Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
maandag 9 maart 2009 om 22:20
Dat idee van "dit keer ga ik niet weer falen" is ook een valkuil. Het is een keurslijf waar je jezelf in zet. Als je andere woorden kiest om deze situatie (voor de kinderen) te beschrijven, zoals die van Yayaatje en Lemmy, dan klinkt het heel anders. Veel minder positief en beschermend tegenover de kinderen, maar eerder schadelijk. Wat is je reactie als je die woorden leest?
Ik kan je zin ook herformuleren: "Als je je kinderen niet dagelijks om je heen hebt, mis je ze al zo, dan wil je ze ook niet nog eens gaan belasten met een vriend met buien en een moeder die verdrietig daarover is."
Want behalve steeds op eieren lopen om de "buien" van je vriend te vermijden, is het natuurlijk ook een optie om de vriend uit hun leven te houden. Misschien zijn ze daar wel minder rouwig om dan je denkt. Rust en harmonie in huis is ook veel waard.
Ik krijg het gevoel dat je best moeite hebt met het co-ouderschap, je kinderen zo veel te moeten missen. Waarom heb je daarmee ingestemd?
Ik kan je zin ook herformuleren: "Als je je kinderen niet dagelijks om je heen hebt, mis je ze al zo, dan wil je ze ook niet nog eens gaan belasten met een vriend met buien en een moeder die verdrietig daarover is."
Want behalve steeds op eieren lopen om de "buien" van je vriend te vermijden, is het natuurlijk ook een optie om de vriend uit hun leven te houden. Misschien zijn ze daar wel minder rouwig om dan je denkt. Rust en harmonie in huis is ook veel waard.
Ik krijg het gevoel dat je best moeite hebt met het co-ouderschap, je kinderen zo veel te moeten missen. Waarom heb je daarmee ingestemd?
Ga in therapie!
dinsdag 10 maart 2009 om 00:21
Hele, hele goede adviezen lees ik hier! Echt doe er iets mee, probeer idd. jezelf te veranderen, je grenzen duidelijk aan te geven. Deze meneer manipuleerd ontzettend met dit zwijgen en negeren. Geestelijke mishandeling vind ik het.
Je bent een sterke vrouw, maar verdrinkt zometeen omdat je continue aan het schipperen bent. Vandaag of morgen val je tussen de wal en het schip in en dan ben je helemaal uitgeblust en hebben je kindjes niets aan je. Dan moet je toegeven aan ze dat het allemaal niet zo`n rozegeur en maneschijn is. En dat is nog veel erger. Ben het roerend eens met wat de dames allemaal schrijven. Niet bang zijn om te falen, want je faalt niet. Kan me wel verplaatsten in wat je allemaal schrijft. Daarom vind ik de aangereikte tips bijzonder goed!!
Je bent een sterke vrouw, maar verdrinkt zometeen omdat je continue aan het schipperen bent. Vandaag of morgen val je tussen de wal en het schip in en dan ben je helemaal uitgeblust en hebben je kindjes niets aan je. Dan moet je toegeven aan ze dat het allemaal niet zo`n rozegeur en maneschijn is. En dat is nog veel erger. Ben het roerend eens met wat de dames allemaal schrijven. Niet bang zijn om te falen, want je faalt niet. Kan me wel verplaatsten in wat je allemaal schrijft. Daarom vind ik de aangereikte tips bijzonder goed!!
dinsdag 10 maart 2009 om 00:51
Hoi Kenzal
Echt naar, dat gevoel helemaal vast te zitten. Ik hoop dat je iets kunt met de adviezen hier.
Het is voor mij ook bekend, dat maar blijven zoeken naar wat je aan de situatie kunt doen. Het niet kunnen volhouden van een nieuwe 'oplossing' van jouw kant omdat er tegelijk een machtsspel wordt gespeeld en dan, hoewel je niet wilt want je voelt dat je opschuift, toch steeds water bij de wijn doen.
Dat stilzwijgen geeft zoveel druk, en achteraf gezien vind ik het zo hard, zo kwetsend.
Het is erg frustrerend om te constateren dat je dus hier midden in bent beland. En dat je er zelf aan meewerkt om het in stand te houden.
Ik zette mezelf hartstikke klem, ik wilde niet falen, niet opgeven, ik had het mezelf en hem beloofd.
En nu achteraf zie ik het zo anders. Maar ingewikkeld blijft het.
Wat vind je van de reacties?
Tot schrijfs!
Oostvogel, hoe gaat het met je?
Andere meiden
Echt naar, dat gevoel helemaal vast te zitten. Ik hoop dat je iets kunt met de adviezen hier.
Het is voor mij ook bekend, dat maar blijven zoeken naar wat je aan de situatie kunt doen. Het niet kunnen volhouden van een nieuwe 'oplossing' van jouw kant omdat er tegelijk een machtsspel wordt gespeeld en dan, hoewel je niet wilt want je voelt dat je opschuift, toch steeds water bij de wijn doen.
Dat stilzwijgen geeft zoveel druk, en achteraf gezien vind ik het zo hard, zo kwetsend.
Het is erg frustrerend om te constateren dat je dus hier midden in bent beland. En dat je er zelf aan meewerkt om het in stand te houden.
Ik zette mezelf hartstikke klem, ik wilde niet falen, niet opgeven, ik had het mezelf en hem beloofd.
En nu achteraf zie ik het zo anders. Maar ingewikkeld blijft het.
Wat vind je van de reacties?
Tot schrijfs!
Oostvogel, hoe gaat het met je?
