Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
vrijdag 6 juli 2018 om 19:57
Ik kan me ook niet groot houden hoor. Vanmiddag op weg naar huis zat ik jankend op de fiets. Het is ook zulk mooi weer en het past niet bij mijn stemming. Ik heb echt dagen dat ik denk dat ik me nooit meer OK zal voelen, laat staan gelukkig. Ik weet ook dat dat niet waar is. Het komt wel goed, ook al is nu alles k*@#!
vrijdag 6 juli 2018 om 19:57
vrijdag 6 juli 2018 om 20:34
Klopt. Maar als er helemaal niets is weet je ook niet wat je mist als je dood bent.
Ik geloofde altijd wel in 'iets' na de dood. Maar begin nu echt te twijfelen. Ik weet het... ik hoor andermans verhalen ook over 'gekke' dingen, maar hier is het stil. Geen tekens. Helemaal niets. Ik kan mij gewoon niet voorstellen dat als er wel iets was dat mijn vader dan niet meer naar mij om zou kijken. Hij zou dan echt wel weten hoe moeilijk ik het heb.
vrijdag 6 juli 2018 om 21:28
Dit....zo herkenbaar....kapot gaan van dat 'nooit meer'.... als je elkaar na de dood weer terug zou zien dat zou het toch tijdelijk zijn....wel heel lang waarschijnlijk maar toch....tijdelijk. ik heb zo geprobeerd om het te geloven, maar ik geloof het niet helaas. En dat maakt dat ik weet da tik haar nooit meer spreek of zie... verschrikkelijk moeilijk dat besef.
vrijdag 6 juli 2018 om 21:44
Als ik wist dat ik mijn vader na mijn dood weer zou zien, zou ik denk ik er echt wel anders in staan. Ik geloof er steeds minder in. Dat 'nooit meer'... dat is onverdraaglijk en dat is precies waar ik zo mee worstel.
Voordat mijn vader ziek werd zag ik hem echt niet elke dag, maar meestal 1x per week... en als ik hem niet fysiek zag, dan wíst ik gewoon dat hij er was. Een anker, een vangnet. Ik voelde mij ook nooit alleen. En nu heb ik nog steeds wel mensen, maar diegene die er echt áltijd voor mij was, onvoorwaardelijk, die is er niet meer.
Ik blijf dit echt zo ontzettend moeilijk vinden. En er is niets waarin ik troost kan vinden als het gaat om 'nooit meer'. Echt @#$! dit.
Voordat mijn vader ziek werd zag ik hem echt niet elke dag, maar meestal 1x per week... en als ik hem niet fysiek zag, dan wíst ik gewoon dat hij er was. Een anker, een vangnet. Ik voelde mij ook nooit alleen. En nu heb ik nog steeds wel mensen, maar diegene die er echt áltijd voor mij was, onvoorwaardelijk, die is er niet meer.
Ik blijf dit echt zo ontzettend moeilijk vinden. En er is niets waarin ik troost kan vinden als het gaat om 'nooit meer'. Echt @#$! dit.
zaterdag 7 juli 2018 om 16:57
zaterdag 7 juli 2018 om 18:25
Ik hoor van velen dat ze tekenen hebben ontvangen en soms houd ik me daar maar aan vast. Ik vind het wel heel bijzonder dat het bij mij zo stil is. En beiden zijn okay. Als er niets is na de dood, dan mis ik ook niets. En als er wel iets is, dan zie ik hem weer. En toch wil ik zoooo graag iets van hem zien of horen. Heel frustrerend!
zaterdag 7 juli 2018 om 22:31
Mensen willen geloven wat in hun straatje past. Het totale niets is heel moeilijk te verteren, dus bedenken we een hiernamaals. Dat geloof ik tenminste.Lady_Day schreef: ↑06-07-2018 20:34Klopt. Maar als er helemaal niets is weet je ook niet wat je mist als je dood bent.
Ik geloofde altijd wel in 'iets' na de dood. Maar begin nu echt te twijfelen. Ik weet het... ik hoor andermans verhalen ook over 'gekke' dingen, maar hier is het stil. Geen tekens. Helemaal niets. Ik kan mij gewoon niet voorstellen dat als er wel iets was dat mijn vader dan niet meer naar mij om zou kijken. Hij zou dan echt wel weten hoe moeilijk ik het heb.
En hoewel ik niets mis als ik dood ben, ik leef nu, en het idee dat ik haar ooit terug zal zien zou het voor mij nu echt gemakkelijker maken.
zaterdag 7 juli 2018 om 22:35
Precies dit. Ben weer in een huilbui beland.....Noerie schreef: ↑06-07-2018 21:28Dit....zo herkenbaar....kapot gaan van dat 'nooit meer'.... als je elkaar na de dood weer terug zou zien dat zou het toch tijdelijk zijn....wel heel lang waarschijnlijk maar toch....tijdelijk. ik heb zo geprobeerd om het te geloven, maar ik geloof het niet helaas. En dat maakt dat ik weet da tik haar nooit meer spreek of zie... verschrikkelijk moeilijk dat besef.
Ik dus ook. Ben ontroostbaar. Dit moet echt heel erg slijten.
En ik heb dus afgelopen zondagnacht mijn geliefde hond verloren. Dat is dus waar ik zo totaal kapot van ben.hoibloesem schreef: ↑06-07-2018 22:47
En bah vanavond mn lieve kat in laten Slapen. Had ik niet aan zien komen. Hoop emoties van.
Mijn moeder gelooft heilig in leven na dood, nadat ze haar moeder terugzag in een droom toen die overleden was, en haar iets vertelde wat achteraf bleek te kloppen.
Maar het is haar ervaring. Niet de mijne. Ik heb nooit iets meegemaakt wat ook maar in die richting wees. Ik kan alleen maar hopen, maar niet geloven.
zaterdag 7 juli 2018 om 23:02
Misschien zit er wel verschil tussen een hond of een poes of een konijn en de band die je hebt. Toen de hond van mijn vader overleed (8 maanden voor zijn eigen dood) heeft hij echt weken gehuild. Hij is er nooit overheen gekomen. Hij zei ook dat dat het ergste was dat hem ooit overkomen was (ja echt, nog erger dan het overlijden van zijn ouders en schoonouders).
Ik zou echt kapot zijn als mijn poes komt te overlijden hoor. En zeker als je dat ook nog combineert met rouw om een ouder. Wat een nachtmerrie.
Ik zou echt kapot zijn als mijn poes komt te overlijden hoor. En zeker als je dat ook nog combineert met rouw om een ouder. Wat een nachtmerrie.
lady_day wijzigde dit bericht op 07-07-2018 23:07
0.87% gewijzigd
zaterdag 7 juli 2018 om 23:09
Nee, die hond was zijn beste vriend. 12,5 jaar samen. Hij had em gekregen toen hij met pensioen ging. Ze waren dag en nacht samen. Gingen overal samen naar toe. Het was ook best een eenkennig beest. Mijn vader was zijn baas en grote vriend, mijn moeder, zus en ik die vond ie ook wel lief maar verder moest ie niets van anderen (en andere honden) hebben.
Mijn vader wist toen nog helemaal niet dat ie dood zou gaan. Anders hadden we nooit een nieuwe puppy in huis gehaald vorig jaar.
Mijn vader wist toen nog helemaal niet dat ie dood zou gaan. Anders hadden we nooit een nieuwe puppy in huis gehaald vorig jaar.
