Kinderen
alle pijlers
corrigerende tik
donderdag 5 maart 2009 om 22:35
hallo, ik heb net mn zoontje een duw gegeven omdat hij de hond steeds mishandeld en ik heb het erg vaak tegen hem gezegd dat hij de hond met rust moet laten nu werd het me teveel en heb hem geduwd /geknepen .
ik voel me erg schuldig .heeft iemand tips om ervoor te zorgen dat hij die hond niet meer mishandelt? en dat ik niet meer duw/knijp
ik voel me erg schuldig .heeft iemand tips om ervoor te zorgen dat hij die hond niet meer mishandelt? en dat ik niet meer duw/knijp
maandag 9 maart 2009 om 10:40
Poezewoes, zo gebeurt het ook bijna altijd. Dus snap prima de theorie van praten na de driftbui. Maar daar hoef ik midden in een driftbui niet mee aan te komen.
Wat ik even wil meegeven Eowyn, ik doe mijn opvoeding op -zeg- 80-90% hetzelfde als jij voor wat ik heb gelezen hier op het forum. Dus waarschijnlijk goed bedoelt, maar over de theorie hoe dingen werken en hoe met driftbuien om te gaan zitten we voor een groot stuk op 1 lijn. Dus je mag me voorbeelden geven, maar denk niet dat je me nieuws verteld.
Mijn dochter is weer aanspreekbaar als de grootste drift voorbij is en niet eerder. BTW, ik heb óók een heel makkelijk kind voor 90%. Mijn geluk dus. Geen verdienste of wat dan ook, maar puur mazzel.
Wat ik even wil meegeven Eowyn, ik doe mijn opvoeding op -zeg- 80-90% hetzelfde als jij voor wat ik heb gelezen hier op het forum. Dus waarschijnlijk goed bedoelt, maar over de theorie hoe dingen werken en hoe met driftbuien om te gaan zitten we voor een groot stuk op 1 lijn. Dus je mag me voorbeelden geven, maar denk niet dat je me nieuws verteld.
Mijn dochter is weer aanspreekbaar als de grootste drift voorbij is en niet eerder. BTW, ik heb óók een heel makkelijk kind voor 90%. Mijn geluk dus. Geen verdienste of wat dan ook, maar puur mazzel.
maandag 9 maart 2009 om 11:39
quote:intiem schreef op 09 maart 2009 @ 10:19:
[...]
Meds, doe de moeite het bewuste topic effe van begin af aan te lezen. En dan alleen mijn en jouw reacties, de rest kun je best overheen scrollen. KOst je hooguit 5 minuten van je leven. Misschien dat je dan snapt wat ik bedoel.
Speciaal voor jou nog even de link, kun je het lekker makkelijk vinden
[topic Meds versus Intiem[/url]
Enne, bij het begin beginnen he, anders mis je de clou
Bedankt voor de link Intiem, ik had de clou helemaal niet gemist, jij mist de clou want je neemt mij hierin veel te serieus, dat is een beetje jammer Intiem. Voor 85% op dit forum ben ik niet serieus te nemen zoals vrijwel iedereen weet. Overigens heb ik in dit topic wel serieuze reacties gegeven, met hier en daar een uitzondering.
Ik vind kinderen slaan en jouw methode niet goed. Jij hebt het niet in de hand dat heb je in je vorige topic gezegd en dat lees ik hier nu ook weer. Je krijgt daarvoor hulp en dat is goed, maar je starheid in het goedpraten van je eigen gedrag vind ik niet hoopgevend.
Overigens Intiem, kan ik jouw nick even niet loskoppelen van die slechte boekjes.
[...]
Meds, doe de moeite het bewuste topic effe van begin af aan te lezen. En dan alleen mijn en jouw reacties, de rest kun je best overheen scrollen. KOst je hooguit 5 minuten van je leven. Misschien dat je dan snapt wat ik bedoel.
Speciaal voor jou nog even de link, kun je het lekker makkelijk vinden
[topic Meds versus Intiem[/url]
Enne, bij het begin beginnen he, anders mis je de clou
Bedankt voor de link Intiem, ik had de clou helemaal niet gemist, jij mist de clou want je neemt mij hierin veel te serieus, dat is een beetje jammer Intiem. Voor 85% op dit forum ben ik niet serieus te nemen zoals vrijwel iedereen weet. Overigens heb ik in dit topic wel serieuze reacties gegeven, met hier en daar een uitzondering.
