Zwanger
alle pijlers
Al langer in de MMM
zondag 11 november 2018 om 13:06
Hoi Allemaal,
Eerder schreef ik in een topic met andere dames die in de MMM molen zitten. In die topics zitten ook vaak dames die pas aan het begin van een traject zitten, of er binnenkort mee starten. Inmiddels zijn wij dik 2,5 jaar onderweg en ik zou het fijn vinden om in een klein groepje te praten met andere dames die al wat langer bezig zijn met hun kinderwens. Ik merk dat ik na 2.5 jaar dingen anders ervaar dan aan het begin van een traject. Zelf ben ik vrij nuchter, maar vind het fijn ervaringen te delen en soms wat te kunnen (na)vragen.
Wie schrijven er mee:
Tijdelijk uit de tabel gehaald i.v.m. lang niet meeschrijven. Dames, laat het gerust weten als jullie wel weer willen meeschrijven! Van harte welkom!
Eerder schreef ik in een topic met andere dames die in de MMM molen zitten. In die topics zitten ook vaak dames die pas aan het begin van een traject zitten, of er binnenkort mee starten. Inmiddels zijn wij dik 2,5 jaar onderweg en ik zou het fijn vinden om in een klein groepje te praten met andere dames die al wat langer bezig zijn met hun kinderwens. Ik merk dat ik na 2.5 jaar dingen anders ervaar dan aan het begin van een traject. Zelf ben ik vrij nuchter, maar vind het fijn ervaringen te delen en soms wat te kunnen (na)vragen.
Wie schrijven er mee:
| Naam | Leeftijd | Kindje | Bezig sinds | Doet nu | Wacht op |
|---|---|---|---|---|---|
| Botanietje | 35-34 | 1 | 08-2014 | Ovulatie Inductie (letrozol) | - |
| ArcticFox | 27-37 | 1 | ? | Ovulatie Inductie | - |
| DaisyLiz | 28-29 | eerste kindje overleden | 12-2014 | IVF | - |
| Pergamon | 34-41 | 1 | 04-2016 | Ovulatie Inductie | - |
| Saartje26 | 28-33 | 1 | 03-2016 | ICSI | - |
| Redcurlz | 34-37 | 1 | 9-2016 | IUI | - |
Tijdelijk uit de tabel gehaald i.v.m. lang niet meeschrijven. Dames, laat het gerust weten als jullie wel weer willen meeschrijven! Van harte welkom!
| Irish_W_W | 36-43 | 1 | 10-2016 | 3x IUI | - |
pergamon wijzigde dit bericht op 28-03-2019 10:48
48.31% gewijzigd
maandag 18 februari 2019 om 19:03
maandag 18 februari 2019 om 21:01
Jeetje Saar, dubbel klote. Nierbekkenontsteking kan zoveel pijn doen.
Veel beterschap gewenst.@Pergamon: Zo ontmoedigend, dat soort dingen.
Hoeveel dagen nog tot je NOD?@Arcticfox: fijn, er even tussenuit! Wij gaan binnenkort ook een paar dagen weg met z'n tweeën, hebben er allebei zoveel zin in. Even met iets heel anders bezig zijn.
@Daisyliz: balen dat de ovulatie zo laat wachten! Heeft dat nog invloed op de timing van je nieuwe terugplaatsing? Ik weet daar niet zoveel van.
Hier ook nog op de eisprong aan het wachten, dag 19 nu. Man is vandaag teruggekomen uit het buitenland, dus ik ben deze keer wel blij dat het niet kwam.
Je moet niet alles geloven wat je denkt
dinsdag 19 februari 2019 om 09:56
Pfffff, zo naar dat wachten steeds!DaisyLiz schreef: ↑18-02-2019 11:11Verdorie Pergamon
Hier gaat het ook nog niet echt lekker. Vorige week een positieve ovulatie test, maar uit ervaring wist ik dat er nog een echte knaller moest komen. En die kwam niet. Nu net toch nog een test gedaan en die was weer positief. Dus heb nog geen eisprong gehad. Hopelijk komt het alsnog snel. Dag 23 nu.
Beterschap! Zó pijnlijk een nierbekkenontsteking!
botanietje schreef: ↑18-02-2019 21:01@Pergamon: Zo ontmoedigend, dat soort dingen.
Hier ook nog op de eisprong aan het wachten, dag 19 nu. Man is vandaag teruggekomen uit het buitenland, dus ik ben deze keer wel blij dat het niet kwam.
NOD is zaterdag , maar mijn pre-menstruele klachten spelen altijd vanaf een dag of 5 daarvoor. Precies volgens het boekje dus eigenlijk, alleen niet wat ik had gehoopt. Ik ga nog wel een keer naar de acupunctuur vandaag. Lekker relaxen kan nooit kwaad.
Fijn dat man weer terug is! Hopelijk komt de eisprong nu snel
Wij gaan over 2 weken op wintersport. Er gaan enkele kennissen mee. De bedoeling was ook met vrouwen maar, ik ben uiteindelijk de enige vrouw in het gezelschap en de enige geheelonthouder. Dat wordt nog wat
Ach, hele dagen buiten zijn en bewegen is altijd lekker.
dinsdag 19 februari 2019 om 09:57
Saartje he gatsie, jij ook een rotbericht. Sterkte meis 
Pergamon hoe is het nu met jou? Is het al doorgezet?
Botanietje fijn dat je man op tijd thuis is voor eisprong! Dat mijn ovulatie laat is, wat overigens bij mij helaas heel normaal is, heeft in principe geen invloed omdat dit een wachtmaand is. Er was geen plek in het ziekenhuis dus ik moest een cyclus overslaan. Zodra ik ongesteld ben, mag ik bellen. Ik sta op de lijst voor een terugplaatsing in maart dus dat moet ik wel redden...