Andere meiden
dinsdag 10 maart 2009 om 09:23
Dank jullie allemaal voor jullie reakties! Denk dat het belangrijk is om te vertellen dat mijn vriend de meest geweldige man is die bestaat als hij geen last heeft van zijn eigen frustraties en die op mij afreageert. Hij is lief, zorgzaam, aktief, stimuleert mij in alles en we leven dan ook de meeste dagen van de maand heel fijn samen. Ik ben er inmiddels wel achter dat hij zich vaak minder voelt dan ik en mij dan naar beneden probeert te halen. Ik kan ergens nog best begrijpen dat dat gevoel voor hem moeilijk moet zijn, maar met zijn manier van daarmee omgaan ben ik het niet eens. Hier met hem over praten is niet mogelijk, dat drukt hem te veel met de neus op de feiten en daar wil hij niet aan. Therapie is daarom voor hem ook geen optie. Hij ziet de oplossing meer in mij: als ik hem nu maar niet trigger, dan hoeft hij niet zo tegen mij te doen. Tja..... ik kan me nu al voorstellen hoe jullie, net als ik, hier bijna in lachen om zullen uitbarsten. Het is met recht de omgekeerde wereld te noemen.
Voor mij hebben de goeie dagen altijd ruim opgewogen tegen de slechte dagen, daarom ben ik gebleven en daarom blijf ik ook nu nog. Alleen op dagen dat het echt drama is (zoals nu) ben ik vaak zo in de war en moe. Tot nu toe heb ik geprobeerd hier in m'n eentje uit te komen (heb er wel met een paar goeie vriendinnen over gepraat, maar ja, die geven het commentaar dat ik zelf ook aan een vriendin zou geven: ga weg bij die vent, laat jezelf niet zo behandelen, je doet het jezelf aan als je blijft).. en dan houd ik mijn mond maar.....
Voor mij hebben de goeie dagen altijd ruim opgewogen tegen de slechte dagen, daarom ben ik gebleven en daarom blijf ik ook nu nog. Alleen op dagen dat het echt drama is (zoals nu) ben ik vaak zo in de war en moe. Tot nu toe heb ik geprobeerd hier in m'n eentje uit te komen (heb er wel met een paar goeie vriendinnen over gepraat, maar ja, die geven het commentaar dat ik zelf ook aan een vriendin zou geven: ga weg bij die vent, laat jezelf niet zo behandelen, je doet het jezelf aan als je blijft).. en dan houd ik mijn mond maar.....
dinsdag 10 maart 2009 om 09:34
Hoi Kenzal
Als praten en therapie geen optie is voor hem, waar zit hem dan de mogelijkheid voor hem, voor jullie, om te werken aan een goede relatie?
Ja, wat je zegt is zo herkenbaar. Als ik mijn ex niet zo triggerde, als ik beter oplette wat ik zei, hoe ik deed etc was er geen reden voor hem om zo op mij te reageren.
En ook al zijn de andere dagen goed samen, dit gegeven wordt steeds groter op de achtergronde. Natuurlijk heeft het ook invloed op de relatie zoals die is als het 'goed' is.
Wat maakt dat het nu drama is? Wat is de aanleiding, kun je er iets over vertellen hoe dat zich opbouwt?
Is het ook zo dat je nu precies weet wat je eigenlijk zou kunnen doen om het weer gezellig te maken, ook al geef je daarmee toe aan het patroon dat zich ontwikkelt?
Als praten en therapie geen optie is voor hem, waar zit hem dan de mogelijkheid voor hem, voor jullie, om te werken aan een goede relatie?
Ja, wat je zegt is zo herkenbaar. Als ik mijn ex niet zo triggerde, als ik beter oplette wat ik zei, hoe ik deed etc was er geen reden voor hem om zo op mij te reageren.
En ook al zijn de andere dagen goed samen, dit gegeven wordt steeds groter op de achtergronde. Natuurlijk heeft het ook invloed op de relatie zoals die is als het 'goed' is.
Wat maakt dat het nu drama is? Wat is de aanleiding, kun je er iets over vertellen hoe dat zich opbouwt?
Is het ook zo dat je nu precies weet wat je eigenlijk zou kunnen doen om het weer gezellig te maken, ook al geef je daarmee toe aan het patroon dat zich ontwikkelt?
dinsdag 10 maart 2009 om 09:45
Lieve Kenzal, ik barst absoluut niet in lachen uit om wat je schrijft... maar vind het wel vreselijk herkenbaar. En jij doorziet je eigen situatie ook heel goed. Knap, terwijl je er zo middenin zit, echt! Hoe jij je partner omschrijft is nogal kenmerkend voor het 'soort' relatie waar je nu in zit, want juist omdat je weet hoe lief, zorgzaam, etc. hij ook kan zijn, kun je over de moeilijke periodes heen stappen en volhouden. Doorgaan omdat je de fijne periodes terug wilt. Logisch; was je man alleen maar een rotzak dan zou je geen redenen meer zien om bij hem te blijven.
Op zich lijkt het natuurlijk hoopgevend; hij kán het immers wel! Maar hoe kun je je situatie ombuigen zodat het altijd zo is zoals het zou kunnen zijn, als er met hem niet over te praten valt, als hij geen therapie wil, als hij er niet samen met jou aan wil werken maar alle schuld bij jou legt? Jij moet hem niet triggeren zodat hij zich niet zo 'hoeft' te gedragen...? Ik vind het heel moeilijk om aan te nemen dat een man die je zo rot kan behandelen, ook echt en oprecht lief en zorgzaam kan zijn... ziet hij niet dat je verdriet hebt? Als je verdrietig bent door zijn gedrag, vindt hij dat dan je eigen schuld?