Ik vind kinderen slaan en jouw methode niet goed. Jij hebt het niet in de hand dat heb je in je vorige topic gezegd en dat lees ik hier nu ook weer. Je krijgt daarvoor hulp en dat is goed, maar je starheid in het goedpraten van je eigen gedrag vind ik niet hoopgevend.
Overigens Intiem, kan ik jouw nick even niet loskoppelen van die slechte boekjes.
maandag 9 maart 2009 om 12:10
quote:intiem schreef op 09 maart 2009 @ 10:40:
Poezewoes, zo gebeurt het ook bijna altijd. Dus snap prima de theorie van praten na de driftbui. Maar daar hoef ik midden in een driftbui niet mee aan te komen.
Maar dat zegt ook niemand, Intiem. Wel dat je de driftbui niet per se af hoeft te breken, maar er ook even afstand van kan nemen om het kind uit te laten razen.
Poezewoes, zo gebeurt het ook bijna altijd. Dus snap prima de theorie van praten na de driftbui. Maar daar hoef ik midden in een driftbui niet mee aan te komen.
Maar dat zegt ook niemand, Intiem. Wel dat je de driftbui niet per se af hoeft te breken, maar er ook even afstand van kan nemen om het kind uit te laten razen.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 9 maart 2009 om 12:13
Geef dan gewoon antwoord op mijn vraag of ik je hierin serieus moet nemen. Want zoals je had kúnnen lezen, was het overduidelijk dat ik me dat met grote vraagtekens afvroeg en op een gegeven moment zei dat ik het zielig vond voor jou en je kinderen. En Meds, verder ken ik je niet, dus waarom zou ik twijfelen aan je woord als ik je om uitleg vraag? D'r is een topic voor ontaarde moeders als je behoefte hebt om cynisch en grappend te doen. Maar op een serieus forum cynische teksten neerzetten en dan maar verwachten dat anderen dat 'snappen'?
En wat is mijn nick met slechte boekjes? Snap ik niet? Ik lees geen slechte boekjes of wat bedoel je?
En wat is mijn nick met slechte boekjes? Snap ik niet? Ik lees geen slechte boekjes of wat bedoel je?
maandag 9 maart 2009 om 13:14
Interessant topic. Ik herken wel wat van je struikelpunten Intiem. Ik had in de periode dat mijn dochter aan het peuterpuberen was het er verrekte moeilijk mee, ik kon niet goed omgaan met woede en frustratie merkte ik toen. Vooral niet in een kind. Ik ben dat toen terug gaan traceren en toen realiseerde ik me dat dat van mijn ouders komt. Ik mocht nooit boos, verdrietig, gefrustreerd zijn. Dan was ik lastig, moeilijk, vervelend. En daar zaten heel vervelende gevolgen bij.
Het grappige was dat toen ik dat eenmaal doorhad, ik die periode van mijn dochter ook als bevrijding van mijzelf ben gaan ervaren. Stond ik opeens te stampvoeten. Of was ik irrationeel pissig. Niet op haar maar met andere dingen. Zo liet ik mezelf telkens voelen dat frustratie, woede enz "mogen", dat het prima en w/menselijk is. Sindsdien ga ik er veel relaxter mee om bij mijn dochter en vang ik het meestal goed op. Soms niet als ik zelf mijn dag echt niet heb. Zeldzaam maar toch.
Ik geef haar nooit een tik. En volgens mensen om me heen vang ik de meeste frustrerende situaties met veel geduld, humor en relativeringsvermogen op. Maar ik zit ook weleens aan mijn limiet. en dan merk ik idd ook dat ik teruggrijp op vroeger. En dat dat net zoals in jouw geval niet de bron is waar je uit wil putten. Maar je blijft mens. En dat is er niet in 1 keer uit. Voor mij blijft het ook een leerproces. Het lastige voor mij is ook dat ik het gewoon allemaal niet weet. Ik weet daadwerkelijk niet wat wel goed werkt, ik heb voornamelijk foute voorbeelden gehad in mijn nabije omgeving. Voor mij is het gis- en leeswerk en mijn dochter goed in het oog houden.
En het gevoel dat je zelf ook belangrijk bent, dat een kind rekening mag leren houden met jou, dat herken ik. Van mijn eigen ouders. Ik begrijp daarin volledig wat Poez zegt. Het werkt niet zo. Ik denk het ook weleens maar wanneer ik dat doe weet ik dat ik ergens voor wegloop, ergens niet goed mijn kind "zie". Ze kan dat niet op die manier, dat hoeft ze ook niet. Dat betekent niet dat ik haar deurmat ben (verre van) maar ik ben wel de plek waar ze gewoon mag zijn met haar 5 en een half.
