Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
donderdag 15 januari 2009 om 21:52
Lief van je Iseo, ik voel me best verward nu.
Vandaag de sleutel gekregen, het huis is super, zo knus. Maar het voelde zo leeg en koud toen ik er vanmiddag alleen was. Het komt nu allemaal zo aan, vooral voor de kinderen vind ik het moeilijk. Alles wordt anders, wel beter hoor. Maar ik moet nu echt afscheid nemen van mijn leven. Ik weet dat t goed is om er bij stil te staan, toch ook verdriet te hebben. Maar toch.
Ben moe. Al het geregel om de verhuizing heen eisen ook zijn tol...over 2 weken ben ik verhuisd en voel ik me vast weer wat stabieler.
Vandaag de sleutel gekregen, het huis is super, zo knus. Maar het voelde zo leeg en koud toen ik er vanmiddag alleen was. Het komt nu allemaal zo aan, vooral voor de kinderen vind ik het moeilijk. Alles wordt anders, wel beter hoor. Maar ik moet nu echt afscheid nemen van mijn leven. Ik weet dat t goed is om er bij stil te staan, toch ook verdriet te hebben. Maar toch.
Ben moe. Al het geregel om de verhuizing heen eisen ook zijn tol...over 2 weken ben ik verhuisd en voel ik me vast weer wat stabieler.
vrijdag 16 januari 2009 om 04:17
Ach Zonnepit
Het is gewoon heftig allemaal.
Het is ook afscheid nemen, de laatste periode was een soort van wachten op dit moment, maar het nog even met elkaar in het oude huis blijven moeten wonen zal ook nog juist dat bekende en ook vertrouwde hebben gehad.
Nu gaat het echt anders worden.
En je huis is straks niet meer koud en leeg.
Maar vanmiddag, kan me voorstellen dat je even moest slikken en het op je afvloog. Ook als je aan de kinderen denkt.
Het is ook erg verdrietig.
Geef jezelf de ruimte om tegelijk verdriet te hebben om wat niet meer terugkomt en zin te hebben in je nieuwe huis en leven.
Ik weet zeker dat je de kinderen heel zorgzaam begeleid en helpt wennen aan de nieuwe situatie.
Ben je nu ook druk aan het werk? Heb je een dagje, een moment voor jezelf ook? Om even wat bij te tanken?
Ik hoop dat je je snel prettig zult voelen, dat het nieuwe huis vlug lekker knus en veilig zal aanvoelen.
Wij komen op housewarming hoor!
Het is gewoon heftig allemaal.
Het is ook afscheid nemen, de laatste periode was een soort van wachten op dit moment, maar het nog even met elkaar in het oude huis blijven moeten wonen zal ook nog juist dat bekende en ook vertrouwde hebben gehad.
Nu gaat het echt anders worden.
En je huis is straks niet meer koud en leeg.
Maar vanmiddag, kan me voorstellen dat je even moest slikken en het op je afvloog. Ook als je aan de kinderen denkt.
Het is ook erg verdrietig.
Geef jezelf de ruimte om tegelijk verdriet te hebben om wat niet meer terugkomt en zin te hebben in je nieuwe huis en leven.
Ik weet zeker dat je de kinderen heel zorgzaam begeleid en helpt wennen aan de nieuwe situatie.
Ben je nu ook druk aan het werk? Heb je een dagje, een moment voor jezelf ook? Om even wat bij te tanken?
Ik hoop dat je je snel prettig zult voelen, dat het nieuwe huis vlug lekker knus en veilig zal aanvoelen.
Wij komen op housewarming hoor!
vrijdag 16 januari 2009 om 10:56
Lieve Iseo en Dubiootje,
met mij gaat het best goed, ik ben heel erg druk met mijn studie en druk bezig om te solliciteren naar mijn droomstage voor mijn afstuderen. Het lezen hier en de reacties die ik heb gehad hebben zeker wat los gemaakt en ik heb er de laatste paar dagen vooral steeds aan gedacht en steeds scenario's door mijn hoofd laten gaan van hoe het geweest zou kunnen zijn.
Op mijn topic zag ik de volgende vragen van Yora;
Van wie hoorde je trouwens dat hij blij was toen je geboren was? Heb je dat uit zijn mond gehoord? Of van je moeder of familie? Zei hij vroeger vaak positieve dingen tegen je? of hoor je dit vooral van derden?
En ik weet gewoon niet wat ik hier nou op moet zeggen. Nee ik kan niet weten of hij echt blij was, of hij echt van mij heeft gehouden, dat brengt me nu juist in deze positie. Het lezen van deze vraag doet gewoon pijn, voelt als; denk je nou echt dat hij echt blij met je was??
Dus ik heb er ook nog niet op gereageerd, weet eerlijk gezegd ook niet of ik dat nog wel ga doen. Ik heb mijn topic nog eens helemaal gelezen en daar staan ook een hele hoop wijze en lieve dingen tussen.
Maar hoe is het met jullie met jullie?
(f)
met mij gaat het best goed, ik ben heel erg druk met mijn studie en druk bezig om te solliciteren naar mijn droomstage voor mijn afstuderen. Het lezen hier en de reacties die ik heb gehad hebben zeker wat los gemaakt en ik heb er de laatste paar dagen vooral steeds aan gedacht en steeds scenario's door mijn hoofd laten gaan van hoe het geweest zou kunnen zijn.
Op mijn topic zag ik de volgende vragen van Yora;
Van wie hoorde je trouwens dat hij blij was toen je geboren was? Heb je dat uit zijn mond gehoord? Of van je moeder of familie? Zei hij vroeger vaak positieve dingen tegen je? of hoor je dit vooral van derden?
En ik weet gewoon niet wat ik hier nou op moet zeggen. Nee ik kan niet weten of hij echt blij was, of hij echt van mij heeft gehouden, dat brengt me nu juist in deze positie. Het lezen van deze vraag doet gewoon pijn, voelt als; denk je nou echt dat hij echt blij met je was??
Dus ik heb er ook nog niet op gereageerd, weet eerlijk gezegd ook niet of ik dat nog wel ga doen. Ik heb mijn topic nog eens helemaal gelezen en daar staan ook een hele hoop wijze en lieve dingen tussen.
Maar hoe is het met jullie met jullie?
(f)
vrijdag 16 januari 2009 om 11:27
Ha lieve Ambrosia,
Fijn om te horen dat je zo goed aan de weg aan het timmeren bent! Als je mijn dochter was, zou ik erg trots op je zijn
Ik begrijp heel goed je reactie op die vragen, ik vind ze ook erg kwetsend en insinuerend. Ik heb geprobeerd Yora daarop te wijzen, maar heb niet het idee dat de boodschap is aangekomen. Ik ga maar niet meer op haar reageren, ik weet van mezelf dat dat de beste manier is om het me niet te laten raken. Hou in elk geval in gedachten dat zij vanuit haar eigen situatie en gevoel (over haar vader) reageert en dat dat helemaal niets zegt over jou en jouw vader.
Met mij gaat het wel goed. Ik heb zojuist heel goed nieuws gekregen waar ik lang op heb gewacht. Ik heb het gevoel dat dat ruimte maakt om weer andere dingen te gaan aanpakken, zowel problemen als leuke dingen. Wel is het duidelijk dat ik één (belangrijke) slag gewonnen heb, maar dat de strijd nog niet gestreden is.