Acrtic op hoeveel dpo zit je nu?
Pergamon hoe is het nu met jou? Is het al doorgezet?
Botanietje fijn dat je man op tijd thuis is voor eisprong! Dat mijn ovulatie laat is, wat overigens bij mij helaas heel normaal is, heeft in principe geen invloed omdat dit een wachtmaand is. Er was geen plek in het ziekenhuis dus ik moest een cyclus overslaan. Zodra ik ongesteld ben, mag ik bellen. Ik sta op de lijst voor een terugplaatsing in maart dus dat moet ik wel redden...
Acrtic op hoeveel dpo zit je nu?
woensdag 20 februari 2019 om 09:18
Haha, dat had ik de laatste keer ook! Straks mag ik weer.
Top dat het zo ontspannend voor je werkt. Net echo gehad en zag er mooi uit: bms was 8,3 mm en een follikel van 21 mm!
Die heeft braaf gewacht tot mijn man weer thuis was, daar ben ik superblij mee. Werk aan de winkel dus!Ik kwam trouwens voor het eerst mensen tegen op de poli die ik (vaag) ken. Hebben jullie dat ook wel eens gehad? Ik heb ze vriendelijk gegroet en ben weer gegaan. Zaten vast niet te wachten op een ‘Zooo luitjes, wat brengt jullie hier?’ Ik kom ze wel geregeld tegen (buiten het ziekenhuis dan). Ik heb nooit een geheim gemaakt van mijn traject maar dat geldt natuurlijk niet voor iedereen. Misschien volstaat een samenzweerdig/begripvol knikje?
Je moet niet alles geloven wat je denkt
woensdag 20 februari 2019 om 18:18
botanietje schreef: ↑20-02-2019 09:18Haha, dat had ik de laatste keer ook! Straks mag ik weer.
Net echo gehad en zag er mooi uit: bms was 8,3 mm en een follikel van 21 mm!
Ik kwam trouwens voor het eerst mensen tegen op de poli die ik (vaag) ken. Hebben jullie dat ook wel eens gehad? Ik heb ze vriendelijk gegroet en ben weer gegaan. Zaten vast niet te wachten op een ‘Zooo luitjes, wat brengt jullie hier?’ Ik kom ze wel geregeld tegen (buiten het ziekenhuis dan). Ik heb nooit een geheim gemaakt van mijn traject maar dat geldt natuurlijk niet voor iedereen. Misschien volstaat een samenzweerdig/begripvol knikje?
Whoooooo!! Succes deze dagen!!
Ik ben niet eerder bekenden tegengekomen. Ik ben nogal een flapuit, dus dikke kans dat ik er een 'heeee jullie ook hier!' uitknal. Begrijpende knikje lijkt me voor alle partijen de prettigste oplossing.
Arcticfox1 schreef: ↑20-02-2019 11:19Ik zit hier even in een dip
Zusje heeft maandag een huis gekocht en ik zie nu al helemaal voor mij dat ook zij eerder aan de beurt is dan ik
Ahh kut is dat.
Ik ken dat gevoel helaas maar al te goed. Morgen mag ik weer naar maatschappelijk werk. Vind het echt fijn, hopelijk krijg ik wat druk van de ketel. Werd vanacht wakker omdat ik zelfs in mijn droom zo vreselijk intens verdrietig was. Zus had net haar kindje, ik kon alleen maar huilen en iedereen was blij en ik kon nergens terecht. Niet echt tof wakker worden.
donderdag 21 februari 2019 om 13:09
Oh mensen wat ben ik blij met de maatschappelijk werker van ‘mijn’ afdeling. Zo’n goed gesprek gehad net, met mega goede handvatten! Soms ook confronterend (ik zit in een rouwproces blijkt nu), soms hoopgevend. Zo sprak ze over de mogelijkheden die er zijn om mij te begeleiden met de PTSS als ik zwanger wordt. Ik kan een speciaal traject in, waarvoor ook maar meteen een aantekening in mijn dossier is gezet. Op de een of andere manier vond ik dat zo hoopgevend, dat er nog zoveel kansen zijn en hoop is, dat was ik de laatste dagen even kwijt. Het geeft me echt weer nieuwe hoop. Ook voor de situatie met zusje had ze hele goede tips. Kan het iedereen aanraden om als je ergens mee zit met zo iemand te gaan praten.
donderdag 21 februari 2019 om 17:10
Ah top, wat super dat ze zo'n goede maatschappelijk werker hebben die je het wat zonniger doet inzien. Fijn ook dat ze bij zwangerschap ook kunnen begeleiden, had ik nog niet aan gedacht maar het is wel goed. Bij mijn eerste zwangerschap, herinner ik me nu, kreeg ik ineens ook de zenuwen: Oh nee, straks komt er een bevalling en dan willen ze vast een infuus in me stoppen! Help! En steeds bloedprikken voor van alles en nog wat, oh jee oh jee! (goed om te weten dat daar überhaupt begeleiding in mogelijk is, als ik erover nadenk).Pergamon schreef: ↑21-02-2019 13:09Oh mensen wat ben ik blij met de maatschappelijk werker van ‘mijn’ afdeling. Zo’n goed gesprek gehad net, met mega goede handvatten! Soms ook confronterend (ik zit in een rouwproces blijkt nu), soms hoopgevend. Zo sprak ze over de mogelijkheden die er zijn om mij te begeleiden met de PTSS als ik zwanger wordt. Ik kan een speciaal traject in, waarvoor ook maar meteen een aantekening in mijn dossier is gezet. Op de een of andere manier vond ik dat zo hoopgevend, dat er nog zoveel kansen zijn en hoop is, dat was ik de laatste dagen even kwijt. Het geeft me echt weer nieuwe hoop. Ook voor de situatie met zusje had ze hele goede tips. Kan het iedereen aanraden om als je ergens mee zit met zo iemand te gaan praten.