Ik vind het goed van je dat je er met vriendinnen over gepraat hebt. Ikzelf was op een gegeven moment volledig geisoleerd, eigenlijk wist niemand wat er gebeurde bij ons thuis. Dat maakte dat ik nog meer ging twijfelen aan mezelf en dat ik nog minder kon zien hoe de situatie verslechterde. Dat je vriendinnen zeggen dat je weg moet gaan, is op zich begrijpelijk. Wat zou jij zeggen als een vriendin bij jou kwam en jou vertelde dat het er in haar relatie zo aan toeging zoals nu bij jou? Ik denk dat je zou zeggen dat ze het niet verdient om zo behandeld te worden, toch? Dan geldt dat toch ook voor jouzelf?
Maar... ik begrijp je twijfels wel degelijk. In elke relatie gaat er immers wel eens wat mis, en met wederzijds respect, begrip en inzet kom je een heel eind. Maar dan wel met de nadruk op 'wederzijds'...
Op zich lijkt het natuurlijk hoopgevend; hij kán het immers wel! Maar hoe kun je je situatie ombuigen zodat het altijd zo is zoals het zou kunnen zijn, als er met hem niet over te praten valt, als hij geen therapie wil, als hij er niet samen met jou aan wil werken maar alle schuld bij jou legt? Jij moet hem niet triggeren zodat hij zich niet zo 'hoeft' te gedragen...? Ik vind het heel moeilijk om aan te nemen dat een man die je zo rot kan behandelen, ook echt en oprecht lief en zorgzaam kan zijn... ziet hij niet dat je verdriet hebt? Als je verdrietig bent door zijn gedrag, vindt hij dat dan je eigen schuld?
Ik vind het goed van je dat je er met vriendinnen over gepraat hebt. Ikzelf was op een gegeven moment volledig geisoleerd, eigenlijk wist niemand wat er gebeurde bij ons thuis. Dat maakte dat ik nog meer ging twijfelen aan mezelf en dat ik nog minder kon zien hoe de situatie verslechterde. Dat je vriendinnen zeggen dat je weg moet gaan, is op zich begrijpelijk. Wat zou jij zeggen als een vriendin bij jou kwam en jou vertelde dat het er in haar relatie zo aan toeging zoals nu bij jou? Ik denk dat je zou zeggen dat ze het niet verdient om zo behandeld te worden, toch? Dan geldt dat toch ook voor jouzelf?
Maar... ik begrijp je twijfels wel degelijk. In elke relatie gaat er immers wel eens wat mis, en met wederzijds respect, begrip en inzet kom je een heel eind. Maar dan wel met de nadruk op 'wederzijds'...
dinsdag 10 maart 2009 om 10:22
Iseo, het is nu drama omdat ik zogenaamd heb lopen zeuren over iets (realiteit is dat ik hem 3 keer iets onschuldigs heb gevraagd, maar dat kan in zijn ogen zeuren zijn). Het drama duurt voort omdat ik niet meteen enthousiast heb gedaan toen hij weer "normaal" deed. Ik mag namelijk dan mijn verdriet niet meer laten zien of wat afstandelijk zijn. Hij doet zijn best om weer lief te zijn en dan moet ik daar met veel openheid en warmte op reageren om hem daarvoor te belonen (slaat echt nergens op, maar als ik dat dus niet doe, duurt het langer en wordt hij nog bozer omdat hij die beloning voor goed gedrag niet heeft gekregen) Ik weet nu niet wat ik moet doen om het weer gezellig te maken, ik kom meestal het verst als ik hem met rust laat en open blijf staan voor zijn onhandige pogingen weer normaal te doen.
Lemmy, ik zou zeker een vriendin het advies geven dat ik van mijn eigen vriendinnen krijg, absoluut! Ik vind het dan ook heel erg te merken dat ik best weet hoe het zit en dan toch niet de juiste beslissingen maak. Dan krijg je een heel vervelend gevoel over jezelf van kan ik je zeggen. Hij vindt mijn verdriet om de situatie inderdaad mijn eigen schuld, pas als hij spijt heeft kan hij zien dat hij gewoon een ontzettende klootzak kan zijn en dat mijn verdriet door zijn gedrag komt.
Lemmy, ik zou zeker een vriendin het advies geven dat ik van mijn eigen vriendinnen krijg, absoluut! Ik vind het dan ook heel erg te merken dat ik best weet hoe het zit en dan toch niet de juiste beslissingen maak. Dan krijg je een heel vervelend gevoel over jezelf van kan ik je zeggen. Hij vindt mijn verdriet om de situatie inderdaad mijn eigen schuld, pas als hij spijt heeft kan hij zien dat hij gewoon een ontzettende klootzak kan zijn en dat mijn verdriet door zijn gedrag komt.
dinsdag 10 maart 2009 om 10:43
Dat isolement is zo herkenbaar voor iedereen hier. AL kun je wel praten met je vriendinnen, echt begrijpen doen zij dit niet. Destijds had ik een vriendin waar ik echt mijn hart bij kon luchten, maar of ze het echt begreep vraag ik me af/
Weggaan is iets wat iedereen zegt, maar blijven is ook een beslissing. Jij kiest er nu nog steeds voor om te blijven, ondanks dat jij je slecht behandeld voelt.