Verder heb ik hulp gevonden voor de kinderen. Ik denk dat het ze goed zal doen hun verhaal bij een derde kwijt te kunnen. Ik heb het gevoel dat er dingen zijn die ze mij niet willen vertellen. Al met al positief dus! Ik heb het idee dat 2009 een goed jaar gaat worden!
Fijn om te horen dat je zo goed aan de weg aan het timmeren bent! Als je mijn dochter was, zou ik erg trots op je zijn
Ik begrijp heel goed je reactie op die vragen, ik vind ze ook erg kwetsend en insinuerend. Ik heb geprobeerd Yora daarop te wijzen, maar heb niet het idee dat de boodschap is aangekomen. Ik ga maar niet meer op haar reageren, ik weet van mezelf dat dat de beste manier is om het me niet te laten raken. Hou in elk geval in gedachten dat zij vanuit haar eigen situatie en gevoel (over haar vader) reageert en dat dat helemaal niets zegt over jou en jouw vader.
Met mij gaat het wel goed. Ik heb zojuist heel goed nieuws gekregen waar ik lang op heb gewacht. Ik heb het gevoel dat dat ruimte maakt om weer andere dingen te gaan aanpakken, zowel problemen als leuke dingen. Wel is het duidelijk dat ik één (belangrijke) slag gewonnen heb, maar dat de strijd nog niet gestreden is.
Verder heb ik hulp gevonden voor de kinderen. Ik denk dat het ze goed zal doen hun verhaal bij een derde kwijt te kunnen. Ik heb het gevoel dat er dingen zijn die ze mij niet willen vertellen. Al met al positief dus! Ik heb het idee dat 2009 een goed jaar gaat worden!
Ga in therapie!
vrijdag 16 januari 2009 om 14:57
lieve ambroos,
ik ben blij dat je wat aan mijn reakties hebt gehad, ik heb nu ook weer een reaktie geplaatst op je eigen topic. Ik hoop dat dat je rust kan geven. Het is niet nodig te twijfelen aan zijn liefde, die is er echt wel. En op een forum kun je nu eenmaal de gekste vragen krijgen die je in verwarring gaan brengen.
En je hoeft niet overal op te antwoorden, dat recht heb jij ook gewoon. Bepaal je eigen grens daarin.
Duubs, heerlijk hoor dat supernieuws daar krijg ik inderdaad ook weer moed van. En dat verhaal bij een derde doen is een goed plan. En gewoon zo bezig blijven, dan houdt die strijd vanzelf wel een keer op
liefs voor jullie allen
zonlicht
ik ben blij dat je wat aan mijn reakties hebt gehad, ik heb nu ook weer een reaktie geplaatst op je eigen topic. Ik hoop dat dat je rust kan geven. Het is niet nodig te twijfelen aan zijn liefde, die is er echt wel. En op een forum kun je nu eenmaal de gekste vragen krijgen die je in verwarring gaan brengen.
En je hoeft niet overal op te antwoorden, dat recht heb jij ook gewoon. Bepaal je eigen grens daarin.
Duubs, heerlijk hoor dat supernieuws daar krijg ik inderdaad ook weer moed van. En dat verhaal bij een derde doen is een goed plan. En gewoon zo bezig blijven, dan houdt die strijd vanzelf wel een keer op
liefs voor jullie allen
zonlicht
vrijdag 16 januari 2009 om 23:30
quote:Feliciaatje schreef op 09 januari 2009 @ 12:20:
Ik weet waarom ik het geaccepteerd heb Dubio en dus ook mijn valkuilen. Ik heb de eerste jaren gedacht dat het aan mij lag en ben gaan uitzoeken wat ik dan deed. Tot ik begon te zien dat het toch de wisselwerking was en langzaam maar zeker begon te beseffen dat ik er weinig aan kon doen dat ik me eenzaam voelde in een relatie met iemand die er niet voor me kon zijn.
En dat was de eerste jaren anders omdat we toen alleen rekening hoefden te houden met elkaar, hij kan niet goed prioriteiten stellen en zich uitstekemd aanpassen aan 1 situatie. Dat was eerst ik, later zijn werk toen dat meer begon te vragen. Dus er waren wel signalen in het begin maar de band die we hadden was toen nog wel sterk die eerste jaren, simpelweg omdat hij alleen op mij hoefde te focussen.
Het is belangrijk om het te begrijpen omdat ik het niet nog een keer wil laten gebeuren en mijn aandeel duidelijk zie, waarom ik grenzen opschoof, waarom ik ipv zei: tot hier en niet verder! tolereerde en probeerde te begrijpen en uiteindelijk ook begreep. En dat ik toen weer moest leren dat begrip hebben nog niet betekent dat je dus je eigen behoeften het raam uit kunt gooien .
Ik verwijt het hem niet zozeer (ben wel boos hoor soms ), ik lijd er onder. Ik lijd het meest onder hoe erg ik mijzelf in de steek heb gelaten en dit niet wist, omdat het wat dat betreft in feite een schitterende herhaling van zetten is geweest van mijn jeugd. En dat ik mijzelf heb moeten herprogrammeren om eindelijk te kunnen zien dat het hoe dan ook niet klopt en dat ik zo situaties ten koste van mij heb laten gaan.
Als kind wist ik niet beter. Als volwassene heb ik het moeten leren. En nu zie ik het zo verrekte helder en ik kan niet meer terug, zelfs al zou ik willen. En ik wil het niet (gelukkig maar). Maar het is gek om nu te zien dat ik fundamenteel veranderd ben. En dat bepaalde stukken van mij voorbij zijn, die krijg ik nooit meer terug. Ik ben van mij. En dat is mooi en toch ook confronterend. Het heeft me 31 jaar gekost om op dit punt te komen. En ik moet nog zoveel leren.
En ipv dat het me op dit moment kracht geeft te beseffen dat het al voor een groot deel achter de rug is, die stomme strijd in mezelf, geeft het me nu vooral verdriet. Ik weet niet zo goed waarom.
Eerst zag ik dit topic en dacht: Dit is niet voor mij. Zo erg is het niet.
Daarna wilde ik het wel openen maar durfde ik het niet.
En nu ik toch wat lees ben ik deels blij deels bedroefd dat ik dingen herken. Vooral alles wat Feliciaatje schrijft herken ik. Wij zijn nu zelfs in relatietherapie. Ik kan zoveel begrijpen. En als ik het niet begrijp dan pak ik wel een 'asperger en relaties' boek. Maar ik word ziek van mijn eigen begrip. Natuurlijk begrijp ik hem, hij heeft het zo moeilijk, hij kan niet anders hij dit, hij dat. Net als bij Feliciaatje ging het eerst beter/goed. Hij hoefde zich alleen op mij te focussen en dat lukte aardig. de laatste tijd, 2 jaar, lukt hem dat niet meer. Door zijn omstandigheden, die echt heel vervelend voor hem zijn. En dat begrijp ik dan maar weer.
Maar wat ik niet begrijp is dat ik moet bedelen om liefde, om aandacht, om een positief woordje. Ik begrijp eigenlijk niet dat ik dat toesta. En ik begrijp ook niet dat ik toesta dat hij agressief wordt. Toch lijk ik dat ook op te zoeken. Da's echt raar!