En dat is soms redelijk, soms onredelijk, soms gezellig, soms sacherijnig, soms heel makkelijk, soms verrekte moeilijk. Net als ikzelf. Alleen ben ik haar mama dus moet ik de manier vinden om dat in mij telkens allemaal te integreren en tot een voor haar prettig en veilig geheel te smeden. En heeft zij het recht om het gewoon nog niet te weten hoe dat moet. Ik heb het idee dat dat juist zo fijn is aan kindzijn, dat nog niet altijd maar rekening hoeven houden met, dat echt nog kind mogen zijn met al het (gezonde) egocentrisme wat erbij hoort. En dat je per fase bekijkt waar een kind meer oog kan leren krijgen voor zijn of haar omgeving. En dat ouders daarin vaak niet de bevoordeelden zijn maar juist de uitvalsbasis, dus ook de plek om weer op te laden.
Afijn, veel te veel woorden voor iets wat zo vanzelfsprekend zou moeten zijn.
Het grappige was dat toen ik dat eenmaal doorhad, ik die periode van mijn dochter ook als bevrijding van mijzelf ben gaan ervaren. Stond ik opeens te stampvoeten. Of was ik irrationeel pissig. Niet op haar maar met andere dingen. Zo liet ik mezelf telkens voelen dat frustratie, woede enz "mogen", dat het prima en w/menselijk is. Sindsdien ga ik er veel relaxter mee om bij mijn dochter en vang ik het meestal goed op. Soms niet als ik zelf mijn dag echt niet heb. Zeldzaam maar toch.
Ik geef haar nooit een tik. En volgens mensen om me heen vang ik de meeste frustrerende situaties met veel geduld, humor en relativeringsvermogen op. Maar ik zit ook weleens aan mijn limiet. en dan merk ik idd ook dat ik teruggrijp op vroeger. En dat dat net zoals in jouw geval niet de bron is waar je uit wil putten. Maar je blijft mens. En dat is er niet in 1 keer uit. Voor mij blijft het ook een leerproces. Het lastige voor mij is ook dat ik het gewoon allemaal niet weet. Ik weet daadwerkelijk niet wat wel goed werkt, ik heb voornamelijk foute voorbeelden gehad in mijn nabije omgeving. Voor mij is het gis- en leeswerk en mijn dochter goed in het oog houden.
En het gevoel dat je zelf ook belangrijk bent, dat een kind rekening mag leren houden met jou, dat herken ik. Van mijn eigen ouders. Ik begrijp daarin volledig wat Poez zegt. Het werkt niet zo. Ik denk het ook weleens maar wanneer ik dat doe weet ik dat ik ergens voor wegloop, ergens niet goed mijn kind "zie". Ze kan dat niet op die manier, dat hoeft ze ook niet. Dat betekent niet dat ik haar deurmat ben (verre van) maar ik ben wel de plek waar ze gewoon mag zijn met haar 5 en een half.
En dat is soms redelijk, soms onredelijk, soms gezellig, soms sacherijnig, soms heel makkelijk, soms verrekte moeilijk. Net als ikzelf. Alleen ben ik haar mama dus moet ik de manier vinden om dat in mij telkens allemaal te integreren en tot een voor haar prettig en veilig geheel te smeden. En heeft zij het recht om het gewoon nog niet te weten hoe dat moet. Ik heb het idee dat dat juist zo fijn is aan kindzijn, dat nog niet altijd maar rekening hoeven houden met, dat echt nog kind mogen zijn met al het (gezonde) egocentrisme wat erbij hoort. En dat je per fase bekijkt waar een kind meer oog kan leren krijgen voor zijn of haar omgeving. En dat ouders daarin vaak niet de bevoordeelden zijn maar juist de uitvalsbasis, dus ook de plek om weer op te laden.
Afijn, veel te veel woorden voor iets wat zo vanzelfsprekend zou moeten zijn.
maandag 9 maart 2009 om 15:50
quote:intiem schreef op 09 maart 2009 @ 12:13:
Geef dan gewoon antwoord op mijn vraag of ik je hierin serieus moet nemen.