Natuurlijk zijn 'dit soort mannen' ook heel erg leuk. Niet voor niets zijn het ongelofelijke charmeurs voor vele vrouwen. Zij weten net een vrouw zo te bespelen dat ze niet weggaat. Steeds weer wordt de grens verlegd, steeds meer wordt er een stukje eigenwaarde afgepakt en ineens is er het moment dat je knap weinig eigenwaarde meer overhebt. In het boek "Als liefde pijn doet en je weet niet waarom" staat dit erg goed omschreven.
Allereerst zul je er goed van doordrongen moeten zijn dat je een relatie samen hebt en dat de problemen veroorzaakt worden door beiden.Dat is iets wat hem ook duidelijk moet worden door jouw veranderde opstelling. Alleen weet jij heel goed, dat het schieronmogelijk is om hem hiervan te overtuigen..... En daar zit ook direct het probleem. Hoe kun je samen werken aan een relatie terwijl een iemand totaal geen inbreng wel geven? Alleen werken aan deze relatie gaat je niet lukken, gaat overigens niemand lukken in een relatie.
Weggaan is iets wat iedereen zegt, maar blijven is ook een beslissing. Jij kiest er nu nog steeds voor om te blijven, ondanks dat jij je slecht behandeld voelt.
Natuurlijk zijn 'dit soort mannen' ook heel erg leuk. Niet voor niets zijn het ongelofelijke charmeurs voor vele vrouwen. Zij weten net een vrouw zo te bespelen dat ze niet weggaat. Steeds weer wordt de grens verlegd, steeds meer wordt er een stukje eigenwaarde afgepakt en ineens is er het moment dat je knap weinig eigenwaarde meer overhebt. In het boek "Als liefde pijn doet en je weet niet waarom" staat dit erg goed omschreven.
Allereerst zul je er goed van doordrongen moeten zijn dat je een relatie samen hebt en dat de problemen veroorzaakt worden door beiden.Dat is iets wat hem ook duidelijk moet worden door jouw veranderde opstelling. Alleen weet jij heel goed, dat het schieronmogelijk is om hem hiervan te overtuigen..... En daar zit ook direct het probleem. Hoe kun je samen werken aan een relatie terwijl een iemand totaal geen inbreng wel geven? Alleen werken aan deze relatie gaat je niet lukken, gaat overigens niemand lukken in een relatie.
dinsdag 10 maart 2009 om 10:51
Het klinkt alsof hij vindt dat zijn gedrag volledig bepaald wordt door hoe jij je gedraagt. Simpel gezegd: als jij zeurt, maakt hij drama. En als jij hem weer in je armen sluit, is hij weer lief.
Dat is echt zó vermoeiend! Is het zo, dat je je constant bewust bent van je gedrag omdat alles wat je doet invloed kan hebben op de sfeer? Ben je er veel mee bezig wat je wel of niet moet zeggen of doen, en áls je wat zegt of doet, op welke manier dat dan het beste kan?
Bij mij is het al heel lang geleden dat ik in zo'n relatie zat, 13 jaar al. Toch kan ik dat verstikkende gevoel van toen nog zonder moeite terughalen. Ik begrijp hoe het werkt, je weet wel hoe het zit, je ziet wat hij doet en hoe hij je manipuleert maar toch heb je niet de kracht om weg te gaan. Zoals je zelf ook zegt, dat vervelende gevoel dat je over jezelf krijgt... je verlegt je grens telkens weer ondanks dat je echt wel weet dat dat niet nodig zou moeten zijn. Waarna je weer teleurgesteld bent in jezelf dat je het zover hebt laten komen.
Je schrijft dat hij pas als hij spijt krijgt kan inzien dat hij een ontzettende klootzak kan zijn en dat jouw verdriet door hem veroorzaakt wordt. Komt hij zelf bij je als hij spijt heeft? Denk je dat hij dan oprecht spijt heeft, of zegt hij dat om dingen weer recht te praten? En als hij oprecht spijt heeft, waarom wil hij er dan niet aan werken om jullie relatie samen met jou beter te maken? Hoe voel jij je als hij zegt dat hij spijt heeft?
Terugdenkend aan mijn relatie van vroeger; er was bij ons altijd een wisselwerking. Hij was boos, ik was bang en er helemaal mee bezig om dingen weer goed te maken, hij was dan 'de baas'. Daarna: hij had spijt, smeekte om vergiffenis, ik wist niet hoe ik met die onderdanigheid van hem om moest gaan, voelde me daar heel ongemakkelijk onder en wilde niet 'de baas' zijn. En zo ging dat altijd heen en weer, eigenlijk was er altijd onrust. Zelfs in periodes dat het goed ging, was ik ermee bezig of het wel stand zou houden. Zoals Iseo ook schrijft, er speelt altijd iets op de achtergrond.
Hoe zie je de toekomst met je vriend samen, zie je überhaupt nog toekomst? Denk je dat je wat aan hem kunt hebben mocht je ooit iets moeilijks doormaken, kun je op hem rekenen als je steun nodig hebt?
Dat is echt zó vermoeiend! Is het zo, dat je je constant bewust bent van je gedrag omdat alles wat je doet invloed kan hebben op de sfeer? Ben je er veel mee bezig wat je wel of niet moet zeggen of doen, en áls je wat zegt of doet, op welke manier dat dan het beste kan?