Ik wil heeeeeeeeel graag weg. We weten allebei dat als we het geld hadden we niet meer bij elkaar zouden wonen, we in ieder geval een adempauze zouden willen van elkaar. ik weet ook dat de geldzorgen een reden zijn van ons probleem. ik weet ook dat er een oplossing aankomt. Snel zelfs. Binnen een half jaar. We zijn in relatietherapie, hij is al jaren in therapie, ik ben in therapie geweest. Vroeger dacht ik vaak: ik heb zoveel geinvesteerd, ik ga toch nu niet weg, nu het betere dichtbij is? Nu twijfel ik daar eigenlijk aan. Ik kan niet weg/wil niet weg. hij gaat niet weg/wil niet weg. Maar blijven willen we ook niet. En inderdaad, het gaat steeds beter met de situatie om ons heen. Evenredig gaat het slechter met de relatie. Alsof we de veranderingen niet een plek kunnen geven.
Nou is hij daar sowieso slecht in, veranderingen.
volgens mij schrijf ik behoorlijk ongestructureerd. Maar wel fijn dat ik het hier kwijt mag.
Eigenlijk ben ik een te leuke vrouw om geen liefde te krijgen van haar man.
Maar hij wil zo graag en vind het zelf zo moeilijk en doet er ook wel wat aan. Jeetje, het is zo dubbel!! Het is echt een geweldige lieve vent. Hij steunt me normaalgesproken door dik en dun en motiveert me alles uit me te halen wat er in zit en meer! Maar dat is al heel lang geleden. Nu doe ik alles alleen, ben ik verschrikkelijk eenzaam en wil ik alleen maar een complimentje, een blijk van waardering. (ik kan dat ook zeggen, hij weet dat, het is ook bij relatietherapie uitvoerig besproken).
Ik ben misselijk van de emoties. Ik weet het gewoon niet meer.
Ik weet waarom ik het geaccepteerd heb Dubio en dus ook mijn valkuilen. Ik heb de eerste jaren gedacht dat het aan mij lag en ben gaan uitzoeken wat ik dan deed. Tot ik begon te zien dat het toch de wisselwerking was en langzaam maar zeker begon te beseffen dat ik er weinig aan kon doen dat ik me eenzaam voelde in een relatie met iemand die er niet voor me kon zijn.
En dat was de eerste jaren anders omdat we toen alleen rekening hoefden te houden met elkaar, hij kan niet goed prioriteiten stellen en zich uitstekemd aanpassen aan 1 situatie. Dat was eerst ik, later zijn werk toen dat meer begon te vragen. Dus er waren wel signalen in het begin maar de band die we hadden was toen nog wel sterk die eerste jaren, simpelweg omdat hij alleen op mij hoefde te focussen.
Het is belangrijk om het te begrijpen omdat ik het niet nog een keer wil laten gebeuren en mijn aandeel duidelijk zie, waarom ik grenzen opschoof, waarom ik ipv zei: tot hier en niet verder! tolereerde en probeerde te begrijpen en uiteindelijk ook begreep. En dat ik toen weer moest leren dat begrip hebben nog niet betekent dat je dus je eigen behoeften het raam uit kunt gooien .
Ik verwijt het hem niet zozeer (ben wel boos hoor soms ), ik lijd er onder. Ik lijd het meest onder hoe erg ik mijzelf in de steek heb gelaten en dit niet wist, omdat het wat dat betreft in feite een schitterende herhaling van zetten is geweest van mijn jeugd. En dat ik mijzelf heb moeten herprogrammeren om eindelijk te kunnen zien dat het hoe dan ook niet klopt en dat ik zo situaties ten koste van mij heb laten gaan.
Als kind wist ik niet beter. Als volwassene heb ik het moeten leren. En nu zie ik het zo verrekte helder en ik kan niet meer terug, zelfs al zou ik willen. En ik wil het niet (gelukkig maar). Maar het is gek om nu te zien dat ik fundamenteel veranderd ben. En dat bepaalde stukken van mij voorbij zijn, die krijg ik nooit meer terug. Ik ben van mij. En dat is mooi en toch ook confronterend. Het heeft me 31 jaar gekost om op dit punt te komen. En ik moet nog zoveel leren.
En ipv dat het me op dit moment kracht geeft te beseffen dat het al voor een groot deel achter de rug is, die stomme strijd in mezelf, geeft het me nu vooral verdriet. Ik weet niet zo goed waarom.
Eerst zag ik dit topic en dacht: Dit is niet voor mij. Zo erg is het niet.
Daarna wilde ik het wel openen maar durfde ik het niet.
En nu ik toch wat lees ben ik deels blij deels bedroefd dat ik dingen herken. Vooral alles wat Feliciaatje schrijft herken ik. Wij zijn nu zelfs in relatietherapie. Ik kan zoveel begrijpen. En als ik het niet begrijp dan pak ik wel een 'asperger en relaties' boek. Maar ik word ziek van mijn eigen begrip. Natuurlijk begrijp ik hem, hij heeft het zo moeilijk, hij kan niet anders hij dit, hij dat. Net als bij Feliciaatje ging het eerst beter/goed. Hij hoefde zich alleen op mij te focussen en dat lukte aardig. de laatste tijd, 2 jaar, lukt hem dat niet meer. Door zijn omstandigheden, die echt heel vervelend voor hem zijn. En dat begrijp ik dan maar weer.
Maar wat ik niet begrijp is dat ik moet bedelen om liefde, om aandacht, om een positief woordje. Ik begrijp eigenlijk niet dat ik dat toesta. En ik begrijp ook niet dat ik toesta dat hij agressief wordt. Toch lijk ik dat ook op te zoeken. Da's echt raar!
Ik wil heeeeeeeeel graag weg. We weten allebei dat als we het geld hadden we niet meer bij elkaar zouden wonen, we in ieder geval een adempauze zouden willen van elkaar. ik weet ook dat de geldzorgen een reden zijn van ons probleem. ik weet ook dat er een oplossing aankomt. Snel zelfs. Binnen een half jaar. We zijn in relatietherapie, hij is al jaren in therapie, ik ben in therapie geweest. Vroeger dacht ik vaak: ik heb zoveel geinvesteerd, ik ga toch nu niet weg, nu het betere dichtbij is? Nu twijfel ik daar eigenlijk aan. Ik kan niet weg/wil niet weg. hij gaat niet weg/wil niet weg. Maar blijven willen we ook niet. En inderdaad, het gaat steeds beter met de situatie om ons heen. Evenredig gaat het slechter met de relatie. Alsof we de veranderingen niet een plek kunnen geven.
Nou is hij daar sowieso slecht in, veranderingen.
volgens mij schrijf ik behoorlijk ongestructureerd. Maar wel fijn dat ik het hier kwijt mag.
Eigenlijk ben ik een te leuke vrouw om geen liefde te krijgen van haar man.
Maar hij wil zo graag en vind het zelf zo moeilijk en doet er ook wel wat aan. Jeetje, het is zo dubbel!! Het is echt een geweldige lieve vent. Hij steunt me normaalgesproken door dik en dun en motiveert me alles uit me te halen wat er in zit en meer! Maar dat is al heel lang geleden. Nu doe ik alles alleen, ben ik verschrikkelijk eenzaam en wil ik alleen maar een complimentje, een blijk van waardering. (ik kan dat ook zeggen, hij weet dat, het is ook bij relatietherapie uitvoerig besproken).