O, excuse me, ik wist niet dat het een u vraag wij draaien was. Iedereen kon zien dat dat sarcastisch bedoeld was Intiem
Want zoals je had kúnnen lezen, was het overduidelijk dat ik me dat met grote vraagtekens afvroeg en op een gegeven moment zei dat ik het zielig vond voor jou en je kinderen. En Meds, verder ken ik je niet, dus waarom zou ik twijfelen aan je woord als ik je om uitleg vraag? D'r is een topic voor ontaarde moeders als je behoefte hebt om cynisch en grappend te doen. Maar op een serieus forum cynische teksten neerzetten en dan maar verwachten dat anderen dat 'snappen'?
En wat is mijn nick met slechte boekjes? Snap ik niet? Ik lees geen slechte boekjes of wat bedoel je?
De Intiem bouquet reeks. ken je die niet? Koop er eens 1 bij de kiosk dan ben je voorgoed genezen
Geef dan gewoon antwoord op mijn vraag of ik je hierin serieus moet nemen.
O, excuse me, ik wist niet dat het een u vraag wij draaien was. Iedereen kon zien dat dat sarcastisch bedoeld was Intiem
Want zoals je had kúnnen lezen, was het overduidelijk dat ik me dat met grote vraagtekens afvroeg en op een gegeven moment zei dat ik het zielig vond voor jou en je kinderen. En Meds, verder ken ik je niet, dus waarom zou ik twijfelen aan je woord als ik je om uitleg vraag? D'r is een topic voor ontaarde moeders als je behoefte hebt om cynisch en grappend te doen. Maar op een serieus forum cynische teksten neerzetten en dan maar verwachten dat anderen dat 'snappen'?
En wat is mijn nick met slechte boekjes? Snap ik niet? Ik lees geen slechte boekjes of wat bedoel je?
De Intiem bouquet reeks. ken je die niet? Koop er eens 1 bij de kiosk dan ben je voorgoed genezen
maandag 9 maart 2009 om 16:41
Maar waarom zou de tik dan de consequentie moeten zijn en niet bijvoorbeeld geen tv kijken/ speelgoed afpakken/ op de gang gaan staan?
Oudste zoon is nu 4 en heeft denk ik 3 keer een tik gehad. Alledrie uit frustratie en hoewel ze op dat moment het juiste effect hadden, probeer ik het niet meer te doen (en dat lukt aardig). Nu hij stukken beter kan praten zijn er andere dingen die net zo goed of beter werken als straf. Ik vind een tik dus niet meer nodig. Tegelijkertijd kan ik me voorstellen als hij me weer eens het bloed onder de nagels vandaan haalt, dat het toch een keer gebeurt.
Oudste zoon is nu 4 en heeft denk ik 3 keer een tik gehad. Alledrie uit frustratie en hoewel ze op dat moment het juiste effect hadden, probeer ik het niet meer te doen (en dat lukt aardig). Nu hij stukken beter kan praten zijn er andere dingen die net zo goed of beter werken als straf. Ik vind een tik dus niet meer nodig. Tegelijkertijd kan ik me voorstellen als hij me weer eens het bloed onder de nagels vandaan haalt, dat het toch een keer gebeurt.
maandag 9 maart 2009 om 17:02
Ik merk met mijn kind dat een tik helemaal niet nodig is. En ze is niet in alle opzichten een makkelijk kind, ze kan erg star en temperamentvol zijn. Vaak is de oplossing een andere manier van communiceren, hoe ik dingen overbreng. Of nadenken over hoe ik haar positief kan stimuleren.
Een eind maken aan ongewenst gedrag is vaak niet zozeer ongewenst gedrag+weghalen. Het is naar mijn idee veel vaker nadenken over waarom een kind het blijkbaar op die manier oplost. Het kan inhouden dat het niet beter weet (oftewel: opvoedkundige taak voor de ouder), het kan betekenen dat positief gedrag niets lijkt uit te halen (te weinig of geen reactie van ouder hierop), of het kan daadwerkelijk gepast gedrag zijn voor de leeftijd en fase van een kind. Sommige fases zijn niet makkelijk voor een ouder maar wel noodzakelijk voor het gezond opgroeien van een kind. Daar moet je dan in tegemoetkomen vind ik persoonlijk, niet alles maar ok vinden maar wel begrijpen dat het er nu bijhoort en het hoogstwrs vanzelf weer overgaat.
Ik ben absoluut voor consequent zijn en grenzen aangeven maar wel met begrip voor de leeftijd en fase waar een kind doorheen gaat. Maakt het veel makkelijker om te bepalen waar je wel de strijd over aangaat en waarover niet.