Mag ik vragen (je hoeft niet te antwoorden hoor) waar dat rouwproces hem precies inzit? Ik bedoel, er zijn in dit traject zoveel 'normale' dingen waar je afscheid van neemt in het zwanger worden, van ideeën en verwachtingen. Zelfs als je uiteindelijk wel zwanger wordt en blijft. Maar misschien is het bij jou weer iets anders?
@ Arcticfox: zulke gedachten kunnen heel naar zijn.
Nu is het een huis en hopelijk blijft het even bij een huis. Maar ik snap dat je in deze situatie wantrouwig (misschien niet helemaal het juiste woord) staat tegenover zulke stappen in haar leven. Weet je hoe je zusje hierin staat?
Je moet niet alles geloven wat je denkt
donderdag 21 februari 2019 om 17:44
Het traject wat ik dan in zal gaan is voor dames die (om welke reden dan ook) meer begeleiding nodig hebben bij een zwangerschap. Ik kom dan niet onder controle bij een verloskundige, maar blijf in het ziekenhuis waarbij er ook begeleiding is ter voorbereiding op de bevalling.
Over het rouwproces:
Ik begreep eerder nooit waarom je kon besluiten te stoppen met een traject. Ja, vanwege leeftijd of "uitbehandeld", maar niet omdat het gewoon 'genoeg' is. Afgelopen week voelde ik opeens dat ik dat wel zou kunnen. Stoppen omdat het 'genoeg' is. Daar schrok ik van, maar ergens geeft het ook ruimte. Daar hebben we het over gehad en zij legde toen uit dat we al in een rouwproces zitten, waarbij we in hele kleine (en soms onmerkbare stapjes) al afscheid nemen van onze droom. Het 'zwarte gat' wat ik "verwacht" bij het stoppen-moment, dat het niet de grand canyon is die ik had bedacht. Omdat je al van zoveel afscheid hebt genomen. Schijnbaar is er heel vaak een 'piek' in dit soort rouw-proces-emoties aan het begin van een nieuw traject. Want een nieuw traject geeft hoop, en dan lukt het aan het begin niet, en dan *boem* neem je weer van een stukje afscheid. Ik vond dat heel verhelderend.
Over het rouwproces:
Ik begreep eerder nooit waarom je kon besluiten te stoppen met een traject. Ja, vanwege leeftijd of "uitbehandeld", maar niet omdat het gewoon 'genoeg' is. Afgelopen week voelde ik opeens dat ik dat wel zou kunnen. Stoppen omdat het 'genoeg' is. Daar schrok ik van, maar ergens geeft het ook ruimte. Daar hebben we het over gehad en zij legde toen uit dat we al in een rouwproces zitten, waarbij we in hele kleine (en soms onmerkbare stapjes) al afscheid nemen van onze droom. Het 'zwarte gat' wat ik "verwacht" bij het stoppen-moment, dat het niet de grand canyon is die ik had bedacht. Omdat je al van zoveel afscheid hebt genomen. Schijnbaar is er heel vaak een 'piek' in dit soort rouw-proces-emoties aan het begin van een nieuw traject. Want een nieuw traject geeft hoop, en dan lukt het aan het begin niet, en dan *boem* neem je weer van een stukje afscheid. Ik vond dat heel verhelderend.
vrijdag 22 februari 2019 om 10:05
vrijdag 22 februari 2019 om 13:21
Ik begrijp je wel hoor Arctic. Ik had dit ook heel erg met mijn beste vriendin. Ik wíst dat het er een keer van ging komen en zag er zo tegenop. En uiteindelijk gebeurde het ook en was het ontzettend kut. Maar achteraf vind ik het stom van mezelf dat ik me al maanden daarvoor kwelde met die gedachten. Maarja, hou ze maar eens tegen. Ik merk dat ik het nu soms weer heb, dat ik denk: ze heeft vast nog eerder een 2e dan dat ik zwanger ben. Maar ik probeer er niet teveel aan te denken. Want ik heb er toch geen invloed op. We'll cross that bridge when we get there... En ik hoop gewoon dat wij allemaal nu als eerste aan de beurt zijn!
Pergamon heeft het bij jou al doorgezet? Ik hoop het niet meis...
Botanietje is je eisprong al geweest, denk je?
Hier: ik begin een beetje ongeduldig te worden... cyclusdag 28 en ik ben er niet van overtuigd dat ik een eisprong heb gehad. Ik wil door... ggrrr! Maarja, het komt vanzelf.
Ik heb vandaag ook ineens weer zo'n verdrietige dag, ik moet heel veel aan mijn zoontje denken. Het gemis voelt vandaag, geen idee waarom, weer even zo ontzettend intens...
Pergamon heeft het bij jou al doorgezet? Ik hoop het niet meis...
Botanietje is je eisprong al geweest, denk je?
Hier: ik begin een beetje ongeduldig te worden... cyclusdag 28 en ik ben er niet van overtuigd dat ik een eisprong heb gehad. Ik wil door... ggrrr! Maarja, het komt vanzelf.
Ik heb vandaag ook ineens weer zo'n verdrietige dag, ik moet heel veel aan mijn zoontje denken. Het gemis voelt vandaag, geen idee waarom, weer even zo ontzettend intens...
vrijdag 22 februari 2019 om 15:31
Arcticfox1 schreef: ↑22-02-2019 10:05
Ik weet niet hoe mijn zusje er nu instaat maar ik zie alles een beetje somber in de laatste tijd.