Ik ben misselijk van de emoties. Ik weet het gewoon niet meer.
zaterdag 17 januari 2009 om 00:44
Hi777, je schrijft een aangrijpend verhaal en ook benoem je de juiste punten waarom je juist bij deze groep wel aansluiting zal hebben.
Hebben jullie kinderen?
Diep in je hart weet je al dat er geen oplossing is voor jullie samen. Jij trekt aan een dood paard. Er is geen liefdesrelatie tussen jullie.
Waarom is het juist de financiele kant die maakt dat jullie bij elkaar blijven?
In dit clubje zitten/zaten vrouwen die er financieel zeer slecht voor stonden en kozen voor een leven zonder hem. Een leven met nog grotere financiele zorgen, maar wel een waar een basis is om gelukkig te worden.
Besef goed dat jij een keuze hebt, ondanks schulden, jij hebt de keuze om eruit te stappen.
Het leven wat je nu leidt (lijdt) is er een wat je helemaal kapot maakt.
Ik hoop je hier nog vaker te treffen. een oplossing is het niet, maar hier heb je wel de mogelijkheid om je verhaal te doen en herkenning te vinden.
Hij is zoals hij is, hem verander je niet. Al snak jij nog zo naar een lief woordje, juist dat is een reden voor hem om het niet te doen. Op de een of andere manier zal hij je bewust of onbewust altijd kwetsen en de gradaties daarvan nemen alleen maar toe.
Jij kunt alle vormen van therapie doorlopen, maar wanneer je thuisbasis zo in elkaar steekt, dan biedt therapie geen oplossing. Tenzij deze erop gebaseerd is dat jij voor jezelf gaat kiezen.
Hebben jullie kinderen?
Diep in je hart weet je al dat er geen oplossing is voor jullie samen. Jij trekt aan een dood paard. Er is geen liefdesrelatie tussen jullie.
Waarom is het juist de financiele kant die maakt dat jullie bij elkaar blijven?
In dit clubje zitten/zaten vrouwen die er financieel zeer slecht voor stonden en kozen voor een leven zonder hem. Een leven met nog grotere financiele zorgen, maar wel een waar een basis is om gelukkig te worden.
Besef goed dat jij een keuze hebt, ondanks schulden, jij hebt de keuze om eruit te stappen.
Het leven wat je nu leidt (lijdt) is er een wat je helemaal kapot maakt.
Ik hoop je hier nog vaker te treffen. een oplossing is het niet, maar hier heb je wel de mogelijkheid om je verhaal te doen en herkenning te vinden.
Hij is zoals hij is, hem verander je niet. Al snak jij nog zo naar een lief woordje, juist dat is een reden voor hem om het niet te doen. Op de een of andere manier zal hij je bewust of onbewust altijd kwetsen en de gradaties daarvan nemen alleen maar toe.
Jij kunt alle vormen van therapie doorlopen, maar wanneer je thuisbasis zo in elkaar steekt, dan biedt therapie geen oplossing. Tenzij deze erop gebaseerd is dat jij voor jezelf gaat kiezen.
zondag 18 januari 2009 om 22:44
Goed gesproken Pom. Hi, meid, een knuffel voor jou,schrijf hier van je af, je zult er zeker wat aan hebben. Wat jij doormaakt is geen liefedevolle relatie. Ook ik heb vaak gedacht: maar hij bedoelt het niet zo (na de zoveelste 'kankerhoer'), hij kon in het begin toch wel complimentjes geven (ja, de eerste 3 maanden), hij is zo leuk met de kinderen (maar niet met mij). En nu, nu heb ik de sleutel van mijn nieuwe huis, waar ik met mijn kinderen ga wonen. Ik ruik de vrijheid al. Ook heb ik een nieuwe vriend, iemand die wel trots op me is, dat zegt en me waardeert om wie ik ben. Tegen wie ik alles kan zeggen, bij wie ik mezelf kan zijn en bij wie ik niet bang hoef te zijn voor de wind van voren omdat ik het tuinhekje open heb laten staan of de verkeerde broodjes heb gekocht. Bij wie ik niet op eieren hoef te lopen. Dat geeft zoveel energie! Jij zegt het zelf al: je bent een te leuke vrouw om geen liefde te krijgen van haar man. En dat geloof ik meteen! Dat vond ik van mezelf ook. En ik had gelijk, net als jij!!
maandag 19 januari 2009 om 01:06
maandag 19 januari 2009 om 16:46
eleonora heeft me in mijn topic erop gewezen dat ik hier mijn verhaal kwijt zou kunnen, ik lees hier al langer mee trouwens, dacht altijd dat mijn problemen niet ernstig genoeg waren om ze hier te bespreken maaar nu spring ik over mijn eigen schaduw.
mijn topic heet ''problemen door scheiding'' en jullie mogen me alles vragen als iets jullie niet duidelijk is ( of ik uitgebreid antwoord geef is vraag 2, ik moet soms een beetje op de oppervlakte blijven, vanwege de herkenbaarheid ).
maar goed, ik hoop dat ik hier welkom ben. natuurlijk ben ik dat, deze zooi heeft me echt onzeker gemaakt.
mijn topic heet ''problemen door scheiding'' en jullie mogen me alles vragen als iets jullie niet duidelijk is ( of ik uitgebreid antwoord geef is vraag 2, ik moet soms een beetje op de oppervlakte blijven, vanwege de herkenbaarheid ).
maar goed, ik hoop dat ik hier welkom ben. natuurlijk ben ik dat, deze zooi heeft me echt onzeker gemaakt.
dinsdag 20 januari 2009 om 12:55
Hoi Lovingangels,
Natuurlijk kun je hier meeschrijven. Ik heb je topic gelezen. Kun je aangeven wat je aantrok in dit topic, wat je hier herkende? Het idee dat jouw situatie 'minder erg' is dan wat je hier leest, is trouwens een van de dingen die elk van de schrijfsters hier gemeen heeft
Hi777, ik had eerder een reactie aan je geschreven, maar die was helaas in cyberspace verdwenen Wat me opvalt in je verhaal, is dat jullie uitgebreid in therapie zijn (geweest) maar dat jouw onvrede niet is weggenomen. Dan is de therapie toch ergens te kort geschoten, naar mijn idee. Structureel is er niet veel veranderd. Wel in de situatie, maar juist niet in de relatie. Terwijl veel mensen juist (te) lang in de relatie blijven hangen in de hoop dat die beter wordt als de situatie verandert. Meestal onterecht. Dat zie jij nu ook.
Ik heb het idee dat je vasthoudt aan het beeld van hem en van jullie relatie dat je in het begin hebt gevormd. "Normaal gesproken" motiveert en steunt hij je. Bedoel je dat echt, of bedoel je eigenlijk "in het verleden"? Hoe realistisch is het te verwachten dat dat terugkomt?