Een eind maken aan ongewenst gedrag is vaak niet zozeer ongewenst gedrag+weghalen. Het is naar mijn idee veel vaker nadenken over waarom een kind het blijkbaar op die manier oplost. Het kan inhouden dat het niet beter weet (oftewel: opvoedkundige taak voor de ouder), het kan betekenen dat positief gedrag niets lijkt uit te halen (te weinig of geen reactie van ouder hierop), of het kan daadwerkelijk gepast gedrag zijn voor de leeftijd en fase van een kind. Sommige fases zijn niet makkelijk voor een ouder maar wel noodzakelijk voor het gezond opgroeien van een kind. Daar moet je dan in tegemoetkomen vind ik persoonlijk, niet alles maar ok vinden maar wel begrijpen dat het er nu bijhoort en het hoogstwrs vanzelf weer overgaat.
Ik ben absoluut voor consequent zijn en grenzen aangeven maar wel met begrip voor de leeftijd en fase waar een kind doorheen gaat. Maakt het veel makkelijker om te bepalen waar je wel de strijd over aangaat en waarover niet.
maandag 9 maart 2009 om 18:09
Sorry dat ik me ermee bemoei Meds, maar ik vind het niet fair naar Intiem toe dat zij maar moet ruiken dat jij in dat andere topic ironisch was. Ze heeft het tot verschillende keren toe aan je gevraagd of het een grapje was, en jij bleef maar herhalen dat kinderen opvoeden een crime is (of iets in die trant).
In het kader van deze discussie vind ik je opstelling van "iedereen kent mijn humor" dan wel wat al te makkelijk.
In het kader van deze discussie vind ik je opstelling van "iedereen kent mijn humor" dan wel wat al te makkelijk.
maandag 9 maart 2009 om 18:12
Even iets anders nog. De luttele keren dat ik een tik uitdeel, is die niet educatief bedoeld ofzoiets. Ik bedoel; het is geen doordacht beleid van mijn man en mij in de zin van: "hoe zullen we onze kinderen es opvoeden. Zullen we ze slaan, of niet? Hm, even denken..."
Het is een uiting van machteloosheid, die me wel es overkomt. Ik vind het nooit leuk en biedt daarna mijn excuus aan aan mijn kind.
Het is een uiting van machteloosheid, die me wel es overkomt. Ik vind het nooit leuk en biedt daarna mijn excuus aan aan mijn kind.
maandag 9 maart 2009 om 21:28
Net als Eowyn heb ik ook totaal geen moeite met opvoeden. Ik heb er energie in gestoken toen ze klein waren door heel consequent te zijn. Iets waar ik totaal geen moeite mee heb. Ik ben rustig, heel helder, leg 1 keer uit en dan hebben ze te luisteren. De straffen die ik hanteer zijn reeel en geen loze dreigementen.
Ik eis respect van mijn kinderen, maar geef dit ook terug. Ik heb diep respect voor ze. En daar hoort slaan niet bij. Ik tolereer het niet als ze me uitschelden. 1 keer nooit weer. Heb een aantal regels waar ze zich aan dienen te houden en voor de rest doe ik niet moeilijk over kapotte broeken, modder gezichtjes en vieze nagels.
Voor mij is het niet moeilijk, maar ben vanaf moment dat iets riekte naar opvoeden dit goed gaan doen. Beter iets aanleren dan afleren. Betekent niet dat ik overdreven makkelijke kinderen heb, maar normaal. Betekent niet dat ze nooit ondeugend zijn (belletje trekken doe ik gewoon aan mee, heel flauw) betekent ook niet dat ik overdreven streng ben. In mijn huis is er een bepaalde omgang met elkaar en dat is nu eenmaal zo.
Machteloosheid ken ik ook heus wel. Maar het is ongepast om geweld te gebruiken aan iemand kleiner dan jezelf. Een man mag zijn vrouw geen tik uitdelen, maar een moeder haar kind wel? Dat zal er bij mij nooit in gaan.
Ik eis respect van mijn kinderen, maar geef dit ook terug. Ik heb diep respect voor ze. En daar hoort slaan niet bij. Ik tolereer het niet als ze me uitschelden. 1 keer nooit weer. Heb een aantal regels waar ze zich aan dienen te houden en voor de rest doe ik niet moeilijk over kapotte broeken, modder gezichtjes en vieze nagels.
Voor mij is het niet moeilijk, maar ben vanaf moment dat iets riekte naar opvoeden dit goed gaan doen. Beter iets aanleren dan afleren. Betekent niet dat ik overdreven makkelijke kinderen heb, maar normaal. Betekent niet dat ze nooit ondeugend zijn (belletje trekken doe ik gewoon aan mee, heel flauw) betekent ook niet dat ik overdreven streng ben. In mijn huis is er een bepaalde omgang met elkaar en dat is nu eenmaal zo.
