hij of ik?

Dag allemaal, ik kom met iets wat iedereen af zal keuren en waar ik eigenlijk zelf t antwoord ook wel op weet, maar ik wil gewoon even horen wat jullie erover te zeggen hebben.

Ik heb nu bijna een jaar een relatie met iemand die getrouwd is. Hij heeft alles op een rijtje alleen de intimiteit met zn vrouw is weg. Daardoor werd hij verliefd op mij. Ik ben niet op zoek gegaan naar hem, als hij het erbij had gelaten was er nooit een relatie geweest tussen ons. Hij hield aan totdat ik toegaf zeg maar. Ik wilde het uiteindelijk ook wel, omdat ik weer sinds lange tijd verliefd wilde zijn, en hij me gewoon op handen droeg. Het feit dat hij getrouwd was hield me dus niet tegen (fout, ik weet het). Maar zoals het altijd gaat, op een gegeven moment zit je er te diep in en kom je er niet meer uit. Ik ben nu dus al een half jaar een innerlijke tweestrijd aan het voeren. Blijf ik of ga ik. Ik heb het meerdere malen uit proberen te maken, maar of ik belde een dag erna weer, of hij. Zo houden we het zeg maar 'warm'. Nu is het zo, dat ik door deze tweestrijd, en doordat ik weet dat ik fout bezig ben (en hij ook) mezelf niet ben en soms ken. Ik ben continu met deze relatie bezig, geeft hij nu wel om me, of is het hem alleen om de sex te doen (wat ik niet denk, maar meer dan sex en bellen kunnen we niet doen omdat hij zowat geen vrije tijd heeft). En ja, met iemand die nooit de jouwe zal worden is de sex super toch...? Zo blijf ik in hetzelfde cirkeltje ronddraaien. Hij is de rust zelve, want hij heeft alles (en meer) wat hij nodig heeft in zijn leven. En ik zit maar met mezelf in de knoop, door hem soms weer teveel te claimen vanuit onzekerheid (als ie echt van me hield, had ie meer tijd vrijgemaakt), boosheid (een man die vrijgezel was, daar had ik het mekaar te weinig zien namelijk nooit van gepikt, van hem moet ik het wel pikken, dus voel me een zwak en een simpel iemand terwijl ik dat niet ben). Zo lijk ik altijd degene die het niet aankan, of die niet sterk is, en dat zegt hij dan ook als ik weer eens het gevoel heb dat hij egoistisch bezig is door mij te weinig aandacht te geven. Zo legt hij het steeds bij mij neer. Ik heb mezelf dus al verboden mijn gevoelens niet meer via sms of mailtjes aan hem te sturen want ik kom gewoon over als een dom wijf, en dat ben ik niet. Straks krijgt hij nog een hekel aan me omdat ik niet degene ben die hij leert kennen door deze hele situatie. Daardoor loop ik ook de hele tijd op eieren en lees smsjes en mails 3x over voordat ik m stuur, om maar te voorkomen dat ik dom of gretig overkom. En soms glipt er vanuit mn eerlijke gevoel weleens 1 doorheen dat ik achteraf mezelf wel voor mn kop kan slaan dat ik dat heb gezegd.

Ik weet dat iedereen zal zeggen dump hem hij is je niet waard, maar iets in me klampt zich zo aan hem vast dat het gewoon zo moeilijk is om hem de dag erop niet te bellen of te mailen. Een belletje is namelijk zo makkelijk om te doen. Maar ik wil ook niet wachten tot er een ander voorbij komt die me bij hem weg laat gaan. Dat vind ik helemaal ordinair. Als ik bij hem wegga ga ik omdat ik dat zelf wil. En kan.

Ik weet dat er nooit meer in zal zitten dan dit, en dat is reden genoeg om ermee te kappen. Ja, ik ben meer waard dan dit. Maar waarom doe ik het dan niet??? Ik houd mezelf voor de gek door mezelf te laten focussen op wat ik wel heb (ook al is t weinig) ipv op wat ik niet heb. Want als ik ga nadenken over wat ik allemaal niet heb in deze relatie wordt ik zo boos, en dat reageer ik weer op hem af. Hij neemt me volgens mij ook niet meer serieus want ik ben zo vaak boos geworden, en toch gebleven. Ik moet echt bij hem weg, voordat ik dit helemaal ga verliezen van hem.



Ik hoop niet dat jullie over me gaan oordelen, ik was ook iemand die zei dat ik dat nooit zou doen, en zie hier...het gebeurt toch, door omstandigheden waar ik op dat moment mee leefde zei ik ja tegen iets (iemand) waar ik nu spijt van heb.

ja hij belde me weer op mijn werk, dat ik hem heb verstrikt en kapot heb gemaakt, dat ik geduld had moeten hebben dat we dan weer veel zouden gaan ondernemen.

ik zei als je zoveel om me blijkt te geven waarom gaf je me dan niet wat ik wilde. antwoord was dat ik geduld moest hebben.

en als laatste zei hij weer, als me vandaag wat overkomt, want niks kan me meer schelen, dan komt dat alleen maar door jou!

moet ik nu zeggen dat ie voor mij moet kiezen aangezien hij zoveel van me houdt? ik kan dat niet. dan lijkt dit net een vooropgezet plan ofzo!

dat ik m niet voorgelogen heb, dat als ie zo van me houdt mij had moeten geven wat ik wilde.



nee ik heb niet gezegd bel me niet meer ofzo



kan ik toch niet, hij zegt dat hij zich wat aan gaat doen. hij zegt zeg me dat je een grapje maakt!



straks doet ie echt iets