Zo wil graag een ander baan, maar voor dit traject moet ik minimaal drie keer per maand naar het ziekenhuis. Welke werkgever zit daar op te wachten
Hm ja, klote als alles on hold lijkt te staan door het proces. Ben je daardoor ook niet actief op zoek of kijk je wel om je heen? Ik weet natuurlijk niet wat voor soort werk je doet en hoeveel flexibiliteit dat geeft. Ik bedoel, een leerkracht moet zich beduidend strakker aan een urenschema houden dan, zeg, een software-ontwerper. Ik neem aan dat dat voor jouw soort werk belangrijk is?
DaisyLiz schreef: ↑22-02-2019 13:21
Botanietje is je eisprong al geweest, denk je?
Hier: ik begin een beetje ongeduldig te worden... cyclusdag 28 en ik ben er niet van overtuigd dat ik een eisprong heb gehad. Ik wil door... ggrrr! Maarja, het komt vanzelf.
Ik heb vandaag ook ineens weer zo'n verdrietige dag, ik moet heel veel aan mijn zoontje denken. Het gemis voelt vandaag, geen idee waarom, weer even zo ontzettend intens...
Wat verdrietig, Daisyliz. Het lijkt me zo heftig wat je hebt meegemaakt.En ergerlijk om nu niet te weten of je eisprong geweest is! Weet je toevallig ook niet wat je basistemperatuur is in de luteale fase, zodat je een keer 's ochtends kunt checken?
Na de echo van woensdag is mijn temperatuur weer omhoog gevlogen, duidelijk wordt het hier niet. Dus ik zit weer op het wachtbankje. Vanaf woensdag heb ik een week vakantie en gaan we even weg, dus hopelijk kan ik het een (klein) beetje laten waaien.
Oh jeetje, dat zou rap zijn. Hoop dat het niet heeft doorgezet?
Ik vond je toelichting over het rouwproces erg mooi en ook herkenbaar. Zelf weet ik nog niet wat 'genoeg' is. Dat ik nu denk 'oh, maar die behandeling gaat me te ver' wil niet zeggen dat ik er ook zo over denk als ik daadwerkelijk voor die beslissing kom te staan. Wil ik alles gedaan hebben wat mogelijk is, of alles wat ík aankan? Ik vind het vooralsnog een beangstigend idee om te zeggen: ik ben klaar met die ziekenhuizen (en pillen, testen, thermometers, geplande seks, nerveuze NOD's, etc.), ik wil mijn gewone leven terug. Toch bang voor dat zwarte gat, denk ik. Nou ja, we zullen zien hoe het loopt.
@Saartje: hoe is het nu met je? Slaan de antibiotica aan, zijn de koorts en pijn gezakt?
Je moet niet alles geloven wat je denkt
vrijdag 22 februari 2019 om 16:29
Helaas echt volle bak ongesteld hier, inclusief doorlekken op werk.
Opmerkelijk genoeg voel ik me prima. Het gesprek heeft me gisteren echt goed gedaan en savonds zei mijn vriend 'het is niet Of je zwanger wordt maar WANNEER je zwanger wordt'. We gaan dus vol positiviteit de nieuwe ronde in!
voor iedereen die 'm nodig heeft. Zo klote die dagen dat niks wil en alles zo verdrietig is.
Opmerkelijk genoeg voel ik me prima. Het gesprek heeft me gisteren echt goed gedaan en savonds zei mijn vriend 'het is niet Of je zwanger wordt maar WANNEER je zwanger wordt'. We gaan dus vol positiviteit de nieuwe ronde in!
voor iedereen die 'm nodig heeft. Zo klote die dagen dat niks wil en alles zo verdrietig is.
vrijdag 22 februari 2019 om 18:10
Ik werk nu op een klantcontact/service afdeling binnen een zorginstelling.
Afgelopen zomer zijn er behoorlijk wat veranderingen doorgevoerd waardoor deze baan nu echt het leven uit mij zuigt. Maar ze zijn wel heel flexibel wat betreft mijn traject
Ik wil graag een soortgelijke functie ergens anders of misschien terug de kinderopvang in.
Ik ben het soms ook zat dat mijn hierdoor on hold lijkt te staan. Tegelijkertijd ben ik er nog niet aan toe om te stoppen
Ik ben nu wel aan het rondkijken voor anders werk. Maar het traject of een zwangerschap is niet echt uitnodigend voor een werkgever ben ik bang
Afgelopen zomer zijn er behoorlijk wat veranderingen doorgevoerd waardoor deze baan nu echt het leven uit mij zuigt. Maar ze zijn wel heel flexibel wat betreft mijn traject
Ik wil graag een soortgelijke functie ergens anders of misschien terug de kinderopvang in.
Ik ben het soms ook zat dat mijn hierdoor on hold lijkt te staan. Tegelijkertijd ben ik er nog niet aan toe om te stoppen
Ik ben nu wel aan het rondkijken voor anders werk. Maar het traject of een zwangerschap is niet echt uitnodigend voor een werkgever ben ik bang
vrijdag 22 februari 2019 om 18:26
Ik noem het bij sollicitaties niet. Ze mogen er ook niet naar vragen. Ik houd er wel rekening mee (bijvoorbeeld reistijd. Ik ga niet meer een dik uur enkele reis doen), maar ik laat me niet tegenhouden. Ze krijgen er een hele leuke, enthousiaste werknemer voor terug, dus die paar uur die ik graag flexibel wil indelen moet maar kunnen. (Tenzij je docent bent ofzo, dan kan dat natuurlijk niet). Kortom: laat je niet tegenhouden. Bij alle dames in de vruchtbare leeftijd weten ze dat het kan gebeuren. Bij ons weten ze in elk geval dat we er niet 3 in 3 jaar uitwerpen en dus praktisch een jaar met verlof zijn, chronisch kolven en ouderschapsverlof inzetten. Dan zijn wij toch veel handiger om te hebben? (Oke oke ik wil ook liever het chronisch kolven, maar ik probeer er wat positiefs van te maken zeg maar)
maandag 25 februari 2019 om 09:33
Even een update van mij! Wat een lieve reacties van jullie allemaal.