Machteloosheid ken ik ook heus wel. Maar het is ongepast om geweld te gebruiken aan iemand kleiner dan jezelf. Een man mag zijn vrouw geen tik uitdelen, maar een moeder haar kind wel? Dat zal er bij mij nooit in gaan.
maandag 9 maart 2009 om 21:31
quote:domnaiefmutsje schreef op 09 maart 2009 @ 21:28:
Net als Eowyn heb ik ook totaal geen moeite met opvoeden. Ik heb er energie in gestoken toen ze klein waren door heel consequent te zijn. Iets waar ik totaal geen moeite mee heb. Ik ben rustig, heel helder, leg 1 keer uit en dan hebben ze te luisteren. De straffen die ik hanteer zijn reeel en geen loze dreigementen.
Ik eis respect van mijn kinderen, maar geef dit ook terug. Ik heb diep respect voor ze. En daar hoort slaan niet bij. Ik tolereer het niet als ze me uitschelden. 1 keer nooit weer. Heb een aantal regels waar ze zich aan dienen te houden en voor de rest doe ik niet moeilijk over kapotte broeken, modder gezichtjes en vieze nagels.
Voor mij is het niet moeilijk, maar ben vanaf moment dat iets riekte naar opvoeden dit goed gaan doen. Beter iets aanleren dan afleren. Betekent niet dat ik overdreven makkelijke kinderen heb, maar normaal. Betekent niet dat ze nooit ondeugend zijn (belletje trekken doe ik gewoon aan mee, heel flauw) betekent ook niet dat ik overdreven streng ben. In mijn huis is er een bepaalde omgang met elkaar en dat is nu eenmaal zo.
Machteloosheid ken ik ook heus wel. Maar het is ongepast om geweld te gebruiken aan iemand kleiner dan jezelf. Een man mag zijn vrouw geen tik uitdelen, maar een moeder haar kind wel? Dat zal er bij mij nooit in gaan.
Net als Eowyn heb ik ook totaal geen moeite met opvoeden. Ik heb er energie in gestoken toen ze klein waren door heel consequent te zijn. Iets waar ik totaal geen moeite mee heb. Ik ben rustig, heel helder, leg 1 keer uit en dan hebben ze te luisteren. De straffen die ik hanteer zijn reeel en geen loze dreigementen.
Ik eis respect van mijn kinderen, maar geef dit ook terug. Ik heb diep respect voor ze. En daar hoort slaan niet bij. Ik tolereer het niet als ze me uitschelden. 1 keer nooit weer. Heb een aantal regels waar ze zich aan dienen te houden en voor de rest doe ik niet moeilijk over kapotte broeken, modder gezichtjes en vieze nagels.
Voor mij is het niet moeilijk, maar ben vanaf moment dat iets riekte naar opvoeden dit goed gaan doen. Beter iets aanleren dan afleren. Betekent niet dat ik overdreven makkelijke kinderen heb, maar normaal. Betekent niet dat ze nooit ondeugend zijn (belletje trekken doe ik gewoon aan mee, heel flauw) betekent ook niet dat ik overdreven streng ben. In mijn huis is er een bepaalde omgang met elkaar en dat is nu eenmaal zo.
Machteloosheid ken ik ook heus wel. Maar het is ongepast om geweld te gebruiken aan iemand kleiner dan jezelf. Een man mag zijn vrouw geen tik uitdelen, maar een moeder haar kind wel? Dat zal er bij mij nooit in gaan.
dinsdag 10 maart 2009 om 00:30
quote:intiem schreef op 09 maart 2009 @ 20:12:
Meds, ik vind je over de top arrogant en dat is niet gepast.Wat is er nu weer niet goed? En gepast voor wie? Ga jij nu bepalen wat er wel en niet gepast is op het forum? Om vervolgens zelf zeker al die ongeschreven normen en waarden weer te verbreken. tssss
Meds, ik vind je over de top arrogant en dat is niet gepast.Wat is er nu weer niet goed? En gepast voor wie? Ga jij nu bepalen wat er wel en niet gepast is op het forum? Om vervolgens zelf zeker al die ongeschreven normen en waarden weer te verbreken. tssss
dinsdag 10 maart 2009 om 08:06
Ik vind mezelf ook geen oermoeder, ik moet er niet aan denken om 24/7 bij mijn kinderen te zijn, of om mijn hele leven in dienst te stellen van mijn kinderen of om over niets anders meer te kunnen praten. Maar opvoeden vind ik gewoon niet zo moeilijk, tot nu toe. Elke keer als er een nieuwe fase aanbreekt hoor je van iedereen 'oh, dat is zó lastig, ik vond ze enórm lastig toen ze 1/1,5/2/2,5 waren, pas maar op'. En dan dacht ik 'ja, ik herken wel wat je zegt, ik zie dat gedrag en die fases wel terug, maar ik heb gewoon geen moeite om daarmee om te gaan'.