Bij mij is het al heel lang geleden dat ik in zo'n relatie zat, 13 jaar al. Toch kan ik dat verstikkende gevoel van toen nog zonder moeite terughalen. Ik begrijp hoe het werkt, je weet wel hoe het zit, je ziet wat hij doet en hoe hij je manipuleert maar toch heb je niet de kracht om weg te gaan. Zoals je zelf ook zegt, dat vervelende gevoel dat je over jezelf krijgt... je verlegt je grens telkens weer ondanks dat je echt wel weet dat dat niet nodig zou moeten zijn. Waarna je weer teleurgesteld bent in jezelf dat je het zover hebt laten komen.
Je schrijft dat hij pas als hij spijt krijgt kan inzien dat hij een ontzettende klootzak kan zijn en dat jouw verdriet door hem veroorzaakt wordt. Komt hij zelf bij je als hij spijt heeft? Denk je dat hij dan oprecht spijt heeft, of zegt hij dat om dingen weer recht te praten? En als hij oprecht spijt heeft, waarom wil hij er dan niet aan werken om jullie relatie samen met jou beter te maken? Hoe voel jij je als hij zegt dat hij spijt heeft?
Terugdenkend aan mijn relatie van vroeger; er was bij ons altijd een wisselwerking. Hij was boos, ik was bang en er helemaal mee bezig om dingen weer goed te maken, hij was dan 'de baas'. Daarna: hij had spijt, smeekte om vergiffenis, ik wist niet hoe ik met die onderdanigheid van hem om moest gaan, voelde me daar heel ongemakkelijk onder en wilde niet 'de baas' zijn. En zo ging dat altijd heen en weer, eigenlijk was er altijd onrust. Zelfs in periodes dat het goed ging, was ik ermee bezig of het wel stand zou houden. Zoals Iseo ook schrijft, er speelt altijd iets op de achtergrond.
Hoe zie je de toekomst met je vriend samen, zie je überhaupt nog toekomst? Denk je dat je wat aan hem kunt hebben mocht je ooit iets moeilijks doormaken, kun je op hem rekenen als je steun nodig hebt?
dinsdag 10 maart 2009 om 10:58
Ben op het moment in een praktische mood Ik ga meestal van woede naar intens verdriet naar acceptatie van wat er gebeurt, waarna ik me meestal weer sterk voel. In die fase zit ik nu:
het drama van het moment is een feit, dat zal morgen of overmorgen wel weer wegebben. Jullie hebben het allemaal over mijn eigen gedrag veranderen waardoor zijn gedrag uiteindelijk ook zal moeten veranderen. Wat houdt dat precies in? Mijn eigen dingen doen doe ik al (voor zover mijn drukke schema met werk en kinderen dat nog toelaat). Zeggen dat hij me niet zo mag behandelen doe ik ook al (helpt trouwens niet hoor), niet reageren als hij begint lukt me soms (tranen hou je jammergenoeg niet tegen).
Maar wat helpt nou écht?
het drama van het moment is een feit, dat zal morgen of overmorgen wel weer wegebben. Jullie hebben het allemaal over mijn eigen gedrag veranderen waardoor zijn gedrag uiteindelijk ook zal moeten veranderen. Wat houdt dat precies in? Mijn eigen dingen doen doe ik al (voor zover mijn drukke schema met werk en kinderen dat nog toelaat). Zeggen dat hij me niet zo mag behandelen doe ik ook al (helpt trouwens niet hoor), niet reageren als hij begint lukt me soms (tranen hou je jammergenoeg niet tegen).
Maar wat helpt nou écht?
dinsdag 10 maart 2009 om 11:03
Kenzal, in de transactionele analyse wordt gesproken van drie rollen die een mens kan spelen in de omgang met een ander: die van ouder, volwassene en kind. Als jij gaat proberen jezelf als volwassene op te stellen en je partner als volwassene te benaderen, zul je al een verandering zien. Hij stelt zich enerzijds als een kind op door te verlangen dat je lief voor hem bent, hem vergeeft en 'beloont voor goed gedrag' (ziehier de moederrol die jou wordt toebedeeld). Anderzijds neemt hij de vaderrol op zich door jou te straffen als je je niet gedraagt zoals hij verlangt.
Dat is een schadelijk en verwarrend patroon. Enerzijds word je (als 'moeder') voortdurend op je verantwoordelijkheid aangesproken, anderzijds word je als een onmondig klein kind behandeld.
Je kan en mag de tijd nemen om op hem te reageren als je denkt dat je weer in de verkeerde rol gaat stappen. Neem even een time-out en denk na over hoe je als volwassene kan reageren en hem als volwassene kan benaderen (ook al gedraagt híj zich als een vader of kind).
Heb je een idee hoe die volwassen rol eruit zou kunnen zien in situaties zoals deze?
Dat is een schadelijk en verwarrend patroon. Enerzijds word je (als 'moeder') voortdurend op je verantwoordelijkheid aangesproken, anderzijds word je als een onmondig klein kind behandeld.
Je kan en mag de tijd nemen om op hem te reageren als je denkt dat je weer in de verkeerde rol gaat stappen. Neem even een time-out en denk na over hoe je als volwassene kan reageren en hem als volwassene kan benaderen (ook al gedraagt híj zich als een vader of kind).
Heb je een idee hoe die volwassen rol eruit zou kunnen zien in situaties zoals deze?