Ik ben inmiddels bezig met de tweede antibiotica kuur omdat de eerste niet aansloeg, deze slaat gelukkig wel aan!
Ik ben afgelopen woensdag ook weer in het ziekenhuis geweest en de cyste was weg en alles zag er rustig uit!
Nu alweer bezig met spuiten, gonal 225EH en de cetrotide weer. Merk wel nu al dat de vreselijke vermoeidheid er weer is. Voel me soms net een bejaarde en dat is lastig. Ga morgen weer voorzichtig beginnen met werken. Begin met 4 dagen i.p.v. 8. Hopelijk hou ik het goed vol!
Woensdag heb ik een controle echo en dat vind ik wel echt heel spannend. Vooral omdat er de vorige keer niks zat.
Pergamon wat balen dat je ongesteld bent geworden zeg. Dat van dag rouwproces vond ik wel “mooi” om te lezen vind het herkenbaar.
Soms wanneer ik die spuiten weer aan het zetten ben en alle blauwe plekken op mijn buik zie dan denk ik wel eens, wil ik dit nog wel. Maar stoppen is nu echt nog geen optie.
Ik vind het traject wel zwaar, alle teleurstellingen steeds maar weer, niks loopt zoals ik het bedacht had. En dan alle bijwerkingen van de medicijnen.
Arcticfox, wat je zegt over dat je leven on hold staat voel ik ook heel erg. Ik wil eigenlijk wel een andere baan maar het voelt nu alsof ik vast zit.
Botanietje ik ben nog nooit bekende tegen gekomen. Ik denk wel dat ik ook gewoon zou groeten en door zou lopen.
Wat fijn dat die follikel gewacht heeft tot je man weer thuis was!! Lekker om er even tussenuit te gaan woensdag, geniet ervan!
Daisyliz, wat jij hebt meegemaakt lijkt me zo vreselijk. Heb er geen woorden voor.
En wat naar dat je nu je eisprong niet hebt opgespoord. Knuffel voor jou!
Ik ben inmiddels bezig met de tweede antibiotica kuur omdat de eerste niet aansloeg, deze slaat gelukkig wel aan!
Ik ben afgelopen woensdag ook weer in het ziekenhuis geweest en de cyste was weg en alles zag er rustig uit!
Nu alweer bezig met spuiten, gonal 225EH en de cetrotide weer. Merk wel nu al dat de vreselijke vermoeidheid er weer is. Voel me soms net een bejaarde en dat is lastig. Ga morgen weer voorzichtig beginnen met werken. Begin met 4 dagen i.p.v. 8. Hopelijk hou ik het goed vol!
Woensdag heb ik een controle echo en dat vind ik wel echt heel spannend. Vooral omdat er de vorige keer niks zat.
Pergamon wat balen dat je ongesteld bent geworden zeg. Dat van dag rouwproces vond ik wel “mooi” om te lezen vind het herkenbaar.
Soms wanneer ik die spuiten weer aan het zetten ben en alle blauwe plekken op mijn buik zie dan denk ik wel eens, wil ik dit nog wel. Maar stoppen is nu echt nog geen optie.
Ik vind het traject wel zwaar, alle teleurstellingen steeds maar weer, niks loopt zoals ik het bedacht had. En dan alle bijwerkingen van de medicijnen.
Arcticfox, wat je zegt over dat je leven on hold staat voel ik ook heel erg. Ik wil eigenlijk wel een andere baan maar het voelt nu alsof ik vast zit.
Botanietje ik ben nog nooit bekende tegen gekomen. Ik denk wel dat ik ook gewoon zou groeten en door zou lopen.
Wat fijn dat die follikel gewacht heeft tot je man weer thuis was!! Lekker om er even tussenuit te gaan woensdag, geniet ervan!
Daisyliz, wat jij hebt meegemaakt lijkt me zo vreselijk. Heb er geen woorden voor.
En wat naar dat je nu je eisprong niet hebt opgespoord. Knuffel voor jou!
maandag 25 februari 2019 om 10:56
Wat fijn dat deze kuur aanslaat Saartje. Hopelijk voel je je snel weer fitter. Hoe is het nu met die heks van een leidinggevende? Is dat al een beetje opgelost?
Ook hier goed nieuws. Vanochtend een uitgangsecho gehad. Alles goed, dus mag weer starten met "een snufje Gonal F" (zoals de verpleegkundige zo geinig zei). En... pas 6 maart weer terug! Fijn, niet meer zo vaak als bij de eerste kuur. Meteen ook alles voor de hele kuur meegekregen, dus de koelkast ligt leuk vol
Ook hier goed nieuws. Vanochtend een uitgangsecho gehad. Alles goed, dus mag weer starten met "een snufje Gonal F" (zoals de verpleegkundige zo geinig zei). En... pas 6 maart weer terug! Fijn, niet meer zo vaak als bij de eerste kuur. Meteen ook alles voor de hele kuur meegekregen, dus de koelkast ligt leuk vol
dinsdag 26 februari 2019 om 10:00
Waar ik nu weer in zit.... Ik hoor graag jullie visie hierop.