Niet dat ik nooit even niet meer weet wat ik moet doen, of dat ik niet heel hard heb gehoopt dat een bepaalde fase weer over zou gaan. Maar ik benader het gewoon vrij simpel: als ze groeien, vrolijk zijn en zich goed ontwikkelen kan er nooit gek veel met ze aan de hand zijn en gaat het vanzelf weer over
En ondertussen heb ik gewoon niet teveel regels, gewoon standaard dingen als niet schelden/niet slaan/luisteren als er iets gezegd wordt en niet altijd overal doorheen schreeuwen.
En dat werkt eigenlijk prima.
Niet dat ik nooit even niet meer weet wat ik moet doen, of dat ik niet heel hard heb gehoopt dat een bepaalde fase weer over zou gaan. Maar ik benader het gewoon vrij simpel: als ze groeien, vrolijk zijn en zich goed ontwikkelen kan er nooit gek veel met ze aan de hand zijn en gaat het vanzelf weer over
En ondertussen heb ik gewoon niet teveel regels, gewoon standaard dingen als niet schelden/niet slaan/luisteren als er iets gezegd wordt en niet altijd overal doorheen schreeuwen.
En dat werkt eigenlijk prima.
dinsdag 10 maart 2009 om 09:09
corrigerende tik: check. Oudste kind ( toen 3 jaar) kreeg zijn zin niet, gevolg....hij gaf mij een klap in m'n gezicht. Resultaat: tik terug. Moeders huilen, kind huilen maar hij heeft het nooit meer gedaan. ( is inmiddels dus 10 jaar geleden)
Jongste zoon duwt dochter van de trap. Jongste zoon is autistisch en heeft het inlevingsvermogen van een rivierkreeft. Jongste zoon is boos want zit voor straf op de trap. Dochter moet er door ( kind was boven, moest naar beneden)
Zoon gaat eerst ff zitten emmeren dat ze er niet door mag want HIJ zit daar. Moeders staat op om zoonlief even aan de kant te tillen, zoonlief geeft dochter een zet, dochter ligt op de grond en moeders knalde gelijk uit haar vel en gaf een tik op de arm van zoon.
Lullig? Ja. Incorrect? Vast wel, maar ik heb 100 keer liever dat ie in z'n broek schijt ( hoewel ik dat never nooit zie gebeuren met dat gozertje, die is nergens bang voor ) voor mij als dat ie z'n zus nog een keer van de trap af stuitert en de gevolgen werkelijk niet meer te overzien zijn.
Emotionele chantage? Dagelijks. Zo werkt het in het leven. Doe je goed, dan word je beloont. Doe je slecht, dan krijg je straf, heb je dus voor de 10de keer een grote muil op de vroege ochtend nadat ik 9 keer vriendelijk doch dringend heb verzocht om dit gedrag lekker voor je vrienden te bewaren dan lever je je mobieltje maar even in. Ga je door? Ben je hem twee dagen kwijt, rot voor je.
Ben ik nu een rotmoeder? Dacht het niet, mijn kinderen vinden meestal ook van niet (tenzij ik in het rijke bezit ben van 2 nintendo dsjes, een mobieltje en een laptop....dan ben ik wel een rotmoeder natuurlijk).
Het zal me echt niet interesseren dat mijn kind dat heel naar vind, dat ik de telefoon heb afgepakt. Op zijn latere werk kan ie vertrekken als ie een grote mond heeft, hoe gaat ie dan de hypotheek betalen?
Oudste kind heeft al wat levenservaring opgedaan op de Grote School. Hij vond het nodig om tegen een leraar te zeggen: heb je je ogen in je reet ofzo ( jaja...heeft ie denk ik van z'n vader, dat recalcitrante gedrag). Gevolg? Schermstraf. Dat wil zeggen 1 week alle digitale troep is verboden. Geen laptop, geen telefoon, geen ds, geen rekenmachientje niks. Ga maar een boek lezen. Goed gesprek gehad dat dit echt absoluut niet door de beugel kon, kind kon gelukkig begrijpen dat dit het gevolg was van zijn gedrag en denkt hopelijk beter na een volgende keer.