Natuurlijk kun je hier meeschrijven. Ik heb je topic gelezen. Kun je aangeven wat je aantrok in dit topic, wat je hier herkende? Het idee dat jouw situatie 'minder erg' is dan wat je hier leest, is trouwens een van de dingen die elk van de schrijfsters hier gemeen heeft
Hi777, ik had eerder een reactie aan je geschreven, maar die was helaas in cyberspace verdwenen Wat me opvalt in je verhaal, is dat jullie uitgebreid in therapie zijn (geweest) maar dat jouw onvrede niet is weggenomen. Dan is de therapie toch ergens te kort geschoten, naar mijn idee. Structureel is er niet veel veranderd. Wel in de situatie, maar juist niet in de relatie. Terwijl veel mensen juist (te) lang in de relatie blijven hangen in de hoop dat die beter wordt als de situatie verandert. Meestal onterecht. Dat zie jij nu ook.
Ik heb het idee dat je vasthoudt aan het beeld van hem en van jullie relatie dat je in het begin hebt gevormd. "Normaal gesproken" motiveert en steunt hij je. Bedoel je dat echt, of bedoel je eigenlijk "in het verleden"? Hoe realistisch is het te verwachten dat dat terugkomt?
Ga in therapie!
dinsdag 20 januari 2009 om 20:58
quote:dubiootje schreef op 20 januari 2009 @ 12:55:
Hoi Lovingangels,
Natuurlijk kun je hier meeschrijven. Ik heb je topic gelezen. Kun je aangeven wat je aantrok in dit topic, wat je hier herkende? Het idee dat jouw situatie 'minder erg' is dan wat je hier leest, is trouwens een van de dingen die elk van de schrijfsters hier gemeen heeft
dank je wel voor het lieve welkom, dubiootje. ik herken veel van mijn ex in wat hier geschreven wordt, meer dan ik mezelf wil toegeven.
het lijkt soms net alsof ik mezelf kwalijk neem dat ik uberhaupt zo een relatie gehad heb en hoe veel gevolgen die heeft gehad.
misschien wilde ik daarom wel niet meeschrijven, ook al doet het me op de lange termijn goed over ex te praten met mensen die naar je luisteren, op de korte termijn werkt je kop in het zand steken net zo goed en dat is niet pijnlijk, uiteindelijk wel natuurlijk, dat weet ik.
Hi777, ik had eerder een reactie aan je geschreven, maar die was helaas in cyberspace verdwenen Wat me opvalt in je verhaal, is dat jullie uitgebreid in therapie zijn (geweest) maar dat jouw onvrede niet is weggenomen. Dan is de therapie toch ergens te kort geschoten, naar mijn idee. Structureel is er niet veel veranderd. Wel in de situatie, maar juist niet in de relatie. Terwijl veel mensen juist (te) lang in de relatie blijven hangen in de hoop dat die beter wordt als de situatie verandert. Meestal onterecht. Dat zie jij nu ook.
Ik heb het idee dat je vasthoudt aan het beeld van hem en van jullie relatie dat je in het begin hebt gevormd. "Normaal gesproken" motiveert en steunt hij je. Bedoel je dat echt, of bedoel je eigenlijk "in het verleden"? Hoe realistisch is het te verwachten dat dat terugkomt?
Hoi Lovingangels,
Natuurlijk kun je hier meeschrijven. Ik heb je topic gelezen. Kun je aangeven wat je aantrok in dit topic, wat je hier herkende? Het idee dat jouw situatie 'minder erg' is dan wat je hier leest, is trouwens een van de dingen die elk van de schrijfsters hier gemeen heeft
dank je wel voor het lieve welkom, dubiootje. ik herken veel van mijn ex in wat hier geschreven wordt, meer dan ik mezelf wil toegeven.
het lijkt soms net alsof ik mezelf kwalijk neem dat ik uberhaupt zo een relatie gehad heb en hoe veel gevolgen die heeft gehad.
misschien wilde ik daarom wel niet meeschrijven, ook al doet het me op de lange termijn goed over ex te praten met mensen die naar je luisteren, op de korte termijn werkt je kop in het zand steken net zo goed en dat is niet pijnlijk, uiteindelijk wel natuurlijk, dat weet ik.
Hi777, ik had eerder een reactie aan je geschreven, maar die was helaas in cyberspace verdwenen Wat me opvalt in je verhaal, is dat jullie uitgebreid in therapie zijn (geweest) maar dat jouw onvrede niet is weggenomen. Dan is de therapie toch ergens te kort geschoten, naar mijn idee. Structureel is er niet veel veranderd. Wel in de situatie, maar juist niet in de relatie. Terwijl veel mensen juist (te) lang in de relatie blijven hangen in de hoop dat die beter wordt als de situatie verandert. Meestal onterecht. Dat zie jij nu ook.
Ik heb het idee dat je vasthoudt aan het beeld van hem en van jullie relatie dat je in het begin hebt gevormd. "Normaal gesproken" motiveert en steunt hij je. Bedoel je dat echt, of bedoel je eigenlijk "in het verleden"? Hoe realistisch is het te verwachten dat dat terugkomt?
dinsdag 20 januari 2009 om 21:24
Lovingangels, ik denk dat veel vrouwen die in zo'n relatie hebben gezeten zich erg verantwoordelijk voelden voor die relatie. Dat betekent vaak dat je er te lang in blijft zitten, maar ook dat je je schuldig voelt als je de relatie beëindigt.
Mij heeft de psycholoog op een bepaald moment de ogen geopend met de vraag waarom ik me schuldig voelde. Ik bedacht me dat ik toch nog vasthield aan mijn belofte van toen. Toen besefte ik dat die belofte wederzijds was geweest en dat mijn ex zich er al jarenlang niet aan hield (als hij het al ooit gedaan had). En daarmee kon ik het schuldgevoel ook loslaten. Ik had mijn best gedaan, maar je kan zo'n kar alleen niet trekken. Ik erken mijn aandeel, maar erken ook dat ik de relatie niet had kunnen (en willen) redden. Alleen door mezelf op te geven, kapot te laten gaan. Dat kun je niet echt een keuze noemen.
Ik heb het idee dat jij weinig ruimte genomen en gekregen hebt om je gevoelens te uiten over wat er is gebeurd. Het is afgedaan met een 'opgeruimd staat netjes' en 'wees blij dat je van hem af bent'. Nou sorry, maar na zo'n relatie ben je echt niet 'blij'. Hooguit opgelucht. En voor het verdriet, de woede en alle andere gevoelens moet ook plaats zijn.
Hoe moeilijk het ook is om te accepteren, die relatie hoort bij jou en heeft jou mede gemaakt tot wie je bent. Hopelijk kun je jezelf vergeven voor wat je hebt laten gebeuren
Mij heeft de psycholoog op een bepaald moment de ogen geopend met de vraag waarom ik me schuldig voelde. Ik bedacht me dat ik toch nog vasthield aan mijn belofte van toen. Toen besefte ik dat die belofte wederzijds was geweest en dat mijn ex zich er al jarenlang niet aan hield (als hij het al ooit gedaan had). En daarmee kon ik het schuldgevoel ook loslaten. Ik had mijn best gedaan, maar je kan zo'n kar alleen niet trekken. Ik erken mijn aandeel, maar erken ook dat ik de relatie niet had kunnen (en willen) redden. Alleen door mezelf op te geven, kapot te laten gaan. Dat kun je niet echt een keuze noemen.