Ga in therapie!
dinsdag 10 maart 2009 om 11:06
Lemmy, als hij spijt heeft heeft hij écht spijt. Hij zegt dat hij niet weet waarom hij zo doet, dat hij dan zichzelf niet is, zichzelf ook zo'n klootzak vindt vaak. Ik ben gelukkig niet vaak bang voor zijn buien als ze niet aan de orde zijn. Dat is natuurlijk heerlijk omdat je dan van de goeie momenten echt kan genieten, aan de andere kant word ik er dan wel steeds door overvallen, vandaar ook mijn altijd emotionele reaktie: ik zie het niet aankomen en hij raakt me dan meteen heel diep. Als het goed is tussen ons maak ik wel regelmatig opmerkingen over zijn uitbarstingen, meestal met wat humor, ik plaag hem er een beetje mee, is natuurlijk ook wel bedoeld als een soort waarschuwing van mijn kant, dat ik er echt niet blij mee ben, daar kan hij dan ook wel tegen.
Ik denk zelf dat hij er niet aan wil werken omdat hij bang is dat het niet lukt.... klinkt dat enigzins logisch?
Ik denk zelf dat hij er niet aan wil werken omdat hij bang is dat het niet lukt.... klinkt dat enigzins logisch?
dinsdag 10 maart 2009 om 11:22
Wat Dubio schrijft, is inderdaad ook wat ik bedoelde (maar zij kan het mooier opschrijven 
) toen ik vertelde over hoe er een wisselwerking was tussen wie 'de baas' was in onze relatie. Ik voelde me verantwoordelijk voor hoe hij zich voelde en gedroeg (zoals een moeder voor haar kind), praatte zijn gedrag voortdurend goed ('hij bedoelt het niet zo, het komt door omstandigheden'). En daarbij gaf hij mij 'straf' als ik niet deed zoals hij wilde, zoals een vader zijn kind corrigeert bij ongewenst gedrag.
Als je vriend oprecht spijt heeft van zijn gedrag en zichzelf vaak een klootzak vindt, heeft hij zelf dus ook last van zijn gedrag. Er niet aan willen werken omdat hij bang is dat het niet lukt, zou voor mij onvoldoende reden zijn. Weet je zeker dat hij dat niet wil omdat hij vindt dat de oorzaak (voornamelijk) bij jou ligt? Als hij zelf inziet dat de oorzaak (grotendeels) bij hem ligt, lijkt het me mogelijk het op te lossen, maar dan nog moet hij er wel aan willen werken.
) toen ik vertelde over hoe er een wisselwerking was tussen wie 'de baas' was in onze relatie. Ik voelde me verantwoordelijk voor hoe hij zich voelde en gedroeg (zoals een moeder voor haar kind), praatte zijn gedrag voortdurend goed ('hij bedoelt het niet zo, het komt door omstandigheden'). En daarbij gaf hij mij 'straf' als ik niet deed zoals hij wilde, zoals een vader zijn kind corrigeert bij ongewenst gedrag. Als je vriend oprecht spijt heeft van zijn gedrag en zichzelf vaak een klootzak vindt, heeft hij zelf dus ook last van zijn gedrag. Er niet aan willen werken omdat hij bang is dat het niet lukt, zou voor mij onvoldoende reden zijn. Weet je zeker dat hij dat niet wil omdat hij vindt dat de oorzaak (voornamelijk) bij jou ligt? Als hij zelf inziet dat de oorzaak (grotendeels) bij hem ligt, lijkt het me mogelijk het op te lossen, maar dan nog moet hij er wel aan willen werken.
dinsdag 10 maart 2009 om 11:33
Eén ding is je niet meer afvragen waarom hij zich zo gedraagt en waarom hij geen hulp wil. Het is aan hem om als volwassen mens uit te zoeken waarom hij zo doet en te besluiten of hij hulp wil zoeken.
Jij geeft (op volwassen manier, dus niet via subtiele grapjes) aan dat jij zijn gedrag niet accepteert. Verbind er zo mogelijk consequenties aan en hou je daaraan.
Ik vind het lastig voorbeelden uit mijn eigen praktijk te vinden... ik ben dit zelf pas gaan toepassen nadat we uit elkaar zijn gegaan. Misschien kun je een voorbeeld van een situatie geven waarin je niet weet hoe je moet reageren? (Vanwege privacy kun je de details ook aanpassen).
Jij geeft (op volwassen manier, dus niet via subtiele grapjes) aan dat jij zijn gedrag niet accepteert. Verbind er zo mogelijk consequenties aan en hou je daaraan.
Ik vind het lastig voorbeelden uit mijn eigen praktijk te vinden... ik ben dit zelf pas gaan toepassen nadat we uit elkaar zijn gegaan. Misschien kun je een voorbeeld van een situatie geven waarin je niet weet hoe je moet reageren? (Vanwege privacy kun je de details ook aanpassen).
Ga in therapie!
dinsdag 10 maart 2009 om 12:02
Ik sluit me aan bij wat Dubio zegt.
Jij hebt last van zijn gedrag en dat is voldoende, of zou voldoende moeten zijn voor hem om dat gedrag niet te vertonen of weten dat hij jou er niet mee moet lastig vallen. Voor hem is therapie geen optie, pfffffffffffffffff.... o nee? Wie moet er dan in therapie? Jij soms?
Ja, daar gaat het op uitdraaien, dat jij aan jezelf gaat werken, dat jij gaat proberen om tippy toe door het leven te gaan om hem niet te ergeren en te triggeren.
Bij mij draaide mijn 'getrigger' uit op zes jaar depressie en drie pogingen tot zelfdoding omdat ik niet meer wist wat ik moest doen om hem dus niet meer te triggeren. Het was hoe dan ook mijn schuld en ik had ook zo'n man waar iedereen mee wegliep, een stoere, leuke, goedlachse, geweldige man waar menigeen jaloers op was. Je moet er alleen geen relatie mee hebben bleek.