Zusje is zwanger. We hebben al minimaal 20 jaar een zeer moeizame relatie. Dat is nu extra ingewikkeld geworden. We hebben op mijn initiatief in januari een gesprek gehad samen, waarin ik mij zo goed als mogelijk open heb gesteld voor mijn emoties en hoe zij kan 'helpen' om dingen makkelijker te maken. Bijvoorbeeld: even appen als je nieuws hebt en dan bel ik op een moment dat het mij past. Dat heeft ze 2x gedaan en werkt prima. Gisteren vroeg ze hoe we vanaf nu verder gaan en of we de verjaardag van een van onze ouders samen vieren of niet. Ik heb aangegeven over een paar weken met de maatschappelijk werker te spreken, dat het nog ver weg is, maar dat we wat mij betreft samen vieren. Immers: ik heb wel verdriet, maar ik wil niet dat ik daarmee in de positie kom dat ik moet kiezen of dat ik me bewust ergens buiten wil plaatsen. Ik denk dat deze twee dingen naast elkaar kunnen bestaan. Ik heb daarbij een metafoor geschetst. Wij zijn twee puzzels uit twee verschillende dozen. Bij jou heb je een mooie afbeelding die je nu in elkaar zet en er steeds een nieuw stukje van de afbeelding wordt 'onthuld'. Soms moet je goed zoeken of kost het moeite een stukje te vinden, maar de puzzel lijkt compleet te zijn. Ik zit met een puzzel waarbij er steeds meer stukjes verdwijnen, sommige stukjes zijn beschadigd en de afbeelding nog onduidelijk is. Ook is onduidelijk of de puzzel ooit af komt. Het vinden van een nieuw stukje kost heel veel tijd en energie. Deze twee puzzels kunnen best tegelijkertijd worden gemaakt. Voor beide is het lastig. Voor mij omdat er een hele mooie puzzel naast die van mij ligt, voor haar omdat ik een hele stomme puzzel heb.
Ik vond 'm zelf wel aardig, die metafoor. Reactie: 'ik herken me hier helemaal niet in'. Uiteindelijk komt het er op neer dat ZIJ nu wellicht de verjaardag niet samen wil vieren. "want we zijn niet met zijn allen"(???). Op mijn vraag wat zij nodig heeft om dat te veranderen komt niet echt een antwoord, anders dan 'het is nu eenmaal zo'.
Ik denk zelf dat er nog heel veel ruimte ligt om dichter tot elkaar te komen, maar voor mijn gevoel houd zij dit af. Andersom krijg ik de indruk dat ik ook een heleboel dingen verkeerd doe. Maar ik zie die even niet, omdat ik voor mijn gevoel juist zo mijn best doe om (op de manier die nu het beste past) wel betrokken te zijn en 'mee te doen'. (cadeau sturen, gesprek regelen, hulp gezocht, snel terugbellen na appjes, etc)
Suggesties?
Zusje is zwanger. We hebben al minimaal 20 jaar een zeer moeizame relatie. Dat is nu extra ingewikkeld geworden. We hebben op mijn initiatief in januari een gesprek gehad samen, waarin ik mij zo goed als mogelijk open heb gesteld voor mijn emoties en hoe zij kan 'helpen' om dingen makkelijker te maken. Bijvoorbeeld: even appen als je nieuws hebt en dan bel ik op een moment dat het mij past. Dat heeft ze 2x gedaan en werkt prima. Gisteren vroeg ze hoe we vanaf nu verder gaan en of we de verjaardag van een van onze ouders samen vieren of niet. Ik heb aangegeven over een paar weken met de maatschappelijk werker te spreken, dat het nog ver weg is, maar dat we wat mij betreft samen vieren. Immers: ik heb wel verdriet, maar ik wil niet dat ik daarmee in de positie kom dat ik moet kiezen of dat ik me bewust ergens buiten wil plaatsen. Ik denk dat deze twee dingen naast elkaar kunnen bestaan. Ik heb daarbij een metafoor geschetst. Wij zijn twee puzzels uit twee verschillende dozen. Bij jou heb je een mooie afbeelding die je nu in elkaar zet en er steeds een nieuw stukje van de afbeelding wordt 'onthuld'. Soms moet je goed zoeken of kost het moeite een stukje te vinden, maar de puzzel lijkt compleet te zijn. Ik zit met een puzzel waarbij er steeds meer stukjes verdwijnen, sommige stukjes zijn beschadigd en de afbeelding nog onduidelijk is. Ook is onduidelijk of de puzzel ooit af komt. Het vinden van een nieuw stukje kost heel veel tijd en energie. Deze twee puzzels kunnen best tegelijkertijd worden gemaakt. Voor beide is het lastig. Voor mij omdat er een hele mooie puzzel naast die van mij ligt, voor haar omdat ik een hele stomme puzzel heb.
Ik vond 'm zelf wel aardig, die metafoor. Reactie: 'ik herken me hier helemaal niet in'. Uiteindelijk komt het er op neer dat ZIJ nu wellicht de verjaardag niet samen wil vieren. "want we zijn niet met zijn allen"(???). Op mijn vraag wat zij nodig heeft om dat te veranderen komt niet echt een antwoord, anders dan 'het is nu eenmaal zo'.
Ik denk zelf dat er nog heel veel ruimte ligt om dichter tot elkaar te komen, maar voor mijn gevoel houd zij dit af. Andersom krijg ik de indruk dat ik ook een heleboel dingen verkeerd doe. Maar ik zie die even niet, omdat ik voor mijn gevoel juist zo mijn best doe om (op de manier die nu het beste past) wel betrokken te zijn en 'mee te doen'. (cadeau sturen, gesprek regelen, hulp gezocht, snel terugbellen na appjes, etc)
Suggesties?
dinsdag 26 februari 2019 om 11:15
Pergamon schreef: ↑26-02-2019 10:00Waar ik nu weer in zit.... Ik hoor graag jullie visie hierop.
