Ik heb haar eigenlijk helemaal niet zo gemist en dat vind ik dan vreemd.

Ik mis haar vooral in de ontwikkelingen die mijn zoon doormaakt en dat zij hem niet ziet opgroeien. Daar kan ik heel verdrietig om worden. Maar nu is hij jarig geweest en hebben we een feestje gehad en ik ben er niet verdrietig om geweest dat ze er niet bij was. Ik heb wel een paar keer aan haar gedacht, maar niet gemist.

Ze was altijd behoorlijk sfeerbepalend op verjaardagen en heeft afgelopen jaren ook wel behoorlijk wat verjaardagen verpest met haar gedrag. Ik zag er dan ook altijd als een berg tegen op, en dat had ik nu ook niet. Ik voel me blijer en meer tevreden na deze week dan ik me afgelopen jaren heb gevoeld na verjaardagen.

Ik vind het dan een soort van vreemd dat ik haar helemaal niet zo gemist heb. Ik vraag me dan af of dat gevoel wel klopt en of ik niet ergens onnadenkend aan voorbij gegaan ben. Herkennen jullie dit?

Tinkel, ik herken het niet. Maar ik kan me herinneren dat je in het begin ook wel eens iets schreef over je lichter en vrijer voelen zonder haar. En dat vind ik niet zo gek als zij zo sfeerbepalend kon zijn.

Tinkeltje33 schreef: ↑

14-07-2018 19:59

Mijn zoon was jarig deze week. Ik heb haar eigenlijk helemaal niet zo gemist en dat vind ik dan vreemd.

Ik mis haar vooral in de ontwikkelingen die mijn zoon doormaakt en dat zij hem niet ziet opgroeien. Daar kan ik heel verdrietig om worden. Maar nu is hij jarig geweest en hebben we een feestje gehad en ik ben er niet verdrietig om geweest dat ze er niet bij was. Ik heb wel een paar keer aan haar gedacht, maar niet gemist.

Ze was altijd behoorlijk sfeerbepalend op verjaardagen en heeft afgelopen jaren ook wel behoorlijk wat verjaardagen verpest met haar gedrag. Ik zag er dan ook altijd als een berg tegen op, en dat had ik nu ook niet. Ik voel me blijer en meer tevreden na deze week dan ik me afgelopen jaren heb gevoeld na verjaardagen.

Ik vind het dan een soort van vreemd dat ik haar helemaal niet zo gemist heb. Ik vraag me dan af of dat gevoel wel klopt en of ik niet ergens onnadenkend aan voorbij gegaan ben. Herkennen jullie dit?

Ik herken dit heel erg. Mijn moeder was ook heel sfeerbepalend, in de negatieve zin van het woord. Zij maakte zich van te voren al druk om hoe iets moest gaan en schopte dan zelf alles in de war en gaf ons dan de schuld. Dat gaf altijd een erg beklemmend gevoel. Heel eerlijk, volgende maand is het 8 jaar geleden en ja ik mis haar wel, maar niet dat intense missen dat ik bij sommige hier zie.
Ze had voor mij ook haar plan uitgestippeld, trouwen, kinderen krijgen enzo. Zo zit ik gewoon niet in elkaar. En zal zo ook nooit worden, haar teleurstelling daarover heeft ze altijd duidelijk aangegeven. Wat mij eigenlijk het gevoel gaf dat ik het nooit goed deed. Als kind niet want ik wilde nooit jurkjes aan, en later niet want ik wilde geen partner en trouwen.
Nu zij weg is is die beklemming weg en kan/mag ik zijn wie ik wil zijn. Mijn vader maakt het namelijk niet uit wie of wat ik ben. Ik ben zijn dochter en dat is genoeg.

Ze was ook heel wantrouwend naar andere mensen. Dus als ik nieuwe mensen had leren kennen was er altijd wel iets mis mee. Echt onbevangen mensen leren kennen en vriendschappen opbouwen ging op die manier ook moeilijk.

Voor mij is het persoonlijk beter dat ze er niet meer is, mijn zelfvertrouwen en alles wat daarbij hoort is wel enorm gegroeid sinds ze er niet meer is.
Ik mag eindelijk zijn wie ik ben en doen wat ik wil, want daar kon ze mij weinig ruimte in geven.

En nee, ik voel me daar niet schuldig over. En ook niet dat ik dat niet voel.
Natuurlijk mis ik haar wel qua raad, kletspraatjes en al die dingen. Maar dat beklemmende....

Lambchop schreef: ↑

14-07-2018 20:59

En nee, ik voel me daar niet schuldig over. En ook niet dat ik dat niet voel.
Natuurlijk mis ik haar wel qua raad, kletspraatjes en al die dingen. Maar dat beklemmende....