Nu was mijn ex ook nog eens gewelddadig, dus dat is misschien niet te vergelijken met jouw vriend maar het psychologische oorlogsvoeringspel speelde hij ook met verve en ik ging aan mezelf twijfelen en als ik dacht dat ik het goed deed, zat ik er blijkbaar toch weer naast en kreeg ik weer te horen dat ik het fout deed en ging ik in de ignorestand of werd ik gekleineerd en afgefakkeld.
Je doet het nooit goed, let maar op. Nooit. Er zal altijd kritiek op je zijn, welke rol je ook speelt. Op een gegeven moment ben je alleen zo ver van je werkelijke persoonlijkheid verwijderd, geestelijk, dat het heel moeilijk is om jezelf weer terug te vinden. Je hebt uiteindelijk geen idee meer wie je bent.
Hoe leuk die man ook is Kenzal, hij is feitelijk niet leuk genoeg en al helemaal niet leuk voor jou om een relatie mee te hebben. Anders schreef je hier niet.
(f)
Jij hebt last van zijn gedrag en dat is voldoende, of zou voldoende moeten zijn voor hem om dat gedrag niet te vertonen of weten dat hij jou er niet mee moet lastig vallen. Voor hem is therapie geen optie, pfffffffffffffffff.... o nee? Wie moet er dan in therapie? Jij soms?
Ja, daar gaat het op uitdraaien, dat jij aan jezelf gaat werken, dat jij gaat proberen om tippy toe door het leven te gaan om hem niet te ergeren en te triggeren.
Bij mij draaide mijn 'getrigger' uit op zes jaar depressie en drie pogingen tot zelfdoding omdat ik niet meer wist wat ik moest doen om hem dus niet meer te triggeren. Het was hoe dan ook mijn schuld en ik had ook zo'n man waar iedereen mee wegliep, een stoere, leuke, goedlachse, geweldige man waar menigeen jaloers op was. Je moet er alleen geen relatie mee hebben bleek.
Nu was mijn ex ook nog eens gewelddadig, dus dat is misschien niet te vergelijken met jouw vriend maar het psychologische oorlogsvoeringspel speelde hij ook met verve en ik ging aan mezelf twijfelen en als ik dacht dat ik het goed deed, zat ik er blijkbaar toch weer naast en kreeg ik weer te horen dat ik het fout deed en ging ik in de ignorestand of werd ik gekleineerd en afgefakkeld.
Je doet het nooit goed, let maar op. Nooit. Er zal altijd kritiek op je zijn, welke rol je ook speelt. Op een gegeven moment ben je alleen zo ver van je werkelijke persoonlijkheid verwijderd, geestelijk, dat het heel moeilijk is om jezelf weer terug te vinden. Je hebt uiteindelijk geen idee meer wie je bent.
Hoe leuk die man ook is Kenzal, hij is feitelijk niet leuk genoeg en al helemaal niet leuk voor jou om een relatie mee te hebben. Anders schreef je hier niet.
(f)
dinsdag 10 maart 2009 om 12:07
Jeetje, moeilijk zeg. Ik begrijp heel goed dat ik me als volwassene moet gedragen (heb inmiddels ook al wat boeken gelezen over dit soort relaties), maar mijn zwakte is dat mijn eerste reaktie altijd emotioneel is. Vergelijk het met iemand die onverwachts een schop krijgt, die zegt ook eerst au. Pas later bedenk ik me dan dat die primaire reaktie juist niet goed is, dan heeft hij al gezien dat hij me geraakt heeft en borduurt daar op voort en omdat ik op dat moment pijn heb is de volwassene in mij even ver te zoeken. Op het moment dat ik die weer gevonden heb is de situatie meestal al geescaleerd....
Hem als een volwassene behandelen vind ik ook heel moeilijk, omdat ik gewoon kwaad op hem ben en dat dan ook wil laten merken. Ik heb verdorie al kleine kinderen gehad!! Omdat ik op de goeie dagen mijn opgekropte woede niet kwijt kan, gebruik ik de crisismomenten wel eens om dat te ventileren.
Jullie zien het, geen beste basis om me volwassen te kunnen gedragen!
Hem als een volwassene behandelen vind ik ook heel moeilijk, omdat ik gewoon kwaad op hem ben en dat dan ook wil laten merken. Ik heb verdorie al kleine kinderen gehad!! Omdat ik op de goeie dagen mijn opgekropte woede niet kwijt kan, gebruik ik de crisismomenten wel eens om dat te ventileren.
Jullie zien het, geen beste basis om me volwassen te kunnen gedragen!
dinsdag 10 maart 2009 om 12:13
Spijker op z'n kop Eleonora! Wat ik echter nog steeds niet begrijp is dat hij in zijn vorige relatie deze problemen niet had. Dat wil toch zeggen dat ik met mijn gedrag of persoonlijkheid iets bij hem trigger. Dat is ook een van de redenen dat hij de schuld bij mij ziet, want bij zijn ex had hij dit niet. Nu snap ik best dat ik ben zoals ik ben, maar dit is wel iets waar ik vaak over pieker. Hij kan dus prima een hele leuke relatie hebben, alleen niet met mij??
dinsdag 10 maart 2009 om 12:15
Toch is het enige wat je kunt doen hem zeggen dat je zijn gedrag niet meer accepteert en dat vervolgens ook niet meer doen. Het is mooi geweest. Hij kan hulp zoeken, voor zíjn probleem wat hij overduidelijk heeft. Jij bent niet zijn moeder en ook niet zijn therapeut en zeker niet zijn voetveeg.