Zusje is zwanger. We hebben al minimaal 20 jaar een zeer moeizame relatie. Dat is nu extra ingewikkeld geworden. We hebben op mijn initiatief in januari een gesprek gehad samen, waarin ik mij zo goed als mogelijk open heb gesteld voor mijn emoties en hoe zij kan 'helpen' om dingen makkelijker te maken. Bijvoorbeeld: even appen als je nieuws hebt en dan bel ik op een moment dat het mij past. Dat heeft ze 2x gedaan en werkt prima. Gisteren vroeg ze hoe we vanaf nu verder gaan en of we de verjaardag van een van onze ouders samen vieren of niet. Ik heb aangegeven over een paar weken met de maatschappelijk werker te spreken, dat het nog ver weg is, maar dat we wat mij betreft samen vieren. Immers: ik heb wel verdriet, maar ik wil niet dat ik daarmee in de positie kom dat ik moet kiezen of dat ik me bewust ergens buiten wil plaatsen. Ik denk dat deze twee dingen naast elkaar kunnen bestaan. Ik heb daarbij een metafoor geschetst. Wij zijn twee puzzels uit twee verschillende dozen. Bij jou heb je een mooie afbeelding die je nu in elkaar zet en er steeds een nieuw stukje van de afbeelding wordt 'onthuld'. Soms moet je goed zoeken of kost het moeite een stukje te vinden, maar de puzzel lijkt compleet te zijn. Ik zit met een puzzel waarbij er steeds meer stukjes verdwijnen, sommige stukjes zijn beschadigd en de afbeelding nog onduidelijk is. Ook is onduidelijk of de puzzel ooit af komt. Het vinden van een nieuw stukje kost heel veel tijd en energie. Deze twee puzzels kunnen best tegelijkertijd worden gemaakt. Voor beide is het lastig. Voor mij omdat er een hele mooie puzzel naast die van mij ligt, voor haar omdat ik een hele stomme puzzel heb.
Ik vond 'm zelf wel aardig, die metafoor. Reactie: 'ik herken me hier helemaal niet in'. Uiteindelijk komt het er op neer dat ZIJ nu wellicht de verjaardag niet samen wil vieren. "want we zijn niet met zijn allen"(???). Op mijn vraag wat zij nodig heeft om dat te veranderen komt niet echt een antwoord, anders dan 'het is nu eenmaal zo'.
Ik denk zelf dat er nog heel veel ruimte ligt om dichter tot elkaar te komen, maar voor mijn gevoel houd zij dit af. Andersom krijg ik de indruk dat ik ook een heleboel dingen verkeerd doe. Maar ik zie die even niet, omdat ik voor mijn gevoel juist zo mijn best doe om (op de manier die nu het beste past) wel betrokken te zijn en 'mee te doen'. (cadeau sturen, gesprek regelen, hulp gezocht, snel terugbellen na appjes, etc)
Suggesties?
Jeetje, dat is een taaie. Ik heb meer vraagtekens dan suggesties als ik dit lees (bij je zusjes reactie dan, jouw uitleg is helder). Wat bedoelt ze in vredesnaam met 'niet met z'n allen'? Vindt ze dat je er mentaal niet bij bent? Dat je een eigen baby moet aanleveren? Dat haar baby geboren moet worden voor er een verjaardag gevierd mag worden?
Als ze zich niet in je metafoor herkent, waar herkent ze zich dan wel in? Een jarige op een regenachtige dag of zo? (Ik vind jouw metafoor nog netjes trouwens; toen mijn schoonzus zwanger was en mijn broer me uitnodigde 'om de buik te komen bewonderen' voelde ik me een dakloze die werd uitgenodigd voor een housewarming in Versailles. Maar dat terzijde).
Wat ik wel merkte bij mijn broer, als ik daar toch uit ga putten (ook al 20 jaar complex, dus vooruit): hij snapte mijn uitleg niet. Gewoon omdat hij zo anders in elkaar zit. Hoe langer mijn uitleg, hoe kregeliger hij werd. Want hij deed toch zijn best om mij te betrekken? Waar was dat oerwoud aan woorden nou weer voor nodig! Uiteindelijk wilde hij eigenlijk vooral horen dat zijn kind ook een plek zou krijgen in mijn leven en vice versa, als het eenmaal geboren was. Maar het kostte veel moeite om daarachter te komen. Wij spreken twee verschillende talen.
Ik zie dat je erachter probeert te komen wat jouw zusje wil en nodig heeft, maar in ons geval hielpen dergelijke vragen niet. 'Hoe zie je het voor je als je alles mocht kiezen' ging al beter. Ik hoop dat je de juiste ingang voor jouw zusje kunt vinden. Veel sterkte in elk geval, lijkt me erg rot als je bovenop je eigen verdriet zo je best doet, jezelf opzij zet en vervolgens tegen zo'n muur aanloopt.
PS: Mijn moeders verjaardag hebben we dat jaar overgeslagen. Op haar initiatief.
Je moet niet alles geloven wat je denkt
dinsdag 26 februari 2019 om 12:15
Ik vind het ook heel lastig Pergamon en ik weet niet zo goed wat te adviseren. Voor mij zijn dit soort dingen ook continue struggelingen. En ik snap ook niet wat je zus bedoelt met: we zijn niet met z'n allen?