Ik heb het idee dat jij weinig ruimte genomen en gekregen hebt om je gevoelens te uiten over wat er is gebeurd. Het is afgedaan met een 'opgeruimd staat netjes' en 'wees blij dat je van hem af bent'. Nou sorry, maar na zo'n relatie ben je echt niet 'blij'. Hooguit opgelucht. En voor het verdriet, de woede en alle andere gevoelens moet ook plaats zijn.
Hoe moeilijk het ook is om te accepteren, die relatie hoort bij jou en heeft jou mede gemaakt tot wie je bent. Hopelijk kun je jezelf vergeven voor wat je hebt laten gebeuren
Ga in therapie!
woensdag 21 januari 2009 om 20:46
mmmmmm.. moeilijk...
we zijn nu net in relatietherapie. We hebben samen iets ernstigs meegemaakt, buiten onze relatie om, en gingen daar anders mee om, zijn daardoor in het slop geraakt.
hebben de afgelopen dagen goede gesprekken gehad hierover. Voel me dus wel een stuk beter. Wat ik schreef, dat hij me eerder wel stimuleerde, dat doet hij nu ook wel, als de situatie het toestaat. Door de gebeurtenis en alles wat daar uit voortvloeide zijn zowel bij hem als bij mij de stoppen erdoor gegaan.
Vind het moeilijk hoor, wat ik eerder schreef is waar, wat ik nu schrijf ook. het is niet alleen maar slecht, het is ook zeker niet alleen maar goed. kweenie eerlijk gezegt. vond dat ik moest reageren maar voel me ook rot om in een topic waar mensen het zoveel zwaarder hebben dan ik mijn verhaal te doen en er dan eigenlijk op terug te komen. Sorry dus.
we zijn nu net in relatietherapie. We hebben samen iets ernstigs meegemaakt, buiten onze relatie om, en gingen daar anders mee om, zijn daardoor in het slop geraakt.
hebben de afgelopen dagen goede gesprekken gehad hierover. Voel me dus wel een stuk beter. Wat ik schreef, dat hij me eerder wel stimuleerde, dat doet hij nu ook wel, als de situatie het toestaat. Door de gebeurtenis en alles wat daar uit voortvloeide zijn zowel bij hem als bij mij de stoppen erdoor gegaan.
Vind het moeilijk hoor, wat ik eerder schreef is waar, wat ik nu schrijf ook. het is niet alleen maar slecht, het is ook zeker niet alleen maar goed. kweenie eerlijk gezegt. vond dat ik moest reageren maar voel me ook rot om in een topic waar mensen het zoveel zwaarder hebben dan ik mijn verhaal te doen en er dan eigenlijk op terug te komen. Sorry dus.
woensdag 21 januari 2009 om 20:52
Hee Hi1777, kom eens hier
Als jij er hier over wilt schrijven ben je echt van harte welkom!
En fijn om te lezen dat je goed hebt kunnen praten met je partner.
Het spijt mij juist dat ik zo weinig tijd heb om te reageren, ben druk aan het studeren voor een belangrijk tentamen.
Maar lucht gerust je hart hier, als jij je hier prettig voelt om jouw persoonlijke verhaal een beetje te vertellen, dat is dit het juiste topic toch?
Liefs!
Als jij er hier over wilt schrijven ben je echt van harte welkom!
En fijn om te lezen dat je goed hebt kunnen praten met je partner.
Het spijt mij juist dat ik zo weinig tijd heb om te reageren, ben druk aan het studeren voor een belangrijk tentamen.
Maar lucht gerust je hart hier, als jij je hier prettig voelt om jouw persoonlijke verhaal een beetje te vertellen, dat is dit het juiste topic toch?
Liefs!
woensdag 21 januari 2009 om 21:19
quote:dubiootje schreef op 20 januari 2009 @ 21:24:
Lovingangels, ik denk dat veel vrouwen die in zo'n relatie hebben gezeten zich erg verantwoordelijk voelden voor die relatie. Dat betekent vaak dat je er te lang in blijft zitten, maar ook dat je je schuldig voelt als je de relatie beëindigt.
precies en ik wil ook niet bij anderen bekend staan als een vrouw die zoiets meegemaakt heeft, dat weegt ook nog mee. ik weet niet waarom ik zo graag sterk wil overkomen op anderen. misschien juist omdat bang ben (weer) gekwetst te worden.
Mij heeft de psycholoog op een bepaald moment de ogen geopend met de vraag waarom ik me schuldig voelde. Ik bedacht me dat ik toch nog vasthield aan mijn belofte van toen. Toen besefte ik dat die belofte wederzijds was geweest en dat mijn ex zich er al jarenlang niet aan hield (als hij het al ooit gedaan had). En daarmee kon ik het schuldgevoel ook loslaten. Ik had mijn best gedaan, maar je kan zo'n kar alleen niet trekken. Ik erken mijn aandeel, maar erken ook dat ik de relatie niet had kunnen (en willen) redden. Alleen door mezelf op te geven, kapot te laten gaan. Dat kun je niet echt een keuze noemen.
zo ging het bij mij ook ja en bovendien ging het van kwaad tot erger, tot het zo erg werd dat ik wel weg moest. ik heb echt jaren oogkleppen op gehad, hem beschermd en hem de hand boven het hoofd gehouden, waarom eigenlijk ? ik wilde ook niet falen in mijn beloftes, denk ik.
Ik heb het idee dat jij weinig ruimte genomen en gekregen hebt om je gevoelens te uiten over wat er is gebeurd. Het is afgedaan met een 'opgeruimd staat netjes' en 'wees blij dat je van hem af bent'. Nou sorry, maar na zo'n relatie ben je echt niet 'blij'. Hooguit opgelucht. En voor het verdriet, de woede en alle andere gevoelens moet ook plaats zijn.
ook mee eens en als het hier van me af schrijven niet genoeg is hulp echt nodig voor me hoe zeer ik dat nu ook nog afwijs, in mijn pogingen mijn eigen gevoelens te bagatelliseren.
Hoe moeilijk het ook is om te accepteren, die relatie hoort bij jou en heeft jou mede gemaakt tot wie je bent. Hopelijk kun je jezelf vergeven voor wat je hebt laten gebeuren ik hoop het echt
Lovingangels, ik denk dat veel vrouwen die in zo'n relatie hebben gezeten zich erg verantwoordelijk voelden voor die relatie. Dat betekent vaak dat je er te lang in blijft zitten, maar ook dat je je schuldig voelt als je de relatie beëindigt.
precies en ik wil ook niet bij anderen bekend staan als een vrouw die zoiets meegemaakt heeft, dat weegt ook nog mee. ik weet niet waarom ik zo graag sterk wil overkomen op anderen. misschien juist omdat bang ben (weer) gekwetst te worden.