Als je wil dat deze relatie uberhaupt toekomst heeft dan moet je wel paal en perk stellen. Jij bent de enige die dat kan, aangezien jij degene bent die met het voorgenoemde gedrag geconfronteerd wordt.
Als je wil dat deze relatie uberhaupt toekomst heeft dan moet je wel paal en perk stellen. Jij bent de enige die dat kan, aangezien jij degene bent die met het voorgenoemde gedrag geconfronteerd wordt.
dinsdag 10 maart 2009 om 12:19
quote:kenzal schreef op 10 maart 2009 @ 12:13:
Spijker op z'n kop Eleonora! Wat ik echter nog steeds niet begrijp is dat hij in zijn vorige relatie deze problemen niet had. Dat wil toch zeggen dat ik met mijn gedrag of persoonlijkheid iets bij hem trigger. Dat is ook een van de redenen dat hij de schuld bij mij ziet, want bij zijn ex had hij dit niet. Nu snap ik best dat ik ben zoals ik ben, maar dit is wel iets waar ik vaak over pieker. Hij kan dus prima een hele leuke relatie hebben, alleen niet met mij??
Ken jij zijn exen?
Spreek je ze weleens?
Er is niks makkelijkers dan zeggen dat het probleem bij jou ligt en dat dat nooit eerder voorkwam in andere relaties natuurlijk.
De aanval is de beste verdediging en alles is er op geënt om te zorgen dat jij de schuld van conflicten op je neemt en dat jij aan jezelf gaat twijfelen. Dat is een mechanisme wat bij hem automatisch in werking wordt gesteld als er problemen zijn. Vandaar ook dat hij juist wél therapie zou moeten hebben. Zie je dat zelf ook in? Het is namelijk zíjn probleem wat hij tot jouw probleem maakt.
Spijker op z'n kop Eleonora! Wat ik echter nog steeds niet begrijp is dat hij in zijn vorige relatie deze problemen niet had. Dat wil toch zeggen dat ik met mijn gedrag of persoonlijkheid iets bij hem trigger. Dat is ook een van de redenen dat hij de schuld bij mij ziet, want bij zijn ex had hij dit niet. Nu snap ik best dat ik ben zoals ik ben, maar dit is wel iets waar ik vaak over pieker. Hij kan dus prima een hele leuke relatie hebben, alleen niet met mij??
Ken jij zijn exen?
Spreek je ze weleens?
Er is niks makkelijkers dan zeggen dat het probleem bij jou ligt en dat dat nooit eerder voorkwam in andere relaties natuurlijk.
De aanval is de beste verdediging en alles is er op geënt om te zorgen dat jij de schuld van conflicten op je neemt en dat jij aan jezelf gaat twijfelen. Dat is een mechanisme wat bij hem automatisch in werking wordt gesteld als er problemen zijn. Vandaar ook dat hij juist wél therapie zou moeten hebben. Zie je dat zelf ook in? Het is namelijk zíjn probleem wat hij tot jouw probleem maakt.
dinsdag 10 maart 2009 om 12:20
ja Eleonora, ik ben de enige die paal en perk kan stellen, maar hoe??? We zijn een keer een week uit elkaar geweest, ik werd letterlijk gek van mezelf, functioneerde niet meer en was bereid alles te doen om het maar weer goed te krijgen. Hij houdt altijd langer vol dan ik, al zal hem dat ook best wel moeite kosten, maar hij heeft die discipline blijkbaar, waardoor ik dus weer degene ben die buigt.
En dat wil ik dus niet meer: ik wil zonder hem en zijn aandacht en liefde kunnen zodat ik het waar kan maken als ik zeg dat ik zijn gedrag niet accepteer.
En dat wil ik dus niet meer: ik wil zonder hem en zijn aandacht en liefde kunnen zodat ik het waar kan maken als ik zeg dat ik zijn gedrag niet accepteer.
dinsdag 10 maart 2009 om 12:22
dinsdag 10 maart 2009 om 12:28
Hoe weet je zeker dat hij dit probleem bij zijn ex niet had? Zegt hij dat of ken je haar zelf? En ook al ken je haar zelf, dan nog kan het zijn dat zij het niet dusdanig als een probleem heeft ervaren als jij nu doet (oogkleppen...). Of misschien was zij echt wel zo volgzaam dat zij zich van nature helemaal voegde naar hem en daar gelukkig mee was, dat kan ook. In die zin ligt het misschien echt wel aan jou dat jullie die problemen nu wel hebben, jij ervaart het wel als een probleem als iemand je negeert en drama maakt om niks, een ander neemt daar misschien wel genoegen mee. 't Is maar net wat je wilt natuurlijk. Feit is dat jij méér wilt uit je relatie: respect, begrip, een normale manier van omgaan met elkaar. En dat is niets teveel gevraagd.
Wat je zegt, dat hij blijkbaar wel een goede relatie kan hebben, alleen niet met jou.. dat geldt toch ook voor jou? Jij zou vast ook wel een goede relatie kunnen hebben. Alleen niet met hem zoals hij nu doet.
Wat je zegt, dat hij blijkbaar wel een goede relatie kan hebben, alleen niet met jou.. dat geldt toch ook voor jou? Jij zou vast ook wel een goede relatie kunnen hebben. Alleen niet met hem zoals hij nu doet.