Ik weet ook nog steeds niet zo goed wat te doen. Ik heb zelf gemerkt dat a. aangeven dat je het lastig vindt, op de een of andere manier maar een korte tijd blijft hangen en je dat dus keer op keer moet herhalen, b. mensen die niet in deze situatie zitten het gewoon écht niet begrijpen en c. dat er vaak miscommunicatie ontstaat of verkeerde denkbeelden zijn wat betreft 'rekening houden met'. Om een voorbeeld te noemen: toen mijn zusje beviel afgelopen december heeft op een vriendin na NIEMAND gevraagd hoe dat voor mij was. Mijn ouders niet, beste vriendin niet, zusje zelf niet. Terwijl iedereen weet dat ik een zoontje ben verloren en al 4 jaar bezig ben. Mijn irritatie daarover groeide met de minuut en ik kon de blije berichtjes in de groepsapp inclusief foto's van blakende baby en walgelijk gelukkige bijschriften dan ook NIET hebben. Dus ik heb me een paar dagen mateloos geirriteerd, tot ik zo'n gigantische huilbui kreeg en ik het zat was. Toen vervolgens maar gevraagd of die berichten alsjeblieft privé uitgewisseld konden worden en dat ik het vervelend vond dat ze dat zelf niet konden bedenken. Mijn moeder reageerde vervolgens heel geschrokken, want zo zei ze: maar lieverd, tuurlijk snap ik dat het moeilijk is, ik deel expres al bijna niks. Wat in mijn ogen dus veel is (lees 2 a 3 foto's per dag), was voor haar slechts 2 a 3 foto's per dag. En ik begrijp het ook wel, want toen mijn neefje werd geboren en ik zelf pas een half jaar bezig was, werd de app overspoeld en vond iedereen dat prima. Maar dat ik het ook op haar social media voorbij zie komen, alle felicitaties lees én zelf in ontvangst moet nemen en berichten voorbij zie komen als: gefeliciteerd met je 2e kleinkind (mijn zoontje is al vergeten voor de buitenwereld), heeft zij helemaal niet in de gaten. En zo heb ik laatst ook een situatie gehad met mijn beste vriendin, waar ik voor de rest niet over uit zal wijden, anders wordt het wel een heel lang verhaal.
Hoe ik het zelf nu doe: voor mijn echt dierbaren en naasten, zoals gezin en beste vriendin) probeer ik er te zijn op belangrijke momenten (verjaardagen, babyshowers etcetera). Dan neem ik eventueel verdriet op de koop toe. Voor álle anderen doe ik alleen wat goed voelt en ga ik niet over mijn grenzen heen. De eerste verjaardag van het zoontje van mijn nicht binnenkort, laat ik schieten. De verjaardag van mijn moeder vanavond, ben ik bij. Ondanks dat ik weet dat er familie komt die de baby van mijn zusje nog niet heeft gezien en dat dus waarschijnlijk hét onderwerp van gesprek wordt.
Ik heb dus niet echt goed advies voor je lieve pergamon, sorry. Het is en blijft heel lastig. Doe wat goed voelt en als jij je diepste gevoelens deelt met je zus en vervolgens een rotreactie krijgt, zou ik volgende keer 2 keer nadenken voordat je dat doet.
Ik weet ook nog steeds niet zo goed wat te doen. Ik heb zelf gemerkt dat a. aangeven dat je het lastig vindt, op de een of andere manier maar een korte tijd blijft hangen en je dat dus keer op keer moet herhalen, b. mensen die niet in deze situatie zitten het gewoon écht niet begrijpen en c. dat er vaak miscommunicatie ontstaat of verkeerde denkbeelden zijn wat betreft 'rekening houden met'. Om een voorbeeld te noemen: toen mijn zusje beviel afgelopen december heeft op een vriendin na NIEMAND gevraagd hoe dat voor mij was. Mijn ouders niet, beste vriendin niet, zusje zelf niet. Terwijl iedereen weet dat ik een zoontje ben verloren en al 4 jaar bezig ben. Mijn irritatie daarover groeide met de minuut en ik kon de blije berichtjes in de groepsapp inclusief foto's van blakende baby en walgelijk gelukkige bijschriften dan ook NIET hebben. Dus ik heb me een paar dagen mateloos geirriteerd, tot ik zo'n gigantische huilbui kreeg en ik het zat was. Toen vervolgens maar gevraagd of die berichten alsjeblieft privé uitgewisseld konden worden en dat ik het vervelend vond dat ze dat zelf niet konden bedenken. Mijn moeder reageerde vervolgens heel geschrokken, want zo zei ze: maar lieverd, tuurlijk snap ik dat het moeilijk is, ik deel expres al bijna niks. Wat in mijn ogen dus veel is (lees 2 a 3 foto's per dag), was voor haar slechts 2 a 3 foto's per dag. En ik begrijp het ook wel, want toen mijn neefje werd geboren en ik zelf pas een half jaar bezig was, werd de app overspoeld en vond iedereen dat prima. Maar dat ik het ook op haar social media voorbij zie komen, alle felicitaties lees én zelf in ontvangst moet nemen en berichten voorbij zie komen als: gefeliciteerd met je 2e kleinkind (mijn zoontje is al vergeten voor de buitenwereld), heeft zij helemaal niet in de gaten. En zo heb ik laatst ook een situatie gehad met mijn beste vriendin, waar ik voor de rest niet over uit zal wijden, anders wordt het wel een heel lang verhaal.
Hoe ik het zelf nu doe: voor mijn echt dierbaren en naasten, zoals gezin en beste vriendin) probeer ik er te zijn op belangrijke momenten (verjaardagen, babyshowers etcetera). Dan neem ik eventueel verdriet op de koop toe. Voor álle anderen doe ik alleen wat goed voelt en ga ik niet over mijn grenzen heen. De eerste verjaardag van het zoontje van mijn nicht binnenkort, laat ik schieten. De verjaardag van mijn moeder vanavond, ben ik bij. Ondanks dat ik weet dat er familie komt die de baby van mijn zusje nog niet heeft gezien en dat dus waarschijnlijk hét onderwerp van gesprek wordt.
Ik heb dus niet echt goed advies voor je lieve pergamon, sorry. Het is en blijft heel lastig. Doe wat goed voelt en als jij je diepste gevoelens deelt met je zus en vervolgens een rotreactie krijgt, zou ik volgende keer 2 keer nadenken voordat je dat doet.