Echt helemaal mee eens. Behalve het raad geven. Ik mis het idee van een moeder die me raad zou kunnen geven, maar ik kreeg altijd alleen maar commentaar en het idee dat ik het allemaal niet goed deed. Het leven is gewoon wat vrijer nu. Net als vandaag: allemaal ongecompliceerder.

Tinkeltje33 schreef: ↑

14-07-2018 21:20

Echt helemaal mee eens. Behalve het raad geven. Ik mis het idee van een moeder die me raad zou kunnen geven, maar ik kreeg altijd alleen maar commentaar en het idee dat ik het allemaal niet goed deed. Het leven is gewoon wat vrijer nu. Net als vandaag: allemaal ongecompliceerder.

Idioot he?

Dikke knuffel Tinkel! Voor jou en je jarige zoontje.

Tinkeltje33 schreef: ↑

14-07-2018 21:20

Echt helemaal mee eens. Behalve het raad geven. Ik mis het idee van een moeder die me raad zou kunnen geven, maar ik kreeg altijd alleen maar commentaar en het idee dat ik het allemaal niet goed deed. Het leven is gewoon wat vrijer nu. Net als vandaag: allemaal ongecompliceerder.

Idioot he?

Dikke knuffel Tinkel! Voor jou en je jarige zoontje.

Lambchop schreef: ↑

14-07-2018 21:53

Idioot he?

Dikke knuffel Tinkel! Voor jou en je jarige zoontje.

Dank je wel.

Ik heb voor het eerst in maanden over mijn vader gedroomd. We waren met de auto op vakantie en op de laatste dag moesten we nog even wat gehuurde spullen wegbrengen. Mijn vader, zus en ik stappen in de auto. We beginnen te rijden en opeens roept mijn zusje dat mijn vader niet achter het stuur zit. Ik kijk naast me en verrek... niemand. Ik zie ook tegenliggers aan komen rijden en we rijden midden op de weg. Ik schuif snel een stoel op en rijd de auto veilig naar de kant van de weg.

In mijn droom was mijn vader nog jong en gezond.

Ik vind het eigenlijk wel fijn dat ik eindelijk eens over hem gedroomd heb. Ook al heb ik hem maar even 'gezien'. Misschien was dit wel een boodschap voor mij. Dat ik het zonder hem echt wel kan.

Lambchop schreef: ↑

14-07-2018 20:59

Ik herken dit heel erg. Mijn moeder was ook heel sfeerbepalend, in de negatieve zin van het woord. Zij maakte zich van te voren al druk om hoe iets moest gaan en schopte dan zelf alles in de war en gaf ons dan de schuld. Dat gaf altijd een erg beklemmend gevoel. Heel eerlijk, volgende maand is het 8 jaar geleden en ja ik mis haar wel, maar niet dat intense missen dat ik bij sommige hier zie.
Ze had voor mij ook haar plan uitgestippeld, trouwen, kinderen krijgen enzo. Zo zit ik gewoon niet in elkaar. En zal zo ook nooit worden, haar teleurstelling daarover heeft ze altijd duidelijk aangegeven. Wat mij eigenlijk het gevoel gaf dat ik het nooit goed deed. Als kind niet want ik wilde nooit jurkjes aan, en later niet want ik wilde geen partner en trouwen.
Nu zij weg is is die beklemming weg en kan/mag ik zijn wie ik wil zijn. Mijn vader maakt het namelijk niet uit wie of wat ik ben. Ik ben zijn dochter en dat is genoeg.

Ze was ook heel wantrouwend naar andere mensen. Dus als ik nieuwe mensen had leren kennen was er altijd wel iets mis mee. Echt onbevangen mensen leren kennen en vriendschappen opbouwen ging op die manier ook moeilijk.

Voor mij is het persoonlijk beter dat ze er niet meer is, mijn zelfvertrouwen en alles wat daarbij hoort is wel enorm gegroeid sinds ze er niet meer is.
Ik mag eindelijk zijn wie ik ben en doen wat ik wil, want daar kon ze mij weinig ruimte in geven.

En nee, ik voel me daar niet schuldig over. En ook niet dat ik dat niet voel.
Natuurlijk mis ik haar wel qua raad, kletspraatjes en al die dingen. Maar dat beklemmende....

Ach lambchop je hebt me zo bekritiseerd en de les gelezen. En nu lees ik hier dat je moeder is overleden maar dat je nog een vader hebt. Die je bovendien accepteert hoe je bent. Dat is zo'n ander verhaal dan er helemaal alleen voor staan. Je hebt echt geen idee.
Het is een soort fietsen met zijwieltjes wat je doet. Terwijl ik zonder moet doen. Het is zo'n groot verschil. En dan weet ik niet eens hoe oud je bent. Je begrijpt het niet.