Mij heeft de psycholoog op een bepaald moment de ogen geopend met de vraag waarom ik me schuldig voelde. Ik bedacht me dat ik toch nog vasthield aan mijn belofte van toen. Toen besefte ik dat die belofte wederzijds was geweest en dat mijn ex zich er al jarenlang niet aan hield (als hij het al ooit gedaan had). En daarmee kon ik het schuldgevoel ook loslaten. Ik had mijn best gedaan, maar je kan zo'n kar alleen niet trekken. Ik erken mijn aandeel, maar erken ook dat ik de relatie niet had kunnen (en willen) redden. Alleen door mezelf op te geven, kapot te laten gaan. Dat kun je niet echt een keuze noemen.
zo ging het bij mij ook ja en bovendien ging het van kwaad tot erger, tot het zo erg werd dat ik wel weg moest. ik heb echt jaren oogkleppen op gehad, hem beschermd en hem de hand boven het hoofd gehouden, waarom eigenlijk ? ik wilde ook niet falen in mijn beloftes, denk ik.
Ik heb het idee dat jij weinig ruimte genomen en gekregen hebt om je gevoelens te uiten over wat er is gebeurd. Het is afgedaan met een 'opgeruimd staat netjes' en 'wees blij dat je van hem af bent'. Nou sorry, maar na zo'n relatie ben je echt niet 'blij'. Hooguit opgelucht. En voor het verdriet, de woede en alle andere gevoelens moet ook plaats zijn.
ook mee eens en als het hier van me af schrijven niet genoeg is hulp echt nodig voor me hoe zeer ik dat nu ook nog afwijs, in mijn pogingen mijn eigen gevoelens te bagatelliseren.
Hoe moeilijk het ook is om te accepteren, die relatie hoort bij jou en heeft jou mede gemaakt tot wie je bent. Hopelijk kun je jezelf vergeven voor wat je hebt laten gebeuren ik hoop het echt
woensdag 21 januari 2009 om 21:40
Hallo Lovingangels,
Ik stond vast wel algemeen bekend als een 'vrouw die zoiets heeft meegemaakt' omdat mijn verhaal toentertijd in de krant heeft gestaan en op tv is geweest. Tel daarbij op dat ik uit een klein dorpje kom en je hebt het beeld compleet... Maar de meeste andere vrouwen hier hebben de problemen denk ik heel erg binnenskamers kunnen houden en daarbij, het interessante verhaal van vandaag is morgen alweer oud nieuws.
Toch heb ik hier ook moeite mee gehad, het gevoel een bepaald 'stempel' te dragen, het oordeel van anderen kan soms hard zijn. En daarbij heeft het schrijven op dit topic me heel goed geholpen. De vrouwen hier zijn zonder uitzondering verstandige en wijze vrouwen, die helaas eens een verkeerde keuze hebben gemaakt en onder invloed van allerlei omstandigheden op dat moment niet zo snel de stap konden nemen om een punt te zetten achter een relatie die slecht voor ze was. Het is nu eenmaal altijd makkelijker om dingen van buitenaf te bekijken dan wanneer je er zelf middenin zit, en dan worden grenzen soms verlegd, dat werkt voor iedereen zo, hoe sterk je ook bent.
Ik voelde me lang zwak omdat ik niet sterk genoeg was om weg te gaan toen dat eigenlijk al lang had gemoeten, maar nu ik hier contact heb met vrouwen waarvan ik zonder twijfel kan zeggen dat het echt sterke vrouwen zijn, voel ik me ook minder negatief over mijn eigen rol toentertijd. Om een paar voorbeelden te noemen: Iseo is echt een heel lieve en verstandige meid en Dubiootje is één van de slimste mensen die ik ooit heb ontmoet. Als het zelfs hun kan overkomen heb ik toch weinig reden om zo aan mezelf te twijfelen? Dat geldt zeker ook voor jou.
Een 'zwakke' periode in je leven hoeft zeker niet te betekenen dat je altijd zwak bent en zult blijven. In tegendeel denk ik, want je kunt het ook zien als een leerzaam iets waar je in de toekomst je voordeel mee kunt doen. Je weet nu immers beter waar je grenzen liggen en wat wel of niet goed voor je is. Ook ik heb langer volgehouden dan goed voor me was omdat ik niet wilde falen, maar kun je een situatie als deze falen noemen? Kiezen voor jezelf en voor wat goed is voor jou, dat is toch zeker geen falen. Eerder iets om trots op te zijn!
Ik stond vast wel algemeen bekend als een 'vrouw die zoiets heeft meegemaakt' omdat mijn verhaal toentertijd in de krant heeft gestaan en op tv is geweest. Tel daarbij op dat ik uit een klein dorpje kom en je hebt het beeld compleet... Maar de meeste andere vrouwen hier hebben de problemen denk ik heel erg binnenskamers kunnen houden en daarbij, het interessante verhaal van vandaag is morgen alweer oud nieuws.
Toch heb ik hier ook moeite mee gehad, het gevoel een bepaald 'stempel' te dragen, het oordeel van anderen kan soms hard zijn. En daarbij heeft het schrijven op dit topic me heel goed geholpen. De vrouwen hier zijn zonder uitzondering verstandige en wijze vrouwen, die helaas eens een verkeerde keuze hebben gemaakt en onder invloed van allerlei omstandigheden op dat moment niet zo snel de stap konden nemen om een punt te zetten achter een relatie die slecht voor ze was. Het is nu eenmaal altijd makkelijker om dingen van buitenaf te bekijken dan wanneer je er zelf middenin zit, en dan worden grenzen soms verlegd, dat werkt voor iedereen zo, hoe sterk je ook bent.
Ik voelde me lang zwak omdat ik niet sterk genoeg was om weg te gaan toen dat eigenlijk al lang had gemoeten, maar nu ik hier contact heb met vrouwen waarvan ik zonder twijfel kan zeggen dat het echt sterke vrouwen zijn, voel ik me ook minder negatief over mijn eigen rol toentertijd. Om een paar voorbeelden te noemen: Iseo is echt een heel lieve en verstandige meid en Dubiootje is één van de slimste mensen die ik ooit heb ontmoet. Als het zelfs hun kan overkomen heb ik toch weinig reden om zo aan mezelf te twijfelen? Dat geldt zeker ook voor jou.
Een 'zwakke' periode in je leven hoeft zeker niet te betekenen dat je altijd zwak bent en zult blijven. In tegendeel denk ik, want je kunt het ook zien als een leerzaam iets waar je in de toekomst je voordeel mee kunt doen. Je weet nu immers beter waar je grenzen liggen en wat wel of niet goed voor je is. Ook ik heb langer volgehouden dan goed voor me was omdat ik niet wilde falen, maar kun je een situatie als deze falen noemen? Kiezen voor jezelf en voor wat goed is voor jou, dat is toch zeker geen falen. Eerder iets om trots op te zijn!
woensdag 21 januari 2009 om 22:06
quote:Iseo schreef op 21 januari 2009 @ 20:52:
Hee Hi1777, kom eens hier
Als jij er hier over wilt schrijven ben je echt van harte welkom!
En fijn om te lezen dat je goed hebt kunnen praten met je partner.
Het spijt mij juist dat ik zo weinig tijd heb om te reageren, ben druk aan het studeren voor een belangrijk tentamen.
Maar lucht gerust je hart hier, als jij je hier prettig voelt om jouw persoonlijke verhaal een beetje te vertellen, dat is dit het juiste topic toch?
Liefs!Dank je, dat is erg lief van je!
Hee Hi1777, kom eens hier
Als jij er hier over wilt schrijven ben je echt van harte welkom!
En fijn om te lezen dat je goed hebt kunnen praten met je partner.