Jongste zoon duwt dochter van de trap. Jongste zoon is autistisch en heeft het inlevingsvermogen van een rivierkreeft. Jongste zoon is boos want zit voor straf op de trap. Dochter moet er door ( kind was boven, moest naar beneden)
Zoon gaat eerst ff zitten emmeren dat ze er niet door mag want HIJ zit daar. Moeders staat op om zoonlief even aan de kant te tillen, zoonlief geeft dochter een zet, dochter ligt op de grond en moeders knalde gelijk uit haar vel en gaf een tik op de arm van zoon.
Lullig? Ja. Incorrect? Vast wel, maar ik heb 100 keer liever dat ie in z'n broek schijt ( hoewel ik dat never nooit zie gebeuren met dat gozertje, die is nergens bang voor ) voor mij als dat ie z'n zus nog een keer van de trap af stuitert en de gevolgen werkelijk niet meer te overzien zijn.
Emotionele chantage? Dagelijks. Zo werkt het in het leven. Doe je goed, dan word je beloont. Doe je slecht, dan krijg je straf, heb je dus voor de 10de keer een grote muil op de vroege ochtend nadat ik 9 keer vriendelijk doch dringend heb verzocht om dit gedrag lekker voor je vrienden te bewaren dan lever je je mobieltje maar even in. Ga je door? Ben je hem twee dagen kwijt, rot voor je.
Ben ik nu een rotmoeder? Dacht het niet, mijn kinderen vinden meestal ook van niet (tenzij ik in het rijke bezit ben van 2 nintendo dsjes, een mobieltje en een laptop....dan ben ik wel een rotmoeder natuurlijk).
Het zal me echt niet interesseren dat mijn kind dat heel naar vind, dat ik de telefoon heb afgepakt. Op zijn latere werk kan ie vertrekken als ie een grote mond heeft, hoe gaat ie dan de hypotheek betalen?
Oudste kind heeft al wat levenservaring opgedaan op de Grote School. Hij vond het nodig om tegen een leraar te zeggen: heb je je ogen in je reet ofzo ( jaja...heeft ie denk ik van z'n vader, dat recalcitrante gedrag). Gevolg? Schermstraf. Dat wil zeggen 1 week alle digitale troep is verboden. Geen laptop, geen telefoon, geen ds, geen rekenmachientje niks. Ga maar een boek lezen. Goed gesprek gehad dat dit echt absoluut niet door de beugel kon, kind kon gelukkig begrijpen dat dit het gevolg was van zijn gedrag en denkt hopelijk beter na een volgende keer.
dinsdag 10 maart 2009 om 09:35
Is een boek lezen bij jullie thuis straf Suus?
Serieuze vraag hoor trouwens, geen kritiek. Ik heb zelf een kind wat eigenlijk nooit straf (nodig) heeft (maar goed, ze is pas 4) en ik vraag me weleens af wat ik zou opleggen als ze het wél verdient heeft. Niet meer TV kijken e.d. zou inderdaad een straf zijn maar ik wil er niet tegenover zetten dat ze dan maar moet gaan lezen, om te voorkomen dat ze lezen als straf gaat zien.
Of is dat overdreven en moet ik me daar niet druk om maken?
Serieuze vraag hoor trouwens, geen kritiek. Ik heb zelf een kind wat eigenlijk nooit straf (nodig) heeft (maar goed, ze is pas 4) en ik vraag me weleens af wat ik zou opleggen als ze het wél verdient heeft. Niet meer TV kijken e.d. zou inderdaad een straf zijn maar ik wil er niet tegenover zetten dat ze dan maar moet gaan lezen, om te voorkomen dat ze lezen als straf gaat zien.
Of is dat overdreven en moet ik me daar niet druk om maken?
dinsdag 10 maart 2009 om 09:42
Nee een boek lezen is geen straf, zeer zeker niet. Ben een enorme voorstander van lezen, de kinderen zijn dan ook rijkelijk voorzien van allerlei boeken. Het niet kunnen msn-en, telefoneren, sms-en ( en bellen voor school ofzo kan natuurlijk altijd) of wii-en is een ware straf. Mijn kind blert dan altijd dat ie niks te doen heeft, waarop mijn standaard antwoord is: ga maar een boek lezen:-d