Het spijt mij juist dat ik zo weinig tijd heb om te reageren, ben druk aan het studeren voor een belangrijk tentamen.
Maar lucht gerust je hart hier, als jij je hier prettig voelt om jouw persoonlijke verhaal een beetje te vertellen, dat is dit het juiste topic toch?
Liefs!Dank je, dat is erg lief van je!
woensdag 21 januari 2009 om 23:40
Dankjewel voor het lieve compliment Lemmy! Ik bedacht me gisteren nog dat ik jou een van de wijste vrouwen vind die ik ken (no kidding ).
Lovingangels, sterk zijn kan ook een zwakte zijn in zo'n relatie. Dat zie je aan de sterke vrouwen die hier schrijven. Je moet trouwens sterk zijn om zo'n relatie vol te houden en toch op de een of andere manier overeind te blijven. Maar doordat je veel kan hebben, kun je ook geneigd zijn veel te veel te accepteren.
Sterk zijn is wat mij betreft niet hetzelfde als onkwetsbaar zijn. Het is misschien juist het tegenovergestelde: jezelf kwetsbaar durven opstellen, risico's durven lopen, jezelf durven blootgeven. Omdat je weet dat je een sterke basis hebt, zelfvertrouwen en een gezond gevoel van eigenwaarde, die je er weer bovenop helpen als iemand je kwetst. Omdat je weet, met andere woorden, dat je op jezelf kan vertrouwen, ook als je dat op een ander niet kan.
Sterk zijn is niet: een muur optrekken om mensen buiten te houden, zodat niemand dicht genoeg in de buurt komt om je te raken. Met zo'n muur hoef je niet eens sterk te zijn: de muur beschermt je wel. Maar die muur houdt niet alleen mensen buiten, maar jou ook binnen. Het is een extern verdedingsmechanisme, geen innerlijke kracht.
Hi777, ik heb net als jij de neiging te bagatelliseren wat er bij mij gebeurd is. Er was nooit fysiek of seksueel geweld. Ik ben nooit uitgescholden of met woorden vernederd. Maar psychisch geweld en onderdrukking waren er zeker wel. Ik zal niet zeggen dat dat minder erg is dan fysiek geweld; waarschijnlijk is het juist erger.
Maar dat doet er niet toe. Het heeft weinig zin je met anderen te vergelijken en te bedenken bij wie het erger was, toch? Het gaat om jóuw leven.
Lovingangels, sterk zijn kan ook een zwakte zijn in zo'n relatie. Dat zie je aan de sterke vrouwen die hier schrijven. Je moet trouwens sterk zijn om zo'n relatie vol te houden en toch op de een of andere manier overeind te blijven. Maar doordat je veel kan hebben, kun je ook geneigd zijn veel te veel te accepteren.
Sterk zijn is wat mij betreft niet hetzelfde als onkwetsbaar zijn. Het is misschien juist het tegenovergestelde: jezelf kwetsbaar durven opstellen, risico's durven lopen, jezelf durven blootgeven. Omdat je weet dat je een sterke basis hebt, zelfvertrouwen en een gezond gevoel van eigenwaarde, die je er weer bovenop helpen als iemand je kwetst. Omdat je weet, met andere woorden, dat je op jezelf kan vertrouwen, ook als je dat op een ander niet kan.
Sterk zijn is niet: een muur optrekken om mensen buiten te houden, zodat niemand dicht genoeg in de buurt komt om je te raken. Met zo'n muur hoef je niet eens sterk te zijn: de muur beschermt je wel. Maar die muur houdt niet alleen mensen buiten, maar jou ook binnen. Het is een extern verdedingsmechanisme, geen innerlijke kracht.
Hi777, ik heb net als jij de neiging te bagatelliseren wat er bij mij gebeurd is. Er was nooit fysiek of seksueel geweld. Ik ben nooit uitgescholden of met woorden vernederd. Maar psychisch geweld en onderdrukking waren er zeker wel. Ik zal niet zeggen dat dat minder erg is dan fysiek geweld; waarschijnlijk is het juist erger.
Maar dat doet er niet toe. Het heeft weinig zin je met anderen te vergelijken en te bedenken bij wie het erger was, toch? Het gaat om jóuw leven.
Ga in therapie!
donderdag 22 januari 2009 om 00:56
lieve meiden het is op het moment erg zwaar voor mij om hier ook te schrijven
toch wil ik wat kwijt, afgelopen week heb ik iets gehoord waar lovingangels en hi?? misschien wel wat aan hebben.
Ik sta bekend iemand die maar door gaat, een tegenslag prima, schouders eronder en verder en juist dat kan dus ook enorm tegen je gaan werken. Het wordt gezien als een goede eigenschap maar in een relatie als dit houdt dit je vast. Het is niet altijd een goede eigenschap omdat je juist daarmee jezelf tekort doet, je grenzen verlegt. Ik denk dat meer ons dit herkennen in zichzelf. Het is goed om niet zomaar het bijltje er bij neer te gooien, maar ook hierin moet je dus goed je eigen grenzen bewaken. Nu het hier allemaal niet meer lukt zijn er nog steeds mensen die verwachten dat ik wel doorga en dus over mijn eigen grenzen heen. En dat heb ik me voorgenomen, doe ik niet meer. Hoe lastig ook want het stemmetje in mijn hoofd, het valt wel mee is nog steeds aanwezig. Maar dat stemmetje klopt niet, want het valt niet mee. Dat is die drang om door te gaan no matter what. En het klopt je moet sterk zijn om het lang vol te houden in zo'n relatie, maar je moet dat niet verwarren met een innerlijke gedrevenheid om maar door te gaan. Die innerlijke gedrevenheid is juist iets waar je je bewust van moet worden omdat dat juist mede de oorzaak is van het zo lang voortduren van een relatie als deze
ik hoop maar dat het een beetje duidelijk is
toch wil ik wat kwijt, afgelopen week heb ik iets gehoord waar lovingangels en hi?? misschien wel wat aan hebben.
Ik sta bekend iemand die maar door gaat, een tegenslag prima, schouders eronder en verder en juist dat kan dus ook enorm tegen je gaan werken. Het wordt gezien als een goede eigenschap maar in een relatie als dit houdt dit je vast. Het is niet altijd een goede eigenschap omdat je juist daarmee jezelf tekort doet, je grenzen verlegt. Ik denk dat meer ons dit herkennen in zichzelf. Het is goed om niet zomaar het bijltje er bij neer te gooien, maar ook hierin moet je dus goed je eigen grenzen bewaken. Nu het hier allemaal niet meer lukt zijn er nog steeds mensen die verwachten dat ik wel doorga en dus over mijn eigen grenzen heen. En dat heb ik me voorgenomen, doe ik niet meer. Hoe lastig ook want het stemmetje in mijn hoofd, het valt wel mee is nog steeds aanwezig. Maar dat stemmetje klopt niet, want het valt niet mee. Dat is die drang om door te gaan no matter what. En het klopt je moet sterk zijn om het lang vol te houden in zo'n relatie, maar je moet dat niet verwarren met een innerlijke gedrevenheid om maar door te gaan. Die innerlijke gedrevenheid is juist iets waar je je bewust van moet worden omdat dat juist mede de oorzaak is van het zo lang voortduren van een relatie als deze
ik hoop maar dat het een beetje duidelijk is
